ms artemis

Vorige week eindigde ik met de opmerking: Precies voor onze neus gingen echter de deuren van de eerste van een ketting van 5 sluizen dicht. Dat zouden de laatste 5 sluizen van die (zon)dag zijn alvorens we 3 km verderop in Lacourt St. Pierre zouden aanleggen om een paar dagen lekker te gaan nazomeren.

We gaan aan de kant en daar verschijnt de sluismeester met de opmerking dat de middelste van de 5 sluizen “en panne” is.  Op de vraag hoe lang dat zou gaan duren het gebruikelijk antwoord “peut-être une heure, peut-être un jour”.  5 Minuten later verschijnt er een andere sluiswachter, duidelijk hoger in rang, want deze heeft een scooter van de zaak. Hij deelt kort en krachtig mee:  u kunt met de ‘Pente d’eau’ naar boven.
Dit behoeft natuurlijk enige uitleg. Zoals op zoveel plaatsen in Belgie en Frankrijk heeft men talloze inventieve systemen bedacht om de passage van dicht bij elkaar liggende sluizen op een andere manier op te lossen. Meestal werkten die systemen tot vlak na de ingebruik name.
Wat hebben ze hier bij Montech nu bedacht: ze hebben naast het bestaande kanaal een sleuf gegraven met een hoogteverschil van 15 meter tussen begin en eind en die sleuf voorzien van betonnen wanden en vloer. Onderaan en bovenaan zijn hefdeuren aangebracht en vervolgens is aan beide kanten het kanaal op die ‘betonbaan’ aangesloten. Links en rechts van die goot rijden een soort tractoren die op een paar meter hoogte aan elkaar zijn gekoppeld en aan die koppeling hangt een schuif die heel precies in die betonnen sleuf past. Het idee is dat die schuif een stuk van de goot voldoende gevuld houdt met water om daarmee een vrachtschip naar boven of naar beneden te laten gaan. Dit lijkt een dure oplossing maar anders hadden ze die 5 sluizen van 32 meter naar 40 meter moeten verlengen en het scheelt een paar man personeel. (In de jaren ‘70 zijn alle sluizen in het hele kanaal verlengd om ze geschikt te maken voor de typisch Franse spits (peniche) van ruim 39 meter lang). Tegenwoordig wordt de “Pente d’eau” alleen nog maar voor z.g. hotelboten gebruikt (zijn altijd omgebouwde peniches), van vrachtvaart is geen sprake meer. Jachten gaan normaal door de sluisjes omdat het gebruik van de hellingbaan voor hen te duur is.
Ik hoop dat de foto’s verder voor zich spreken. Het lastigste was om het schip exact in het midden van de ‘duwende stootwillen’ te positioneren: tjalken hebben immers een aangehangen roer en dat moest vrij blijven van het duwsysteem. Weliswaar werd op het einde helaas onze vlaggestok net iets te hard naar voren gedrukt door een rubberen band, die als veiligheid achter de stootwillen is bevestigd. Maar goed, die 15 cm konden er nog wel af. Het tochtje was bovendien gratis (kost normaal € 75,-) omdat het op hun verzoek gebeurde. (Wij vragen ons nog steeds af of dat iets te maken had met die 2 bussen met touristen die er wel heel toevallig op het goede moment waren).

Over de rest van de week kan ik kort zijn. Tot en met woensdag hebben we in Lacourt St. Pierre aan het steigertje gelegen. Eerst alleen, later in gezelschap van de WS 12, die we al herhaalde malen ontmoet hebben. Het is schitterend weer, overwegend zonnig en lekker warm.
Alleen s’ochtends is het best wel fris en moet de kachel even aan. Natuurlijk ook wel het nodige aan onderhoud gedaan, tenslotte moet onze trouwe Artemis over enkele weken weer goed voorbereid zijn op de winter. Dus samen de zijkanten van de opbouw in de was gezet en S. lakt de mast nog eens schitterend over. Donderdags zijn we naar Grisolles gevaren, daar is een mooi laag steigertje, waar we de zijkanten van het schip tussen het berghout en boeiboord in de was zetten. En verder de onvermijdelijke barstjes in de lak van het gangboord zo goed mogelijk repareren. Ter afsluiting van deze week varen we op zaterdag terug naar Toulouse, waar we van de altijd behulpzame madame Sylvianne weer een prima plek krijgen aangewezen. Nog een opmerking over de afgelopen week: er is nauwelijks vaart. Maar we horen wel van verschillende kanten dat het tussen Castelnaudary en Beziers nog steeds erg druk is met huurboten. Dus we doen nog maar even kalm aan.
Tot volgende week.

