ms artemis

Woensdag 16 september.

Gisteravond het schip nog gedraaid om de stuurboordkant aan de wal te krijgen. De oever is hier erg laag, makkelijk om aan de zijkant van het schip te werken. Dus vandaag meteen na het ontbijt gestart met het poetsen van het vrijboord (zijkant tussen het berghout (=stootrand) en het gangboord). Ondanks de warmte zien we kans om daarna ook deze kant prachtig in de was te zetten. Het leuke is altijd dat na het in de was zetten, als het regent (wat niet leuk is natuurlijk) de waterdruppels zo mooi parelen. Maar daarvoor doen we het niet, hoe gladder het oppervlak, des te minder vuilaanslag. Het doet me altijd weer denken aan de kreet van Ian Noble, destijds havenmeester in Moissac, naar zijn vrouw Kaz: “geef me mijn zonnebril even aan: de Artemis komt binnen”. En dat is echt helemaal Sanne’s werk. Na de lunch werk ik het blog bij en gaat Sanne onverdroten verder met een slachtpartij van de talloze schildkevers die overal aan boord aangevlogen komen om een leuk plekje voor de winter te vinden. Je moet daarbij oppassen dat je ze niet aanraakt met je vingers, want hun afweerreactie is het uitscheiden van een goedje dat ontzettend stinkt en dat je haast niet van je handen afgewassen krijgt. De bemanning van de Villa Luisa nodigt ons uit voor een drankje. Het is de tweede keer dit jaar dat we een glaasje drinken met bootvrienden. Wat een verschil met andere jaren! Hun kuip is zo groot dat we makkelijk de anderhalve meter in acht kunnen nemen. Het weer is en blijft bloedheet, vaart is er nauwelijks. Morgen gaat de temperatuur naar de 40 graden.

Donderdag 17 september.

Na het ochtendritueel: dek wassen, brood halen, ontbijten, binnenboel opruimen, zetten we al vroeg de stoelen op de kant waar we in de middag schaduw en een minimaal zuchtje wind hebben. Net voor zevenen komt er nog een ex-binnenvaartschip uit de sluis vóór ons en probeert met een absoluut onverantwoorde bloedgang de volgende sluis nog te halen. Blij dat onze lijnen niet braken. En ook wel enig leedvermaak dat hij die volgende sluis wel in kan varen, maar dan niet verder komt en uiteindelijk achteruit weer uit de sluis moet om net daarvóór af te meren. Hulde aan een standvastige sluismeester(es). We eten in de stuurhut, om 20 uur is het al vrijwel donker. Even na tienen komt een jonge beverrat aangezwommen die zo ongeveer naast ons scheepje een leuk grasveld probeert kaal te vreten. Hij trekt zich van onze geluiden niets aan, maar gaat wel weer te water als Sanne van heel dichtbij een foto probeert te nemen.

Vrijdag 18 september.

Warm, licht bewolkt en licht briesje achterop. Sanne draait een bonte was. Ik verstuur het verslag van de afgelopen weken. Tegen half een vertrekken Sanne en Kalli (van de Vila) naar Montech voor een uitgebreide boodschappentour. Kalli en Jupp hebben gisteren hun auto opgehaald uit Agen. Uitgebreid rondgesnuffeld op de jaarlijkse Foire des Vins, enkele interessante aanbiedingen gekocht en verder leeftocht voor een week. Zo nu en dan valt er een drup regen, maar nat wordt je er niet van. Kalli & Jupp drinken bij ons een glas wijn achterop en in de stuurhut. Afstand houden lukt net. Naar en in de winkels wordt niet alleen afstand gehouden maar consequent ook mondkapjes gedragen. Tot half twee heerlijk bij 25° C buiten gezeten en genoten van misschien wel de laatste warme nacht.

Zaterdag 19 september.

Het heeft later tijdens de nacht klaarblijkelijk toch nog wat geregend en ook in de ochtend miezert het zo nu en dan nog wat. Gevolg: een (on)behoorlijk smerig dek; is bijna steeds het geval als na een droge periode regen valt omdat er dan veel stof en zand met die eerste regen meekomt. Niet voor niets heet het: ‘de lucht regent schoon’, maar die troep komt wel op het dek. Dus in de namiddag het dek gewassen, waarna Sanne onverdroten het gevecht met de schildkevers weer aangaat. Zelfs onder de douche ben je niet veilig voor die krengen, alhoewel: ze bijten niet, ze steken niet, maar ze stinken ontzettend als je ze beet pakt en dat is lastig als je ze van je rug af wilt krijgen. We hadden afgesproken om met onze Duitse vrienden te gaan eten in of liever bij een leuk tentje in St. Porquier, maar de onweersdreiging neemt dermate vormen aan dat we besluiten dat het maar niet door moet gaan. Achteraf had het best wel gekund, maar op de fiets langs het kanaal in een stevige onweersbui is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Mis gegokt dus. Overal om ons heen donder en bliksem, maar geen spat regen. Wel een mooi gezicht vanuit de stuurhut.

