ms artemis

REIS 2009

DINSDAG 26 MEI TOT EN MET MAANDAG 1 JUNI.

Als we deze dinsdagochtend wakker worden giert de wind door het want en besluiten we zonder veel moeite om in ieder geval vandaag en mogelijk ook morgen niet te varen. Uiteindelijk varen we vandaag toch nog wel heel even, want halverwege de ochtend verleggen we de boot naar de overkant van de haven, omdat het daar aanzienlijk minder stoft met deze storm. De dag daarop (woensdag) waait het zo mogelijk nog harder. Op zich best apart: windkracht 7 bij een azuurblauwe hemel met stralende zon. Maar geen weer om je te gaan verweren tegen met pikhaken wapperende woestelingen op het verwaaiende tupperware geweld bij de sluizen.
Donderdag is het ineens bijna windstil. We varen vrolijk en zonder enig probleem naar de nieuwe steigers in La Redorte. Prachtig voorbeeld van hoe men hier vaak bezig is met het creeren van aanlegmogelijkheden, die een vermogen kosten maar òf zo onpraktisch òf zo slecht zijn dat ze vaak het eerste seizoen al niet overleven. Niet zelden overigens gerealiseerd met forse subsidies uit de Europese kas. In dit geval een krankzinnig duur en ingewikkeld electra- en water-systeem, dat op munten zou moeten werken, die dit jaar helaas nog niet verkrijgbaar zijn. Bovendien prachtige nieuwe houten steigers, op zich sterk genoeg om de Karel Doorman aan vast te leggen, maar voorzien van kikkertjes zo minmaal dat ik er ons rubberbootje niet aan zou durven toevertrouwen. Zal foto’s van een en ander maken op de terugweg!!
Vrijdag zijn we pas tegen de middag aan het varen. Na luttele km’s en tien sluizen vinden we het welletjes voor vandaag en stoppen we in Marseillette.

èèn van de vele drieling sluizen

Het is overigens heerlijk rustig met de huurbootjes. De meeste sluizen in ons eentje gepasseerd. Scheelt heel wat stress en gaat buitengewoon snel.
Zaterdagochtend besluiten we om vandaag maar ineens door te steken naar Carcassonne. Het gebied, de omgeving is weliswaar prachtig, maar behalve in Trèbes zijn er nauwelijks goede ligplaatsen.

uitzicht naar stuurboord, uitlopers van het Centraal Massief

uitzicht naar bakboord, uitlopers van de Pyreneeen

Net voor de spoorbrug in Carcassonne, vlak voor de jachthaven ligt daar opeens de Winterthur. We leggen ons bootje natuurlijk meteen direct aan de kant. Even later komen Sj&L terug uit de stad en nemen we uitgebreid de tijd om weer bij te kletsen. We hadden elkaar tenslotte al weer een aantal dagen niet gezien. Het was vandaag prachtig weer, zij het dat er wel weer een snoeiharde wind stond, waardoor het aanleggen voor en in de sluizen niet altijd even makkelijk was.
In de loop van de nacht betrekt de lucht en regent het zo nu en dan licht, gevolgd door, in de vroege ochtend, wat je best een tropische onweersbui zou mogen noemen. Na een absoluut fantastische knal, waarbij de inslag vlak achter onze scheepjes moet zijn geweest, blijkt de regelaar van de zonnepanelen geheel overstuur. Zwaar bewolkt, kletterende regen en doen alsof de accu’s met bijna 20 Amp geladen worden (wat ik bij volle zon nog niet eens haal). Bij het doormeten van een en ander heb ik toen vast iets niet goed gedaan, want de regelaar was plotseling genezen, maar de zekering in mijn voltmetertje was wijlen. Financieel overigens een perfecte oplossing.
Die zondagmiddag klaart het vervolgens snel op en lopen S. en o.g. naar de beroemde “Cité”, de meest complete vestingstad van Europa. We lopen door en rond de hele vesting, 52 torens en 2 concentrische muren met een totale lengte van 3 km. Wie meer wil weten kan ik het boek “Het Labyrinth” van Kate Moss van harte aanbevelen. Een historische roman over de Catharen en de door Paus Innocentius III (what’s in a name?) geïnitieerde kruistocht tegen hen, waarin niet alleen Carcassonne maar ook vele omliggende plaatsen een rol spelen. Als je dan zelf op die plekken rond wandelt krijgt zo’n boek ineens een extra dimensie.

deel van de vesting

het was niet ver maar wel hoog

Maandagochtend, als de Winterthur alweer vertrokken is richting Toulouse, varen wij een stukje (400 mtr) verderop tot net in de haven. Wel tamelijk veel verkeerslawaai, maar we willen een dagje aan de stroom liggen, maandag is wasdag nietwaar!

Komende week gaan we naar Castelnaudary.

N.B.1.  Helaas lagen we de afgelopen 14 dagen op een plek waar de ontvangst via mijn modem dermate zwak was, dat het maken van een nieuw bericht tientallen uren gekost zou hebben. Dus de gegevens maar bewaard tot we in een gebied met een betere dekking lagen en het verhaal enigszins gecomprimeerd.
N.B.2.  Dit jaar kan ingelogd en gereageerd worden. Reacties komen eerst bij mij terecht voor moderatie. Omdat ik niet dagelijks in de lucht kan zijn is het dus mogelijk dat het enige tijd (if at all) duurt voordat je reactie gepubliceerd wordt.

ZONDAG 10 MEI TOT EN MET MAANDAG 25 MEI
Het weer is bepaald niet optimaal aan het begin van deze periode: buiig en soms veel wind. Eigenlijk waait het hier bijna altijd wel stevig, meest uit noordelijke richtingen en dan ligt ons bootje precies op de wind. De laatste dagen is de wind echter vrijwel constant ZO en dus krijgen we voortdurend enorm veel stof over ons heen van het verkeer van en naar de cementfabiek en de silo.
Maandag 11 mei zijn we naar Agde geweest om een een kijkje te nemen bij het bedrijf c.q. de werf van Allemann in Grau d’ Agde, waarover we uitsluitend positieve verhalen horen. Ziet er allemaal prima en goed verzorgd uit. Annex is een zeer uitgebreide winkel met watersport artikelen, een ervaring zo’n winkel in Frankrijk. We overwegen om de boot, voor we volgend jaar terug varen naar NL daar te hellingen en van een nieuwe laag antifouling te voorzien. Scheelt aanzienlijk in de snelheid en dat kon tegenstrooms de Rhone op wel eens zeer de moeite waard blijken.
Dinsdag en woensdag dreigt er voortdurend regen of regent het echt maar Sanne ziet toch kans een paar wassen droog te krijgen.
Donderdags zijn we weer te gast bij de familie Tel; blijft een heel bijzonder gebeuren: heerlijke maaltijd en wijn en een steeds wisselend maar altijd boeiend gezelschap. De drang om na afloop van het diner nog iets te ondernemen weten we steed goed te beteugelen.
Vrijdagochtend blijken onze achterburen, Martin en zwager aan boord van hun schip (de Florin) te zijn. Kan ik eindelijk de stootwillen met Martin afrekenen, die hij in januari in Engeland voor mij gekocht heeft. Ze kosten overigens aanzienlijker minder (in €’s ) dan toen ik ze bestelde.

