ms artemis

Deel 2: Donderdag 10 mei tot en met zondag 20 mei 2018.

Woensdag 9 mei.

We hebben weer een schoon schip

Even nog vooraf iets wat ik in deel 1 vergeten ben te vermelden: we hebben besloten om de eerste paar weken nog niet te gaan varen omdat we geen enkel risico met Sanne’s pols willen lopen. Bovendien moeten we begin juni nog even naar NL, o.a. voor controle van die pols en enkele familieaangelegenheden. Daarna weer terug naar de boot met dan ook de nieuwe koelkast. Want die kon er naast de fietsjes vorige week echt niet meer bij.

Vandaag een grauwe ochtend, koud en winderig. Na het ontbijt samen naar Leclerc en de nodige victualiën ingeslagen. In de namiddag de nieuwe elektrische vouwfietsjes verder in elkaar gezet en hoogtes van zadel en stuur ingesteld. Als het nou een beetje weer wordt kunnen we tenminste een stuk gaan fietsen.

Donderdag 10 mei (Hemelvaartsdag).

La banda op de overdekte markt

Dus alweer een vrije dag voor de Fransen. Dat is inmiddels de derde doordeweekse dag dat ze vrij hebben. Op verschillende boten zitten ze, net als wij, te wachten op bestelde materialen/onderdelen maar dat schiet voor geen meter op. Want die besteldiensten werken niet op al die feestdagen en als er maar één dag tussen 2 feestdagen of tussen een feestdag en het weekend zit doen ze ook niets. Of ze staken hetgeen door veel Fransen ook als werken wordt beschouwd. En toch zijn ze fantastisch, maar je moet met ze leren leven. Omdat het weer nog steeds even bedonderd is als de afgelopen dagen wordt er binnen weer flink op- en ingeruimd. (En dan te bedenken dat het in NL schitterend weer is).

Vrijdag 11 mei.

La banda op toer door het dorp

Zowaar, na een koude nacht met vorst aan het dek, wordt het prachtig zonnig weer. Reden voor Sanne om de wasmachine weer in gebruik te nemen. Alles gaat prima en dat is na 6 maanden stilstand toch altijd ook nog even spannend. Tegen vijven ligt alles weer schoon en droog in de kast. Tegen zessen naar de gebruikelijke havenborrel in de Sunbeam. Geruime tijd later met een heerlijke pizza weer terug aan boord.

Zaterdag 12 mei.

Het mooie weer van gisteren blijkt een eendagsvlieg te zijn. Vannacht regen, vanochtend wat buien en omstreeks lunchtijd begint het te regenen en dat houdt niet meer op. Nog net vóór die regen komen M.& C. binnen met hun narrow-boat de Kinsarvik. Om iets na zevenen met hun naar een restaurantje in het centrum; heerlijk gegeten en gezellig bij gekletst. Na afloop nog een night-cap bij ons aan boord. Er is inmiddels heel wat veranderd in hun thuishaven Meilhan, waar M. vele jaren de haven heeft gerund en wij vorig jaar 7 weken hebben gelegen vanwege S. haar gebroken arm.

Zondag 13 mei.

Het weer wordt steeds slechter. Vroeg in de ochtend 3 á 4 graden, maximum temp. op de middag 13 graden. Veel regen en onweer. Je zou bijna denken om weer terug ……, nee, doen we toch maar niet.

Maandag 14 mei.

Tijdens de procesie over de kermis

Het weer wordt alsmaar slechter. M.& C. gaan een stukje terug met hun boot, naar Pommevic: gisteravond is hun hond, Myna, uitgegleden toen hij aan boord sprong (zij liggen opzij van de Escargot). Er is een behoorlijk hoogteverschil tussen de twee boten en met al die regen zijn de schepen natuurlijk spekglad. In Pommevic kan de hond (die overigens nu nauwelijks kan lopen (kleinzerig?) veel makkelijker via het steigertje op en af. Het weer is nu zo belazerd koud en nat, zo hebben we het hier nog nooit meegemaakt.

Dinsdag 15 mei.

Het weer blijft onveranderd belazerd maar de temperatuur is zowaar een graadje hoger. Sinds enkele dagen krijg ik de NRC niet meer binnen via de app. Na telefonisch contact blijk ik niet de enige te zijn; heeft iets te maken met de uitgebreide Windows-update van enkele dagen terug. Die update zelf heeft toen ook al ontzettend veel tijd gekost en de nodige problemen gegeven, maar inmiddels werkt alles weer min of meer naar behoren. Ook de beide telefoons moeten deels opnieuw ingesteld worden, dankzij Google ’s privacy instellingen die steeds ondoorzichtiger worden. Vooralsnog komt op de telefoon geen mail meer door, maar gelukkig wel op de laptop. Op het grote plein tussen de haven en de buitenkade van de rivier verschijnen inmiddels steeds meer super imposante woonwagens en nog grotere kermisattracties. Het zal me een feest worden tijdens de Pinksterdagen.

Woensdag 16 mei.

De "Marins"

Heel langzaam wordt het weer iets beter, na 16 uur zelfs een waterig zonnetje. Zowaar worden de batterijen voor de Hilda May bezorgd (hebben ze 14 dagen op moeten wachten na de melding dat ze afgestuurd waren). Samen met Steward (de eigenaar van de Hilda May) die loodzware krengen aan boord gesleurd en vervolgens geïnstalleerd. Goede (??) oefening voor de rug. Op de goede afloop moet op hun achterdek vervolgens een fles witte wijn er aan geloven.

Donderdag 17 mei.

Nachttemperatuur haalt net de 10 graden niet. Om 9 uur vertrekt de Hilda May, dolgelukkig dat ze eindelijk kunnen varen, richting Meilhan. Wij schuiven iets naar achteren tot vlak vóór de Escargot, zodat we niet de kans lopen een huurboot op ons roer te krijgen. Het schip krijgt een uitgebreide wasbeurt, want met de regen van de afgelopen tijd is er een niet onaanzienlijk deel van de Sahara op de dekken achtergebleven. Om 18 uur komen Laurence en Patrick een glas wijn drinken. Ongemerkt wordt het toch weer laat voordat we aan eten toekomen.

Vrijdag 18 mei.

Inkele van de "Rosières"

Om 7.30 uur stralende zon en een bijna behaaglijke temperatuur, om 9.00 uur dichte mist en koud. Pas tegen elven breekt de zon weer door. Vanaf nu moet het dek maar weer dagelijks gezwabberd worden, vooral ook vanwege de vele enthousiaste vogels. Tegen lunchtijd verschijnt de Kinsarvik met M. en C. weer in de haven met een geheel herstelde hond. Plotseling om 17 uur als uit het niets een knetterharde hoosbui met wat onweer en hagel. Maar een uur later schijnt de zon weer, bij een aanzienlijk lagere temperatuur. Om 18.30 de gebruikelijke vrijdagnamiddagborrel in de Sunbeam. Vanavond draait de kermis proef, eigenlijk mogen ze morgen pas beginnen, maar zo kunnen we alvast wennen aan de tyfusherrie die deze waanzinnig grote kermis onvermijdelijk met zich meebrengt. We zitten deze avond tot tegen twaalven voor het eerst buiten in de stuurhut, de eerste keer dit seizoen!! Overigens valt de herrie binnen heel erg mee en in de slaaphut hoor je er nauwelijks iets van.

Zaterdag 19 mei.

Een van de vele springbedden, let op het kereltje boven in beeld

Eindelijk! Prachtig weer. Heldere lucht, veel condens op het dek. Zwabberen dus. Daarna douchen en rustdag. Gegeten bij de Vietnamees. Na afloop even op de kermis rondgekeken; alleen al van het kijken naar een aantal van de attracties wordt je misselijk. Je wordt helemaal vastgezet in de riemen en vervolgens wordt er een kap over je heen geschoven, zodat je ook werkelijk geen kant meer uit kunt. Als het ding dan begint te draaien, omhoog en omlaag, linksom en rechtsom, over de kop en ondersteboven dan ben je volgens mij in luttele seconden je oriëntatie volkomen kwijt (evenals je maaltijd!). Niks voor ons: we hebben maar een rustig slaapmutsje aan boord genomen.

Zondag 20 mei, 1^e Pinksterdag.

Van het kijken wordt je al dol

Opnieuw schitterend weer. Overal muziek, op de markt, in de kerk, op het kermisterrein en het naastgelegen Uvarium en in de straten waar “la Banda” (een blaasorkest) op een Jan Plezier wordt rondgereden. Pinksteren is hier ook het feest van de Rosière, op veel plaatsen in Frankrijk een al eeuwenoude traditie: een verkiezing van een plaatselijk bijzonder verdienstelijk iemand (man of vrouw, maar meestal een vrouw). Hij/zij moet erg aardig zijn, goed opgeleid en van belang in het plaatselijk gebeuren. Dit alles wordt dan ook nog gecombineerd met “la fete des Marins”, dat zijn alle lieden die op de een of andere manier iets met scheepvaart te maken hebben (hadden), zowel scheepseigenaren en bevrachters als schippers en varensgezellen. Het zijn overigens ook de Marins die de Rosière kiezen, maar die link snap ik niet helemaal. In de ochtend delen de Marins overal brood uit, in principe aan alle armen, maar feitelijk aan iedereen. Vanuit allerlei plaatsen in heel Frankrijk zijn delegaties van Rosières en Marins dit jaar naar Moissac gekomen voor de verkiezing van de Rosière de France. Voor een feestje is altijd wel een reden te vinden. In de avond draait de kermis weer op volle kracht.

Maandag 21 mei.

Politie en gendarmerie overal

Wederom een prachtige dag. Om 17 uur begint de optocht met de twee plaatselijke rondvaartboten eerst over het kanaal, dan door de (dubbele) sluis en dan op de rivier de Tarn. Aan boord zijn het blaasorkest, alle Rosières, alle Marins, alle plaatselijke bobo’s en het comité des fetes. Op de rivier voegt zich daar nog een derde boot met kinderen (jonge marins?) bij. De drie boten maken gezamenlijk in kiellinie een rondje en gaan dan over naar een frontlinie waarna van de middelste boot een grote bloemenkrans aan het water wordt toevertrouwd, ter herdenking aan alle omgekomen Marins. Toch wel even indrukwekkend. Daarna gaan alle boten aan de kade en gaat het feest weer onverdroten verder, gecomplementeerd met een heuse band. Ok de kermis draait onverdroten door. Na de maaltijd betrekt de lucht en is er eerst op enige afstand wat onweer. Daardoor is niet helemaal duidelijk dat een groots, nou ja niet onaardig, vuurwerk al (te vroeg) is begonnen aan de overkant van de rivier. Maar misschien wel goed, want aan het eind begint het aanvankelijk zachtjes maar later beduidend harder te regenen. En zo eindigt het feest in de gietregen met donderend geweld en vermoedelijk iets eerder dan gepland.

