Als je de flessen op de lunchtafels op (bijna) al die huurboten ziet dan zou er, zelfs gemeten naar Franse maatstaven, na de lunch praktisch geen boot meer mogen varen. Gisternamiddag kwam er een op ons af, ik dacht hij krijgt een prijs als ie ons mist. Nou, die prijs heeft hij verdiend, maar in de 300 meter achter ons presteerde hij het moeiteloos om 2 keer in volle vaart de kant in/op te varen.
Vandaag (dinsdag 7 oktober) is het weer fors druk, al meteen om 9 uur moeten we èèn schutting afwachten  in  het centrum van Carcassonne. Daarna gaat het even redelijk vlot door, maar dan vallen we stil, aansluitend achteraan een lange rij schepen. Helaas, electriciteit uitgevallen, maar “we zijn op zoek naar een noodagregaat”. Om 12.25 uur arriveert dan eindelijk dat agregaat, waarna de sluiswachter dus om 12.30 zijn ‘arret de midi’ laat beginnen. Het blijft Frankrijk. Uiteindelijk verandert dit overigens niet veel aan de zaak, want na de lunch blijkt dat de volgende sluis …… ook geen stroom heeft. Na verloop van tijd arriveert echter ook hier een agregaat en wordt er weer geschut.

foto_1_deel_10.JPG

In het nu volgende pand wacht ons een nieuw probleem: ondiepte!! Doordat de sluizen achter ons een aantal uren niet gedraaid hebben en in dit pand weer een groot verhuurbedrijf zit, waarvandaan voortdurend boten vertrekken via de (3-traps)sluis vòòr ons, is het water ruim 30 cm onder normaal peil gekomen. Voor ons betekent dat we nog maar ongeveer 5 cm vrij van de bodem zijn, dus zo langzaam mogelijk varen, extra voorzichtig door de bochten, minimaal uitwijken voor tegenliggers en maar niet te veel aandacht schenken aan het gebonk van wortels tegen de onderkant van het schip. We kunnen nog net met de laatste schutting mee naar beneden door de drielingsluis van Trebes. (Per 1 oktober stopt de bediening om 18 i.p.v. 19.30 uur). Omdat het nu voor ons liggende pand ook flink onder peil is, maar wel 9 km lang, besluiten we door te varen tot de volgende sluis: geen schepen achter ons die wel willen maar niet kunnen passeren is wel zo rustig.

foto_2_deel_10.JPG

Woensdag rustig verder naar Homps. Bewolkt, droog maar een snoeiharde noordelijke wind. Het is wel grappig om te zien (helaas geen foto) hoe we de stootwillen aan het schip verdeeld hebben: aan SB èèn voor en èèn achter, aan BB 6 grote zwarte ballen; wij leggen steeds aan SB aan in de sluizen met aan BB 2 huurjachten. Die lopen met deze wind bij het in- en uitvaren geheid tegen je aan, beschouwen dat verder als volstrekt normaal en kijken niet eens of ze schade aanrichten. We besluiten om ook de volgende dag nog in Homps te blijven liggen; morgen weer veel wind, bewolking en regen voorspeld, terwijl het vrijdag prachtig weer gaat worden
In Homps lekker uit eten geweest. Laat op de avond nog best wel geschrokken. We zaten allebei rustig te lezen, totdat er ineens 2 alarmen beginnen te piepen en het licht begint te flikkeren. De conditiemeter van de batterijen roept dat die leeg zijn en dat alle verbruikers afgeschakeld worden. Zonder dat we het gemerkt hebben is de walstroom uitgevallen en heeft de omvormer het overgenomen, terwijl de lader niet aanstond. Normaal is dat niet zo’n punt maar net nu stond het electrisch kacheltje gezellig te snorren. En 1000 Watt uit een 12 volts accu halen is na een paar uur wel gedaan. We hebben gelukkig nog even wat kunnen bijladen op een ander punt in de haven, maar na een uurtje viel ook daar de stroom uit, toen maar gaan slapen. De volgende ochtend blijkt de stroom het overal weer te doen en dus met gezwinde spoed de accu’s weer helemaal vol geladen. Het blijft me echter zorgen baren, dat, hoewel de spanning volstrekt normaal is, de controle-oogjes nog steeds zwart blijven. Ook na een paar uur varen is dat nog steeds zo.
We leggen later in de middag aan bij T & H, vrijwel tegenover hun gasten-terras en net vòòr de Progres van H & C. We hadden dat al een poos geleden afgesproken. Het is weliswaar minder dan èèn km van onze haven, maar het is hier stiller en veel minder stoffig, zodat we op ons gemak het restant aan schilderwerk en het in de was zetten van de dekken kunnen doen. Bovendien is het er gewoon vreselijk gezellig met elkaar wat natuurlijk wel weer betekent dat we over die klussen wat langer doen. We kunnen hier ook stroom krijgen en na 24 uur de accu’s op 14,2 volt gehouden te hebben zijn de controle oogjes weer prachtig groen. In de winterhaven zijn Sj & L (met oma) ook alweer sinds een dag of 10 aan boord van de Winterthur.

foto_3_deel_10.JPG foto_4_deel_10.JPG foto_5_deel_10.JPG

Uiteindelijk zijn we na 5 mooie najaarsdagen van ontspannen bezig zijn en veel gezelligheid toch zover dat we naar de haven moeten. Het is inmiddels al woensdag 15 oktober. Eerst nog olie tanken (jawel €1,71 per liter) en dan gaat het voetgangersbruggetje voor ons open en even later liggen we weer op de vertrouwde winterplek.
De dagen daarna zijn we druk met winterklaar maken van het schip. Donderdagochtend komt de monteur Alan om te helpen alle filters etc. te wisselen; helaas glipt op een zeker moment zowel het motoroliefilter als de opvangbak voor de afgewerkte olie uit zijn vingers. Je wilt niet weten wat voor een rotzooi dat geeft. Die middag weer heerlijk gegeten op de Dageraad bij de familie T.  De wasmachine aan boord maakt overuren en Sanne dus ook. Vrijdags nog een bezoekje aan onze “vaste wijnboer” gebracht (we gaan nu terug met de auto, dus 15 kilo is geen grens meer).  Wel ontdek ik waarom de ruitensproeier van de auto het niet doet: slangetje afgescheurd bij het scharnier van de motorkap, het losse eind spoorloos verdwenen in de wielkast. Maar dankzij het niet opgeven van Sj (van de Winterthur) is dat na enkele uren ook weer gerepareerd. Zaterdag vroeg begonnen met het leeg- en schoonmaken van de watertanks en alle leidingen en al dat soort zaken. Omdat we ook nog terug moeten naar onze wijnboer (gisteren waren ze net begonnen met het afvullen van 10 liter bibes met hun overheerlijke Merlot) en we ter afsluiting van deze reis nog een heerlijke eend bij “de Belg” verorberd hebben en tenslotte afscheid genomen van Sj & L is het vorstveilig maken helaas nog lang niet klaar. Dus zijn we zondagochtend nog tot bijna 13 uur daarmee bezig alvorens de auto gestart kan worden (we hadden om 8 uur willen rijden). In alle opwinding blijken we even later met 130 km/uur richting Barcelona te rijden. Enfin, 13 uur later zijn we 1300 km noordelijker en is het 13 graden kouder!

foto_6_deel_10.JPG

Het was een bijzondere zomer en dat was het. De epiloog komt over een paar weken.