ms artemis

REIS 2013
We hebben de afgelopen periode grotendeels in Beaulon gelegen, de internetverbinding was daar zo traag dat het niet mogelijk was onderstaand bericht eerder op het weblog te plaatsen.

Maandag 10 juni 2013.

Onze redders in de nood, Jos (r) en Robert (l) van Gent

Om ongeveer 11.15 uur rijdt een auto met Nederlands kenteken het terrein van de capitainerie op. Onze redders in de nood: Jos van Gent (van onze ‘huiswerf’ van Gent watersport in Kerkdriel) en zijn broer Robert stappen aan boord. Ze zijn vanochtend, of liever vannacht, in alle vroegte vertrokken en hebben een voorspoedige reis gehad. Even later liggen de roosters van de stuurhut op de wal en alle luiken van het motorruim open. Net op dat moment begint het ook stevig te regenen, maar gelukkig is dat na een dik half uur over en staat er weinig wind, zodat de stuurhut grotendeels droog blijft. Binnen de kortste keren is de dynamo afgekoppeld, staat er een ‘potkrik’ (zo heet dat geloof ik) onder de motor opgesteld en wordt de voorzijde van de motor weer op normale hoogte gebracht.

de beide afgebroken steunen

Dan volgt het verwijderen van de oude afgebroken steunen en van de trillingsdempers, die uit voorzorg ook meteen vervangen worden. Daarna het monteren van de nieuwe steunen en trillingsdempers et voila, alles is weer in de oude staat hersteld. Ik zet dat hier in een paar zinnen neer, maar er is natuurlijk een paar uur heel hard gewerkt, waarbij vooral opvalt hoe goed deze twee mannen op elkaar ingespeeld zijn en precies weten wat te doen. En dat terwijl het werken in de motorruimte van onze Artemis voorwaar geen sinecure is want er is nauwelijks ruimte.

idem, iets gekanteld zodat de breuken wat duidelijker zijn

Weliswaar zijn beide broers redelijk lang maar gelukkig ook erg slank, want de houdingen waarin zij zich in die krappe ruimte moeten wringen en liggend in onmogelijke bochten de klus klaren had mij minstens 3 wervels gekost. En één wervel afgelopen winter was echt genoeg. Ondertussen heeft Sanne voor een uitstekende lunch gezorgd. Daarna wordt door de mannen de dynamo weer ge(her)monteerd en vervolgens de nodige controles uitgevoerd. Tenslotte mag ik de motor starten en wordt er proefgedraaid. Als een zonnetje, niet het kleinste spoor van trilling, geen getik. Kortom alles weer in orde.

opnieuw maar nu van de andere kant

Na nog even een koffie/cola gedronken te hebben, stappen Jos en Robert weer in de auto, terug naar Kerkdriel, nog 8 uur rijden voor de boeg. Eerlijk gezegd, ons in lichte verbijstering achterlatend. Wij hadden verwacht dat een en ander véél meer tijd zou kosten; Sanne had zelfs al warm eten voorbereid, maar kon slechts een stukje kip met stokbrood voor onderweg aan ze kwijt. Maar deze service van de firma van Gent mag absoluut uniek genoemd worden. Hulde en bedankt mannen!!

close up van de ene steun

Veel tijd om bij te komen hadden we niet, want luttele seconden later rijden Sjaak en Lenie het terrein op. Eigenlijk is dan een avond tekort om wederzijds alle verhalen van de afgelopen tijd aan elkaar kwijt te kunnen. Gelukkig gaat het met hun familie nu weer de goede kant op. Maar in korte tijd 2 keer met spoed naar NL terug i.v.m. ernstige ziektes gaat je zeker niet in de koude kleren zitten. Laat in de avond  gaan we ter kooi, moe maar vol(ge)daan. Ik sliep al iets eerder, geloof ik.
Dinsdag 11 juni 2013

en idem van de andere steun

Niet zo overdreven vroeg weer uit de veren, Sanne heeft lekker vers stokbrood en croissantjes gehaald. Vandaag wordt het nu toch eindelijk echt een beetje zomer. Na de koffie Sj & L uitgezwaaid. Sanne bedenkt dan dat ze nog een paar wassen wil draaien, nu we toch aan de stroom liggen en dat voor de komende week niet zeker is. Dus morgen pas verder, alhoewel het woord ‘pas’ hier eigenlijk niet op z’n plaats is. Met zo’n motorprobleem na een long weekend weer kunnen varen is uniek. Samen op de fiets naar Leclerc om de wijnvoorraad aan te vullen.

