Archive for juni, 2010

Reis 2010

Dinsdag 15 juni tot en met donderdag 24 juni

Heb per ongeluk in mijn vorige bericht  een erg kleine letter gebruikt maar ga dat niet veranderen  omdat ik zuinig moet zijn op mijn dataverbruik. Ook voor dit en alle volgende berichten geldt, klik op de foto’s als je vergrotingen wilt zien.

Omdat in Segala een waanzinnig grote pannenfabriek, met een ongekende variëteit aan soorten, maten en hulpstukken is gevestigd is er nogal wat vracht(wagen)verkeer op het smalle weggetje aan de overkant van het kanaal. Maar je hebt er eigenlijk nauwelijks last van omdat ze daar erg langzaam rijden. Tijdens de avond en de nacht is het er redelijk stil, al hoor je de fabriek wel. Het is koud, regent voortdurend en waait hard. Gelukkig hebben we electriciteit (€ 2,-/nacht), dus kunnen we het kacheltje laten snorren en hebben nog meer dan genoeg leesvoer.

geel water

geel water

Woensdagochtend regent het nog steeds, maar in de middag klaart het wat op. Sanne is het binnen zitten zat, pakt de fiets en klimt een flink stuk omhoog naar het Lac de Ganguise.
Elke ochtend rijdt de bakker voor, uiterst comfortabel. Het valt op dat Le Segala inmiddels kennelijk ook een geliefde plek is voor campers. Ook zij kunnen hier stroom krijgen en blijven dan vaak een nachtje extra. Boeiend om bijna elke avond andere buren te ontmoeten en een praatje te kunnen maken met de meest uiteenlopende lieden.

Het water van het kanaal is door alle regen bijna okergeel vanwege alle zand dat van de oevers spoelt en uit het vlakbij gelegen toevoerkanaal instroomt.

regen en nog eens regen

regen en nog eens regen

We zijn wel niet blij met alle regen, maar horen dat het elders in Frankrijk, met name in de Var, nog veel slechter is met grote overstromingen en veel doden. Gelukkig hebben wij een drijvend onderkomen.

Donderdag ook nog sterk wisselend weer met in de avond opnieuw enorme buien. Omdat het met mijn rug niet erg wilde vlotten past Sanne sinds gisteren massage toe en manipuleert de wervels wat. Hadden we veel eerder aan moeten beginnen want het helpt geweldig. Voor de rest is het gewoon zo veel mogelijk lopen.
Vrijdagochtend vroeg weer verder. Het is droog maar koud. Het schiet overigens ook niet op, eerst een tijd gewacht op een passagierschip en daardoor moeten we nu steeds met vier boten in de sluis, wat veel tijd extra kost. We willen graag in Gardouch blijven liggen, maar daar is geen plek meer. Het ligt er stampvol met oude troep in diverse stadia van ontbinding. Stom dat men toestaat dat dit zo maar mag, want het dorp loopt zo heel wat inkomsten mis. We varen dus een beetje noodgedwongen door naar Aiguesvives, wel een prima aanlegplek, maar ook erg veel verkeerslawaai van de naast gelegen weg. Sanne bestormt nog een nabij gelegen Intermarché en is net op tijd terug vóór de avondregen.
Zaterdagochtend snel door 2 sluizen en om 11 uur afgemeerd in Vic. Daar ligt de Evolutie ook weer en samen vullen we zowat de hele beschikbare kade. Het is hier gelukkig heel erg rustig, zij het dan dat vlak na het aanleggen het weer klettert van de regen en dat blijft verder de hele dag en een deel van de nacht duren.

Zondag begint het eindelijk wat op te klaren en wordt het droog, maar fris. We stoken nog steeds de kachel s’morgens en als we willen douchen. Gisteren telefonisch in de haven van Toulouse een (onze!) plek gereserveerd bij de altijd even vriendelijke en behulpzame Sylvianne, die hier nog steeds met krachtige hand de uitstekend voorziene haven bestiert.
Maandagochtend varen we daar dan ook snel heen. We willen graag juist op deze plek liggen omdat we dan de reparaties aan het roer netjes kunnen afwerken. Natuurlijk laat Sanne zich de kans niet ontgaan om de kont van het schip te schuren en te lakken.

