Archive for the ‘Zonder rubriek’ Category

Woensdag 16 september.

Gisteravond het schip nog gedraaid om de stuurboordkant aan de wal te krijgen. De oever is hier erg laag, makkelijk om aan de zijkant van het schip te werken. Dus vandaag meteen na het ontbijt gestart met het poetsen van het vrijboord (zijkant tussen het berghout (=stootrand) en het gangboord). Ondanks de warmte zien we kans om daarna ook deze kant prachtig in de was te zetten. Het leuke is altijd dat na het in de was zetten, als het regent (wat niet leuk is natuurlijk) de waterdruppels zo mooi parelen. Maar daarvoor doen we het niet, hoe gladder het oppervlak, des te minder vuilaanslag. Het doet me altijd weer denken aan de kreet van Ian Noble, destijds havenmeester in Moissac, naar zijn vrouw Kaz: “geef me mijn zonnebril even aan: de Artemis komt binnen”. En dat is echt helemaal Sanne’s werk. Na de lunch werk ik het blog bij en gaat Sanne onverdroten verder met een slachtpartij van de talloze schildkevers die overal aan boord aangevlogen komen om een leuk plekje voor de winter te vinden. Je moet daarbij oppassen dat je ze niet aanraakt met je vingers, want hun afweerreactie is het uitscheiden van een goedje dat ontzettend stinkt en dat je haast niet van je handen afgewassen krijgt. De bemanning van de Villa Luisa nodigt ons uit voor een drankje. Het is de tweede keer dit jaar dat we een glaasje drinken met bootvrienden. Wat een verschil met andere jaren! Hun kuip is zo groot dat we makkelijk de anderhalve meter in acht kunnen nemen. Het weer is en blijft bloedheet, vaart is er nauwelijks. Morgen gaat de temperatuur naar de 40 graden.

Donderdag 17 september.

Niet meer alleen, de Villa Luisa is aangenaam gezelschap

Niet meer alleen, de Villa Luisa is aangenaam gezelschap

Na het ochtendritueel: dek wassen, brood halen, ontbijten, binnenboel opruimen, zetten we al vroeg de stoelen op de kant waar we in de middag schaduw en een minimaal zuchtje wind hebben. Net voor zevenen komt er nog een ex-binnenvaartschip uit de sluis vóór ons en probeert met een absoluut onverantwoorde bloedgang de volgende sluis nog te halen. Blij dat onze lijnen niet braken. En ook wel enig leedvermaak dat hij die volgende sluis wel in kan varen, maar dan niet verder komt en uiteindelijk achteruit weer uit de sluis moet om net daarvóór af te meren. Hulde aan een standvastige sluismeester(es). We eten in de stuurhut, om 20 uur is het al vrijwel donker. Even na tienen komt een jonge beverrat aangezwommen die zo ongeveer naast ons scheepje een leuk grasveld probeert kaal te vreten. Hij trekt zich van onze geluiden niets aan, maar gaat wel weer te water als Sanne van heel dichtbij een foto probeert te nemen.

Vrijdag 18 september.

Warm, licht bewolkt en licht briesje achterop. Sanne draait een bonte was. Ik verstuur het verslag van de afgelopen weken. Tegen half een vertrekken Sanne en Kalli (van de Vila) naar Montech voor een uitgebreide boodschappentour. Kalli en Jupp hebben gisteren hun auto opgehaald uit Agen. Uitgebreid rondgesnuffeld op de jaarlijkse Foire des Vins, enkele interessante aanbiedingen gekocht en verder leeftocht voor een week. Zo nu en dan valt er een drup regen, maar nat wordt je er niet van. Kalli & Jupp drinken bij ons een glas wijn achterop en in de stuurhut. Afstand houden lukt net. Naar en in de winkels wordt niet alleen afstand gehouden maar consequent ook mondkapjes gedragen. Tot half twee heerlijk bij 25° C buiten gezeten en genoten van misschien wel de laatste warme nacht.

Zaterdag 19 september.

Maar te snel vertrekt de Villa en zijn we weer alleen

Maar te snel vertrekt de Villa en zijn we weer alleen

Het heeft later tijdens de nacht klaarblijkelijk toch nog wat geregend en ook in de ochtend miezert het zo nu en dan nog wat. Gevolg: een (on)behoorlijk smerig dek; is bijna steeds het geval als na een droge periode regen valt omdat er dan veel stof en zand met die eerste regen meekomt. Niet voor niets heet het: ‘de lucht regent schoon’, maar die troep komt wel op het dek. Dus in de namiddag het dek gewassen, waarna Sanne onverdroten het gevecht met de schildkevers weer aangaat. Zelfs onder de douche ben je niet veilig voor die krengen, alhoewel: ze bijten niet, ze steken niet, maar ze stinken ontzettend als je ze beet pakt en dat is lastig als je ze van je rug af wilt krijgen. We hadden afgesproken om met onze Duitse vrienden te gaan eten in of liever bij een leuk tentje in St. Porquier, maar de onweersdreiging neemt dermate vormen aan dat we besluiten dat het maar niet door moet gaan. Achteraf had het best wel gekund, maar op de fiets langs het kanaal in een stevige onweersbui is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Mis gegokt dus. Overal om ons heen donder en bliksem, maar geen spat regen. Wel een mooi gezicht vanuit de stuurhut.

Zondag 20 september.

echt alleen zoals je ziet

echt alleen zoals je ziet

Het heeft vannacht kennelijk iets geregend, niets van gemerkt. Verder het normale ochtendritueel. Tegen enen verschijnen plotseling Simon & Heather (Madeline) op hun fietsjes vanuit Castelsarrasin. Zijn een paar weken geleden aan boord gekomen maar hebben besloten dit jaar niet te gaan varen. Na de lunch de zwartwatertank leeg gepompt, nu voor het eerst onder visuele controle via de inspectieopening die Serge vorige week heeft aangebracht. Alles verloopt prima, kennelijk hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. We dachten dat ie tegen overlopen aan zat, maar blijkt iets meer dan half vol te zijn. Uit veiligheid toch maar wel een nieuwe ijking van het meetsysteem uitgevoerd. Kalli komt plotseling met de mededeling dat ze morgenvroeg vertrekken, ze zouden nog zeker 2 weken blijven. Maar ze voelt zich niet erg lekker en maakt zich plotseling enorme zorgen over haar gezondheid. Daarom wil ze zo snel mogelijk naar huis en naar haar eigen huisarts. Ze laten de boot in Castelsarrasin achter (was sowieso al het plan) en gaan met de auto terug naar noord Duitsland. Na het avondeten nog kort even buiten gezeten, maar het koelt nu snel af en zo nu en dan spettert het wat. Het wordt herfst.

Maandag 21 september.

Vannacht weer wat geregend. De Villa Luisa vertrekt om 9 uur punktlich. Dek is inmiddels droog maar er ligt wel weer veel zand in de randen. Na het ontbijt worden die door Sanne uitgebreid schoongemaakt. In de middag regent het geregeld en morgen wordt er nog veel meer verwacht. Kalme dag behalve dan dat Sanne bij voortduring op schildkeverjacht gaat. Die krengen komen zelfs tijdens het douchen plotseling op je lijf gesprongen, ze doen niks maar het voelt niet lekker.

Dinsdag 22 september.

Intermezzo: iedereen herkent natuurlijk de 'valse Christusdoorn'

Intermezzo: iedereen herkent natuurlijk de 'valse Christusdoorn'

Vannacht bijna droog geweest, maar na het ontbijt begint het te stortregenen. Sanne geeft de binnenboel een grote schoonmaakbeurt, een bergje dode mieren achter de fietsen opgeruimd (waar komen die nu weer vandaan??). In de middag worden, uit voorzorg, een paar haarscheurtjes in de douchebak met nagellak vakkundig dicht gemaakt. Water getankt, verder een saaie dag, er wordt niet gevaren, niet gefietst en niet gewandeld. Alleen de schildkevers prikkelen nu bij voortduring Sanne’s jachtinstinct.

Woensdag 23 september.

Bij het opstaan blijkt er een dichte mist te hangen. Maar …, het regent tenminste niet meer. Sanne op de fiets naar de super in Montech ( de rode wijn is op!). Ondertussen haal ik de wintertent onder de buikdenning vandaan: de weersverwachting is een temperatuurdaling morgen van meer dan 10 graden met vrijwel continu regen. Na de lunch schildert Sanne eerst de randen rondom de dakraampjes bij, zodat die morgen in de winterstand kunnen. Ondertussen heb ik het zomertentje (luifeltje) losgemaakt, Sanne cleant het achterste stuk van het stuurhut dak en zet dat in de was, daarna tuigen we de wintertent op. Jammer, ik vind het schip altijd veel mooier in zomertenue. Maar als het even daarna gaat regenen vind ik warm en droog toch ook wel erg lekker. Ondertussen hebben de schildkevers in de gaten gekregen dat er nu veel mooie plekjes zijn om te overwinteren. Bij hordes komen ze aangevlogen, maar Sanne is meedogenloos, eind van de middag zijn er 32 kevers die een zeemansgraf hebben gekregen. We laten de achterkant van de tent nog even open en eten buiten. Zo is de overgang niet al te abrupt.

Donderdag 24 september.

Vannacht en vanochtend voortdurend forse buien en een stuk koeler. Omstreeks 11 uur dus maar de stroom aangeschakeld voor de elektrische kachel, zodat we zelf warm worden en de zomertent, die in de kajuit verder te drogen hangt, door en door droog is, alvorens hij onder de vloer opgeborgen kan worden tot na de winter. Dan krijgen we een telefoontje van de Eberspecher-man over de kosten van de reparatie van de kachel. Dat valt vies tegen, zal vele honderden euro’s kosten zonder garantie dat alles goed gaat werken. Informatie via internet levert dat een nieuwe ongeveer 2x dat bedrag is. We overleggen met Serge die ook zijn twijfels heeft en die met de service monteur nog gaat overleggen en ons daarna zal adviseren. Ondertussen is het buiten koud en vallen er regelmatig zware buien en miezert het tussen de buien. Vroeg naar bed, is ook al niet erg warm.

Vrijdag 25 september.

De hele nacht zware buien bij windkracht 5 uit het noorden en een temperatuur van ongeveer 15 graden. Dat blijft doorgaan tot laat in de middag, dan wordt het een paar uur droog. Net lang genoeg om alle bovenraampjes in de winterstand te zetten. Een saaie dag. En erg warm is het niet. Het elektrisch kacheltje krijgt de temperatuur net niet op een aangenaam niveau. De verwachting is dat dit weer nog een paar dagen aanhoudt. Nog geen bericht van Serge.

Zaterdag 26 september.

Het weer blijft onveranderd slecht, koud, regen en veel wind. Ik zoek op internet naar gegevens over de Covid-situatie in Nederland en Frankrijk. Al met al wordt die er niet veel beter op. Het ziet er naar uit dat we toch straks in Driebergen in quarantaine moeten. Vraag me af hoe groot het besmettingsrisico daar is, gegeven het feit dat de helft van de bewoners wekelijks op kleinkinderen past, die dan wel zelf niet ziek worden maar het virus wel kunnen overdragen. En wij horen overduidelijk bij de leeftijdsgroep met het grootste risico. Maar vooralsnog zijn we nog lang niet onderweg naar NL. Al moet gezegd worden dat het huidige weer hier daar wel aanleiding toe geeft. Inmiddels is overigens het besluit gevallen dat we een nieuwe Eberspecher kopen, maar die moet uit Parijs komen en dat kan zomaar 10 dagen duren. Dan moet Serge ook nog tijd vinden om het apparaat te installeren en het systeem weer op druk te brengen. Hopelijk is een en ander met een week of drie geregeld.

Zondag 27 september.

hier is ze deze winter te vinden, vrijwel naast de capitainerie in Moissac

hier is ze deze winter te vinden, vrijwel naast de capitainerie in Moissac

Het is opnieuw koud en nat en eenzaam. Bovendien voel ik me niet erg lekker. We besluiten om toch maar de eenzaamheid te verlaten en terug te varen naar Moissac. Ik stuur een mail naar Christian die terug meldt dat hij een plek naast de capitainerie voor ons gereserveerd heeft. Voortreffelijk, we liggen dan precies op de plaats waar we graag willen liggen. Geen lastige en gammele trap meer op en af naar de straat, auto naast de boot en ’s winters de “warme/zonnige” kant van de haven. We kleden ons warm aan, de stuurhut is niet verwarmd. Verder is de tocht ietwat lastig vanwege een bij tijd en wijle stormachtige wind pal van opzij, hetgeen het invaren in de sluizen er niet makkelijker op maakt. Maar het gaat prima, op één keer na, toen ik toch even stevig in de achteruit moest, waardoor het schip gelukkig precies recht langszij de muur kwam. Geen enkel krasje. Ook de passage van de Cacor, de pont canal over de Tarn, 5 meter breed, ging prima. Even later, vlak voor 3 uur meren we af: daar ligt ze dan voor de winter. Of langer ?? Nog even de auto van de overkant gehaald en dan zijn we voorlopig klaar. Elektrische kachel aan, het is net 14° C.

Maandag 28 september

Iets minder koude nacht, je ligt toch wat meer beschut midden in het dorp. Inmiddels voel ik me ook wat minder beroerd, dus wachten we even met een bezoek aan de EH-poli. We gaan naar de Intermarché, want zowel de rode wijn als de rosé zijn op, verdampt?? Ook nog wat spullen gekocht bij een grote doe het zelf zaak, om het schip voor de winter aan de ketting te leggen. Iedereen doet dat hier altijd, het is inmiddels 5 jaar geleden dat er een schip ’s nachts is losgegooid door vandalen, maar je weet nooit wanneer het weer gebeurt. Serge en de Eberspecher firma bellen allebei nogmaals om te weten of de beslissing om een nieuwe te kopen definitief is. Voorlopig is het wachten dus. Ook als je via een bank overschrijving betaalt willen bedrijven hier toch altijd eerst een kopie van het bankafschrift hebben alvorens ze de spullen leveren (proof of payment). Het is al heel wat als je via een bankoverschrijving màg betalen, ze geven nog steeds de voorkeur aan cheques, want die zijn gegarandeerd. Kalli belt dat ze goed zijn aangekomen in noord Duitsland (2000 km) en dat medisch er niets aan de hand is én ze coronavrij is. Waarschijnlijk was dat het waarvoor ze het meest bang was. In de namiddag knapt het weer een beetje op met wat zon en iets minder koud. Sanne, ik durf het haast niet te zeggen, ziet kans om tenminste 62 schildkevers de verdrinkingsdood te bezorgen; ik weet niet zeker of ze allemaal al buiten westen waren alvorens ze overboord werden gezet. In de avond koelt het stevig af, ons elektrisch kacheltje kan dat maar nauwelijks aan. Maar gelukkig heb ik mijn elektrische deken nog. Eerste keer dit jaar.

Dinsdag 29 september

ze blijft mooi met haar 126 jaar, al vind ik haar in zomertenue toch mooier (= zonder wintertent)

ze blijft mooi met haar 126 jaar, al vind ik haar in zomertenue toch mooier (= zonder wintertent)

Om 5 uur, als ik even moet, meteen de kachel aangezet. Ondanks dat is het om 8 uur nog steeds geen 18 graden. Maar grote mokken hete koffie en thee helpen ons door de eerste uren heen. Langzamerhand komt er wat zon bij en dan gaat het snel beter. We besluiten om eerst het aller nodigste te doen aan het verfwerk van de opbouw. Vandaag schuren en voorbereiden, morgen aflakken. Voor morgen is een zonnige middag voorspeld en als we geluk hebben is dan alles net op tijd droog. Want voor de daarna volgende dagen is enorm veel regen voorspeld: ruim 80 mm in 5 dagen. Daarna wordt het erg wisselvallig en de kans op een gunstige schilderdag steeds kleiner. Sanne werkt keihard en het lukt haar om alle plekjes die echt even aangepakt moeten worden te behandelen. Sandra meldt dat de gebruikelijk vrijdagnamiddag havenborrel verplaatst is naar morgen, woensdag, in verband met het voorspelde slechte weer. Zo’n borrel mag hier alleen nog buiten gehouden worden, binnen is verboden i.v.m. de corona voorschriften. In winkels en andere gebouwen is een mondkapje absoluut verplicht. Het personeel stuurt je keihard terug als je je niet aan de voorschriften houdt. Dit in tegenstelling tot het slappe gedoe in Nederland, waar de burger en de zaken en de winkels zelf mogen beslissen over wat niet of wel mag. Las een paar dagen terug het bericht dat de KLM, die nota bene met miljarden op de been (of liever in de lucht) gehouden wordt, in de vorige weken meer dan 40.000 mensen vervoerd heeft naar vakantieoorden waarvoor Buitenlandse Zaken een code rood heeft afgegeven. Hoe krankzinnig kan het zijn. Democratie en bureaucratie lijken in Nederland nu echt dolgedraaid te zijn. Toen ik gisteravond naar de persconferentie keek dacht ik, ja ieder land krijgt de bestuurders die het verdient en die komen met alles nog te laat ook nog. Maar goed, eigenlijk horen deze bespiegelingen niet in een reisverslag thuis.

Woensdag 30 september.

Vandaag voorlopig de laatste zonnige dag. Sanne lakt alle voorbehandelde plekjes af en laat de wasmachine draaien. Ik schrijf dit weblog bij. Straks nog even wat al dan niet bijpassende foto’s uitzoeken en dan naar de buitenborrel. We hebben nog geen idee wanneer we terug gaan. Ik schat dat het nog wel enkele weken gaat duren. En bovendien krijgen we allebei steeds meer het gevoel dat we hier zeker zo veilig zijn. Maar Kerstmis in Moissac zal het voor ons wel niet worden.

Het gaat wellicht (nog) wat langer dan normaal duren alvorens het volgende bericht komt. We maken het schip langzamerhand winterklaar, wachtend op de nieuwe kachel. De komende week is koud en zeer nat. Vooralsnog is that all the news there is. Je weet waar we zijn en hoe ons te bereiken.

Het is al eens eerder vermeld,  door op een foto te klikken wordt die sterk vergroot en meestal aanzienlijk beter van kwaliteit. Klik daarna op het pijltje om een pagina terug te gaan en je zit weer in het verslag.

Zaterdag 29 augustus.

nachtelijk bezoek, maar voeten niet geveegd

nachtelijk bezoek, maar voeten niet geveegd

Covid rukt op westwaarts, maar het is nu niet meer mogelijk om de afspraak in Toulouse af te zeggen. Het risico van opnieuw een gebroken as is te groot. Zolang we op het schip zijn is het risico aanvaardbaar. Eigenlijk is het schip een ideale quarantaine plek, maar ja, proviand moet zo nu en dan toch ingeslagen worden. Het heeft vannacht kennelijk wat geregend, maar we hebben niets gemerkt. Nu dus toch even de dekken zwabberen. Daarna werk ik het blog van de afgelopen weken bij, Sanne gaat een poosje wandelen langs het kanaal. Het blog kost me verder de hele middag, samen met Sanne de foto’s er voor uitgezocht en geprepareerd en daarna alles gepost.

Zondag 30 augustus.

Sanne zet de wasmachine aan het werk en haalt brood (bijna een uur lopen), maar ze beweegt graag. Het is behoorlijk fris met een kille (of liever koude) en stevige Noorden wind recht achterop. We blijven bijna de hele dag binnen. Soms tussen de buien even buiten. In de avond blijkt de was nog steeds niet droog en halen we het spul maar naar binnen, geeft wel een troep in de kajuit. Rond 18.30 arriveert zowaar een Frans zeiljacht en meert achter ons af. De tweede overnachting op deze plek sinds een week.

De driesprong bij Montech, rechts naar Montauban, links naar Escatelens, rechtdoor naar de pente d'eau

De driesprong bij Montech, rechts naar Montauban, links naar Escatelens, rechtdoor naar de pente d'eau

Ondanks de perfecte uitleg bij de distributeur komen ze er niet uit en moet een Hollander ze uitleggen wat ze moeten doen alvorens ze de stroom kunnen aansluiten. Lezen is voor sommige Fransen al net zo moeilijk als varen voor bijna allen. We maken een planning voor de komende dagen voor de tocht naar Toulouse. We reserveren een plek in de haven Saint Sauveur. Geen plek waar ge graag liggen vanwege het gigantische verkeerslawaai, maar het kan moeilijk anders omdat we op maandagochtend al om 8 uur ons bij de passerelle voor de VNF haven moeten melden.

Maandag 31 augustus.

