ms artemis

Reis 2010

Donderdag 8 juli tot en met woensdag 14 juli

Even een heel kort bericht.

Bijna wereldkampioen

We hebben een paar dagen in Castelsarrasin gelegen en hebben aan boord bij de Evolutie enkele wedstrijden van het Nederlands elftal gezien. Voor de finale hebben we zelfs een bescheiden oranje wimpel in de mast gehangen. Helaas heeft dat niet geholpen, maar het zorgde wel voor de nodige aanspraak van voorbijgangers. Prachtig weer, temperaturen tussen de 35 en de 40 graden (ik heb voor het eerst sinds jaren niet onder mijn dekbed geslapen), met soms wat dreigend onweer. Maar verder dan een paar spetters komt het niet.
Van de eigenaar, Brian, van de Julie B., varend onder de vlag van Zuid Afrika, krijgen we een prachtige serie foto’s van onze Artemis. Hij is beroepsfotograaf en gebruikt vaak enorme telelenzen. Maar een aantal van zijn foto’s zijn dan ook meer dan 8 Mb groot.
Maandag 12 juli varen we door naar Moissac, waar de altijd hulpvaardige Iain Noble weer een prima plek voor ons gereserveerd heeft. Vandaag en morgen fourageren. Dinsdag de 13e zijn er op diverse plaatsen in het stadje 14 juli feesten. We liggen vlak bij een van de feestplekken en het is zowaar nog aardige muziek ook. Woensdag de 14e via een 2 traps-sluis van het kanaal af naar de rivier de Tarn. Het plan is om daar een dag of 10 voor anker te gaan en te genieten van het prachtige weer. Dan weer terug naar Moissac en door via Agen naar Meilhan, waar we per 14 Augustus voor 2 weken een plek hebben gereserveerd. Dus dan weten jullie waar we de komende 6 weken zo ongeveer zitten.

Met dank aan Brian

Reis 2010

Vrijdag 26 juni tot en met woensdag 7 juli

Als we om 5 voor negen bij de eerste sluis zijn staat het licht al op groen en al na een klein uurtje zijn de volgende 2 ook genomen en varen we de stad uit en het lateraalkanaal van de Garonne op. Niet dat we dan uit het lawaai zijn, dat wordt voorlopig alleen maar erger. Het eerste stuk van het kanaal wordt geflankeerd aan de ene kant met complexe snelwegen en kruispunten met daarnaast het grote vliegveld en aan de andere kant door spoorbanen met druk verkeer en daarnaast industrieterreinen. Toulouse zou in Frankrijk de stad met de ergste luchtverontreiniging zijn en ik geloof het direct. De acoustische vervuiling lijkt ons nog veel erger. Het weer is goed, zonnig, beetje wind en we schieten lekker op. Als we om half vier bij onze geplande ligplaats, net voor Montech, zijn hebben we 12 sluizen en 46 km gedaan en nauwelijks tegenliggers gezien. Dat viel dus best mee, we hadden er meer verwacht i.v.m. de staking van gisteren. Afgemeerd even voorbij de Evolutie die daar al 2 dagen ligt. Deze plek is werkelijk een oase, je hoort alleen de natuur.

Ligplaats bij Montech, een paradijs voor stekende insecten

In de avond is dat wel tamelijk luid, want de muggen janken met tientallen om ons heen. Normaal wordt de begroeing hier lekker kort gehouden, maar daar zijn ze dit jaar kennelijk nog niet aan toegekomen: het gras staat bijna heuphoog. Even op de wal en je hebt al een paar insectenbeten. De controle op tekenbeten wordt ook intensiever.
Het verhaal kan dit keer verder kort zijn, we liggen hier ruim drie dagen met prachtig weer, onderbroken door één echte en enkele dreigende onweersbuitjes, met nauwelijks regen.

Halte nautique Lacourt St Pierre

Dinsdagochtend is het zwaar bewolkt en varen we een klein stukje verder, gaan stuurboord uit het kanaal naar Montauban op om na ongeveer 3 km bij Lacourt St Pierre aan een kleine kade af te meren. Prachtige plek, ook erg rustig, water en stroom voor € 3,- per dag (als ze het al komen innen). De bewolking is maar van korte duur, in de middag alweer volop zon. We beginnen al te wennen aan temperaturen van over de 30 graden binnenboord. Ook hier bijven we een paar dagen liggen, volgende week willen we door naar Moissac om daar de Tarn op te gaan. Heerlijk vooruitzicht, daar kunnen we eindelijk zwemmen.
Oorspronkelijk hield dit bericht hier op. Per 1 juli stonden er 2 dingen te gebeuren: Vodafone moest op basis van nieuwe EU-regelgeving met betrekking tot mobiel internetgebruik in het buitenland alle gebruikers die meer dan € 50,- in één maand verbruiken, van het internet afsluiten. Vanzelfsprekend zou dat natuurlijk niet gelden voor diegenen die een duidelijk contract hebben waarbij een hoger verbruik is overeengekomen. Maar evenzo vanzelfsprekend ging dat natuurlijk fout en het kostte uren telefoneren om ze daar op te wijzen en weer aangesloten te worden. Waarna het de volgende dag natuurlijk weer fout ging omdat ze de hogere limiet voor de telefoon ingesteld hadden i.p.v. voor de dongel. Toen dat verhaal na 2 dagen eindelijk opgelost was, bleek ik vervolgens niet bij onze website te kunnen komen omdat de firma waar die is ondergebracht naar een ander systeem en andere servers was overgegaan en het kennelijk meer tijd nam om alles weer gewoon bereikbaar te krijgen. Maar sinds gisteren draait alles weer. Ik heb net het boek “Nina” van Eric Smit gelezen. Verbijsterend dat er in de ICT wereld nog steeds zo ontzettend veel fout blijft gaan en met name op call centers zo ontzettend veel onkunde geëtaleerd wordt. Gelukkig weet ik zelf er een heel klein beetje van, de rest wordt door zoonlief wel hersteld. Genoemd boek is overigens een absolute aanrader.
Vandaar dus de tijdelijke radiostilte en nu een verslag van 2 weken i.p.v. 1.
Na een paar heerlijk rustige en super zomerse dagen in Lacourt St Pierre vertrekken we vrijdagochtend 2 juli richting Castelsarrasin. We gaan vandaag echter nog niet zover door. Ongeveer halverwege ligt een perfecte steiger, omzoomd met bloemen.

De "bloemensteiger" in St. Porquier

Daar willen we een paar dagen blijven liggen, we hebben dan in de ochtend en namiddag wat meer schaduw en S. is nog niet helemaal gewend aan de nu weer echt zuid-Franse zomertemperaturen. Bij de bloemensteiger, zoals wij de plek ondertussen noemen, bij Saint Porquier, worden we als gebruikelijk verwelkomd door een zeer oude en vriendelijke dame, die we met geen mogelijkheid kunnen verstaan. Niet dat dit erg is, ze brabbelt gewoon door, ongeacht wat of in welke taal je ook antwoordt.  Het lijkt er op dat ze stokdoof is, maar met haar ogen is niks mis. Zodra ze een schip ziet komt ze even kijken. Verder scheldt ze regelmatig een paar kinderen uit (dat denken we tenminste) die hun uiterste best doen om een bootje, dat ongeveer 50 meter voorbij de steiger ligt afgemeerd, tot wrak om te bouwen, hetgeen hen in de paar dagen dat we er liggen ook aardig lukt. Maar de plaatselijke jeugd tegen je in het harnas jagen is meestal niet de slimste manier om zelf te blijven genieten van een voor de rest prima rustige plek.