Sanne 's hobby?

Sanne 's hobby?

Geen idee of het met de datum (21 juni) iets te maken heeft, maar vanaf vandaag is het weer ineens totaal omgeslagen. Het is droog, de hele dag zon en de temperatuur stijgt per dag met 3 graden. De nachttemperatuur wordt nu nog hoger dan de dagtemperatuur van de afgelopen weken. We gebruiken deze dagen om het schip weer in topconditie te brengen, schilderen, roer weer keurig in orde, wintertent er af en zomertentje er op.

kont in de lak, kabel strak

kont in de lak, kabel strak

Er wordt ruim gefoerageerd en we gaan een paar keer lekker uit eten. Als het dan woensdagavond is en we lekker buiten van de avond genieten krijgen we de mededeling van Sylvianne dat we er nog rustig een dagje aan kunnen plakken: het is weer eens zover. Half Frankrijk staakt donderdag en er is geen sluisbediening. Dus rommelen we nog een dagje wat aan en gaan we pas morgen (vrijdag) richting Canal latéral á la Garonne. Het weer is nu fantastisch en de vooruitzichten idem.

Sylvianne en Sanne

Sylvianne en Sanne

Bovendien: we gaan weer naar de stilte en de rust, want dat is het enige maar wel grote nadeel van deze haven midden in de stad: er is veel lawaai en stank van het verkeer.

Maar het is zomer: eindelijk.

<!– @page { margin: 2.54cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } –>

REIS 2010

Dinsdag 1 juni tot en met maandag 14 juni

Dinsdag 1 juni. Het blijft erg hard waaien, dus we besluiten om nog maar een extra dagje in Carcassonne te blijven liggen. Bovendien hebben we niet zo veel zin om te varen, onze gedachten zijn vandaag elders.

Woensdagochtend vertrekken we bijtijds richting Castelnaudary. Onze ‘vaste’ plek bij Sauzens slaan we dit keer maar over, ook omdat deze overigens prima aanlegplek (wel water, geen stroom) het predicaat ‘priorité au bateaux passagers’ heeft gekregen en we geen zin hebben in het risico later op de dag te moeten verkassen. Al vóór Bram komen we ineens achter de Marie Helène van D&A te zitten en daarmee is de snelheid er behoorlijk uit. Regelmatig laat ik het schip uitdrijven om te voorkomen dat we te dicht achterop komen. Maar 2 sluizen verder houden zij het voor gezien en gaan aan de kant. Wij gaan door naar onze ‘oude’ plek bij Villepinte. Vlak daarvoor, bij de brug is een pick-nick plaats met een kleine kade en daar ligt de Evolutie. We besluiten dat het beloofde biertje later zeker nog zal komen en varen nog een km door naar ons eigen plekje bij de witte paaltjes, daar geplaatst door een vlak daarbij wonende boer om de aandacht te vestigen op zijn wijn en andere produits regionaux.

Villepinte, onze favoriete plek

Villepinte, onze favoriete plek

Het is er, afgezien van de vele vogels en kikkers, heerlijk stil; overdag zijn er wat fietsers en wandelaars en zo nu en dan een voorbijstormende huurpraam, maar verder zijn we alleen met ons bootje. En het is zowaar nog mooi weer ook. De volgende (donder)dag en vrijdagochtend blijven we lekker liggen en genieten van het aangename zonnetje. Halverwege de vrijdagmiddag gooien we los om een stukje verder te varen, zodat we niet op zaterdag nog alle 15 sluizen naar Castenaudary voor de boeg hebben: we willen daar het weekend liggen met stroom en water om de wasmachine weer eens flink te laten werken. Op het moment van losgooien komt de Evolutie om de hoek en neemt meteen onze plek in. Hun aanlegplaats bij de brug was minder rustig dan gehoopt. Wij meren 2 uur later en 5 sluizen verder af boven de écluse St. Sernin aan een krap diep genoeg kantje.