Zondagochtend de 14e om kwart voor negen (voor ons doen tamelijk bijtijds) de motor gestart. Willen terugvaren naar Serignac en om daar een plek te krijgen kunnen we maar beter vroeg aankomen, anders ligt het vol met huurboten. Die meren gewoonlijk af op 12 meter van hun voorganger, zodat er dus vele meters kade ‘verloren’ gaan.  Even verhalen zodat wij er tussen kunnen is iets wat domweg niet bij ze opkomt.
Het is vandaag net aan droog maar er staat een koude wind (NNW), dus precies achterop. Het varen op dit stuk kanaal is ook iets minder prettig door de merkwaardige beschoeing die hier is aangebracht: betonpalen om de meter met aan de zijkant een gleuf, waar betonplanken in passen of liever gezegd niet in passen omdat de gleuf veel te breed is. Het geheel is aangebracht op enige afstand van de oude wal met als gevolg dat de betonplaten (voor zover nog aanwezig) door de boeg- en hekgolven in beweging komen wat een enorm gerammel en gedreun geeft. Oorverdovend is wat overdreven maar het is wel een continu storend lawaai.

Tegen 12 liggen we in Serignac: weer geluk, nog net een plek vrij, krap maar groot genoeg. Serignac heeft voor ons nog altijd een speciale herinnering: het is de plek waar we vorig jaar een slang aantroffen in het glazenkastje. Die middag zien we voor het eerst sinds twee jaar april zowaar een echte vrachtvaarder voorbij komen. En een uurtje later een hotelboot die voor ons allen (inmiddels liggen er in totaal 10 jachten) een aangenaam vermaak verzorgt door ongeveer anderhalf uur bezig te zijn met aanleggen. Normaal liggen ze tegen de graskant aan de overkant maar de gasten hadden bezwaren omdat ze dan ongeveer 150 meter door het natte gras zouden moeten lopen. Dus ging de schipper proberen aan te leggen achter de jachten aan de kanaaloever, waar hij met geen mogelijkheid aan de kant kon komen. Uiteindelijk lag hij toch min of meer vast maar wel met het slaapgedeelte van de boot onder de brug, hetgeen andere gasten weer een probleem vonden.

Maandag nog wat plekken op het buitenboord definitief afgelakt en in het dorp rondgewandeld. Heeft een paar leuke middeleeuwse straatjes en een hele bijzondere getordeerde octogonale toren. Dinsdag op een speciaal adres nog een overheerlijke fles eau de vie de prunes gehaald, moet je echt komen proeven. Op die boerderij maken ze met pruimen werkelijk alle denkbare lekkernijen.