Baggermolentje, maximaal 2 volle bakken per dag

Om onduidelijke redenen wordt dit stuk kanaal, een van de diepste in het hele traject, nog verder uitgebaggerd. We verbazen ons weer uitgebreid over de zeldzame improductiviteit waarmee dit gebeurt, maar het geeft wel wat te kijken.
De Evolutie is ons de afgelopen week trouw gevolgd en op dinsdagavond kijken we bij hen aan boord naar de voetbalwedstrijd Nederland-Uruguay. De eerste wedstrijd van het WK die we zien. Trouwens, de eerste keer in 3 maanden dat we televisie zien.
Woensdagochtend (7 juli) vroeg uit de veren om vóór het baggeren dat om 8 uur begint, het molentje al voorbij te zijn. Als dat ding werkt trekt het zich voort en heen en weer aan kabels, vastgemaakt aan de bomen en gespannen over het water, zodat je er alleen langs kunt als ze van bak wisselen, wat zomaar een wachttijd van een paar uur op kan leveren.
Dus zijn we al om 10.15 uur in Castelsarrasin, waar gelukkig nog een perfecte plek aan de kade vrij is, zodat we niet hoeven te improviseren in een box met (voor ons bootje) veel te korte vingersteigers. Het weer is zonovergoten. Morgen uitgebreid naar de markt, hetgeen hier altijd een belevenis is.

Hieronder nog enkele plaatjes van wat het zomerse weer teweeg brengt.

Wat groeit daar ineens?

Een onverwachte bloem

24 uur later: schoonheid is vergankelijk

Reis 2010

Dinsdag 15 juni tot en met donderdag 24 juni

Heb per ongeluk in mijn vorige bericht  een erg kleine letter gebruikt maar ga dat niet veranderen  omdat ik zuinig moet zijn op mijn dataverbruik. Ook voor dit en alle volgende berichten geldt, klik op de foto’s als je vergrotingen wilt zien.

Omdat in Segala een waanzinnig grote pannenfabriek, met een ongekende variëteit aan soorten, maten en hulpstukken is gevestigd is er nogal wat vracht(wagen)verkeer op het smalle weggetje aan de overkant van het kanaal. Maar je hebt er eigenlijk nauwelijks last van omdat ze daar erg langzaam rijden. Tijdens de avond en de nacht is het er redelijk stil, al hoor je de fabriek wel. Het is koud, regent voortdurend en waait hard. Gelukkig hebben we electriciteit (€ 2,-/nacht), dus kunnen we het kacheltje laten snorren en hebben nog meer dan genoeg leesvoer.

geel water

Woensdagochtend regent het nog steeds, maar in de middag klaart het wat op. Sanne is het binnen zitten zat, pakt de fiets en klimt een flink stuk omhoog naar het Lac de Ganguise.
Elke ochtend rijdt de bakker voor, uiterst comfortabel. Het valt op dat Le Segala inmiddels kennelijk ook een geliefde plek is voor campers. Ook zij kunnen hier stroom krijgen en blijven dan vaak een nachtje extra. Boeiend om bijna elke avond andere buren te ontmoeten en een praatje te kunnen maken met de meest uiteenlopende lieden.

Het water van het kanaal is door alle regen bijna okergeel vanwege alle zand dat van de oevers spoelt en uit het vlakbij gelegen toevoerkanaal instroomt.

regen en nog eens regen

We zijn wel niet blij met alle regen, maar horen dat het elders in Frankrijk, met name in de Var, nog veel slechter is met grote overstromingen en veel doden. Gelukkig hebben wij een drijvend onderkomen.

Donderdag ook nog sterk wisselend weer met in de avond opnieuw enorme buien. Omdat het met mijn rug niet erg wilde vlotten past Sanne sinds gisteren massage toe en manipuleert de wervels wat. Hadden we veel eerder aan moeten beginnen want het helpt geweldig. Voor de rest is het gewoon zo veel mogelijk lopen.
Vrijdagochtend vroeg weer verder. Het is droog maar koud. Het schiet overigens ook niet op, eerst een tijd gewacht op een passagierschip en daardoor moeten we nu steeds met vier boten in de sluis, wat veel tijd extra kost. We willen graag in Gardouch blijven liggen, maar daar is geen plek meer. Het ligt er stampvol met oude troep in diverse stadia van ontbinding. Stom dat men toestaat dat dit zo maar mag, want het dorp loopt zo heel wat inkomsten mis. We varen dus een beetje noodgedwongen door naar Aiguesvives, wel een prima aanlegplek, maar ook erg veel verkeerslawaai van de naast gelegen weg. Sanne bestormt nog een nabij gelegen Intermarché en is net op tijd terug vóór de avondregen.
Zaterdagochtend snel door 2 sluizen en om 11 uur afgemeerd in Vic. Daar ligt de Evolutie ook weer en samen vullen we zowat de hele beschikbare kade. Het is hier gelukkig heel erg rustig, zij het dan dat vlak na het aanleggen het weer klettert van de regen en dat blijft verder de hele dag en een deel van de nacht duren.

Zondag begint het eindelijk wat op te klaren en wordt het droog, maar fris. We stoken nog steeds de kachel s’morgens en als we willen douchen. Gisteren telefonisch in de haven van Toulouse een (onze!) plek gereserveerd bij de altijd even vriendelijke en behulpzame Sylvianne, die hier nog steeds met krachtige hand de uitstekend voorziene haven bestiert.
Maandagochtend varen we daar dan ook snel heen. We willen graag juist op deze plek liggen omdat we dan de reparaties aan het roer netjes kunnen afwerken. Natuurlijk laat Sanne zich de kans niet ontgaan om de kont van het schip te schuren en te lakken.

Sanne 's hobby?

Geen idee of het met de datum (21 juni) iets te maken heeft, maar vanaf vandaag is het weer ineens totaal omgeslagen. Het is droog, de hele dag zon en de temperatuur stijgt per dag met 3 graden. De nachttemperatuur wordt nu nog hoger dan de dagtemperatuur van de afgelopen weken. We gebruiken deze dagen om het schip weer in topconditie te brengen, schilderen, roer weer keurig in orde, wintertent er af en zomertentje er op.

kont in de lak, kabel strak

Er wordt ruim gefoerageerd en we gaan een paar keer lekker uit eten. Als het dan woensdagavond is en we lekker buiten van de avond genieten krijgen we de mededeling van Sylvianne dat we er nog rustig een dagje aan kunnen plakken: het is weer eens zover. Half Frankrijk staakt donderdag en er is geen sluisbediening. Dus rommelen we nog een dagje wat aan en gaan we pas morgen (vrijdag) richting Canal latéral á la Garonne. Het weer is nu fantastisch en de vooruitzichten idem.

Sylvianne en Sanne

Bovendien: we gaan weer naar de stilte en de rust, want dat is het enige maar wel grote nadeel van deze haven midden in de stad: er is veel lawaai en stank van het verkeer.

Maar het is zomer: eindelijk.

<!– @page { margin: 2.54cm } P { margin-bottom: 0.21cm } A:link { so-language: zxx } –>

REIS 2010

Dinsdag 1 juni tot en met maandag 14 juni

Dinsdag 1 juni. Het blijft erg hard waaien, dus we besluiten om nog maar een extra dagje in Carcassonne te blijven liggen. Bovendien hebben we niet zo veel zin om te varen, onze gedachten zijn vandaag elders.