Zondag 20 september.

Het heeft vannacht kennelijk iets geregend, niets van gemerkt. Verder het normale ochtendritueel. Tegen enen verschijnen plotseling Simon & Heather (Madeline) op hun fietsjes vanuit Castelsarrasin. Zijn een paar weken geleden aan boord gekomen maar hebben besloten dit jaar niet te gaan varen. Na de lunch de zwartwatertank leeg gepompt, nu voor het eerst onder visuele controle via de inspectieopening die Serge vorige week heeft aangebracht. Alles verloopt prima, kennelijk hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. We dachten dat ie tegen overlopen aan zat, maar blijkt iets meer dan half vol te zijn. Uit veiligheid toch maar wel een nieuwe ijking van het meetsysteem uitgevoerd. Kalli komt plotseling met de mededeling dat ze morgenvroeg vertrekken, ze zouden nog zeker 2 weken blijven. Maar ze voelt zich niet erg lekker en maakt zich plotseling enorme zorgen over haar gezondheid. Daarom wil ze zo snel mogelijk naar huis en naar haar eigen huisarts. Ze laten de boot in Castelsarrasin achter (was sowieso al het plan) en gaan met de auto terug naar noord Duitsland. Na het avondeten nog kort even buiten gezeten, maar het koelt nu snel af en zo nu en dan spettert het wat. Het wordt herfst.

Maandag 21 september.

Vannacht weer wat geregend. De Villa Luisa vertrekt om 9 uur punktlich. Dek is inmiddels droog maar er ligt wel weer veel zand in de randen. Na het ontbijt worden die door Sanne uitgebreid schoongemaakt. In de middag regent het geregeld en morgen wordt er nog veel meer verwacht. Kalme dag behalve dan dat Sanne bij voortduring op schildkeverjacht gaat. Die krengen komen zelfs tijdens het douchen plotseling op je lijf gesprongen, ze doen niks maar het voelt niet lekker.

Dinsdag 22 september.

Vannacht bijna droog geweest, maar na het ontbijt begint het te stortregenen. Sanne geeft de binnenboel een grote schoonmaakbeurt, een bergje dode mieren achter de fietsen opgeruimd (waar komen die nu weer vandaan??). In de middag worden, uit voorzorg, een paar haarscheurtjes in de douchebak met nagellak vakkundig dicht gemaakt. Water getankt, verder een saaie dag, er wordt niet gevaren, niet gefietst en niet gewandeld. Alleen de schildkevers prikkelen nu bij voortduring Sanne’s jachtinstinct.

Woensdag 23 september.

Bij het opstaan blijkt er een dichte mist te hangen. Maar …, het regent tenminste niet meer. Sanne op de fiets naar de super in Montech ( de rode wijn is op!). Ondertussen haal ik de wintertent onder de buikdenning vandaan: de weersverwachting is een temperatuurdaling morgen van meer dan 10 graden met vrijwel continu regen. Na de lunch schildert Sanne eerst de randen rondom de dakraampjes bij, zodat die morgen in de winterstand kunnen. Ondertussen heb ik het zomertentje (luifeltje) losgemaakt, Sanne cleant het achterste stuk van het stuurhut dak en zet dat in de was, daarna tuigen we de wintertent op. Jammer, ik vind het schip altijd veel mooier in zomertenue. Maar als het even daarna gaat regenen vind ik warm en droog toch ook wel erg lekker. Ondertussen hebben de schildkevers in de gaten gekregen dat er nu veel mooie plekjes zijn om te overwinteren. Bij hordes komen ze aangevlogen, maar Sanne is meedogenloos, eind van de middag zijn er 32 kevers die een zeemansgraf hebben gekregen. We laten de achterkant van de tent nog even open en eten buiten. Zo is de overgang niet al te abrupt.

Donderdag 24 september.

Vannacht en vanochtend voortdurend forse buien en een stuk koeler. Omstreeks 11 uur dus maar de stroom aangeschakeld voor de elektrische kachel, zodat we zelf warm worden en de zomertent, die in de kajuit verder te drogen hangt, door en door droog is, alvorens hij onder de vloer opgeborgen kan worden tot na de winter. Dan krijgen we een telefoontje van de Eberspecher-man over de kosten van de reparatie van de kachel. Dat valt vies tegen, zal vele honderden euro’s kosten zonder garantie dat alles goed gaat werken. Informatie via internet levert dat een nieuwe ongeveer 2x dat bedrag is. We overleggen met Serge die ook zijn twijfels heeft en die met de service monteur nog gaat overleggen en ons daarna zal adviseren. Ondertussen is het buiten koud en vallen er regelmatig zware buien en miezert het tussen de buien. Vroeg naar bed, is ook al niet erg warm.