Woensdag 12 juni 2013

zij kwamen ons verder opvrolijken

we vervolgen de tocht: aquaduct over de Loire bij Digoin

We varen weer, zonnetje erbij, beetje wind, zeer aangename temperatuur, zo’n 26 graden. Direct na het aquaduct over de Loire de eerste sluis van het Canal lateral á la Loire. Meteen de laatste elektrische sluis, voorlopig komt het echte sluiswerk er weer aan: deuren opendraaien, rinketten sluiten, aan de andere kant rinketten opendraaien en tenslotte die deuren opendraaien. Nieuw is dat er op de meeste plaatsen naast het kanaal een prachtig fietspad ligt en dat er per 2 sluizen nu één sluiswachter beschikbaar is, die met zijn autootje tussen ‘zijn’ 2 sluizen op en neer pendelt. We hebben dus inmiddels ook hele series telefoonnummers van sluiswachters, want wij weten vaak van te voren niet waar/hoe laat we willen stoppen. Zien we plotseling een leuke plek, dan willen we niet verder hoeven te varen omdat we al aangemeld zijn voor de volgende sluis. Zo gebeurt dat dan ook al meteen vandaag. Bij Coulanges zien we een mooi stukje kade met bolders en diep genoeg. Heerlijk, mooi weer, rustige omgeving, geen straatlantaarn te bespeuren. Stoppen dus. Genieten van een donkere, stille nacht. Alhoewel vogels, cicaden en kikkers tesamen een aardig volume produceren.
Vaartijd 2 uur 10″, 11 km en 2 sluizen.

Donderdag 13 juni 2013

overnachtingsplek bij Coulanges

Nog steeds mooi weer. We vertrekken redelijk op tijd, na een belletje naar de sluiswachter, en koersen richting Diou. Daar hebben we 8 jaar geleden een aantal dagen vastgelegen omdat er na een zware ‘orage’ bijna 150 enorme bomen over het kanaal en over de sluis omgewaaid waren en de VNF uiteindelijk de hulp van een bosbouwfirma in moest roepen omdat ze zelf niet de benodigde apparatuur hadden om de ellende op te ruimen. De kade in Diou ligt vol met 3 flinke ‘luxe motors’, allemaal van Nederlandse origine maar inmiddels in Engels bezit. Net voorbij de kade is de kant nog net diep genoeg voor ons en met ruime hulp van de Engelsen hebben we toch een mooi plekje. De schipper van de boot achter ons staat er zelfs op om onze ankerpennen in de grond te mogen slaan.
Na de lunch wordt schrijver dezes van zijn inmiddels winterse haardos ontdaan en als reactie krijgen we direct daarna een forse bui met zware rukwinden. We liggen onder de bomen en 2 uur later ziet het schip er niet uit: vol met afgewaaid blad en takken. Omdat het tot laat in de avond blijft gieten laten we dat maar zo, morgen poetsen we wel weer.
Vaartijd 2 uur 10″, 11 km en 3 sluizen.