We verhalen het schip om bij het stroompaaltje van de achterburen te kunnen: die vertrekken namelijk al om 9 uur, maar je koopt stroom voor 24 uur, dus hebben we nu ruim 10 uur gratis stroom en water. Ons bent zunige Hollanders nietwaar? Sanne poetst de boot van binnen en ik stel de dakramen af op de voor- c.q. najaar-stand, na overigens de meeste platanen spikkels rondom die raampjes verwijderd te hebben, wat dit jaar moeilijker gaat dan andere jaren. Het bijschilderen laat ik natuurlijk aan Sanne over. De wind is gaan liggen en we kunnen weer buiten eten.

Dinsdag 1 september.

De pont canal over de Hers, vlak daarachter in de bocht, de kanaal sluis

De pont canal over de Hers, vlak daarachter in de bocht, de kanaal sluis

Op tijd op, het is best fris (=koud) binnenboord, 17 °C. Dekken gepoetst, daarna ontbeten. Dan zien we plotseling het rode lampje van de zwart-water-tank aanspringen, terwijl dat vlak daarvoor nog op groen stond. De gele stand is om onduidelijke reden overgeslagen. We besluiten om onmiddellijk de tank leeg te pompen, controleren alles en vinden geen enkel probleem. Had daarna natuurlijk nu de lege tank moeten ijken maar helaas vergeten. Volgende keer dan maar. Dus later vertrokken dan gepland. De sluistrap bij Montech snel genomen en afgemeerd bij de stenen kade even vóór de jachthaven. Omdat de motortemp weer iets aan de hoge kant is heb ik bedacht om een deel van de koelvloeistof af te tappen en te vervangen door nieuwe koelvloeistof. Sanne fietste naar de Intermarché en haalt 2×5 liter koelvloeistof. We hevelen bijna 10 liter vloeistof af uit het reservoir en vullen dat weer aan met de nieuwe vloeistof. Uit voorzorg haalt ze nog een keer 10 liter. We zien wel of deze methode effect heeft. Na het eten lopen we een ommetje langs de haven en omgeving. Om 21 uur is het al aardig donker, we zitten nog een poosje buiten, nemen een afzakkertje en dan bijtijds naar bed.

Woensdag 2 september.

Een beverrat in het bassin van de VNF

Een beverrat in het bassin van de VNF

Na een onrustige nacht, er is erg veel zwaar vrachtverkeer op de weg tegenover onze aanlegplek, gaat Sanne op de fiets naar de Lidl om wat wijn te kopen, het is weer de jaarlijkse Foire au Vin. Helaas is niet alles wat we graag wilden hebben binnen gekomen. Het afrekenen duurt eindeloos, omdat van elke doos alle flessen uitgepakt moeten worden en apart gescand. En vrijwel iedereen heeft wel een paar dozen gekocht! Ondertussen heb ik het schip een grote poetsbeurt gegeven. Dus een laat ontbijt. Daarna vertrekken we om 40 minuten later af te meren aan de steiger boven de sluis van La Vache. Een prima plek, waar we al jaren 1 á 2 nachten liggen. Geen spoor van licht en oorverdovend stil, heerlijk.

Donderdag 3 september.

Koude nacht, 9° C. Dekken zijn kletsnat. Na zwabberen en ontbijt kalmpjes aan, 1100 toeren, 2 uur later meren we af in Grisolles. Het is even zoeken naar waar de bolders op deze plek liggen in het bijna manshoge gras, maar we vinden ze. Kennelijk ligt hier nooit meer iemand. De koelvloeistof-vervangingsactie van gisteren lijkt goed gewerkt te hebben, de motortemp is volstrekt normaal gebleven. Op straat steeds meer mensen met mondkapjes, het is duidelijk: we zijn nu in een ‘oranje zone’. Vanaf nu zullen we nog voorzichtiger moeten zijn. En verplicht in quarantaine als we onverhoopt naar huis zouden moeten. Het blijft overigens tamelijk warm, 26° C als we om 22 uur naar binnen gaan. Op zich geen onaardige plek om te liggen, maar er komen wel heel erg veel treinen voorbij. En veel voorzieningen zijn er niet.

Vrijdag 4 september.

3 kerels in een kleine machine kamer

3 kerels in een kleine machine kamer

Even voor tienen de lijnen los. Stralende zon, die het wel eens lastig maakt om de ‘perche’ en de sluisingang goed te zien, temeer daar voor elke sluis een behoorlijke zijstroming staat. Maar alles gaat goed en rond de middag meren we af vlak boven de sluis van Hers. Ondanks of liever dankzij de vrij krachtige oostenwind blijft het behoorlijk warm, zowel binnen als buiten ruim 32 graden. De aanlegmogelijkheid is voortreffelijk, maar er is wel erg veel verkeerslawaai: snelweg, departementale weg en spoorlijn lopen er op slechts enkele meters naast. Op tijd naar bed want morgen moeten we vroeg op: tussen hier en Toulouse is geen enkele fatsoenlijke aanlegmogelijkheid, maar wel een flinke afstand en 9 sluizen waarvan 2 dubbele.

Zaterdag 5 september.

Om 8.15 uur de motor gestart en op weg. We doen kalmpjes aan, Sanne heeft best wel last van de warmte. Bij sluis 3 gaat het even mis, de perche gedraaid, het gele knipperlicht geeft aan dat we gesignaleerd zijn, daarna gaan de sluislichten op rood/groen, maar enkele seconden later weer op rood en verder gebeurt er niets. We zien wel dat er aan de bovenkant van de sluis ook een boot ligt te wachten. Na een poos komt er een VNF-er, die op sluis 4 nog met een collega stond te ouwe deuren en in de gaten kreeg dat er iets niet klopte. Hij regelt de zaak, laat de leegstaande sluis vol lopen, de tegenligger passeren, waarna wij de lege sluis in kunnen varen en opschutten. We varen rustig verder, zijn toch te laat voor de middagpauze op het Canal de Midi in Toulouse, denken we. Maar net als we vastgemaakt hebben vóór de sluis gaan de lichten op rood/groen, zodat we gewoon door kunnen. Vervolgens nog door de 2 rottige/lastige sluizen, verval 6 meter, geen adequate mogelijkheden om vast te maken en zo arriveren we om 3 uur bij de gereserveerde plek in de jachthaven, die nu ook meteen bomvol ligt. Hetzelfde probleem als overal, door de Covid-problematiek liggen er overal schepen waarvan de (meest buitenlandse) eigenaren niet aan boord kunnen of mogen komen, waardoor er nauwelijks plaats is voor passanten. Ik regel de zaken op de capitainerie. Daarna met Sanne naar de Lidl vlakbij om de wijnaanbiedingen en de nodige leeftocht in te slaan. De temperatuur binnenboord komt niet onder de 25 graden, op de kade aan de overkant raast het verkeer maar door. Lawaai, lawaai, lawaai.

Zondag 6 september.

mooi bezoek

mooi bezoek

Grauwe ochtend. Brood en broodjes gehaald. Boot van binnen en van buiten grondig schoongemaakt, je wilt toch een beetje netjes bij de werf aankomen nietwaar? Geld gepind bij een bank en de zaken voor morgenvroeg geregeld. We moeten om 8 uur voor de ingang van de werf zijn waar dan de passerelle wordt bediend die toegang geeft tot het bassin van de droogdokken. Die passerelle is altijd maar heel even open omdat die in een superdruk fiets- en wandelpad ligt en niet langer dan 1 á 2 minuten open mag zijn. We eten vanavond binnen omdat het in de stuurhut door de koude wind niet aangenaam verpozen is. De wekker gesteld op 7 uur, een glas wijn en op tijd op één oor.

Maandag 7 september.

De gebruikelijke procedure: om 7.45 uur gestart, 10 minuten later bij de passerelle en na ruim een half uur drijven voor de ingang komen eindelijk de VNF mensen om het fietspad af te zetten waarna het nog 5 minuten duurt voor we naar binnen kunnen. We worden naar een plek gedirigeerd, prima voor dat moment, maar onmogelijk voor een groot schip dat in het overdekte dok ligt om vanmiddag er uit te kunnen. We zullen wel zien hoe dat straks moet. Om 10 uur komt er iemand van de firma Eberspecher voor een controle van de kachel.

Klein en groot, het bassin van de VNF is er voor allen

Klein en groot, het bassin van de VNF is er voor allen

Hoewel de man zeer degelijk geïnformeerd was wat er moest gebeuren blijkt hij geen idee te hebben wat er met dat ding aan de hand is. Bijkomend probleem is dat ik hem dat ook niet kan demonstreren, omdat nu plotseling ook de pomp het niet meer doet. Vastgelopen door een half jaar stilstand? Om te voorkomen dat de man onverrichter zake weer verdwijnt, wordt de kachel door Serge vakkundig uitgebouwd en aan de “deskundige” meegegeven voor een uitgebreide inspectie op de zaak. Hij zal daarna bellen over hoe en wat. Wij horen dus niets die middag. Serge zou vanmiddag beginnen met de werkzaamheden aan onze motorinstallatie, maar door problemen met het schip in het droogdok komt hij daar niet meer aan toe. Het schip vertrekt daarom pas morgenvroeg. Ik maak me zorgen hoe wij ondertussen op een andere plek kunnen gaan liggen, maar Sanne heeft er alle vertrouwen in dat dat best gaat lukken en dat is dank zij haar perfecte hulp ook inderdaad het geval. Het bassin is overigens zo ondiep en vol met planten dat het schip nauwelijks achteruit te krijgen is, maar uiteindelijk komen we toch op de andere oever terecht. Tot 23 uur buiten gezeten, het is heel apart dat op deze plek midden in de stad tussen 2 spoorlijnen in het toch buitengewoon rustig is. Daarom wilden we ook beslist hier liggen en niet in de jachthaven. Het valt ons wel op dat hoewel in Toulouse het dragen van mondkapjes ook buiten op straat verplicht is, zoveel fietsers en hardlopers op het pad naast het kanaal zich hier niets van aantrekken.

Dinsdag 8 september. (Sanne wordt weer een jaartje ouder)

Het beroemde overdekte dok in Toulouse, daarnaast zijn er nog 4 niet overdekte

Het beroemde overdekte dok in Toulouse, daarnaast zijn er nog 4 niet overdekte

Ik ben al vroeg bezig met koffie en thee zetten, Sanne draait zich nog maar eens om. Maar even later vraag ik haar om ‘hulp’. Net aangekleed stapt ze naar buiten en vervolgens wordt ze door 4 jonge mannen luid toegezongen: Serge, Abdel, een jongere medewerker en ondergetekende. Ze ging er bijna van blozen. Even later komt uit het overdekte dok die hele grote bak en manoeuvreert zich zeer behoedzaam richting uitgang van het bassin. Vervolgens varen wij weer terug naar de plek van gisteren. Serge en zijn medewerkers zijn daarna tot na drie uur bezig met het uitnemen van de oude pythondrive, het losmaken van de keerkoppeling, het monteren van een nieuwe demperplaat, het plaatsen en monteren van nieuwe achterste motorsteunen etc. Vervolgens zijn ze een paar uren bezig met het stellen van de motor ten opzichte van de pythondrive. Met heel veel moeite lukt het ze om de motor en de pythondrive onder vrijwel de gewenste hoek te stellen, 2° aan weerszijden is het maximaal haalbare. Daarna eten we met z’n allen een stuk heerlijke vruchtentaart (birthday cake). Serge zal morgen terugkomen voor het boren van een extra werk-opening in de zwart water tank, zodat ik in de toekomst iets meer controle en behandel-mogelijkheden heb om de dikke laag aangekoekte shit uit de tank te verwijderen. Daarna machinekamer weer opgeruimd, gedouched en laat gegeten. Sanne heeft het vandaag ook best nog druk gehad met opnemen van de telefoon.

Woensdag 9 september.

De eerste 20 km van het lateraal is hopeloos ondiep

De eerste 20 km van het lateraal is hopeloos ondiep

Bewolkt, het druppelt wat. We blijven aan de kade bij het overdekte dok liggen, want wie weet gebeurt er nog wat ter zake van de kachel. Omstreeks 17 uur komt Serge melden dat de kachelboer met geen mogelijkheid achter de oorzaak van de storing kon komen en daarom het hele toestel maar opgestuurd heeft naar de importeur. Dat kan dus enige weken + enige duiten gaan kosten. Het is inmiddels te laat om af te rekenen met de VNF, het kantoor is al dicht. We besluiten om dan maar morgen met de VNF af te handelen en dan vrijdag terug te gaan varen. Serge boort nog wel even een extra inspectieluik in de zwart water tank.

Donderdag 10 september.

De vlag nog maar niet uitgehangen, maar wel weer een jaartje erbij voor schrijver dezes. Niet al te veel zon, aangename temperatuur. We verkassen naar de kade tussen dok 1 en 2 om water te tanken. Toevallig precies op tijd omdat de VNF aangevaren komt met een enorme bak die vakkundig afgemeerd wordt op de plek waar wij lagen. Rond 17 uur gaat het een poosje miezeren, we zorgen dat de was nog net droog binnen komt en verhuizen de Artemis naar de overkant van het bassin met de neus naar de uitgang, zodat we morgen om 8 uur niet eerst nog hoeven te draaien.

trimtoestellen langs het kanaal, een nieuwe rage

trimtoestellen langs het kanaal, een nieuwe rage

Met enige moeite krijg ik de rekening te pakken, met veel moeite ook het bankrekeningnummer. Als gebruikelijk was men er van uit gegaan dat ik per cheque zou betalen. Maar die tijd hebben wij reeds lang achter ons gelaten. Overigens moet ik dan later nog wel een mail sturen met een bewijs van betaling.

Vrijdag 11 september.

Om 8.10 uur de motor gestart en zowaar: om 8.15 exact gaat de passerelle open. Nog niet eerder meegemaakt! Dus liggen we 10 minuten voor de eerste sluis te dobberen, die pas om negen uur groen licht geeft. Vlotte schuttingen in de stad, maar alles wordt smerig van het vuile water, de glijstangen en de bolders. Op het lateraalkanaal gaan de eerste schuttingen langzaam omdat de sluizen verkeerd staan. Maar nadat we een tegenligger ontmoeten gaat het een stuk sneller, de sluizen staan nu vol. Na een verder rustige en zonnige dag meren we af bij sluis 10 (La Vache). Het valt overigens op dat de boot veel rustiger vaart, geen trillingen meer, binnen rammelt en/of trilt er eigenlijk niets meer en bij vooruit of achteruit schakelen is er geen enkel bijgeluid meer. Serge heeft duidelijk de zaken zeer goed afgesteld en ingeregeld. We genieten van de stilte na een week van lawaai, en eten laat buiten. In de avond koelt het wel sterk af: om 17 uur 32 graden, om 24 uur 22 graden.

Zaterdag 12 september.

dus nauwkeurig in het midden varen

dus nauwkeurig in het midden varen

Frisse zonnige ochtend. Sluis gepasseerd en weer aangelegd. Sanne op de fiets naar de winkels voor proviand voor de komende dagen (met temperaturen van omstreeks 35° C, dus veel koude maaltijden). We varen daarna op het kanaal van Montauban naar La Court St Pierre omdat we daar wel een paar dagen zouden willen liggen. Maar bij het soepzooitje wat daar aan de kade ligt willen we ons niet voegen. Dus snel gekeerd, terug naar Montech en daar stuurboord uit de sluistrap in, richting Escatelens. Juist op het goede moment want als we al half in de eerste sluis liggen melden zich een paar tegenliggers. Maar wij hadden de sluis al in werking gezet. De volgende vier sluizen in ruim een half uur genomen en nog eens 20 minuten later meren af aan de perfecte kade waarover ik al eerder schreef. Behalve de Tramontane, een vieze oude binnenvaarder, overal kapot, één bonk roest, heel slordig afgemeerd op een stuk kade dat daarvoor niet bedoeld is, ligt er verder helemaal niemand, net als de vorige keer. Het varen vandaag is één groot plezier: een minimum aan geluid zowel binnen als buiten. Alles loopt glad en soepel al nooit tevoren. De avond in de stuurhut vereist wel enige bescherming tegen de muggen en verder zijn er nogal wat vrij grote bruine/groene kevers die fanatiek zoeken naar een lekker beschutte plek om te overwinteren. Sanne treedt daar ongekend agressief tegen op.

Zondag 13 september.

Ook in Escatelens beverratjes, ze lijken wel tam en komen tot naast het schip

Ook in Escatelens beverratjes, ze lijken wel tam en komen tot naast het schip

Kort samengevat: ’s nachts is het koud en overdag bloedheet. Nauwelijks fietsers en wandelaars. Iedereen mijdt de hitte. Ook wij doen iets wat we eigenlijk alleen in bijzondere omstandigheden doen: we zetten de stoelen aan de wal op een beschaduwd plekje. Deze week zal de dagtemperatuur de hele week omstreeks de 35 graden zijn, terwijl het ’s nachts bijna 20 graden kouder is. Op de namiddag start Sanne het gevecht met de kevers en ik ruim de machinekamer nu helemaal op en vul nog wat koelvloeistof bij. Helaas toch een forse tegenvaller: op de Franse Covid-site zien we dat nu ook “ons” district, Tarn en Garonne, rood ingekleurd staat. Dus extra opletten, we blijven in quarantaine aan boord. Absoluut onduidelijk hoe lang dit gaat duren, maar ‘vluchten kan niet meer’.

Maandag 14 september.

Het enige waar dit weer goed voor is, is om de was te drogen. Als Sanne het 2e laken ophangt is het 1e al nagenoeg droog. De temperatuur tikt vandaag de 38 graden aan. Direct na de lunch de voorraad vloertegels met de nodige moeite uit de voorraadbak tevoorschijn gehaald, lag onder de reserveschroef van zo’n 40 kg. Helaas zit er niet een passend stuk bij om als vervanging te dienen voor een tegel net vóór de koelkast waarin een grote olievlek zit. Dus Sanne gaat nogmaals proberen om dan die vlek er maar uit te krijgen. Verder is ze ontzettend druk met het bestrijden van de “grote bruine kever” plaag. Omstreeks 5 uur krijgen we gezelschap, een Frans bootje, bepakt en bezakt, werkelijk, een oude uitdragerij is er nog heilig bij. Als echte Franse bootjesmensen: ze blijven alleen aan boord en maken geen enkel contact. Even later komt nog een klein modern jachtje vóór ons liggen, waarvan de Franse eigenaar pas na 2 uur door heeft hoe het elektra-systeem werkt. Het staat n.b. in 6 verschillende talen op de distributeur. Dus hebben wij de volgende dag weer gratis stroom!

Dinsdag 15 september.

Zelfde verhaal. Bloedheet, de twee franse jachten zijn om half 10 al onderweg naar hun volgende bestemming. Ondanks de hitte zien we kans het vrij boord aan bakboord grondig te poetsen en in de was te zetten. Sanne in voortdurend gevecht met de kevers. Stoelen op de wal in de schaduw. We maken plannen, die daarna blijken niet door te kunnen gaan nu ook Nederland het district Tarn et Garonne in de Covidban heeft gedaan. Vermoedelijk wordt het quarantaine in Driebergen. Maar nu kunnen we slechts uiterst voorzichtig zijn. En dan, net een paar minuten over 19 uur wacht ons een bijzondere verrassing: de Villa Luise komt uit de sluis, meert vóór ons af en is van plan hier een poosje te blijven. De eerste goede kennissen sinds maanden. Het gaat nog gezellig worden. Wordt vervolgd.

Donderdag 13 augustus.

de oude damwandplaten zijn de basis voor de nieuwe kunststof kade

de oude damwandplaten zijn de basis voor de nieuwe kunststof kade

De afgelopen week allerlei hoofdzakelijk medische afspraken, allemaal uitgesteld vanwege de pandemie, afgewerkt. Verder nog enkele bezoekjes bij goede bekenden afgelegd. De leukste verrassing was dat beide zonen en Wytske op zondag langs kwamen. Gezellig met elkaar gegeten. Bovendien had Jochem nog een ‘kerstsurprise’ voor Sanne meegebracht. Dus Sanne kan nu ook beeldbellen. Hetgeen met mijn toestel niet echt goed wil lukken.