La banda op de kleinste rondvaartboot

De bloemenkrans te water

Kermis in Moissac 1 : de reuzenschommel

Kermis in Moissac 2 : de doolhof

Kermis in Moissac 3: 60 meter omhoog op en neer

Je ziet het einde van de mast niet eens

Helaas zijn sommige foto’s 90 graden gedraaid, maar het lukt me niet om dat te corrigeren.

De volgorde van de foto’s is helaas ook tamelijk willekeurig doordat ze met verschillende camera’s zijn genomen.

2017: Van onze VAKANTIE 2017 is geen wekelijks verslag in dit weblog gepubliceerd.

Redenen: in de eerste weken te druk met een aantal technische zaken en installaties, nieuwe accu’s, regelsysteem voor en in combinatie met nieuwe zonnepanelen, daarna eindelijk vertrokken naar Meilhan ’s Garonne. Vervolgens een ongelukkige val van S. (open fractuur R. onderarm) op het steile pad naar het dorp Meilhan, ziekenhuisopname in Marmande, operatie etc..

Daarna thuisbehandeling (aan boord dus), en dan, eindelijk, na 7 weken weer kunnen varen, maar wel heel voorzichtig bij de vele sluizen. Met tot slot een aantal weken fysiotherapie in Moissac.

Ik ga verder niet meer over dit jaar uitweiden: S. heeft nagenoeg alles in haar persoonlijke dagboek vastgelegd. Maar ik zou velen in ernstige mate tekort doen als ik hier niet allen die ons in die lastige periode in Meilhan en ook nog daarna, geholpen hebben nogmaals van harte dank zeg. Vervoer van/naar ziekenhuis, behandeling aldaar, uitnodigingen om te komen eten, boodschappen en de was doen en nog veel meer en niet in het minst de geestelijke ondersteuning die soms echt wel even nodig was. Ik noem met opzet liever geen namen, om niet het risico te lopen er een te vergeten; maar H.& C. niet noemen zou echt niet kunnen.

Allen heel veel dank. Ook hierom was het een onvergetelijke zomer.

VERSLAG 2018

Het uiterst summiere verslag van 2017 blijkt in dit nieuwe jaar toch nog een vervelend staartje te hebben, zeg maar gerust staart.

Kort samengevat: begin februari bij het aantrekken van haar schoen krijgt S. een enorme pijnscheut t.p.v. de oude wond van de vorig jaar opgelopen fractuur. Na meerdere bezoeken aan diverse chirurgische disciplines uiteindelijk een diagnose: ruptuur van de strekpezen van wijs- en middelvinger van de rechterhand. Na enige (dus te lange) tijd volgt een operatie en wordt een en ander zo goed mogelijk hersteld. Maar …. de nabehandeling door een team van ergotherapeuten zal tenminste 8 weken vergen en daarna zal ze (althans die hand) zich nog maanden moeten ontzien. Dus uitstel van de vakantie die gepland was omstreeks begin april.

Lastig in de sluizen

Deel 1: Zondag 29 april tot en met woensdag 9 mei 2018.

Als gebruikelijk staan we om 6 uur op, in de hoop om 7 uur te kunnen rijden. Maar evenzo gebruikelijk wordt het toch een paar minuten na achten. Tot een stukje na Parijs is het weer redelijk en de drukte matig, dus we kachelen aardig door. Maar ter hoogte van Orleans vallen we stil, 3 banen file, soms stapvoets een paar meter rijden. Op de zuid-à noord weg zien we met regelmaat ambulances, politie en brandweer. Na ruim een uur zijn we bij de plaats des onheils, meerdere auto’s total loss, tenminste één totaal uitgebrand.

Ondertussen begint het steeds harder te regenen en vallen er regelmatig zulke plensbuien dat je nauwelijks nog kunt zien in welke baan je rijdt. Dat duurt tot ongeveer Montauban en eenmaal op de A62 richting Bordeaux klaart het echt op. Zodoende pas tegen 9 uur in de haven. Snel de meeste bagage aan boord gehesen en de kooien ingericht, een borrel op de goede afloop en naar bed. De reis in één dag blijft een hele toer.

Maandag 30 april.

De gebruikelijke riedel: water tanken, gas aansluiten, kasten inruimen, alle water toe- en afvoeren controleren etc.. Ondertussen een babbel met de buren en andere bekenden. Weer is matig, regenbuien en fris (=koud). Eind van de dag begint er wat orde in de chaos te komen.

Dinsdag 1 mei.

Dag van de arbeid: Op deze dag werkt er absoluut geen enkele Fransman (op andere dagen sommige !). Het schip ziet er werkelijk niet uit, blad, zand en algen, één grote troep, maar na een dag hard werken is onze Artemis weer glanzend schoon. S. ruimt binnenboord alle bagage op en ’s avonds is alles weer een beetje leefbaar. Vraag me voortdurend af of S. niet te veel met de gekwetste arm doet, maar ze zegt (zoals altijd) dat het prima gaat. Het is overigens uiterst matig weer: bewolkt soms wat motregen en een frisse wind. We eten vandaag voor het eerst dit seizoen asperges, heerlijk. Moe maar voldaan te kooi.

Woensdag 2 mei.

Koude nacht, 5 graden, maar de kachel doet het prima. Laatste deel van de wintervoorzieningen afgewerkt: verf terug naar vooronder, mast weer opgesteld, naamborden bevestigd etc. ,: we zijn weer terug in zomertoestand. De nieuwe elektrische vouwfietsjes aan boord gebracht, moeten nog wel helemaal afgesteld worden. Scheelt wel zeer aanzienlijk in de ruimte in de kajuit. Om 16.00 uur met de auto naar Lacourt St. Pierre voor een borrel aan boord van de Daisy met I, & N. Ook de Acadia (Ch. & L.) en de Sirius met N. & T. liggen daar. Met N. afgesproken dat hij zo gauw mogelijk de nieuwe omvormer komt installeren. Die is besteld in Engeland maar met alle (Franse) feestdagen in mei zal het nog wel even duren voor dat dat ding hier (in Moissac) is.

Donderdag 3 mei.

Vandaag begint met prachtig weer, dat is waarvoor we hier zijn. We werken de laatste opruimklussen af en gaan ruim inkopen doen bij de plaatselijk Intermarché. Inmiddels is het koud en zwaar bewolkt met een stevige N-wind. In de avond horen we overal om ons heen het “afweergeschut” van de fruittelers (hagel voorspeld), maar bij ons blijft het droog.

Vrijdag 4 mei.

Wat klusjes gedaan, o.a. luchtfilter van de zwart-water tank vervangen, zit ook op zo’n plek waar Onze Lieve Heer een mens niet voor geschapen heeft om daar bij te kunnen. S. werkt met een kleurstift een aantal beschadigingen van het mahonie houtwerk bij, perfect gelukt. Als gebruikelijk op de vrijdagavond ontmoeten we vervolgens vrijwel alle in de haven aanwezige schepelingen in de Sunbeam, de kroeg net om de hoek. Reuze gezellig weerzien met de bemanningen van de Tesserae, de Hilda May, de Pedro, de Discovery, de Emily en de ZAC, gecomplementeerd door de havenmeester Jim. Met een grote pizza gaan we vervolgens weer aan boord.

Zaterdag 5 mei.

Niet onverwacht maar daarom niet minder slecht nieuws uit Nederland. Gelukkig heb ik betrokkene vorige week nog kunnen spreken. Na vertrek van de Tesserae verhalen we het schip naar de overkant, recht tegenover de capitainerie. Meestal kunnen we daar Wifi ontvangen. Het weer is meer Hollands dan Frans, koud en winderig. In de namiddag aperitief op de ZAC.

Zondag 6 mei.

Mist bij het opstaan, maar tegen elf uur wordt het lekker zonnig, de eerste echt warme dag hier, en dat terwijl het in Nederland al tijden schitterend weer is. S. naar de markt, ik sop het schip nog eens lekker af. Na de lunch de achterkant van de tent helemaal open en genieten van de zon. Opnieuw een maaltje asperges en tot 24 uur buiten onder de luifel gezeten.

Maandag 7 mei.

Schitterende dag. Wat gerommeld. Om 18.00 naar de Sunbeam, voor de gebruikelijke “Fish & Chips” (elke 1^e maandag van de maand). Deze keer gelukkig zonder Karaoke. Het valt op dat behalve de havenbewoners ook steeds meer dorpsbewoners dit gerecht weten te waarderen. Later op de avond kunnen we ongestoord genieten van aardig wat “hemels vuurwerk”, maar na enige tijd neemt ook het hagel-afweergeschut toe. Regen komt er niet.

Herdenking bij monument

Dinsdag 8 mei

Bevrijdingsdag. Iedereen weer vrij. Op de kade aan de overzijde van het kanaal worden om 4 uur ‘s ochtends de eerste kramen opgezet (onder veel lawaai) voor de jaarlijkse ‘vide grenier’. Onvoorstelbaar hoeveel rotzooi er op deze markten te koop wordt aangeboden. En vaak wordt er ook nog heel wat verkocht ook. Na een rondwandeling over de markt lopen we nog even door naar het oorlogsmonument om de jaarlijkse herdenkingsplechtigheid bij te wonen. Het is ieder jaar toch een imposant schouwspel. Het weer is overigens gewoon guur, maar gelukkig geen regen.

Woensdag 9 mei.

Een grauwe en koude dag, In de middag de nieuwe fietsjes afgemonteerd en ingesteld op onze maten. Het is wel wennen op zo’n apparaat, voor je het weet ga je veel en veel te hard. Gelukkig hebben ze zowel (hand)remmen voor én achter als een terugtraprem.

ARTEMIS 27^e en 28^e week reis 2016 (week 41 en 42)

Voor trouwe en mogelijk nieuwe lezers nog maar eens gemeld: als je een vergroting van een foto wilt zien: er op klikken en nadien weer terug naar de tekst door op de knop vorige pagina te drukken. Dit is overigens het laatste deel van de reis 2016

Maandag 10 oktober.

Stralende zon boven de opstijgende mist op de rivier: prachtig gezicht. ’s Ochtends wat geluierd. Dan, na de lunch: plotseling begint een gemeenteploeg met een aantal bladblazers het plein opzij boven ons schoon te blazen. En voor we het weten zit het hele schip zwaar onder het stof met daarin massa’s platanenafval. Sanne probeert even met een natte doek of de troep makkelijk te verwijderen is en dat valt niet tegen. We doen dus maar even niets, want het ziet er naar uit dat ze nog wel een paar uur bezig zijn. Sanne regelt met Jim dat we morgen al de haven in kunnen want we willen niet nog een dag al dat stof over ons heen krijgen.

Dinsdag 11 oktober.