Vrijdag 14 juni 2013
We zijn ruim 2 uur bezig onze Artemis weer toonbaar te maken. Sluiswachter gebeld en we kunnen nog net voor het ‘arret de midi’ door de sluis. Dan laten we het kanaaltje naar Dompierre sur Bresbe aan bakboord liggen en varen op ons dooie akkertje door richting Beaulon. Tot onze verrassing ligt er dan net onder de sluis een prachtige kade met bolders en ……. met stroom en water. Daarnaast een ruim grasveld met mooie grote bomen, dus ook schaduw genoeg voor wie dat prefereert. En inmiddels prachtig weer. En dat is allemaal gratis. (We blijven toch echte Hollanders!). Op de kant staan een paar campers (die zijn ook gek op gratis stroom) en aan de kade een paar Engelse jachten, die we op één na allemaal al eerder gezien hebben. Zo is er altijd wel een gezellig praatje te maken. Verder is het is er oorverdovend stil op allerlei kwinkelerende vogeltjes na en genieten we van een heerlijke rust. De verlichting op het terrein is niet aangesloten. Volgens de eigenaar van een camper (uit Boxtel) omdat enkele jaren geleden een groep zigeuners illegaal stroom aftakten van de lantaarnpalen. Dus is het om 22.30 aarde-donker en ligt iedereen te kooi.
Vaartijd 2 uur 15″, 12 km en 3 sluizen.

Zaterdag 15 juni 2013

Sanne ervaart jeugdherinneringen in het kerkje van Coulanges

Fantastisch weer. Wij noemen dat ‘Midi-weer’, tegen de 30 graden, licht windje, soms een verdwaald wolkje. Sanne doet boodschappen in het dorpje, waar het meest elementaire wel te krijgen is. Verder luieren en lezen. De Confiance, die we nu voor de 4e keer ontmoeten komt ook binnen en de eigenaar (Chris) biedt aan om met zijn auto naar de supermarkt te gaan. Zij varen hele korte stukjes om vervolgens met de fiets dan weer hun auto te halen.

Zondag 16 juni 2013
Waarom verder varen bij dit prachtige weer. Sanne wandelt en fietst, ik doe voornamelijk niets.

Maandag 17 juni 2013

Nog steeds schitterend weer. Sanne verkent de omgeving verder en blijft klagen dat het groenteaanbod in al die kleine dorpjes zo bedroevend is. In de middag krijg ik de geest: het luik van het vooronder wordt losgehaald en op een zeiltje op een picnic tafel in de schaduw krijgt de onderzijde met de elektrische staalborstel en daarna met krabbers en schuurpapier een grote beurt. Daarna in de menie gezet. Echt zo’n klus(je) waarvan we al jaren zeiden dat het nu eindelijk eens moest gebeuren. Laat in de avond het loodzware kreng weer teruggezet in de beugels. Is geen handige klus voor je rug, want de verf was nog net niet droog genoeg om het ding makkelijk beet ter pakken.
In de avond plotseling weer problemen met het pompje om het douchewater af te pompen. Dus weer een kleine overstroming. We maken alles zo goed mogelijk droog wat vooral redelijk lukt omdat we het direct ontdekt hadden en het water nog niet in de teerlaag was ingetrokken. Maar ondertussen ben je wel uren bezig. En steeds weer opnieuw de vraag: wat heeft dit nu weer veroorzaakt. Om 23 uur besluiten we om dat morgen verder uit te zoeken.

Dinsdag 18 juni 2013
Behoorlijk last van m’n rug, kennelijk toch iets te veel gebukt bij het bewerken van het luik en daarna bij het gehannes met het pompje (onder de vloer naast de douche). Na demontage van het pompje blijkt dat het aan de onderkant vol met haren en troep zit. Schoongemaakt en getest in een emmer water. Loopt weer perfect. Weer gemonteerd: helaas resultaat nihil. Dan toch maar uit de voorraad apparatuur het reserve pompje te voorschijn gehaald. Na montage lijkt die wel te werken. Maar we vertrouwen het toch voor geen meter. Want zo nu en dan lijkt de vlotter wel het signaal te geven dat er gepompt moet worden, maar dan duurt het gevaarlijk lang voordat de pomp reageert. Maar het gaat steeds net goed als je de even de vlotter nog een keer omlaag drukt. We besluiten het maar zo te laten en extra goed op te letten als er gedoucht wordt.

