ms artemis

REIS 2010

Maandag 20 september tot en met zaterdag 25 september.

Foto’s te vergroten door er op te klikken!

Een wat merkwaardig verlopen week. We zijn gisteren volgens plan al meteen na de 2e sluis weer gestopt. Heerlijk stil na het verkeerslawaai en feestgedruis in Toulouse. Onbegrijpelijk dat hier altijd plaats is. Het is een strak afgewerkte betonnen kade tussen 2 daar sinds mensen heugenis liggende spitsen die als woonboot in gebruik zijn. Maar laat dat ook eigenlijk zo maar blijven, dan hebben wij er tenminste altijd plek. De nacht was overigens ijzingwekkend koud, binnenboord bij het opstaan 13 graden; dus kachel aan en terug in bed.

opgaande sluis, Sanne op de wal, zware lijn en stevig trekken

Na zo’n 20 minuten begint de temperatuur dan richting 18 graden te gaan en is het (voor mij!!) verantwoord om uit de kooi te kruipen en koffie en thee te zetten. Behoorlijk zonnig weer, lastig in de ochtend, want dankzij de, door de nimmer aflatende zorg van Sanne nog steeds oogverblindend witte en spiegelende dekken, zie je nauwelijks waar het kanaal loopt tegen de laagstaande zon in. Er is weinig vaart en we zijn van plan vandaag flink door te stomen zodat we vanavond alle opgaande sluizen gehad hebben.  Opgaande sluizen zijn n.l. een stuk moeilijker omdat ik dan steeds van te voren Sanne met de voorlijn af moet zetten, die dan vervolgens naar de sluis wandelt, de achterlijn opvangt en daarna de voorlijn om de bolder van het schip gooit (lukt bijna altijd). Natuurlijk liggen er ook regelmatig lieden (meestal Fransen) afgemeerd aan de kleine steigertjes, die bedoeld zijn om iemand af te zetten en dan is het vaak lastig een goede plek te vinden om iemand op de wal af te laten stappen/springen. Vandaag loopt alles echter heel voorspoedig en tegen vijfen meren we af in Le Segala, op het hoogste punt in het Canal du Midi, bijna 200 mtr boven de zeespiegel.

detail vorige foto, delijn is een aantal malen om de bolder geslagen en wordt met de laatste slag afgeklemd

Dinsdag varen we in 2 uurtjes door naar de kleine kade bij Le Mas des Saintes Puelles. We genieten de rest van de dag van de rust, maar het weer begint te verslechteren, wat spetters regen en toenemende wind.
Woensdag mogen we bij de eerste sluis een chagrijnige sluiswachteres wakker maken om vervolgens bij de 2e sluis van een supervrolijke sluiswachter te vernemen: “ik zeg het u maar vast: morgen is er een algemene staking en hou er maar rekening mee dat u een dag stil ligt”.
We besluiten daarom om vandaag maar zo lang mogelijk door te varen, iets wat we al heel lang niet meer gedaan hebben. Meestal vinden we het na 2 tot 4 uur wel mooi geweest. Uiteindelijk komen we tot betrekkelijk vlak voor Carcassonne, na 9 uur varen en 21 sluizen. We meren af aan de wachtsteiger, er komt morgen toch niemand. Liggen daar moederziel alleen in een soms wat onwezenlijke stilte. Geen scheepsverkeer, geen treinverkeer (het spoor loopt op 80 mtr afstand), geen auto’s, helemaal niets. Je kunt zo’n dag alleen maar joggen, lezen, eten, drinken en neu speuteren.

neergaande sluis, Sanne blijft aan boord, dunne lijn losjes in de hand en enkel om de bolder

