Vorige week eindigde ik met de opmerking: Precies voor onze neus gingen echter de deuren van de eerste van een ketting van 5 sluizen dicht. Dat zouden de laatste 5 sluizen van die (zon)dag zijn alvorens we 3 km verderop in Lacourt St. Pierre zouden aanleggen om een paar dagen lekker te gaan nazomeren.
We gaan aan de kant en daar verschijnt de sluismeester met de opmerking dat de middelste van de 5 sluizen “en panne” is. Op de vraag hoe lang dat zou gaan duren het gebruikelijk antwoord “peut-être une heure, peut-être un jour”. 5 Minuten later verschijnt er een andere sluiswachter, duidelijk hoger in rang, want deze heeft een scooter van de zaak. Hij deelt kort en krachtig mee: u kunt met de ‘Pente d’eau’ naar boven.
Dit behoeft natuurlijk enige uitleg. Zoals op zoveel plaatsen in Belgie en Frankrijk heeft men talloze inventieve systemen bedacht om de passage van dicht bij elkaar liggende sluizen op een andere manier op te lossen. Meestal werkten die systemen tot vlak na de ingebruik name.
Wat hebben ze hier bij Montech nu bedacht: ze hebben naast het bestaande kanaal een sleuf gegraven met een hoogteverschil van 15 meter tussen begin en eind en die sleuf voorzien van betonnen wanden en vloer. Onderaan en bovenaan zijn hefdeuren aangebracht en vervolgens is aan beide kanten het kanaal op die ‘betonbaan’ aangesloten. Links en rechts van die goot rijden een soort tractoren die op een paar meter hoogte aan elkaar zijn gekoppeld en aan die koppeling hangt een schuif die heel precies in die betonnen sleuf past. Het idee is dat die schuif een stuk van de goot voldoende gevuld houdt met water om daarmee een vrachtschip naar boven of naar beneden te laten gaan. Dit lijkt een dure oplossing maar anders hadden ze die 5 sluizen van 32 meter naar 40 meter moeten verlengen en het scheelt een paar man personeel. (In de jaren ‘70 zijn alle sluizen in het hele kanaal verlengd om ze geschikt te maken voor de typisch Franse spits (peniche) van ruim 39 meter lang). Tegenwoordig wordt de “Pente d’eau” alleen nog maar voor z.g. hotelboten gebruikt (zijn altijd omgebouwde peniches), van vrachtvaart is geen sprake meer. Jachten gaan normaal door de sluisjes omdat het gebruik van de hellingbaan voor hen te duur is.
Ik hoop dat de foto’s verder voor zich spreken. Het lastigste was om het schip exact in het midden van de ‘duwende stootwillen’ te positioneren: tjalken hebben immers een aangehangen roer en dat moest vrij blijven van het duwsysteem. Weliswaar werd op het einde helaas onze vlaggestok net iets te hard naar voren gedrukt door een rubberen band, die als veiligheid achter de stootwillen is bevestigd. Maar goed, die 15 cm konden er nog wel af. Het tochtje was bovendien gratis (kost normaal € 75,-) omdat het op hun verzoek gebeurde. (Wij vragen ons nog steeds af of dat iets te maken had met die 2 bussen met touristen die er wel heel toevallig op het goede moment waren).
Over de rest van de week kan ik kort zijn. Tot en met woensdag hebben we in Lacourt St. Pierre aan het steigertje gelegen. Eerst alleen, later in gezelschap van de WS 12, die we al herhaalde malen ontmoet hebben. Het is schitterend weer, overwegend zonnig en lekker warm.
Alleen s’ochtends is het best wel fris en moet de kachel even aan. Natuurlijk ook wel het nodige aan onderhoud gedaan, tenslotte moet onze trouwe Artemis over enkele weken weer goed voorbereid zijn op de winter. Dus samen de zijkanten van de opbouw in de was gezet en S. lakt de mast nog eens schitterend over. Donderdags zijn we naar Grisolles gevaren, daar is een mooi laag steigertje, waar we de zijkanten van het schip tussen het berghout en boeiboord in de was zetten. En verder de onvermijdelijke barstjes in de lak van het gangboord zo goed mogelijk repareren. Ter afsluiting van deze week varen we op zaterdag terug naar Toulouse, waar we van de altijd behulpzame madame Sylvianne weer een prima plek krijgen aangewezen. Nog een opmerking over de afgelopen week: er is nauwelijks vaart. Maar we horen wel van verschillende kanten dat het tussen Castelnaudary en Beziers nog steeds erg druk is met huurboten. Dus we doen nog maar even kalm aan.
Tot volgende week.