Ligplaats bij Patiasses

Zaterdag 17 mei verlaten we de haven en varen ongeveer 700 meter in Westelijke richting, tot bij het huis Les Patiasses van Tine en Ruud. Een verademing om daar te liggen: geen stof, geen  verkeers lawaai, geen silo meer te horen en s’ nachts aarde donker. Waarmee overigens niets ten nadele van onze haven is gezegd: Ted en Marion (beiden bijna 80 jaar oud!!) passen met grote zorg op alle schepen en verzorgen de haven meer dan behoorlijk. Maar het is een winterhaven en geen verblijfhaven.
De eerste helft van de week van 18 mei is Sanne druk met het bijwerken van het verfwerk van het voordek en de gangboorden: vele tientallen plekjes waar de verf eraf geschuurd is of kleine barstjes zitten worden “bijgeplekt”. Ik ben bijna al die tijd druk met het oplossen van een probleem met de praai-installatie. Uiteindelijk blijkt het te liggen aan een kapotte speaker in het apparaat zelf op het dashbord. Gelukkig heeft Sjaak van de Winterthur nog een losse speaker van een oude geluidsinstallatie over en zowaar: na 2 jaar werkt de praai weer rimpelloos.
Het is bijkans ongelooflijk hoeveel fietsers en wandelaars er langs het kanaal bezig zijn. Werkelijk duizenden. Het lijkt wel of naast de vele buitenlanders ook heel Frankrijk gehoor geeft aan de oproep van Sarcozy om de vakantie dit jaar in eigen land door te brengen. De chambres d’hotes floreren hier in de buurt dan ook allemaal als nooit te voren. Pikante bijzonderheid bij dit gebeuren: inkomsten uit verhuur van chambres d’hotes zijn tot € 70.000,- belastingvrij.
Donderdag 21 mei probeer ik vroeg Jochem te bellen, hetgeen aanvankelijk niet lukt. Volstrekt niet in de gaten dat het Hemelvaartdag was en hij dus lekker uit kon slapen. Een uitgebreide storing bij Vodafone maakt vervolgens het contact er ook niet simpeler op. ’s Avonds geven Sj&L een borrel, zij vertrekken morgen richting Toulouse; uiterst gezellig met de Hollandse kolonie een deel van de wijnoogst van het afgelopen jaar geconsumeerd. De avond eindigt in enige consternatie, doordat plaatselijke jeugd met stenen naar het schip van Ted en Marion gooit, waarbij er ook een steen op de Winterthur terecht komt. Als we achter hen aan gaan zijn de vogels natuurlijk gevlogen.

Overstort van het kanaal

Vrijdags de auto in de wasserette super grondig schoongemaakt en vervolgens op het afgesloten parkeerterrein van de haven ingepakt onder een speciaal aangeschafte hoes en de accu losgekoppeld.
Zaterdags is het onze beurt voor de vertrekborrel en gaat de rest van de oogst er aan. Wij gaan morgen ook richting Toulouse. H&C (Progres) en B&J (Evolutie) komen begin volgende maand die kant op. D&A gaan richting Herault en M&G weten het nog niet precies.
Zondag 24 mei gaan we eind van de ochtend met schitterend weer van start, maar uiterst kalm aan. Twee uur later, na de eerste sluis (bij Argens vinden we een prima plek. Helemaal alleen, geen mensen, geen verkeer, geen verlichting, wel - naar later blijkt - naast een poel met een paar duizend brulkikkers. Toch slaapt dat prima.
Vandaag, maandag, doorgevaren naar Homps, schitterend weer maar wel veel wind. Zijn van plan om hier een paar dagen te blijven liggen, omdat de weersvoorspelling voor de komende dagen wat minder is: wind N, kracht 5 en buien, temperatuur maar net boven de 20 graden.

ongerept stukje natuur dank zij de overstort

REIS 2009

DONDERDAG 30 APRIL TOT ZONDAG 10 MEI

30 April. Prachtige dag hier, strakblauwe hemel en een aangenaam windje. Vandaag de verjaardag van Jan T. van de Dageraad. De dames T. hadden er een uitgebreid feest en een grootse smulpartij van gemaakt. Terwijl wij op “Jan z’n landje” naast hun schip heerlijk zaten te smullen en te borrelen hadden we geen idee van de tragedie die zich ondertussen in Nederland afspeelde. Ook gasten die pas later op de middag kwamen wisten nog van niets.  Wij kwamen er pas achter toe we ’s avonds om een uur of negen nog even op internet keken. Onbegrijpelijk, en diep triest voor de nabestaanden.
Vrijdag 1 mei is in Frankrijk een dag waarop eigenlijk niemand werkt (soms vragen we ons wel eens af of voor veel Fransen de tijd ooit op 1 mei stil is blijven staan). Ik ben nog lichtelijk vermoeid van het verjaardagsfeest en doe dus ook maar niet al te veel maar Sanne laat de wasmachine overuren maken. Zon en wind: eind van de middag ligt alles weer schoon en droog in de kast.
De dag daarop (zaterdag) uitgebreid het schip gewassen. Vandaag komt de auto van Sj&L terug (stond al enige weken in de garage voor herstel na een aanrijding). Eerst blijkt de garageman enige tientallen km’s te ver gereden te zijn, vervolgens weer enkele tientallen km’s te ver terug. We besluiten tenslotte om hem te vragen om bij de afrit van de snelweg op ons te wachten en gaan met onze auto naar die afrit toe. Anders had het vast nog enkele uren geduurd hebben voor hij in Sallèles zou arriveren.
Daarna zijn we gevieren naar (èèn van) de plaatselijk wijnboeren in Mirepeisset gereden om ons te voorzien van een adekwate voorraad. Heerlijke wijn, vooral de rosé en de witte, hadden we afgelopen donderdag voor het eerst geproefd bij Jan T.
Zondag 3 mei is het marktdag in Le Somail. We gaan te voet (30 min. lopen) er naar toe.

