ms artemis

REIS 2009

MAANDAG 22 JUNI TOT EN MET MAANDAG 29 JUNI

Ditmaal slechts een kort verslagje, we zijn niet echt opgeschoten de afgelopen week, overigens geheel volgens planning. Voornaamste reden is dat we over een paar weken  (in Agen)  zoonlief op bezoek krijgen en dus alle tijd van de wereld hebben.
De uitgeslapenen onder jullie zullen natuurlijk direct opmerken dat we dat sowieso hebben en ook dat is waar.

'muziekdag in Frankrijk' klassiek ensemble op rondvaartboot

Maandagochtend bijtijds gestart (8.45 uur!). De Allegro heeft dan de lijnen al los en we varen gezamenlijk richting de eerste sluis, tegenover het station van Toulouse. Het beeld van de stad is wat minder fraai, overal liggen zwervers naast het kanaal te slapen, op de sluiskade zelfs een groep van 4 kerels, èèn vrouw en 3 honden (geslacht onbekend), dicht tegen elkaar vanwege de nachtelijke kou.

wat je zou kunnen noemen: 'enkele beter gesitueerden'

De hele omgeving is smerig, overal liggen uitwerpselen en op sommige plekken stinkt het erbarmelijk. Ook op het water drijft enorm veel troep, boegschroef dus alleen in uiterste nood gebruiken. Hoewel we in de sluis aanleggen op nog geen meter afstand van de groep slapers ontwaakt er geen een uit zijn bewusteloosheid, zelfs de honden niet. Gelukkig worden we snel afgeschut en wordt de omgeving geleidelijk iets minder triest. Na nog 2 sluizen komt het Canal du Midi uit in een havenkom die zijn water krijgt uit de Garonne en waar we dan stuurboord uit gaan, het Canal latéral à la Garonne op.

van 2 sluizen èèn gemaakt (Toulouse)

We willen vandaag naar Grisolles en dat betekent nu nog 30 km en 9 sluizen door een tamelijk troosteloos gebied, één groot conglomeraat van fabrieken, bedrijfsterreinen, snelwegen, spoorwegemplacementen, stank en herrie. Niet voor niets heeft Toulouse de naam de meest vervuilde stad van Frankrijk te zijn.  Gelukkig is het is prachtig weer en samen met de Allegro schieten we redelijk op, totdat we bij sluis 5 komen. Dan blijkt dat men er nog steeds niet in geslaagd is de fout in de elektrische installatie van de sluis op te lossen. Dit is nu al 3 jaar onveranderd hetzelfde liedje: je bedient de signaleringsstang ongeveer 100 mtr vòòr de sluis, waarna de lichten op dubbel rood gaan en dat is het dan. Dus aanleggen, naar de sluis lopen en via de intercom melden: “l’ècluse est en panne”. Alleen dit keer hadden we dan nog de pech dat het gebeurde om 12.15 uur en dat betekent wachten tot 13.45, vanwege het heilige ‘arret de midi’. Als de sluiswachter dan eindelijk arriveert is het altijd hetzelfde ritueel: bedieningshok openmaken, gaan kijken hoe de lichten voor en achter de sluis staan, schudden aan de sluisdeuren en tenslotte de zaak maar op handbediening zetten. Als we dan eindelijk in de sluis liggen wordt het ritueel vervolgd met een klaagzang dat die automatisering een regelrechte ramp is etc. etc.; vroeger was alles veel beter. Wij glimlachen vriendelijk en vol begrip, waarschuwen de man dat de Winterthur in de sluis achter ons ligt en gaan weer verder. (Later blijkt dat de Winterthur een kwartier na ons arriveerde, ook dubbel rood kreeg, echter niemand te zien, aangelegd, naar de sluis gelopen en na enig zoeken een diep slapende sluiswachter aangetroffen). De volgende sluizen vlot gepasseerd en om 4 uur zijn we al bij de steiger in Grisolles. Helaas, die ligt vol. Alleen de Allegro krijgt er nog een plekje. We besluiten door te varen naar Montech, daar weten we een plek  (vlak bij ‘t einde van het Foret de Montech), waar een soort kade is met ruim voldoende diepte voor ons bootje. Het is daar doodstil, ’s nachts aardedonker en geen fietspad aan de aanlegkant. 2 Uur later arriveert de Winterthur. We blijven hier uiteindelijk 3 dagen, dinsdag en woensdag met prachtig weer en in de volle zon, donderdag  bewolkt en regelmatig flinke buien, reden waarom we vrijdags maar doorvaren naar Lacourt St. Pierre.
Dindagmiddag was S. op het lumineuze idee gekomen om onze ankerpennen rood te schilderen, zodat ze beter opvallen voor voorbijgangers. Dat komt mij (als schilder) dus duur te staan als ik ze woensdagochtend voor de 2e keer wil schilderen. Weer verdraai ik mijn rug en een uurtje later is die zo stijf als een plank. Hoofdzakelijk een spierkwestie, maar knap pijnlijk en je loopt uiterst moeizaam en zo krom als een hoepel. Tot overmaat van ramp melden onze buren dat die felrood gekleurde ankerpennen ernstig aan een kerkhof doen denken. Nou ja, zo heb je nog wel wat lol van je werk.
Vrijdagochtend gaan we dus door naar Montech, d.w.z. èèn sluisje door, dan ben je in het dorp Montech, 500 mtr verderop is de ingang van het kanaal naar Montauban en op dat kanaal is na 3 km een prachtige aanlegplek bij het dorp Lacourt St Pierre (water en electra voor het niet geringe bedrag van € 3,- per nacht). Vervolgens blijken we nog met onze neus in de boter te vallen: het jaarlijkse feestweekend van het dorp. Kermis, elke avond een andere band, zaterdagavond repas ‘moules et frites’ en zondagavond repas ‘menu champetre’, afsluitend een ‘feu d’artifice’. Niks geen overlast (alles stopt om 24 uur), heerlijk gegeten en het vuurwerk was nog mooi ook.

