Reis 2020. Het bizarre coronajaar.
Lieve familie en vrienden. De eerste 14 dagen van dit reisverslag zijn vooral een samenvatting. Alles is zo anders dit jaar en vaak enigszins verwarrend. Zeker zolang we in de thuishaven lagen kon ik mij er moeilijk toe zetten om weer een logboek bij te gaan houden. Maar goed, het begin komt er nu aan.
Maandag 15 juni.
vies, vuil en spekglad gangboord
Om 0.00 uur is de grens met Frankrijk weer open, we staan om 4.00 uur op en vertrekken om 5.40 uur. Bij Gorcum plotseling een alarm op het dashboard: lekke band! Mijn vermoeden is dat de bandenspanning te hoog is opgelopen, want bij het rijden en inspectie lijkt er niets aan de hand. Bij een benzinestation gestopt en spanning terug laten lopen naar 2.3 bar. Het mag niet helpen. Bij Breda opnieuw gestopt en de centrale hulpdienst van Honda gebeld. Die adviseren naar een garage in Breda te gaan. Helaas blijkt naar enig zoeken die garage niet meer te bestaan. Opnieuw de hulpdienst gebeld. Die vraagt of ik het systeem gereset heb. Nee! Hoezo resetten? Als het systeem zegt dat ik moet tanken en ik doe dat, dan krijg ik weer braaf op mijn scherm dat ik weer zoveel km kan rijden en hoef ik ook niets te resetten. Maar bij een banden probleem is dat blijkbaar anders. Met de nodige moeite en telefonische hulp de reset uitgevoerd. De hulpdienst spreekt geen Engels, dus ik moest alles voor de man vertalen, bovendien was de goede man niet op de hoogte van dit type Honda. Uiteindelijk rijden we om 8 uur Breda weer uit. Voor niets zo vroeg opgestaan. Dus in de ochtendspits door Antwerpen, dat ging nog wel maar even daarna was het stapvoets rijden. Waanzinnig veel vrachtverkeer, maar dat blijkt niet de oorzaak. In de buurt van Gent is de snelweg volledig afgesloten vanwege een enorm ongeluk waarbij minstens 10 vrachtwagens betrokken zijn; een onvoorstelbare ravage. Tot Parijs daarna behoorlijk druk, maar daar komen we zonder al te veel vertraging doorheen. Vervolgens de hele weg tot Montauban wegwerkzaamheden en dus versmallingen, overigens meestal door het maaien van de bermen, waar ze kennelijk de afgelopen maanden niet aan toe gekomen zijn. Ook een aantal zeer zware buien vanaf Clermont reduceren onze snelheid aanzienlijk. Uiteindelijk arriveren we even na achten in Moissac bij de boot. Snel de belangrijkste zaken uit de auto gepakt, bedden opgemaakt, slaapmutsje en een broodje en naar bed. 15 uur in de auto is toch een hele ruk.
De dagen erna:
idem
Het schip is onvoorstelbaar vuil. Zo erg hebben we dat nog nooit gehad. Het kost mij drie dagen, met regelmatig wat hulp van Sanne, om er weer een mooi ‘shiny’ bootje van te maken. Ook van binnen is het schip verre van schoon en Sanne poetst zich het apezuur om alles weer toonbaar te krijgen, daarbij behoorlijk gehinderd door mij omdat ik alsmaar met spullen uit de auto aan kwam zetten, die haar dan weer behoorlijk in de weg stonden. Het is superstil in de haven, vrijwel alle buitenlanders (Australië, Nieuw Zeeland, Amerika) laten het dit jaar afweten; Engelsen zitten, als ze al willen komen, met een verplichte quarantaine en wachten duidelijk op een versoepeling van de corona maatregelen. De enige Franse boot heeft nog niets van zich laten horen.
Waar ik nog niets over verteld heb is dat de situatie in de haven ook draconisch veranderd is. Jim, de onvolprezen havenmeester, is eind mei overleden aan leverkanker, met uitzaaiingen naar de longen. Zijn vrouw, Sandra neemt nu de zaken zo goed mogelijk waar. Christian, de eigenaar van de rondvaartboot, die sinds 5 jaar in de haven ligt zal de nieuwe havenmeester worden en zijn vrouw Silvie neemt over enkele maanden de taken van Sandra over. Sandra heeft nog geen idee wat en hoe daarna.
het laatste stukje van het dek, groen is leuk maar wit is mooier
Enkele dagen na het overlijden van Jim is in een wat kleinere boot vóór in de haven het stoffelijk overschot gevonden van een ernstig invalide man, die al enkele jaren leefde van een mix van drank, melk en nicotine. Niemand wist dat hij aan boord was. Het bootje was van zijn moeder, die ook niet wist waar hij was.