Gevaren: 1km, 1 uur en 2 sluizen

Vannacht niet zo koud geweest als verwacht. Dus weinig condens op de dekken en het lijkt erop, tot ons grote verdriet, dat het platanenstof goed vast is gaan zitten. Om 9.45 uur de lijnen los en een paar minuten later liggen we in de sluis, die zowaar al ruim voor de afgesproken tijd open is gegaan. Dit keer passeren we de dubbelsluis probleemloos. We meren af vlak vóór de capitainerie, aan de stadskant, in deze tijd van het jaar de zonnige kant van de haven. Na de lunch stuur ik het weblog van de afgelopen weken de wereld in en Sanne zet het laatste stukje van het lage dek in de was. De verwachting is dat het morgen zal regenen en we besluiten dat, afhankelijk van hoe het dek er dan uit gaat zien, om eventueel alles opnieuw te cleanen en in de was te zetten. Sanne is vervolgens druk met het maken van een voorgerecht voor ons etentje bij Bill en Winnie op de Gretige Henriette vanavond. Daar aangekomen blijkt ook de eigenaar van de Busted Flush te gast te zijn. Zijn vrouw zit in Engeland, zijn vriendin is net vertrokken en zijn zussen arriveren vanavond laat. Aanvankelijk erg gezellige discussie over allerlei politieke zaken, maar na de maaltijd én de wijn wordt de goede man erg eenzijdig en overheersend in zijn opvattingen over met name de Israëlische politiek. Andere opvattingen dan de zijne zijn dom en inacceptabel. Als ik vervolgens nog iets zeg over mijn ervaringen destijds met het gedrag van Israëlische studenten, staat hij plotseling woedend op en vertrekt, de deur met een knal achter zich dicht smijtend. Ons lichtelijk verbijsterd achterlatend. Bill denkt dat deze reactie iets te maken heeft met het feit dat zijn familie overwegend Israëlisch is, de man zelf is Engels. We praten nog een poosje na, maar de sfeer is toch een beetje weg.

Woensdag 12 oktober.

De haven begint inmiddels al aardig vol te raken.

Somber en killig weer. J. belt, opgelucht dat de drain uit zijn lijf verwijderd is. Maar het gesprek met zijn hoofdbehandelaar heeft nogal wat te overdenken gegeven. Over enkele weken een volgend gesprek om daarin te beslissen wat voor J. het meest acceptabele beleid is, althans voor de nabije toekomst. Op korte termijn worden geen ernstige complicaties verwacht. Maar niets is zeker. We besluiten om onze oorspronkelijk vertrekdatum te handhaven, volgende week zaterdag. We bellen met deze en gene en diverse mensen bellen ons. In de avond begint het wat te regenen, de wind is oostelijk maar echt koud is het (nog) niet.

Donderdag 13 oktober.

Het heeft vannacht voortdurend licht geregend maar in de ochtend wordt het droog en in de middag komt er zelfs zon. We dubben over de dekken: wel of niet opnieuw uitgebreid schoonmaken en opnieuw in de was zetten. Sanne voelt er, begrijpelijk, niets voor; ik ben een beetje bang dat als we het zo laten de platanenvlekken in de was gaan zitten en er volgend jaar niet meer uit zijn te krijgen. Uiteindelijk doen we een proefstukje, wel schoon maken, maar niet opnieuw in de was zetten. Kijken hoe dat zich houdt. Met Nigel (van de Sirius) de aanschaf van nieuwe zonnepanelen geregeld. Komen volgend voorjaar op het dak van de stuurhut. Van Paul Williams, de nieuwe eigenaar van de Escargot, krijgen we een Nederlandse vlag; die lag nog in zijn schip, maar hij wil als Engelsman niet steeds aangezien worden voor Nederlander. Naar zijn zeggen omdat hij die taal niet spreekt. Hij hoopt dat wij in NL via het kadaster wat info kunnen vergaren over zijn schip. Sanne krijgt van de eigenaar van de Jo de Mer info/advies over een spuit/spray/was die zowel schoon maakt als de lak beschermt en een prachtige glans geeft. Als ik vaststel dat het spul stijf staat van de siliconen en dat schilderen dan vrijwel onmogelijk wordt, deelt hij mee dat hij het schip vóór het schilderen altijd grondig wast met aceton. Vooralsnog gaan wij nog maar even niet over op deze methodiek. De weersverwachting is slecht, code oranje vanwege zware regenval.

Vrijdag 14 oktober.

Het heeft de hele nacht aardig geregend en dat gaat door tot 15.30 uur. Daarna probeer ik het kajuitdek te ontdoen van alle gele vlekjes van de platanentroep. Dat lukt uiteindelijk wel, maar daarmee verdwijnt ook de waslaag. Dus zullen de beide bovendekken helemaal opnieuw behandeld moeten worden, het is niet anders. Tegen borreltijd naar de Sunbeam voor de wekelijkse borrel met alle havenbewoners. Gewoontegetrouw gaan we na afloop met een grote en overheerlijke pizza terug naar boord en verorberen we die met een goed glas wijn. Inmiddels maakt ons elektrisch kacheltje overuren, maar morgen zal het weer warmer worden (zeggen ze).

Zaterdag 15 oktober.

Om 1.30 uur start de dieselkachel ineens op. Vergeten af te schakelen; betekent ook dat het goed koud is (naar later blijkt 0 graden en ijs op het dek). Na het ontbijt maken we samen de dekken weer brandschoon en zetten ze opnieuw in de was. Vooronder enigszins gekuist en opgeruimd. Sanne weer helemaal opgelucht dat haar reserve bril (gisteren pootje er af gevallen) bij de plaatselijke opticien in enkele minuten en zonder kosten gerepareerd werd. Ondertussen was het een prachtige zonnige dag.

Zondag 16 oktober

Het leek mooi weer te worden maar al snel krijgt de bewolking de overhand. Samen naar de markt (voor kaas en ‘berber-flensjes’). Gewandeld, watertanks gedeeltelijk gevuld en een soort werkplanning voor de komende week gemaakt.

Maandag 17 oktober.

Het grote inpakken begint weer. Het is alsof we 2 keer per jaar verhuizen. Dat zou toch simpeler moeten kunnen. Kleding gesplitst in: (1) mee naar huis, (2) deze week dragen en dan in de poubelle en (3) nu meteen naar de poubelle. Wel makkelijk dat we nu de auto vlak naast het schip kunnen zetten. Naamborden etc. gedemonteerd en binnen opgeborgen. Kleerkasten op- en ingeruimd. Als beloning: pannenkoeken!! En een mooie avond met een lekker glas wijn in de stuurhut.

Dinsdag 18 oktober.

Sanne zeemt alle ramen aan alle kanten en begint met het opruimen van de keuken. Ik (volgens Sanne) heb wat babbels op de kade. Sanne gaat met enkele andere vrouwen naar een op te starten Engels-Franse gespreksgroep. Aan de haven wonen naast Fransen ook diverse Engelse stellen, op de boten verblijven naast Engelse ook Franse stellen. De dames voelen over en weer de behoefte om elkaars talen beter te leren verstaan en spreken, bovendien vindt er geleidelijk ook meer interactie plaats tussen de ‘locals’ en ons ‘waternomaden’. Ondertussen heb ik de dieseltank afgevuld en voorzien van de winter- additieven en de startaccu gecontroleerd en ietsje bijgevuld. Het wordt onbehoorlijk fris gedurende de avond en de nacht

Woensdag 19 oktober.

De voorbereidingen voor het vertrek naar ons winterverblijf zijn nu echt in volle gang. Voorraadkasten en keukenkasten worden uitgemest, alles gesorteerd: blijven, vuilnisbank of mee naar huis. Ondertussen bereid Sanne ook nog een heerlijke maaltijd: pasta met garnalen voor Bill en Winnie en onszelf. En die garnalen hebben zich beslist weer in hun element gevoeld. We maken het niet te laat, morgen een drukke dag, we verkassen dan naar de overkant en gaan opzij bij de Gretige Henriette voor de winterstop.

Donderdag 20 oktober.

Na het ontbijt ben ik uren bezig om alles in de auto te krijgen waarbij Sanne voortdurend voor aanvulling zorgt. Maar als je heel zorgvuldig sorteert en pakt is het wonderbaarlijk zoveel als je kwijt kunt tussen de voorstoelen en de achterbank. Ik heb niet graag zoveel troep in de kofferruimte, want stel je voor dat je een lekke band krijgt en alles langs de kant van de weg moet zetten om de reserveband tevoorschijn te kunnen toveren. Gelukkig nemen we altijd alleen wijn mee in 10 liter bibs, dat scheelt enorm in de benodigde ruimte. Tegen lunchtijd zit het meeste in de auto. Na de lunch de lijnen los en tuffen we naar de overkant, waarna het nauwkeurig vastleggen voor de winter nog wel een uurtje of 2 kost. Daarna de wasmachine uitbouwen, droog maken en weer inbouwen. Dan de vaat doen, de koelkast uitruimen en drogen en tenslotte douchen, waarbij we angstvallig de waterpomp in de gaten houden, want die mag niet langer dan een kwartier non-stop draaien. Maar juist om die reden moet ook de watertank zo leeg mogelijk zijn, anders moeten we morgen weer eindeloos pompen om alle overgebleven water er uit te krijgen. En het credo is: er mag nergens water in achterblijven in verband met bevriezingsgevaar. Het is zeer onwaarschijnlijk dat het hier zo gaat vriezen dat ….., maar het zal maar een keer echt gebeuren. Rond 19 uur gaan we naar het restaurant waar we enige tijd terug heerlijk gegeten hebben, maar tot onze schrik en verbazing zijn eigenlijk alle restaurants gesloten. Maar een klein tentje is nog open. Probleem: we hebben niet gereserveerd. Maar, misschien wel omdat we zo beteuterd kijken, krijgen we na wat aarzeling en overleg toch nog een tafeltje. Volgende bezoekers zonder reservering krijgen allemaal nul op het rekest. Volgende verbazing: mogen we de kaart? Nee, we hebben geen kaart, er zijn maar 2 keuzes mogelijk. OK. We eten: voorgerecht: gefrituurde salsifis in kastanjekorst met een tomatensausje met gepofte knoflookschijfjes, kalfsvlees met een saus waarin ansjovis gepureerd is, wilde rijst met een lichte kokosmelksmaak en wortel/bleekselderij in een saus waarin iets van gepureerde tonijn, vervolgens een uitgebreid kaasplateau en tenslotte profiterolles toe. Daarbij een fles voortreffelijke Fronton (2008). Wat mag dit alles kosten, wel vrienden, 56 euro, let wel: in totaal voor 2 personen. Om 22 uur wandelen we wat rozig terug naar het schip. Het is half bewolkt en nog niet al te koud. Het is overal doodstil, geen mens meer op straat: Frankrijk slaapt. Bij ons elektrisch kacheltje nog een lekker slaapmutsje en dan te bed.

Vrijdag 21 oktober.

De Artemis naast de Gretige Henriette, 2 Hollandse schoonheden in afwachting van hun bemanning (nog 20 weken!)