jonge meervallen, in een merkwaardige samenlevings vorm

Het weer wordt dezer dagen al maar mooier, temperatuur binnenboord met regelmaat boven de 30 graden. Ik roep altijd: “het is pas echt warm als ik na het douchen bij het afdrogen alsmaar door ga omdat ik niet merk dat het lijf nat blijft omdat ik weer sta te transpireren”. En dan te bedenken dat we de maanden juli en en augustus nog te goed hebben. Wat hebben we het toch goed.
Maandagochtend bedenken we dat we nog maar een extra dagje op deze paradijselijke plek blijven om bij te komen van alle inspanningen. Maar als we dinsdag einde ochtend willen vertrekken naar Castelsarassin worden we verrast door een cameraploeg van de Franse televisie, die ons schip wil gebruiken voor een reportage over het goede leven op de Franse kanalen en tenslotte ook nog een interview op willen nemen. En dat met mijn Frans!!. Meer daarover volgende week.

REIS 2009

VRIJDAG 12 JUNI TOT EN MET ZONDAG 21 JUNI

Inderdaad, vandaag (vrijdag 12) schitterend weer. S. laat de wasmachine overuren draaien.
De Progres liet gisteren weten dat ze een stuk of wat sluisjes achter ons liggen en daar het weekend blijven. Maar wij weten dat de schipper jarig is, dus een goede reden om tegen borreltijd de fiets te pakken en hen op te zoeken.
Die avond is het pleintje aan de haven fel verlicht en blijkt er een petanque tournooi te zijn. Er wordt fanaat en luidruchtig gespeeld tot middernacht, dan dooft de verlichting, trekken de spelers zich terug in de plaatselijke kroeg en laten ons de stilte.