Tenslotte, het voorlopige einde van al deze rampspoed, Ian, onze vorige havenmeester, die nog altijd wacht op toestemming om een peperplantage te beginnen in de Caraïben, kreeg 10 dagen geleden heftige buikpijn, bleek een colonperforatie en is net op tijd geopereerd en worstelt nu met zijn stoma. Een ongeluk komt nooit alleen.
Nog nooit zoveel kleine witte reigers gezie
Christian heeft de kans om havenmeester te worden wel aan moeten grijpen: alle boekingen voor zijn rondvaartboot (al dan niet met lunch of diner) van april tot en met september zijn afgezegd, verder verhuurde hij zijn eigen boot als B&B: ook alles afgezegd.
Ook in het centrum van het dorp is de coronaramp meer dan zichtbaar. Van de 7 restaurants aan het centrale plein bij de abdij zijn er nu 6 gesloten. Van de hele en meestal aangename toeristische sfeer in het centrum is niet meer over.
Zo komen we de eerste 14 dagen in de haven door, hier en daar wat praten met de ons bekende omwonenden, rustigjes aan het schip werken. Verbazing als er dan toch ineens een schip voorbij komt, 2 per 3 dagen. Het weer is in deze dagen warm tot soms zelfs erg benauwd. Tijdens 2 opeenvolgende nachten passeert een zwaar onweersfront, de hagel klettert op het dek maar erg veel afkoeling brengt dat niet met zich mee.
Donderdag 25 juni rijden we met de auto naar de werf in Toulouse. Nieuwe afspraak gemaakt met Serge. Eind augustus zal hij de nieuwe demperplaat in de motor zetten en de pythondrive her installeren. Inmiddels weet hij ook wat er met de vorige installatie niet goed is gegaan.
Vrijdag 26 juni organiseert Nathalie een borrel in de Sunbeam, de vroegere stamkroeg van de haven, die inmiddels door de nieuwe eigenaar geheel is opgeknapt. Behalve de paar aanwezige bootjesmensen zijn er ook een aantal van de omwonenden van de haven. Het is een soort memory aan Jim en lijkt een poging om de gebruikelijke vrijdagnamiddag- borrel weer nieuw leven in te blazen. Het is eigenlijk best gezellig.
Zaterdag 27 juni uitgebreid naar de supermarkt om ruim inkopen te doen: we willen na het weekend vertrekken richting Bordeaux en veel winkels zijn er op die route niet, zo ze er sowieso nog zijn.
Maandag 29 juni vertrekken we dan eindelijk, nog tamelijk vertraagd door een Windows update die meer da 3 uur tijd vraagt. De auto wordt geparkeerd voor de garage van Christian juist tegenover zijn rondvaart boot. We komen maar liefst twee jachten tegen alvorens we aanleggen in Valence d’Agen. Behalve de drie vaste jachten die hier al eeuwen liggen is het haventje volkomen leeg. Tot onze verbazing springt het lampje van de zwart water tank, gisteren geleegd en gespoeld, nu alweer op groen, d.w.z. tank voor 1/3 vol. We vragen ons af wat daar nu weer aan de hand is. Komende dagen maar weer eens uitzoeken.
Dinsdag 30 juni.
Onder die bomen wil je dus niet liggen
Sanne heeft heel slecht geslapen, alsmaar kramp in haar bovenbeen. We liggen afgemeerd op een prima plek met schaduw behalve één ding, net onder een enorme plataan die tijdens de nacht toch alweer de nodige spikkels op het dek heeft veroorzaakt. Gelukkig blijkt na een stevige wasbeurt nagenoeg alles er nog af te poetsen te zijn. Sanne gaat om 11.00 uur naar de grote en beroemde markt van dit plaatsje en ondertussen probeer ik te bedenken wat er met de zwart-water tank aan de hand kan zijn. Er zijn diverse mogelijkheden: verstopte leiding, onvoldoende luchttoevoer, kapotte pomp, maar het is onduidelijk. Morgen maar wat dingen uitproberen. In de middag een wandeling; ongeveer 100 meter achter ons zijn ze aan het werk met de kanaaloever: met veel geweld worden er damwandplaten in de grond getrild wat met een niet onaanzienlijk lawaai gepaard gaat. Het valt op met hoeveel nauwkeurigheid steeds de hoogte (diepte) gemeten wordt. Niet helemaal onlogisch omdat er hier ook 2 gasleidingen onder het kanaal lopen. Je moet er niet aan denken dat ze die kapot drukken. In de loop van de middag komt er zowaar een jacht achter ons liggen, de ‘Siga Siga’, die we eerder in Moissac hebben gespot. En zowaar, eind van de middag komt er zomaar ineens een huurboot, die in het haventje gaat liggen. Dat is dus 2 boten vandaag. Verder is het heel rustig, wel ontzettend veel vogels, maar bijna geen fietsers en/of wandelaars.