Woensdagochtend vertrekken we bijtijds richting Castelnaudary. Onze ‘vaste’ plek bij Sauzens slaan we dit keer maar over, ook omdat deze overigens prima aanlegplek (wel water, geen stroom) het predicaat ‘priorité au bateaux passagers’ heeft gekregen en we geen zin hebben in het risico later op de dag te moeten verkassen. Al vóór Bram komen we ineens achter de Marie Helène van D&A te zitten en daarmee is de snelheid er behoorlijk uit. Regelmatig laat ik het schip uitdrijven om te voorkomen dat we te dicht achterop komen. Maar 2 sluizen verder houden zij het voor gezien en gaan aan de kant. Wij gaan door naar onze ‘oude’ plek bij Villepinte. Vlak daarvoor, bij de brug is een pick-nick plaats met een kleine kade en daar ligt de Evolutie. We besluiten dat het beloofde biertje later zeker nog zal komen en varen nog een km door naar ons eigen plekje bij de witte paaltjes, daar geplaatst door een vlak daarbij wonende boer om de aandacht te vestigen op zijn wijn en andere produits regionaux.

Villepinte, onze favoriete plek

Het is er, afgezien van de vele vogels en kikkers, heerlijk stil; overdag zijn er wat fietsers en wandelaars en zo nu en dan een voorbijstormende huurpraam, maar verder zijn we alleen met ons bootje. En het is zowaar nog mooi weer ook. De volgende (donder)dag en vrijdagochtend blijven we lekker liggen en genieten van het aangename zonnetje. Halverwege de vrijdagmiddag gooien we los om een stukje verder te varen, zodat we niet op zaterdag nog alle 15 sluizen naar Castenaudary voor de boeg hebben: we willen daar het weekend liggen met stroom en water om de wasmachine weer eens flink te laten werken. Op het moment van losgooien komt de Evolutie om de hoek en neemt meteen onze plek in. Hun aanlegplaats bij de brug was minder rustig dan gehoopt. Wij meren 2 uur later en 5 sluizen verder af boven de écluse St. Sernin aan een krap diep genoeg kantje.

Zaterdagochtend (5 juni) nemen we in hoog tempo de laatste 10 sluizen naar Castelnaudary en liggen tegen lunchtijd vast in de haven. Helaas blijkt de capitainerie net dit weekend gesloten, maar zonder geluk vaart niemand wel: de eerste de beste stroomaansluiting die ik probeer blijkt toch open te staan, dus stroom genoeg en Sanne aan de was. En nog meer geluk, een flinke opklaring met veel wind, dus 3 uur later ligt alles weer droog in de kast of op bed. Die avond drinken we een genoeglijk glas wijn bij onze Duitse achterburen op hun huurboot, die we die middag met veel moeite achter ons aan de kant gekregen (=gepraat) hadden; iedere keer als ze er bijna waren gaf de man weer vol gas achteruit en dat schiet niet op.

Zondag 6 juni. Bewolkt en buien. Zoonlief gebeld, is jarig vandaag. Hij blijkt ook op het water te zijn, zeilend op het Pikmeer, maar daar is het wel mooi weer! s’Avonds heerlijk gegeten, restaurant de Gondolier, een aanrader (wisten we trouwens al).

Maandag 7 juni. Redelijk zonnig weer, Sanne draait eerst nog gauw een was, we tanken water, rekenen af bij de capitainerie en varen nog net op tijd weg om 2 sluizen te halen vóór de middagpauze, want daar net voorbij is een mooie kade vlak bij Le Mas Saintes Puelles. Volgens de overlevering zo geheten vanwege twee vluchtende weeskinderen, die in dit dorp het lichaam van de martelaar Saint Saturnin in veilgheid brachten (rond 250 na Christus). Een onduidelijke geschiedenis.

Aanvankelijk meer ik af aan het einde van de kade, kort achter een huurboot, waarvan de Australische bemanning op de wal van een uitgebreide lunch geniet: koffie met likeur en chocolade toe. Nadat zij vertrokken zijn verhaal ik het schip naar het andere eind van de kade om optimaal van de zon te profiteren (de zonnepanelen) en te genieten (wijzelf).

Gebroken roerkabel

Tenslotte draai ik het roer naar de kant van de wal (minder last van inlopende golven), maar dan ploseling een flinke knal. Daarna: het stuurwiel draait maar het roer doet niets: roerkabel spontaan gebroken. Zomaar, plotseling, geen enkele aanwijsbare oorzaak. Natuurlijk hebben we de pest in, maar wat een geluk dat dit niet gebeurt bij het manouvreren in een sluis of een lastige aanleg manouvre tussen een stel tupperware bootjes. We hebben wel een noodroer, maar voor ik dat uit het vooronder en op z’n plek heb ben je wel een kwartier verder. Hoe vervelend ook, het kon nauwelijks op een betere plek gebeuren. Morgen aan het werk dus. s’Avonds nog urenlang geprobeerd in de logboeken terug te vinden wanneer de kabels voor het laatst vervangen waren: we komen uit op 1994 in Verdun, maar dat lijkt wel erg lang geleden.

Doorkijkje naar Le Mas Saintes Puelles

Dinsdagochtend miezert het stevig en ik ga op de fiets naar Castelnaudary om nieuwe kabels te kopen. Na 3 uur zoeken en 2 keer de hele stad doorkruist te hebben is het raak bij het laatst mogelijke adres en koop ik 2 stukken 6mm staaldraad, totaal 13,5 meter (voor € 20,84). Volgens mij heeft de man zich flink verrekend.

Om 15 uur terug bij de boot en om 19.15 uur is de gebroken kabel vervangen. Wel een enorme pestklus, vooral het hangend op/aan het achterdekje (in de regen!) bevestigen van de kabel aan het roer. Maar we zijn nog steeds blij dat het op zo’n gelukkig moment gebeurd is. Het had heel anders kunnen gaan.

Woensdag de kabel van de andere kant vervangen. Als 1 van de 2 kabels breekt vertrouw je de andere ook niet meer. Vandaag ging het lang niet zo vlot als gisteren, de nieuwe kabel blijkt voor 2 katrollen aan de dikke kant (6 mm i.p.v. 5). En 6 mm staaldraad in korte bochten buigen valt niet mee als je dat liggend over 3 accu’s in het donker moet doen. Uiteindelijk in de late namiddag is de klus geklaard. Dat ging ons 16 jaar geleden toch wat makkelijker af. Tevreden maar wel allebei met diverse pijntjes in de oude lijven gaan we ter kooi.

Donderdag 10 juni. Prachtig weer. Sanne fietst weer terug naar Castelnaudary voor de boodschappen en we genieten van een heerlijk zonnetje. Ik probeer voor de zoveelste keer de douchekop te repareren maar dat lukt nu echt niet meer. Ook maar vervangen dus.

Eeuwen oude voerplek voor de paarden. Nog maar bij een enkele sluis te vinden.

Vrijdag, na een prachtige ochtend doemt de Evolutie achter ons op en meert voor ons af. Helaas meent de zon nu schuil te moeten gaan achter soms bijna zwarte wolken en start een regen- en onweer periode met veel zware buien en maar heel af en toe een droog uurtje. Maar goed, lekker kletsen en borrelen gaat binnen in de kajuit ook prima, ditmaal weer bij B&J aan boord. Misschien moeten wij toch ook maar eens nadenken of we niet tussen de middag gaan warm eten, wat bijna al onze vaarvrienden hier doen. Want het borreluurtje loopt vaak uit en dan moeten wij (Sanne dus) nog koken, zodat we pas tegen tienen aan de maaltijd gaan.