3 schippers op het leugenbankje in Segala

Zaterdagochtend moeten we om 9 uur allemaal losmaken en gaan varen, omdat de kade waar we aan liggen eigenlijk van een bootverhuurbedrijf is en de huurboten die nu terugkomen (het is wisseldag) er moeten liggen. Maar onze vaarvreugde is van korte duur. Een uurtje later, deelt een sluiswachter mee dat we vermoedelijk de volgende sluis vandaag (en mogelijk ook morgen) niet kunnen passeren: “grève”. Eerlijk gezegd wel een paar jaar geleden dat we dat eerder meemaakten. Maar in Frankrijk moet je er altijd rekening mee houden. Het enig spannende is dan altijd, hoelang gaat het duren. Meestal wordt er maar 1 of 2 dagen gestaakt, maar je weet het nooit zeker. Nou ja, de aanlegplek was goed, het weer prima en voorlopig nog genoeg te lezen.
De volgende ochtend verschijnt er een vrolijke sluiswachter met de vraag of we gisteren een rustige dag gehad hebben en de mededeling dat de vaart vandaag weer normaal is. Een paar uur later meren we af in Gardouch, ook al zo’n minidorpje aan het kanaal met enkele tientallen meters kade. Achter ons meert de Allegro af en daarachter een huurboot. Na de lunch verwijnt de huurboot en kan de Winterthur, die bij ons opzij was gekomen, op die plek liggen. Daarmee is de kade dus vol. We bijven maar een dagje extra in deze oase. De middag daarop arriveert de Progres, die duidelijk aan een inhaalrace bezig is en gaat bij de Winterthur opzij. We proberen met vereende krachten de mast van de Progres overeind te zetten (daar is vorige week een windmolen op geinstalleerd) en dat lukt uiteindelijk ook wel, maar de conclusie is toch dat er wat extra voorzieningen aangebracht moeten worden voordat H.& C. dat klusje samen zullen kunnen klaren.

mast met windmolen overeind zetten

Dinsdagochtend vertrekken wij naar Ayguesvives, de Winterthur vaart iets verder door naar Montgiscard en de Progress blijft nog een dagje liggen. Best wel grappig, zo vaar je dan weer alleen, dan weer met deze of gene samen. Soms zie je elkaar weken niet, dan weer dagen achtereen elke dag, maar iedereen trekt altijd zijn eigen plan. Met regelmaat doe je weer nieuwe kennissen op. Soms (gelukkig) zie je ook dagen lang eigenlijk niemand als je ergens in the middle of nowhere gaat liggen.
(Voor een foto van die schitterende plek bij Ayguesvives zie het verslag van het vorig jaar).
Woensdag varen we naar Vic, met een redelijk mooie stenen kade net voor de sluis, maar bijna volledig overwoekerd met hoog gras en allerlei onkruid en naar later (op de avond) blijkt met veel vliegend en stekend ongedierte. Ongetwijfeld is ook het vochtige, warme weer daar debet aan. Maar we lopen wel aardig wat steken op.
Donderdagochtend door naar Toulouse. De laatste 8 km tot aan de jachthaven in het centrum ligt al sinds jaren aan een kant vol met hier en daar wel een enkel aardig bootje, maar voornamelijk met spul varierend van ongelooflijke rotzooi tot puur wrakhout. Het schijnt niemand te deren.

begin woonschepen kade Toulouse

Dit stuk is vrij smal en tot overmaat van ramp zijn ze er ook nog aan het baggeren, waarbij ze overigens talloze fietsen, motoren, koelkasten, winkelwagentjes en wat niet allemaal naar boven halen. Het lijkt Utrecht wel. Tot 2 keer toe hebben we bijna een aanvaring met een duwertje met een geladen bak met bagger en zooi die zonder ook maar iets snelheid te minderen doorvoeren in het hier toch al smalle kanaal . Die lieden hebben absoluut geen benul van wat ze veroorzaken, eentje liet nog hooguit 20 cm tussen de bak en ons bootje, terwijl ik strak tegen de (gelukkig al gebaggerde) kant lag.

duwertje met baggerbak

Overigens wel een heel apart baggerscheepje, waar we ook maar net voorbij konden komen.

