Archive for september, 2009

REIS 2009

MAANDAG 21 SEPTEMBER TOT EN MET DINSDAG 29 SEPTEMBER

Maandag de 21e regent het nog steeds en we blijven dus lekker liggen in St Pierre Lacourt. Helaas komt de havenmeester weer niet langs, zodat we dus uiteindelijk hier 5 dagen liggen voor 9 euro.
De volgende ochtend is het aanvankelijk flink mistig, daarna veel heel lage bewolking en uiteindelijk komt de zon er pas ’s middags tegen vieren doorheen. In de ochtend varen we naar Grisolles, een aanlegplek (en een dorp) dat verder niets te bieden heeft, zij het dan dat het kleine stukje kade dat er is, erg laag is, waardoor we makkelijk het vrijboord van het schip onderhanden kunnen nemen. Bovendien ligt het net op de goede afstand van Toulouse, precies 1 dag varen door een gebied met industrie, snelwegen, spoor emplacementen, stank en lawaai, zoiets als Luik vroeger, toen de staalindustrie er nog gloreerde.
Irritant is overigens dat zo’n klein stukje boodschappenkade inmiddels voor twee-derde in beslag genomen wordt door 2 cavailles van boten die er al maanden liggen. Zo ben je je goede naam als laatste stopplaats voor Toulouse snel kwijt.
Dinsdag en woensdag worden dus de beide zijkanten gepoetst en in de was gezet. Het gevolg was in letterlijke zin zo schitternd dat alle foto’s ervan mislukt zijn.
Donderdag (24 september) naar Toulouse, met werkelijk prachtig weer. Voorspoedige vaart (12 sluizen). In de laatste 3 sluizen (in de stad Toulouse zelf) hebben we een huurjacht voor ons waardoor de snelheid er een beetje uit gaat. Bij het uitvaren van de laatste sluis vóór de jachthaven gaat het fout. Ik zie dat het jacht stilvalt, opnieuw gestart wordt maar geen vaart meer kan maken, stuurloos is en weer stilvalt. Conclusie duidelijk, rotzooi in de schroef. De schipper kon het beetje vaart dat ze nog hadden er ook niet meer uitkrijgen, hetgeen nog een near accident met een tegemoetkomende motorsailor opleverde. Doordat die, eigenlijk voorrang hebbend, dat niet kreeg van de stuurloze huurboot, moest hij vol in de achteruit (we waren natuurlijk juist bij een smalle brug) en liep daarbij uit z’n roer. Noodgewongen sprong de eigenaresse op de voet van de brugpilaar om het schip voor meer schade te behoeden maar kon de lijn niet houden en even later bleef zij daar alleen achter toen de motorsailor alsnog op koers kwam en de brug passeerde. Wij nemen aan dat de man is teruggekomen.

De huurboot die we even later op sleeptouw hadden.

De huurboot die we even later op sleeptouw hadden.