klein stukje van de markt in Somail, gezien vanaf de brug

Tot onze verrassing blijkt het een enorm uitgebreide markt te zijn, alle straten staan vol met kramen en de auto’s van de bezoekers staan tot ver buiten het dorp. Onvoorstelbaar wat een zooi er te koop wordt aangeboden. Maar even zo goed zittten er soms ook onwaarschijnlijke koopjes tussen. Sanne wil eigenlijk graag wat servies kopen maar er is helaas niets wat haar goedkeuring kan wegdragen. Gelukkig vind ik aan de waterkant nog een prima stootwil, zodat we toch nog met iets weer thuis komen. Zeer aangenaam weer, sinds 2 dagen eten we weer buiten in de stuurhut en is het ook lang genoeg licht om daarna nog een poosje te lezen.
Maandagochtend gaat er even iets niet goed en verdraai ik stevig m’n rug. Dat wordt een paar dagen langer in de haven blijven en hèèèl voorzichtig blijven bewegen. Gelukkig kan ik dinsdagmiddag net de 80 meter naar de boot van Sj&L halen. Sjaak is jarig en ook op deze verjaarspartij is het weer oergezellig en genieten we van alle heerlijke dingen die Lenie heeft klaargemaakt.
De dag daarop (woensdag) laat de rug het toch echt helemaal afweten. Gisteren blijkbaar te lang stil gezeten en/of onvoldoende pijnstilling genomen. Pech, want we (= de bemanningen van een aantal Nederlandse bootjes in en om de haven) hebben de familie Tel vandaag een etentje aangeboden en dat gaat dus mijn neus voorbij. Terwijl Sanne en de anderen heerlijk zitten te smikkelen in een wok-restaurant  in Narbonne troost ik mij met wat sterkere pijnstillers en regelmatig een klein stukje lopen en dat pakt goed uit. Mogelijk dat de door Sanne met liefde (maar daarom niet minder pijnlijke) toegepaste massage/manipulatie van mijn rug daar ook nog aan heeft bijgedragen. De volgende dag gaat het lopen alweer een stuk beter, zodat ik het “Donderdag-diner” bij de familie Tel niet hoef te missen.
Vrijdag en zaterdag (8 en 9 mei) rommelen we op ons gemak wat aan: de laatste schoonmaak- en ‘nieuwe dingetjes’ - klusjes worden gedaan en eigenlijk zijn we nu vaarklaar. Sanne heeft nu ook weer tijd om (soms samen met C. van de Progress) flinke wandelingen te maken. Ondanks het inmiddels sombere en soms natte weer barst de natuur in alle hevigheid los. Overal prachtige kleuren, de wijnstokken botten dagelijks verder uit. Toen we hier arriveerden ruim 2 weken geleden zat er nog nauwelijks blad aan.

klaprozen in aanplant vijgenbomen

uitlopende druivenstokken, onafzienbare velden

Dit weekend is wederom een lang vrij weekend voor de Fransen. Vrijdag 8 mei is hier een soort bevrijdingsdag. Volgens een plaatselijke bewoner de dag dat het Franse leger terugkwam (achter het Amerikaanse leger!) uit de 2e wereldoorlog. Voor ons  betekent het in elk geval dat zowel de nabij gelegen silo als de cementfabriek niet werken en de daarmee gepaard gaande stilte compenseert het uiterst sombere maar niet koude weer. We moeten volgende week maar eens kijken of we de Artemis uit de haven kunnen loodsen.

overleg met de havenmeester: kunnen we hier wel tussendoor?

REIS 2009

ZONDAG 19 APRIL TOT EN MET WOENSDAG 29 APRIL 2009

Zondag 19 april
We gaan weer onderweg. De kelder is nagenoeg leeg en de auto stampvol. Toch wel wat gemengde gevoelens bij zo’n vertrek: blij dat we weer een poos aan boord kunnen zijn en zullen zwerven in het Zuid-Franse land; jammer dat we zo velen tijdens die maanden niet zullen zien. Wees gerust, de blijheid overheerst.
Beetje laat weg (bijna onze twee Prunus boompjes vergeten). Rustige rit naar het zuiden, wat oponthoud bij Antwerpen i.v.m. wegwerkzaamheden, verder via Luxemburg en Nancy naar Lyon en bij Valence van de snelweg af en een stukje in oostelijke richting. Daar hebben A&M sinds enkele jaren een boerderij; wij hebben het geluk dat zij daar nu zijn. Rond 19 uur komen we aan. Enthousiast ontvangen en meteen uitgebreide rondleiding gehad. Wat hebben zij daar een omvangrijke en geslaagde klus geklaard en een schitterende resultaat neergezet. En ook nog plannen genoeg voor jaren van activiteiten. Als altijd heeft M weer overheerlijk gekookt.

vooraanzicht boerderij A&M

Maandag 20 april.
Bewolkte ochtend, frisse wind. De beide boompjes worden met veel zorg geplant, strak in de lijn met andere fruitboompjes, naast de oprijlaan. We nemen ons voor jaarlijks de groei te komen vaststellen. Even later breekt de zon door en na de lunch op de binnenplaats wandelen we ’s middags een stukje langs de Drome. Dan is het al weer de hoogste tijd voor een aperitief en bereiden A&M gezamenlijk weer een heerlijk maal. Wij doen eigenlijk niets en laten ons heerlijk verwennen.