Om 6.30 u. vol goede moed vertrokken richting Moissac. Het werd een rampzalige reis: eerst in Antwerpen een vol uur stilgestaan, direct voorbij de tunnel moest alles naar één baan. Daarna een tijd gesukkeld bij Gent, vervolgens supersnel door Parijs maar een poosje verder begint de ellende, bij Brive een complete afsluiting van de snelweg. Het hele stadje staat vol met vrachtwagens, nergens ook maar een gaatje te vinden. We rijden op de gok richting Cahors (over allerlei bochtige en smalle weggetjes, heel mooi volgens Sanne) en komen uiteindelijk weer bij de snelweg terecht. Maar dan na 50 km weer een totale snelweg afsluiting bij Montauban. Het is inmiddels pikdonker, omleidingsborden zijn niet te vinden maar dankzij de navigatie komen we uiteindelijk, via een soort landweggetje langs de Tarn, om half twaalf in Moissac aan. Nog nooit zo lang er over gedaan, ruim 17 uur. Doodmoe maar opgelucht eten we een krentenbolletje, nemen een borrel, brengen de belangrijkste spullen aan boord en zoeken we onze kooien op. Kortom: een rampreis.

Vrijdag 14 augustus.

de delen voor de nieuwe kade, gaat nog wel 2 jaar duren voor ze aan het einde zijn

de delen voor de nieuwe kade, gaat nog wel 2 jaar duren voor ze aan het einde zijn

Laat opgestaan, Sanne haalt brood, alle bagage ingeruimd, boodschappen gedaan, alles aan boord weer aangezet en ingesteld, enkele bekenden begroet en om 18.30 uur naar onze ‘stamkroeg’ waar we met een man of 16 gezellig bijgepraat hebben. Sommige Engelsen zijn ook weer terug, de vaste bewoners en zij die via Spanje zijn terug gekomen. Wij zijn overigens best heel verdrietig hoe het schip er uit ziet; enkele dagen geleden is er hier een zeer zware storm met enorme hoosbuien geweest en daarna 2 dagen warm en zonnig weer. Gevolg: het schip zit weer onder de platanenspikkels en ziet er niet uit. En we hadden haar, tot we vertrokken, zo goed vrij van die ellende gehouden. We laten het bij een stevige wasbeurt en hopen dat de rest er de komende weken door dagelijks te zwabberen grotendeels nog van af gaat of weg bleekt.

Zaterdag 15 augustus.

Mooi weer vandaag. Ik test alle controle systemen van de zwart- en de drinkwater tank, een lastige klus door de slechte bereikbaarheid van een en ander, maar na een paar uur lijkt alles weer te werken. Het echte probleem komt pas als we Sanne haar nieuwe telefoon verder willen instellen. Sanne vraagt om haar code maar dat werkt niet. Zij belt Jochem en die geeft de nodige info. Vooralsnog zonder resultaat. We laten het er maar even bij. Tijdens de nacht een stevig onweer met flink wat regen.

Zondag 16 augustus.

prachtige, keurig aangelegde nieuwe kade in Escatelens

prachtige, keurig aangelegde nieuwe kade in Escatelens, waarschijnlijk voor een fractie van de kosten van die in Moissac

De telefoon van Sanne meldt nu plotseling: ‘update voltooid’. Daarna werkt plotseling alles ineens goed. Jochem weer gebeld; conclusie: toen we het gisteravond probeerden hadden we geen internet, vanochtend wel en dus werd de update automatisch afgehandeld. Jochem geeft nog de nodige tips en nuttige info, daarmee kan Sanne voorlopig uit de voeten, al zal ze naar eigen zeggen “nog heel veel moeten leren”. Na een voortreffelijk biefstukje nog tot middernacht buiten gezeten.

Maandag 17 augustus.

Bewolkt, aangenaam voor Sanne, fris voor mij. Administratie van de afgelopen weken bijgewerkt. Helaas ontvingen we een advies van de dermatoloog via de mail pas toen we halverwege Frankrijk waren. Valt nog te bezien of we dat spul hier in Frankrijk kunnen krijgen. Het blijft overigens tamelijk stil in de haven, slechts een enkel jacht komt of gaat. Maar dat maakt het voor de gasten niet makkelijker want er is nauwelijks plaats door alle buitenlanders die het land (nog) niet in kunnen of hun eigen land niet uit mogen.

400 mtr kade voor ons alleen (deel van de covid-ramp?)

400 mtr kade voor ons alleen (deel van de covid-ramp?)

Dinsdag 18 augustus.

Het wordt weer warmer, steeds meer zon. Op de namiddag samen naar de supermarkt voor uitgebreide inkopen. Nieuw douchegordijn aangeschaft, maar helaas geen passende bonde d’ évier kunnen krijgen. Laurence komt nog even bijkletsen. Na de lunch komen ook nog Tony en Trish van de Anneke even babbelen, zij liggen op dit ogenblik in Lacourt St. Pierre. Prima avond en tot laat buiten. Eén minpuntje, het sterft van die gemene kleine zwarte rotmuggetjes, je hoort ze niet maar je voelt ze des te beter, maar dan is het al te laat.

Woensdag 19 augustus.

Het wordt steeds zonniger en warmer, temperatuur stijgt inmiddels tot boven de 35 °C. Het nieuwe douchegordijn op maat geknipt. Verder lezen we veel maar doen vrijwel niets. Te warm, we gaan ook weer over op ‘koude warme’ maaltijden

Donderdag 20 augustus.

wat een luxe, of toch een beetje erg triest

wat een luxe, of toch een beetje erg triest

Het wordt nog warmer. We liggen weliswaar aan de goede kant van de haven, waar we later op de middag een paar uur schaduw hebben, maar desalniettemin begint de temperatuur de 40 graden te naderen. Eind van de ochtend besluiten we de zwart water tank leeg te pompen, maar na 20 minuten is het tankniveau nog maar nauwelijks gezakt. De pomp even af laten koelen, 20 liter water door het toilet en daarna is met 10 minuten de zaak tot het laagst mogelijke niveau afgepompt. Maar dat kan niet goed zijn, normaal is de tank in minder dan 10 minuten leeg. Om zeker te zijn dat er niet ergens een verstopping of weet ik veel wat zit besluit ik de pomp uit elkaar te halen. Dat is vlugger gezegd dan gedaan omdat de pomp verwijderd moet worden en de afvoerslang daarna ook afgekoppeld en gecontroleerd moet worden. Daarbij is lekkage van de inhoud van die slang niet te voorkomen wat geen aantrekkelijke klus is. Ik zal jullie de verdere onsmakelijkheden van dit karwei besparen maar dankzij de moed en de hulp van Sanne is de klus na ruim twee uur toch geklaard. Als ik er aan terugdenk ruik ik mijn handen nog. Meest vervelende is nog dat we geen duidelijke oorzaak gevonden hebben, al zat er wel een flinke prop in de terugslagklep van de afvoerleiding. Dit alles bij een temp van even boven de 38 graden. Daarna eten we omstreeks 20 uur een prima koude maaltijd en proberen we in de stuurhut wat bij te komen. We gaan dus niet vroeg ter kooi.

Vrijdag 21 augustus.

de sluis van Escatelens bij avond

de sluis van Escatelens bij avond

Opnieuw tropisch weer. Het dek wordt steeds geler van de platanen spikkels. Sanne naar de kapper en aan de was. De doorlooptijd van wassen, drogen en weer terug in de kast is nu ongeveer 2 uur. Ik bereid wat zaken voor want morgen willen we gaan varen. Om half zeven naar de pub. Heel prima, als altijd. Na verloop van enige tijd wel veel wind, onweer op afstand. Tegen negenen terug aan boord, simpele maar smakelijke maaltijd en daarna in de stuurhut luisteren naar het onweer overal om ons heen. Maar wij ontkomen er ook niet aan, om half twaalf begint het te stortregenen, maar behalve dat is er niet veel onweer en wind. Wel regent het nog langdurig door. Het koelt nauwelijks af.

Zaterdag 22 augustus.

Dek gewassen, ontbeten, de vaat gedaan, watertank gevuld, elektra en veiligheidsketting losgekoppeld. Dan zie ik een bijbootje los in de haven drijven, kan het ding met een pikhaak net te pakken krijgen en leg het vóór de Carolyn aan de wal. De rest is voor Christian, tenslotte moet je ook iets aan de havenmeester overlaten. Tegen half twaalf de lijnen los en achteruit naar de sluis, gedraaid en dan de sluis in. Ik vaar, Sanne loopt langs het kanaal en vangt bij de sluizen steeds de lijn op die ik opgooi. Zo hoeft zij niet steeds in de sluis via de ladder omhoog te klimmen. Na 7 sluizen passeren we Castelsarrasin. Daar liggen de Mic Mac en de Madeline, dus we hebben weer wat te zwaaien. Bij de volgende sluis voelt Sanne zich niet goed. Zo langzaam mogelijk verder. We stoppen dan in St. Porquier, aan een nieuw aangelegde afmeerplek, doodstil plekje in de schaduw en eten en drinken wat. Langzaam aan knapt ze wat op, loopt een stukje en meldt na een poosje dat ze zich weer normaal voelt. Het koelt ondertussen lekker af nadat we de water-opvang-doeken uit de plafond roosters hebben verwijderd. Waren we vanochtend vergeten. Om half 12 gaat ze lekker op tijd ter kooi, al is het nog steeds 25 graden binnen. Jochem belt dat hij morgen niet bereikbaar is wegens bezigheden in het buitenland.

Zondag 23 augustus.

Wat frisser dan we gewend zijn, 22 graden binnen, buiten half bewolkt. Ik zwabber de dekken, Sanne loopt naar het dorp voor brood. Na drie kwartier is ze terug: het dorp ligt wel om de hoek maar niet vlakbij. We varen rustig naar de voor ons liggende sluis van Escatelens, waar net voorbij een prachtige nieuw aangelegde kade is, met een lengte van ongeveer 400 meter, voorzien van alle gemakken, water- en elektra aansluitingen, verlichting, toiletten en vuilnisbakken. Dit alles te gebruiken voor € 7,- per 24 uur middels een ingenieus betaalsysteem (met creditcard). Zo mooi en luxe hebben we het nog nergens eerder gezien in Frankrijk. Overigens, als je geen water of stroom gebruikt kost het helemaal niets. Het meest onbegrijpelijke is tenslotte dat er niemand ligt, maar dat vinden wij prima. Allebei zijn we om onduidelijke redenen wat moe en doen dan ook weinig=niets. We hebben een plekje gekozen ongeveer in het midden van de kade waar we in de namiddag schaduw hebben. Aan de overkant wordt wel aardig wat gefietst plus een enkele wandelaar. Aan onze kant zien we geen mens. Vandaag zien we ook geen enkel schip, toch wel heel bijzonder voor eind augustus. Sla-biefstuk-stokbrood en kaas toe in de stuurhut. Dan nog even buiten gezeten maar het koelt behoorlijk af. Vannacht wordt een temperatuur van 13 graden verwacht, de koudste nacht in maanden. We zullen zien.

Maandag 24 augustus.

Na het kleddernatte dek gezwabberd te hebben komt er zowaar een schip voorbij. Na het ontbijt krijg ik de geest en geef de zijkant van het schip een grondige poetsbeurt. Dat is hier makkelijk omdat de kade heel erg laag is. Sanne loopt een rondje en maakt wat foto’s. Even later komen 2 gemeente werkers (nou ja werkers?) iets doen. Geen idee wat. Eentje heeft een spraybus in de hand en vraagt of we last hebben van mieren en/of wespen. Geen enkele last, dus hij loopt weer naar zijn collega, samen bekijken ze hier en daar de kade en de prachtige beplanting op het eerste stuk nog eens en nemen tenslotte een vrijwel lege vuilniszak mee in hun gemeentelijk automobiel. Na de lunch wordt de schoongemaakte stuurboordkant door Sanne supergrondig geïnspecteerd, waar nodig geschuurd, gegrond en gelakt. Bij de heersende temperatuur kan dat allemaal in één sessie. Om 19 uur nog steeds geen ander schip gezien, we hebben de kade voor ons alleen, evenals de 18 super luxe lantaarns. In de avond koelt het af, we zitten tot haf elf buiten, dan wordt het te kil. Binnen is het dan nog steeds ruim 23 graden.

Dinsdag 25 augustus.

zelfs de lampen zij schoonheden

zelfs de lampen zijn schoonheden, wat niet van elk licht gezegd mag worden

Na het ontbijt het dek gedaan en het schip gedraaid. Zo kunnen we nu de andere zijkant een grondige poets- en verfbeurt geven. Sanne merkt alle te behandelen plekjes, het zijn er maar liefst 23 zegt ze. Het waait een klein beetje, de grondverf is vrijwel direct droog en na de lunch kan alles weer afgelakt worden. We besluiten hier voorlopig te blijven en ik koop voor 2 dagen stroom en water (€ 14,-). Vandaag zijn er 2 jachten voorbij gekomen. En hoe korter we straks bij de werf in de stad liggen hoe beter. Deze plek hier zo is ideaal.

Woensdag 26 augustus.

Tot onze verrassing is het dek drijfnat, maar nu van de regen die niet voorspeld was. En de nacht was als gewoonlijk warm. We drogen direct alles en vegen het blad en stof weg. Na het ontbijt de verfplekjes gecontroleerd, geschuurd en voor de 2e keer gelakt. Daarna het schip gedraaid en ook de plekjes van de andere kant voor de 2e keer gelakt. In de middag komen er zomaar in totaal 4 jachten voorbij, dus een drukke vaardag. Sinds zaterdag niet zoveel bootjes gezien. Later op de namiddag weer genoten van de rust en de stilte en maakt Sanne een boodschappenlijstje omdat ze morgen naar Montech wil fietsen om te foerageren voor enkele dagen in verband met de koele en natte weersverwachting voor vrijdag en zaterdag. Overigens is het vandaag nog steeds warm, het kwik loopt weer op tot 31 graden. Binnenboord blijft het bij ruim 25 °C.

Donderdag 27 augustus.

Stralend weer, om 8 uur alweer ruim boven de 22 graden. Sanne start de wasmachine, we poetsen het dek, ontbijten en de was wordt opgehangen. Tegen 11 uur fietst ze naar Montech; de rit was langer dan gedacht door een wegafsluiting met als gevolg een stuk om rijden. Gelukkig belt ze om te melden dat het later wordt dan gepland vanwege die omweg. Vandaag slechts 2 schepen gezien, maar tegen zessen meert een Frans jacht voor ons af. Het eerste schip in al die dagen dat ook aan deze kade ligt. Na al het onderhoud van de laatste dagen vindt Sanne dat het aangroeisel op mijn hoofd ook wel een stuk minder kan en dus wordt ik weer geknipt en geschoren. De wind is overigens wel stevig toegenomen en morgen wordt in de loop van de ochtend de eerste regen verwacht. Na de afwas, rond 21 uur wordt het muisstil, geen wind geen vogelgeluiden, heel incidenteel iets van verkeer op grote afstand, maar nauwelijks te horen. Ver over twaalven ter kooi, waar het nog steeds ruim 25 graden is.

Vrijdag 28 augustus.

alle 18 lantaarns voor ons alleen, eigenlijk wel iets te luxe

alle 18 lantaarns voor ons alleen, eigenlijk wel iets te luxe

Vlak na zessen worden we wakker van de regen, even daarna is het weer droog. Hier en daar enkele zaken voorbereid voor als het straks echt gaat regenen. En dan nog even lekker in bed. Een poosje later begint het hard te regenen, nu inderdaad een forse bui. Wij besluiten deze 2 regendagen lekker hier te blijven liggen. We brengen de dag voornamelijk door met lezen en plannen maken voor de komende week. Tegen de avond klaart het op, we vegen nog even al het blad van het schip. Vandaag de eerste dag sinds lange tijd dat we binnen hebben gegeten waar de temperatuur nog steeds ruim 22 graden is. Af en toe tikt de regen zachtjes op het dek, dat is heel rustgevend maar het moet niet te lang duren. Morgen maar even afwachten.

Zondag 26 juli.

de nieuwe accu

de nieuwe accu

We besluiten om toch maar nog even te blijven liggen. De voorspelde temperaturen gaan nu richting de 40 graden en dan is de grotendeels beschaduwde plek die we nu hebben toch best wel lekker. Van de andere kant moeten we omstreeks volgend weekend weer in de thuishaven (Moissac) zijn, vanwege een kort uitstapje naar het goede vaderland. Sanne verneemt bij het brood halen dat er vandaag bij de pizzeria geen pizza’s te krijgen zijn vanwege ziekte van de ‘pizzagiere’. Wel kun je in het restaurant eten, maar dat doen we liever niet vanwege de corona. Dus vanavond maar iets improviseren maar dat lukt Sanne altijd prima. Het is redelijk druk met dagjesmensen aan beide kanten van het kanaal. Vanuit onze luie stoelen naast de boot is er dus steeds wel wat te zien. Maar verder doen we niets uitgezonderd een aantal telefoontjes naar familie en vrienden. V., of liever zijn gade, stuurt een groot aantal foto’s van het bezoek van een aantal leden van de CPR in Hrieps. Jammer dat we heel wat activiteiten van de club moeten missen, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben. De avond is oorverdovend stil, zelfs de vogels doen daar aan mee.

Maandag 27 juli.

Na vertrek van de 2 huurbootjes zijn we weer alleen met de twee vaste liggers, die overigens niet bewoond worden en waarvan de eigenaren zo nu en dan heel even komen kijken en dan net doen of ze iets te klussen hebben. Omstreeks 10 uur komt de achterbuurman en brengt ons een berg courgettes, enkele paprika’s en uien, alles gekweekt in eigen tuin. Wordt in dank aanvaard. Op de namiddag komt hij nog een keer, ditmaal om zijn brandstoftanks te vullen met rode diesel. Het is jaren geleden dat ik dat gezien heb, maar hij zegt dat hij nog nooit controle heeft gehad. Het is warm, zelfs in de schaduw boven de 30° C.

Dinsdag 28 juli.

onze 'eigen' inham bij La Magistere

onze 'eigen' inham bij La Magistere

Sanne om half acht naar de bakker, ik maak ondertussen het schip vaarklaar. De motor start als een tierelier (wat wil je: 1000 Ah startvermogen) en om 8.15 uur gaan de lijnen los. We varen superkalm, ik ben nog steeds niet gerust op de Python drive, die nog niet geheel onder de juiste hoek staat ingesteld. Om 13 uur liggen we keurig afgemeerd aan het einde van de zwaaikom vlak voor de sluis van La Magistère, prima plek want hier hebben we vanaf 14.30 ook schaduw. Verder wisselend bewolkt en zo nu en dan een vleugje wind. In de kajuit is het nu boven de 30 graden. Omstreeks half negen, we zitten net aan de kaas, huppelt plotseling een ree op 2 meter afstand voorbij. Helaas bleef het diertje niet wachten tot het fototoestel gepakt was. Verder is het doodstil, alleen de trein (Bordeaux-Toulouse) hoor je zo nu en dan (op 1 km afstand) voorbij komen maar dat hindert absoluut niet. . wat open kan, staat open in de hoop op enige afkoeling. Maar veel helpt het niet. Ik kruip rustig onder mijn dekbedje maar Sanne heeft behoorlijk last van de warmte.

Woensdag 29 juli.

Sanne loopt naar de kleine supermarkt in het dorp (is maar 40 minuten lopen zegt ze dan) en ontdekt op de terugweg enkele bramenstruiken vol rijpe vruchten. Dus loopt ze na de lunch terug om te plukken. Ondertussen doe ik een grote controlebeurt in de machinekamer. In de middag is het 38° C en dus doen we niets. Koude vismaaltijd, als altijd overheerlijk. Tegen enen naar bed, het is nog steeds bijna 40 graden. Overigens vandaag vier jachten gezien, that’s all.

Donderdag 30 juli.

Zelfde ochtend-ritueel als gisteren maar het is nu nog iets warmer. Zelfs Sanne vindt het loopje naar het dorp nu toch iets vermoeiender. Na de lunch de watertemperatuur gemeten, 26 graden. Dat moet te overleven zijn en dus ga ik te water om de boegschroef te controleren. Die bleef even hangen in de laatste sluis en bij de andere kant opdraaien kwam er een stuk zwart plastic naar de oppervlakte. Ik wil dus wel graag zeker weten dat er niet nog een stuk plastic in zit. Gelukkig is alles in orde. Dan dus ook maar de grote schroef controleren. Maar eerst even een levensgevaarlijk diertje van de roerkoning verwijderd: ongeveer 8 cm groot, 6 lange poten, gitzwart en over de hele lengte van kop en rug een dunne witte streep. Inmiddels gewend aan de watertemperatuur zie ik hoe vuil de zijkant van het schip is, overal vuil op en aan de onderkant van het berghout en massa’s vogelstront op het vrijboord. Dus toen maar een dik uur gepoetst wat gelukkig niet al te moeilijk bleek omdat ik net kon staan op de bodem met het water tot oksel hoogte. Zwemmend is dat poetswerk nauwelijks te doen. Al met al een onverwacht middagje werken, maar de overheerlijke koude maaltijd die Sanne op tafel toverde met een heerlijk glas wijn deden dat snel vergeten. We zitten nog tot ver na middernacht buiten.