Toen we uitgelachen waren besloten we de huurboot maar op sleeptouw te nemen: je kon die mensen toch absoluut niet achterlaten in die kakafonie van lawaai, hartje Toulouse, omgeven door talloze zwervers, met een boot die niets meer kan. Kortom, S. springt op de kant met een sleeplijn, brengt die over naar het huurjacht en 15 minuten later liggen we beiden in de haven bij moeder Sylvianne. De huurboot blijkt vervolgens dermate veel plastic in z’n schroef te hebben dat er een duiker aan te pas moet komen. Het sleeploon bleek overigens een fles bijzondere dessertwijn.
Vrijdag 25 september. Wij hebben onze vertrouwde box naast de capitainerie gekregen, dat betekent dat we goed bij de voorkant c.q. achterkant van het schip kunnen. Vandaag aan de boeg wat minuscule beschadigingen bijgewerkt en geschilderd. Het is inmiddels 6 jaar geleden dat het hele schip in de lak is gezet en je kunt merken dat er hier en daar slijtage begint op te treden. Niet verwonderlijk na een zo bloedhete zomer, waarbij het staal vaak zo heet is geworden dat je er absoluut niet op blote voeten op kon lopen.
Zaterdag het schip gedraaid, daarna kan Sanne het roer en omgeving weer schuren en in de lak zetten. Dat quasi hout is wel erg decoratief maar vergt best veel onderhoud. In deze weersomstandigheden moet dat echt 2 keer per jaar gebeuren. Maar gelukkig draait onze verfspecialiste daar haar hand niet voor om.
Die middag haalt Sanne boodschappen en komt per toeval op een hele grote rommelmarkt terecht. En ja hoor, waar we al eindeloos vaak markten afgesjouwd hebben op zoek naar een servies (om mij geheel onduidelijke reden zijn de plastic borden die we al 45 jaar gebruiken niet goed genoeg meer) loopt ze nu tegen een 22-delig porceleinen servies aan. De prijs: twee euro!! Haar weekend kan niet meer stuk. ’s Avonds heerlijk gegeten in een nieuw ontdekt restaurantje vlak bij de haven. Prima en bovendien dus open op zaterdag; gebruikelijk zijn nagenoeg alle restaurants hier in Toulouse in het weekend gesloten
Zondagochtend gaan we naar de beroemde en immens grote markt om stevig victualiën in te slaan en na de lunch en het afscheid van Sylvianne vertrekken we. We hebben nog 175 km en 75 sluzen voor de boeg!! Maar vandaag om te starten vast een klein stukje, naar Vic,12 km en 2 sluizen verder. In de eerste sluis gaat de boegschroef bijna aan gort omdat er een flink stuk hout in terecht komt. Gelukkig blijkt even later dat alles weer/nog werkt en is het hout spoorloos verdwenen. Aan de kade in Vic is wederom nog plek en vergeleken met Toulouse is het er doodstil.
Maandag (28 september) vertrekken we nu eens een keer op tijd, maar dan kunnen we na 3 min alweer stoppen. De VNF is aan het baggeren en de schipper wil duidelijk eerst zijn bak vol hebben voor hij de kabels loos geeft en ons laat passeren. Na een half uurtje drijven is het zover en hebben we met schitterend weer een zeer voorspoedige tocht. Zo snel gaat het dat we ’s middags om 5 uur al bij de bovenste sluis aankomen: we hebben er dan inmiddels 14 gehad. Alle sluizen alleen geschut, dat scheelt enorm in tijd. We zijn weer op het hoogste punt van de reis: 199 mtr boven de zeespiegel. Helaas ligt Segala even verderop vol, dus door naar de aanlegplek vóór de eerste afdalende sluis.
Dinsdagochtend besluiten we gezien de voorspoedige vaart van gisteren een dagje extra van het schitterende weer te blijven genieten. Varen daarom maar anderhalf uur (= 3 km= 6 sluizen) en meren af aan een kleine kade in de middle of nowhere. Genieten uitgebreid van de zon met een heerlijk licht windje en een schitterend uitzicht op le Mas Saintes-Puelles (waar ook de bakker van een welverdiende vakantie blijkt te genieten). Vandaag in totaal 5 boten gezien, met onszelf erbij is 6. De eerste 2 waren samen dus dat betekent 5 schuttingen per sluis verdeeld over de periode van 9 tot 19 uur. Een schutting per 2 uur!! En elk(e) sluis(complex) is continu bemand. Geen opwindend bestaan voor de sluiswachters en een onnodig duur systeem. Maar voor ons wel comfortabel.

Doorkijkje vanaf de aanlegplek naar le Mas Saintes Puelles

Doorkijkje vanaf de aanlegplek naar le Mas Saintes Puelles

Het is herfst, in de ochtend varen we vaak recht tegen de zon in en op het water, zeker bij het invaren van de sluizen is dat best wel lastig. Ander nadeel is dat door de veel schuiner invallende zonnestralen en de kortere duur het rendement van de zonnepanelen sterk afneemt. Dus ofwel veel varen (motoruren) ofwel met enige regelmaat aan de electra. Het is verbijsterend zo snel als de dagen korten, terwijl je door het prachtige weer, ongeveer 26 tot 28 graden overdag nog steeds het idee hebt dat het eigenlijk nog volop zomer is. Maar als je ’s ochtends wakker wordt is het soms best wel fris. Om helemaal eerlijk te zijn  heb al een paar keer even de kachel aangezet. We zijn hier tenslotte voor de warmte niet waar. Morgenvroeg naar Castelnaudary voor een dagje shoppen en stroom laden. Daarna met gezwinde spoed door naar Carcassonne.