Woensdag na een koude nacht en met nog aardig wat ochtendnevel alweer op tijd vertrokken. Maar in de sluistrap voor Agen (4 sluizen) gaat het mis. Alle lichten gaan op dubbel rood en de hoogbejaarde sluiswachter heeft duidelijk geen idee wat het probleem is. Hij drukt met grote regelmaat op werkelijk alle knoppen van de bedieningspanelen, zonder effect. Wij hebben sterk de indruk dat hij ook niet met zijn gsm overweg kan, want hij krijgt duidelijk niet de adviezen die hem (en ons) uit de problemen helpen. Uiteindelijk gaat hij de deuren en rinketten met de hand bedienen en zowaar, het systeem komt weer op orde. Na anderhalf uur! Frankrijk blijft heerlijk en bijzonder. Die avond weer afgemeerd ( op onze geliefde “eigen” plek) net boven Golfech en geborreld met een Engels stel van een huurboot, die we hadden geadviseerd om daar ook te gaan liggen.
Dat is toch wel èèn van de vele aantrekkelijkheden van dit zwervend bestaan, je ontmoet steeds weer andere mensen; zijn ze leuk of interessant dan klets je wat en drinkt je samen een glas. Zijn ze niet leuk dan zijn zij of wij de volgende ochtend weer weg.
Donderdags is het prachtig weer en besteden we weer eens een dagje aan de boeken. S. plukt nog een kilo of wat bramen.
Vrijdag varen we op ons dooie akkertje door naar Moissac, waar de havenmeester als afgesproken keurig een plek (de laatste) voor ons heeft gereserveerd. Mieters dat we zo langzamerhand met diverse havenmeesters (m/v) goede verstandhoudingen hebben opgebouwd zodat je kùnt reserveren. Als ze je niet kennen heb je alleen kans als ze zoveel plek hebben dat reserveren helemaal niet nodig is.
Zaterdags het jaarlijkse feest van de Chasselas, een bijzondere druivensoort, die alleen in de buurt van Moissac groeit. Tamelijk kleine druiven, heerlijk zoet met wel veel ‘pepins’.  Zou bij uitstek geschikt moeten zijn voor een dessertwijn, maar die hebben we helaas niet kunnen vinden. Zoals altijd bij dit soort dorpsfeesten gaat dat gepaard met een ‘marché de producteurs’, die je graag laten proeven van het resultaat van hun noeste arbeid. Allerlei fruit met alles wat je er van maken kunt, natuurlijk ook wijnen, kazen, bijzondere broodsoorten etc. In dit geval ook heerlijke geroosterde sardientjes met stokbrood (als lunch voor € 2,-) en een avondmenu (voor € 8,-) met vooraf prima rauwe ham, daarna heerlijke lomo (Baskisch gerecht) en toe kaas gevolgd door een apart soort boterkoek. De liefhebbers van oude auto’s kwamen er eerlijk gezegd een beetje bekaaid van af. Grappig was wel dat al die (veelal niet zo heel oude karretjes) kennelijk voor die dag een taxi vergunning hadden gekregen en daar werd driftig gebruik van gemaakt.

De volgende ochtend, na het tanken van gasolie, wisten we weer hoe het werkelijk staat met de prijzen in deze wereld. Daarna vertrokken naar Lacourt St Pierre, zie een van de eerdere berichten. Daar willen we een paar dagen blijven liggen en de zijkanten van het schip vast in de was zetten. Precies voor onze neus gingen echter de deuren van de eerste van een ketting van 5 sluizen dicht. Waarom dat komt de volgende week, maar het was bloedspannend en over gebrek aan belangstelling hadden we niets te klagen.

Een hele rustige week. En dat mag ook best, we worden tenslotte een jaartje ouder. Bijna 4 dagen bij Golfech gelegen onder de rook van een kerncentrale. Waarbij je natuurlijk wel eens denkt aan de diverse lekkages die er van Franse kerncentrales in de afgelopen maanden gemeld zijn. Of erger nog: aan mogelijk niet gemelde lekkages. De plek waar we liggen is zo rustig dat je de vissen kunt horen zwemmen.
Merkwaardig is wel dat er s’nachts zo nu en dan een heel ielig belletje klingelt. Eerst hebben we niet in de gaten waar dat vandaan komt. Maar na een paar dagen (nachten) blijkt er in de laaggelegen weide aan de overkant van het kanaal s’nachts een kleine kudde schapen te weiden, waaronder dus een belhamel. Overdag moeten ze plaats maken voor een paar ponies.

Het weer is de eerste dagen prima, zon en ongeveer 30 graden, lekker weer om wat te schilderen (de boot), bij te kleuren (zelf) en heerlijk te lezen. Maar donderdag slaat het plotseling om (verf natuurlijk nog net niet droog) met een geweldige onweersbui.  De temperatuur zakt meteen zo’n 15 graden (plamuur krimpt onmiddelijk stuk). La vie des mariniers n’est pas sans tristesse.