baggerschip model Toulouse

Het is maar goed dat we gereserveerd hebben in de haven van Toulouse, Port Saint Sauveur: het is er bomvol, nog nooit zo druk gezien. Maar de altijd vriendelijke Sylvianne heeft het weer uitstekend voor elkaar en we krijgen alle 3 een prima plek. Werkelijk fantastisch zoals Sylvianne deze haven bestiert. Ik heb ze overigens nog nooit zo druk gezien met het vriendelijk doch zeer gedecideerd wegsturen van allerlei lieden die proberen aan te leggen maar niet gereserveerd hebben. Overigens opvallend: er liggen dit weekend maar liefst 8 Nederlanders in deze haven, het aantal Engelsen neemt duidelijk af. Slaat de crisis bij hen toch harder toe als bij ons?

jachthaven centrum Toulouse

Het weekend wordt doorgebracht met zo nu en dan een drankje bij en met de diverse goede bootjesvrienden, bezoekjes aan de stad, een heerlijk etentje met Sj.&L. in een prima restaurantje vlak bij de haven (Bistrot de l’Etoile, een aanrader), kennismaken en babbelen met andere havenbezoekers en natuurlijk een uitgebreid bezoek aan de grote zondagmarkt.
Zaterdagavond verrassen Sj.&L. de kleine vriendenkring met een heerlijke frites-maaltijd. Ja, we zijn vandaag al weer 2 maanden onderweg en dit waren dus onze eerste frieten. We blijven toch ook nog een beetje Hollanders.

onze kok, meester chef friet bakker

Komende week trekken we weer verder, richting Moissac.

Tot slot  van dit bericht even heel iets anders: ik zou eigenlijk best graag een indruk willen hebben of er mensen zijn die met enige regelmaat dit verhaal volgen. Log in en geef een reactie, of stuur direct een mailtje.

REIS 2009

DINSDAG 2JUNI TOT EN MET DONDERDAG 11 JUNI

Dinsdagochtend zijn alle wassen gedaan, watertanks tot het randje gevuld en de accu’s maximaal geladen. Het verkeerslawaai gisteren en vannacht viel overigens erg mee. Kennelijk is 2e Pinksterdag inmiddels ook hier een erkende feestdag geworden, alsof ze er al niet meer dan genoeg hebben. Maar wie zijn wij om ons daarover druk te maken; wij die immers helemaal geen werkdagen meer hebben. We vertrekken richting Castelnaudary.
Het weer is schitterend en een paar sluizen verder bedenken we dat genieten van de zon toch ook z’n aantrekkelijke kanten heeft en we stoppen net boven de sluizen van Herminis. We genieten van de rust en de stilte, op afstand horen we soms de trein van de lijn Marseille - Bordeaux. Hier en daar is een boer bezig in de welhaast onafzienbare wijnvelden. Wat betreft de huurboten is het overwegend rustig, al begrijpt het merendeel van hen niet wat ze soms met hun “waterpiratengedrag” voor schade aanrichten aan oevers, kades en andere boten, maar vooral (en gelukkig meestal) aan hun eigen boten.

wijnakkers zover het oog reikt, al hele kleine druifjes zichtbaar

Als we donderdag laat op de ochtend vertrekken blijkt er in een van de autobandjes, die we altijd tussen de boot en boomwortels hangen, een prachtige (volgens S. ongeveer 25 cm) grote krab te zitten met mooie rood met wat groen gekleurde scharen. Helaas geen foto kunnen maken: toen ik dat wilde doen tijdens een wat langer stuk tussen 2 sluizen bleek het dier het kanaalsop weer opgezocht te hebben.
We overnachten in Bram, het weer is even wat minder. Bewolkt met zo nu en dan wat spetters.  De volgende dag waait het schuim uit mijn snor, we leggen al snel na de lunch aan (boven sluis Saint Sernin) voor de nacht en liggen nog geen 10 minuten vast of we krijgen een (onweers)bui over ons heen met werkelijk fantastische slagregens. Je kon de overkant van het kanaal niet meer zien!!

bijna een kanaal naast het kanaal

Zaterdagmorgen, grotendeels in de stromende regen, de laatste 5 km met 10 sluizen naar Castelnaudary in precies 2 uur afgelegd. Helaas onze vertrouwde sluiswachter niet gezien die bij vorige passages altijd werkelijk super heerlijke appeltaart op de sluis verkocht . De enige appeltaart die ik ooit lekker gevonden heb.