Tegen de avond komt er toch nog een huurboot achterop en de volgende ochtend blijken er onder de 3-traps sluis vóór ons maar liefst 12 huurboten te liggen. We vernemen dat dit komt omdat alleen de bij een bond aangesloten sluiswachters hebben gestaakt. Heel onhandig natuurlijk omdat dit bij een aantal sluizen leidt tot een enorme congestie van schepen en grote onregelmatigheden in de waterstand in verschillende rakken.  Het zou veel slimmer zijn, omdat uiteindelijk toch iedereen vastloopt, om gewoon alle sluizen stil te leggen. Maar ik denk dat als de VNF (Franse rijkswaterstaat) dát zou doen, ze de verhuurbedrijven op hun nek krijgen, want allerlei boten worden nu natuurlijk een dag te laat ingeleverd, terwijl vele daarvan alweer verhuurd zijn: après nous la deluge.
Vrijdagochtend (24 September) dus weer welgemoed op weg, maar we stoppen een paar uur later in Carcassonne. Inmiddels begint het weer n.l. danig te verslechteren, reden waarom we besluiten hier een dag over te blijven liggen. In de middag, avond, nacht en de volgende ochtend krijgen we de ene na de andere stortbui over ons heen, gepaard met veel wind, met daarbij vlagen tot en met windkracht zes.

beeld van de stakingsdag

Wel toevallig dat we bijna 3 maanden geleden, op weg naar het westen, om dezelfde reden ook hier in Carcassonne verwaaid hebben gelegen.
Vanaf hier is het nog 3 á 4 dagen varen naar onze winterhaven, Port la Robine, waar we dan nog ruim een week hebben om het schip winterklaar te maken. Dus omstreeks half oktober is het feest weer ten einde. Maar het blijft een feest, hopelijk nog jaren.

Een bij voorbaat verloren gevecht. Hier zijn weer een aantal platanen met netten afgezet omdat ze behandeld zijn met een anti-schimmel middel, dat voor ons niet zo gezond schijnt te zijn.

REIS 2010

Zaterdag 18 en zondag 19 September, als beloofd: foto impressie van het “Fete de Canal”

Foto’s te vergroten door er op te klikken!

overal zijn 'beelden' gemaakt

sommigen heel suggestief

van een afstand bedrieglijk echt

'vlootschouw': ARTEMIS is de oudste en de mooiste

op de wal allerlei kramen

.. en de Fanfare du Minervois

kaarsjes op het water

uitgezwaaid door vrienden

.. en vele anderen.

REIS 2010

Vrijdag 27 augustus tot en met zondag 19 september.

Foto’s te vergroten door er op te klikken!

Het wordt al herfst

Ik realiseer me dat ik dit jaar niet zo trouw elke 10 dagen een bericht plaats: het vorige was meer dan 3 weken geleden. Maar er gebeuren ook niet zoveel spannende dingen en dan denk je er ook niet zo gauw aan. Veel van wat we onderweg tegenkomen is al beschreven in de berichten van de afgelopen jaren.

Op weg naar Compostella

Bij het vertrek uit Meilhan gaat het desalniettemin bijna fout: omkijkend en zwaaiend naar alle vrienden en bekenden zie ik vlak voor de brug dat de mast nog omhoog staat. Vol aan achteruit en het gaat net goed. We overnachten weer in Villeton, blijven daar een dagje en varen op zondag de 29e door naar Buzet.

Sanne jarig

Eten in ons favoriete restaurantje en bezoeken de ‘cave cooperatieve’ waar we onder andere een heerlijke dessertwijn weten te vinden. Zal ons helpen de winter door te komen!
Maandag de 30e door naar Serignac. Nog net één plaatsje vrij. We ontmoeten een Nederlandse platbodem uit Geertruidenberg, die hier voor het eerst is.

en natuurlijk druk

Opvallend hoeveel mensen net als wij jaren gedroomd hebben van een verblijf in Zuid-Frankrijk en dan ook direct nadat ze gestopt zijn met werken naar deze contreien zijn gevaren.
Een enkeling vindt een jaar genoeg, velen blijven een aantal jaren en menigeen gaat nooit meer terug. Het leuke is dat je daardoor altijd weer nieuwe kennissen opdoet.