Zaterdagochtend (5 juni) nemen we in hoog tempo de laatste 10 sluizen naar Castelnaudary en liggen tegen lunchtijd vast in de haven. Helaas blijkt de capitainerie net dit weekend gesloten, maar zonder geluk vaart niemand wel: de eerste de beste stroomaansluiting die ik probeer blijkt toch open te staan, dus stroom genoeg en Sanne aan de was. En nog meer geluk, een flinke opklaring met veel wind, dus 3 uur later ligt alles weer droog in de kast of op bed. Die avond drinken we een genoeglijk glas wijn bij onze Duitse achterburen op hun huurboot, die we die middag met veel moeite achter ons aan de kant gekregen (=gepraat) hadden; iedere keer als ze er bijna waren gaf de man weer vol gas achteruit en dat schiet niet op.

Zondag 6 juni. Bewolkt en buien. Zoonlief gebeld, is jarig vandaag. Hij blijkt ook op het water te zijn, zeilend op het Pikmeer, maar daar is het wel mooi weer! s’Avonds heerlijk gegeten, restaurant de Gondolier, een aanrader (wisten we trouwens al).

Maandag 7 juni. Redelijk zonnig weer, Sanne draait eerst nog gauw een was, we tanken water, rekenen af bij de capitainerie en varen nog net op tijd weg om 2 sluizen te halen vóór de middagpauze, want daar net voorbij is een mooie kade vlak bij Le Mas Saintes Puelles. Volgens de overlevering zo geheten vanwege twee vluchtende weeskinderen, die in dit dorp het lichaam van de martelaar Saint Saturnin in veilgheid brachten (rond 250 na Christus). Een onduidelijke geschiedenis.

Aanvankelijk meer ik af aan het einde van de kade, kort achter een huurboot, waarvan de Australische bemanning op de wal van een uitgebreide lunch geniet: koffie met likeur en chocolade toe. Nadat zij vertrokken zijn verhaal ik het schip naar het andere eind van de kade om optimaal van de zon te profiteren (de zonnepanelen) en te genieten (wijzelf).

Gebroken roerkabel

Gebroken roerkabel

Tenslotte draai ik het roer naar de kant van de wal (minder last van inlopende golven), maar dan ploseling een flinke knal. Daarna: het stuurwiel draait maar het roer doet niets: roerkabel spontaan gebroken. Zomaar, plotseling, geen enkele aanwijsbare oorzaak. Natuurlijk hebben we de pest in, maar wat een geluk dat dit niet gebeurt bij het manouvreren in een sluis of een lastige aanleg manouvre tussen een stel tupperware bootjes. We hebben wel een noodroer, maar voor ik dat uit het vooronder en op z’n plek heb ben je wel een kwartier verder. Hoe vervelend ook, het kon nauwelijks op een betere plek gebeuren. Morgen aan het werk dus. s’Avonds nog urenlang geprobeerd in de logboeken terug te vinden wanneer de kabels voor het laatst vervangen waren: we komen uit op 1994 in Verdun, maar dat lijkt wel erg lang geleden.

Doorkijkje naar Le Mas Saintes Puelles

Doorkijkje naar Le Mas Saintes Puelles

Dinsdagochtend miezert het stevig en ik ga op de fiets naar Castelnaudary om nieuwe kabels te kopen. Na 3 uur zoeken en 2 keer de hele stad doorkruist te hebben is het raak bij het laatst mogelijke adres en koop ik 2 stukken 6mm staaldraad, totaal 13,5 meter (voor € 20,84). Volgens mij heeft de man zich flink verrekend.

Om 15 uur terug bij de boot en om 19.15 uur is de gebroken kabel vervangen. Wel een enorme pestklus, vooral het hangend op/aan het achterdekje (in de regen!) bevestigen van de kabel aan het roer. Maar we zijn nog steeds blij dat het op zo’n gelukkig moment gebeurd is. Het had heel anders kunnen gaan.