koffie op èèn van de terassen

Dinsdag 21 april.
Voortreffelijk geslapen. Buiten ontbeten, in de zon. Daarna afscheid genomen. Zij hebben nog het nodige te regelen en het schip kan nu haast niet langer wachten. Op de autoroute is het bijna net zo stil als afgelopen zondag en  4 uur later zijn we aan boord. Het weer: wisselend bewolkt en veel frisse wind. Onmiddelijk aan het werk: watertanks nogmaals gezogen, mangaten weer gesloten, kajuitvloer er weer in en vastgeschroefd, alle (aftap)kranen weer gesloten, watertanks gevuld en systeem op druk gebracht, de kooien weer ingericht en ziedaar: we zijn weer heerlijk thuis aan boord.
Woensdag 22  t/m zaterdag 25 april. Aangenaam weer, wisselend bewolkt, soms wat kille wind.
Het uitpakken van de auto en stouwen van alle spullen op plekken die eerst schoongemaakt moeten worden neemt wel enkele dagen. Komt natuurlijk ook omdat we met regelmaat oude bekenden en nieuwe gezichten mogen begroeten. Overigens is het prima weer.
Wat opvalt: we hebben het hier nog nooit zo groen gezien: er is veel meer regen en sneeuw gevallen dan in de afgelopen jaren. Er zitten zelf wat algjes aan de onderrand van de wintertent over de stuurhut. Maar daar weet S wel raad mee. Zo her en der kun je nog steeds gevolgen zien van de zeer zware storm die Zuid Frankrijk eind januari geteisterd heeft. Overal zie je nog resten van omgewaaide bomen en reclameborden. Zelfs de electriciteit schijnt nog niet overal hersteld te zijn. Onze haven heeft betrekkelijk weinig schade opgelopen, al zijn er hier en daar wel wat bolders losgeraakt ondanks en met de blokken beton van 60 bij 60 cm waar ze zijn ingegoten. Zal nog wel even duren voor dat hersteld wordt. Ondertussen hebben we donderdag weer heerlijk gegeten bij de familie Tel. Dit keer waren veruit de meeste gasten bootjesmensen vlak uit de buurt en hebben we dus alle banden weer aangehaald.
Vrijdags de buitenkant van het schip een koninklijke wasbeurt gegeven. Dankzij het in de was zetten in het najaar komt er weer een prachtig glanzende Artemis te voorschijn. Alleen de gangboorden en de voorplecht zullen dit jaar wel een schilderbeurtje nodig hebben, maar dat wisten we al. Die hebben natuurlijk ook het meeste te lijden.

lekker schoon en glanzend

Zondag 26 april slaat het weer om. Het stormt stevig en het water valt met bakken uit de hemel. Gelukkig hebben we geen hond. De kachel moet erbij om het warm te houden. Lezen en slapen zijn de enig mogelijke activiteiten. Sj&L van de Winterthur arriveren eind van de dag. Dus nu is zo ongeveer iedereen weer aan boord.
Maandag 27 tot en met woensdag 29 april.
Het weer knapt wat op, wisselend bewolkt, een enkel buitje, wel een koude wind. We gaan nu stevig in de weer met allerlei klussen. Tijdens de winter bedenk je allerlei dingetjes die gemaakt of vermaakt kunnen/moeten worden.  Met regelmaat was ik dan ook in de werkplaats van de kliniek om dingen voor te bereiden. En zodra we dan weer aan boord zijn hebben we dus een waslijst aan karweitjes. Het leven wordt zo een genoeglijke afwisseling van een beetje werken en zeker ook bij alle bekenden in de omgeving weer bijkletsen.

nog even het kontje lakken

Voor de komende dagen staan er een aantal verjaardagen op de agenda, dus hebben we besloten om nog maar een weekje in de haven te blijven. We hebben hier water en electra en het weer begint ook steeds beter te worden.

N.B. Dit jaar kan op de weblog wel direct gereageerd worden, maar wees niet verbaasd als het enkele dagen duurt alvorens je je reactie ziet verschijnen. Ik ben niet elke dag online en eventuele reacties worden eerst gemodereerd!

Als je de flessen op de lunchtafels op (bijna) al die huurboten ziet dan zou er, zelfs gemeten naar Franse maatstaven, na de lunch praktisch geen boot meer mogen varen. Gisternamiddag kwam er een op ons af, ik dacht hij krijgt een prijs als ie ons mist. Nou, die prijs heeft hij verdiend, maar in de 300 meter achter ons presteerde hij het moeiteloos om 2 keer in volle vaart de kant in/op te varen.
Vandaag (dinsdag 7 oktober) is het weer fors druk, al meteen om 9 uur moeten we èèn schutting afwachten  in  het centrum van Carcassonne. Daarna gaat het even redelijk vlot door, maar dan vallen we stil, aansluitend achteraan een lange rij schepen. Helaas, electriciteit uitgevallen, maar “we zijn op zoek naar een noodagregaat”. Om 12.25 uur arriveert dan eindelijk dat agregaat, waarna de sluiswachter dus om 12.30 zijn ‘arret de midi’ laat beginnen. Het blijft Frankrijk. Uiteindelijk verandert dit overigens niet veel aan de zaak, want na de lunch blijkt dat de volgende sluis …… ook geen stroom heeft. Na verloop van tijd arriveert echter ook hier een agregaat en wordt er weer geschut.

In het nu volgende pand wacht ons een nieuw probleem: ondiepte!! Doordat de sluizen achter ons een aantal uren niet gedraaid hebben en in dit pand weer een groot verhuurbedrijf zit, waarvandaan voortdurend boten vertrekken via de (3-traps)sluis vòòr ons, is het water ruim 30 cm onder normaal peil gekomen. Voor ons betekent dat we nog maar ongeveer 5 cm vrij van de bodem zijn, dus zo langzaam mogelijk varen, extra voorzichtig door de bochten, minimaal uitwijken voor tegenliggers en maar niet te veel aandacht schenken aan het gebonk van wortels tegen de onderkant van het schip. We kunnen nog net met de laatste schutting mee naar beneden door de drielingsluis van Trebes. (Per 1 oktober stopt de bediening om 18 i.p.v. 19.30 uur). Omdat het nu voor ons liggende pand ook flink onder peil is, maar wel 9 km lang, besluiten we door te varen tot de volgende sluis: geen schepen achter ons die wel willen maar niet kunnen passeren is wel zo rustig.