_

Koud. De kachel heeft meer dan een uur nodig om het hele schip op 20 graden te brengen. We houden tegenwoordig de bovenluikjes dag en nacht in de ventilatiestand hetgeen prima helpt tegen teveel vocht maar ook nogal wat warmteverlies oplevert. Na het ontbijt de watertank leeg gepompt. Dat kost helaas iets meer tijd dan vroeger omdat de nieuwe pomp maximaal 15 minuten non stop mag draaien. Maar na ruim 30 minuten begint het gegorgel en is de tank leeg. Het leegmaken van de boiler geeft een probleem met de nieuwe drukbeveiliger: ik krijg er alleen maar lucht uit en geen water. Goed dat Iain er nog is: hij lost het probleem in een oogwenk op; hoop dat ik volgend jaar nog weet hoe. Vervolgens alle leidingen meermalen doorgeblazen en alle doorvoeren beveiligd met antivries. Het blijft een pokkenklus. Als ik nog eens ooit de geldpest krijg, gaan alle dunne koperen leidingen eruit en worden vervangen door kunststof leidingen. Maar een aandoening van dien aard is absoluut onwaarschijnlijk. Tegen zessen is alles droog en opgeruimd. Het is vrijdag dus we gaan gewoontegetrouw naar de kroeg (de Sunbeam) voor de laatste werk-week-afsluiting van dit seizoen. Dit keer eten we de gebruikelijke pizza in de kroeg, geen gedoe met afwas etc. meer aan boord.

Zaterdag 22 oktober.

Al vroeg beginnen we de laatste spullen naar de auto te brengen. Het is een ontzettend gehannes, klauteren over 2 schepen die al vrijwel winterklaar zijn gemaakt. Dus overal lijnen en lijntjes, met name bij, in en aan de wintervodden van de buren, want een tent kun je dat niet meer noemen. Als je hem aanraakt scheurt ie, alle ritsen zijn kapot. Met naald en draad zet Sanne er hier en daar wat touwtjes in om de zaak bij elkaar te houden, maar of dat veel zal helpen om de zaak dicht te houden geloven we geen van beiden. Tenslotte de zwartwatertank en het toilet beveiligd met antivries. Ik vind dat een angstige klus omdat ik nooit zeker weet of de afsluiter van de tank voldoende beveiligd is. En die zit 25 cm onder de waterlijn!! Eindelijk, tegen twaalven kunnen we vertrekken. Nog een groet hier en een kus daar en weg zijn we. Met rustig, zonnig weer rijden we op ons gemak naar ons ‘vaste’ B&B adres in Orleans, waar we tegen zessen arriveren. Na een extra oorlammetje en een uitstekend maal in het restaurant aan de overzijde van de straat gaan we bijtijds ter kooi want we willen morgen vroeg op pad.

Zondag 23 oktober.

Om half acht zitten we al aan het ontbijt en als echte Hollanders nemen we het er goed van. Om 9 uur starten we de auto en onder super rustige, edoch licht frisse en soms wat mistige weersomstandigheden arriveren we uiteindelijk om 3 uur bij ons winterverblijf, waar we vervolgens nog enkele uren druk zijn met uitpakken en opruimen.

Nawoord.

Ik weet nog niet of er volgend jaar weer een zo uitgebreid reisverslag komt. Wellicht zijn er andere en meer aantrekkelijke/boeiende mogelijkheden. Heb je een idee, stel je enige regelmatige info toch op prijs, laat het ons weten.

Wij wensen alle lezers een voortreffelijk winterseizoen, al hopen we zelf op de zachtste winter van deze eeuw. Behouden vaart.

ARTEMIS 25^e en 26^e week reis 2016 (week 39 en 40)

Voor trouwe en mogelijk nieuw lezers nog maar eens gemeld: als je een vergroting van een foto wilt zien: er op klikken en nadien weer terug naar de tekst door op de knop vorige pagina te drukken..

Maandag 26 september.

Behoorlijk fris vanochtend. Dus de kachel er maar bij. Vanwege de mist moet het schilderen even uitgesteld worden, dus gaat Sanne op de fiets naar de supermarkt in Montech. In de middag is het weliswaar warmer en droog maar te laat om te lakken. Dus de bakboord-zijkant in de was gezet. Tegen zessen komt er zowaar een gemeente- ambtenaar het havengeld innen, jawel € 15,- voor 5 nachten, incl. water en stroom. Normaal betaal ik aan de kapper meer, maar die was vandaag weer gratis.

Dinsdag 27 september.

Mooie zonnige dag, dus er wordt her en der gelakt. We overleggen uitgebreid over de scheurtjes in het bestaande verfwerk van met name de gangboorden. We gaan toch maar wat dingen uitproberen de komende dagen. Sanne is dat eigenlijk wel een beetje zat, vindt het meer “lapwerk”, maar een betere oplossing hebben we niet.

Woensdag 28 september.

Het wordt een soort experimenteerdag. Een grote lelijke plek in het gangboord opengehakt en vervolgens met een of ander 2- componenten spul weer afgevuld. Lijkt goed te werken, alleen maak je altijd teveel aan van die troep. Een aantal kleinere barstjes met een snelplamuur behandeld, lijkt ook wel redelijk te gaan, maar het is best moeilijk om een en ander mooi strak af te werken. Maar Sanne kan heel goed schuren. We bellen met de zonen. Met S. & W. gaat alles goed, J. heeft zo zijn twijfels. Ook gebeld met het thuisfront in onze woonplaats. Daar is ook wel het een en ander gebeurd.

Donderdag 29 september.

Gevaren: 1.35 uur, 5 sluizen en 8 km.

We hebben allebei niet erg goed geslapen. Toch weer gezondheidszorgen. Sanne eerst nog op de fiets naar Montech, met name voor de aanschaf van een set startkabels, bij de Lidl in de aanbieding. Daarna om 11 uur aangevaren, de sluizentrap bij Montech vlot gepasseerd en afgemeerd net voor de sluis van Escatelense bij een stukje heel lage kade. De stuurboordkant van het schip schoongemaakt en in de was gezet (Sanne). Ik repareer ondertussen een van onze stuurhut stoelen, maar heb niet erg veel vertrouwen dat die stoel, ondanks de reparatie, het einde van de vakantie nog zal meemaken.

Vrijdag 30 september.

Jim, onze havenmeester, na gedane arbeid

Gevaren: 0.30 uur, 1 sluis en 2 km.

De dag start een beetje somber maar tegen 11 uur breekt het zonnetje door. Op tijd weg naar de steiger van St. Porquier, waar een frans zeiljachtje zich nauwkeurig in het midden heeft vastgelegd; voor en achter resteert dan 10 meter kade en dat is ietsje krap in een smal kanaal met doorgaande vaart, die lang niet altijd genoeg en op tijd snelheid mindert. Ik probeer de man uit te leggen dat je zo niet hoort af te meren, vergeefse moeite, hij was hier toch eerder. De rest van de dag besteed aan het bijwerken van de gangboorden en het berghout op de kop. Gelukkig gaat het pas vannacht laat regenen en alles blijkt net voldoende droog te zijn geweest. J. moet maandag a.s. weer nader onderzoek ondergaan. We besluiten daarom morgen in Moissac niet door te steken naar de Tarn, maar in de haven te blijven liggen.

Zaterdag 1 oktober.

herfstavond

Gevaren: 3.15 uur, 9 sluizen en 15 km.

Allebei vroeg wakker omdat het tegen vijven lichtjes begon te regen, maar het verse verfwerk heeft e.e.a. goed doorstaan. Als we even na 9 uur vertrekken barst er een gigantische onweersbui los, zo erg dat we elkaar in de stuurhut nauwelijks kunnen verstaan. Door afwisselend wat harder en zachter te varen kunnen we het precies zo regelen dat het in de sluizen steeds net even wat minder hard regent, maar dat is puur geluk. Dat hebben we niet als we even voorbij Castelsarrasin de hulp van de VNF moeten inroepen omdat de sluis ‘ne marche pas’. Vrijwel direct nadat Sanne ze via de intercom op de sluis heeft opgeroepen zijn ze er al: de storing was bekend en ze hadden ons al gespot! Nog net voor lunchtijd zijn we al weer in onze thuishaven, waar meteen diesel wordt getankt en vervolgens afgemeerd tegenover de capitainerie. Na de lunch wil ik een ietsje teveel aan getankte dieselolie opruimen, maar dan ontdek ik plotseling dat er in één vloercompartiment in de machinekamer een beetje water staat. Waar kan dat nu in hemelsnaam vandaan komen? Aan de roest en de prut te zien moet het er al even gestaan hebben. En waarom is niet alles verdampt bij de tropische temperaturen van deze zomer. Vanwege die paar plankjes die er gedeeltelijk overheen liggen? Afijn, de boel schoon en droog gemaakt en vervolgens zo goed en zo kwaad als het ging (hangend over de uitlaat, met je knieën steunend op allerlei randjes en met behulp van een spiegel om onder de dieseltank en onder de motorsteunbalk te kunnen kijken) het betreffende vloercompartiment in een mengsel van Owatrol en menie gezet. Uiteindelijk moet de conclusie zijn dat we dat stukje vloer na de geschiedenis met de ontplofte accu niet goed schoon/droog hebben gemaakt. J. meldt hoe het met hem gaat; wij zijn er niet helemaal gerust op, hij ook niet trouwens. Verder nog even bijgepraat met Iain en Kaz, terug uit de Caraïben, (de peperplantage is vooralsnog niet gelukt) maar zij hebben het volste vertrouwen dat het ergens in de komende maanden wel gaat lukken.

Zondag 2 oktober.

nog maar een paar boten aan de Tarn-kade

De verf in de machinekamer is nog wel niet helemaal droog, maar het lijkt erop dat er geen vocht bijkomt. Alle zooi opgeruimd. Nog een dagje afwachten. J. meldt dat het iets beter lijkt te gaan. In de avond komen Bill en Winnie gezellig borrelen en daarna gaan we naar de pizzeria: helaas, niet op gerekend: vakantietijd is over en dus zijn alle restaurants dicht. Gelukkig ééntje niet, recht tegenover de abdij. Ze hebben daar overigens een fantastische witte huiswijn. Tegen tienen zijn we terug aan boord en nemen bij een brommend elektrisch kacheltje nog een lekker slaapmutsje alvorens we de koude kooien opzoeken.

Maandag 3 oktober.

Sanne heeft bar slecht geslapen en blijkt op meerdere plekken onder haar boezem grote rode, verdikte, zeer pijnlijke en heftig jeukende plekken te hebben. Zelf denkt ze dat een of twee steekvliegen in haar blouse verdwaald zijn, maar ik kan me dat niet goed voorstellen: op zo’n plek verdwaal je toch niet. Maar het ziet er best heftig uit. J. belt, hij zal weer een paar dagen niet thuis zijn; zijn verdenking was juist. Om 18 uur naar de overkant van de haven voor de traditionele ‘fish and chips’, waar het barstens druk is vandaag. Maar als altijd beregezellig.

Dinsdag 4 oktober.