Vrijdag 25 september.

De hele nacht zware buien bij windkracht 5 uit het noorden en een temperatuur van ongeveer 15 graden. Dat blijft doorgaan tot laat in de middag, dan wordt het een paar uur droog. Net lang genoeg om alle bovenraampjes in de winterstand te zetten. Een saaie dag. En erg warm is het niet. Het elektrisch kacheltje krijgt de temperatuur net niet op een aangenaam niveau. De verwachting is dat dit weer nog een paar dagen aanhoudt. Nog geen bericht van Serge.

Zaterdag 26 september.

Het weer blijft onveranderd slecht, koud, regen en veel wind. Ik zoek op internet naar gegevens over de Covid-situatie in Nederland en Frankrijk. Al met al wordt die er niet veel beter op. Het ziet er naar uit dat we toch straks in Driebergen in quarantaine moeten. Vraag me af hoe groot het besmettingsrisico daar is, gegeven het feit dat de helft van de bewoners wekelijks op kleinkinderen past, die dan wel zelf niet ziek worden maar het virus wel kunnen overdragen. En wij horen overduidelijk bij de leeftijdsgroep met het grootste risico. Maar vooralsnog zijn we nog lang niet onderweg naar NL. Al moet gezegd worden dat het huidige weer hier daar wel aanleiding toe geeft. Inmiddels is overigens het besluit gevallen dat we een nieuwe Eberspecher kopen, maar die moet uit Parijs komen en dat kan zomaar 10 dagen duren. Dan moet Serge ook nog tijd vinden om het apparaat te installeren en het systeem weer op druk te brengen. Hopelijk is een en ander met een week of drie geregeld.

Zondag 27 september.

Het is opnieuw koud en nat en eenzaam. Bovendien voel ik me niet erg lekker. We besluiten om toch maar de eenzaamheid te verlaten en terug te varen naar Moissac. Ik stuur een mail naar Christian die terug meldt dat hij een plek naast de capitainerie voor ons gereserveerd heeft. Voortreffelijk, we liggen dan precies op de plaats waar we graag willen liggen. Geen lastige en gammele trap meer op en af naar de straat, auto naast de boot en ’s winters de “warme/zonnige” kant van de haven. We kleden ons warm aan, de stuurhut is niet verwarmd. Verder is de tocht ietwat lastig vanwege een bij tijd en wijle stormachtige wind pal van opzij, hetgeen het invaren in de sluizen er niet makkelijker op maakt. Maar het gaat prima, op één keer na, toen ik toch even stevig in de achteruit moest, waardoor het schip gelukkig precies recht langszij de muur kwam. Geen enkel krasje. Ook de passage van de Cacor, de pont canal over de Tarn, 5 meter breed, ging prima. Even later, vlak voor 3 uur meren we af: daar ligt ze dan voor de winter. Of langer ?? Nog even de auto van de overkant gehaald en dan zijn we voorlopig klaar. Elektrische kachel aan, het is net 14° C.

Maandag 28 september

Iets minder koude nacht, je ligt toch wat meer beschut midden in het dorp. Inmiddels voel ik me ook wat minder beroerd, dus wachten we even met een bezoek aan de EH-poli. We gaan naar de Intermarché, want zowel de rode wijn als de rosé zijn op, verdampt?? Ook nog wat spullen gekocht bij een grote doe het zelf zaak, om het schip voor de winter aan de ketting te leggen. Iedereen doet dat hier altijd, het is inmiddels 5 jaar geleden dat er een schip ’s nachts is losgegooid door vandalen, maar je weet nooit wanneer het weer gebeurt. Serge en de Eberspecher firma bellen allebei nogmaals om te weten of de beslissing om een nieuwe te kopen definitief is. Voorlopig is het wachten dus. Ook als je via een bank overschrijving betaalt willen bedrijven hier toch altijd eerst een kopie van het bankafschrift hebben alvorens ze de spullen leveren (proof of payment). Het is al heel wat als je via een bankoverschrijving màg betalen, ze geven nog steeds de voorkeur aan cheques, want die zijn gegarandeerd. Kalli belt dat ze goed zijn aangekomen in noord Duitsland (2000 km) en dat medisch er niets aan de hand is én ze coronavrij is. Waarschijnlijk was dat het waarvoor ze het meest bang was. In de namiddag knapt het weer een beetje op met wat zon en iets minder koud. Sanne, ik durf het haast niet te zeggen, ziet kans om tenminste 62 schildkevers de verdrinkingsdood te bezorgen; ik weet niet zeker of ze allemaal al buiten westen waren alvorens ze overboord werden gezet. In de avond koelt het stevig af, ons elektrisch kacheltje kan dat maar nauwelijks aan. Maar gelukkig heb ik mijn elektrische deken nog. Eerste keer dit jaar.