Vrijdag 31 juli.

Ondanks de warmte toch vrij goed geslapen. Sanne gaat na het ontbijt weer naar de winkel en op de terugweg bramen plukken. Ik probeer de laptop waar nodig te updaten, maar een grote windows update via hotspot is wel iets wat veel geduld vraagt. Met nog wat andere programma’s ben ik zeker 4 uur bezig. Maar de laptop is overigens ook niet nieuw meer. Het is nog warmer dan gisteren dus we doen alleen het uiterst noodzakelijke. We zien vrijwel geen fietsers en in totaal over de hele dag 2 jachten. Tegen 19 uur steekt er een windje op maar dat brengt geen enkele verkoeling, integendeel, de wind is loeiheet. Stilte heerst verder alom, ook in de omliggende dorpjes.

Zaterdag 1 augustus.

haven van Moissac, vol met schepen zonder bemanning

haven van Moissac, vol met schepen zonder bemanning

Vandaag zou het iets minder heet zijn en bovendien is er op het voorliggende traject her en der wel wat schaduw. Dus tijdig op pad, we liggen om 9 uur voor de eerste sluis en varen superkalm door naar Moissac. Onderweg komen we de Mercator nog tegen met Sylvianne (ex havenmeester Toulouse) en Bruno, op weg naar Castet en Dorthe. De ons toegezegde plaats in de haven blijkt even voor aankomst ingenomen door een Deens jacht. Christian, de nieuwe havenmeester weet kennelijk nog steeds niet dat hij bij reserveringen een bordje moet ophangen op de betreffende plek. We kunnen nog net afmeren aan een stukje kade tussen het ponton waarop de werklui van de gemeente werken aan het aanbrengen van de nieuwe kademuur en de Thetis, een oude Hollandse platbodem, nu in bezit van een Canadees stel. Niet zo’n bijster gelukkige plek, damwand met stalen verbindingsbalken op de buitenrand. De afstand tussen die rand en de wal is bijna een meter, maar goed, we hebben een plek. Volgens Christian vertrekken die Denen morgen weer maar Sandra meldt dat zij meerdere nachten willen blijven. Christian heeft de zaken nog duidelijk niet in de hand. Vóór de Denen ligt de Liberty, die vertrekt maandag naar de werf in Castelsarrasin en dan kunnen we in elk geval naar hun plek verhuizen. Zal ook wel moeten als de werklui weer verder aan de kade willen werken, al zal nog moeten blijken of ze verschijnen want de vakanties in Frankrijk zijn nu begonnen. Verder ligt de haven inmiddels stampvol, deels met dubbel afgemeerde schepen van allerlei buitenlanders die Frankrijk niet in kunnen of mogen vanwege het Corona-gebeuren. Normaal mag er in het seizoen nooit dubbel gelegen worden. Sandra, vrouw van de overleden havenmeester Jim, helpt Christian nog steeds met het runnen van de haven, maar die is eigenlijk meer met zijn rondvaarboot bezig dan met de haven. Daardoor is er overdag eigenlijk geen adequate zorg voor de haven. Bovendien zijn er nu allerlei Fransen met de meest onwaarschijnlijke vaartuigen die je hier vroeger nooit zag en die ik liever niet voor of achter ons schip wil hebben en zeker niet langszij. Er zijn overigens opvallend weinig wandelaars/kijkers op de kade. Ik ben nog een paar uur zoet met het zoeken naar de oorzaak van het uitvallen van de controlelampjes van de zwart- en drinkwatertanks. Uiteindelijk lijkt alles weer te werken, maar ik weet niet waarom. Het is wel uiterst onhandig werken op je knieën onder de eettafel bij een temperatuur van ruim boven de 35 graden. Rustige en doodstille avond, zelfs de anders meestal nogal luidruchtige Bulgaren laten zich nauwelijks horen.

Zondag 2 augustus.

Zon en wolken wisselen elkaar af, het is nu aangenaam warm. Sanne gaat niet daar de markt; het is daar erg druk en er zijn veel mensen die nog nooit van afstand houden, laat staan van mondmaskers gehoord hebben. Waarschijnlijk net als in Nederland alleen hier nog geen antidemonstraties. Daar zou overigens de gendarmerie hier wel raad mee weten. Als de Liberty vertrokken is willen we direct op hun plaats gaan liggen, tot grote woede van een Fransman die net aankomt en daar had willen lunchen: “slechts twee uurtjes” (het is inmiddels bijna half drie). Ja dat kennen we, en dan 2 uur later blijken ze toch maar een nachtje te willen blijven. De woedende eigenaars roepen naar links en rechts dat het ongehoord is dat ze niet even mogen lunchen, maar Sanne geeft geen krimp. De plek is voor ons en even later liggen we daar dan ook, weinig manoeuvreer-ruimte maar het gaat perfect (volgens 2 andere schippers!). We liggen nu net vóór de Karanja, het roer afgeschermd voor ‘bumperboten’, aan een nieuw aangelegd stuk kade, zodat we nu makkelijk en veilig op en van het schip af kunnen. Stef belt dat hij niet bij ons weblog kan komen. Ontdek dat ik dat zelf ook niet kan. Zoonlief gebeld die vermoedt dat het een probleem van de server is, hij kan er ook niet bij. Zal morgen met de beheerder van de server bellen. In de loop van de namiddag begint het stevig te waaien met soms flinke vlagen. Eigenlijk is dat best lekker met deze temperatuur. Om half 12 jagen de muggen ons naar binnen en gaan we ‘plat’.

Maandag 3 augustus.

We kunnen rustig uitslapen want de haven-werkploeg is nergens te bekennen. Weinig of liever geen nieuws. Langzaam aan verzamelen we wat spullen die mee naar huis moeten. Dit keer ook veel wasgoed, omdat dat thuis makkelijker en minder warm is. Overigens lijkt het er op dat de temperatuur in Nederland naar zuid-Frans niveau gaat.

Dinsdag 4 augustus.

Het grootste deel van de dag besteed aan het naar de auto brengen van allerlei spullen die mee naar huis moeten. 50 mtr lopen, trap op, 50 mtr naar de auto en dan de omgekeerde weg terug. Lijkt niet zo’n geweldige klus, maar bij 35° C is het toch een heel gedoe. We nemen het nodige extra mee naar huis, vooral wasgoed, omdat het aan boord te heet was om ook de wasmachine nog te laten draaien. Als avondmaal eten we een broodje kebab.

Woensdag 5 augustus.

Vroeg uit de warme kooien. Zoals gewoonlijk lukt het ons niet om op de geplande tijd (6 uur) te vertrekken, maar klokke 7 uur zijn we toch onderweg. Redelijk voorspoedige reis. Om 20 uur zitten we thuis aan een overheerlijke loempia.

We zijn nu een weekje in huis en gaan dan weer terug naar thuis. Dus het volgende bericht van de Artemis laat nog zeker 2 weken op zich wachten.

We besluiten om toch maar nog even te blijven liggen. De voorspelde temperaturen gaan nu richting de 40 graden en dan is de grotendeels beschaduwde plek die we nu hebben toch best wel lekker. Van de andere kant moeten we omstreeks volgend weekend weer in de thuishaven (Moissac) zijn, vanwege een kort uitstapje naar het goede vaderland. Sanne verneemt bij het brood halen dat er vandaag bij de pizzeria geen pizza’s te krijgen zijn vanwege ziekte van de ‘pizzagiere’. Wel kun je in het restaurant eten, maar dat doen we liever niet vanwege de corona. Dus vanavond maar iets improviseren maar dat lukt Sanne altijd prima. Het is redelijk druk met dagjesmensen aan beide kanten van het kanaal. Vanuit onze luie stoelen naast de boot is er dus steeds wel wat te zien. Maar verder doen we niets uitgezonderd een aantal telefoontjes naar familie en vrienden. V., of liever zijn gade, stuurt een groot aantal foto’s van het bezoek van een aantal leden van de CPR in Hrieps. Jammer dat we heel wat activiteiten van de club moeten missen, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben. De avond is oorverdovend stil, zelfs de vogels doen daar aan mee.

Maandag 27 juli.

Na vertrek van de 2 huurbootjes zijn we weer alleen met de twee vaste liggers, die overigens niet bewoond worden en waarvan de eigenaren zo nu en dan heel even komen kijken en dan net doen of ze iets te klussen hebben. Omstreeks 10 uur komt de achterbuurman en brengt ons een berg courgettes, enkele paprika’s en uien, alles gekweekt in eigen tuin. Wordt in dank aanvaard. Op de namiddag komt hij nog een keer, ditmaal om zijn brandstoftanks te vullen met rode diesel. Het is jaren geleden dat ik dat gezien heb, maar hij zegt dat hij nog nooit controle heeft gehad. Het is warm, zelfs in de schaduw boven de 30° C.

Dinsdag 28 juli.

Sanne om half acht naar de bakker, ik maak ondertussen het schip vaarklaar. De motor start als een tierelier (wat wil je: 1000 Ah startvermogen) en om 8.15 uur gaan de lijnen los. We varen superkalm, ik ben nog steeds niet gerust op de Python drive, die nog niet geheel onder de juiste hoek staat ingesteld. Om 13 uur liggen we keurig afgemeerd aan het einde van de zwaaikom vlak voor de sluis van La Magistère, prima plek want hier hebben we vanaf 14.30 ook schaduw. Verder wisselend bewolkt en zo nu en dan een vleugje wind. In de kajuit is het nu boven de 30 graden. Omstreeks half negen, we zitten net aan de kaas, huppelt plotseling een ree op 2 meter afstand voorbij. Helaas bleef het diertje niet wachten tot het fototoestel gepakt was. Verder is het doodstil, alleen de trein (Bordeaux-Toulouse) hoor je zo nu en dan (op 1 km afstand) voorbij komen maar dat hindert absoluut niet. . wat open kan, staat open in de hoop op enige afkoeling. Maar veel helpt het niet. Ik kruip rustig onder mijn dekbedje maar Sanne heeft behoorlijk last van de warmte.

Woensdag 29 juli.

Sanne loopt naar de kleine supermarkt in het dorp (is maar 40 minuten lopen zegt ze dan) en ontdekt op de terugweg enkele bramenstruiken vol rijpe vruchten. Dus loopt ze na de lunch terug om te plukken. Ondertussen doe ik een grote controlebeurt in de machinekamer. In de middag is het 38° C en dus doen we niets. Koude vismaaltijd, als altijd overheerlijk. Tegen enen naar bed, het is nog steeds bijna 40 graden. Overigens vandaag vier jachten gezien, that’s all.

Donderdag 30 juli.

Zelfde ochtend-ritueel als gisteren maar het is nu nog iets warmer. Zelfs Sanne vindt het loopje naar het dorp nu toch iets vermoeiender. Na de lunch de watertemperatuur gemeten, 26 graden. Dat moet te overleven zijn en dus ga ik te water om de boegschroef te controleren. Die bleef even hangen in de laatste sluis en bij de andere kant opdraaien kwam er een stuk zwart plastic naar de oppervlakte. Ik wil dus wel graag zeker weten dat er niet nog een stuk plastic in zit. Gelukkig is alles in orde. Dan dus ook maar de grote schroef controleren. Maar eerst even een levensgevaarlijk diertje van de roerkoning verwijderd: ongeveer 8 cm groot, 6 lange poten, gitzwart en over de hele lengte van kop en rug een dunne witte streep. Inmiddels gewend aan de watertemperatuur zie ik hoe vuil de zijkant van het schip is, overal vuil op en aan de onderkant van het berghout en massa’s vogelstront op het vrijboord. Dus toen maar een dik uur gepoetst wat gelukkig niet al te moeilijk bleek omdat ik net kon staan op de bodem met het water tot oksel hoogte. Zwemmend is dat poetswerk nauwelijks te doen. Al met al een onverwacht middagje werken, maar de overheerlijke koude maaltijd die Sanne op tafel toverde met een heerlijk glas wijn deden dat snel vergeten. We zitten nog tot ver na middernacht buiten.

Vrijdag 31 juli.

Ondanks de warmte toch vrij goed geslapen. Sanne gaat na het ontbijt weer naar de winkel en op de terugweg bramen plukken. Ik probeer de laptop waar nodig te updaten, maar een grote windows update via hotspot is wel iets wat veel geduld vraagt. Met nog wat andere programma’s ben ik zeker 4 uur bezig. Maar de laptop is overigens ook niet nieuw meer. Het is nog warmer dan gisteren dus we doen alleen het uiterst noodzakelijke. We zien vrijwel geen fietsers en in totaal over de hele dag 2 jachten. Tegen 19 uur steekt er een windje op maar dat brengt geen enkele verkoeling, integendeel, de wind is loeiheet. Stilte heerst verder alom, ook in de omliggende dorpjes.

Zaterdag 1 augustus.

Vandaag zou het iets minder heet zijn en bovendien is er op het voorliggende traject her en der wel wat schaduw. Dus tijdig op pad, we liggen om 9 uur voor de eerste sluis en varen superkalm door naar Moissac. Onderweg komen we de Mercator nog tegen met Sylvianne (ex havenmeester Toulouse) en Bruno, op weg naar Castet en Dorthe. De ons toegezegde plaats in de haven blijkt even voor aankomst ingenomen door een Deens jacht. Christian, de nieuwe havenmeester weet kennelijk nog steeds niet dat hij bij reserveringen een bordje moet ophangen op de betreffende plek. We kunnen nog net afmeren aan een stukje kade tussen het ponton waarop de werklui van de gemeente werken aan het aanbrengen van de nieuwe kademuur en de Thetis, een oude Hollandse platbodem, nu in bezit van een Canadees stel. Niet zo’n bijster gelukkige plek, damwand met stalen verbindingsbalken op de buitenrand. De afstand tussen die rand en de wal is bijna een meter, maar goed, we hebben een plek. Volgens Christian vertrekken die Denen morgen weer maar Sandra meldt dat zij meerdere nachten willen blijven. Christian heeft de zaken nog duidelijk niet in de hand. Vóór de Denen ligt de Liberty, die vertrekt maandag naar de werf in Castelsarrasin en dan kunnen we in elk geval naar hun plek verhuizen. Zal ook wel moeten als de werklui weer verder aan de kade willen werken, al zal nog moeten blijken of ze verschijnen want de vakanties in Frankrijk zijn nu begonnen. Verder ligt de haven inmiddels stampvol, deels met dubbel afgemeerde schepen van allerlei buitenlanders die Frankrijk niet in kunnen of mogen vanwege het Corona-gebeuren. Normaal mag er in het seizoen nooit dubbel gelegen worden. Sandra, vrouw van de overleden havenmeester Jim, helpt Christian nog steeds met het runnen van de haven, maar die is eigenlijk meer met zijn rondvaarboot bezig dan met de haven. Daardoor is er overdag eigenlijk geen adequate zorg voor de haven. Bovendien zijn er nu allerlei Fransen met de meest onwaarschijnlijke vaartuigen die je hier vroeger nooit zag en die ik liever niet voor of achter ons schip wil hebben en zeker niet langszij. Er zijn overigens opvallend weinig wandelaars/kijkers op de kade. Ik ben nog een paar uur zoet met het zoeken naar de oorzaak van het uitvallen van de controlelampjes van de zwart- en drinkwatertanks. Uiteindelijk lijkt alles weer te werken, maar ik weet niet waarom. Het is wel uiterst onhandig werken op je knieën onder de eettafel bij een temperatuur van ruim boven de 35 graden. Rustige en doodstille avond, zelfs de anders meestal nogal luidruchtige Bulgaren laten zich nauwelijks horen.

Zondag 2 augustus.

bij dit weer is een druppende kraan een uitkomst voor een zwervertje

bij dit weer is een druppende kraan een uitkomst voor een zwervertje

Zon en wolken wisselen elkaar af, het is nu aangenaam warm. Sanne gaat niet daar de markt; het is daar erg druk en er zijn veel mensen die nog nooit van afstand houden, laat staan van mondmaskers gehoord hebben. Waarschijnlijk net als in Nederland alleen hier nog geen antidemonstraties. Daar zou overigens de gendarmerie hier wel raad mee weten. Als de Liberty vertrokken is willen we direct op hun plaats gaan liggen, tot grote woede van een Fransman die net aankomt en daar had willen lunchen: “slechts twee uurtjes” (het is inmiddels bijna half drie). Ja dat kennen we, en dan 2 uur later blijken ze toch maar een nachtje te willen blijven. De woedende eigenaars roepen naar links en rechts dat het ongehoord is dat ze niet even mogen lunchen, maar Sanne geeft geen krimp. De plek is voor ons en even later liggen we daar dan ook, weinig manoeuvreer-ruimte maar het gaat perfect (volgens 2 andere schippers!). We liggen nu net vóór de Karanja, het roer afgeschermd voor ‘bumperboten’, aan een nieuw aangelegd stuk kade, zodat we nu makkelijk en veilig op en van het schip af kunnen. Stef belt dat hij niet bij ons weblog kan komen. Ontdek dat ik dat zelf ook niet kan. Zoonlief gebeld die vermoedt dat het een probleem van de server is, hij kan er ook niet bij. Zal morgen met de beheerder van de server bellen. In de loop van de namiddag begint het stevig te waaien met soms flinke vlagen. Eigenlijk is dat best lekker met deze temperatuur. Om half 12 jagen de muggen ons naar binnen en gaan we ‘plat’.

Maandag 3 augustus.

We kunnen rustig uitslapen want de haven-werkploeg is nergens te bekennen. Weinig of liever geen nieuws. Langzaam aan verzamelen we wat spullen die mee naar huis moeten. Dit keer ook veel wasgoed, omdat dat thuis makkelijker en minder warm is. Overigens lijkt het er op dat de temperatuur in Nederland naar zuid-Frans niveau gaat.

Dinsdag 4 augustus.

Het grootste deel van de dag besteed aan het naar de auto brengen van allerlei spullen die mee naar huis moeten. 50 mtr lopen, trap op, 50 mtr naar de auto en dan de omgekeerde weg terug. Lijkt niet zo’n geweldige klus, maar bij 35° C is het toch een heel gedoe. We nemen het nodige extra mee naar huis, vooral wasgoed, omdat het aan boord te heet was om ook de wasmachine nog te laten draaien. Als avondmaal eten we een broodje kebab.

Woensdag 5 augustus.

Vroeg uit de warme kooien. Zoals gewoonlijk lukt het ons niet om op de geplande tijd (6 uur) te vertrekken, maar klokke 7 uur zijn we toch onderweg. Redelijk voorspoedige reis. Om 20 uur zitten we thuis aan een overheerlijke loempia.

We zijn nu een weekje in huis en gaan dan weer terug naar thuis. Dus het volgende bericht van de Artemis laat nog zeker 2 weken op zich wachten.

Maandag 13 juli.

eindelijk een goede bekende: de Sirius

eindelijk een goede bekende: de Sirius

Nog vergeten te melden dat we gisteren een overheerlijke pizza gehaald hebben. Voorlopig halen we liever dan dat we in het restaurantje gaan eten want men neemt het niet zo nauw met de corona-regels. Warm weer, veel zon, soms een enkele windvlaag. In de middag komt er zomaar een eigenaars-schip voorbij en zowaar nog een Nederlander ook, uit Edam. Beetje stug volk, er kan geen groet vanaf. Ik kom tot de ontdekking, nadat Sanne me al vele keren gewaarschuwd heeft, dat ik veel te weinig drink in dit tropisch paradijs. Het is verbazingwekkend hoeveel water je moet drinken om de vochthuishouding op peil te houden. De enige activiteit verder is die van de muggen.

Dinsdag 14 juli = Quatorze juillet = de Franse officiële feestdag.

Daar hebben we vandaag dus niets van gemerkt. Aangenaam warm weer. Op de oevers van het kanaal wordt wel veel gepicknickt door wandelaars en fietsers. Er wordt wat regen verwacht dus de zonwering en de fietsen maar binnen gehaald. Nog steeds zijn er vrijwel geen bootjes en in tegenstelling tot andere jaren zijn de huurboten eigenlijk uitsluitend met Fransen bemand.

Woensdag 15 juli.

ergens op dit plaatje zit een jonge eekhoorn

ergens op dit plaatje zit een jonge eekhoorn

Sombere dag, vanaf half zes een licht regentje, tegen de middag weer droog. We doen vrij weinig en dat mag nog zelfs een understatement genoemd worden. De Elegance met Karen & David, die hier een vaste ligplaats heeft, vertrekt richting Buzet.