Woensdag 19 juni 2013
Onze aanval van werkdrift begint buitensporige vormen aan te nemen. We nemen nu het vluchtluik van onze slaaphut onder handen, d.w.z. de binnenrand en de houten bekleding daarvan. Hoewel het heerlijk warm blijft moeten we toch een paar keer met krabben en schuren ophouden vanwege de geleidelijk steeds zwaarder wordende regenbuien. Uiteindelijk hebben we die rand onder de paraplu afgekit. Ondertussen nog een groot Engels jacht, de Avalon, verhaalt van een paar schepen achter ons naar net voor ons; zijn startmotor is doorgebrand en daarom wil hij nu aan de stroom liggen en water kunnen tanken. Een vriend van de zwager van de sluismeester is tractormonteur en gaat proberen het 45 jaar oude apparaat weer te herstellen.
De afgelopen dagen was het een continu komen en gaan van jachten en van campers. Zittend op ons achterdekje blijft dat een boeiend schouwspel, een helpende hand aan een collega-schipper geeft altijd weer aanleiding tot een praatje. Veel camper-eigenaren zijn werkelijk oeverloos bezig voordat ze zo’n ding naar hun zin op de goede manier op de goede plek hebben staan. Vooral de misverstanden tussen de chauffeur en zijn partner die aanwijzingen geeft zijn dikwijls hoogst vermakelijk. Bij dat alles blijft het een zeldzaam rustige en stille plek.

Donderdag 20 juni 2013
De eerste dag van de zomer. Het zal allicht beter worden als de lente, die gemiddeld toch zwaar onder de maat was.

de Sina (CH), de Artemis (NL) en de Confiance (GB) op de mooiste aanlegplek tot nu toe

Gisteren en vannacht is er met de regen weer een enorme hoeveelheid stuifmeel op het schip terecht gekomen. In plaats van wit is is alles geel-bruin. Dus de oude dame maar weer eens uitgebreid gesopt. Zijn we daar bijna klaar mee, zien we opeens de Sina met E&H uit de sluis komen die even later vlak achter ons vastmaken. Zij zijn ruim 4 weken na ons uit Auxonne vertrokken. In de namiddag onder het genot van een drankje weer uitgebreid bijgepraat.
Het reisplan: de route voor de komende weken is: Décize —> Briare —> St Mammes.

Vrienden zijn altijd welkom.

Zaterdag 1 juni 2013

3 splinternieuwe hefbruggen in Montceau les Mines

Om 9 uur gaat de eerste van drie draaibruggen voor ons open. Daarna binnen telkens 100 meter nog van dat soort bruggen, alles op afstand bedient. Het weer wordt beter, wisselend bewolkt maar tenminste droog en hoewel de wind noord is stijgt de temperatuur naar wel zo’n 15 graden! De Levrek, een Engelse zeilboot vaart met ons mee. Zij hebben een paar jaar in Griekenland gevaren en zijn nu op weg naar huis. Maar ze hebben nog nooit in Franse kanalen gevaren, denken ook dat we niet samen in de sluizen kunnen, terwijl hun boot net 10 meter is. De manier waarop ze de sluizen nemen kost ons wel heel wat extra tijd. Hij legt aan, zij zet met een touw een leeg krat op de kant, waarop ze dan af kan stappen, vervolgens brengt ze lijnen naar voren en naar achteren uit plus een derde lijn naar het midden, daarna klautert ze via het krat weer op het schip en hengelt het krat weer binnenboord. Dan mag de sluis eindelijk bediend worden. Maar goed, allengs gaat het sneller en we hebben tenslotte alle tijd. De tocht gaat voorspoedig tot net de laatste vóór onze geplande aanlegplek, bij het plaatsje Genelard. De sluis staat open naar de verkeerde kant en het is inmiddels 1 minuut over 12. Dus een uurtje wachten want de lunchpauze is voor de meeste sluiswachters heilig. Ruim een uur later is de sluiswachter weer terug en kunnen we door. Inmiddels was er nog een jacht uit Etten Leur gearriveerd. Zij waren onderweg naar de Midi, maar hebben het bij Chalon sur Saône opgegeven: te veel stroom, onbetrouwbare betonning en enorme hoeveelheden troep in het water, met name drijvende boomstammen, die je door de golfslag nauwelijks ziet. Dus zijn ze bakboord uit het Canal du Centre opgegaan.