Woensdag de kabel van de andere kant vervangen. Als 1 van de 2 kabels breekt vertrouw je de andere ook niet meer. Vandaag ging het lang niet zo vlot als gisteren, de nieuwe kabel blijkt voor 2 katrollen aan de dikke kant (6 mm i.p.v. 5). En 6 mm staaldraad in korte bochten buigen valt niet mee als je dat liggend over 3 accu’s in het donker moet doen. Uiteindelijk in de late namiddag is de klus geklaard. Dat ging ons 16 jaar geleden toch wat makkelijker af. Tevreden maar wel allebei met diverse pijntjes in de oude lijven gaan we ter kooi.

Donderdag 10 juni. Prachtig weer. Sanne fietst weer terug naar Castelnaudary voor de boodschappen en we genieten van een heerlijk zonnetje. Ik probeer voor de zoveelste keer de douchekop te repareren maar dat lukt nu echt niet meer. Ook maar vervangen dus.

Eeuwen oude voerplek voor de paarden. Nog maar bij een enkele sluis te vinden.

Eeuwen oude voerplek voor de paarden. Nog maar bij een enkele sluis te vinden.

Vrijdag, na een prachtige ochtend doemt de Evolutie achter ons op en meert voor ons af. Helaas meent de zon nu schuil te moeten gaan achter soms bijna zwarte wolken en start een regen- en onweer periode met veel zware buien en maar heel af en toe een droog uurtje. Maar goed, lekker kletsen en borrelen gaat binnen in de kajuit ook prima, ditmaal weer bij B&J aan boord. Misschien moeten wij toch ook maar eens nadenken of we niet tussen de middag gaan warm eten, wat bijna al onze vaarvrienden hier doen. Want het borreluurtje loopt vaak uit en dan moeten wij (Sanne dus) nog koken, zodat we pas tegen tienen aan de maaltijd gaan.

Zaterdag weinig te melden. In de ochtend lichte regen, tijdens de lunch even droog en in de namiddag begint weer een uren durend onweer.

Zondag hetzelfde weerbeeld. Van de opklaring net na het middaguur maken we gebruik om naar Le Segala te fietsen om te kijken of daar aan de kade (met stroom en water) nog een plek vrij is. Het fietsen langs het kanaal leek echter meer op het WK veldrijden. De slagregens van de afgelopen dagen hadden van het pad een vrijwel onbegaanbaar baggerzooitje gemaakt met als gevolg doorslippende wielen en niet werkende remmen. Op een gegeven moment slip ik weg, kon dus niet remmen en duik bijna voorover het kanaal in. Met meer geluk dan wijsheid bleef ik nog net op de kant liggen, de fiets zat tot aan het stuur in het water. Het zou een geweldig slapstick filmpje zijn geweest, maar dat is, jammer voor jullie, niet gemaakt. Tijdens het borreluur, dit keer weer bij ons aan boord, krijgen we het zoveelste onweer over ons heen. Daarna regent het de hele nacht gestaag door.

Maandag 14 juni. We vertrekken vroeg naar Le Segala, want door al dat slechte weer kunnen onze zonnepanelen onvoldoende capaciteit leveren om de vraag bij te houden. Ook alle oplaadbare apparatuur is leeg of vrijwel leeg, dus of varen of aan de stroom. Een walaansluiting heeft dan sterk de voorkeur, omdat onze oude omvormer wel 230 V levert, maar met een blokcurve en geen sinuscurve, wat inhoudt dat veel moderne apparatuur daar slecht mee geladen kan worden of zelfs door kapot gaat.

Het regent onophoudelijk en meestentijds hard. Ik heb kennelijk gisteren bij die valpartij toch iets in mijn rug verdraaid en dat doet behoorlijk zeer. Het koude natte weer werkt natuurlijk ook niet mee. Daar wordt niemand vrolijk van. Sanne krijgt zelfs ruzie met een sluiswachter, toen ze mopperde dat hij ons 20 minuten liet wachten. De man vond dat je met dit weer niet van hem kon verwachten dat hij regelmatig keek of er een schip aankwam en dat ze dan maar harder op de deur had moeten bonzen (waarachter hij lag te pitten!). Nou ja.