Donderdag 16 juli.

Schip gepoetst. Zwart water tank leeg gepompt, gaat dit keer heel vlotjes; we hebben er de vorige keer Purysan in gedaan (iets onduidelijks dat er voor zorgt dat de inhoud een veel dunnere/fijnere oplossing houdt) en dat werkt prima. Vooralsnog dus geen behoefte om het aanzuigsysteem een grote schoonmaakbeurt te geven. Een klus die ik graag nog even uitstel. In de middag alle messen geslepen. Sanne fietst naar Brax om leeftocht in te slaan. Het weer is gesluierd met af en toe een zonnetje. Temperatuur blijft steken op 25 °C, voor mij fris voor Sanne heerlijk. Laat in de middag komt zowaar de eerste Engelse boot binnen, de Portas van Steve & Jude. We kennen ze wel, maar het zijn geen intimi.

Vrijdag 17 juli.

Beetje somber weer. In de loop van de middag meert de Sirius van Nigel & Tricia af achter de Portas. Zij zijn wel goede bekenden en al snel komt Nigel ons even begroeten. Hij is degene die enkele jaren geleden ons nieuwe batterijen en zonnepanelen met bijbehorende regelsystemen heeft geleverd en geïnstalleerd. In de middag komt ook plotseling de Elegance terug: David is bij het aanleggen gestruikeld en kan nauwelijks lopen vanwege de pijn aan zijn knie-prothese. Zij vertrekken onmiddellijk naar het ziekenhuis maar gelukkig blijkt begin van de avond dat er geen ernstig letsel is. In de avond breekt de zon echt door, we eten weer buiten en lezen tot het echt donker wordt.

Zaterdag 18 juli.

het overwegende beeld van de haven, op de 2 boten achter ons zie je nooit iemand

het overwegende beeld van de haven, op de 2 boten achter ons zie je nooit iemand

De Portas vertrekt. Nigel en Tricia komen koffie drinken en bijkletsen. Nigel vraagt nota bene of alle installaties nog prima werken waarop ik zeg dat alles OK is. In de middag blijkt de walstroom weer uitgevallen: Ghislaine is nergens te bekennen, reageert niet op telefoontjes. We gebruiken het liefst walstroom voor de boiler om warm te kunnen douchen. Dus dan maar de motor gestart (het koelwater verwarmt ook de boiler). Maar helaas: als ik de sleutel omdraai is alles wat er gebeurt: ‘klik’ en verder doodse stilte. Nog een paar pogingen maar niet meer dan telkens een zachte ‘klik’ is het enige resultaat. Uitgebreid de startaccu gecontroleerd: voldoende water, prima zuurgraad. Alles lijkt dus prima in orde, maar starten ho maar. Inmiddels blijkt Ghislaine weer op het Office du Tourisme te zijn en zij herstelt de walstroomaansluiting dus kunnen we later op de avond nog heerlijk warm douchen. Vervolgens hoor ik dat de Elegance problemen heeft met de boegschroef: daarom heeft David een monteur gebeld en die komt dinsdag. Dus meteen die monteur gebeld en gevraagd of hij dan ook ons probleem zou kunnen bekijken en oplossen. Op zijn vraag wat het probleem is en mijn antwoord daarop, is zijn gedecideerde conclusie: ‘accu kapot’. De goede man houdt vol dat het de accu moet zijn, maar komt dinsdag ook bij ons kijken. Die paar dagen is het hier nog best uit te houden. Overigens blijkt de goede man Rob Graham te heten, die we nog kennen van een paar jaar geleden toen hij nog havenmeester in Castelmoron aan de Lot was. Maar sinds de overtocht naar de Lot gesloten is, is hij daarmee opgehouden en een eigen bootherstelbedrijfje begonnen.

Zondag 19 juli.

Warm en zonnig. We zijn heerlijk lui. In de middag verhuizen wij onze stoelen naar de wal om iets meer wind te vangen. De temperatuur is inmiddels ruim boven de 30°C. Talloze fietsers en wandelaars maken dat er steeds wel wat te zien is, gelukkig op een ruime en veilige afstand. Sanne haalt wederom een voortreffelijk pizza in het dorp.

Maandag 20 juli.

Als gisteren. Stoelen op de kant en verder niets doen. Vanaf vandaag geldt in Frankrijk een verplichting om in elke overdekte ruimte een mondkapje te dragen. Maar in de plaatselijke epicerie en in de pizzeria is hier niet veel van te merken. De walstroom doet het zomaar, dus Sanne werkt maar liefst 4 wassen af en de boiler zorgt voor heet water zodat ’s avonds alles en iedereen schoon is, de was in de kast en wij in de kooien.

Dinsdag 21 juli.

straat vanaf de haven naar het dorp met de beroemde octogonale toren

straat vanaf de haven naar het dorp met de beroemde octogonale gedraaide toren

Lekker op de kade in de schaduw wachten we de komst van Rob af. In de namiddag arriveert hij, meet de accu door en stelt vast dat die, ondanks de goede waarden, geen enkele power meer heeft. Geen zorgen om kapotte relais of startmotor, gewoon een nieuwe accu kopen. Rob zal vanavond op zoek gaan waar hij een geschikte accu kan kopen. Het kost enige overredingskracht om hem te overtuigen dat hij die dan ook moet installeren. Zelf zo’n loodzwaar kreng daaronder plaatsen zie ik niet zitten. Hij sluit overigens niet uit dat het nog wel een paar dagen kan duren alvorens hij er een kan vinden. Het blijft Frankrijk!

Woensdag 22 juli.

Het regent zowaar in de vroege ochtend, overigens nauwelijks de moeite, maar na een uurtje of twee blijft het nog tamelijk lang bewolkt (bij 32 graden). In de namiddag, zodra de zon er weer is, word ik weer gekortwiekt, ditmaal op standje drie. Wij zijn weer eens het enige bewoonde schip aan de kade. De walstroom doet het warempel.

Donderdag 23 juli.

de Elegance gaat het proberen zonder boegschroef

de Elegance gaat het proberen zonder boegschroef

Tot onze verrassing ineens een telefoontje: Rob heeft een nieuwe accu en komt die over een uurtje brengen en installeren. Wij als de sodemieter de vlonders uit de stuurhut, de luiken open en alles zoveel mogelijk voorbereid. En inderdaad, na een uurtje verschijnt hij met een splinternieuwe accu, eenzelfde type als we hadden en zelfs nog iets meer power (1000 Ah). Deze van origine Zwitserse man met overigens een typisch Engelse (Schotse) naam, Rob Graham, heeft toch een iets andere arbeidsethos als de gemiddelde Fransman. De motor start als een tierelier en we kunnen met een gerust hart weer plannen maken. Er liggen vannacht zomaar 2 huurjachten aan de kade.

Vrijdag 24 juli.

Toch blijft het onwezenlijk stil op het water; normaal in deze tijd van het jaar ligt de kade vol en liggen er aan de graskant aan de overkant vaak een stuk of 5 á 6 huurjachten. Ghislaine komt de walstroom weer aansluiten en laat weten dat zij de komende weken met vakantie gaat. Munten voor stroom en water zullen bij de plaatselijke middenstand zijn te verkrijgen. Maar wie bij onverhoopte uitval de zaak moet regelen blijft onduidelijk. Eind van de middag komt zij langs met een oudere dame die ze alles uitlegt en laat zien. Die dame staat heftig te knikken maar ik betwijfel of ze er een bal van begrijpt. We krijgen gezelschap van de Liberty (John en Rosaly), een schip dat ook in Moissac overwintert en verder een tweetal huurjachten die morgen weer verder gaan. En de Elegance doet weer een poging om een week, overigens met een onbetrouwbare boegschroef, varend door te brengen.

Zaterdag 25 juli.

Vandaag is het voorlopig de laatste dag dat Ghislaine er is en uit pure veiligheid tanken we de watertanks maximaal vol. Zonder stroom kunnen we immers wel, nu de motor weer kan draaien, maar zonder water niet. Het blijft overigens behoorlijk warm, meestal heel licht gesluierd en nauwelijks een briesje. De vaart wordt drukker, het is duidelijk vakantietijd en de meeste huurboten hebben hun “wisselweekend”.

Zondag 26 juli.

We besluiten om toch maar nog even te blijven liggen. De voorspelde temperaturen gaan nu richting de 40 graden en dan is de grotendeels beschaduwde plek die we nu hebben toch best wel lekker. Van de andere kant moeten we omstreeks volgend weekend weer in de thuishaven (Moissac) zijn, vanwege een kort uitstapje naar het goede vaderland.

Zaterdag 4 juli.

het eiland midden in het Lac Bleu

het eiland midden in het Lac Bleu

Een frisse ochtend maar na enige tijd loopt de temp weer aardig op. Eindelijk maar eens aan het weblog begonnen. Alle goede voornemens ten spijt: ik moet me er erg toe zetten omdat er volgens mij nauwelijks iets te melden valt. Over het algemeen zonnig en warm weer, geen scheepsverkeer, veel minder fietsers dan normaal, een enkele jogger en tegen de avond een paar ouders die hun kinderen uitlaten. Ik vraag me af of, als de hond niet uit zou moeten, de kinderen wel buiten zouden komen. Op zich, we liggen op een fantastische plek, maar net als Adam en Eva zijn we alleen in dit aards paradijs. Toen Sanne straks even ging lopen struikelde ze bijna over een slang, maar het is nog te vroeg voor appels. Het blog schiet nog voor geen meter op. Dus laat ik me in de middag maar eens even danig kortwieken door Sanne, standje 4 mm. Krijg je wel een frisse kop, van maar volgens de kapster niet zo geweldig fotogeniek. Een goede bekende informeert ons later op de namiddag over de situatie van een goede vriendin. Het gaat wel wat beter met haar maar zal nog wel wat weken vergen. Net voor 19 uur komt er zowaar een boot door de sluis.

Zondag 5 juli.

fitness toestellen in het park

fitness toestellen in het park

Frisse nacht. Na het dek poetsen (samen) haalt Sanne op de fiets brood in Golfech. Daarna verder met het blog. Als dat min of meer klaar is heb ik ineens een nieuw probleem: hoe krijg ik de foto’s van het toestel overgezet op de laptop. Na uren prutsen lukt het uiteindelijk de foto’s één voor één over te zetten. Dat moet anders kunnen. Daarna een selectie maken en de foto’s in het blog plakken. Om de een of andere reden had ik daar voorheen een vrij snelle methode voor, maar die ben ik nu even vergeten. Uiteindelijk wordt alles ‘gepost’ en neem ik mij voor het de volgende keer eerder en sneller te doen. Vandaag één schip gezien.

Maandag 6 juli.

Er blijkt in dit aards paradijs toch wel wat werk verzet te moeten worden. Omstreeks 8 uur verschijnen er 3 busjes en in totaal een man of 12, allemaal voorzien van allerlei soorten op de rug gedragen kanten- en/of bosmaaiers die met onvermoede ijver het hele park en de soms steile hellingen rondom het meer grondig onder handen nemen. Daarnaast nog 2 of 3 cirkelmaaiers en tenslotte een enorme tractor die de dijk langs het kanaal voor zijn rekening neemt. Gelukkig stopt die laatste net achter ons schip, ik was al bijna begonnen de landvasten los te maken, indachtig de versplinterde ruit van enkele jaren geleden. De maaihoogte is ongeveer gelijk aan mijn haarlengte, waardoor er ook nogal wat kale plekken in het terrein ontstaan. Is op mijn hoofd ook! Het zijn overigens duidelijk geen gemeentewerkers, lunchpauze is ongeveer 10 minuten. In de middag pompen we de zwart water tank leeg. Na ongeveer 20 minuten pompen komt de niveau-meter op blauw, dus nu is de tank duidelijk wel leeg. Dat kan haast niet liggen aan datgene wat ik er een paar dagen geleden aan gedaan heb. Maar wat is er dan wel aan de hand. Het enige wat ik kan bedenken is dat de reinigingsvloeistof, het spul dat ik een week geleden in de tank heb gedaan, alle grovere stukjes zover opgelost heeft dat de uitstroom niet meer zichtbaar is omdat er niets meer boven komt drijven, alleen wat schuim aan het einde van het leeg pompen. Voorlopig maar eens even afwachten hoe het de komende week gaat. Controle van het afpomp gedeelte is veel lastiger dan van het aanzuigsysteem en als dat toch nog nodig is doe ik dat liever in een haven waar ik eventueel materiaal en hulp kan krijgen. Vandaag zijn er zomaar 3 schepen voorbij gekomen, een ongekende drukte. En wat daarbij ook erg opvalt is dat ze allemaal super langzaam passeren. Alles is tegenwoordig anders. O ja, het weer: in de ochtend bewolkt met een enkel minimaal spatje, in de middag zonnig en warm.

Dinsdag 7 juli.

de koeltorens van de kercentrale aan de overkant

de koeltorens van de kercentrale aan de overkant

Frisse nacht, maar de zon warmt ons snel op. Sanne op de fiets naar de markt in Valence d’Agen, mondmasker op. Grappig effect is dat het dragen van een masker duidelijk aanleiding is voor veel mensen om een iets grotere afstand in acht te nemen. Na het bezoek aan de markt gaat ze nog even (?) naar de Intermarché, misschien niet zo nodig maar wel heerlijk koel. Ongeveer 3 uur later komt ze vrolijk terug bij een ongeruste mij. In de namiddag een wandeling rondom het meer en nog wat foto’s van de witte reigerkolonie gemaakt. Vandaag een drukke dag in de vaart, wel 5 schepen. Voorheen noemden we dat een stille dag. In de avond in de stuurhut genoten van de stilte, de sterren en de opkomende maan.

Woensdag 8 juli.

Vlak voor negenen de motor gestart en op ons dooie akkertje richting Agen gevaren. Daarna verder naar Serignac. Opnieuw de hele dag geen enkel varend schip gezien. In Agen wordt overigens gewerkt aan een enorme uitbreiding van de haven, steigers voor zeker 30 jachten. Lijkt op een gemeentelijke activiteit, want het ernaast liggende verhuur bedrijf heeft daar geen enkel belang bij. Net voorbij Agen, direct na de pont canal, overigens 20 minuten gewacht voor een naar de verkeerde kant openstaande sluis. Sanne met enige moeite afgezet op de kant, die vervolgens bij de sluis op de telefoonknop drukt. Geen enkele reactie, maar wonderlijk genoeg gaan plotseling de deuren aan de beneden kant dicht en loopt de sluis vol. Vermoedelijk zat ergens iemand te lunchen en had niet opgelet dat er soms wel eens een schip door de sluis wil. C’est la France. In Serignac blijkt de muntautomaat kapot, evenals 2 van de 4 elektra paaltjes. Munten alleen bij het Toerist office, maar dat is gesloten. Ook bij de epicerie en het gemeentehuis geen munten. Maar een hulpvaardige ambtenaar meldt dat hij iemand zal sturen. En zowaar, tegen half zes komt de ons welbekende Ghislaine tevoorschijn en kunnen we de nodige munten krijgen, kopen dus. Even met David en Karen gesproken, die qua gezondheid een moeilijke periode achter de rug hebben, maar inmiddels gaat alles weer naar wens.

Donderdag 9 juli.

de Mary Lou en daarachter de Elegance

de Mary Lou en daarachter de Elegance

Zonnig en warm. Helaas werkt de elektra niet. Ghislaine opnieuw weer op de haven en om 11 uur kan Sanne beginnen met het grote was festijn. Maar liefst 4 keer wordt de machine gevuld en telkens gaat alles direct naar buiten in de zon. In de namiddag is alles schoon, droog, gevouwen en in de kast. Ook wordt er nog stof gezogen: wat je met 4 uur stroom al niet kunt doen (Sanne dus).

Vrijdag 10 juli.

Allebei lang geslapen. Zo nu en dan komt er een schip aanleggen en vertrekt er weer een ander. Maar nog steeds geen enkel vergelijk met de normale drukte. Wij passen ons aan en doen vandaag niets: lezen en wat rondkijken. Om 18.30 naar de Elegance (Karen en David) voor een glas wijn en even bijpraten. Na het avondmaal zitten we nog heerlijk buiten en worden in de maling genomen: we horen alsmaar iets in het struikgewas naast de boot maar zien niets. Tot we een poosje later in de boom ongeveer boven ons op 2 meter afstand een klein eekhoorntje ontdekken dat genoeglijk zit te knagen op de bast van een tak. Zo nu en dan kwam er vandaag een bootje voorbij en is er ook een enkele overnachting.

Zaterdag 11 juli.

vandaag zijn er niet zo gek veel vissers

vandaag zijn er niet zo gek veel vissers

Wederom prachtig zonnig weer en nauwelijks wind. We fietsen naar de ‘Ferme Roque’ en kopen groenten, fruit, enkele chocola-lekkernijen en natuurlijk enkele flessen van mijn favoriete ‘eau de prune’. In de namiddag blijkt alle stroom weer uitgevallen en dus komt na telefonische oproep onze onvolprezen Ghislaine de boel weer eens herstellen. De oorzaak blijkt een kapotte, verbogen jeton in een van de elektrapaaltjes. Het is mij niet duidelijk waarom dan alles uit moet vallen. Maar goed, we hebben weer stroom (voor de boiler) en water (voor de douche), dus we kunnen uitgebreid en lekker warm onder de pomp. In de middag komt de Mary Lou, een voormalige spits, van sluiswachter Pascal en zijn gade ook weer binnen. Zij zijn een maand op vakantie geweest in de buurt van Carcasonne. Zo zien we langzamerhand toch weer een aantal oude bekenden terug en neemt het ‘weer thuis gevoel’ steeds meer toe.

Zondag 12 juli.

Het weer blijft onveranderlijk mooi, voor Sanne soms iets te warm. Vandaag het logboek bijgewerkt.

Reis 2020. Het bizarre coronajaar.

Lieve familie en vrienden. De eerste 14 dagen van dit reisverslag zijn vooral een samenvatting. Alles is zo anders dit jaar en vaak enigszins verwarrend. Zeker zolang we in de thuishaven lagen kon ik mij er moeilijk toe zetten om weer een logboek bij te gaan houden. Maar goed, het begin komt er nu aan.

Maandag 15 juni.

vies, vuil en spekglad gangboord

vies, vuil en spekglad gangboord

Om 0.00 uur is de grens met Frankrijk weer open, we staan om 4.00 uur op en vertrekken om 5.40 uur. Bij Gorcum plotseling een alarm op het dashboard: lekke band! Mijn vermoeden is dat de bandenspanning te hoog is opgelopen, want bij het rijden en inspectie lijkt er niets aan de hand. Bij een benzinestation gestopt en spanning terug laten lopen naar 2.3 bar. Het mag niet helpen. Bij Breda opnieuw gestopt en de centrale hulpdienst van Honda gebeld. Die adviseren naar een garage in Breda te gaan. Helaas blijkt naar enig zoeken die garage niet meer te bestaan. Opnieuw de hulpdienst gebeld. Die vraagt of ik het systeem gereset heb. Nee! Hoezo resetten? Als het systeem zegt dat ik moet tanken en ik doe dat, dan krijg ik weer braaf op mijn scherm dat ik weer zoveel km kan rijden en hoef ik ook niets te resetten. Maar bij een banden probleem is dat blijkbaar anders. Met de nodige moeite en telefonische hulp de reset uitgevoerd. De hulpdienst spreekt geen Engels, dus ik moest alles voor de man vertalen, bovendien was de goede man niet op de hoogte van dit type Honda. Uiteindelijk rijden we om 8 uur Breda weer uit. Voor niets zo vroeg opgestaan. Dus in de ochtendspits door Antwerpen, dat ging nog wel maar even daarna was het stapvoets rijden. Waanzinnig veel vrachtverkeer, maar dat blijkt niet de oorzaak. In de buurt van Gent is de snelweg volledig afgesloten vanwege een enorm ongeluk waarbij minstens 10 vrachtwagens betrokken zijn; een onvoorstelbare ravage. Tot Parijs daarna behoorlijk druk, maar daar komen we zonder al te veel vertraging doorheen. Vervolgens de hele weg tot Montauban wegwerkzaamheden en dus versmallingen, overigens meestal door het maaien van de bermen, waar ze kennelijk de afgelopen maanden niet aan toe gekomen zijn. Ook een aantal zeer zware buien vanaf Clermont reduceren onze snelheid aanzienlijk. Uiteindelijk arriveren we even na achten in Moissac bij de boot. Snel de belangrijkste zaken uit de auto gepakt, bedden opgemaakt, slaapmutsje en een broodje en naar bed. 15 uur in de auto is toch een hele ruk.