Dinsdag 29 september

Om 5 uur, als ik even moet, meteen de kachel aangezet. Ondanks dat is het om 8 uur nog steeds geen 18 graden. Maar grote mokken hete koffie en thee helpen ons door de eerste uren heen. Langzamerhand komt er wat zon bij en dan gaat het snel beter. We besluiten om eerst het aller nodigste te doen aan het verfwerk van de opbouw. Vandaag schuren en voorbereiden, morgen aflakken. Voor morgen is een zonnige middag voorspeld en als we geluk hebben is dan alles net op tijd droog. Want voor de daarna volgende dagen is enorm veel regen voorspeld: ruim 80 mm in 5 dagen. Daarna wordt het erg wisselvallig en de kans op een gunstige schilderdag steeds kleiner. Sanne werkt keihard en het lukt haar om alle plekjes die echt even aangepakt moeten worden te behandelen. Sandra meldt dat de gebruikelijk vrijdagnamiddag havenborrel verplaatst is naar morgen, woensdag, in verband met het voorspelde slechte weer. Zo’n borrel mag hier alleen nog buiten gehouden worden, binnen is verboden i.v.m. de corona voorschriften. In winkels en andere gebouwen is een mondkapje absoluut verplicht. Het personeel stuurt je keihard terug als je je niet aan de voorschriften houdt. Dit in tegenstelling tot het slappe gedoe in Nederland, waar de burger en de zaken en de winkels zelf mogen beslissen over wat niet of wel mag. Las een paar dagen terug het bericht dat de KLM, die nota bene met miljarden op de been (of liever in de lucht) gehouden wordt, in de vorige weken meer dan 40.000 mensen vervoerd heeft naar vakantieoorden waarvoor Buitenlandse Zaken een code rood heeft afgegeven. Hoe krankzinnig kan het zijn. Democratie en bureaucratie lijken in Nederland nu echt dolgedraaid te zijn. Toen ik gisteravond naar de persconferentie keek dacht ik, ja ieder land krijgt de bestuurders die het verdient en die komen met alles nog te laat ook nog. Maar goed, eigenlijk horen deze bespiegelingen niet in een reisverslag thuis.

Woensdag 30 september.

Vandaag voorlopig de laatste zonnige dag. Sanne lakt alle voorbehandelde plekjes af en laat de wasmachine draaien. Ik schrijf dit weblog bij. Straks nog even wat al dan niet bijpassende foto’s uitzoeken en dan naar de buitenborrel. We hebben nog geen idee wanneer we terug gaan. Ik schat dat het nog wel enkele weken gaat duren. En bovendien krijgen we allebei steeds meer het gevoel dat we hier zeker zo veilig zijn. Maar Kerstmis in Moissac zal het voor ons wel niet worden.

Het gaat wellicht (nog) wat langer dan normaal duren alvorens het volgende bericht komt. We maken het schip langzamerhand winterklaar, wachtend op de nieuwe kachel. De komende week is koud en zeer nat. Vooralsnog is that all the news there is. Je weet waar we zijn en hoe ons te bereiken.

Het is al eens eerder vermeld,  door op een foto te klikken wordt die sterk vergroot en meestal aanzienlijk beter van kwaliteit. Klik daarna op het pijltje om een pagina terug te gaan en je zit weer in het verslag.

Zaterdag 29 augustus.

Covid rukt op westwaarts, maar het is nu niet meer mogelijk om de afspraak in Toulouse af te zeggen. Het risico van opnieuw een gebroken as is te groot. Zolang we op het schip zijn is het risico aanvaardbaar. Eigenlijk is het schip een ideale quarantaine plek, maar ja, proviand moet zo nu en dan toch ingeslagen worden. Het heeft vannacht kennelijk wat geregend, maar we hebben niets gemerkt. Nu dus toch even de dekken zwabberen. Daarna werk ik het blog van de afgelopen weken bij, Sanne gaat een poosje wandelen langs het kanaal. Het blog kost me verder de hele middag, samen met Sanne de foto’s er voor uitgezocht en geprepareerd en daarna alles gepost.

Zondag 30 augustus.

Sanne zet de wasmachine aan het werk en haalt brood (bijna een uur lopen), maar ze beweegt graag. Het is behoorlijk fris met een kille (of liever koude) en stevige Noorden wind recht achterop. We blijven bijna de hele dag binnen. Soms tussen de buien even buiten. In de avond blijkt de was nog steeds niet droog en halen we het spul maar naar binnen, geeft wel een troep in de kajuit. Rond 18.30 arriveert zowaar een Frans zeiljacht en meert achter ons af. De tweede overnachting op deze plek sinds een week.