Tijdwinst? In feite zijn dit 3 gekoppelde sluizen.

Tijdwinst? In feite zijn dit 3 gekoppelde sluizen.

Maar goed, na 5 km en 6 sluizen leggen we om 12 uur aan in Segala, sluiten de stroom aan (€ 2,-/nacht) en komen verder niet meer buiten. Het blijft onophoudelijk plenzen. Gelukkig staat de wintertent er nog steeds op en doet de kachel het ook nog prima. Half juni, zuid-Frankrijk. Toch leuk!

REIS 2010

Maandag 24 mei tot en met maandag 31 mei

(Klik op de foto’s voor vergrotingen)

Met wisselend bewolkt weer vertrekken we op maandag ochtend naar La Redorte. Na 2 uurtjes varen en maar 1 sluis zijn we bij de schitterende nieuwe kade die men daar heeft aangelegd. Helaas heeft men zich niet bedacht dat de meeste privé boten net iets dieper steken dan de 70 cm die de huurboten nodig hebben. Uiteindelijk lukt het toch om een plekje te vinden op het einde van de kade, net voor de Hodi, een relatief nieuwe Engelse mini-luxemotor, waar we 2 jaar geleden een poosje samen mee in Lacourt St. Pierre hebben gelegen. Altijd weer leuk dat soort ontmoetingen. Overigens is deze nieuwe kade voorzien van water- en electra aansluitingen: voor 1 euro krijg je 30 minuten stroom en water. Zo krijg je de kosten er wel uit. Maar in anderhalf uur kan S. net 2 wassen draaien en zijn de laptop en de telefoons weer opgeladen.
Aan de andere kant van de haven ligt de Kleine Beer en even verderop liggen Max en Gerrie met hun tjalk, zo hebben we langzamerhand in alle havens wel wat bekenden.
Dinsdags blijven we liggen, S. fietst naar Rieux om een oude kerk te bezichtigen en in de namiddag drinken we een glas bij Max en Gerrie.
Woensdag ochtend vertrekken we bijtijds, we willen vanavond in Marseillette liggen. Uiteindelijk lukt dat wel, niet op de bedoelde plek boven de sluis, maar net ervoor. Oorzaak, grote drukte met huurboten en een hotelboot met de snelheid van een slak op een teerton, waardoor we bij de 3-ling sluis van Fonville ruim 2 uur oponthoud hebben. We hadden ons er al mee verzoend beneden te moeten overnachten (naast een drukke weg) toen de sluiswachter duidelijk maakte dat hij alsnog wel een groep van 3 boten naar boven wilde sluizen, ook al werd het daarmee ruim half 8. Heel bijzonder voor een sluiswachter op het Canal du Midi. Maar in dank aanvaard. We varen dus door tot voor de sluis van Marseillettte en knopen daar stevig vast. Terecht, want die nacht krijgen we nog een zware onweersbui over ons heen.
Donderdag bijtijds op en meteen om 9 uur door de sluis. Even later passeren we de Evolutie, die vlak naast onze haven altijd overwintert en nu al een paar dagen afgemeerd ligt aan een mooie nieuwe kade. Net als wij zijn zij ook onderweg naar Moissac, waar ze een aantal weken op de rivier de Tarn willen doorbrengen.
Ook in Marseillette, we hebben het al op een flink aantal plaatsen meer gezien, zijn weer hele stukken oever compleet kaal gemaakt: de aantasting van de majestueuze platanen door een schimmelziekte begint nu toch wel desastreuze vormen aan te nemen. Op deze manier komt het voortbestaan van het kanaal ernstig in gevaar, de oevers worden niet meer vastgehouden door de wortels en het waterverlies door verdamping en toename van de waterdoorlating van de bodem (geen bladerlaag) neemt sterk toe. Hoewel ze al jaren bezig zijn met de bestrijding van de ziekte is de kanaalbeheerder duidelijk aan de verliezende hand.