De dagen erna:

idem

idem

Het schip is onvoorstelbaar vuil. Zo erg hebben we dat nog nooit gehad. Het kost mij drie dagen, met regelmatig wat hulp van Sanne, om er weer een mooi ‘shiny’ bootje van te maken. Ook van binnen is het schip verre van schoon en Sanne poetst zich het apezuur om alles weer toonbaar te krijgen, daarbij behoorlijk gehinderd door mij omdat ik alsmaar met spullen uit de auto aan kwam zetten, die haar dan weer behoorlijk in de weg stonden. Het is superstil in de haven, vrijwel alle buitenlanders (Australië, Nieuw Zeeland, Amerika) laten het dit jaar afweten; Engelsen zitten, als ze al willen komen, met een verplichte quarantaine en wachten duidelijk op een versoepeling van de corona maatregelen. De enige Franse boot heeft nog niets van zich laten horen.

Waar ik nog niets over verteld heb is dat de situatie in de haven ook draconisch veranderd is. Jim, de onvolprezen havenmeester, is eind mei overleden aan leverkanker, met uitzaaiingen naar de longen. Zijn vrouw, Sandra neemt nu de zaken zo goed mogelijk waar. Christian, de eigenaar van de rondvaartboot, die sinds 5 jaar in de haven ligt zal de nieuwe havenmeester worden en zijn vrouw Silvie neemt over enkele maanden de taken van Sandra over. Sandra heeft nog geen idee wat en hoe daarna.

het laatste stukje van het dek, groen is leuk maar wit is mooier

het laatste stukje van het dek, groen is leuk maar wit is mooier

Enkele dagen na het overlijden van Jim is in een wat kleinere boot vóór in de haven het stoffelijk overschot gevonden van een ernstig invalide man, die al enkele jaren leefde van een mix van drank, melk en nicotine. Niemand wist dat hij aan boord was. Het bootje was van zijn moeder, die ook niet wist waar hij was.

Tenslotte, het voorlopige einde van al deze rampspoed, Ian, onze vorige havenmeester, die nog altijd wacht op toestemming om een peperplantage te beginnen in de Caraïben, kreeg 10 dagen geleden heftige buikpijn, bleek een colonperforatie en is net op tijd geopereerd en worstelt nu met zijn stoma. Een ongeluk komt nooit alleen.

Nog nooit zoveel kleine witte reigers gezien

Nog nooit zoveel kleine witte reigers gezie

Christian heeft de kans om havenmeester te worden wel aan moeten grijpen: alle boekingen voor zijn rondvaartboot (al dan niet met lunch of diner) van april tot en met september zijn afgezegd, verder verhuurde hij zijn eigen boot als B&B: ook alles afgezegd.

Ook in het centrum van het dorp is de coronaramp meer dan zichtbaar. Van de 7 restaurants aan het centrale plein bij de abdij zijn er nu 6 gesloten. Van de hele en meestal aangename toeristische sfeer in het centrum is niet meer over.

Zo komen we de eerste 14 dagen in de haven door, hier en daar wat praten met de ons bekende omwonenden, rustigjes aan het schip werken. Verbazing als er dan toch ineens een schip voorbij komt, 2 per 3 dagen. Het weer is in deze dagen warm tot soms zelfs erg benauwd. Tijdens 2 opeenvolgende nachten passeert een zwaar onweersfront, de hagel klettert op het dek maar erg veel afkoeling brengt dat niet met zich mee.

Donderdag 25 juni rijden we met de auto naar de werf in Toulouse. Nieuwe afspraak gemaakt met Serge. Eind augustus zal hij de nieuwe demperplaat in de motor zetten en de pythondrive her installeren. Inmiddels weet hij ook wat er met de vorige installatie niet goed is gegaan.

Vrijdag 26 juni organiseert Nathalie een borrel in de Sunbeam, de vroegere stamkroeg van de haven, die inmiddels door de nieuwe eigenaar geheel is opgeknapt. Behalve de paar aanwezige bootjesmensen zijn er ook een aantal van de omwonenden van de haven. Het is een soort memory aan Jim en lijkt een poging om de gebruikelijke vrijdagnamiddag- borrel weer nieuw leven in te blazen. Het is eigenlijk best gezellig.

Zaterdag 27 juni uitgebreid naar de supermarkt om ruim inkopen te doen: we willen na het weekend vertrekken richting Bordeaux en veel winkels zijn er op die route niet, zo ze er sowieso nog zijn.

Maandag 29 juni vertrekken we dan eindelijk, nog tamelijk vertraagd door een Windows update die meer da 3 uur tijd vraagt. De auto wordt geparkeerd voor de garage van Christian juist tegenover zijn rondvaart boot. We komen maar liefst twee jachten tegen alvorens we aanleggen in Valence d’Agen. Behalve de drie vaste jachten die hier al eeuwen liggen is het haventje volkomen leeg. Tot onze verbazing springt het lampje van de zwart water tank, gisteren geleegd en gespoeld, nu alweer op groen, d.w.z. tank voor 1/3 vol. We vragen ons af wat daar nu weer aan de hand is. Komende dagen maar weer eens uitzoeken.

Dinsdag 30 juni.

Onder die bomen wil je dus niet liggen

Onder die bomen wil je dus niet liggen

Sanne heeft heel slecht geslapen, alsmaar kramp in haar bovenbeen. We liggen afgemeerd op een prima plek met schaduw behalve één ding, net onder een enorme plataan die tijdens de nacht toch alweer de nodige spikkels op het dek heeft veroorzaakt. Gelukkig blijkt na een stevige wasbeurt nagenoeg alles er nog af te poetsen te zijn. Sanne gaat om 11.00 uur naar de grote en beroemde markt van dit plaatsje en ondertussen probeer ik te bedenken wat er met de zwart-water tank aan de hand kan zijn. Er zijn diverse mogelijkheden: verstopte leiding, onvoldoende luchttoevoer, kapotte pomp, maar het is onduidelijk. Morgen maar wat dingen uitproberen. In de middag een wandeling; ongeveer 100 meter achter ons zijn ze aan het werk met de kanaaloever: met veel geweld worden er damwandplaten in de grond getrild wat met een niet onaanzienlijk lawaai gepaard gaat. Het valt op met hoeveel nauwkeurigheid steeds de hoogte (diepte) gemeten wordt. Niet helemaal onlogisch omdat er hier ook 2 gasleidingen onder het kanaal lopen. Je moet er niet aan denken dat ze die kapot drukken. In de loop van de middag komt er zowaar een jacht achter ons liggen, de ‘Siga Siga’, die we eerder in Moissac hebben gespot. En zowaar, eind van de middag komt er zomaar ineens een huurboot, die in het haventje gaat liggen. Dat is dus 2 boten vandaag. Verder is het heel rustig, wel ontzettend veel vogels, maar bijna geen fietsers en/of wandelaars.

Woensdag 1 juli

Eén of twee van die vogels, vermoedelijk reigers, blijken in de enorme plantaan boven ons de nacht doorgebracht te hebben. Dat is natuurlijk tot daar aan toe, maar ze blijken ook enorme hoeveelheden stront te hebben geproduceerd. De stuurboordkant van het schip ziet er niet uit en het is nog moeilijk weg te krijgen ook. Het weer is somber met regelmatig buien, maar de temperatuur blijft redelijk aangenaam. De Siga Siga is vanochtend al vroeg vertrokken. We besluiten nog maar een dagje te blijven liggen. In de middag nog een telefoongesprek van anderhalf uur met een bank, omdat ik niet meer bij mijn rekening kan. Uiteindelijk wordt het probleem opgelost, maar erg klantvriendelijk gaat dat niet echt. Voor het probleem van de zwart water tank heb ik nog geen oplossing bedacht. Gelukkig is die nog niet echt vol, maar voor het zover is moet er toch iets bedacht worden. Een warme en stille avond (nadat een stelletje schreeuwerige jongelui aan de overkant vertrokken zijn).

Donderdag 2 juli

De reigers hebben elders overnacht, dus even afstoffen is vanochtend voldoende. Sanne haalt brood, de bakker is hier vlakbij en morgenochtend is dat nog maar zeer de vraag. We willen vandaag naar het Lac Bleu varen (vlak bij Golfech), waar we in een klein uurtje afmeren aan het oude steigertje dat zowaar nog steeds bestaat. Net als we vastgemaakt hebben komt ons zowaar een Frans jacht tegemoet. Het blijkt uiteindelijk het enige schip te zijn dat we vandaag zien. Verder zo nu en dan wat fietsers en een enkele wandelaar. Zo nu en dan wanen we ons alleen op de wereld en tot nu toe voelt dat niet onaangenaam. Ik besluit de zwart water tank en alles daaromheen en daaraan zo goed mogelijk te controleren. De luchttoevoer, om imploderen te voorkomen, is ruim open, dus dat kan het afpompen niet belemmeren. De afvoerleiding van de tank naar de afvoerpomp losgekoppeld, de opvoerbuis naar die leiding is ruim open evenals de leiding zelf. De aansluiting op de pomp losgemaakt en de terugslagklep voorzichtig uitgenomen en schoon gemaakt. Op geen enkel punt een probleem gevonden. Water in de toevoerleiding naar de pomp (bijna 2 liter) wordt onmiddellijk weggepompt. Probleem is dat ik om de uitvoerklep en de uitvoerleiding te controleren de hele pomp moet losmaken en dan pas kan ik het afvoer-gedeelte controleren. Dat is een heel gedoe en heeft wat risico’s omdat dat hele spul onder het ‘strontniveau’ zit en tot het uiterste moet voorkomen worden dat die troep in de boot terecht komt. Volgens mij zijn er nu nog maar 2 mogelijkheden: ofwel de terugslagklep in de uitvoerleiding is kapot, maar dan is het mogelijk om de terugslagkleppen van aan- en afvoerleiding te wisselen. Ofwel het membraan van de afvoerpomp zelf is kapot. In dat laatste geval hebben we een echt probleem, want hoe kom ik aan een nieuw membraan, of zelfs een nieuwe pomp. Van de andere kant, bij het afpompen de laatste keer is in ieder geval er nog flink wat uitgepompt. Ik sta bij een en ander misschien wat te uitvoerig stil maar dat helpt om de gedachten te ordenen.

Vrijdag 3 juli

fantastische plek, we liggen hier al dagen, moederziel alleen

fantastische plek, we liggen hier al dagen, moederziel alleen

Prachtig, zonovergoten weer. Temperatuur stijgt weer naar de 30°. De nacht was helder en fris, zelfs weer condens aan het plafond van de slaaphut. Sanne op de fiets naar Valence d’Agen via een alternatieve route die bij nader inzien een omweg blijkt te zijn. Ik controleer alle stootwillen en pomp een aantal van hen wat verder op. Opvallend weinig fietsers en wandelaars en al helemaal geen boten. Alleen vogels en krekels. Om helemaal eerlijk te zijn, soms voelt het bijna wat ‘unheimisch’ aan: de laatste tjalk en bemanning in Frankrijk.

Logboek week 6-10 en 13-10

Zondag 6 oktober.

Sanne maakt bij de sluis nog wat foto’s, waarmee we t.z.t. wellicht de toedracht van mijn onvrijwillige duik kunnen toelichten. Door een misverstand staan die foto’s al in het vorige bericht. Om 11 uur zeggen we gedag tegen de bemanning van de Anneke en vertrekken we richting Moissac. De zon is alweer achter de wolken schuil gegaan en bij Castelsarrasin begint een druilerige regen, met overigens een stevige zijwind. Net na aankomst in Moissac krijgen we een kletterende hagelbui op ons dak, maar daarna wordt het weer wat rustiger en komt zelfs de zon soms even te voorschijn. Maar al met al koelt het toch flink af, zelfs Sanne vind het binnen wat killig. We gaan proberen of we deze week klaar kunnen komen met de voorbereidingen van het schip voor de winter.

Maandag 7 oktober.

Afspraak gemaakt met Iain dat hij morgen de motor een beurt geeft, filters en olie wisselen etc. In de middag bij de Intermarché een nieuwe douche garnituur gekocht en die ‘s avonds meteen aangesloten. Sanne werkt op het dek de laatste verf beschadigingen weg en knapt de slechte plekken onder de voorbank grondig op, ziet er beter uit dan in jaren. Het quasi-hout van het front, het roer en het buitenboord achterop worden zo goed mogelijk geschuurd en geprepareerd voor een vernisbeurt morgen.

Dinsdag 8 oktober.

Prima weer. Samen met Iain de motor en keerkoppeling verzorgd en winterklaar gemaakt. Sanne zet het grootste deel van het kajuitdek in de was. Nog steeds geen uitsluitsel van de VVAA over de reisverzekering: hoe moeilijk kan het zijn om te beslissen tot een paar dagen uitstel.

Woensdag 9 oktober.

Heeft vannacht geregend en de temperatuur is een stuk lager. Even naar de overkant gevaren om diesel bij te tanken voor de winter. Viel tegen: toch nog 200 liter. Naar later blijkt precies een halve liter teveel, die via de ontluchting overloopt. Poetsen dus. De oorzaak is dat het peilglas gevuld wordt vanaf de bodem van de dieseltank en daar zit klaarblijkelijk nogal wat bezinksel. Die tank zal dus nog eens een keer grondig schoongemaakt moeten worden maar dat is geen leuke klus. Dus blijft het voorlopig bij het schoonmaken van het peilglas, evenmin een leuk klusje. Met Dough overlegd over de rokende Eberspecher, maar hij heeft een luchtverwarming en wij een waterverwarming en dat werkt nogal verschillend. Na urenlang zoeken op het internet vind ik een dealer die het apparaat volgend jaar kan servicen. N.B. op 9 km afstand van Toulouse. Zal een en ander op het lijstje van Serge voor het komend voorjaar zetten. Gek genoeg geeft de kachel overigens de laatste dagen geen enkel probleem meer, geen spoor van rook. Maar een servicebeurt na 10 jaar zal geen kwaad kunnen.

Donderdag 10 oktober.

Na een koude nacht is het mooi weer en komt de temperatuur in de loop van de dag net iets boven de 20 graden. Het vooronder krijgt een grote opruim- en schoonmaakbeurt, bovendien wordt alle verf, voor zover nog bruikbaar, overgebracht naar de “kelder”, de ruimte onder de vloer in de kajuit. De kans dat het daar vriest in de winter is vrijwel nul. Verrassend zoveel ruimte je dan ineens weer hebt. Verne en Roy komen een aperitief drinken, de dames houden het bij witte wijn, Roy en ik vergelijken de ‘eau de vie des prunes’ en de ‘aquavit’: het pruimenvocht is toch onze favoriet. Het is een gezellige zit in de stuurhut en net warm genoeg.

Vrijdag 11 oktober.

Sanne wordt pas tegen koffietijd wakker dus ik kan heerlijk rustig aan het blog werken. Bovendien is het dek kletsnat, dus het in de was zetten moet nog maar even wachten, tot een poos na de late lunch. Verne en Roy vertrekken overmorgen en hevelen de inhoud van hun diepvries over in de onze, die daarmee gelijk overvol is. Tegen zessen naar Le Paris waar we met ruim 20 schepelingen van bootjes in onze haven en in Castelsarrasin ons verdriet over het einde van het seizoen wegdrinken. Bijzonder gezellig, het is nog prachtig weer en warm genoeg op het terras. Om 20 uur gaan we met Roy en Verne eten bij Le Fromage Rit, deze keer zijn ze wel open en serveren een perfect diner. Tegen 22.30 terug aan boord. Overigens kregen we vanmiddag bericht van de VVAA dat ze accepteren dat we een aantal dagen later terugkomen, maar geen verblijfskosten mogen declareren. Toch wel een beetje een opluchting,

Zaterdag 12 oktober.

De ochtend is grauw maar droog. Nemen afscheid van Roy en Verne. Sanne zet het laatste deel van het dek in de was. Tegen 5 uur komen Flora en Dough gedag zeggen, zij gaan overmorgen terug naar Schotland (brrrrr). De laatste dagen hebben we veel last van een merkwaardig soort kevers, die een beschutte plek voor de winter zoeken. Ze zitten zelfs in het wasgoed, dat buiten te drogen hing; ik merkte dat toen ik een schoon overhemd aantrok en iets voortdurend voelde kriebelen in mijn oksel.

Zondag 13 oktober.

Weer een prima en redelijk warme dag. Ik pruts wat aan het blog en Sanne begint binnenboord wat te ruimen. We doen alles rustig aan nu we weten dat we ons niet meer zo hoeven te haasten. In de middag verhalen we de Artemis naar achteren tot naast en tegen de Karanja van onze Singaporese vrienden. Zelfde plek dus als vorig jaar. Het is droog en de voorspelling voor de komende dagen is regen, dus daarom nu alvast onze definitieve plek ingenomen, Het is altijd een poosje plussen en minnen voordat de boot zodanig naar mijn zin ligt dat ik daar tijdens de winter geen zorg over hoef te hebben. In de haven en aan de wal wordt het nu steeds rustiger.

Maandag 14 oktober.

We beginnen met wat spullen in te pakken. Dat is iedere keer een stuk langs de kade, de trap op, in de auto stouwen en weer terug. In de regen is dat niet echt fijn. Iain en Kaz komen afscheid nemen, zij vertrekken morgen met de camper naar Spanje en mogelijk komend voorjaar naar Dominica. Tijdens de avond en de nacht flink wat regen en onweer, maar we slapen prima.

Dinsdag 15 oktober.

Het blijft regenen en het wordt nu toch duidelijk kouder. Sanne haalt de laatste boodschappen en ik werk het blog bij, na alle toestanden bij sluis 5 is dat soms toch wel een beetje emotioneel. In de namiddag lopen we even naar Patrick en Laurence waar we lekker te borrelen en discussiëren over allerlei plaatselijke toestanden en vooral allerlei problemen met de Police Municipale. Heeft m.n. te maken met de merkwaardige gemeentelijke bepaling dat je je auto in de hele gemeente nooit langer dan 7 dagen op dezelfde plek mag parkeren. Het gekke is echter dat ze zelden auto’s met een buitenlands kenteken wegslepen. Onze auto heeft wel eens 3 maanden op dezelfde plek gestaan zonder enig probleem.

Woensdag 16 oktober.

De verwarming bijtijds aangezet want het wordt nu toch echt gewoon koud. De zon komt er zo nu en dan wel even door, maar we liggen nu aan de schaduwkant van het kanaal, terwijl de vrij sterke wind hoofdzakelijk uit zuidelijke richtingen waait, dus recht op de kont. En omdat we met regelmaat spullen naar de auto moeten brengen staat de achtertent steeds open. Beetje water bijgetankt, we denken dat we net niet genoeg hebben tot zaterdag. Waterfilters schoongemaakt, wasmachine droog gemaakt en winterklaar, medicijnvoorraad gecontroleerd en geselecteerd: waar is toch de tijd dat we alleen een buisje paracetamol nodig hadden? Om 18 uur komen Jim en Sandra nog even een hapje en een drankje halen. Morgen begint het grote inpakken en het ziet er naar uit dat dit veelal in de regen zal moeten.

Donderdag 17 oktober.

Alle kleding wordt uitgezocht: er zijn 3 mogelijkheden: vuilnisbak, mee naar huis of blijft aan boord. Mee naar huis wordt dan nog onderverdeeld in schoon , moet gewassen worden en onderweg nog nodig. Het zal niemand verbazen dat hierbij nog wel eens wat discussies plaatsvinden, voor een belangrijk deel als gevolg van mijn onwetendheid over wat en hoe en Sanne’s fanatisme om voor bijna alles een alternatieve bestemming te bedenken. Ik zal voor jullie de details hier niet vermelden. Eén ding is zeker, ik heb teveel kleding. Een flink deel is zelfs helemaal niet gedragen deze zomer. Of komt dat omdat mijn dierbare echtgenote veelal supersnel roept dat wat ik aan heb nu toch echt niet meer kan en gewassen moet worden. Niet belangrijk verder. Eind van de dag begint de auto aardig vol en het schip aardig leeg te raken. Na het diner allebei nog gedouched, want morgen gaat het water er af.

Vrijdag 18 oktober.