REIS 2009

MAANDAG 14 SEPTEMBER TOT EN MET ZONDAG 20 SEPTEMBER

Niet erg die mist, als je de sluis die er in zit maar op tijd ziet.

Niet erg die mist, als je de sluis die er in zit maar op tijd ziet.

Voor vertrek, iets later vanwege de mist, nog even dieselolie getankt. Weliswaar een halve euro goedkoper als vorig jaar om deze tijd maar toch nog altijd € 1,25/ltr. Maar ja, 8 keer naar de benzinepomp lopen 3 km verderop met telkens 20 liter is ook geen
genoegen. Opvallend genoeg is er nog nooit een pomphouder in Frankrijk, met een benzinestation gelegen aan de weg naast het kanaal, op het idee gekomen een pomp voor de watersport te plaatsen. Hij zou slapende rijk worden. (Er was er overigens één, in Castelnaudary, maar die is vorig jaar in zijn slaap overleden).
Om lunchtijd hebben we alweer 7 sluizen achter ons en leggen aan in Castelsarrasin. Het is eigenlijk te warm om iets te doen en behoudens wat boodschappen doen we dus niets. We zomeren na. Behalve dan de dagelijkse verzorging van de dekken.

PLATANEN

Prachtige 'waterlanen', omzoomd door platanen

Prachtige 'waterlanen', omzoomd door platanen

Het overgrote deel van het Canal du Midi en grote delen van het Canal latéral à la Garonne zijn omzoomd door vaak eeuwenoude platanen, soms zelfs in dubbele rijen. Die staan er niet zomaar. Het zijn enorm sterke bomen, goed bestand tegen droogte en
(lucht- en water-) vervuiling. In dorpen en steden zie je vaak dat ze rondom strak in het asfalt staan, kennelijk kunnen ze daar prima tegen. Hun uitgebreide wortelstelsel maken de oevers zeer compact (het kanaal ligt op veel plaatsen geheel boven het maaiveld). Door het enorme bladerdak wordt de verdamping van het water tegen gegaan. Bovendien zorgt het sterke leerachtige blad (dat laat valt) voor een welhaast ondoordringbare laag op de bodem van het kanaal omdat het nauwelijks wegrot. Daardoor wordt het kanaal overigens ook steeds ondieper. Maar voor ons als pleziervaarders is er ook nog een ander nadeel. Vanaf het voorjaar valt er een fijn zwart stof uit deze bomen. Het zijn minuscule korreltjes die op je dek vastplakken. Laat je die zitten dan lijkt het of ze na verloop van 1 à 2 dagen oplossen in de verf en lijken het net kleine roestplekjes die nauwelijks weg te poetsen zijn (zelfs met een zware cleaner lukt het niet). De combinatie met water (condens) en vervolgens opdrogen in de zon versterkt het roestaspect aanzienlijk. Het rare is dat vrijwel de meeste plekjes tijdens de winter wel weer verdwijnen, maar onder achterlating van een dek dat steeds doffer wordt. Je wilt vanzelfsprekend niet rondvaren met een schip dat er als een roestbak uitziet (op onze witte dekken zie je die vlekjes natuurlijk veel erger dan op gekleurde dekken). We hebben de ervaring opgedaan dat s’ avonds de dekken even vegen met een zachte bezem en ze s’ochtends even schrobben met gewoon kanaalwater deze irritante aanslag voor 95% voorkomt. Daarnaast zetten we het hele schip elk najaar grondig in de was. Daardoor wordt ie niet minder vuil maar je krijgt het vuil er in het voorjaar wel tien keer zo makkelijk af.
Rondom onze winterhaven staan gelukkig geen platanen!