Wat verder nog een merkwaardige zaak is: op 1 september is het seizoen plotseling totaal over. Op zich is dat niet zo’n ramp alleen zijn dan ook allerlei leuke restaurantjes plotseling gesloten of nog maar zeer beperkt open. En dat is jammer als je in september iets te vieren hebt.

Vrijdag zijn we naar Serignac gevaren, daar is een gemeentelijke aanlegplaats met gratis water en electriciteit. Dus echt iets voor zuinige Hollanders. Tot onze grote verbazing ligt er slechts èèn (Engels) bootje. De eigenaar meldt onmiddelijk dat ie het heel vervelend vindt dat hij hier nog minstens een week blijft liggen want zijn gasten kunnen niet eerder arriveren.

Omdat het weer afgrijselijk blijft, vrijwel continu regen, besluiten we door te varen naar Buzet. Daar is ook een prima aanlegplek (niet gratis) die hoort bij een niet te versmaden restaurant. Met enige moeite konden we daar nog een plaatsje vinden en dus hebben we zaterdagavond uitgebreid en fantastisch lekker gegeten. Daarna aan boord voor het eerst de kachel aan.

Buzet is meteen het verste punt van onze reis dit jaar. We hebben nu nog een week of 5 à 6 om weer terug te varen naar onze winterhaven met ongeveer 120 sluizen. We willen ons daarbij niet erg haasten en bovendien moet het hele schip in de komende weken nog in de was gezet worden, zodat onze trouwe Artemis weer goed beschermd de Franse winter door kan komen.

Tot volgende week.

Dit keer een heel kort verslag. Bijna de hele week in Moissac gelegen. Prima haven met alle voorzieningen en heerlijk rustig. Het weer is tot vrijdag schitterend: zon en omstreeks de 30 graden. Afwisselend gewandeld, cultuur gesnoven en wat aan het schip geknutseld.
Tijdens een van die wandelingen zien we een ‘hotelboot’ over het aquaduct varen, waarover we zelf ook in Moissac zijn gekomen. Het zijn meestal omgebouwde vrachtschepen die vnl. met Amerikanen varen.

Sommige wandelpaden zijn dermate steil, dat ze er maar eindeloze trappen van gemaakt hebben. Goede oefeningen voor de conditie.

Moissac heeft een prachtige abdijkerk met daaraan gekoppeld een schitterend klooster (met nog echte nonnen), gebouwd zo omstreeks 1200 (die gebouwen dus, de nonnen zijn aanzienlijk jonger).

Tenslotte, als gezegd, er is ook nog wat geknutseld.

Zaterdag zijn we verder gevaren en liggen nu op een magnifieke, rustige, doodstille plek vlak bij de kerncentrale van Golfech.
Komende week trekken we langzaam verder richting Serignac en Buzet. Kijken of daar nog wat bizondere wijn te bekomen valt, tenslotte gaan we over een kleine 2 maanden met de auto naar huis.

Addendum. Vorige week zijn helaas de teksten bij de foto’s weggevallen of komen niet bij iedereen door. Bij deze alsnog

foto 1: de pluimveemarkt            foto 2: het laatste gesprek?                foto 3: eetbaar?

foto 4: waarschijnlijk wel            foto 5: talloze straten als deze

foto 6: zeer kostbare monstransen        foto 7: waar denkt een monnik aan            foto 8: aan haar??
als hij op zo’n stoel zit