Als altijd een rommeldag. Alle eet- en drinkwaar wordt verzameld, er is natuurlijk altijd teveel over. Alle kasten worden nageplozen, schoongemaakt en weer ingeruimd, idem met de koelkast enz. enz. De waterpomp wordt om de paar minuten aangezet om de tank leeg te krijgen, dan de slang loskoppelen bij de pomp en alle leidingen doorblazen. Het verbaast me elk jaar weer dat je dat na een half uur weer allemaal opnieuw moet doen omdat er toch weer water in de leidingen zit. Het leeghalen van de boiler is helemaal een ramp, via een minipijpje moet alle 45 liter afgetapt worden in de machinekamer en dan telkens via een klein emmertje afgevoerd worden. Als we denken klaar te zijn gebeurd er plotseling iets heel geks: de waterpomp die het water uit de tanks haalt begint plotseling te lopen en we horen weer overal water in de leidingen borrelen. Geen idee hoe dat kan, kennelijk was de pomp niet goed afgezet en heeft er zich bovendien door het van voor naar achter over het schip lopen toch nog wat water achter in de tank verzameld. Maar het doorblazen van de leidingen en alle kranen moet allemaal weer opnieuw gedaan worden. En dat is een secuur klusje want als er iets kapot vriest ben je volgend jaar de pisang. Dat is ook elk jaar heel spannend: je vult de watertanks, dan zet je de pomp aan en dan hopen en afwachten of de zaak op druk komt, (telkens na een minuut de pomp afzetten en overal luisteren en eventueel kijken of er ergens iets lekt). Maar goed, uiteindelijk zijn we ruim na 19 uur klaar. Ondertussen nog wel de inlaatkraan van de dekwaspomp met antivries gevuld. De afsluiters van de douche, de keuken en de zwart-watertank doen we morgenvroeg wel. Sanne haalt nog gauw even een paar broodjes kebab die we met een stevig glas soldaat maken. Moe maar voldaan naar bed.

Zaterdag 19 oktober.

Bijtijds op en ontbeten, Sanne werkt de koelkast af, maakt wat brood voor de lunch klaar en ik sjouw met de ene doos na de andere tas naar de auto, niet geholpen door een fijne motregen. Als elk jaar bedenken we weer hoeveel antivries waarin moet en oefenen we weer de grote truc om de afsluitkraan net dicht te zetten op het moment dat de antivries er doorheen stroomt. Ben je iets te vroeg of iets te laat dan zit er nog geen antivries of geen antivries meer in de kogelkranen. En als die kapot vriezen …….., laten we daar maar even niet aan denken. Ruim na elf uur is de klus geklaard, alle elektra af, gas af etc. De zonnepanelen blijven natuurlijk wel aangeschakeld zitten maar alleen gekoppeld aan de accu’s. Jim nog even gedag gezegd en voorzien van een fles bubbels en van de bootsleutels. En dan zijn we op weg naar het hoge noorden. Het weer is inmiddels wat opgeklaard, ongeveer 15 graden en droog. We rijden vlot door, het is nergens echt druk en tegen zessen zijn we bij ons vaste B&B adres, even ten zuiden van Orleans.

Daar liggen ze dan, winterklaar en wachtend op ons en op het voorjaar

Daar liggen ze dan, winterklaar en wachtend op ons en op het voorjaar

Zondag 20 oktober

In de stromende regen vertrekken we, na een stevig ontbijt, richting Parijs. Het giet onophoudelijk en dat maakt het rijden op hoge snelheid best inspannend. De ruitenwissers zijn deze zomer erg droog geworden en niet zo soepel. Parijs wordt vlot en zonder problemen genomen. Na een uiterst aangenaam intermezzo in Nuenen arriveren we vlak voor 24 uur thuis in Driebergen. De hoognodige spullen uit de auto meegenomen, een stevige slaapmuts genomen en naar een lekker warm bed. In huis werkt dit keer alles zonder uitzondering naar behoren. Auto uitpakken doen we morgen, maar dat hoort niet meer bij het reisverslag, al is het nog wel minstens een dag werk. Overmorgen kunnen we dan beginnen met de voorbereidingen voor de reis van volgend jaar.

Ondanks alle pech hebben we dit jaar toch nog 108 motor uren gemaakt en 106 sluizen genomen.

Eindstand van de motor: 3556 uur.

Als je belangstelling hebt voor dit soort verhalen, kijk dan ook eens in het logboek van Verne (van de Karanja) (https://www.travelswithverneandroy.com/  Met name in de stukken van 2018 komt ook de Artemis geregeld voor. Als journaliste/fotografe kan ze veel beter verhalen dan een amateur als ondergetekende.

Sanne en ik zouden het wel erg leuk vinden om eens te horen wie dit blog allemaal lezen. Dus laat eens wat van je horen en vooral ook wat we zouden moeten veranderen.  Op dit moment zijn we van plan om het volgend jaar heel anders aan te pakken, maar we weten nog niet precies hoe. Idee is: per dag 1 (één) foto met een wat uitgebreider onderschrift.


Logboek week 22-09 en 29-09

Zondag 22 september.

de smalle doorgang van 't VNF bassin naar het tkanaal

de smalle doorgang van 't VNF bassin naar het tkanaal

Somber weer, er valt wat lichte regen, daarom snel het dek geschrobd om zoveel mogelijk platanenvlekken te verwijderen. Beperkt resultaat. Flora van de Liberté verrast ons met een heerlijke lunch die uitloopt tot tegen zessen. Dan komen ook Tony en Tricia van de Anneke nog. Zij gaan dinsdag in het dok als de Liberté er uit gaat. Op de wal is het een komen en gaan van belangstellenden vanwege de open dag. De eerste keer in meer dan honderd jaar dat de VNF zoiets organiseert.

Maandag 23 september.

Zonnig maar fris weer. Schip nogmaals gewassen, met kraanwater!. Normaal doen we dat altijd met kanaalwater maar in een droogdok is dat wat lastig. Sanne schildert de douche en doet een uitgebreide schoonmaak van het interieur. Na vijven komt Eric voor een controle i.v.m. de trillingen van de motor maar ook hij kan niets bijzonders vinden. Wel ontdekt hij dat een van de olie-koelleidingen van de keerkoppeling vrijwel is doorgesleten. Moet beslist vervangen worden. Dus gaan we morgen wel uit het droogdok maar blijven dan liggen in het bassin vóór de dokken om eerst die leidingen te vervangen. Reservering voor de haven Port Saint Sauveur afgezegd.

Dinsdag 24 september.

uitzicht op Saint Sauveur vanuit de havenbistro

uitzicht op Saint Sauveur vanuit de havenbistro

Al voor achten worden de dokken gevuld, de schepen worden aan de lijnen er uit getrokken. Je hebt geen enkele snelheid en de ingangen zijn tamelijk smal, dus dat is veel veiliger dan uitvaren op de motor. De Liberté vaart door naar de jachthaven, wij maken vast opzij van het dok. Serge demonteert de olieleidingen en ik ga met hem naar de scheepswinkel om nieuwe te kopen. Om 12 uur is ook die klus weer geklaard. Heerlijk geluncht in een tentje vlak bij de dokken. Even voor 5 uur komt Eric nogmaals de motor inspecteren: hij vind de motorsteunen vóór aan de zachte kant en heeft enige twijfels over de uitlijning van pythondrive en motor. Hij overlegt met Serge over een nauwkeuriger controle van de uitlijning. Serge regelt een specialistisch bedrijf om een en ander te controleren.

Woensdag 25 september.

doorvaart door Toulouse

doorvaart door Toulouse

De specialisten komen in de loop van de middag. Sanne poetst de binnenkanten van het vrijboord aan voor- en achterkant en zet ze in de was. De ‘uitlijnspecialisten’ meten en controleren alles en stellen vast dat er wel enkele minimale afwijkingen zijn maar dat alles binnen de foutmarges is. Wij blij. Kunnen dus morgen uit het bassin en naar de jachthaven. Daar diesel tanken en ons verblijf afrekenen, want ook het eerdere verblijf voor dat we naar het dok gingen was nog niet betaald. Wat dat betreft zijn ze daar best wel makkelijk. Sanne haalt alvast uitgebreid boodschappen voor de terugreis naar Moissac vanaf vrijdag.

Donderdag 26 september.

Volop zon. Sanne haalt nog gauw even een flesje voor Eric, beheerder van het droogdok en onze ‘engineer’, die van geen betaling voor zijn diensten wil weten.

eveneens doorvaart door Toulouse

eveneens doorvaart door Toulouse

Serge geeft ons zijn rekening (hij betaalt ook het verblijf in het dok aan de VNF), het totaal samen is nog geen 1200 euro. Ook voor hem kopen we een fles geestrijk vocht. Als alles samen het dubbele gekost zou hebben hadden we het nog een koopje gevonden. Om 10 uur varen we het kanaal in, 10 minuten later liggen we in de jachthaven bij de dieselpomp en even daarna maken we vast aan een van de kopsteigers. Serge komt nog even langs om een oliemonster van de keerkoppeling te nemen voor een analyse. Hij is ervan overtuigd dat het binnenwerk van de keerkoppeling een behoorlijk slijtage vertoont, afgaande op het geluid. We wachten maar af. De rust is weer terug aan boord, we eten een redelijke maaltijd in de havenbistro en zitten daarna nog een poosje in de stuurhut alvorens het bed op te zoeken. Port Saint Sauveur is een prima haven, maar het verkeerslawaai van de overkant is vreselijk.

Vrijdag 27 september.

inlaat van de omloop net vóór de sluis aan de bovenkant

inlaat van de omloop net vóór de sluis aan de bovenkant

Even voor negenen dek schoon, vers brood gehaald, sleutels (van de haven) ingeleverd, vuilnis naar de containers gebracht en op weg naar Moissac. Tot en met sluis 4 drie tegenliggers, dan het begin van de ellende. In sluis 5 ligt een grote oude bak (28 meter) die er alsmaar niet uitkomt. Eindelijk na zo’n 20 minuten komt hij superlangzaam uitgevaren, maar het sluislicht blijft op rood, terwijl de deuren open blijven staan. Ik mag dus niet invaren. Na een kwartier denk ik, dan maar door rood en dan bellen we in de sluis de VNF wel. Maar juist op het moment dat ik heel-super langzaam in wil varen hoor ik het waarschuwingsgeluid dat de deuren dicht gaan, hetgeen achteraf gezien overigens niet gebeurde. Net voor de ingang durf ik daardoor echter niet door te zetten en geef flink gas achteruit, maar helaas te laat. De zijstroom naar de overlaat krijgt me te pakken en we worden onstuitbaar naar de zijkant getrokken. Enkele seconden later knalt het schip op de steunmuren van de ingang van de overlaat en vervolgens ligt het schip zo vast als een huis voor die inlaat. De stroom duwt het schip op de steunmuren links en rechts van de overlaat terwijl het water met geweld tegen, langs en onder het schip stroomt. Vooruit wegdraaien kan niet want het schip ligt vrijwel tegen de sluismuur. Achteruit wegdraaien lukt ook niet, ondanks vol gas met bovendien het risico dat de onderkant van het schip zwaar beschadigd wordt al schurend langs die steunmuren. Vervolgens probeer ik de achterkant van de boot met de vaarboom weg te duwen van de overlaat. Geen schijn van kans. Nog een keer geprobeerd met alle kracht die ik heb, maar dan gebeurt het: de vaarboom breekt en ik donder voorover in en onder water precies midden voor de opening van de inlaat.

dezelfde inlaat, maar nu gezien vanaf de sluis

dezelfde inlaat, maar nu gezien vanaf de sluis

Onmiddellijk probeer ik achteruit te zwemmen, maar dat is absoluut kansloos. De stroom door de inlaat is zo sterk dat ik word meegesleurd verder in en door de overlaat die onder de weg door loopt. Er gebeurt wel iets heel raars: op de een of andere manier herinner ik mij daar onder water in die tunnel mijn eerste duikles (20 jaar geleden): niet uitademen, alleen zo nu en dan kleine beetjes uitblazen. En even later wordt het plotseling licht boven me en heb ik nog net de kracht om naar de kant te zwemmen en me vast te grijpen aan een paar graspollen. Die kant is hardstikke steil en ik kan er nauwelijks tegen omhoog komen maar met een uiterste inspanning kan ik net een toegestoken hand van een te hulp gesnelde Fransman van een huurboot die aan de andere kant van de sluis ligt te wachten, grijpen en me verder de kant op wurmen. Dat was ook nodig ook want 25 meter verder is de stuw waarover je drie meter naar beneden zou kletteren op het beton. Ondertussen is Sanne (op het voordek) zich bijna dood geschrokken want ze ziet me proberen het schip af te duwen en ineens ben ik er niet meer, ze ziet nog net mijn zolen in de overlaat verdwijnen en daarna een hele tijd (volgens haar zeker een minuut) niets meer, tot ze ziet/in de gaten krijgt dat ik door de tunnel gespoeld ben en aan de andere kant weer boven gekomen.

als je door die inlaat spoelt, kom je hier uit, precies waar de stenen in een boogje gemetseld zijn

als je door die inlaat spoelt, kom je hier uit, precies waar de stenen in een boogje gemetseld zijn

Helaas zijn die tunnels niet van glad beton maar van gemetselde stenen met als gevolg dat mijn hoofd zwaar afgeschaafd was, gedeeltelijk ontveld en het bloed overal van mijn hoofd droop. Terug aan boord geklauterd heeft ze toen een fles Betadine op mijn hoofd leeggegoten en nadat ik me van een deel van m’n kleren ontdaan had de restanten van mijn hoofdhuid met Betadine shampoo gewassen. Inmiddels is dan de ergste schrik over, ik leefde nog, weliswaar deed mijn hoofd onbehoorlijk veel pijn, maar verder bleek er nauwelijks of geen schade. Inmiddels arriveert de sluiswachter die de stuw in de omloop onmiddellijk dicht zet, waarna ik het schip moeiteloos van de kant en in de sluis krijg. Vervolgens liggen we een uur te dobberen, onszelf afvragend of we door moeten varen of terug naar het dok om de schade aan het onderwaterschip op te nemen en te herstellen. Na telefonisch overleg met Serge besluiten we terug te varen naar Toulouse en opnieuw in het dok te gaan. We hadden al zoveel moeite, tijd en geld besteed, dat we dat beter kunnen doen dan verder te gaan met de onzekerheid over de ernst van de schade. Serge zal een en ander in Toulouse proberen te organiseren. We varen nu stevig door en zijn net 1 minuut voor sluitingstijd door de laatste sluis. Tony van de Anneke had al iets gehoord van Serge en staat op de kant van de twee voorlaatste sluizen in Toulouse om te helpen met de lijnen. Serge heeft een plek in de haven geregeld en helpt met vastmaken. Bovendien heeft hij een droogdok gereserveerd voor volgende week. Na een zeer stevige oorlam eten wij laat. Een zeer emotionele middag en we zijn allebei doodmoe. Bovendien doet mijn hoofd verdomde zeer. Maar ik leef en dat had voor ongelooflijk weinig minder geluk totaal anders kunnen zijn.

zo zie je er dan uit, als je al er uit komt

zo zie je er dan uit, als je al er uit komt

P.S 1. Volgens Serge, later bevestigd door Eric, is de gemiddelde stroomsnelheid door zo’n overlaat tenminste 6 kubieke meter per seconde, en in dit geval waarschijnlijk en/of gelukkig méér omdat de deuren aan de onderkant van de sluis al een poos dicht waren.

P.S. 2. Ik zal later nog proberen een tekening van de situatie te maken, want ik kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen even duidelijk is.

Zaterdag 28 september.

Beiden hebben we redelijk geslapen ondanks alle emoties en geholpen door een goed glas wijn. De stuurhut opgeruimd, waar alle troep, natte kleren en schoenen van gisteren nog lagen. Sanne koopt een lief douchemutsje voor me, want met al die schaafwonden en ontvellingen is dat wellicht veiliger. De wonden drogen goed op, slechts uit sommige komt nog wondvocht. Tony en Tricia komen nog laat een drankje halen en wij gaan dus pas om 9 uur aan ons avondmaal beginnen. Het weer vandaag: warm en zonnig, maar in de avond koelt het snel af en is een trui echt nodig om lekker buiten te zitten. We hebben overigens nog nauwelijks een idee hoe een en ander zal gaan, de komende dagen. We kunnen niet eerder dan donderdag het dok in. Onze planning voor de thuisreis wordt daarmee onhaalbaar. Jochem belt nog en vraagt, na het verhaal gehoord te hebben, hoe het met mijn bril is. Pas nu realiseer ik mij dat die gewoon is blijven zitten waar hij altijd zit, op mijn neus. Verbazingwekkend.

Zondag 29 september.

hier zie je dat boogje iets beter

hier zie je dat boogje iets beter

Allebei weer vroeg wakker. Liggen draaien en uiteindelijk maar vroeg opgestaan. Na het ontbijt wat geklust. Sanne werkt de stukken bij het roer waarop de houtstructuur is aangebracht zo goed mogelijk bij om morgen een nieuwe laklaag aan te brengen. Ik inspecteer zeer zorgvuldig de machinekamer maar kan geen ongerechtigheden vinden. Het vreemde geluid dat we eergisteren op de terugweg naar Toulouse meenden te horen, moet dus van buiten komen. Roerbeschadiging?, schroefbeschadiging? Dat weten we pas a.s. donderdag.

Maandag 30 september.

Vanochtend het zomertentje verwijderd en het stukje dak van de stuurhut achter de zonnepanelen uitgebreid schoongemaakt. Normaal kunnen we daar niet bij komen en dat is ook duidelijk te zien. Maar Sanne krijgt het natuurlijk toch voor elkaar. Ondertussen pleeg ik een grote opruimactie van het vooronder. Vervolgens wordt de wintertent opgezet met opgerolde zij- en achterkant. Daardoor wordt het toch wel aanzienlijk warmer in de stuurhut. Serge komt even langs en we spreken af morgen nog even een testvaart te doen. Sanne wacht na het eten even op warm water (ik heb de boiler te laat aangezet), maar valt in slaap en wordt pas de volgende ochtend wakker.

Dinsdag 1 oktober.

Het weer is nog steeds prima, los van het steeds korter worden van de dagen. Ik overleg met de VVAA opnieuw over de reisverzekering. In principe zouden wij uiterlijk 13 oktober terug moeten zijn in NL, maar dat gaan we dus onmogelijk halen. Min verzoek is daarom aan hen om een week extra verzekering. In eerste instantie krijg ik een bot nee, uitgesloten. Maar na herhaald uitgelegd te hebben over het hoe en waarom, beloofd mijn contact e.e.a. met zijn chef te bespreken, waarna ik binnen 2 dagen nader zal horen. Afwachten dus, maar wel even de ANWB gecheckt of ik bij hen een reisverzekering voor één week kan krijgen. In de namiddag varen we met Serge een korte proefvaart. Hij concludeert met grote stelligheid: slijtage van de versnellingsbak (gearbox). Morgen olie afnemen voor een analyse.

Woensdag 2 oktober.

Bewolkt, een stuk frisser. Het heeft vannacht geregend, dus weer een hoop zand op het dek. Sanne begint alvast zomer en winterkleding te sorteren. Het is herfstig weer, veel vlagerige wind maar nauwelijks een drup regen. Grappig om te zien op straat: mensen in short, T-shirt en slippers en evenzogoed mensen met lange broek, winterjas dikke shawl en muts. Nog niets van de VVAA gehoord.

Donderdag 3 oktober.

vervolgens ga je door de stuw in de omloop

vervolgens ga je door de stuw in de omloop

Om 8.15 uur vertrokken uit de haven om op tijd bij het VNF bassin te zijn. Tegen negenen openen ze het bruggetje en varen wij het bassin in (en de Anneke) er uit. Dit keer komen we te liggen in het overdekte dok, we krijgen al een beetje routine in het er in manoeuvreren. Om 10 uur liggen we droog op de balken en kunnen we de schade opnemen. Die valt tot onze enorme opluchting geweldig mee, slechts een paar krasjes op de overgang van zijkant naar bodem, absoluut niet eens tot op het kale ijzer. Precies op de plekken waar het schip tegen de steunberen van de overloop heeft gelegen. Alleen de laatste laag antifouling is beschadigd en die plekjes zijn in een kwartiertje onzichtbaar weggewerkt. Volgens Serge zijn de krassen op mijn hoofd ernstiger dan die op het schip. Serge maakt van de gelegenheid gebruik om ook de plaats waar het schip vorige week op de balken heeft gelegen nog even te behandelen. Wij zijn blij en opgelucht, nu hebben we zekerheid dat er wat dit betreft niets aan de hand is. Vervolgens mogen we eind van de middag alweer uit het dok en blijven dan de nacht in het bassin liggen en mogen er bij hoge uitzondering de volgende ochtend alweer uit. Wel met Serge de afspraak gemaakt dat indien het nodig is dat de keerkoppeling gereviseerd moet worden, dat we dat dan volgend voorjaar doen en van Eric mogen we dan ook weer in het VNF-bassin liggen, wat aanzienlijk aangenamer is dan in de jachthaven (waar een fles rum al niet goed voor is). Sanne haalt nog even wat boodschappen en tegen half acht gaan we naar een visrestaurant vlak in de buurt (advies van Serge). We eten een bijzonder stuk verse tonijn verpakt in Parma ham. Fantastisch lekker en heel speciaal.