Zaterdag weinig te melden. In de ochtend lichte regen, tijdens de lunch even droog en in de namiddag begint weer een uren durend onweer.

Zondag hetzelfde weerbeeld. Van de opklaring net na het middaguur maken we gebruik om naar Le Segala te fietsen om te kijken of daar aan de kade (met stroom en water) nog een plek vrij is. Het fietsen langs het kanaal leek echter meer op het WK veldrijden. De slagregens van de afgelopen dagen hadden van het pad een vrijwel onbegaanbaar baggerzooitje gemaakt met als gevolg doorslippende wielen en niet werkende remmen. Op een gegeven moment slip ik weg, kon dus niet remmen en duik bijna voorover het kanaal in. Met meer geluk dan wijsheid bleef ik nog net op de kant liggen, de fiets zat tot aan het stuur in het water. Het zou een geweldig slapstick filmpje zijn geweest, maar dat is, jammer voor jullie, niet gemaakt. Tijdens het borreluur, dit keer weer bij ons aan boord, krijgen we het zoveelste onweer over ons heen. Daarna regent het de hele nacht gestaag door.

Maandag 14 juni. We vertrekken vroeg naar Le Segala, want door al dat slechte weer kunnen onze zonnepanelen onvoldoende capaciteit leveren om de vraag bij te houden. Ook alle oplaadbare apparatuur is leeg of vrijwel leeg, dus of varen of aan de stroom. Een walaansluiting heeft dan sterk de voorkeur, omdat onze oude omvormer wel 230 V levert, maar met een blokcurve en geen sinuscurve, wat inhoudt dat veel moderne apparatuur daar slecht mee geladen kan worden of zelfs door kapot gaat.

Het regent onophoudelijk en meestentijds hard. Ik heb kennelijk gisteren bij die valpartij toch iets in mijn rug verdraaid en dat doet behoorlijk zeer. Het koude natte weer werkt natuurlijk ook niet mee. Daar wordt niemand vrolijk van. Sanne krijgt zelfs ruzie met een sluiswachter, toen ze mopperde dat hij ons 20 minuten liet wachten. De man vond dat je met dit weer niet van hem kon verwachten dat hij regelmatig keek of er een schip aankwam en dat ze dan maar harder op de deur had moeten bonzen (waarachter hij lag te pitten!). Nou ja.

Tijdwinst? In feite zijn dit 3 gekoppelde sluizen.

Maar goed, na 5 km en 6 sluizen leggen we om 12 uur aan in Segala, sluiten de stroom aan (€ 2,-/nacht) en komen verder niet meer buiten. Het blijft onophoudelijk plenzen. Gelukkig staat de wintertent er nog steeds op en doet de kachel het ook nog prima. Half juni, zuid-Frankrijk. Toch leuk!

REIS 2010

Maandag 24 mei tot en met maandag 31 mei

(Klik op de foto’s voor vergrotingen)

Met wisselend bewolkt weer vertrekken we op maandag ochtend naar La Redorte. Na 2 uurtjes varen en maar 1 sluis zijn we bij de schitterende nieuwe kade die men daar heeft aangelegd. Helaas heeft men zich niet bedacht dat de meeste privé boten net iets dieper steken dan de 70 cm die de huurboten nodig hebben. Uiteindelijk lukt het toch om een plekje te vinden op het einde van de kade, net voor de Hodi, een relatief nieuwe Engelse mini-luxemotor, waar we 2 jaar geleden een poosje samen mee in Lacourt St. Pierre hebben gelegen. Altijd weer leuk dat soort ontmoetingen. Overigens is deze nieuwe kade voorzien van water- en electra aansluitingen: voor 1 euro krijg je 30 minuten stroom en water. Zo krijg je de kosten er wel uit. Maar in anderhalf uur kan S. net 2 wassen draaien en zijn de laptop en de telefoons weer opgeladen.
Aan de andere kant van de haven ligt de Kleine Beer en even verderop liggen Max en Gerrie met hun tjalk, zo hebben we langzamerhand in alle havens wel wat bekenden.
Dinsdags blijven we liggen, S. fietst naar Rieux om een oude kerk te bezichtigen en in de namiddag drinken we een glas bij Max en Gerrie.
Woensdag ochtend vertrekken we bijtijds, we willen vanavond in Marseillette liggen. Uiteindelijk lukt dat wel, niet op de bedoelde plek boven de sluis, maar net ervoor. Oorzaak, grote drukte met huurboten en een hotelboot met de snelheid van een slak op een teerton, waardoor we bij de 3-ling sluis van Fonville ruim 2 uur oponthoud hebben. We hadden ons er al mee verzoend beneden te moeten overnachten (naast een drukke weg) toen de sluiswachter duidelijk maakte dat hij alsnog wel een groep van 3 boten naar boven wilde sluizen, ook al werd het daarmee ruim half 8. Heel bijzonder voor een sluiswachter op het Canal du Midi. Maar in dank aanvaard. We varen dus door tot voor de sluis van Marseillettte en knopen daar stevig vast. Terecht, want die nacht krijgen we nog een zware onweersbui over ons heen.
Donderdag bijtijds op en meteen om 9 uur door de sluis. Even later passeren we de Evolutie, die vlak naast onze haven altijd overwintert en nu al een paar dagen afgemeerd ligt aan een mooie nieuwe kade. Net als wij zijn zij ook onderweg naar Moissac, waar ze een aantal weken op de rivier de Tarn willen doorbrengen.
Ook in Marseillette, we hebben het al op een flink aantal plaatsen meer gezien, zijn weer hele stukken oever compleet kaal gemaakt: de aantasting van de majestueuze platanen door een schimmelziekte begint nu toch wel desastreuze vormen aan te nemen. Op deze manier komt het voortbestaan van het kanaal ernstig in gevaar, de oevers worden niet meer vastgehouden door de wortels en het waterverlies door verdamping en toename van de waterdoorlating van de bodem (geen bladerlaag) neemt sterk toe. Hoewel ze al jaren bezig zijn met de bestrijding van de ziekte is de kanaalbeheerder duidelijk aan de verliezende hand.

Kleine kade bij Trèbes

De sluizentrap van Trèbes wordt voorspoedig genomen en net voor lunchtijd meren we af aan een kleine kade ongeveer 1 km voorbij het dorp. Een uurtje later meert de Evolutie achter ons af en is de kade dus meteen vol. Het is een prachtige plek, midden in de natuur, stil en rustig. Jammer dat het weer niet meewerkt, het is fris en regenachtig en opnieuw, het wordt eentonig, veel wind. Ongelooflijk, nog steeds de wintertent erop en s’ochtends de kachel even aan om de kou uit de oude botten te verdrijven. Al geef ik grif toe: ik ben een koukleum.

Zeldzame verstekeling

Vanwege het belabberde weer blijven we op vrijdag maar weer een dagje liggen. Met enige moeite de fiets op de wal gekregen zodat Sanne boodschappen kan doen. Die avond lezen we op de mail een heel triest bericht: onze vroegere buurvrouw is plotseling overleden. We besluiten om de volgende dag naar Carcassonne te varen, te proberen een plek te vinden om het schip bewaakt achter te laten en zo mogelijk een vlucht naar Nederland te boeken.
Zaterdagochtend bijtijds opgestaan, maar we blijken niet de enigen te zijn. Als we om 9 uur voor de eerste sluis liggen zijn er al 2 boten voor ons. Gebeld naar de haven in Carcassonne: we kunnen een plek reserveren, maar alleen aan de openbare kade. Dus kunnen we niet allebei weg, want je kunt je schip daar absoluut niet onbemand laten liggen.