nog net een plekje in Genelard met stroom

Wij leggen een stukje voorbij de sluis aan, en vinden tot onze stomme verbazing een electriciteits paaltje, pal naast het schip. Te laat om de verder varende Engelsen te waarschuwen, want die voeren verder omdat ze beslist op een plek met stroom wilden liggen vanwege de kou. En leden dus kou, want waar zij uitkwamen was geen stroom.
Aan de overkant liggen een flink aantal supergrote (meer groot dan super) boten, vnl. Amerikanen en Engelsen, allemaal tot jacht omgebouwde Nederlandse ‘luxe motors’. Het zonnetje schijnt, er is veel minder verkeer langs het water dan in Montceau en een weldadige rust daalt over ons neer.
Vaartijd 4uur 40′,  18 km en 7 sluizen.

Zondag 2 juni 2013

de "Gretige Henriette"; hoe leg je een Amerikaan uit welke interpretatie aan deze naam gegeven moet worden

Koude nacht, stevige N wind en zonnig. Dus ideaal voor Sanne om de wasmachine weer uren le laten maken, zodat in de namiddag de lakens weer fris op de bedden kunnen. Eind van de middag zien we plotseling de “Gretige Hentriette” aan komen varen en aanleggen aan de overkant. Maar kennelijk een nieuwe eigenaar. Wij nieuwsgierig erheen: inderdaad. Pete en Sally hebben hun prachtige tjalk (moeten) verkopen, medical problems. De nieuwe eigenaar stelt zich voor als ‘Bill Post’, inderdaad, voorouders afkomstig uit Urk. Heeft nog een jaartje bij Baan gewerkt.
Ook aan hem uitgelegd hoe gretig Henriette was. Maar heel jammer, het schip is er behoorlijk op achter uit gegaan, overal komt roest onder het berghout vandaan. Een van de bekende zwakke plekken bij dit soort boten, vooral wanneer ze van staal en niet van ijzer zijn (zoals de onze).

Maandag 3 juni 2013.

iemand zin om mee te varen naar Sardinie?

Zelfde weer: koude nacht, stevige N wind en zonnig, dus waarom zouden we niet nog een dagje blijven. We lezen, luieren en lanterfanten wat. s’Middags samen een wandeling door het dorp. Langzamerhand zijn de temperaturen van dien aard dat ik ook uit de luwte van het schip durf te (wil) komen.

Dinsdag 4 juni 2013
Het weer wordt steeds beter. Tot zelfs 17 graden (juni midden Frankrijk!!). We varen daarom een hééééeel klein stukje verder. Welgeteld 3 km en 1 sluis verderop.  In Palinges is een prima stukje kade, verder geen voorzieningen. Montceau was druk (met verkeer langs de oevers), Genelard al aanzienlijk minder en hier in Palinges heerst bijna een serene stilte. We genieten nu echt van de zon. Verder is er ook nauwelijks vaart, nooit meer dan 4 schepen per dag.
Vaartijd 1 uur 05”, 3 km en 1 sluis.

Woensdag 5 juni 2013

stiekem meeschutten (zoekplaatje)

Het is absoluut memorabel, vanochtend voor het eerst sinds we aan boord zijn, de kachel niet aangestoken. Het is prachtig tot zelfs warm weer. Het bovenluik van de voorhut wordt opengelegd om het vocht dat zich de laatste weken tussen het hout en de kitrand heeft opgehoopt te laten verdampen. Over enige dagen kan dan het herstelwerk beginnen. Sanne verkent de omgeving eerst wandelend en in de middag zoekt zij verkoeling op de fiets en bezoekt de tuin en het kasteel van Digoine. Palinges zelf heeft een mooie Romaanse kerk.
Vandaag komen er zelfs een zestal schepen voorbij, een klein Engels jachtje (misschien 7 meter) met twee mannen aan boord legt net vóór ons aan. Zij willen via Corsica naar Sardinie varen. Je moet maar durven. Voor ons onbegrijpelijk dat zij met een dergelijk scheepje op dit moment de Rhone met al de daarin drijvende bomen en laat staan de Middellandse Zee op gaan. Na het avondeten zitten we nog een poosje buiten te lezen. Ook voor het eerst deze reis.

