Woensdag 16 september.
Gisteravond het schip nog gedraaid om de stuurboordkant aan de wal te krijgen. De oever is hier erg laag, makkelijk om aan de zijkant van het schip te werken. Dus vandaag meteen na het ontbijt gestart met het poetsen van het vrijboord (zijkant tussen het berghout (=stootrand) en het gangboord). Ondanks de warmte zien we kans om daarna ook deze kant prachtig in de was te zetten. Het leuke is altijd dat na het in de was zetten, als het regent (wat niet leuk is natuurlijk) de waterdruppels zo mooi parelen. Maar daarvoor doen we het niet, hoe gladder het oppervlak, des te minder vuilaanslag. Het doet me altijd weer denken aan de kreet van Ian Noble, destijds havenmeester in Moissac, naar zijn vrouw Kaz: “geef me mijn zonnebril even aan: de Artemis komt binnen”. En dat is echt helemaal Sanne’s werk. Na de lunch werk ik het blog bij en gaat Sanne onverdroten verder met een slachtpartij van de talloze schildkevers die overal aan boord aangevlogen komen om een leuk plekje voor de winter te vinden. Je moet daarbij oppassen dat je ze niet aanraakt met je vingers, want hun afweerreactie is het uitscheiden van een goedje dat ontzettend stinkt en dat je haast niet van je handen afgewassen krijgt. De bemanning van de Villa Luisa nodigt ons uit voor een drankje. Het is de tweede keer dit jaar dat we een glaasje drinken met bootvrienden. Wat een verschil met andere jaren! Hun kuip is zo groot dat we makkelijk de anderhalve meter in acht kunnen nemen. Het weer is en blijft bloedheet, vaart is er nauwelijks. Morgen gaat de temperatuur naar de 40 graden.
Donderdag 17 september.
Niet meer alleen, de Villa Luisa is aangenaam gezelschap
Na het ochtendritueel: dek wassen, brood halen, ontbijten, binnenboel opruimen, zetten we al vroeg de stoelen op de kant waar we in de middag schaduw en een minimaal zuchtje wind hebben. Net voor zevenen komt er nog een ex-binnenvaartschip uit de sluis vóór ons en probeert met een absoluut onverantwoorde bloedgang de volgende sluis nog te halen. Blij dat onze lijnen niet braken. En ook wel enig leedvermaak dat hij die volgende sluis wel in kan varen, maar dan niet verder komt en uiteindelijk achteruit weer uit de sluis moet om net daarvóór af te meren. Hulde aan een standvastige sluismeester(es). We eten in de stuurhut, om 20 uur is het al vrijwel donker. Even na tienen komt een jonge beverrat aangezwommen die zo ongeveer naast ons scheepje een leuk grasveld probeert kaal te vreten. Hij trekt zich van onze geluiden niets aan, maar gaat wel weer te water als Sanne van heel dichtbij een foto probeert te nemen.
Vrijdag 18 september.
Warm, licht bewolkt en licht briesje achterop. Sanne draait een bonte was. Ik verstuur het verslag van de afgelopen weken. Tegen half een vertrekken Sanne en Kalli (van de Vila) naar Montech voor een uitgebreide boodschappentour. Kalli en Jupp hebben gisteren hun auto opgehaald uit Agen. Uitgebreid rondgesnuffeld op de jaarlijkse Foire des Vins, enkele interessante aanbiedingen gekocht en verder leeftocht voor een week. Zo nu en dan valt er een drup regen, maar nat wordt je er niet van. Kalli & Jupp drinken bij ons een glas wijn achterop en in de stuurhut. Afstand houden lukt net. Naar en in de winkels wordt niet alleen afstand gehouden maar consequent ook mondkapjes gedragen. Tot half twee heerlijk bij 25° C buiten gezeten en genoten van misschien wel de laatste warme nacht.
Zaterdag 19 september.
Maar te snel vertrekt de Villa en zijn we weer alleen
Het heeft later tijdens de nacht klaarblijkelijk toch nog wat geregend en ook in de ochtend miezert het zo nu en dan nog wat. Gevolg: een (on)behoorlijk smerig dek; is bijna steeds het geval als na een droge periode regen valt omdat er dan veel stof en zand met die eerste regen meekomt. Niet voor niets heet het: ‘de lucht regent schoon’, maar die troep komt wel op het dek. Dus in de namiddag het dek gewassen, waarna Sanne onverdroten het gevecht met de schildkevers weer aangaat. Zelfs onder de douche ben je niet veilig voor die krengen, alhoewel: ze bijten niet, ze steken niet, maar ze stinken ontzettend als je ze beet pakt en dat is lastig als je ze van je rug af wilt krijgen. We hadden afgesproken om met onze Duitse vrienden te gaan eten in of liever bij een leuk tentje in St. Porquier, maar de onweersdreiging neemt dermate vormen aan dat we besluiten dat het maar niet door moet gaan. Achteraf had het best wel gekund, maar op de fiets langs het kanaal in een stevige onweersbui is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Mis gegokt dus. Overal om ons heen donder en bliksem, maar geen spat regen. Wel een mooi gezicht vanuit de stuurhut.