Bijna on-Frans goede organisatie in deze haven

Uiteindelijk blijkt het ook niet meer mogelijk om een zodanige vlucht te boeken dat één van ons met zekerheid op tijd bij het afscheid kan zijn. Noodgedwongen moeten we dus op andere wijze blijk geven van onze betrokkenheid, wat uiteindelijk dank zij de hulp van vrienden aan het thuisfront ook lukt. Verdrietig dat het tenslotte zo moest en dat we niet naar het afscheid konden.
Zondag en maandag blijven we min of meer noodgedwongen in de haven liggen. De zoveelste storm met uitschieters tot 90 km/uur komt over ons heen. Wij kunnen ons gelukkig permiteren om in die omstandigheden te blijven liggen, feitelijk een geluk bij een ongeluk dat we nu toch in een haven met stroom en water liggen.

Haven van Carcassonne, links het afgesloten deel, rechts de 'openbare' kade. De Artemis met nog steeds de wintertent op (31 mei).

Dat geldt echter niet voor al die huurboten; die hebben voor 1 of 2 weken geboekt en moeten hun schepen op tijd weer inleveren. Maar al die huurbakken zijn beslist niet gemaakt om bij deze zware winden enigszins behoorlijk te kunnen manoevreren, nog afgezien van het feit dat ze met volstrekt onkundige en onervaren bemanningen varen. Op zich geeft het voor ons wel een hele hoop vermakelijk spektakel. Maar voor hun is het inderdaad beslist niet leuk. Aanleggen duurt soms wel bijna een uur, soms wordt het maar opgegeven en proberen ze in de sluis te komen om door te varen. Er wordt behoorlijk wat schade gevaren en nog meer ruzie gemaakt. Ik betwijfel of alle huwelijken dit soort dagen doorstaan. Op een gegeven moment komen 2 boten tegen elkaar aan lagerwal terecht in de hoek van de haven net voor de sluis. Wat ze ook doen, ze komen er niet weg en krijgen hooglopende ruzie. Om een lang verhaal kort te maken, na anderhalf uur modderen gaat de grootste van de twee alsnog de sluis in, de kleinste maakt uiteindelijk vast op de steiger, waarna de bemanning zijn spullen pakt en onmiddelijk van boord vertrekt met de mededeling aan de havenmeester dat de verhuurmaatschappij het bootje maar moet komen ophalen.

<!– @page { margin: 2.54cm } P { margin-bottom: 0.21cm } –>

REIS 2010

Uitzicht vanuit ons appartement tijdens de eindeloze winter 2009/2010

N.B. Voor alle foto’s geldt: door er op te dubbelklikken krijg je de grote versie in beeld. Via terug (back) kom je weer bij het verhaal uit.

Zondag 11 April tot en met zondag 23 mei

Beste lezers, ik kan mij voorstellen dat velen van jullie de hoop al opgegeven hadden dit jaar nog iets van onze reisbelevenissen te vernemen. Ik ga ook niet niet proberen de afgelopen 6 weken uitvoerig weer te geven, want daar wordt niemand vrolijk van. Maar wat een rampzalig weer dit voorjaar. Door dat slechte weer zijn we pas een week geleden echt met de reis begonnen.

Maar de winter in de haven was niet veel anders

Voor de volledigheid toch maar even even wat daaraan voorafging.

10 Mei vertrokken van huis richting Waregem, waar we een running dinner zouden hebben. Helaas nam het passeren van Antwerpen ruim 2 uur extra, waardoor een deel van het geplande programma niet meer haalbaar bleek. Jammer, maar gelukkig heeft Rudy beloofd dat we zijn kunstverzameling op een ander moment mogen bezichtigen. Diner, nagerecht en gezellig samenzijn waren echter zo goed en gezellig, dat we het file-leed snel weer vergeten waren. Met nog extra dank aan vriend Hein die ons van en naar het hotel heeft gebracht.

Sneeuwhoogte op het dek 2 dagen voor we aankwamen

De volgende dag zonder problemen naar de haven bij Sallèles gereden. Toch nog bijna 1100 km, het blijft een heel eind. In de haven worden we begroet door Michel, de nieuwe ‘gardeur’. Ook Ted, de oude havenmeester heeft ons direct in de gaten.

Over de vele veranderingen in Port la Robine zal ik het later nog wel eens hebben. Vooralsnog is het duidelijk dat aan ‘onze’ kant in de haven geen electriciteit is (en wrs. ook nooit zal komen). Daarom besluiten we de volgende ochtend om de haven maar direct te verlaten en 700 meter verderop weer aan te leggen bij het huisje van vrienden (Ruud en Tina) waar we water en electra kunnen krijgen.

Wijnstokken bij aankomst, kale stronken met een enkel blaadje

Gepland was ongeveer 2 á 3 weken daar te liggen, het schip grondig te poetsen, alles weer vaarklaar te maken en dan te vertrekken.

De verjaardag van Jan T. Het weer nog redelijk en als altijd een perfecte inleiding op de zomer

Maar doordat het weer aanhalen van alle vriendschappen meer tijd nam (gezelligheid kent immers geen tijd), we heel lang gezocht hebben naar een geschikte plek om de auto achter te laten (de afgesloten parkeerplek naast de haven was door de nieuwe pachters al meteen opgeheven) en we de derde week van April zulk mooi weer hadden dat er nauwelijks geklust werd, zagen de weergoden kans roet in het eten te gooien. Op 1 mei slaat het weer om en volgt een periode van regen, sneeuw, hagel, storm en bittere kou. Op de paar slechtste dagen overdag maar 3 graden, windsnelheden van over de 100 km/uur, gewoon koud, guur,nat K…weer.

Onze ligplaats gedurende de eerste 5 weken. Met veel dank aan Ruud en Tina

Misschien moeten we achteraf maar blij zijn dat we nog net niet op weg waren, want zonder electriciteit is het verblijf aan boord onder die omstandigheden domweg niet aangenaam. Bijkomend voordeel is nog dat allerlei klusjes, waar je normaal niet gauw aan toe komt inmiddels ook gedaan zijn.

Maar ………., de hele periode daar hadden we geen werkbare internet verbinding en daarom kan ik nu pas het reisverhaal van 2010 opstarten.

Dus op dinsdag 17 mei, 5 weken na aankomst vertrekken wij omdat het weer eindelijk opklaart, d.w.z. het is droog en zonnig, maar nog best wel fris. We varen tot aan de eerste sluis bij Agens en blijven daar liggen, want enkele bekenden liggen daar ook omdat er een mooie kade is om aan de zijkanten van het schip te kunnen werken. De volgende dag worden we wakker en blijkt er een dusdanig harde Tramontane opgestoken, dat we opnieuw (moeten) besluiten om niet door te varen, maar rustig de storm af te wachten.