4-traps sluis, alle deuren open, behalve (gelukkig) de bovenste

Aan de kade zijn nog diverse plekken vrij en we meren af ongeveer 50 mtr achter de….. Winterthur. Vorig jaar was hier overal water en stroom (nieuw) aangelegd, maar dat is inmiddels allemaal weer afgebroken, want het moest nog mooier worden. Alleen is er helaas nu nog bijna niets klaar. De capitainerie (klinkt toch echt duizend keer beter als: het havenkantoor) is ook grondig gerenoveerd, ziet er prachtig uit en wordt gerund door een havenmeesteres die inderdaad veel mooier is dan (die van) vorig jaar.
Vandaag is zoonlief (St.) jarig en na enkele pogingen (wij proberen het vaak te vroeg) lukt het S. om hem te bereiken zodat we onze oudste kunnen feliciteren.
Zondag rommelen we gezellig wat rond, komen Sj.&L. tegen op zoek naar een restaurantje en eten gezamenlijk bij een pizzeria die vooral gespecialiseerd blijkt te zijn in eend. De voor deze streek beroemde cassoulet, een soort stoofpot van bonen, eendebout en varkensvlees zullen we op de terugtocht wel weer eens proberen. Is meer geschikt voor koudere dagen.
Maandag en dinsdag samen met Sj. in diverse winkels op zoek naar een ventilator voor in hun voorpiek, waar de generator wat meer behoefte aan frisse lucht heeft. Uiteindelijk gevonden. Het aansluiten blijkt lastiger dan gedacht doordat de installatie tekening niet overeenkomt met de werkelijke uitvoering. Frans grapje?

avond in Castelnaudary

Woensdagochtend in alle vroegte een hoop lawaai: jawel ze gaan vandaag de hele straat naast de aanlegkade asfalteren. Dus snel water getankt en wegwezen. Het schip is nog steeds mooi wit en we hebben nog geen behoefte om de gangboorden vol met teerspetters te hebben. Doordat nu bijna iedereen vertrekt schiet het met de sluizen niet zo op. Pas na de lunch komen we bij de laatste opgaande sluis, ook dit jaar weer het hoogste punt van de reis: 196 meter boven de zeespiegel. De Winterthur meldt dat er nog plaats is aan de kade in La Segala, 3 km verderop, met stroomaansluiting. Maar als we daar aankomen is die plek net bezet door een huurboot en we gaan dus weer terug naar de net genomen sluis, waar je ook prima kunt liggen, maar geen electra is.
Zo langzamerhand hebben we wel behoefte om een nachtje aan de stroom te liggen. De laatste keer was ruim een week geleden en met alle bewolking doen de zonnepanelen niet veel. Bovendien wil S. wassen en dat trekt de omvormer niet.
Donderdagochtend krijgen we een sms dat er nu weer plek is aan de kade in Segala en een half uur later liggen we aan de stroom en krijgt alle 220V apparatuur, telefoons, tandenborstels, laptop, batterijladers, portofoon, scheerapparaten, looplampen enz.weer voeding. Ik heb laatst geteld: inmiddels hebben we 12 verschillende adaptors aan boord. Hoezo standaardisering?
Helaas blijft er voortdurend regen dreigen, maar de weersvoorspelling voor morgen is geweldig, dus stellen we het wassen maar uit tot morgen.
Komende week varen we, redelijk langzaam, door naar Toulouse.

REIS 2009

DINSDAG 26 MEI TOT EN MET MAANDAG 1 JUNI.