Woensdag rustig verder naar Homps. Bewolkt, droog maar een snoeiharde noordelijke wind. Het is wel grappig om te zien (helaas geen foto) hoe we de stootwillen aan het schip verdeeld hebben: aan SB èèn voor en èèn achter, aan BB 6 grote zwarte ballen; wij leggen steeds aan SB aan in de sluizen met aan BB 2 huurjachten. Die lopen met deze wind bij het in- en uitvaren geheid tegen je aan, beschouwen dat verder als volstrekt normaal en kijken niet eens of ze schade aanrichten. We besluiten om ook de volgende dag nog in Homps te blijven liggen; morgen weer veel wind, bewolking en regen voorspeld, terwijl het vrijdag prachtig weer gaat worden
In Homps lekker uit eten geweest. Laat op de avond nog best wel geschrokken. We zaten allebei rustig te lezen, totdat er ineens 2 alarmen beginnen te piepen en het licht begint te flikkeren. De conditiemeter van de batterijen roept dat die leeg zijn en dat alle verbruikers afgeschakeld worden. Zonder dat we het gemerkt hebben is de walstroom uitgevallen en heeft de omvormer het overgenomen, terwijl de lader niet aanstond. Normaal is dat niet zo’n punt maar net nu stond het electrisch kacheltje gezellig te snorren. En 1000 Watt uit een 12 volts accu halen is na een paar uur wel gedaan. We hebben gelukkig nog even wat kunnen bijladen op een ander punt in de haven, maar na een uurtje viel ook daar de stroom uit, toen maar gaan slapen. De volgende ochtend blijkt de stroom het overal weer te doen en dus met gezwinde spoed de accu’s weer helemaal vol geladen. Het blijft me echter zorgen baren, dat, hoewel de spanning volstrekt normaal is, de controle-oogjes nog steeds zwart blijven. Ook na een paar uur varen is dat nog steeds zo.
We leggen later in de middag aan bij T & H, vrijwel tegenover hun gasten-terras en net vòòr de Progres van H & C. We hadden dat al een poos geleden afgesproken. Het is weliswaar minder dan èèn km van onze haven, maar het is hier stiller en veel minder stoffig, zodat we op ons gemak het restant aan schilderwerk en het in de was zetten van de dekken kunnen doen. Bovendien is het er gewoon vreselijk gezellig met elkaar wat natuurlijk wel weer betekent dat we over die klussen wat langer doen. We kunnen hier ook stroom krijgen en na 24 uur de accu’s op 14,2 volt gehouden te hebben zijn de controle oogjes weer prachtig groen. In de winterhaven zijn Sj & L (met oma) ook alweer sinds een dag of 10 aan boord van de Winterthur.

Uiteindelijk zijn we na 5 mooie najaarsdagen van ontspannen bezig zijn en veel gezelligheid toch zover dat we naar de haven moeten. Het is inmiddels al woensdag 15 oktober. Eerst nog olie tanken (jawel €1,71 per liter) en dan gaat het voetgangersbruggetje voor ons open en even later liggen we weer op de vertrouwde winterplek.
De dagen daarna zijn we druk met winterklaar maken van het schip. Donderdagochtend komt de monteur Alan om te helpen alle filters etc. te wisselen; helaas glipt op een zeker moment zowel het motoroliefilter als de opvangbak voor de afgewerkte olie uit zijn vingers. Je wilt niet weten wat voor een rotzooi dat geeft. Die middag weer heerlijk gegeten op de Dageraad bij de familie T.  De wasmachine aan boord maakt overuren en Sanne dus ook. Vrijdags nog een bezoekje aan onze “vaste wijnboer” gebracht (we gaan nu terug met de auto, dus 15 kilo is geen grens meer).  Wel ontdek ik waarom de ruitensproeier van de auto het niet doet: slangetje afgescheurd bij het scharnier van de motorkap, het losse eind spoorloos verdwenen in de wielkast. Maar dankzij het niet opgeven van Sj (van de Winterthur) is dat na enkele uren ook weer gerepareerd. Zaterdag vroeg begonnen met het leeg- en schoonmaken van de watertanks en alle leidingen en al dat soort zaken. Omdat we ook nog terug moeten naar onze wijnboer (gisteren waren ze net begonnen met het afvullen van 10 liter bibes met hun overheerlijke Merlot) en we ter afsluiting van deze reis nog een heerlijke eend bij “de Belg” verorberd hebben en tenslotte afscheid genomen van Sj & L is het vorstveilig maken helaas nog lang niet klaar. Dus zijn we zondagochtend nog tot bijna 13 uur daarmee bezig alvorens de auto gestart kan worden (we hadden om 8 uur willen rijden). In alle opwinding blijken we even later met 130 km/uur richting Barcelona te rijden. Enfin, 13 uur later zijn we 1300 km noordelijker en is het 13 graden kouder!

Het was een bijzondere zomer en dat was het. De epiloog komt over een paar weken.

Toulouse, de 4e stad van Frankrijk, is zeker de moeite waard; maar het blijft eeuwig jammer dat ze de jachthaven gesitueerd hebben naast een van de drukste boulevards van de stad. Dag en nacht een enorm verkeerslawaai. Komend van het lateraalkanaal van de Garonne moet je eerst nog door een paar dubbelsluizen, allen sinds dit jaar onder video/camera begeleiding/bewaking. Rondom die sluizen en onder alle bruggen aardig wat daklozen: sommigen hebben zich zo ruim geinstalleerd, met alle huisraad en huishoudelijke apparatuur, dat inderdaad alleen het ‘eigen’ dak ontbreekt. Gemiddeld moet het in dit klimaat ook best uit te houden zijn.
Zaterdagmiddag ben ik bij de reparatie van de vlaggestok net niet overboord gegaan, kon me nog net vastgrijpen aan de roerkabel, leverde wel een behoorlijk pijnlijke elleboog op. Kwam de ‘atèle’ toch weer even goed van pas. Zondag weer een paar uur op de markt doorgebracht.
Opvallend iedere keer weer hoeveel ‘ferme’s’ op dit soort markten geweldig acte de présence geven.
Grappig dat we ook dit jaar pas na verloop van tijd en vèèèèèl later dan in Nederland het idee krijgen dat de herfst is begonnen. In eerste instantie zijn de ochtenden wel fris, maar dat beschouw je na een het periode van grote hitte vooralsnog als aangenaam. De dag temperaturen van dik boven de 20 graden, de ruim voorhanden zon, allemaal zaken die je in de verste verte niet aan de herfst doen denken. Maar dan vallen er opeens toch wel erg veel bladeren van de bomen, komen overal prachtige herfstkleuren te voorschijn, vermindert het aantal werkstudenten dat tijdens de zomermaanden bij de sluizen assisteert, wordt het veel later licht en veel vroeger donker en ineens realiseer je je dat ondanks warmte en zon het toch herfst wordt.