Op maandag liggen we nog steeds op de mooie aanlegplek aan het begin van het zijkanaal naar Montauban. Zie de foto van vorige week.
Het merkwaardige gevoel begint zich van ons meester te maken dat de vakantie dit jaar toch wel erg kort gaat worden (met excuses aan de werkende lezers die het met een paar weken moeten doen), want in de afgelopen maanden is er wel het nodige geklust, nieuwe dingen gemaakt en zo, maar nauwelijks iets aan onderhoud gedaan. Dus beginnen we maar eens aan het preparen van enkele plekjes waar het verfwerk beschadigd is. Zeker als we nog een (of meer) jaar hier in dit zalige klimaat willen blijven, zullen we toch elke beschadiging, hoe klein ook, zorgvuldig moeten repareren om te voorkomen dat we straks hier (in Frankrijk) ‘groot onderhoud’ moeten plegen.
En het is duidelijk alweer eind augustus: de zon staat een stuk lager, de dagen worden merkbaar korter, de nachten aanmerkelijk koeler (vanochtend 15 graden in de kajuit), de dekken zijn s’ochtends drijfnat en er valt beduidend meer blad van de bomen. Dus de tijd die je op een dag ter beschikking hebt om te schilderen is maar zeer beperkt: om 11 uuur is het dek nauwelijks droog en om 19 uur staat de condens er al weer op.  Dus schilderen kan alleen tussen 12 en 15 uur, mits het niet super zonnig is want dan is het dek te heet en kan het sowiezo niet.
Dinsdag was het super zonnig en toen dus maar (voor het eerst weer samen) met de fietsen een wat grotere afstand (40 km) afgelegd. Zijn in Castelsarassin gaan kijken of daar nog plaats is in de haven. Daar vindt n.l. op donderdag een van de grootste markten uit de streek plaats, zeer de moeite waard. Helaas ligt de haven afgeladen vol, er is nog èèn, niet bijster geschikte plaats over. Dus dat wordt een gokje, want het is nog een dag varen en reserveren daar doet madame Maitie niet aan.
Opvallend detail overigens: vrijwel alle havens worden hier gerund door vrouwen, met strakke hand, niet altijd even zakelijk, maar uiterst vriendelijk. Dat niet zakelijk is overigens een typisch Frans fenomeen: als een Fransman een plek in een haven heeft is die van hem en ook als hij 3 maanden weg is blijft het zijn plek en mag daar niemand liggen.
Woensdag naar Castelsarrasin gevaren. We hebben geluk, nog èèn plek vrij.
Donderdags naar de markt, tot onze verassing was er vandaag ook een pluimvee- en aanverwante artikelen markt. Deed hier en daar erg denken aan markten zoals je die hebt in meer tropische streken.

Vrijdags voor de afwisseling weer wat cultuur gesnoven en een uitgebreid bezoek aan de Saint Sauveur kerk gebracht. Zou al bestaan sinds 961 en is herbouwd in 1254. Dit soort kerken heeft altijd weer aangebouwde stukken van eeuwen later. Wat mij iedere keer weer opvalt is dat de Fransen bij restauraties van dit soort gebouwen er kennelijk geen enkele moeite mee hebben om moderne materialen in de plaats van oude te stellen. Maar het wordt daar bepaald niet mooier of indrukwekkender van. Overigens had deze kerk een prachtige schatkamer en erg bijzonder meubilair uit de 17e eeuw, afkomstig uit een Benedictijner abdij.

Zaterdag hebben we de hele dag zelf kleine restauraties aan het verfwerk van onze trouwe Artemis uitgevoerd. De schade veroorzaakt door de huurboten is helemaal weggewerkt. Maar wat enkele onbetekenende scheurtjes in het lakwerk van het vrijboord leken te zijn, bleken toch plekken waar in vroeger tijden weer veel te ruim plamuur is gebruikt, die dan uiteindelijk toch weer los gaat. We proberen dat liefst zonder plamuur te herstellen, maar helaas lukt dat niet altijd helemaal. En het weer is er eigenlijk te warm voor: deze avond hebben we tot diep in de nacht in zwemkleding buiten gezeten.
Vandaag, zondag 31 augustus, in de namiddag naar Moissac gevaren. Hier willen we een paar dagen blijven liggen om te fietsen en te wandelen. In tegenstelling tot de hele afgelopen week vandaag nauwelijks zon. Maar na een week met temperaturen van rond 35 graden binnenboord is èèn (?) dagje met 28 graden ook wel lekker. Tot volgende week.