Kleine kade bij Trèbes

Kleine kade bij Trèbes

De sluizentrap van Trèbes wordt voorspoedig genomen en net voor lunchtijd meren we af aan een kleine kade ongeveer 1 km voorbij het dorp. Een uurtje later meert de Evolutie achter ons af en is de kade dus meteen vol. Het is een prachtige plek, midden in de natuur, stil en rustig. Jammer dat het weer niet meewerkt, het is fris en regenachtig en opnieuw, het wordt eentonig, veel wind. Ongelooflijk, nog steeds de wintertent erop en s’ochtends de kachel even aan om de kou uit de oude botten te verdrijven. Al geef ik grif toe: ik ben een koukleum.

Zeldzame verstekeling

Zeldzame verstekeling

Vanwege het belabberde weer blijven we op vrijdag maar weer een dagje liggen. Met enige moeite de fiets op de wal gekregen zodat Sanne boodschappen kan doen. Die avond lezen we op de mail een heel triest bericht: onze vroegere buurvrouw is plotseling overleden. We besluiten om de volgende dag naar Carcassonne te varen, te proberen een plek te vinden om het schip bewaakt achter te laten en zo mogelijk een vlucht naar Nederland te boeken.
Zaterdagochtend bijtijds opgestaan, maar we blijken niet de enigen te zijn. Als we om 9 uur voor de eerste sluis liggen zijn er al 2 boten voor ons. Gebeld naar de haven in Carcassonne: we kunnen een plek reserveren, maar alleen aan de openbare kade. Dus kunnen we niet allebei weg, want je kunt je schip daar absoluut niet onbemand laten liggen.

Bijna on-Frans goede organisatie in deze haven

Bijna on-Frans goede organisatie in deze haven

Uiteindelijk blijkt het ook niet meer mogelijk om een zodanige vlucht te boeken dat één van ons met zekerheid op tijd bij het afscheid kan zijn. Noodgedwongen moeten we dus op andere wijze blijk geven van onze betrokkenheid, wat uiteindelijk dank zij de hulp van vrienden aan het thuisfront ook lukt. Verdrietig dat het tenslotte zo moest en dat we niet naar het afscheid konden.
Zondag en maandag blijven we min of meer noodgedwongen in de haven liggen. De zoveelste storm met uitschieters tot 90 km/uur komt over ons heen. Wij kunnen ons gelukkig permiteren om in die omstandigheden te blijven liggen, feitelijk een geluk bij een ongeluk dat we nu toch in een haven met stroom en water liggen.

Haven van Carcassonne, links het afgesloten deel, rechts de 'openbare' kade. De Artemis met nog steeds de wintertent op (31 mei).

Haven van Carcassonne, links het afgesloten deel, rechts de 'openbare' kade. De Artemis met nog steeds de wintertent op (31 mei).

Dat geldt echter niet voor al die huurboten; die hebben voor 1 of 2 weken geboekt en moeten hun schepen op tijd weer inleveren. Maar al die huurbakken zijn beslist niet gemaakt om bij deze zware winden enigszins behoorlijk te kunnen manoevreren, nog afgezien van het feit dat ze met volstrekt onkundige en onervaren bemanningen varen. Op zich geeft het voor ons wel een hele hoop vermakelijk spektakel. Maar voor hun is het inderdaad beslist niet leuk. Aanleggen duurt soms wel bijna een uur, soms wordt het maar opgegeven en proberen ze in de sluis te komen om door te varen. Er wordt behoorlijk wat schade gevaren en nog meer ruzie gemaakt. Ik betwijfel of alle huwelijken dit soort dagen doorstaan. Op een gegeven moment komen 2 boten tegen elkaar aan lagerwal terecht in de hoek van de haven net voor de sluis. Wat ze ook doen, ze komen er niet weg en krijgen hooglopende ruzie. Om een lang verhaal kort te maken, na anderhalf uur modderen gaat de grootste van de twee alsnog de sluis in, de kleinste maakt uiteindelijk vast op de steiger, waarna de bemanning zijn spullen pakt en onmiddelijk van boord vertrekt met de mededeling aan de havenmeester dat de verhuurmaatschappij het bootje maar moet komen ophalen.