Dinsdagochtend uit Toulouse vertrokken richting Castelnaudary. Het is wel weer even wennen aan die gekke ei-vormige sluisjes en voorlopig even extra werk voor de schippersvrouw:  even voor de sluis afstappen op een veelal glad steigertje, naar de sluis lopen, daar de je toegeworpen achterlijn opvangen en om de bolder terug leiden, vervolgens de lus van de (meegenomen) lijn op het voordek om de bolder heen gooien en die lijn gefixeerd houden ook al zet de schipper de motor vol in de vooruit. Maar S. is een expert en gelukkig hebben we maar 15 opgaande sluizen, de rest is dalend.
We varen meestal relatief vroeg, tussen 8 en 9 wordt de motor gestart en proberen ook bijtijds te stoppen, zo omstreeks 3 uur. Liefst in èèn van die grappige kleine plaatsjes (Negra, Gardouch), waar verder nauwelijks/geen andere bootjes liggen, even kletsen met deze of gene, even rondkijken, brood halen. We lezen veel, het is immers vroeg donker. Het weer is gemiddeld prima, maar hoe mooier overdag, des te kouder tijdens de nacht en de ochtend (we zitten hier ook op bijna 200 mtr. hoogte).
Vrijdag bijtijds (11 uur) in Castelnaudary aangekomen; heeft sinds dit jaar een echte haven (kade) met electra en water. Die middag en nacht krijgen we een “Hollandse” noordwesterstorm over ons heen met zelfs een lekkere hagelbui.
De vaart is relatief erg stil, naarmate we dichter bij Castelnaudary zijn stijgt het aantal bootjes dat we tegenkomen wel, van 2 tot 8 per dag.

Zondagochtend in alle vroegte door de 4-traps-sluis gegaan. Ineens is het nu hardstikke druk. Castelnaudary heeft een enorme huurbasis en het merendeel van die huurders wil maar èèn ding, op topsnelheid naar Carcassonne. Eèn sluiswachter een stuk verderop probeert het: ons zover vòòr in de sluis te krijgen, dat er nog een extra klein huurbootje achter past. Ik weiger met de mededeling dat mijn roer al 2 keer beschadigd is en dat ik dat mèèr dan genoeg vind. Als wraak legt hij het kleintje er niet achter, maar een veel grotere naast ons. Nergens last van dus. Overigens blijkt datzelfde huurgeval bij de volgende sluis plotseling volstrekt stuurloos, draait eindeloos rondjes vooruit èn achteruit, maar komt de sluis niet in.

Die hele zondag is het nu ineens weer razend druk met huurbakken. Een steeds sterker optredend fenomeen: volop verhuur in de ‘goedkope’ maanden, teruglopende verhuur in de dure maanden. Maar eind van de middag is de ’storm’ voorbij en zijn ons een kleine 20 meest 15 meter-jachten op topsnelheid voorbij gekomen (moesten wij eens bij hun proberen: er zou geen kikker of bolder meer op het dek van zo’n plastic teil staan ).
We stoppen bij Villepinte, helemaal buiten, helemaal alleen. Heerlijk.

Vandaag, maandag weer een prachtige dag, veel minder vaart als gisteren en we stoppen een paar km vòòr Carcassonne.
Inmiddels realiseren we ons dat we nog wat schilderwerk willen doen, de dekken nog in de was gezet moeten worden, het schip winterklaar gemaakt moet worden, de motor nog een beurt moet hebben plus nog wat extra klussen. Dus moeten we eind van deze week toch in of bij onze winterhaven zijn. Vooral omdat de weersvoorspelling voor de komende week zeer matig is, moeten we wat reservetijd inbouwen.
Dus, tot volgende week, onderweg van Carcassonne naar Sallèles d’Aude.

Vorige week eindigde ik met de opmerking: Precies voor onze neus gingen echter de deuren van de eerste van een ketting van 5 sluizen dicht. Dat zouden de laatste 5 sluizen van die (zon)dag zijn alvorens we 3 km verderop in Lacourt St. Pierre zouden aanleggen om een paar dagen lekker te gaan nazomeren.

We gaan aan de kant en daar verschijnt de sluismeester met de opmerking dat de middelste van de 5 sluizen “en panne” is.  Op de vraag hoe lang dat zou gaan duren het gebruikelijk antwoord “peut-être une heure, peut-être un jour”.  5 Minuten later verschijnt er een andere sluiswachter, duidelijk hoger in rang, want deze heeft een scooter van de zaak. Hij deelt kort en krachtig mee:  u kunt met de ‘Pente d’eau’ naar boven.
Dit behoeft natuurlijk enige uitleg. Zoals op zoveel plaatsen in Belgie en Frankrijk heeft men talloze inventieve systemen bedacht om de passage van dicht bij elkaar liggende sluizen op een andere manier op te lossen. Meestal werkten die systemen tot vlak na de ingebruik name.
Wat hebben ze hier bij Montech nu bedacht: ze hebben naast het bestaande kanaal een sleuf gegraven met een hoogteverschil van 15 meter tussen begin en eind en die sleuf voorzien van betonnen wanden en vloer. Onderaan en bovenaan zijn hefdeuren aangebracht en vervolgens is aan beide kanten het kanaal op die ‘betonbaan’ aangesloten. Links en rechts van die goot rijden een soort tractoren die op een paar meter hoogte aan elkaar zijn gekoppeld en aan die koppeling hangt een schuif die heel precies in die betonnen sleuf past. Het idee is dat die schuif een stuk van de goot voldoende gevuld houdt met water om daarmee een vrachtschip naar boven of naar beneden te laten gaan. Dit lijkt een dure oplossing maar anders hadden ze die 5 sluizen van 32 meter naar 40 meter moeten verlengen en het scheelt een paar man personeel. (In de jaren ‘70 zijn alle sluizen in het hele kanaal verlengd om ze geschikt te maken voor de typisch Franse spits (peniche) van ruim 39 meter lang). Tegenwoordig wordt de “Pente d’eau” alleen nog maar voor z.g. hotelboten gebruikt (zijn altijd omgebouwde peniches), van vrachtvaart is geen sprake meer. Jachten gaan normaal door de sluisjes omdat het gebruik van de hellingbaan voor hen te duur is.
Ik hoop dat de foto’s verder voor zich spreken. Het lastigste was om het schip exact in het midden van de ‘duwende stootwillen’ te positioneren: tjalken hebben immers een aangehangen roer en dat moest vrij blijven van het duwsysteem. Weliswaar werd op het einde helaas onze vlaggestok net iets te hard naar voren gedrukt door een rubberen band, die als veiligheid achter de stootwillen is bevestigd. Maar goed, die 15 cm konden er nog wel af. Het tochtje was bovendien gratis (kost normaal € 75,-) omdat het op hun verzoek gebeurde. (Wij vragen ons nog steeds af of dat iets te maken had met die 2 bussen met touristen die er wel heel toevallig op het goede moment waren).