Ondanks de perfecte uitleg bij de distributeur komen ze er niet uit en moet een Hollander ze uitleggen wat ze moeten doen alvorens ze de stroom kunnen aansluiten. Lezen is voor sommige Fransen al net zo moeilijk als varen voor bijna allen. We maken een planning voor de komende dagen voor de tocht naar Toulouse. We reserveren een plek in de haven Saint Sauveur. Geen plek waar ge graag liggen vanwege het gigantische verkeerslawaai, maar het kan moeilijk anders omdat we op maandagochtend al om 8 uur ons bij de passerelle voor de VNF haven moeten melden.

Maandag 31 augustus.

We verhalen het schip om bij het stroompaaltje van de achterburen te kunnen: die vertrekken namelijk al om 9 uur, maar je koopt stroom voor 24 uur, dus hebben we nu ruim 10 uur gratis stroom en water. Ons bent zunige Hollanders nietwaar? Sanne poetst de boot van binnen en ik stel de dakramen af op de voor- c.q. najaar-stand, na overigens de meeste platanen spikkels rondom die raampjes verwijderd te hebben, wat dit jaar moeilijker gaat dan andere jaren. Het bijschilderen laat ik natuurlijk aan Sanne over. De wind is gaan liggen en we kunnen weer buiten eten.

Dinsdag 1 september.

Op tijd op, het is best fris (=koud) binnenboord, 17 °C. Dekken gepoetst, daarna ontbeten. Dan zien we plotseling het rode lampje van de zwart-water-tank aanspringen, terwijl dat vlak daarvoor nog op groen stond. De gele stand is om onduidelijke reden overgeslagen. We besluiten om onmiddellijk de tank leeg te pompen, controleren alles en vinden geen enkel probleem. Had daarna natuurlijk nu de lege tank moeten ijken maar helaas vergeten. Volgende keer dan maar. Dus later vertrokken dan gepland. De sluistrap bij Montech snel genomen en afgemeerd bij de stenen kade even vóór de jachthaven. Omdat de motortemp weer iets aan de hoge kant is heb ik bedacht om een deel van de koelvloeistof af te tappen en te vervangen door nieuwe koelvloeistof. Sanne fietste naar de Intermarché en haalt 2×5 liter koelvloeistof. We hevelen bijna 10 liter vloeistof af uit het reservoir en vullen dat weer aan met de nieuwe vloeistof. Uit voorzorg haalt ze nog een keer 10 liter. We zien wel of deze methode effect heeft. Na het eten lopen we een ommetje langs de haven en omgeving. Om 21 uur is het al aardig donker, we zitten nog een poosje buiten, nemen een afzakkertje en dan bijtijds naar bed.

Woensdag 2 september.

Na een onrustige nacht, er is erg veel zwaar vrachtverkeer op de weg tegenover onze aanlegplek, gaat Sanne op de fiets naar de Lidl om wat wijn te kopen, het is weer de jaarlijkse Foire au Vin. Helaas is niet alles wat we graag wilden hebben binnen gekomen. Het afrekenen duurt eindeloos, omdat van elke doos alle flessen uitgepakt moeten worden en apart gescand. En vrijwel iedereen heeft wel een paar dozen gekocht! Ondertussen heb ik het schip een grote poetsbeurt gegeven. Dus een laat ontbijt. Daarna vertrekken we om 40 minuten later af te meren aan de steiger boven de sluis van La Vache. Een prima plek, waar we al jaren 1 á 2 nachten liggen. Geen spoor van licht en oorverdovend stil, heerlijk.

Donderdag 3 september.

Koude nacht, 9° C. Dekken zijn kletsnat. Na zwabberen en ontbijt kalmpjes aan, 1100 toeren, 2 uur later meren we af in Grisolles. Het is even zoeken naar waar de bolders op deze plek liggen in het bijna manshoge gras, maar we vinden ze. Kennelijk ligt hier nooit meer iemand. De koelvloeistof-vervangingsactie van gisteren lijkt goed gewerkt te hebben, de motortemp is volstrekt normaal gebleven. Op straat steeds meer mensen met mondkapjes, het is duidelijk: we zijn nu in een ‘oranje zone’. Vanaf nu zullen we nog voorzichtiger moeten zijn. En verplicht in quarantaine als we onverhoopt naar huis zouden moeten. Het blijft overigens tamelijk warm, 26° C als we om 22 uur naar binnen gaan. Op zich geen onaardige plek om te liggen, maar er komen wel heel erg veel treinen voorbij. En veel voorzieningen zijn er niet.

Vrijdag 4 september.

Even voor tienen de lijnen los. Stralende zon, die het wel eens lastig maakt om de ‘perche’ en de sluisingang goed te zien, temeer daar voor elke sluis een behoorlijke zijstroming staat. Maar alles gaat goed en rond de middag meren we af vlak boven de sluis van Hers. Ondanks of liever dankzij de vrij krachtige oostenwind blijft het behoorlijk warm, zowel binnen als buiten ruim 32 graden. De aanlegmogelijkheid is voortreffelijk, maar er is wel erg veel verkeerslawaai: snelweg, departementale weg en spoorlijn lopen er op slechts enkele meters naast. Op tijd naar bed want morgen moeten we vroeg op: tussen hier en Toulouse is geen enkele fatsoenlijke aanlegmogelijkheid, maar wel een flinke afstand en 9 sluizen waarvan 2 dubbele.