Bij elkaar geveegd stof van platanen.

Bij elkaar geveegd stof van platanen.

"Platanenroest" op een stukje van het achterdek.

"Platanenroest" op een stukje van het achterdek.

Donderdagochtend weer uitgebreid naar de markt in Castelsarrasin, daarna tuffen we op ons gemak door naar Montech, gaan daar bakboord uit en varen een stukje het kanaal naar Montauban op. De steiger bij  Lacourt St. Pierre is weer helemaal voor ons

alleen. We willen hier een dag of 3 à 4 blijven liggen om wat te klussen en gezien het weerbericht ook de ‘wintertent’ er alvast op te zetten. Blijkt een geweldig idee want nadat we vrijdag het dak van de stuurhut onder handen hebben genomen (lastige klus want de zonnepanelen moeten er tijdelijk even af) en vervolgens de tent geplaatst hebben, regent het zaterdag en zondag pijpenstelen met regelmatig onweer. Na zoveel maanden van prachtig weer met slecht een enkele bui, is dit wel even wennen. Vooral ook omdat de temperatuur nauwelijks de 20 graden haalt. Maar met de wintertent blijft de stuurhut droog, waardoor we bij slecht weer toch een stuk extra ruimte hebben en bovendien koelt het binnenboord veel minder af.

Wintertent erop, ietsje minder mooi, maar wel heel comfortabel.

Wintertent erop, ietsje minder mooi, maar wel heel comfortabel.

Volgende week naar Toulouse.

REIS 2009

WOENSDAG 9 SEPTEMBER TOT EN MET ZONDAG 13 SEPTEMBER
Gisteravond samen op gepaste wijze de verjaardag van Sanne gevierd.
Vandaag (woensdag) zijn we een beetje druk met de voorbereidingen voor het familiebezoek. We pavoiseren het schip alsnog voor Sanne’s verjaardag en doen uitgebreid boodschappen. Broer en zus, beide met partner, komen ons opzoeken en dat heeft zo zijn reden. Als zij gevieren tegen vieren aankomen, blijkt al snel dat zij de heersende temperatuur in het Zuid-Franse nog bepaald niet gewend zijn: een plekje op de wal in de schaduw wordt geprefereerd boven onze toch ook redelijk koele stuurhut. Maar voor de overheerlijke barbecue van Sanne komt natuurlijk iedereen aan boord.

Koel op de kade

Koel op de kade

Donderdag blijkt al vroeg de diepere reden van het familiebezoek. Ze versieren het schip nog eens extra met 2 speciaal vervaardigde pavoiseerlijnen.

Aangepaste pavoiseerlijnen

Aangepaste pavoiseerlijnen

Daarna wordt een (voor een schip bijzonder) apart ’straatnaambordje’ aangebracht, waarna de schipper nadrukkelijk wordt gesommeerd zich zodanig op te stellen dat de fotografen alles vast kunnen leggen voor het nageslacht.

Retraité !!

Retraité !!

Kort samengevat, vandaag ben ik 65 geworden en vanaf nu dus gewoon AOW-er, retraité heet dat hier. Met dat verschil dat de meeste Fransen dat al worden op hun vijftigste.
We brengen de dag verder door met het nuttigen van enkele gepaste versnaperingen, natuurlijk een bezoek aan de kerk en de abdij en tenslotte aan een van de betere restaurants.
Vrijdagochtend drinken we gezamenlijk koffie, waarna onze lieve bezoekers helaas weer afscheid nemen en hun respectieve en deels gezamenlijke vakantiereizen vervolgen.
Wij rusten de rest van de dag uit van alle inspanningen en vooral ook emoties van de afgelopen dagen. Zaterdag vatten we dan de draad maar weer op, want we mogen dan nu wel allebei AOW-ers zijn, maar het schip moet zo geleidelijk aan toch voorzien
worden van een beschermende waslaag voor de winter. We lenen van de havenmeester een prehistorisch rubberbootje en doen vervolgens de nodige evenwichtsoefeningen om de kop en de kont van het schip schoon en in de was te krijgen. Met resultaat vinden we zelf.
Zondag brengen we uren door op de markt. Maar weer geen servies en ook nog geen glazen.
Komende week op weg naar Toulouse en daarna met gepaste snelheid door naar de winterhaven. Het wordt al echt herfst, de dagen zijn veel korter, de zon staat elke dag lager dus (minder opbrengst van de zonnepanelen) liggen we wat vaker in havens. De temperatuur gaat nu toch de 30 graden nauwelijks meer halen. Bovendien krijgen we wat signalen door dat er op het Canal du Midi hier en daar niet al te veel water meer staat. Stel je voor dat we vastlopen en hier mogen (Jack) moeten (Sanne) overwinteren.