Over de rest van de week kan ik kort zijn. Tot en met woensdag hebben we in Lacourt St. Pierre aan het steigertje gelegen. Eerst alleen, later in gezelschap van de WS 12, die we al herhaalde malen ontmoet hebben. Het is schitterend weer, overwegend zonnig en lekker warm.
Alleen s’ochtends is het best wel fris en moet de kachel even aan. Natuurlijk ook wel het nodige aan onderhoud gedaan, tenslotte moet onze trouwe Artemis over enkele weken weer goed voorbereid zijn op de winter. Dus samen de zijkanten van de opbouw in de was gezet en S. lakt de mast nog eens schitterend over. Donderdags zijn we naar Grisolles gevaren, daar is een mooi laag steigertje, waar we de zijkanten van het schip tussen het berghout en boeiboord in de was zetten. En verder de onvermijdelijke barstjes in de lak van het gangboord zo goed mogelijk repareren. Ter afsluiting van deze week varen we op zaterdag terug naar Toulouse, waar we van de altijd behulpzame madame Sylvianne weer een prima plek krijgen aangewezen. Nog een opmerking over de afgelopen week: er is nauwelijks vaart. Maar we horen wel van verschillende kanten dat het tussen Castelnaudary en Beziers nog steeds erg druk is met huurboten. Dus we doen nog maar even kalm aan.
Tot volgende week.

Zondagochtend de 14e om kwart voor negen (voor ons doen tamelijk bijtijds) de motor gestart. Willen terugvaren naar Serignac en om daar een plek te krijgen kunnen we maar beter vroeg aankomen, anders ligt het vol met huurboten. Die meren gewoonlijk af op 12 meter van hun voorganger, zodat er dus vele meters kade ‘verloren’ gaan.  Even verhalen zodat wij er tussen kunnen is iets wat domweg niet bij ze opkomt.
Het is vandaag net aan droog maar er staat een koude wind (NNW), dus precies achterop. Het varen op dit stuk kanaal is ook iets minder prettig door de merkwaardige beschoeing die hier is aangebracht: betonpalen om de meter met aan de zijkant een gleuf, waar betonplanken in passen of liever gezegd niet in passen omdat de gleuf veel te breed is. Het geheel is aangebracht op enige afstand van de oude wal met als gevolg dat de betonplaten (voor zover nog aanwezig) door de boeg- en hekgolven in beweging komen wat een enorm gerammel en gedreun geeft. Oorverdovend is wat overdreven maar het is wel een continu storend lawaai.

Tegen 12 liggen we in Serignac: weer geluk, nog net een plek vrij, krap maar groot genoeg. Serignac heeft voor ons nog altijd een speciale herinnering: het is de plek waar we vorig jaar een slang aantroffen in het glazenkastje. Die middag zien we voor het eerst sinds twee jaar april zowaar een echte vrachtvaarder voorbij komen. En een uurtje later een hotelboot die voor ons allen (inmiddels liggen er in totaal 10 jachten) een aangenaam vermaak verzorgt door ongeveer anderhalf uur bezig te zijn met aanleggen. Normaal liggen ze tegen de graskant aan de overkant maar de gasten hadden bezwaren omdat ze dan ongeveer 150 meter door het natte gras zouden moeten lopen. Dus ging de schipper proberen aan te leggen achter de jachten aan de kanaaloever, waar hij met geen mogelijkheid aan de kant kon komen. Uiteindelijk lag hij toch min of meer vast maar wel met het slaapgedeelte van de boot onder de brug, hetgeen andere gasten weer een probleem vonden.

Maandag nog wat plekken op het buitenboord definitief afgelakt en in het dorp rondgewandeld. Heeft een paar leuke middeleeuwse straatjes en een hele bijzondere getordeerde octogonale toren. Dinsdag op een speciaal adres nog een overheerlijke fles eau de vie de prunes gehaald, moet je echt komen proeven. Op die boerderij maken ze met pruimen werkelijk alle denkbare lekkernijen.

Woensdag na een koude nacht en met nog aardig wat ochtendnevel alweer op tijd vertrokken. Maar in de sluistrap voor Agen (4 sluizen) gaat het mis. Alle lichten gaan op dubbel rood en de hoogbejaarde sluiswachter heeft duidelijk geen idee wat het probleem is. Hij drukt met grote regelmaat op werkelijk alle knoppen van de bedieningspanelen, zonder effect. Wij hebben sterk de indruk dat hij ook niet met zijn gsm overweg kan, want hij krijgt duidelijk niet de adviezen die hem (en ons) uit de problemen helpen. Uiteindelijk gaat hij de deuren en rinketten met de hand bedienen en zowaar, het systeem komt weer op orde. Na anderhalf uur! Frankrijk blijft heerlijk en bijzonder. Die avond weer afgemeerd ( op onze geliefde “eigen” plek) net boven Golfech en geborreld met een Engels stel van een huurboot, die we hadden geadviseerd om daar ook te gaan liggen.
Dat is toch wel èèn van de vele aantrekkelijkheden van dit zwervend bestaan, je ontmoet steeds weer andere mensen; zijn ze leuk of interessant dan klets je wat en drinkt je samen een glas. Zijn ze niet leuk dan zijn zij of wij de volgende ochtend weer weg.
Donderdags is het prachtig weer en besteden we weer eens een dagje aan de boeken. S. plukt nog een kilo of wat bramen.
Vrijdag varen we op ons dooie akkertje door naar Moissac, waar de havenmeester als afgesproken keurig een plek (de laatste) voor ons heeft gereserveerd. Mieters dat we zo langzamerhand met diverse havenmeesters (m/v) goede verstandhoudingen hebben opgebouwd zodat je kùnt reserveren. Als ze je niet kennen heb je alleen kans als ze zoveel plek hebben dat reserveren helemaal niet nodig is.
Zaterdags het jaarlijkse feest van de Chasselas, een bijzondere druivensoort, die alleen in de buurt van Moissac groeit. Tamelijk kleine druiven, heerlijk zoet met wel veel ‘pepins’.  Zou bij uitstek geschikt moeten zijn voor een dessertwijn, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. Zoals altijd bij dit soort dorpsfeesten gaat dat gepaard met een ‘marché de producteurs’, die je graag laten proeven van het resultaat van hun noeste arbeid. Allerlei fruit met alles wat je er van maken kunt, natuurlijk ook wijnen, kazen, bijzondere broodsoorten etc. In dit geval ook heerlijke geroosterde sardientjes met stokbrood (als lunch voor € 2,-) en een avondmenu (voor € 8,-) met vooraf prima rauwe ham, daarna heerlijke lomo (Baskisch gerecht) en toe kaas gevolgd door een apart soort boterkoek. De liefhebbers van oude auto’s kwamen er eerlijk gezegd een beetje bekaaid van af. Grappig was wel dat al die (veelal niet zo heel oude karretjes) kennelijk voor die dag een taxi vergunning hadden gekregen en daar werd driftig gebruik van gemaakt.