Besneeuwde heuvels aan beide zijden van het Canal du Midi: 21 mei 2010

Stel je voor: de tweede helft van mei, windsnelheden van 70 tot 90 km/uur en je ligt op een kanaal van nauwelijks 25 meter breed in Zuid-Frankrijk de storm af te rijden, met elke ochtend en avond de kachel aan. Maar zaterdag 22 mei luwt de storm en met rustig en superzonnig weer varen wij naar Homps waar we nu de Pinksterdagen doorbrengen. Volgende week op weg richting Carcassonne

REIS 2009

WOENSDAG 30 SEPTEMBER TOT EN MET ZONDAG 4 OKTOBER

Nog even een kort stukje tussendoor. Vanaf de komende week zitten we vlakbij of in onze winterhaven, Port la Robine. Helaas is juist daar de ontvangst van het laptopmodem slecht of zelfs onmogelijk. De communicatie met de server van het weblog kan dan zo oeverloos lang duren dat het uren duurt voordat er een stuk met wat foto’s geplaatst is. Althans, zo was het aan het begin van het seizoen, 5 maanden later kan er natuurlijk best wel wat veranderd zijn. Maar als het niet lukt zal ik het reisverslag na thuiskomst wel aanvullen. De planning is dat we met een week of drie toch echt wel thuis zullen zijn, beter gezegd in ons andere huis zullen zitten, want de boot is natuurlijk even goed (soms zelfs nog iets meer) ons thuis.
Woensdagochtend (30 sept) vroeg naar Castelnaudary gevaren. Aanvankelijk geen plek aan de “goede kant” van de haven, d.w.z. aan de kant waar water en electra zijn aangesloten, maar na een uurtje verdwijnen er enkele huurboten en steken we over. De nieuwe water-/electra installatie van de haven doet bijna futuristisch aan: op het Office du Port krijg je, na betaling van het havengeld (is nu dus ook fors meer) een 2-zijdig wit geheel blanco kaartje mee, formaat creditcard. Dat kaartje leg je op het stroomkastje en dan toets je de electraknop een aantal keren in (per keer levert dat 720 Wat op) of de waterknop (levert per keer indrukken 100 ltr water). Water is gemaximeerd op 1000 ltr per dag, stroom is niet gemaximeerd. Het werkt inderdaad voortreffelijk, maar het systeem is natuurlijk makkelijk te manipuleren. Toen ik de buitengewoon aardige ‘havenmeesteres’ (die overigens voortreffelijk Engels sprak) dat duidelijk had gemaakt, heb ik geloof ik wel iemands dag behoorlijk verpest. Enfin, voor 13 euro per etmaal onbeperkt stroom, 1000 ltr water en 2 gratis douches incl de toeristenbelasting is voor ons geen waanzinnig bedrag, maar voor hier is het (on)behoorlijk duur.
In de loop van de middag loopt de haven echt overvol met huurboten en we gaan ons een beetje zorgen maken over de geplande terugreis. Hoe meer huurboten, hoe langer het schutten gaat duren, hoe meer de sluiswachters gaan proppen in de sluizen en hoe groter dus de kans op (verf)schade. Tot onze stomme verbazing liggen we echter de volgende (donderdag)ochtend om 9 uur alleen voor de vierlingsluis, schutten daar razendsnel doorheen, vinden even later de volgende sluis al openstaan en zo gaat het maar door. We krijgen soms nauwelijks de tijd om vast te maken. Het geplande programma is om 12 uur al gehaald en we besluiten om maar gewoon door te gaan.

Schitterende omgeving tijdens snelle tocht

Alléén schutten is heerlijk comfortabel en wie weet hoe het morgen is. Misschien scheelt het ook dat de meeste sluiswachters ons langzamerhand wel kennen, zij weten ook dat vrijwel alle eigenaar-boten liever alleen schutten dan samen met huurboten en dat dat gemeenlijk ook veel sneller gaat. Des te eerder kunnen ze weer verder in hun groente- en/of bloemen-tuintje. Tot 2x toe hoor ik een sluiswachter ons aanmelden bij de volgende sluis met “de Artemis komt er nu aan”. Om 4 uur is ook de geplande route van weer een volgende dag al afgelegd. Dus nog maar 3 sluisjes genomen en we stoppen vlak voor Carcassonne. Vandaag 23 sluizen genomen en 34 km gevaren!!

Sluiswachter/kunstenaar in aktie.

Vrijdagochtend gaan we met bijna dezelfde noodgang verder, met dat verschil dat het in de loop van de dag steeds harder gaat waaien. We schutten bij Trebes nog af door de drieling sluis, maar dan begint het zo hard te stormen dat de haren uit mijn snor waaien en we steeds scheef door het kanaal gaan. Bij Marseillette hebben we de grootste moeite om het schip aan de bovenwindse kade vast te krijgen. Dat is heel lang niet meer gebeurd, maar we weten dat het in deze streek vaak erg te keer kan gaan. Net als we bijna klaar zijn met vastmaken worden we verrast door Sj & L van de Winterthur. We hadden hun in Trebes gebeld om te melden dat we hier gingen aanleggen. Zij hadden eerder al laten weten dat ze het leuk zouden vinden ons nog even te zien voordat ze naar Spanje vertrekken, maar volgens ons oorspronkelijke programma waren we op dit moment nog veel te ver uit de buurt. Nu is het met de auto nog maar een klein half uurtje.
Uiterst genoeglijk bijgekletst en ervaringen uitgewisseld. Ieder heeft dan toch weer van alles meegemaakt en in de afgelopen maanden wederzijdse kennissen ontmoet, dus stof genoeg. Zo gaat dat met ons water-nomaden-volkje, je vaart een poos gezamenlijk op en vervolgens zie je elkaar maanden of soms zelfs jaren niet. Maar toch weet je vaak wel hoe het gaat, want ondertussen heb jij de een ontmoet en die heeft weer anderen gezien en iedereen kent elkaar wel zo’n beetje. Fantastisch.
Zaterdagochtend is er gelukkig iets minder wind en dus tuffen we op ons gemakje door, nu niet meer alleen, maar met 2 Amerikaanse stellen op een niet al te grote huurboot. Bovendien kunnen ze nog varen ook. We meren om 3 uur af in Homps, waar we dus oorspronkelijk pas maandag aan zouden komen. Vervolgens lopen we weer tegen een typisch Frans seizoensprobleem aan. Voor de electra hebben we een wisselstekker nodig, maar na 1 oktober is de capitainerie zondags gesloten en kun je dat ding dus pas op maandag weer inleveren. Gelukkig is de naastgelegen wijnboer zo vriendelijk dat hij dat ding wel op zondag in ontvangst wil nemen. Omdat ze hier altijd om een persoonsbewijs als onderpand voor die stekker vragen willen we dat toch wel graag terug hebben en niet gedwongen zijn om tot maandagmiddag te moeten blijven.
De planning is nu om de komende week ergens vlak bij de haven te blijven liggen en daar het berghout bij te schilderen en de dekken in de was te zetten. Daarna zijn we nog een weekje in de haven om alles winterklaar te maken, met iedereen bij te kletsen en enkele wijnboeren te bezoeken. In de week van 18 oktober gaat het dan huiswaarts.