De situatie rond de plekken op haar (Sanne’s) bovenlijf wordt steeds vervelender, heftige jeuk, pijnlijk bij de minste of geringste aanraking, zelfs van haar eigen kleren. Dus maar stevig aan de medicijnen. ’s Middags gaat ze nog wel met Winnie naar de supermarkt, maar een middagbijeenkomst met een Frans-Engels praatgroepje wordt afgezegd. Wel koopt ze nog een heel grappig/mooi spencer/vest bij Laurence (van de Zag), door Laurence zelf gebreid. De machinekamer blijft kurkdroog, al is de verf nog net nat. Om eventualiteiten maar voor te zijn -morgen komt Iain om de diverse olie- en brandstoffilters te wisselen- toch deze middag maar gebruikt om de wintertent er op te zetten. Bovendien scheelt het een dubbele trui. In de middag belt J. omtrent het verloop en meldt dat hij nog een paar dagen mag blijven. Alle plekken in het gangboord worden geschuurd, geplamuurd en geschilderd, Sanne zet de stuurboordkant van de opbouw in de was. We vervangen het zomertentje door de wintertent, die veel beter de warmte vasthoudt; midden overdag is dat niet direct nodig maar in de ochtend en de avond scheelt het een jas. Bovendien komt Iain morgen helpen met de winterbeurt van de motor en als het regent is dat erg lastig. En ik wil absoluut geen druppel water meer in de machinekamer. Alle gerepareerde plekken in het gangboord zijn overgeschilderd, maar blijkbaar zit in de pot speciale verf voor de gangboorden geen antislipzand. Sanne heeft het lumineuze idee om van het overschot van het 2-componenten vulmiddel met grof schuurpapier kleine korreltjes af te schrapen en die vervolgens door die verf te mengen. Het effect is fantastisch, je ziet nauwelijks verschil tussen oud en nieuw verfwerk en het is voldoende ruw.

Woensdag 5 oktober.

Om half elf komt Iain voor de motorbeurt en een uurtje later is alles gepiept. Helaas laat ook hij op het laatste moment het (gloeiend hete) oliefilter uit z’n vingers glijden, zodat het toch nog een beetje een rotzooi wordt onder de motor. Maar na 2 uurtjes poetsen is ook dat weer opgeruimd. Nigel, eigenaar van de Sirius en in een vorig leven elektrotechnicus, komt aan boord en test de accu’s. Die zijn prima. Conclusie moet dus zijn: de zonnepanelen zijn versleten. Ook de nieuwe regelaar van Johan (van de Rust Roest) heeft geen verbetering gebracht. Hij doet een voorstel voor een nieuwe regelaar en nieuwe panelen, daar moeten we wel even over nadenken en slikken. Maar het voordeel van die oplossing is dat we geen nieuwe omvormer en geen nieuwe koelkast hoeven te kopen. Het is wel gezellig op dit moment in de haven, op bijna alle boten is wel iemand aan het klussen of al bezig met het winterklaar maken, dus er valt overal wel wat te OH’en.

Donderdag 6 oktober.

Zo langzaam aan maken we het schip klaar voor de winter. Raampjes in de ventilatiestand, dek wordt al grotendeels in de was gezet. Vooronder opgeruimd en veel oude troep, doeken vol met olie en vet, tegelijk met restanten onbruikbare verf en tankjes met afgewerkte olie naar de dechetterie gebracht. Die nemen alles probleemloos aan en helpen nog met uitzoeken van wat waar thuishoort. Hoewel het ’s middags erg mooi zonnig is, blijft het een beetje killig aan boord omdat we nagenoeg de hele dag in de schaduw liggen. Dus besluiten we om morgen naar de Tarn af te schutten waar we de hele dag zon hebben. Tegen zessen een afscheidsborrel met Mike en Gill (CarolyN), zij gaan morgen terug naar de UK. Met J., nu weer thuis, gaat het iets beter. S&W melden dat zij morgen voor een weekend naar Gdansk vliegen. Ook met Sanne gaat het iets beter, de medicijnen, eigenlijk bedoeld voor wespensteken, lijken redelijk te werken.

Vrijdag 7 oktober.

bijna nacht op de Tarn

Gevaren: 0.45 uur, 2 sluizen en 0.5 km.

Tamelijk koude nacht, de kachel moet het leven ’s ochtends wat aangenamer maken. Na de lunch maken we los en varen naar de sluis om de rivier op te gaan. Een en ander gaat dit keer niet helemaal lekker: bij het wegvaren blijft de vlag haken achter het anker van onze achterbuurman met als verrassend effect dat de vlaggenstok scheurt. Als we daarna voor de sluis komen blijkt dat daar een boot juist opkomt en ik moet dus wachten. Die opkomende boot (Allegro) heeft kennelijk geen boegschroef en komt met een zodanig ruime bocht uit de sluis voor ons langs dat ik niet naar voren kan en juist op dat moment gaat de kanaalsluis opzij van ons open en krijg ik een forse zijstroom, waardoor ik niet kan voorkomen dat het roer een van de fenders van een afgemeerde boot schuin achter ons raakt en dat is het definitieve einde van de vlaggenstok en een minikrasje op het roerkwadrant. Had helaas net geen tijd meer om de uit de kanaalsluis komende schipper even flink uit te kafferen. Hem was nota bene door de havenmeester gevraagd om een minuut te wachten tot de doorgang vrij was, maar daar had de zak geen zin in. Al met al een emotievol minuutje. Waarna het vervolgens op de kade veel minder zonnig was dan waarop we gehoopt hadden. Om 18 uur gaan we naar de vaste havenkroeg (de Sunbeam) waar al heel wat bootjesvolk zit. Staan er net een aantal grote bierpullen op tafel, dondert alles om door een hond die de tafel omver trekt. Ik ben vanaf mijn middel drijfnat: trui, broek, onderbroek en sokken klets en bovendien een ijskoud kruis. Hilariteit alom. Sanne schrijft hierover in haar logboek: “Jack vermant zich en loopt als een kleuter met een natte luier wijdbeens terug naar de boot. Juist op dat moment komt er een wagen van de pompiers met zwaailicht op en sirene aan voorbij. Jack wenkt ze, maar ze doen net of ze hem niet zien. Het was een geweldig schouw- toneelspel en bijzonder vermakelijk voor alle gasten”. Ja ja, maar het was echt koud en het rook ook niet fris. Gelukkig was de pizza daarna overheerlijk.

Zaterdag 8 oktober.

heldere en koude nacht bij halve maan

De nachten worden steeds kouder, de verwarming (vergeten af te zetten) sloeg al om 4.30 uur aan. Afgezet en terug in de warme kooi. Om 7.30 uur opgestaan en toen mocht het kacheltje een uur lang lekker snorren, alvorens het binnen weer 20 graden was. Sanne gaat boodschappen doen met Bill en ik tref voorbereidingen om de machinekamer te gaan schilderen. Die middag wordt er hard gewerkt, Sanne zet de dekken in de was en ik de machinekamer in de verf. Allebei dus moeizame klussen. Verder was het vandaag wel lekker warm en zonnig en in elk geval een stuk minder koud dan op deze dag 47 jaar geleden toen we ’s ochtends om 9 uur bij het stadhuis in Utrecht stonden te vernikkelen in afwachting van de trouwambtenaar.

Zondag 9 oktober.

Volop zon na een heldere en dus koude nacht (3.2 graden). De ochtend wordt doorgebracht met gepaste zondagsrust. In de middag verf ik het laatste deel van de machinekamer en Sanne draait een paar wassen. Beiden zien er daarna weer prachtig uit. Omdat we nu de hele dag in de zon liggen is het heerlijk warm en dat blijft het tot ongeveer 23 uur ‘s avonds. Dan mag het elektrisch kacheltje nog even erbij. Hopelijk blijft het nog een paar dagen zo, maar voor het einde van de week is er flink regen voorspelt. Komende woensdag nemen we de definitieve beslissing wanneer we naar huis gaan. Dat hangt voornamelijk af van wat er in Rotterdam beslist gaat worden.

ARTEMIS 23^e en 24^e week reis 2016 (week 37 en 38)

Voor trouwe en mogelijk nieuw lezers nog maar eens gemeld: als je een vergroting van een foto wilt zien: er op klikken en nadien weer terug naar de tekst door op de knop vorige pagina te drukken..

Zondag 11 september.

Warm en zonnig weer. Een dagje om bij te komen van alle feestelijkheden en om het weblog bij te werken en de wereld in te sturen. Wel nog naar de markt geweest voor een zonnehoed, maar niks naar ’t zin kunnen vinden.

Maandag 12 september.

marktplein in Lauzerte

Onveranderd zonnig en warm. Maar nadat ik de auto uitgebreid gestofzuigd heb, zowel van binnen als van buiten (met name de luchtinlaatopeningen onder aan de voorruit, die volledig vol zitten met bladertroep) start hij plotseling niet meer. Geen idee wat er aan de hand is. Accuspanning blijkt 9.2 volt. Auto van Jim ernaast gezet en accu’s gekoppeld: start onmiddellijk zonder een moment van haperen. Meteen daarna ongeveer 20 km gereden, spanning is daarna 12.2 volt. Hopen maar dat er verder niets aan de hand is, want ik heb weinig zin om voor die paar laatste weken nog een nieuwe accu te moeten kopen. In de haven is het uiterst rustig, we zijn blij dat we aan de schaduwkant liggen want de temperatuur blijft ruim boven de 30 graden.

Dinsdag 13 september.

Vandaag zelfs ruim 35 graden. Sanne heeft flink last van de hitte, is benauwd en heeft weinig fut. Per toeval gezien dat de inklap-beveiliging van beide kajuitstoelen is afgebroken. Met wat schroefjes voorlopig gerepareerd, maar dat neemt niet weg dat de stoelen steeds gammeler worden en er nieuwe zullen moeten komen. Volgend jaar, zolang houden ze het nog wel. In de avond de dakramen in de winterstand gezet want voor vannacht wordt flink regen voorspeld; de eerste in 6 weken. In de avond komen Jim en Sandra aan boord en drinken een biertje. Maar als het tegen negenen hard begint te waaien en de eerste regen valt, kiezen zij voor een tijdige aftocht om niet doornat aan boord van hun eigen schip aan de andere kant van de haven te komen.

Woensdag 14 september.

de beroemde Pont Valentré over de Lot in Cahors

Het heeft vannacht gegoten en niet zo zuinig ook. Bovendien is het amper 20 graden, maar liefst 15 graden minder dan gisteren, dus maar even een dikke trui aangetrokken. Tegen de middag belt een vriend met zeer slecht nieuws; alhoewel verwacht, komt dat toch hard aan. We weten nog maar al te goed hoe bang wij zijn geweest dat ons iets dergelijks zou overkomen. Uit privacy overwegingen geen verdere toelichting, maar er volledig aan voorbij gaan is ook geen optie. In de avond is het stil en fris (koud), iedereen zit binnen. Jochem belt en informeert ons over zijn vakantieplannen: Helsinki en Tallinn. In ons gebied geldt nog steeds code oranje, veel wind en regen. De Herault is al bijna een meter gestegen, de Tarn zal morgen ook wel een stuk hoger zijn. Overigens vandaag ook nog wat dingen geregeld op de capitainerie betreffende een mogelijke winterplek (voor ’17-’18) voor het schip van H & C. Zou wel heel leuk zijn als ze volgende zomer onze kant op komen.