Zo maar ergens onderweg

Donderdag 2 september varen we door naar het Lac Bleu de Bergon bij Golfech. De Escape die we al een aantal keren op verschillende plekken hebben ontmoet meer net voor ons af, maar schuift een stukje op zodat we er allebei kunnen liggen. De eigenaars blijken in Golfech te wonen, d.w.z. ze hebben daar een appartement. In de zomer varen ze op hun schip tussen Sète en Bordeaux, in de winter zwerven ze met hun camper in Portugal en Marokko. Het appartement is dus vooral voor later.

als dank voor het lenen (aan een hotelschip!!)

We maken graag gebruik van hun aanbod om met hun auto die ze hebben opgehaald mee te gaan naar de supermarkt. Sanne plukt daarna een enorme voorraad bramen aan de kant van het kanaal, voldoende voor minstens 3 keer lunchen!!
Maandag 6 september varen we met slecht weer, regen en veel wind naar Moissac. Om verschillende redenen willen we daar een kleine week blijven liggen. In de middag van de volgende dag, na een nacht met alleen maar onweer, fietsen we tussen de buien door naar de plek op de rivier de Tarn, waar we een aantal weken geleden de Evolutie en de Marie Helène hebben achtergelaten. Zij liggen er nog steeds. Wij drinken een aperitiefje en nodigen de bemannigen uit voor een aangeklede borrel de volgende dag.
Want woensdag 8 september is Sanne jarig. Even nadat we s’ middags een eerste toast op haar hebben uitgebracht, gaat de telefoon en enkele minuten later mogen we ook de familie Tel aan boord begroeten, Jan met Heinie en Rie. Zo hadden we dus een boot vol met gasten en een heel gezellige verjaarsborrel. De volgende dag rustig bijgekomen en een dag later samen nog een verjaardag gevierd.

Zonsondergang in Lacourt

Zaterdag 11 september vertrekken we even voor negen uur naar Lacourt St. Pierre. Op de kleine kade daar liggen we alleen, genieten van inmiddels weer prachtig zonnig zomerweer en alle rust: er passeren slechts 2 á 3 bootjes per dag. 4 dagen daar gelegen en vervolgens nog een dag een stukje verder, op een van de allerstilste plekken van deze reis. Woensdag 16 september varen we door naar Grisolles, daar is een aanlegplek met een heel lage kade, waar we de zijkanten van het schip willen poetsen. Maar al tijdens het aanleggen daar begint het stevig te regenen en dat wil maar niet ophouden. Later in de middag besluiten we daarom om maar door te varen naar een plek net boven de sluis van Gers. We hebben hele slechte herinneringen aan die plaats omdat we daar 3 jaar geleden een blikseminslag hebben gehad, je ligt daar precies onder een hoogspanningsleiding. We gokken er op dat het niet gaat onweren, maar frummelen in de stromende regen net zo lang tot de boot net niet meer onder de kabels ligt. Vervolgens regent het de hele nacht rustig door.

Professionele (?) oliebestrijding in Toulose

De volgende ochtend op tijd weg naar Toulouse, nog wel bewolkt maar gelukkig droog. Als altijd heeft Sylvianne weer een prima plek voor ons gereserveerd. We vallen overigens met onze neus in de boter, want in Toulouse blijkt dit weekend het ‘Fete de Canal’ te zijn georganiseerd. Overal bij de haven zijn standjes opgericht om vakantie op en aan het kanaal te promoten, producten van de streek aan te prijzen (en te proeven!). Allerlei muziekoptredens, een defilé van boten, een foto tentoonstelling van het kanaal, de geschiedenis van het Canal du Midi en nog van alles meer. Sanne poetst ondertussen de zijkanten van het schip alsof haar leven ervan afhangt. Het moge duidelijk zijn dat onze ARTEMIS nu echt de mooiste (en de oudste!) boot op het kanaal is. Een paar foto’s van het feest in Toulouse komen over een paar dagen.
Vanmiddag (zondag 19 september) varen we vast een klein stukje naar Vic. We nemen met weemoed afscheid: het plan is om volgend jaar naar Nederland terug te varen voor groot onderhoud en dus zullen we velen van de nieuwe vrienden zeker anderhalf jaar niet zien. En als we niet terugkomen naar dit gebied misschien nog wel langer.  Als … ….