REIS 2009

DINSDAG 8 SEPTEMBER

We staan er niet elke dag bij stil en dat is waarschijnlijk ook wel zo verstandig. Maar zo langzamerhand zijn we op een leeftijd dat we blij moeten zijn met elk jaar dat we in redelijke gezondheid doorkomen. Extra blij dat dat kan met de invulling zoals wij die er aan mogen geven. Je verjaardag is een moment om daar even bij stil te staan. Dankjewel, proficiat en nog vele gezonde jaren.
verjaardag-img_2861

REIS 2009

WOENSDAG 2 SEPTEMBER TOT EN MET MAANDAG 7 SEPTEMBER

Het weer is vandaag (woensdag) veel beter dan voorspeld. Het zou 20 graden worden met flinke ‘orages’ en een stevige NW wind. Het is wisselend bewolkt, ruim 25 graden en nauwelijks wind.

de huurboten aan de ene kant in Serignac,

de huurboten aan de ene kant in Serignac,

de 'eigen' boten aan de andere kant

de 'eigen' boten aan de andere kant

We klimmen op de fiets en gaan naar de ‘pruimenboerderij’: Ferme Roques. Daar kun je je werkelijk uren verlekkeren aan de absoluut fantastische dingen die men maakt op basis van het specifieke pruimenras dat in de omgeving van Agen gekweekt wordt. Eindeloze variaties van alles wat je met met pruimen kunt doen: jam, cake, gevuld met chocolade, omhuld met chocola, als truffels, koekjes, op witte wijn, op rode wijn, als wijn, als likeur en tenslotte als eau de vie. Alles is te proeven, maar ja, we moeten ook nog terug fietsen. Voor de liefhebbers: internetadressen, telefoonnrs. en adressen van allle zaken (bedrijven en restaurants) die ik noem kun je altijd bij ons krijgen.
Hierbij het recept van een werkelijk overheerlijk hapje (met opzet niet vertaald, dat zou afbreuk doen aan het gerecht):

Pour réussir à coup sur vos apéritifs, prenez quelques pruneaux, denoyautez-les.
Ensuite selon vos envies, enroules-les dans une tranche de magret fumé, fourres-les au foie gras, au roquefort.
Passez-les ensuite 10 minutes au four.

Als ik eerlijk ben: zo lust ik mijn eigen schoenen nog wel.
Jammer dat we niets van al die chocolade dingen mee kunnen nemen, te warm aan boord en we gaan nog even niet naar NL.
Donderdag komt ineens het voor gisteren voorspelde weer dus blijven we nog maar een dagje liggen. We zijn tenslotte met vakantie en hebben de tijd. Vrijdag varen we met af en toe een buitje naar Agen, waar S. de voorraden scheepsbeschuit en aanverwante artikelen stevig aanvult; we willen een paar dagen in ‘the middle of nowhere’ op ons favoriete plekje bij Golfech blijven liggen. Weliswaar waren er geruchten in de kranten dat er problemen zouden zijn met de nabij gelegen kerncentrale, maar sinds het vorig jaar gelezen naslagwerk over Tsernobyl, weten we dat binnen een straal van 80 km geen enkele veiligheid bestaat, (dan wordt Frankrijk plotseling onvoorstelbaar klein (en onbevaarbaar!)),  dus bij geen officiele waarschuwing, varen we.