Zaterdag 5 september.

Om 8.15 uur de motor gestart en op weg. We doen kalmpjes aan, Sanne heeft best wel last van de warmte. Bij sluis 3 gaat het even mis, de perche gedraaid, het gele knipperlicht geeft aan dat we gesignaleerd zijn, daarna gaan de sluislichten op rood/groen, maar enkele seconden later weer op rood en verder gebeurt er niets. We zien wel dat er aan de bovenkant van de sluis ook een boot ligt te wachten. Na een poos komt er een VNF-er, die op sluis 4 nog met een collega stond te ouwe deuren en in de gaten kreeg dat er iets niet klopte. Hij regelt de zaak, laat de leegstaande sluis vol lopen, de tegenligger passeren, waarna wij de lege sluis in kunnen varen en opschutten. We varen rustig verder, zijn toch te laat voor de middagpauze op het Canal de Midi in Toulouse, denken we. Maar net als we vastgemaakt hebben vóór de sluis gaan de lichten op rood/groen, zodat we gewoon door kunnen. Vervolgens nog door de 2 rottige/lastige sluizen, verval 6 meter, geen adequate mogelijkheden om vast te maken en zo arriveren we om 3 uur bij de gereserveerde plek in de jachthaven, die nu ook meteen bomvol ligt. Hetzelfde probleem als overal, door de Covid-problematiek liggen er overal schepen waarvan de (meest buitenlandse) eigenaren niet aan boord kunnen of mogen komen, waardoor er nauwelijks plaats is voor passanten. Ik regel de zaken op de capitainerie. Daarna met Sanne naar de Lidl vlakbij om de wijnaanbiedingen en de nodige leeftocht in te slaan. De temperatuur binnenboord komt niet onder de 25 graden, op de kade aan de overkant raast het verkeer maar door. Lawaai, lawaai, lawaai.

Zondag 6 september.

Grauwe ochtend. Brood en broodjes gehaald. Boot van binnen en van buiten grondig schoongemaakt, je wilt toch een beetje netjes bij de werf aankomen nietwaar? Geld gepind bij een bank en de zaken voor morgenvroeg geregeld. We moeten om 8 uur voor de ingang van de werf zijn waar dan de passerelle wordt bediend die toegang geeft tot het bassin van de droogdokken. Die passerelle is altijd maar heel even open omdat die in een superdruk fiets- en wandelpad ligt en niet langer dan 1 á 2 minuten open mag zijn. We eten vanavond binnen omdat het in de stuurhut door de koude wind niet aangenaam verpozen is. De wekker gesteld op 7 uur, een glas wijn en op tijd op één oor.

Maandag 7 september.

De gebruikelijke procedure: om 7.45 uur gestart, 10 minuten later bij de passerelle en na ruim een half uur drijven voor de ingang komen eindelijk de VNF mensen om het fietspad af te zetten waarna het nog 5 minuten duurt voor we naar binnen kunnen. We worden naar een plek gedirigeerd, prima voor dat moment, maar onmogelijk voor een groot schip dat in het overdekte dok ligt om vanmiddag er uit te kunnen. We zullen wel zien hoe dat straks moet. Om 10 uur komt er iemand van de firma Eberspecher voor een controle van de kachel.

Hoewel de man zeer degelijk geïnformeerd was wat er moest gebeuren blijkt hij geen idee te hebben wat er met dat ding aan de hand is. Bijkomend probleem is dat ik hem dat ook niet kan demonstreren, omdat nu plotseling ook de pomp het niet meer doet. Vastgelopen door een half jaar stilstand? Om te voorkomen dat de man onverrichter zake weer verdwijnt, wordt de kachel door Serge vakkundig uitgebouwd en aan de “deskundige” meegegeven voor een uitgebreide inspectie op de zaak. Hij zal daarna bellen over hoe en wat. Wij horen dus niets die middag. Serge zou vanmiddag beginnen met de werkzaamheden aan onze motorinstallatie, maar door problemen met het schip in het droogdok komt hij daar niet meer aan toe. Het schip vertrekt daarom pas morgenvroeg. Ik maak me zorgen hoe wij ondertussen op een andere plek kunnen gaan liggen, maar Sanne heeft er alle vertrouwen in dat dat best gaat lukken en dat is dank zij haar perfecte hulp ook inderdaad het geval. Het bassin is overigens zo ondiep en vol met planten dat het schip nauwelijks achteruit te krijgen is, maar uiteindelijk komen we toch op de andere oever terecht. Tot 23 uur buiten gezeten, het is heel apart dat op deze plek midden in de stad tussen 2 spoorlijnen in het toch buitengewoon rustig is. Daarom wilden we ook beslist hier liggen en niet in de jachthaven. Het valt ons wel op dat hoewel in Toulouse het dragen van mondkapjes ook buiten op straat verplicht is, zoveel fietsers en hardlopers op het pad naast het kanaal zich hier niets van aantrekken.