REIS 2009

MAANDAG 21 SEPTEMBER TOT EN MET DINSDAG 29 SEPTEMBER

Maandag de 21e regent het nog steeds en we blijven dus lekker liggen in St Pierre Lacourt. Helaas komt de havenmeester weer niet langs, zodat we dus uiteindelijk hier 5 dagen liggen voor 9 euro.
De volgende ochtend is het aanvankelijk flink mistig, daarna veel heel lage bewolking en uiteindelijk komt de zon er pas ’s middags tegen vieren doorheen. In de ochtend varen we naar Grisolles, een aanlegplek (en een dorp) dat verder niets te bieden heeft, zij het dan dat het kleine stukje kade dat er is, erg laag is, waardoor we makkelijk het vrijboord van het schip onderhanden kunnen nemen. Bovendien ligt het net op de goede afstand van Toulouse, precies 1 dag varen door een gebied met industrie, snelwegen, spoor emplacementen, stank en lawaai, zoiets als Luik vroeger, toen de staalindustrie er nog gloreerde.
Irritant is overigens dat zo’n klein stukje boodschappenkade inmiddels voor twee-derde in beslag genomen wordt door 2 cavailles van boten die er al maanden liggen. Zo ben je je goede naam als laatste stopplaats voor Toulouse snel kwijt.
Dinsdag en woensdag worden dus de beide zijkanten gepoetst en in de was gezet. Het gevolg was in letterlijke zin zo schitternd dat alle foto’s ervan mislukt zijn.
Donderdag (24 september) naar Toulouse, met werkelijk prachtig weer. Voorspoedige vaart (12 sluizen). In de laatste 3 sluizen (in de stad Toulouse zelf) hebben we een huurjacht voor ons waardoor de snelheid er een beetje uit gaat. Bij het uitvaren van de laatste sluis vóór de jachthaven gaat het fout. Ik zie dat het jacht stilvalt, opnieuw gestart wordt maar geen vaart meer kan maken, stuurloos is en weer stilvalt. Conclusie duidelijk, rotzooi in de schroef. De schipper kon het beetje vaart dat ze nog hadden er ook niet meer uitkrijgen, hetgeen nog een near accident met een tegemoetkomende motorsailor opleverde. Doordat die, eigenlijk voorrang hebbend, dat niet kreeg van de stuurloze huurboot, moest hij vol in de achteruit (we waren natuurlijk juist bij een smalle brug) en liep daarbij uit z’n roer. Noodgewongen sprong de eigenaresse op de voet van de brugpilaar om het schip voor meer schade te behoeden maar kon de lijn niet houden en even later bleef zij daar alleen achter toen de motorsailor alsnog op koers kwam en de brug passeerde. Wij nemen aan dat de man is teruggekomen.

De huurboot die we even later op sleeptouw hadden.

Toen we uitgelachen waren besloten we de huurboot maar op sleeptouw te nemen: je kon die mensen toch absoluut niet achterlaten in die kakafonie van lawaai, hartje Toulouse, omgeven door talloze zwervers, met een boot die niets meer kan. Kortom, S. springt op de kant met een sleeplijn, brengt die over naar het huurjacht en 15 minuten later liggen we beiden in de haven bij moeder Sylvianne. De huurboot blijkt vervolgens dermate veel plastic in z’n schroef te hebben dat er een duiker aan te pas moet komen. Het sleeploon bleek overigens een fles bijzondere dessertwijn.
Vrijdag 25 september. Wij hebben onze vertrouwde box naast de capitainerie gekregen, dat betekent dat we goed bij de voorkant c.q. achterkant van het schip kunnen. Vandaag aan de boeg wat minuscule beschadigingen bijgewerkt en geschilderd. Het is inmiddels 6 jaar geleden dat het hele schip in de lak is gezet en je kunt merken dat er hier en daar slijtage begint op te treden. Niet verwonderlijk na een zo bloedhete zomer, waarbij het staal vaak zo heet is geworden dat je er absoluut niet op blote voeten op kon lopen.
Zaterdag het schip gedraaid, daarna kan Sanne het roer en omgeving weer schuren en in de lak zetten. Dat quasi hout is wel erg decoratief maar vergt best veel onderhoud. In deze weersomstandigheden moet dat echt 2 keer per jaar gebeuren. Maar gelukkig draait onze verfspecialiste daar haar hand niet voor om.
Die middag haalt Sanne boodschappen en komt per toeval op een hele grote rommelmarkt terecht. En ja hoor, waar we al eindeloos vaak markten afgesjouwd hebben op zoek naar een servies (om mij geheel onduidelijke reden zijn de plastic borden die we al 45 jaar gebruiken niet goed genoeg meer) loopt ze nu tegen een 22-delig porceleinen servies aan. De prijs: twee euro!! Haar weekend kan niet meer stuk. ’s Avonds heerlijk gegeten in een nieuw ontdekt restaurantje vlak bij de haven. Prima en bovendien dus open op zaterdag; gebruikelijk zijn nagenoeg alle restaurants hier in Toulouse in het weekend gesloten
Zondagochtend gaan we naar de beroemde en immens grote markt om stevig victualiën in te slaan en na de lunch en het afscheid van Sylvianne vertrekken we. We hebben nog 175 km en 75 sluzen voor de boeg!! Maar vandaag om te starten vast een klein stukje, naar Vic,12 km en 2 sluizen verder. In de eerste sluis gaat de boegschroef bijna aan gort omdat er een flink stuk hout in terecht komt. Gelukkig blijkt even later dat alles weer/nog werkt en is het hout spoorloos verdwenen. Aan de kade in Vic is wederom nog plek en vergeleken met Toulouse is het er doodstil.
Maandag (28 september) vertrekken we nu eens een keer op tijd, maar dan kunnen we na 3 min alweer stoppen. De VNF is aan het baggeren en de schipper wil duidelijk eerst zijn bak vol hebben voor hij de kabels loos geeft en ons laat passeren. Na een half uurtje drijven is het zover en hebben we met schitterend weer een zeer voorspoedige tocht. Zo snel gaat het dat we ’s middags om 5 uur al bij de bovenste sluis aankomen: we hebben er dan inmiddels 14 gehad. Alle sluizen alleen geschut, dat scheelt enorm in tijd. We zijn weer op het hoogste punt van de reis: 199 mtr boven de zeespiegel. Helaas ligt Segala even verderop vol, dus door naar de aanlegplek vóór de eerste afdalende sluis.
Dinsdagochtend besluiten we gezien de voorspoedige vaart van gisteren een dagje extra van het schitterende weer te blijven genieten. Varen daarom maar anderhalf uur (= 3 km= 6 sluizen) en meren af aan een kleine kade in de middle of nowhere. Genieten uitgebreid van de zon met een heerlijk licht windje en een schitterend uitzicht op le Mas Saintes-Puelles (waar ook de bakker van een welverdiende vakantie blijkt te genieten). Vandaag in totaal 5 boten gezien, met onszelf erbij is 6. De eerste 2 waren samen dus dat betekent 5 schuttingen per sluis verdeeld over de periode van 9 tot 19 uur. Een schutting per 2 uur!! En elk(e) sluis(complex) is continu bemand. Geen opwindend bestaan voor de sluiswachters en een onnodig duur systeem. Maar voor ons wel comfortabel.

Doorkijkje vanaf de aanlegplek naar le Mas Saintes Puelles

Het is herfst, in de ochtend varen we vaak recht tegen de zon in en op het water, zeker bij het invaren van de sluizen is dat best wel lastig. Ander nadeel is dat door de veel schuiner invallende zonnestralen en de kortere duur het rendement van de zonnepanelen sterk afneemt. Dus ofwel veel varen (motoruren) ofwel met enige regelmaat aan de electra. Het is verbijsterend zo snel als de dagen korten, terwijl je door het prachtige weer, ongeveer 26 tot 28 graden overdag nog steeds het idee hebt dat het eigenlijk nog volop zomer is. Maar als je ’s ochtends wakker wordt is het soms best wel fris. Om helemaal eerlijk te zijn  heb al een paar keer even de kachel aangezet. We zijn hier tenslotte voor de warmte niet waar. Morgenvroeg naar Castelnaudary voor een dagje shoppen en stroom laden. Daarna met gezwinde spoed door naar Carcassonne.

REIS 2009

MAANDAG 14 SEPTEMBER TOT EN MET ZONDAG 20 SEPTEMBER

Niet erg die mist, als je de sluis die er in zit maar op tijd ziet.