Donderdag 6 juni 2013

n.a.v. het nieuws van deze week: wellicht een aardig optrekje voor een directeur van een Nederlandse zorginstelling?

Wij bellen de VNF en vragen of wij om 9.00 uur de sluis in kunnen en 10 minuten later staat de sluiswachter al op ons te wachten. Het is opnieuw rustig en zonnig, nauwelijks vaart en wij varen voorspoedig , met regelmatige controle van de sluiswachter die kijkt of alles goed gaat met de automatisering . Toen wij hier in 2005 (in de omgekeerde richting) voeren moesten wij vanaf het begin van het kanaal tot Monceau les Mines de sluizen nog met de hand bedienen. Rond lunchtijd zijn wij in Paray le Monial waar we wel wat schepen zien liggen maar in eerste instantie niet in de gaten hebben dat het de haven is. Een stukje verder moeten we toch concluderen dat het kennelijk wel de haven was. We draaien om en varen een stukje terug om aan te leggen achter twee boten met de Ierse vlag. Het afgelopen uur heb ik het gevoel gekregen dat er iets in de schroef zit. Het schip trilt licht en zo nu en dan hoor ik iets tikken. Een en ander zit me toch niet lekker. Dus wat doet een schipper dan: hij gaat te water en controleert de schroef etc. Niets te vinden, alleen valt op dat de manchet die om het vrije stukje as zit niet meer zo makkelijk te draaien is als voorheen.
Sanne de stad in. Inspectie in de motorruimte levert ook niet echt iets duidelijks op, maar het valt me op dat de hoek van de Python-drive-as naar de koppeling groter lijkt geworden. Maar erg zeker weet ik dat toch ook weer niet.
Vaartijd 3 uur 30″, 19 km en 6 sluizen.

Vrijdag 7 juni 2013

ten bewijze (watertemperatuur < 20 graden)

Sanne ’s ochtends de stad in, ik geef het schip een uitgebreide wasbeurt. De aanlegplek is prima maar er is vreselijk veel verkeer  over de weg aan de overkant. We besluiten om na de lunch een klein stukje (met 3 sluizen) verder te varen naar een plekje in the middle of nowhere, om te genieten van een nachtje absolute stilte. Maar op weg daarheen wordt het getril en getik in de machinekamer steeds erger. Opnieuw op onderzoek in de machinekamer. Eigenlijk is nog steeds hetgeen me het meest opvalt de vreemde hoek tussen de Python drive en de keerkoppeling. Maar wat me dan plotseling wel opvalt is dat als de koppeling van de vooruit in de achteruit wordt gezet het net is of de motor aan de achterkant iets wordt opgetild. Geen idee wat het is maar ik vertrouw het voor geen milimeter. We besluiten om met de laagst mogelijke snelheid door te varen naar Digoin en daar door een monteur naar de python drive te laten kijken.

open lucht mis vlak naast de haven in Paray le Monial

In de haven is het overvol en in eerste instantie leggen we aan op een plek met de kont aan de steiger en de kop vast aan een voorliggend schip. Na wat rondzoeken blijkt er net een brug verder nog een plekje te zijn, waar ook een van de twee Ieren van gisteren in Paray ligt. We denken dat die plek net lang genoeg is, maar natuurlijk is ie 20 cm te kort. Na het nodige gemanouvreer bedenkt de Ier plotseling dat hij nog makkelijk een meter vooruit kan en even later liggen we prinsheerlijk aan een mooie kade.
IK ga bellen met Nico, die normaal in Roanne ligt, hier ongeveer 50 km vandaan, of hij een monteur weet in de buurt die met dit type motoren en schepen vertrouwd is. Hij bezorgt me een adres hier 4 km verder op. Ik besluit daar morgen heen te fietsen. Verder varen durf ik niet meer, er is iets helemaal niet in orde, maar ik heb geen idee wat. De Ieren nodigen on uit voor een drankje, tesamen met 2 Ierse vrouwen die met hun schip ook juist zijn gearriveerd Het wordt gezellig en laat.
Vaartijd 3 uur 35″, 14 km en 3 sluizen.