Dinsdag 8 september. (Sanne wordt weer een jaartje ouder)

Ik ben al vroeg bezig met koffie en thee zetten, Sanne draait zich nog maar eens om. Maar even later vraag ik haar om ‘hulp’. Net aangekleed stapt ze naar buiten en vervolgens wordt ze door 4 jonge mannen luid toegezongen: Serge, Abdel, een jongere medewerker en ondergetekende. Ze ging er bijna van blozen. Even later komt uit het overdekte dok die hele grote bak en manoeuvreert zich zeer behoedzaam richting uitgang van het bassin. Vervolgens varen wij weer terug naar de plek van gisteren. Serge en zijn medewerkers zijn daarna tot na drie uur bezig met het uitnemen van de oude pythondrive, het losmaken van de keerkoppeling, het monteren van een nieuwe demperplaat, het plaatsen en monteren van nieuwe achterste motorsteunen etc. Vervolgens zijn ze een paar uren bezig met het stellen van de motor ten opzichte van de pythondrive. Met heel veel moeite lukt het ze om de motor en de pythondrive onder vrijwel de gewenste hoek te stellen, 2° aan weerszijden is het maximaal haalbare. Daarna eten we met z’n allen een stuk heerlijke vruchtentaart (birthday cake). Serge zal morgen terugkomen voor het boren van een extra werk-opening in de zwart water tank, zodat ik in de toekomst iets meer controle en behandel-mogelijkheden heb om de dikke laag aangekoekte shit uit de tank te verwijderen. Daarna machinekamer weer opgeruimd, gedouched en laat gegeten. Sanne heeft het vandaag ook best nog druk gehad met opnemen van de telefoon.

Woensdag 9 september.

Bewolkt, het druppelt wat. We blijven aan de kade bij het overdekte dok liggen, want wie weet gebeurt er nog wat ter zake van de kachel. Omstreeks 17 uur komt Serge melden dat de kachelboer met geen mogelijkheid achter de oorzaak van de storing kon komen en daarom het hele toestel maar opgestuurd heeft naar de importeur. Dat kan dus enige weken + enige duiten gaan kosten. Het is inmiddels te laat om af te rekenen met de VNF, het kantoor is al dicht. We besluiten om dan maar morgen met de VNF af te handelen en dan vrijdag terug te gaan varen. Serge boort nog wel even een extra inspectieluik in de zwart water tank.

Donderdag 10 september.

De vlag nog maar niet uitgehangen, maar wel weer een jaartje erbij voor schrijver dezes. Niet al te veel zon, aangename temperatuur. We verkassen naar de kade tussen dok 1 en 2 om water te tanken. Toevallig precies op tijd omdat de VNF aangevaren komt met een enorme bak die vakkundig afgemeerd wordt op de plek waar wij lagen. Rond 17 uur gaat het een poosje miezeren, we zorgen dat de was nog net droog binnen komt en verhuizen de Artemis naar de overkant van het bassin met de neus naar de uitgang, zodat we morgen om 8 uur niet eerst nog hoeven te draaien.

Met enige moeite krijg ik de rekening te pakken, met veel moeite ook het bankrekeningnummer. Als gebruikelijk was men er van uit gegaan dat ik per cheque zou betalen. Maar die tijd hebben wij reeds lang achter ons gelaten. Overigens moet ik dan later nog wel een mail sturen met een bewijs van betaling.

Vrijdag 11 september.

Om 8.10 uur de motor gestart en zowaar: om 8.15 exact gaat de passerelle open. Nog niet eerder meegemaakt! Dus liggen we 10 minuten voor de eerste sluis te dobberen, die pas om negen uur groen licht geeft. Vlotte schuttingen in de stad, maar alles wordt smerig van het vuile water, de glijstangen en de bolders. Op het lateraalkanaal gaan de eerste schuttingen langzaam omdat de sluizen verkeerd staan. Maar nadat we een tegenligger ontmoeten gaat het een stuk sneller, de sluizen staan nu vol. Na een verder rustige en zonnige dag meren we af bij sluis 10 (La Vache). Het valt overigens op dat de boot veel rustiger vaart, geen trillingen meer, binnen rammelt en/of trilt er eigenlijk niets meer en bij vooruit of achteruit schakelen is er geen enkel bijgeluid meer. Serge heeft duidelijk de zaken zeer goed afgesteld en ingeregeld. We genieten van de stilte na een week van lawaai, en eten laat buiten. In de avond koelt het wel sterk af: om 17 uur 32 graden, om 24 uur 22 graden.