Vrijdag 4 oktober.

wat ook niet makkelijk zwemt

wat ook niet makkelijk zwemt

Vroeg op, om 8.30 uur de motor gestart en na een Frans kwartiertje gaat het bruggetje bij de ingang open en wij het kanaal op. De drie sluizen door Toulouse gaan redelijk vlot, maar wel heel voorzichtig, hier en daar is het aardedonker door de 8 meter diepe sleuf en boven ons een zwaar bewolkte hemel. Bovendien is het ook nog gaan regenen en blijkt de ruitenwisser voor de stuurstand zwaar versleten en doet nauwelijks iets. We willen nu zo snel mogelijk naar Moissac varen, maar moeten ook een goede plek vinden om ons bezoek (Victor en Nellie) vanmiddag te ontvangen. Maar bij de voor ons sinds 27 september beruchte sluis 5 gaat het weer mis, dubbel rood. Opnieuw ligt er een boot in de sluis, maar de benedendeuren gaan niet dicht. Na enige tijd wachten zet ik Sanne af bij het wachtsteigertje en zij gaat kijken wat er aan de hand is. Die (huur)boot ligt er al ruim een half uur te wachten. Sanne belt de VNF via de alarmpaal en krijgt te horen dat het nog wel een half uurtje kan duren want de sluiswachter heeft lunchpauze. Let wel, het arret de midi is hier al 10 jaar geleden afgeschaft. Maar iets anders doen dan wachten kun je niet. Sanne maakt nog wat foto’s van de onheilsplek en ik hou het schip al die tijd drijvend, op ruime afstand van de sluis blijvend. Na nog eens een half uur verschijnt dat stuk chagrijn, zegt geen boe of bah, en met een druk op de knop werkt alles weer. Ruim een uur verlies! Tijdens de dag hebben wij en ons bezoek elkaar op de hoogte gehouden van de meest waarschijnlijke ontmoetingsplek. In Grisolles en Dieupentale is geen plek en zo arriveren we om 5 uur in Montech waar ook onze gasten 20 minuten later arriveren. Een gezellige borrel aan boord en daarna heerlijk gegeten in het restaurant op 100 meter afstand. Dan de gasten uitgezwaaid en weer op tijd op een oor. Dit jaarlijkse bezoek van Vic en Nellie is inmiddels een traditie die we hopelijk nog jaren voort kunnen zetten. En misschien (hopelijk) kunnen we dan ook eens een stukje varen.

waarna het water weer in het kanaal komt maar nu beneden de sluis

waarna het water weer in het kanaal komt maar nu beneden de sluis

Zaterdag 5 oktober.  Ik ben al voor 7 uur uit bed, Centrale verwarming aan, Buiten is het echt koud en er hangt een dichte mist. We rommelen rustig wat aan, om 11 uur de lijnen los en gezwind door de trap van 5 sluizen vóór ons en door naar Escatalens, waar plek genoeg is. De Anneke ligt daar ook, met nog 2 andere jachten. Nog steeds stroom en water gratis, maar aan de nieuwe kade kun je nu al zien dat er achterstallig onderhoud is. Zonde van zo’n mooie plek. Na de lunch, het is inmiddels heerlijk weer, krijgt het schip een stevige wasbeurt. De dekken, ramen, gangboorden, alles is vuil en soms zwart, luchtvervuiling meegekomen met de regen van gisteren. Toulouse is niet voor niets de meest vervuilde stad van Frankrijk. Er wordt ook nog een was gedraaid en tenslotte gaan we ook zelf onder de douche. Er is nog steeds geen bericht van de VVAA reisverzekering. We besluiten daarom om morgen door te varen naar Moissac en te beginnen met het winterklaar maken.

Over 14 dagen hopen we weer terug in NL te zijn. Tot die tijd zijn we bezig met de voorbereidingen van de boot voor de winter en met de terugreis.

Logboek week 08-09 en 15-09

Zondag 08-09

proost, nog vele goede jaren

proost, nog vele goede jaren

Tegen negenen Sanne gewekt en gefeliciteerd met haar verjaardag. Dek gezwabberd, daarna koffie en thee met gebak. Rustige dag verder, behalve dat de telefoon van/voor Sanne regelmatig rinkelt. Redelijk weer, wel zonnig, 23 graden, maar koude noordelijke wind. Weblog bijgewerkt en op internet gezet. Om 19 uur naar de Fromage Rit, waar we gisteren met naam en toenaam een tafel gereserveerd hebben. Echter, tot onze stomme verbazing is de tent gesloten. Ook de Parvis is dicht evenals alle andere restaurants, alleen de Florentin is open. Nou ja, je kunt het slechter treffen. Heerlijk gegeten, maar het was wel een beetje fris buiten, want binnen was alles vol en/of gereserveerd. Terug aan boord blijven we, met een dikke trui aan, binnen om met een glas wijn weer wat op te warmen. We zijn duidelijk nog niet gewend aan wat lagere temperaturen.

Maandag 9 september.

aangemonsterd voor de reis naar Toulouse

aangemonsterd voor de reis naar Toulouse

De kachel moet aan na een koude nacht, 6 graden!. Boot een paar meter verlegd omdat straks de CarolyN binnen komt. Nog wat schilderwerk gedaan. We hebben nog wel de nodige plekjes bij te werken vóór de winter. Redelijk aangenaam weer, iets kouder dan gisteren maar windstil en dat scheelt een trui. Morgen verwachten we Jochem en vannacht regen.

Dinsdag 10 september.

Uw schrijver kan vandaag ook weer een jaartje bijschrijven. Na het ontbijt naar Castelsarrasin voor bezoekje Sanne aan arts. Daarna flink boodschappen ingeslagen, want de komende dagen zijn we weer varende en is daar geen tijd/gelegenheid voor. Om half vijf naar Montauban via binnendoor route, waar we precies op tijd zijn om zoonlief om 17.45 uur te kunnen begroeten. Via een voortdurende file terug naar de boot, een aperitiefje en dan naar het Uvarium voor ons diner: wat exquise en niet overdadig veel maar wel heel erg lekker. Na een slaapmutsje in de stuurhut op tijd te kooi. Morgen hebben we, voor ons doen, een drukke dag.

Woensdag 11 september.

samen krijgen we die knoop we gelegd

samen krijgen we die knoop wel gelegd

Aangenaam weer. Sanne gaat met Jochem de stad (nou ja het dorp) in om een en ander te bekijken, de abdij en het oude klooster met een ontvangstcentrum voor met name wandelaars (en fietsers) op weg naar Compostella. Vanaf hier nog 1150 km te gaan!!. Daarna lopen ze naar het uitzichtpunt met het Mariabeeld hoog op de berg. De ‘afdaaltrap’ ziet er niet erg aantrekkelijk uit (Jochem verstapt zich zo blijkt later), dus nemen ze deels dezelfde weg terug naar de boot voor de lunch en daarna een namiddagwandeling met mij langs de rivier. We sluiten deze ‘werkdag’ af met een eenvoudige maaltijd aan boord en genieten nog na, buiten in de stuurhut.

Donderdag 12 september.

de stuw in de Garonne in Toulouse

de stuw in de Garonne in Toulouse

Om 8.55 uur gaan de lijnen los, maar ……. dan blijken 2 huurboten en tot overmaat van ramp ook nog een oudere tjalk allemaal hetzelfde te doen. Dus wachten en zo liggen we dan een vol uur te dobberen voordat wij als laatste de sluis in kunnen varen. Bij de 2e sluis heeft het automatisch systeem het opgegeven, zoveel schepen in de vroege ochtend is blijkbaar net iets te veel van het goede. De deuren gaan niet open en Sanne moet de VNF bellen. Het duurt een tijd (koffietijd?) voor ze iemand aan de lijn krijgt, maar dan volgt een reset op afstand en kunnen we weer verder. De volgende schuttingen gaan redelijk snel, Jochem loopt de stukjes tussen de sluizen en vangt de lijnen op. Het weer is prima, lekker warm en we varen voorspoedig. Jochem klimt in de sluizen die op grotere afstand van elkaar liggen de ladder op, vangt de lijn en bedient de sluis. Scheelt toch best wel, zo’n maatje extra. Aangekomen bij Escatalens is er hooguit één krappe plek om aan te leggen en we besluiten door te varen naar Montech en meren dan af net boven sluis La Vache. Lekker weertje vandaag, uiteindelijk toch wel voorspoedig gevaren; mooie stille avond.

Vrijdag 13 september.

pizza's, war ruim bemeten

pizza's, wat ruim bemeten

Om 8.30 uur vertrekken we, willen graag vannacht een plekje bij het aquaduct over de Hers, want verder op weg naar Toulouse zijn er geen behoorlijke aanlegplaatsen. Jochem heeft wat last van zijn been (verstapte zich eergisteren in Moissac) en wisselt het ‘ladderklimmen’ af met Sanne. Iets na de middag afgemeerd boven de sluis. Mooi weer vandaag, temperatuur tegen de 30 °C. Een erg rustige plek is dit niet maar wel makkelijk aanleggen aan een mooie kademuur. Halverwege de middag loopt de Somewhere achterop, die dan maar besluit verderop een plekje te zoeken.

Zaterdag 14 september.

Vroeg uit de veren en om 8.30 de lijnen los.

de deur van het dok gaat dicht

de deur van het dok gaat dicht

We willen proberen om het ‘arret du midi’ in Toulouse voor te zijn om niet een uur te hoeven wachten alvorens we de laatste 3 sluizen kunnen passeren. We varen voorspoedig, maar alle sluizen vóór ons moeten steeds eerst leeglopen voordat we er in kunnen. Direct na de laatste sluis zien we waarom, net voor ons steekt de Somewhere haar neus in de toegang tot het Canal du Midi. Pech dus, want dat wordt wachten voor de middagpauze en ja, als wij het Canal invaren ligt de Somewhere te wachten voor de sluis. Overleggend waar te gaan liggen gaan ineens de sluislichten op rood/groen en onze voorbuurman vaart in. Wij maken vast aan een wat ongelukkig halfwas steigertje en wachten af. Maar dan ineens gaan de deuren weer open en mogen wij invaren. De sluiswachter vertelt dat we een rondvaartboot tegen zullen komen op het volgende (smalle) stukje en omdat commerciële schepen altijd bediend moeten worden hij ons net zo goed mee naar boven kon nemen.

en het water zakt gestaag

en het water zakt gestaag

Gelukje voor ons. (N.B. vermoedelijk geldt de Somewhere ook als een commerciële boot omdat de eigenaar zijn schip enkele maanden per jaar gebruikt als lesboot). Rustig tochtje door Toulouse, twee hoge sluizen met weinig ideale vastleg-mogelijkheden. De laatste paar jaar vaart er door Toulouse een soort stofzuigerboot, die massa’s troep opneemt, zodat de kans op ellende met de schroef vrijwel over is. Op de kopsteiger van de jachthaven afgemeerd, we hadden gereserveerd. Sanne en Jochem nog even de stad in. Mike en Linsey (Solange) liggen aan dezelfde steiger en komen even een drankje halen. Daarna dus laat gegeten en moe maar tevreden niet al te laat naar bed.

Zondag 15-09.

we gaan beginnen !!

we gaan beginnen !!

Ontbijt met stokbrood en croissants, Sanne draait nog gauw een paar wassen en daarna met z’n drieën op de fiets (Jochem met een huurfiets) de stad in. Eerst naar het ‘Hopital’, vroeger een compleet ziekenhuis, nu met name een soort verpleeghuis met daarnaast een kinderafdeling. Aangrenzend een groot park en het meest bekende museum voor moderne kunst in Toulouse, waar de Picasso-tentoonstelling net afgelopen was (al was er nog wel het nodige te bewonderen) en de Spaans moderne kunst tentoonstelling ons tegen viel. Ging vrijwel uitsluitend over de Spaans burgeroorlog. Op een terrasje in het park aan de oever van de Garonne geluncht, heerlijk weer overigens. Daarna de Garonne weer overgestoken en naar het elektriciteitsbedrijf van de EDF, een kleine waterkrachtcentrale met daarbij een ruim opgezette en boeiende tentoonstelling over de geschiedenis van de EDF en haar activiteiten. Jochem blijkt overigens precies te weten hoe het huurfietssysteem werkt. Zo ongeveer op elke hoek van de straat staan wel huurfietsen. Fietspaden en fietsen spelen een zeer prominente rol in het verkeersbeeld in Toulouse. Fietsen op de busbanen is overal toegestaan. Terug aan boord even bijgekomen van dat alles en vervolgens ging Sanne de bestelde pizza’s ophalen. Dat duurde wel tamelijk lang: het bleek een vergeetachtige Italiaan te zijn, die toen de bestelling een uur later klaar was ons verraste met een meer dan dubbele portie en nog 3 nutella-toetjes. Zo werd het dus toch nog laat, maar eerlijk is eerlijk, het spul smaakte prima. Ook de volgende dag was er nog ruim voldoende voor ons alle drie.

Maandag 16-09.

ze wordt prachtig schoon

ze wordt prachtig schoon

Ne een vroeg ontbijt vertrekt Jochem, lopend en zwaar bepakt, om 8 uur naar het station, vergezeld van Sanne op de fiets. Ruim op tijd bij het station waar zijn trein om 8.45 vertrekt. Het was ontzettend leuk om na zoveel jaren weer eens een zoon aan boord te hebben. Met de dames van de capitainerie een en ander geregeld. Serge komt aan boord voor een kleine proefvaart in verband met de trillingen die we merken sinds de nieuwe as van de pythondrive is gemonteerd. In de avond plannen we de klussen voor de komende week.

Dinsdag 17-09.

Om 8.15 uur de motor gestart, 10 minuten later liggen we voor de ingang van het bassin voor het droogdok te wachten tot het bruggetje over het drukke fiets- en wandelpad geopend wordt.Om 8.45 verschijnen dan de VNF-ers

Serge, onze spuit- en nog veel meer specialist

Serge, onze spuit- en nog veel meer specialist

die de brug bedienen en een minuut later varen we het bassin in. Vervolgens gaan we in het dok, staat nu dus vol, dan word de deur gesloten en laat men geleidelijk het water weglopen, terwijl Serge en zijn medewerkers de lijnen meer of minder strak aantrekken om het schip precies in de juiste positie boven de steunbalken te krijgen en te houden. Dat duurt al met al zo’n 2 uur, waarna het schoonmaken met de hogedrukspuit begint, waarbij het vuil overal terecht komt, ondanks de afdekzeilen. Als het hogedruk-gebeuren klaar is kunnen wijzelf beginnen om het bovenwaterdeel van het schip zo goed mogelijk schoon te wassen. Dat lijkt betrekkelijk simpel, maar je bewegen op een nat dek en smalle gangboorden, zo’n kleine 3 meter boven de betonvloeren is niet direct mijn hobby. Door het afspuiten met de hogedrukspuit is op nogal wat plekken een fijne rode waas van de antifouling neergeslagen die erg lastig weg is te krijgen. Na het eten zijn we allebei te moe om nog iets te doen. Overigens, niet onbelangrijk, het onderwaterschip ziet er nog prima uit en schroef en roer zijn prima in orde.

het lijkt wel een slachthuis

het lijkt wel een slachthuis

Woensdag 18-09.

Om 8 uur staan Serge en zijn vaste medewerker Abdel klaar om met de verfklus te beginnen. De onderrand van de zwarte strook word afgeplakt, daarna word de primer voor de antifouling aangebracht. De meegebrachte primer (5 liter) blijkt ruim voldoende om het hele onderwaterschip mee te behandelen. Sanne behandelt een paar beschadigingen van de lak op het voordek, gisteren tijdens de proefvaart ontstaan door vallende steentjes (van een brug?). Aan de boeg, waar de ijzerplaten elkaar overlappen, zit op verschillende randen wat losse verf waaronder wat roest blijkt te zitten. Die wordt door Serge zorgvuldig weggeschuurd, waarna een roestwerende grondverf wordt aangebracht door Sanne.

de primer is aangebracht

de primer is aangebracht

Ik werk de verschillende beschadigingen in/op de zwarte strook boven de antifouling bij. Nergens zit daar roest, maar je kunt het maar beter voor zijn. Tegen zessen gestopt met werken, op de werf naar de douche die er redelijk schoon uitziet. Althans veel beter dan ons verteld was. Het toilet daarnaast blijkt een ouderwets Frans hurktoilet, goede oefening voor knieën en bovenbenen, maar we prefereren het toilet aan boord. Dan op naar een restaurant vlakbij, waar we ooit met Bill en Winnie heerlijk gegeten hebben. Helaas, gesloten wegens vakantie. Verderop is niets te vinden. Terug en de andere kant op naar een grote supermarkt en daar wat bijna kant en klaar spul gekocht. Tegen tienen afgeruimd, moe maar voldaan. Het warme weer, over de 30 °C, maakt al het gedoe er ook niet makkelijker op.

Donderdag 19-09.

zo mooi en schoon

zo mooi en schoon

Om 8 uur zij de mannen weer paraat en starten met het aanbrengen van de eerste laag antifouling. Het heeft vannacht toch iets geregend en wat we de hele zomer hebben kunnen voorkomen: het hele dek zit vol met zwarte spikkels en gele vlekjes van de enige plataan die vlak achter het schip staat. Beetje verdrietig alles zo goed mogelijk schoongemaakt. Daarna krijgt het berghout rondom een grote beurt, waar nodig geschuurd en geschilderd. Is best wel makkelijk dat je (ik) nu overal goed bij kunt. Sanne lakt de voorbehandelde plekken op het dek en de boeg af. Zij kan dat zo kunstig dat je later niet of nauwelijks meer ziet waar ze dat gedaan heeft. Samen nog een tweede rondje op het berghout want ik blijk nogal wat plekjes gemist te hebben. Tegen zessen gestopt, aperitiefje, om 7.30 onze bestelde pizza gehaald en verorberd, was overheerlijk. We zitten tot laat nog buiten, nog steeds uiterst aangenaam weer.

zeker met de nieuwe antifouling

zeker met de nieuwe antifouling

Vrijdag 20-09.

Serge en Abdel, zijn vaste medewerker brengen de tweede laag antifouling aan, even na lunchtijd is die klus geklaard. Het weer is warm, maar er staat een stormachtige wind. Door het verwijderen van het afplakband moet ik toch nog een aantal plekken op het berghout bijwerken en bruin schilderen. Sanne is de hele dag druk met het in de was zetten van de vrijboorden, is met een klein trapje ook stukken makkelijker dan wanneer het schip in het water ligt en je alles op je knietjes zittend moet doen. Op de werf is men overal bezig met de voorbereidingen voor de komende open dagen. Alles wordt opgeruimd en schoongemaakt, dakgoten worden vernieuwd evenals allerlei verlichting, met name die in en om het overdekte dok. ’s Avonds is er een open lucht film (300 bezoekers!). Telefonisch met Bill (zit in de buurt van Besancon) overlegd over de door hem aan de VNF gegeven cheque, die zij niet geïnd blijken te hebben, (kan nu ook niet meer) terwijl ik hem wel het geld al had gegeven. Meevallertje voor ons dus.

poetsen en in de was zetten

poetsen en in de was zetten

Zaterdag 21-09.

Straffe zuidoostelijke wind, als gisteren, niet koud, zonnig. Vandaag besteed aan het poetsen van de bruine relingen en de randen van het gangboord en alles in de was gezet. Het laatste stuk van het vrijboord op dezelfde manier behandeld. Zelfs het berghout wordt in de was gezet, is in jaren niet gebeurd. Op het bassin vóór de droogdokken is het een drukte van jewelste: roeien, kanoën en standup peddelen, alles in het kader van de open dag. Tijdens de avond zijn er weer twee openlucht films. Voor zover als mogelijk is nu alles winterklaar, alleen de dekken moeten nog, maar dat kan pas als we op onze definitieve winterplek liggen, want eenmaal in de was gezet zijn ze levensgevaarlijk glad. Lekker op tijd naar bed.

en passant krijgt ook de badkamer een verfbeurtje

en passant krijgt ook de badkamer een verfbeurtje

en het dok loopt weer vol

en als alles klaar is loopt het dok weer vol


Eén van de komende dagen volgt het letterlijk bloedstollende gebeuren van de volgende 14 dagen.