Zaterdag 8 juni 2013

vrijwel afgescheurde motorsteun rechts voor

We verhalen het schip naar een iets ruimere plek, precies voor de capitainerie. De havenmeesteres hoort van ons probleem en adviseert dringend om supervoorzichtig te zijn met het door Nico aangegeven bedrijf. Ze heeft van allerlei problemen met de man gehoord vanwege slecht en onafgewerkt werk, tot aan rechtszaken toe. Ik raak nu toch wat in de zorg en besluit om dan maar eerst de monteur van het verhuurbedrijf tegenover de haven er naar te laten kijken. Krijg de belofte dat hij maandagochtend om 9.30 uur komt. Bel ondertussen met de thuiswerf en krijg van Jos te horen dat een probleem met de Python drive ook in Frankrijk op te lossen moet zijn. Na de lunch ga ik nogmaals op inspectie in de machinekamer en indachtig een opmerking van NIco over een controle van de motorsteunen, vind ik plotseling de oorzaak: beide voorste motorsteunen van de Mitsubishi zijn afgebroken. Wat kan er in vredesnaam gebeurd zijn en hoe moet dat hier in Frankrijk gerepareerd worden. De motor is aan de voorkant zeker 4 á 5 cm naar beneden gezakt en hangt los tussen de trillingsdempers, vandaar dat de hoek achter tussen de Python en de keerkoppeling dus inderdaad nadrukkelijk veranderd is. Weer herhaald bellen met de werf in Nederland. Een oplossing lijkt ver te zoeken. Maar dan komt Jos met een fantastisch voorstel. Hij gaat vanavond nog in Hardinkxveld bij de motor  leverancier nieuwe steunen halen en komt dan maandag met een collega, met de steunen, met nieuwe trillingsdempers, en met lasapparatuur en de hele ratteplan naar Digoin. Het probleem is namelijk extra gecompliceerd omdat op de motorsteun rechts voor de dynamo is gemonteerd. Die moet dus eerst gedemonteerd worden, dan moeten op de nieuwe steun bevestigingspunten voor de dynamo gelast worden en daarna moet alles weer gemonteerd worden. Bovendien moet de motor (een paar honderd kilo) natuurlijk een end opgetild worden om de nieuwe steunen en trillingsdempers etc.  te kunnen monteren. Voorwaar geen eenvoudig karwei. Maar het is wel een opluchting dat we de oorzaak nu weten. Al blijft de angst een beetje dat we (nu) nog niet zeker weten of de python drive beschadigd is. En de hamvraag is natuurlijk: wat heeft dit veroorzaakt. Ik maak nog wat foto’s van de steunen voor de zekerheid en stuur die naar Jos op. Ook hij en ook de leverancier van de motor hebben zoiets nog nooit gezien. De motor heeft inmiddels ruim 2400 uur gelopen als een tierelier. s’Avonds regent het flink.

Zondag 9 juni 2013

en hier de linker kant, volledig afgebroken

Bij mooi weer wachten we een dagje af op de dingen die komen gaan, of meer nog: op de mensen die gaan komen. Want morgen komen ook nog Sjaak en Lenie langs, op weg naar de Midi en die blijven een nachtje slapen.
Bij mij blijft toch nog wel enige ongerustheid of alles nu wel opgelost kan worden. Plus de hamvraag: wat kan de oorzaak geweest zijn. Zou de steun rechts voor toch geleden hebben van de continue trekkracht die de dynamo in zijdelingse richting heeft uitgeoefend? Het wordt morgen wel bloedspannend.