Zondag 20 september.
echt alleen zoals je ziet
Het heeft vannacht kennelijk iets geregend, niets van gemerkt. Verder het normale ochtendritueel. Tegen enen verschijnen plotseling Simon & Heather (Madeline) op hun fietsjes vanuit Castelsarrasin. Zijn een paar weken geleden aan boord gekomen maar hebben besloten dit jaar niet te gaan varen. Na de lunch de zwartwatertank leeg gepompt, nu voor het eerst onder visuele controle via de inspectieopening die Serge vorige week heeft aangebracht. Alles verloopt prima, kennelijk hebben we ons voor niets zorgen gemaakt. We dachten dat ie tegen overlopen aan zat, maar blijkt iets meer dan half vol te zijn. Uit veiligheid toch maar wel een nieuwe ijking van het meetsysteem uitgevoerd. Kalli komt plotseling met de mededeling dat ze morgenvroeg vertrekken, ze zouden nog zeker 2 weken blijven. Maar ze voelt zich niet erg lekker en maakt zich plotseling enorme zorgen over haar gezondheid. Daarom wil ze zo snel mogelijk naar huis en naar haar eigen huisarts. Ze laten de boot in Castelsarrasin achter (was sowieso al het plan) en gaan met de auto terug naar noord Duitsland. Na het avondeten nog kort even buiten gezeten, maar het koelt nu snel af en zo nu en dan spettert het wat. Het wordt herfst.
Maandag 21 september.
Vannacht weer wat geregend. De Villa Luisa vertrekt om 9 uur punktlich. Dek is inmiddels droog maar er ligt wel weer veel zand in de randen. Na het ontbijt worden die door Sanne uitgebreid schoongemaakt. In de middag regent het geregeld en morgen wordt er nog veel meer verwacht. Kalme dag behalve dan dat Sanne bij voortduring op schildkeverjacht gaat. Die krengen komen zelfs tijdens het douchen plotseling op je lijf gesprongen, ze doen niks maar het voelt niet lekker.
Dinsdag 22 september.
Intermezzo: iedereen herkent natuurlijk de 'valse Christusdoorn'
Vannacht bijna droog geweest, maar na het ontbijt begint het te stortregenen. Sanne geeft de binnenboel een grote schoonmaakbeurt, een bergje dode mieren achter de fietsen opgeruimd (waar komen die nu weer vandaan??). In de middag worden, uit voorzorg, een paar haarscheurtjes in de douchebak met nagellak vakkundig dicht gemaakt. Water getankt, verder een saaie dag, er wordt niet gevaren, niet gefietst en niet gewandeld. Alleen de schildkevers prikkelen nu bij voortduring Sanne’s jachtinstinct.
Woensdag 23 september.
Bij het opstaan blijkt er een dichte mist te hangen. Maar …, het regent tenminste niet meer. Sanne op de fiets naar de super in Montech ( de rode wijn is op!). Ondertussen haal ik de wintertent onder de buikdenning vandaan: de weersverwachting is een temperatuurdaling morgen van meer dan 10 graden met vrijwel continu regen. Na de lunch schildert Sanne eerst de randen rondom de dakraampjes bij, zodat die morgen in de winterstand kunnen. Ondertussen heb ik het zomertentje (luifeltje) losgemaakt, Sanne cleant het achterste stuk van het stuurhut dak en zet dat in de was, daarna tuigen we de wintertent op. Jammer, ik vind het schip altijd veel mooier in zomertenue. Maar als het even daarna gaat regenen vind ik warm en droog toch ook wel erg lekker. Ondertussen hebben de schildkevers in de gaten gekregen dat er nu veel mooie plekjes zijn om te overwinteren. Bij hordes komen ze aangevlogen, maar Sanne is meedogenloos, eind van de middag zijn er 32 kevers die een zeemansgraf hebben gekregen. We laten de achterkant van de tent nog even open en eten buiten. Zo is de overgang niet al te abrupt.