Donderdag 15 september.

Stuw en sluis, deels onder de brug van hierboven

Ja, deze ochtend gaat voor het eerst de kachel aan om half acht. Sanne deelt doodleuk mee, als ze om kwart over acht opstaat, dat ze het helemaal niet koud heeft. Na de lunch stappen we in de auto en rijden naar Lauzerte, een vroeger Catharenbastion op een strategisch hoog gelegen top en met een bewogen geschiedenis. Na wat rondgewandeld te hebben door allerlei middeleeuwse straatjes genieten we ook van het prachtige uitzicht over de wijde omgeving. Daarna rijden we door naar Cahors. Onderweg wel veel bordjes met aanduidingen van de weg naar allerlei chateau’s, maar we zien niet één wijngaard. Het is al net als bij het Canal de Bourgogne, als je daar vaart zie je ook geen enkele wijngaard. Waar dan toch al die wijn vandaan komt?? Cahors ligt als een soort schiereiland in een bocht van de rivier de Lot en is ook eeuwen oud met een rijke geschiedenis. We wandelen wat rond door het oude stadsdeel en bekijken de Pont Valentré, (Unesco wereldranglijst van monumenten) met daaronder een sluis en een stuw. Ook hier (en nu een beetje) is al duidelijk hoe ruig de Lot soms kan zijn: de oevers zijn steil en zeker een tiental meters hoog. Maar als je de enorme steile hellingen aan weerskanten ziet is dat ook niet verbazingwekkend. Via een mooie route met ontzettend veel bochten, langs steile hellingen (zonder bermbeveiliging!) en schitterende uitzichten rijden we terug naar Moissac. Daar aangekomen ontdekken we dat de onderste halve meter van de auto spierwit is in plaats van zwart. Oorzaak: een mengsel van kalk en cement, afkomstig van een stuk weg dat kennelijk net met kalk was afgedekt, maar waar geen enkele waarschuwing bij stond. Hele plakkaten spuiten we van de wagen af, daarna een stevige borstelbeurt en de Honda is weer als nieuw. Al met al eten we nu dus laat en daarna is het te koud om buiten te zitten.

Vrijdag 16 september.

De nachten worden steeds kouder, het zwabberen ‘s ochtends om het dek droog en schoon te krijgen kost steeds meer tijd (en ijskoude handen!). Na het ontbijt krijg ik de geest (volgens Sanne) en krijgt het achterdek een abnormale grote beurt. Dat was ook wel nodig. Sanne haakt hierop in, in arren moede, door het meteen in de was te zetten: kortom de eerste activiteiten van het winterklaar maken zijn begonnen. Zijn we net klaar met het kleinste dekje, begint het te regenen. Maar het staat wel leuk, al die parelende druppels op het dek(je). In de avond is er weer een barbecue op de capitainerie, veel wijn, bekende gezichten en sterke verhalen. Leuke, ontspannen avond en het blijft zelfs droog. Niet onvermeld mag blijven tenslotte dat Sanne’s bananensaus steeds meer faam krijgt en terecht. Nadeel: ik heb er zelf nauwelijks van kunnen genieten.

Zaterdag 17 september.

Fète des Chasselas wegens het verkrijgen van de AOC

Het weer lijkt op te knappen, maar al snel trekt het dicht en vallen er zo nu en dan wat drupjes. Jim, de havenmeester roept mijn hulp in, of liever die van mijn waterpomp, vanwege een (voormalige) huurboot, die dreigt te zinken. Na 2 uur pompen vinden we de oorzaak, een lekkage in de afkitrand op de bodem van een voormalige watertoevoer van het toilet. Het water komt toch met een vingerdikke straal naar binnen. Maar de pomp kan dat makkelijk bijhouden. Overigens een typisch geval van verwaarlozing, geen stroomaansluiting of zonnepanelen, dus lege accu’s, dus geen bilgepomp. De eigenaar wil het schip al jaren verkopen en doet er niets meer aan, maar het heeft maar heel weinig gescheeld of er was helemaal niets meer te verkopen. Van een stel boze Zwitsers op een huurboot die nog laat binnenkomt horen we dat het kanaal bij Mas d’Agenais 3 dagen dicht is geweest omdat er drie reusachtige platanen tijdens een fel onweer dwars over het kanaal waren terecht gekomen. Alsof je dergelijke reuzen zomaar even weg kunt halen, zeker als er aan weerszijden geen weg(je) is. Wij vertellen hen vriendelijk dat we vorig jaar 2 weken niet konden varen om dezelfde reden, maar dat kalmeert hen geenszins.

Zondag 18 september.

De gebruikelijke ochtendrituelen op zondag. Daarna gaat Sanne op de markt inkopen doen. In de middag gaat ze daar opnieuw heen, omdat dit jaar het gebruikelijke “Fete de Chasselas” (een plaatselijke kleine en zeer zoete druif AOC) rondom de kerk en de abdij wordt gehouden, in plaats van op het gebruikelijke grote plein aan de rivier. Tot slot klimt ze nog even in de presbyteriaanse toren omhoog. Ik breng de middag door met het weer gangbaar maken van de bovenluikjes in de plafonds. In de avond is voor het eerst sinds dagen niet al te koud, vooral door het afnemen van de wind en het heeft niet geregend. We zitten tot half elf buiten.

Maandag 19 september.

De nieuwe brug bij zonsopgang bij La Cour St Pierre

Nacht was niet al te koud, dekken kurkdroog dus er valt niets te zwabberen. Regelmatig bezig (op verzoek van Jim) met support van aanleggende huurboten. Veel (oudere) Duitsers die geen woord Engels of Frans spreken, laat staan dat ze iets van varen snappen.”Mit mein Mercedes auf der Autobahn geht’s immer gut”. Aan de meeste van die huurboten is dan ook het einde van het seizoen duidelijk af te zien: kapotte stootwillen, tot op de draad versleten landvasten, scheuren en barsten in de bootranden, verstopte afvoeren en verzin nog maar meer ellende. Het ergste van alles is dat de huurders ook geen enkele instructie krijgen hoe met hun boot om te gaan en over de meest elementaire fatsoensregels op het water. Terwijl ze toch enige duizenden euro’s betalen voor een weekje huur. Toegegeven, voor ons geeft het wel vaak vermakelijke situaties, mits ze niet net voor of achter ons aanleggen en met hun pikhaak proberen hoe krasbestendig de Artemis is. Vanavond weer buiten gegeten en tot half elf buiten gezeten zonder extra trui. We piekeren wel wat maar waarover valt buiten het kader van dit verslag.

Dinsdag 20 september.

Gevaren: 3.30 uur, 9 sluizen en 15 km.

dezelfde brug in de middag

Even bij Jim wat gekletst, hij was gisterennamiddag zowat overstuur van boosheid vanwege een huurboot die geen havengeld wilde betalen, zonder enige opgaaf van reden. Er was voor hen betaald zeiden de twee ‘heren’. Telefonisch overleg met het verhuurbedrijf leerde dat dat niet betaald had, maar dat zij ook problemen hadden gehad omdat de mannen fietsen bij de boot eisten en daarvoor niet wilden betalen. Na verloop van tijd bleek het om 2 journalisten te gaan die in opdracht van het departement een reportage over het kanaal moesten maken en dus meenden dat alles voor hen gratis was. In de loop van de ochtend verschijnen Alan en Nicky op de kade. Het gaat hen inmiddels goed, al moet Nicky nog uiterst kalm aan doen met haar knieprothese. Overigens wordt je van de verhalen over de toestanden in de Engelse gezondheidszorg ook niet bijster vrolijk. Hun boot ligt nog in Lalande aan de Lot. De kans is klein dat ze dit jaar de Finca nog terug kunnen halen. Na 1 november werken de pilots op de Garonne niet meer, op dit moment staat er maar een paar decimeter water. Na de lunch verlaten we de haven en varen richting Montech. We willen aanleggen net voorbij de sluis van Escatelens omdat daar een aanlegplek is met een hele lage kade zodat we makkelijk bij de zijkant van de boot onder het gangboord kunnen voor de winterbehandeling: schoonmaken, cleanen en in de was zetten. In St Porquier ligt de kade er geheel verlaten bij en die lijkt ook redelijk laag, dus stoppen we daar. Vanochtend heeft Sanne de randen van de dakluiken geschilderd vanwege wat haarscheurtjes in de lak. Vanmiddag heeft ze een paar keer enkele honderden meters gelopen om niet steeds in de sluizen omhoog te hoeven klimmen, bij de laatste 3 sluizen moest ze wel via de trap omhoog en dat is ze duidelijk niet meer gewend. Doodmoe dus, en ja, de jaren gaan ook meer tellen. We hebben dit jaar ook minder gevaren.

Woensdag 21 september.

Prachtige zonsopgang, maar koude ochtend. Dus de verwarming maar even bijgezet. Na het ontbijt aan de slag aan de stuurboordkant. Behalve schoonmaken en in de was zetten ook beschadiginkjes schuren en lakken. De dakluiken gaan in de winter-ventilatie-stand want de nachten worden nu snel kouder. Sanne vult zelfs haar hoeslaken met een dralon deken. We kunnen nog wel buiten eten maar op tijd want tegen achten is het pikdonker, hetgeen overigens vanavond een prachtige sterrenhemel oplevert. Het najaar zit er nu duidelijk aan te komen, vandaag maar 4 boten gezien.

Donderdag 22 september.

Gevaren: 0.30 uur, 1 sluis en 2 km.

weer dezelfde brug, maar nu bij nacht

Volop zon, de dekken zijn kletsnat van de condens. Even een half uurtje gevaren tot net voorbij sluis Escatelens. Daar weer aangelegd bij een stukje lage kade, overigens lager dan die van gisteren en dus nog makkelijker. De gisteren bijgeschilderde stukjes op het berghout zijn helaas weer opengesprongen, waarschijnlijk te veel zon tijdens het schilderen, we laten het maar even zo want van roest was nergens sprake, het was zuiver voor de mooiïgheid. Om 18 uur begint de boer het stuk grond naast het kanaal, precies waar wij liggen, te ploegen en te eggen. Even daarna kunnen we elkaar nauwelijks meer zien door het stof. Alles potdicht gedaan maar inmiddels zie je overal het stof al liggen. Gelukkig hadden we maar een paar hele kleine stukjes geschilderd en die waren al droog genoeg.

Vrijdag 23 september.

Gevaren: 2.15 uur, 5 sluizen en 8 km.