Voor vertrek, iets later vanwege de mist, nog even dieselolie getankt. Weliswaar een halve euro goedkoper als vorig jaar om deze tijd maar toch nog altijd € 1,25/ltr. Maar ja, 8 keer naar de benzinepomp lopen 3 km verderop met telkens 20 liter is ook geen
genoegen. Opvallend genoeg is er nog nooit een pomphouder in Frankrijk, met een benzinestation gelegen aan de weg naast het kanaal, op het idee gekomen een pomp voor de watersport te plaatsen. Hij zou slapende rijk worden. (Er was er overigens één, in Castelnaudary, maar die is vorig jaar in zijn slaap overleden).
Om lunchtijd hebben we alweer 7 sluizen achter ons en leggen aan in Castelsarrasin. Het is eigenlijk te warm om iets te doen en behoudens wat boodschappen doen we dus niets. We zomeren na. Behalve dan de dagelijkse verzorging van de dekken.

PLATANEN

Prachtige 'waterlanen', omzoomd door platanen

Het overgrote deel van het Canal du Midi en grote delen van het Canal latéral à la Garonne zijn omzoomd door vaak eeuwenoude platanen, soms zelfs in dubbele rijen. Die staan er niet zomaar. Het zijn enorm sterke bomen, goed bestand tegen droogte en
(lucht- en water-) vervuiling. In dorpen en steden zie je vaak dat ze rondom strak in het asfalt staan, kennelijk kunnen ze daar prima tegen. Hun uitgebreide wortelstelsel maken de oevers zeer compact (het kanaal ligt op veel plaatsen geheel boven het maaiveld). Door het enorme bladerdak wordt de verdamping van het water tegen gegaan. Bovendien zorgt het sterke leerachtige blad (dat laat valt) voor een welhaast ondoordringbare laag op de bodem van het kanaal omdat het nauwelijks wegrot. Daardoor wordt het kanaal overigens ook steeds ondieper. Maar voor ons als pleziervaarders is er ook nog een ander nadeel. Vanaf het voorjaar valt er een fijn zwart stof uit deze bomen. Het zijn minuscule korreltjes die op je dek vastplakken. Laat je die zitten dan lijkt het of ze na verloop van 1 à 2 dagen oplossen in de verf en lijken het net kleine roestplekjes die nauwelijks weg te poetsen zijn (zelfs met een zware cleaner lukt het niet). De combinatie met water (condens) en vervolgens opdrogen in de zon versterkt het roestaspect aanzienlijk. Het rare is dat vrijwel de meeste plekjes tijdens de winter wel weer verdwijnen, maar onder achterlating van een dek dat steeds doffer wordt. Je wilt vanzelfsprekend niet rondvaren met een schip dat er als een roestbak uitziet (op onze witte dekken zie je die vlekjes natuurlijk veel erger dan op gekleurde dekken). We hebben de ervaring opgedaan dat s’ avonds de dekken even vegen met een zachte bezem en ze s’ochtends even schrobben met gewoon kanaalwater deze irritante aanslag voor 95% voorkomt. Daarnaast zetten we het hele schip elk najaar grondig in de was. Daardoor wordt ie niet minder vuil maar je krijgt het vuil er in het voorjaar wel tien keer zo makkelijk af.
Rondom onze winterhaven staan gelukkig geen platanen!

Bij elkaar geveegd stof van platanen.

"Platanenroest" op een stukje van het achterdek.

Donderdagochtend weer uitgebreid naar de markt in Castelsarrasin, daarna tuffen we op ons gemak door naar Montech, gaan daar bakboord uit en varen een stukje het kanaal naar Montauban op. De steiger bij  Lacourt St. Pierre is weer helemaal voor ons

alleen. We willen hier een dag of 3 à 4 blijven liggen om wat te klussen en gezien het weerbericht ook de ‘wintertent’ er alvast op te zetten. Blijkt een geweldig idee want nadat we vrijdag het dak van de stuurhut onder handen hebben genomen (lastige klus want de zonnepanelen moeten er tijdelijk even af) en vervolgens de tent geplaatst hebben, regent het zaterdag en zondag pijpenstelen met regelmatig onweer. Na zoveel maanden van prachtig weer met slecht een enkele bui, is dit wel even wennen. Vooral ook omdat de temperatuur nauwelijks de 20 graden haalt. Maar met de wintertent blijft de stuurhut droog, waardoor we bij slecht weer toch een stuk extra ruimte hebben en bovendien koelt het binnenboord veel minder af.

Wintertent erop, ietsje minder mooi, maar wel heel comfortabel.

Volgende week naar Toulouse.

REIS 2009

WOENSDAG 9 SEPTEMBER TOT EN MET ZONDAG 13 SEPTEMBER
Gisteravond samen op gepaste wijze de verjaardag van Sanne gevierd.
Vandaag (woensdag) zijn we een beetje druk met de voorbereidingen voor het familiebezoek. We pavoiseren het schip alsnog voor Sanne’s verjaardag en doen uitgebreid boodschappen. Broer en zus, beide met partner, komen ons opzoeken en dat heeft zo zijn reden. Als zij gevieren tegen vieren aankomen, blijkt al snel dat zij de heersende temperatuur in het Zuid-Franse nog bepaald niet gewend zijn: een plekje op de wal in de schaduw wordt geprefereerd boven onze toch ook redelijk koele stuurhut. Maar voor de overheerlijke barbecue van Sanne komt natuurlijk iedereen aan boord.

Koel op de kade

Donderdag blijkt al vroeg de diepere reden van het familiebezoek. Ze versieren het schip nog eens extra met 2 speciaal vervaardigde pavoiseerlijnen.

Aangepaste pavoiseerlijnen

Daarna wordt een (voor een schip bijzonder) apart ’straatnaambordje’ aangebracht, waarna de schipper nadrukkelijk wordt gesommeerd zich zodanig op te stellen dat de fotografen alles vast kunnen leggen voor het nageslacht.

Retraité !!

Kort samengevat, vandaag ben ik 65 geworden en vanaf nu dus gewoon AOW-er, retraité heet dat hier. Met dat verschil dat de meeste Fransen dat al worden op hun vijftigste.
We brengen de dag verder door met het nuttigen van enkele gepaste versnaperingen, natuurlijk een bezoek aan de kerk en de abdij en tenslotte aan een van de betere restaurants.
Vrijdagochtend drinken we gezamenlijk koffie, waarna onze lieve bezoekers helaas weer afscheid nemen en hun respectieve en deels gezamenlijke vakantiereizen vervolgen.
Wij rusten de rest van de dag uit van alle inspanningen en vooral ook emoties van de afgelopen dagen. Zaterdag vatten we dan de draad maar weer op, want we mogen dan nu wel allebei AOW-ers zijn, maar het schip moet zo geleidelijk aan toch voorzien
worden van een beschermende waslaag voor de winter. We lenen van de havenmeester een prehistorisch rubberbootje en doen vervolgens de nodige evenwichtsoefeningen om de kop en de kont van het schip schoon en in de was te krijgen. Met resultaat vinden we zelf.
Zondag brengen we uren door op de markt. Maar weer geen servies en ook nog geen glazen.
Komende week op weg naar Toulouse en daarna met gepaste snelheid door naar de winterhaven. Het wordt al echt herfst, de dagen zijn veel korter, de zon staat elke dag lager dus (minder opbrengst van de zonnepanelen) liggen we wat vaker in havens. De temperatuur gaat nu toch de 30 graden nauwelijks meer halen. Bovendien krijgen we wat signalen door dat er op het Canal du Midi hier en daar niet al te veel water meer staat. Stel je voor dat we vastlopen en hier mogen (Jack) moeten (Sanne) overwinteren.