Donderdag 24 september.
Vannacht en vanochtend voortdurend forse buien en een stuk koeler. Omstreeks 11 uur dus maar de stroom aangeschakeld voor de elektrische kachel, zodat we zelf warm worden en de zomertent, die in de kajuit verder te drogen hangt, door en door droog is, alvorens hij onder de vloer opgeborgen kan worden tot na de winter. Dan krijgen we een telefoontje van de Eberspecher-man over de kosten van de reparatie van de kachel. Dat valt vies tegen, zal vele honderden euro’s kosten zonder garantie dat alles goed gaat werken. Informatie via internet levert dat een nieuwe ongeveer 2x dat bedrag is. We overleggen met Serge die ook zijn twijfels heeft en die met de service monteur nog gaat overleggen en ons daarna zal adviseren. Ondertussen is het buiten koud en vallen er regelmatig zware buien en miezert het tussen de buien. Vroeg naar bed, is ook al niet erg warm.
Vrijdag 25 september.
De hele nacht zware buien bij windkracht 5 uit het noorden en een temperatuur van ongeveer 15 graden. Dat blijft doorgaan tot laat in de middag, dan wordt het een paar uur droog. Net lang genoeg om alle bovenraampjes in de winterstand te zetten. Een saaie dag. En erg warm is het niet. Het elektrisch kacheltje krijgt de temperatuur net niet op een aangenaam niveau. De verwachting is dat dit weer nog een paar dagen aanhoudt. Nog geen bericht van Serge.
Zaterdag 26 september.
Het weer blijft onveranderd slecht, koud, regen en veel wind. Ik zoek op internet naar gegevens over de Covid-situatie in Nederland en Frankrijk. Al met al wordt die er niet veel beter op. Het ziet er naar uit dat we toch straks in Driebergen in quarantaine moeten. Vraag me af hoe groot het besmettingsrisico daar is, gegeven het feit dat de helft van de bewoners wekelijks op kleinkinderen past, die dan wel zelf niet ziek worden maar het virus wel kunnen overdragen. En wij horen overduidelijk bij de leeftijdsgroep met het grootste risico. Maar vooralsnog zijn we nog lang niet onderweg naar NL. Al moet gezegd worden dat het huidige weer hier daar wel aanleiding toe geeft. Inmiddels is overigens het besluit gevallen dat we een nieuwe Eberspecher kopen, maar die moet uit Parijs komen en dat kan zomaar 10 dagen duren. Dan moet Serge ook nog tijd vinden om het apparaat te installeren en het systeem weer op druk te brengen. Hopelijk is een en ander met een week of drie geregeld.
Zondag 27 september.
hier is ze deze winter te vinden, vrijwel naast de capitainerie in Moissac
Het is opnieuw koud en nat en eenzaam. Bovendien voel ik me niet erg lekker. We besluiten om toch maar de eenzaamheid te verlaten en terug te varen naar Moissac. Ik stuur een mail naar Christian die terug meldt dat hij een plek naast de capitainerie voor ons gereserveerd heeft. Voortreffelijk, we liggen dan precies op de plaats waar we graag willen liggen. Geen lastige en gammele trap meer op en af naar de straat, auto naast de boot en ’s winters de “warme/zonnige” kant van de haven. We kleden ons warm aan, de stuurhut is niet verwarmd. Verder is de tocht ietwat lastig vanwege een bij tijd en wijle stormachtige wind pal van opzij, hetgeen het invaren in de sluizen er niet makkelijker op maakt. Maar het gaat prima, op één keer na, toen ik toch even stevig in de achteruit moest, waardoor het schip gelukkig precies recht langszij de muur kwam. Geen enkel krasje. Ook de passage van de Cacor, de pont canal over de Tarn, 5 meter breed, ging prima. Even later, vlak voor 3 uur meren we af: daar ligt ze dan voor de winter. Of langer ?? Nog even de auto van de overkant gehaald en dan zijn we voorlopig klaar. Elektrische kachel aan, het is net 14° C.