Woensdag 1 juli
Eén of twee van die vogels, vermoedelijk reigers, blijken in de enorme plantaan boven ons de nacht doorgebracht te hebben. Dat is natuurlijk tot daar aan toe, maar ze blijken ook enorme hoeveelheden stront te hebben geproduceerd. De stuurboordkant van het schip ziet er niet uit en het is nog moeilijk weg te krijgen ook. Het weer is somber met regelmatig buien, maar de temperatuur blijft redelijk aangenaam. De Siga Siga is vanochtend al vroeg vertrokken. We besluiten nog maar een dagje te blijven liggen. In de middag nog een telefoongesprek van anderhalf uur met een bank, omdat ik niet meer bij mijn rekening kan. Uiteindelijk wordt het probleem opgelost, maar erg klantvriendelijk gaat dat niet echt. Voor het probleem van de zwart water tank heb ik nog geen oplossing bedacht. Gelukkig is die nog niet echt vol, maar voor het zover is moet er toch iets bedacht worden. Een warme en stille avond (nadat een stelletje schreeuwerige jongelui aan de overkant vertrokken zijn).
Donderdag 2 juli
De reigers hebben elders overnacht, dus even afstoffen is vanochtend voldoende. Sanne haalt brood, de bakker is hier vlakbij en morgenochtend is dat nog maar zeer de vraag. We willen vandaag naar het Lac Bleu varen (vlak bij Golfech), waar we in een klein uurtje afmeren aan het oude steigertje dat zowaar nog steeds bestaat. Net als we vastgemaakt hebben komt ons zowaar een Frans jacht tegemoet. Het blijkt uiteindelijk het enige schip te zijn dat we vandaag zien. Verder zo nu en dan wat fietsers en een enkele wandelaar. Zo nu en dan wanen we ons alleen op de wereld en tot nu toe voelt dat niet onaangenaam. Ik besluit de zwart water tank en alles daaromheen en daaraan zo goed mogelijk te controleren. De luchttoevoer, om imploderen te voorkomen, is ruim open, dus dat kan het afpompen niet belemmeren. De afvoerleiding van de tank naar de afvoerpomp losgekoppeld, de opvoerbuis naar die leiding is ruim open evenals de leiding zelf. De aansluiting op de pomp losgemaakt en de terugslagklep voorzichtig uitgenomen en schoon gemaakt. Op geen enkel punt een probleem gevonden. Water in de toevoerleiding naar de pomp (bijna 2 liter) wordt onmiddellijk weggepompt. Probleem is dat ik om de uitvoerklep en de uitvoerleiding te controleren de hele pomp moet losmaken en dan pas kan ik het afvoer-gedeelte controleren. Dat is een heel gedoe en heeft wat risico’s omdat dat hele spul onder het ‘strontniveau’ zit en tot het uiterste moet voorkomen worden dat die troep in de boot terecht komt. Volgens mij zijn er nu nog maar 2 mogelijkheden: ofwel de terugslagklep in de uitvoerleiding is kapot, maar dan is het mogelijk om de terugslagkleppen van aan- en afvoerleiding te wisselen. Ofwel het membraan van de afvoerpomp zelf is kapot. In dat laatste geval hebben we een echt probleem, want hoe kom ik aan een nieuw membraan, of zelfs een nieuwe pomp. Van de andere kant, bij het afpompen de laatste keer is in ieder geval er nog flink wat uitgepompt. Ik sta bij een en ander misschien wat te uitvoerig stil maar dat helpt om de gedachten te ordenen.
Vrijdag 3 juli
fantastische plek, we liggen hier al dagen, moederziel alleen
Prachtig, zonovergoten weer. Temperatuur stijgt weer naar de 30°. De nacht was helder en fris, zelfs weer condens aan het plafond van de slaaphut. Sanne op de fiets naar Valence d’Agen via een alternatieve route die bij nader inzien een omweg blijkt te zijn. Ik controleer alle stootwillen en pomp een aantal van hen wat verder op. Opvallend weinig fietsers en wandelaars en al helemaal geen boten. Alleen vogels en krekels. Om helemaal eerlijk te zijn, soms voelt het bijna wat ‘unheimisch’ aan: de laatste tjalk en bemanning in Frankrijk.