Zaterdag 12 september.

Frisse zonnige ochtend. Sluis gepasseerd en weer aangelegd. Sanne op de fiets naar de winkels voor proviand voor de komende dagen (met temperaturen van omstreeks 35° C, dus veel koude maaltijden). We varen daarna op het kanaal van Montauban naar La Court St Pierre omdat we daar wel een paar dagen zouden willen liggen. Maar bij het soepzooitje wat daar aan de kade ligt willen we ons niet voegen. Dus snel gekeerd, terug naar Montech en daar stuurboord uit de sluistrap in, richting Escatelens. Juist op het goede moment want als we al half in de eerste sluis liggen melden zich een paar tegenliggers. Maar wij hadden de sluis al in werking gezet. De volgende vier sluizen in ruim een half uur genomen en nog eens 20 minuten later meren af aan de perfecte kade waarover ik al eerder schreef. Behalve de Tramontane, een vieze oude binnenvaarder, overal kapot, één bonk roest, heel slordig afgemeerd op een stuk kade dat daarvoor niet bedoeld is, ligt er verder helemaal niemand, net als de vorige keer. Het varen vandaag is één groot plezier: een minimum aan geluid zowel binnen als buiten. Alles loopt glad en soepel al nooit tevoren. De avond in de stuurhut vereist wel enige bescherming tegen de muggen en verder zijn er nogal wat vrij grote bruine/groene kevers die fanatiek zoeken naar een lekker beschutte plek om te overwinteren. Sanne treedt daar ongekend agressief tegen op.

Zondag 13 september.

Kort samengevat: ’s nachts is het koud en overdag bloedheet. Nauwelijks fietsers en wandelaars. Iedereen mijdt de hitte. Ook wij doen iets wat we eigenlijk alleen in bijzondere omstandigheden doen: we zetten de stoelen aan de wal op een beschaduwd plekje. Deze week zal de dagtemperatuur de hele week omstreeks de 35 graden zijn, terwijl het ’s nachts bijna 20 graden kouder is. Op de namiddag start Sanne het gevecht met de kevers en ik ruim de machinekamer nu helemaal op en vul nog wat koelvloeistof bij. Helaas toch een forse tegenvaller: op de Franse Covid-site zien we dat nu ook “ons” district, Tarn en Garonne, rood ingekleurd staat. Dus extra opletten, we blijven in quarantaine aan boord. Absoluut onduidelijk hoe lang dit gaat duren, maar ‘vluchten kan niet meer’.

Maandag 14 september.

Het enige waar dit weer goed voor is, is om de was te drogen. Als Sanne het 2^e laken ophangt is het 1^e al nagenoeg droog. De temperatuur tikt vandaag de 38 graden aan. Direct na de lunch de voorraad vloertegels met de nodige moeite uit de voorraadbak tevoorschijn gehaald, lag onder de reserveschroef van zo’n 40 kg. Helaas zit er niet een passend stuk bij om als vervanging te dienen voor een tegel net vóór de koelkast waarin een grote olievlek zit. Dus Sanne gaat nogmaals proberen om dan die vlek er maar uit te krijgen. Verder is ze ontzettend druk met het bestrijden van de “grote bruine kever” plaag. Omstreeks 5 uur krijgen we gezelschap, een Frans bootje, bepakt en bezakt, werkelijk, een oude uitdragerij is er nog heilig bij. Als echte Franse bootjesmensen: ze blijven alleen aan boord en maken geen enkel contact. Even later komt nog een klein modern jachtje vóór ons liggen, waarvan de Franse eigenaar pas na 2 uur door heeft hoe het elektra-systeem werkt. Het staat n.b. in 6 verschillende talen op de distributeur. Dus hebben wij de volgende dag weer gratis stroom!

Dinsdag 15 september.

Zelfde verhaal. Bloedheet, de twee franse jachten zijn om half 10 al onderweg naar hun volgende bestemming. Ondanks de hitte zien we kans het vrij boord aan bakboord grondig te poetsen en in de was te zetten. Sanne in voortdurend gevecht met de kevers. Stoelen op de wal in de schaduw. We maken plannen, die daarna blijken niet door te kunnen gaan nu ook Nederland het district Tarn et Garonne in de Covidban heeft gedaan. Vermoedelijk wordt het quarantaine in Driebergen. Maar nu kunnen we slechts uiterst voorzichtig zijn. En dan, net een paar minuten over 19 uur wacht ons een bijzondere verrassing: de Villa Luise komt uit de sluis, meert vóór ons af en is van plan hier een poosje te blijven. De eerste goede kennissen sinds maanden. Het gaat nog gezellig worden. Wordt vervolgd.