Even voor negen gestart in een stralend zonnetje, maar nog wel met een trui aan. Bij de ‘trap van Montech’ (5 sluisjes over 2 km) de VNF gebeld en enkele minuten later zien we het bekende scootertje al verschijnen met de evenzo bekende sluiswachteres. Vanwege een tegenligger gaat ze alleen de eerste 2 sluizen mee, de volgende 3 worden door de baas zelf bediend. Bij de laatste vragen ze altijd welke kant je nu opgaat, richting Montauban of richting Toulouse. Wij willen richting Montauban en aanleggen in Lacourt St Pierre. De baas meent dat daar maar een boot ligt (er is plek voor drie) en verifieert dat nog even telefonisch bij de sluiswachter van Montauban, die dat bevestigt. Wij zijn wel happy daarmee, want we hebben gisteren nogal veel boten voorbij zien komen en waren er niet gerust op dat er plaats zou zijn. Snel brood gehaald in de plaatselijke bar/tabac. Sanne schuurt alvast het ‘quasi houtwerk’ op de boeg en de achterkant. Zoonlief J. gebeld, is vandaag terug van vakantie en heeft het goed gehad.

Zaterdag 24 september.

met reflectie in het water

Het weer is als (nog) steeds stralend, binnen en buiten tegen de 30 graden. W. gebeld en gefeliciteerd met haar verjaardag. Het schilderen van het namaakhout gaat helaas niet door, de zon brandt op het ijzer en lakken is dus zinloos. Daarom wel alvast maar de borden met de naam van de thuishaven van de kont gehaald en daaronder geschuurd. Het lakken moet nog maar even wachten, want voor morgen is er zowaar wat regen voorspeld. Sanne poetst de verticale wanden van de opbouw en zet ze in de was, evenals het dak van de stuurhut rondom de zonnepanelen. Op het water zowel als op de aanliggende picknickplek is het super rustig, zelfs geen petanquespelers vandaag. De Xenia is de enige boot die voorbij komt op weg naar Montauban waar zij overwintert.

Zondag 25 september.

Sanne denkt nog gauw een was te doen, hangt die ondanks de dreigende wolken buiten op de lijn, maar moet even later toch de zaak weer binnen halen want het begint inderdaad te regenen. Eerst alleen maar wat spetters en wat later toch wel een flinke bui. Het is en blijft bewolkt en maar net aan 20 graden, dus bijna 10 graden minder dan waaraan we gewend waren. De nachten komen overigens inmiddels onder de 10 graden. Ik schrijf het weblog bij. Sanne doet het vandaag eindelijk wat kalmer aan, al kan ze het niet laten om nog een uurtje aan het dek te poetsen op de plek waar de hele zomer de trappen en bezems hebben gelegen. Morgen zal het, volgens voorspelling, weer zonnig zijn. Volgende week op ons gemak terug naar Moissac, verder winterklaar maken en misschien nog wat kleine uitstapjes en dan eind van de maand naar ons winterverblijf.

ARTEMIS 20^e , 21^e en 22^e week reis 2016 (week 34, 35 en 36)

Helaas ben ik wat achterop geraakt met dit logboek, daarom dit keer een ietwat beknopt verslag als inhaalmanoeuvre.

Dinsdag 23 augustus.

begin van de 'marché des producteurs',

De gisteren en eergisteren verzamelde elektro-troep een beetje samengebonden, Mike zal alles inleveren bij de dechetterie. Hij vond het toch wat te veel om alles zomaar in de container te kieperen. De stuurkast weer dichtgeschroefd. Hè, hè, na 3 jaar eindelijk weer een overzichtelijk gebeuren. Sanne gaat naar de groentefarm in Hure, koopt voor € 3,- aan groenten, een fractie van wat het in de winkel zou kosten, maar omdat ze geen wisselgeld hebben krijgt ze alles voor niks mee. Waar vindt je zoiets nog? We poedelen wat in de Garonne om af te koelen en nemen daarna een heerlijke witte wijn op het altijd gezellige terras van de haven.

Woensdag 24 augustus.

de 'markt' in volle gang

Uitgebreide wasbeurt van het schip, langzamerhand neemt het aantal niet meer weg te krijgen gele vlekje van de platanen toe, maar we kunnen het schip toch wel redelijk om aan te zien houden. In elk geval zo goed dat de eigenaar van de hotelboot komt informeren met wat voor verf het schip geschilderd is en foto’s neemt van de diverse door ons gebruikte verfblikken. Weblog bijgewerkt en verstuurd, daarna een Windows update die me bijna 2 uur kost. De baas van de hotelboot komt opnieuw langs, nu om te vragen of wij een mini Nederlands vlaggetje hebben, want hij krijgt volgende week Nederlandse gasten. Deze hotelboten hebben voorop altijd de landsvlaggetjes van het land waar hun gasten vandaan komen. Helaas voor hem, onze kleinste vlag meet 100 bij 150 cm. In de avond weer naar boven, naar de ‘marché des producteurs’, veel bekenden gesproken en heerlijk gegeten. Het was oergezellig, maar de terugweg in het donker over die steile helling is dan toch altijd wat ongemakkelijk.

Donderdag 25 augustus.

Place du Marché in Marmande

Sanne heeft inmiddels geregeld dat de bakker s’ ochtends even bij onze steiger stopt om een baguette te brengen. Het blijft schitterend weer, bloedheet. We doen de gewone dagelijkse dingen en verder niets.

Vrijdag 26 augustus.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen om 10.30 uur het busje naar Marmande genomen. Sanne wil graag de binnenstad eens bekijken. Valt eigenlijk wat tegen, mede door de hoge temperatuur. Het is bijna 40 graden vandaag. Wat foto’s van de Marché des Halles genomen en lichtelijk overdadig geluncht met een Lasagne de fruits de mer + salade. Gezien de warmte maar een museum ingevlucht en daar het werk van Simone Garlin, een moderne schilder (neocloissonist) bekeken. Om 4 uur terug met het busje naar de haven; de chauffeuse rijdt speciaal voor ons even een stukje door om ons bij de haven af te zetten. Opnieuw: waar vindt je zoiets nog. Na de lunch van vanmiddag is vanavond een stukje stokbrood met kaas meer dan voldoende, temeer omdat ik het gevoel heb dat sommige visje uit de lasagne nog steeds bewegen.

Zaterdag 27 augustus.

eveneens Place du Marché

Om 6.30 uur een donderklap en 3 druppels regen. Om 8 uur een stralende zon en de temperatuur gaat alweer naar de 35 graden. Sanne ontruimt de helft van de stuurhut en schuurt alle houtwerk, alles dus. Kale plekken worden bijgekleurd. Vernissen gaat vandaag niet lukken, de lak is droog vóór je de kwast hebt uitgestreken.

Zondag 28 augustus.

Om 9 uur begint het lakwerk. Onbegrijpelijk dat Sanne dat volhoudt, de stank is afgrijselijk. Maar tegen 12 uur is de klus geklaard. Het stuurwiel kan terug op z’n plek en wordt ook nog even snel in de lak gezet. Tijdens die ochtend komt Michel langs, bewoner van een vroegere kust-vaarder die een stukje voorbij de haven aan de wal ligt. Hij woont daar al ongeveer 15 jaar op z’n dooie eentje, ik schat hem op ongeveer 75 jaar. Hij nodigt ons uit om vanavond op het haventerras een glas wijn met hem te drinken. Witte bourgogne is volgens hem de enige fatsoenlijke witte wijn. Hij spreekt nauwelijks Engels en dus, als zo vaak, hebben we weer een genoeglijk gesprek waarin wij Frans spreken en hij Engels. Hij hoopt binnenkort een stukje grond te kopen in de Perigord, want nog langer alleen aan boord blijven is eigenlijk niet meer verantwoord, hetgeen ik na de bezichtiging van de boot de volgende dag slechts volmondig kan beamen. Helaas verschijnt de pizzaboer (is er anders altijd op zater- en zondag tijdens het seizoen) niet om ongeveer 18 uur; met ingang van vandaag staat hij boven in het dorp. Dus knutselt Sanne wat van de diverse restjes. En honger maakt rauwe bonen zoet.

Maandag 29 augustus.

kloostertuin naast kerk in Marmande

Een frisse ochtend, slechts 24 graden. De wasmachine enkele keren laten draaien. Daarna schuurt Sanne de andere helft van de stuurhut en wordt ook die kant in de lak gezet. Jack gaat naar Michel om een aantal Nederlandse termen op zijn stuurstand te vertalen in het Frans, want die heeft geen idee wat al die teksten betekenen. Overigens heb ik nog nooit zoveel rotzooi aan boord van een schuit gezien, maar de woonkamer is ruim en niet ongezellig, verfraaid met een aantal etsen van zijn Afrikaanse ex (hij heeft 15 jaar in Afrika gewoond en gewerkt). Het is niet zo warm vandaag, 24 graden en een licht gesluierde hemel. Dus ideaal schildersweer en tegen vijven ziet de hele stuurhut er weer prachtig uit. Omdat ook vandaag de pizzaboer niet verschijnt doen we het eten af met een gebakken ei met tomaat en wat stokbrood met kaas.

Dinsdag 30 augustus.

plek van de recente dijkdoorbraak, gezien van onder af; let wel: de dijkhoogte is ruim 7 meter

Een frisse, om niet te zeggen koude nacht, maar al snel komt de zon ons opwarmen. Sanne is nog best wel moe van al het verven en ik voel me beroerd, hoofd- en buikpijn, waarschijnlijk door de zeer sterke en doordringende verflucht. Temperatuur weer dik boven de 35 graden. In de middag wat in de rivier gesparteld om af te koelen. In de avond is het jaarlijkse havenconcert, dat begint om 20 uur, maar om 19.30 was er al vrijwel geen plek meer vrij. Vele gasten hadden hun eigen maaltijd meegebracht, officieel heette het ook “picknick au port”. Drank te verkrijgen bij de capitainerie. De band bestaande uit 5 man, waarvan 2 kinderen van David en Diane die een paar 100 meter verderop wonen en die we al jaren kennen. De andere 3 bandleden komen hier vlak uit de buurt. Ze speelden werkelijk de sterren van de hemel, fantastisch. Hun muziek krijgt meer en meer een Iers tintje, niet helemaal verbazend gezien hun Ierse achtergrond/komaf. Werkelijk een geweldige avond.

Woensdag 31 augustus.

concert-feest op de haven

De nacht wordt enigszins verstoord doordat ik in de zeer vroege ochtend, onderweg naar het toilet, in de slaaphut over iets struikel en uiterst ongelukkig terechtkom met mijn zij op de rand van Sanne haar bed. Flink pijn in mijn rug en gruwelijk veel pijn aan mijn ribben, waar ook een stevige bloeduitstorting zichtbaar wordt. Verder vandaag dus maar lijdzaam afgewacht tot het met behulp van de nodige paracetamol wat beter gaat. Dat lukt ook wel, althans net voldoende om deze avond de laatste “marché de producteurs” te kunnen bezoeken. Bukken, lachen, hoesten, opstaan en weer gaan zitten, het is allemaal even pijnlijk. Stil blijven zitten en wachten tot het overgaat heet dat dan. De avond was overigens weer prima, al zijn we wel iets eerder als gebruikelijk aan boord gegaan.

de band

Donderdag 1 september

Eigenlijk zouden we vandaag vertrekken richting Moissac, maar dat wordt een dagje uitgesteld. Je moet de zaken ook niet overhaasten, maar het gaat wel iets beter: de rugpijn neemt toe (maar daar heb ik wel wat voor), de rib-pijn wordt iets minder.