S. heeft weer een maaltje bramen geplukt, ze zijn kleiner als vorig jaar; zou er dan toch iets met die centrale ....

S. heeft weer een maaltje bramen geplukt, ze zijn kleiner als vorig jaar; zou er dan toch iets met die centrale ....

Het is inmiddels september en dat merken we. De zon gaat later op en veel eerder onder: het rendement van onze zonnepanelen neemt af, ook door de lagere zonnestand. Maar met het inmiddels weer prachtig, zonnig en warme weer (>35 graden) kunnen we nog makkelijk een week zonder walstroomaansluiting.
Overigens, zomaar even tussendoor: zo langzamerhand beginnen S. en ik aan de laatste ongelezen boeken die we bij ons hadden. Voor mij zijn (waren) dat: ‘De Prooi’ Van Jeroen Smit en ‘Mc Maffia’ van Misha Glenny. Dit laatste boek is verbijsterend lezenswaardig: als je met dit boek in je hoofd vervolgens ‘De Prooi’ leest, kun je je absoluut niet aan de indruk onttrekken dat diverse hoofdpersonen uit het AA drama zich verzekerd zouden kunnen weten van een prominente plek in de index van een eventueel vervolg op het Mc Maffia boek. En ik geloof niet in het excuus van: ‘het waren kinderen van hun tijd’.
Zondag  begint S. met het cleanen van (delen van) het schip, om ze daarna in de was te zetten. Ik ga nog weer eens te water om de schroef te controleren en stel vast dat de watertemperatuur inmiddels al flink daalt ( is nu 21 grad)en. Lekker is anders!

Onderwijl probeer ik ook nog wat aan het onderhoud van 't lijf te doen.

Onderwijl probeer ik ook nog wat aan het onderhoud van 't lijf te doen.

Zo brengen we het weekend en de maandag door. Wat een goddelijke plek: er komen nauwelijks boten voorbij, de meesten ervan kennen we en die hebben dus het hart niet dat ze te snel varen, er zijn wat wandelaars en fietsers die allemaal even vriendelijk zijn: “bonjour, bon appetit, bonsoir” ‘mesjeudame’, het gaat de hele dag door. Fransen zijn eigenlijk altijd ontzettend vriendelijk en beleefd, maar je moet wel hun taal spreken. “Een paar nachten slapen met een Francaise” schijnt daarbij erg te helpen zo vertelde een Franse schipper me. Nu ja, ik, red me redelijk.
Morgen varen we naar Moissac en volgt er een speciaal bericht op deze blog.

REIS 2009

ZATERDAG 22 AUGUSTUS TOT EN MET DINSDAG 1 SEPTEMBER

Zaterdagochtend naar Villeton gevaren. Gelukkig neemt de hoeveelheid gras in het water nu sterk af. Heeft vooral als voordeel dat we de boegschroef zo nodig weer kunnen gebruiken. Na de lunch op de fiets naar Tonneins om uitgebreid boodschappen te doen. Het fietsen op D-wegen blijft een angstige zaak. De Fransen beschouwen de snelheid van 90 km meer als minimum- dan als maximumsnelheid en vooral als die grote vrachtauto’s vlak langs je heen scheuren moet je je stuur goed vasthouden. Wat is varen dan toch een ontspannende bezigheid, zelfs in de nabijheid van onmatig grote huurboten met op het moment vooral grote Spaanse families daarop, klaarblijkelijk afkomstig uit de Spaanse binnenlanden.