De volgende ochtend, na het tanken van gasolie, wisten we weer hoe het werkelijk staat met de prijzen in deze wereld. Daarna vertrokken naar Lacourt St Pierre, zie een van de eerdere berichten. Daar willen we een paar dagen blijven liggen en de zijkanten van het schip vast in de was zetten. Precies voor onze neus gingen echter de deuren van de eerste van een ketting van 5 sluizen dicht. Waarom dat komt de volgende week, maar het was bloedspannend en over gebrek aan belangstelling hadden we niets te klagen.

Een hele rustige week. En dat mag ook best, we worden tenslotte een jaartje ouder. Bijna 4 dagen bij Golfech gelegen onder de rook van een kerncentrale. Waarbij je natuurlijk wel eens denkt aan de diverse lekkages die er van Franse kerncentrales in de afgelopen maanden gemeld zijn. Of erger nog: aan mogelijk niet gemelde lekkages. De plek waar we liggen is zo rustig dat je de vissen kunt horen zwemmen.
Merkwaardig is wel dat er s’nachts zo nu en dan een heel ielig belletje klingelt. Eerst hebben we niet in de gaten waar dat vandaan komt. Maar na een paar dagen (nachten) blijkt er in de laaggelegen weide aan de overkant van het kanaal s’nachts een kleine kudde schapen te weiden, waaronder dus een belhamel. Overdag moeten ze plaats maken voor een paar ponies.

Het weer is de eerste dagen prima, zon en ongeveer 30 graden, lekker weer om wat te schilderen (de boot), bij te kleuren (zelf) en heerlijk te lezen. Maar donderdag slaat het plotseling om (verf natuurlijk nog net niet droog) met een geweldige onweersbui.  De temperatuur zakt meteen zo’n 15 graden (plamuur krimpt onmiddelijk stuk). La vie des mariniers n’est pas sans tristesse.

Wat verder nog een merkwaardige zaak is: op 1 september is het seizoen plotseling totaal over. Op zich is dat niet zo’n ramp alleen zijn dan ook allerlei leuke restaurantjes plotseling gesloten of nog maar zeer beperkt open. En dat is jammer als je in september iets te vieren hebt.

Vrijdag zijn we naar Serignac gevaren, daar is een gemeentelijke aanlegplaats met gratis water en electriciteit. Dus echt iets voor zuinige Hollanders. Tot onze grote verbazing ligt er slechts èèn (Engels) bootje. De eigenaar meldt onmiddelijk dat ie het heel vervelend vindt dat hij hier nog minstens een week blijft liggen want zijn gasten kunnen niet eerder arriveren.

Omdat het weer afgrijselijk blijft, vrijwel continu regen, besluiten we door te varen naar Buzet. Daar is ook een prima aanlegplek (niet gratis) die hoort bij een niet te versmaden restaurant. Met enige moeite konden we daar nog een plaatsje vinden en dus hebben we zaterdagavond uitgebreid en fantastisch lekker gegeten. Daarna aan boord voor het eerst de kachel aan.

Buzet is meteen het verste punt van onze reis dit jaar. We hebben nu nog een week of 5 à 6 om weer terug te varen naar onze winterhaven met ongeveer 120 sluizen. We willen ons daarbij niet erg haasten en bovendien moet het hele schip in de komende weken nog in de was gezet worden, zodat onze trouwe Artemis weer goed beschermd de Franse winter door kan komen.

Tot volgende week.

Dit keer een heel kort verslag. Bijna de hele week in Moissac gelegen. Prima haven met alle voorzieningen en heerlijk rustig. Het weer is tot vrijdag schitterend: zon en omstreeks de 30 graden. Afwisselend gewandeld, cultuur gesnoven en wat aan het schip geknutseld.
Tijdens een van die wandelingen zien we een ‘hotelboot’ over het aquaduct varen, waarover we zelf ook in Moissac zijn gekomen. Het zijn meestal omgebouwde vrachtschepen die vnl. met Amerikanen varen.

Sommige wandelpaden zijn dermate steil, dat ze er maar eindeloze trappen van gemaakt hebben. Goede oefeningen voor de conditie.

Moissac heeft een prachtige abdijkerk met daaraan gekoppeld een schitterend klooster (met nog echte nonnen), gebouwd zo omstreeks 1200 (die gebouwen dus, de nonnen zijn aanzienlijk jonger).

Tenslotte, als gezegd, er is ook nog wat geknutseld.

Zaterdag zijn we verder gevaren en liggen nu op een magnifieke, rustige, doodstille plek vlak bij de kerncentrale van Golfech.
Komende week trekken we langzaam verder richting Serignac en Buzet. Kijken of daar nog wat bizondere wijn te bekomen valt, tenslotte gaan we over een kleine 2 maanden met de auto naar huis.

Addendum. Vorige week zijn helaas de teksten bij de foto’s weggevallen of komen niet bij iedereen door. Bij deze alsnog

foto 1: de pluimveemarkt            foto 2: het laatste gesprek?                foto 3: eetbaar?

foto 4: waarschijnlijk wel            foto 5: talloze straten als deze

foto 6: zeer kostbare monstransen        foto 7: waar denkt een monnik aan            foto 8: aan haar??
als hij op zo’n stoel zit