Maandag 28 september
Iets minder koude nacht, je ligt toch wat meer beschut midden in het dorp. Inmiddels voel ik me ook wat minder beroerd, dus wachten we even met een bezoek aan de EH-poli. We gaan naar de Intermarché, want zowel de rode wijn als de rosé zijn op, verdampt?? Ook nog wat spullen gekocht bij een grote doe het zelf zaak, om het schip voor de winter aan de ketting te leggen. Iedereen doet dat hier altijd, het is inmiddels 5 jaar geleden dat er een schip ’s nachts is losgegooid door vandalen, maar je weet nooit wanneer het weer gebeurt. Serge en de Eberspecher firma bellen allebei nogmaals om te weten of de beslissing om een nieuwe te kopen definitief is. Voorlopig is het wachten dus. Ook als je via een bank overschrijving betaalt willen bedrijven hier toch altijd eerst een kopie van het bankafschrift hebben alvorens ze de spullen leveren (proof of payment). Het is al heel wat als je via een bankoverschrijving màg betalen, ze geven nog steeds de voorkeur aan cheques, want die zijn gegarandeerd. Kalli belt dat ze goed zijn aangekomen in noord Duitsland (2000 km) en dat medisch er niets aan de hand is én ze coronavrij is. Waarschijnlijk was dat het waarvoor ze het meest bang was. In de namiddag knapt het weer een beetje op met wat zon en iets minder koud. Sanne, ik durf het haast niet te zeggen, ziet kans om tenminste 62 schildkevers de verdrinkingsdood te bezorgen; ik weet niet zeker of ze allemaal al buiten westen waren alvorens ze overboord werden gezet. In de avond koelt het stevig af, ons elektrisch kacheltje kan dat maar nauwelijks aan. Maar gelukkig heb ik mijn elektrische deken nog. Eerste keer dit jaar.
Dinsdag 29 september
ze blijft mooi met haar 126 jaar, al vind ik haar in zomertenue toch mooier (= zonder wintertent)
Om 5 uur, als ik even moet, meteen de kachel aangezet. Ondanks dat is het om 8 uur nog steeds geen 18 graden. Maar grote mokken hete koffie en thee helpen ons door de eerste uren heen. Langzamerhand komt er wat zon bij en dan gaat het snel beter. We besluiten om eerst het aller nodigste te doen aan het verfwerk van de opbouw. Vandaag schuren en voorbereiden, morgen aflakken. Voor morgen is een zonnige middag voorspeld en als we geluk hebben is dan alles net op tijd droog. Want voor de daarna volgende dagen is enorm veel regen voorspeld: ruim 80 mm in 5 dagen. Daarna wordt het erg wisselvallig en de kans op een gunstige schilderdag steeds kleiner. Sanne werkt keihard en het lukt haar om alle plekjes die echt even aangepakt moeten worden te behandelen. Sandra meldt dat de gebruikelijk vrijdagnamiddag havenborrel verplaatst is naar morgen, woensdag, in verband met het voorspelde slechte weer. Zo’n borrel mag hier alleen nog buiten gehouden worden, binnen is verboden i.v.m. de corona voorschriften. In winkels en andere gebouwen is een mondkapje absoluut verplicht. Het personeel stuurt je keihard terug als je je niet aan de voorschriften houdt. Dit in tegenstelling tot het slappe gedoe in Nederland, waar de burger en de zaken en de winkels zelf mogen beslissen over wat niet of wel mag. Las een paar dagen terug het bericht dat de KLM, die nota bene met miljarden op de been (of liever in de lucht) gehouden wordt, in de vorige weken meer dan 40.000 mensen vervoerd heeft naar vakantieoorden waarvoor Buitenlandse Zaken een code rood heeft afgegeven. Hoe krankzinnig kan het zijn. Democratie en bureaucratie lijken in Nederland nu echt dolgedraaid te zijn. Toen ik gisteravond naar de persconferentie keek dacht ik, ja ieder land krijgt de bestuurders die het verdient en die komen met alles nog te laat ook nog. Maar goed, eigenlijk horen deze bespiegelingen niet in een reisverslag thuis.
Woensdag 30 september.
Vandaag voorlopig de laatste zonnige dag. Sanne lakt alle voorbehandelde plekjes af en laat de wasmachine draaien. Ik schrijf dit weblog bij. Straks nog even wat al dan niet bijpassende foto’s uitzoeken en dan naar de buitenborrel. We hebben nog geen idee wanneer we terug gaan. Ik schat dat het nog wel enkele weken gaat duren. En bovendien krijgen we allebei steeds meer het gevoel dat we hier zeker zo veilig zijn. Maar Kerstmis in Moissac zal het voor ons wel niet worden.
Het gaat wellicht (nog) wat langer dan normaal duren alvorens het volgende bericht komt. We maken het schip langzamerhand winterklaar, wachtend op de nieuwe kachel. De komende week is koud en zeer nat. Vooralsnog is that all the news there is. Je weet waar we zijn en hoe ons te bereiken.