De prachtig gerenoveerde kade in Mas d'Agenais

De prachtig gerenoveerde kade in Mas d'Agenais (zie vorige verslag)

In Villeton liggen we dus weer naast de ‘pedagogische groentetuin’. Sanne is inmiddels goede maatjes met de baas van de tuin en dat levert regelmatig een schaal groente/fruit op voor vrijwel geen geld. Volgens S. zijn de prijzen van levensmiddelen in Frankrijk in de winkel gemiddeld zeker 20% hoger dan in Nederland. Om dat te compenseren eten we maar wat vaker buitenshuis, want dat kost gemiddeld omstreeks de helft van wat je in Nederland kwijt bent. Dus hoe vaker we buitenshuis eten hoe goedkoper het leven wordt?
Zondag de hele dag geluierd en om dat een beetje te compenseren maandag maar een stevig end gefietst. Daarbij vinden we weer een aantal bedrijven terug die we 2 jaar geleden ook al gezien hadden, maar toen konden we er niet achter komen wat ze nu eigenlijk verbouwden.

Hier groeien deze planten nog volop, een enkele is nog niet getopt.

Hier groeien deze planten nog volop, een enkele is nog niet getopt.

Als je goed naar de bloem kijkt van de paar planten die nog niet getopt zijn, zie je dat het om dezelfde plant gaat als waarover ik in het bericht van  12 - 25 juli heb verteld.
In talloze grote schuren (of moet je spreken van drooghallen) hangen deze planten vervolgens te drogen. Na droging worden ze verpakt en gaat het merendeel naar Belgie om verder verwerkt te worden. Er zijn hier ongeveer 800 bedrijven waarvoor de verbouw van dit gewas hun voornaamste middel van bestaan is.

12 van dergelijke drooghallen bij één boerderij

12 van dergelijke drooghallen bij één boerderij

Dinsdag giet het de hele dag flink en kijken we nauwelijks op uit onze boeken. Gelukkig heeft Stoffel een paar weken geleden de post van huis meegebracht en met alle tijdschriften kunnnen we voorlopig weer vooruit.
Woensdag blijkt dat er gisteren (on)aardig wat vuil met de regen is meegekomen en we vertrekken dus pas na een uitgebreide wasbeurt (van het schip).
Net voor lunchtijd meren we af op onze ‘vaste plek’ in Buzet, naast het restaurant. We liggen daar tot zaterdagochtend als we bijtijds vertrekken naar Serignac. Het weer is buiten die ene dinsdag overwegend zonnig en warm. Altijd buiten eten en ’s avonds tot laat in de stuurhut. Muggen zijn er niet. Vraag me wel eens af of dat te maken heeft met de eindeloze boomgaarden in deze omgeving waar volgens mij het begrip onbespoten volstrekt onbekend is.
Zaterdag (29 augustus) dus aangemeerd in Serignac, waar opnieuw weer plaats te over is. Dat mag dit jaar toch wel heel opvallend genoemd worden. Over het algemeen was er in de afgelopen jaren aan de kades waar water en stroom goedkoop (of zoals hier zelfs gratis) zijn, vaak met moeite een plekje te krijgen. Dit jaar was er altijd overal plaats.
We hebben nog ruim een week te gaan alvorens we in Moissac moeten zijn voor het geplande familiebezoek, dus gaan we deze week maar wat onderhoudsklussen doen. Het zal toch wel weer niet meevallen te voorkomen dat we op het einde van de vakantie ineens ontdekken dat we eigenlijk tijd tekort komen voor het noodzakelijk onderhoud. Zeker, als je alle tijd hebt kan 6 maanden ongelooflijk kort zijn.

'Wild mooring' is niet altijd even safe. Of te weinig onderhoud?

'Wild mooring' is niet altijd even safe. Of te weinig onderhoud?

Zondag, maandag en dinsdag zien we plotseling weer flinke aantallen huurboten die in het havenkommetje aan de overkant aan de grasoever aanleggen. Zo tijdens borreltijd een heerlijk schouwspel om naar te kijken. Zo lang ze maar niet voor of achter ons eigen schip proberen aan te leggen. Gisteravond zagen we er één waarvan de bemanning zo blij was dat ze hun boot eindelijk aan de kant hadden gekregen, dat ze opgelucht van boord sprongen om vast te maken. Maar toen ging hun schip er dus van door ….. de motor stond nog aan met de schroef in z’n werk. Het is goed gekomen.
Zo omstreeks komend weekend varen we met wat korte tussenstops naar Moissac.