Als we deze dinsdagochtend wakker worden giert de wind door het want en besluiten we zonder veel moeite om in ieder geval vandaag en mogelijk ook morgen niet te varen. Uiteindelijk varen we vandaag toch nog wel heel even, want halverwege de ochtend verleggen we de boot naar de overkant van de haven, omdat het daar aanzienlijk minder stoft met deze storm. De dag daarop (woensdag) waait het zo mogelijk nog harder. Op zich best apart: windkracht 7 bij een azuurblauwe hemel met stralende zon. Maar geen weer om je te gaan verweren tegen met pikhaken wapperende woestelingen op het verwaaiende tupperware geweld bij de sluizen.
Donderdag is het ineens bijna windstil. We varen vrolijk en zonder enig probleem naar de nieuwe steigers in La Redorte. Prachtig voorbeeld van hoe men hier vaak bezig is met het creeren van aanlegmogelijkheden, die een vermogen kosten maar òf zo onpraktisch òf zo slecht zijn dat ze vaak het eerste seizoen al niet overleven. Niet zelden overigens gerealiseerd met forse subsidies uit de Europese kas. In dit geval een krankzinnig duur en ingewikkeld electra- en water-systeem, dat op munten zou moeten werken, die dit jaar helaas nog niet verkrijgbaar zijn. Bovendien prachtige nieuwe houten steigers, op zich sterk genoeg om de Karel Doorman aan vast te leggen, maar voorzien van kikkertjes zo minmaal dat ik er ons rubberbootje niet aan zou durven toevertrouwen. Zal foto’s van een en ander maken op de terugweg!!
Vrijdag zijn we pas tegen de middag aan het varen. Na luttele km’s en tien sluizen vinden we het welletjes voor vandaag en stoppen we in Marseillette.

èèn van de vele drieling sluizen

Het is overigens heerlijk rustig met de huurbootjes. De meeste sluizen in ons eentje gepasseerd. Scheelt heel wat stress en gaat buitengewoon snel.
Zaterdagochtend besluiten we om vandaag maar ineens door te steken naar Carcassonne. Het gebied, de omgeving is weliswaar prachtig, maar behalve in Trèbes zijn er nauwelijks goede ligplaatsen.

uitzicht naar stuurboord, uitlopers van het Centraal Massief

uitzicht naar bakboord, uitlopers van de Pyreneeen

Net voor de spoorbrug in Carcassonne, vlak voor de jachthaven ligt daar opeens de Winterthur. We leggen ons bootje natuurlijk meteen direct aan de kant. Even later komen Sj&L terug uit de stad en nemen we uitgebreid de tijd om weer bij te kletsen. We hadden elkaar tenslotte al weer een aantal dagen niet gezien. Het was vandaag prachtig weer, zij het dat er wel weer een snoeiharde wind stond, waardoor het aanleggen voor en in de sluizen niet altijd even makkelijk was.
In de loop van de nacht betrekt de lucht en regent het zo nu en dan licht, gevolgd door, in de vroege ochtend, wat je best een tropische onweersbui zou mogen noemen. Na een absoluut fantastische knal, waarbij de inslag vlak achter onze scheepjes moet zijn geweest, blijkt de regelaar van de zonnepanelen geheel overstuur. Zwaar bewolkt, kletterende regen en doen alsof de accu’s met bijna 20 Amp geladen worden (wat ik bij volle zon nog niet eens haal). Bij het doormeten van een en ander heb ik toen vast iets niet goed gedaan, want de regelaar was plotseling genezen, maar de zekering in mijn voltmetertje was wijlen. Financieel overigens een perfecte oplossing.
Die zondagmiddag klaart het vervolgens snel op en lopen S. en o.g. naar de beroemde “Cité”, de meest complete vestingstad van Europa. We lopen door en rond de hele vesting, 52 torens en 2 concentrische muren met een totale lengte van 3 km. Wie meer wil weten kan ik het boek “Het Labyrinth” van Kate Moss van harte aanbevelen. Een historische roman over de Catharen en de door Paus Innocentius III (what’s in a name?) geïnitieerde kruistocht tegen hen, waarin niet alleen Carcassonne maar ook vele omliggende plaatsen een rol spelen. Als je dan zelf op die plekken rond wandelt krijgt zo’n boek ineens een extra dimensie.

deel van de vesting

het was niet ver maar wel hoog

Maandagochtend, als de Winterthur alweer vertrokken is richting Toulouse, varen wij een stukje (400 mtr) verderop tot net in de haven. Wel tamelijk veel verkeerslawaai, maar we willen een dagje aan de stroom liggen, maandag is wasdag nietwaar!

Komende week gaan we naar Castelnaudary.