Vrijdag 2 september.

Gevaren: 3.30 uur,4 sluizen en 20 km.

Halverwege de ochtend gaan we dan toch maar. Hartelijk afscheid van Mike genomen (van Cath gisteravond al). Het weer is als alle dagen, warm zonnig en een tikje benauwd. In de middag meren we af in Mas d’Agenais bij de halte fluviale. Tot onze verrassing ligt daar de Boschplaat, door ons gebruikelijk de ‘Borstplaat’ genoemd, hetgeen vooral op de bemanning betrekking heeft. Het kost enige moeite om hen er van te overtuigen dat we echt geen glas wijn willen, maar we willen vooral uitrusten in onze eigen luie stoelen.

Zaterdag 3 september.

Gevaren: 1.15 uur, 1 sluis en 6 km.

afkoelen in de rivier

We varen redelijk vroeg aan, 8.30 uur, om er een beetje zeker van te zijn dat we in Villeton een plekje kunnen krijgen. Dat lukt helemaal en 2 uur later liggen we alweer afgemeerd. Sanne helemaal blij: kan ze eindelijk weer eens naar de Intermarché en de Lidl in Tonneins. Enige uren later komt ze dan ook zwaarbeladen terug. Met moeite is daarna de koelkastdeur nog dicht te krijgen!

Zondag 4 september.

Gevaren: 5.00 uur, 5 sluizen en 29 km.

Kalmpjes aan op weg naar Serignac. Daar aangekomen ligt het meer dan vol aan de kant van de steiger, maar Karin (van de Elegance) roept onmiddellijk dat we mogen dubbel liggen aan de Saul Trader, die voor 5 weken aan de kade ligt afgemeerd terwijl de eigenaar naar Engeland is. Wel een bedenkelijke ontwikkeling, want op die manier zal er voor passanten steeds minder plaats zijn. Ook de Acadia ligt er nog steeds (al 5 weken) en een Frans jacht van een meter of acht heeft zelfs een jaarplek geregeld. Gelukkig kennen wij langzamerhand de meeste van die grote Engelse jachten en zullen we vaak wel dubbel mogen liggen.

Maandag 5 september.

langzaam naar het diepe

Vandaag een betrekkelijke rustdag. Het is aan boord niet meer zo heet omdat we een aanzienlijk deel van de dag in de schaduw liggen. In de namiddag drinken David en Karin (Elegance) en Charlie en Lynn (Acadia) een aperitief bij ons aan boord.

Dinsdag 6 september.

Gevaren: 5.10 uur, 6 sluizen en 32 km.

Vandaag willen we naar Golfech. Maar vlak vóór de sluis van La Magistère zien we opeens een plekje in een zwaaikom, aan een kantje, dat over een uur bijna helemaal in de schaduw ligt. We peilen de diepte en het kan precies. Gelukkig maar want op onze vaste plek bij het Lac Bleu zouden we de rest van de dag in de snoeihete zon liggen. Dit gaat vast een van onze voorkeursplekjes worden, midden in de natuur, doodstil en aardedonker.

Woensdag 7 september.

eens de trots van de VNF, nu alleen nog geschikt als vulling van een gat in de dijk

Gevaren: 4.30 uur, 6 sluizen en 25 km.

Vandaag terug naar Moissac, waar we omstreeks 14 uur aankomen. Het is heel stil in onze haven, plaats te over. Jim (havenmeester) heeft volgens afspraak een plek voor ons gereserveerd, aan de kant van de capitainerie. Maar na overleg besluiten we aan de andere kant te gaan liggen omdat we daar ’s middags een paar uur schaduw hebben én omdat daar de vrienden van de Gretige Henriette en van de Tesserae blijken te liggen, die we in de gauwigheid niet gezien hadden. We worden direct uitgenodigd voor een aperitief op de Gretige Henriette, omdat zij morgen weer vertrekken richting Toulouse. Aldus begint de avond weer prima, met alle verhalen over wat eenieder de afgelopen weken zoal heeft meegemaakt. Het eten wordt daarmee knap laat, want om half negen is het al aardig donker en Sanne moest natuurlijk eerst nog uitgebreid boodschappen doen bij enkele grote supermarkten.

Donderdag 8 september.

Een bijzondere dag, want Sanne is vandaag jarig en nog een kroonjaar ook. Als zij in de ochtend even brood haalt maak ik van de gelegenheid gebruik om snel het schip te pavoiseren. Ziet er toch wel weer feestelijk uit. (Foto’s zie 8 juli). De telefoon heeft het druk met alle gesprekken, e-mails en sms’jes. Om half twee arriveren Herman & Cora, onze oudste vrienden hier in dit zuidelijke vakantieparadijs, en hebben we weer heel wat om bij te praten. Zij zitten feitelijk aan het begin van het Canal du Midi, wij halverwege aan het Canal Lateral a la Garone. Ondertussen heeft Sanne alles klaargemaakt voor een heerlijke Chinese fondue en er wordt tot laat in de avond gesmikkeld. Daarna duurt het altijd even voor de gastenkooien zijn uitgeklapt en iedereen naar bed kan, maar even na twaalven ligt iedereen horizontaal en hebben we een rustige nacht.

Vrijdag 9 september.

Tegen negenen zijn de kooien opgeruimd en genieten we in een warm ochtendzonnetje van een heerlijk ontbijt. Helaas moeten onze gasten daarna toch bijtijds weer weg want zij krijgen zelf bezoek en rijden meestal niet of bijna niet over de snelweg maar liefst over allerlei binnenweggetjes. En dat kost dus 4 uur in plaats van 2 uur. Wij gebruiken na hun vertrek vandaag om het schip wat verder op te ruimen en de meegebrachte victualiën stormvast op te bergen (hun schip ligt vlakbij onze vaste wijnboer). Soms is dat gerommel in de diverse bergruimtes best lastig, want die gekneusde rib zit dan lelijk in de weg. Maar het zal wel slijten met een aantal weken. Het weer blijft onveranderd warm en zonnig, al vallen er later op de avond wel een paar druppels.

Zaterdag 10 september.

ontbijt, de dag na Sanne's verjaardag

Vandaag ben ik zelf jarig. Dus de nodige telefoontjes, e-mails en sms’jes. Maar ik gebruik deze dag hoofdzakelijk om het weblog weer bij te werken. En zo dadelijk gaan we samen lekker uit eten.

Voor de volgende week hebben we nog geen vastomlijnde plannen. We zien wel. Komende woensdag wordt er erg slecht weer verwacht, dat wachten we eerst maar eens af. Het zal de eerste echte regen worden in 6 weken.

ARTEMIS 18^e en 19^e week reis 2016 (week 32 en 33)

Maandag 8 augustus.

aanlegplaats in Buzet, de wijn is gelukkig beter

Stralend weer. Tot onze verrassing verschijnt omstreeks de middag de hotelboot Rosa, die nu noodgedwongen aan de graskant moet liggen. Normaal vaart die hier nooit. Als om 14.30 uur de Saint Louis van de kade vertrekt heeft de Rosa bijna een uur nodig om over te steken en achter ons af te meren aan de kade. Het blijft een rampboot, ondanks weer een nieuwe schipper, die overigens dit traject helemaal niet blijkt te kennen. De haven in Meilhan gebeld, Mike reserveert onze lievelingsplek aan de ponton midden in de haven, waar we het minst onder de platanen liggen. Onze komst was overigens al aangekondigd door de Gretige Henriette. In de avond schrikt Sanne zich te pletter: plotseling staat er een vos naast haar op de steiger. Het dier blijft rustiger dan zij, draait zich om en loopt weg. Als zij later met de lamp schijnt ziet ze nog wel een paar vurige groene ogen maar kan het dier niet meer onderscheiden.

Dinsdag 9 augustus.

Gevaren: 2.45 uur, 3 sluizen en 16 km.

Overal zeer uitgebreide beregeningsinstallaties die dag en nacht doorgaan

In de nacht is het wat gaan regenen. Maar het blijft bij een paar spetters. Om 8.30 uur gaan de lijnen los en we vertrekken net vóór de Lebos, een klein jacht met 2 zeer Engelse en evenzo bejaarde heren, die vannacht bij de Arcadia opzij hebben gelegen, kennissen van de Elegance. In de eerste sluis toch maar even op ze gewacht en meteen afgesproken dat we dat bij de volgende sluis niet meer zullen doen. In Buzet vinden we tegenover de jacht/verhuurhaven een ruime plek aan de graskant en liggen dus al voor de middag vast. In die middag wel een paar stevige buien.

Woensdag 10 augustus.

Een nieuwe ervaring: een heel koude nacht. Toen ik opstond was het binnenboord 15 graden, dus ….: de kachel aangestoken (jawel 10 augustus zuid Frankrijk). Sanne blijkt vannacht ook al wakker te zijn geworden van de kou en een extra laken over zich te hebben getrokken. De zon schijnt inmiddels weer als nooit tevoren. In de middag een rondje Buzet gedaan, afgesloten met een glas rosé aan boord van de Elegance die net in de haven is aangekomen. ’s Avonds heerlijk gedineerd in de Vigneron, met een waanzinnig uitgebreid en dito lekker grand dessert toe.

Donderdag 11 augustus.

Haventje van Villeton, keurig verzorgd en altijd gezellig

Gevaren: 2 uur, 2 sluizen en 13 km.

Vroeg op weg, het lijkt niet uitgesloten dat de ‘Mère Galathea’ ook vertrekt richting Villeton en we willen daar graag eerder zijn om zeker een plek te hebben. De ‘Mère’ is ruim 20 meter lang en ligt ook vaak in Villeton en zoveel plaats is daar nu ook weer niet. Het was vannacht niet zo koud als gisteren, maar toch vanochtend maar krap 17 graden, dus even de kachel gestart. Bovendien varen we vanochtend in een prachtige ‘laan’ van platanen, waar de zon nauwelijks doorheen dringt en dan is het lekker als het binnen warm is. Om 11.30 uur zijn we in Villeton, waar gelukkig nog net een plekje vrij is. Na de middag als alle huurboten weer weg zijn is er ineens plek zat, maar als de Elegance (21 mtr) verschijnt is dat ook weer over. Voor de afwisseling drinken zij nu een glas rosé bij ons aan boord. Op de kade is (gelukkige op ruime afstand van de boot) het een gezellige drukte met talloze fietstoeristen en een 10-tal campers net aan de andere kant van de dijk. Prachtig weer overigens vandaag.

Vrijdag 12 augustus.

keurig gedaan, toch? Sanne kan alles!

Een bloedhete dag. 36 graden binnen zowel als buiten, 48 graden in de zon. Om te voorkomen dat de kleur van het schip van wit in geel verandert, moeten we over naar het “anti-platanen-spatten-regime”, dus ’s avonds zorgvuldig de dekken vegen en ’s ochtends ruim met water bezemen of zwabberen. Best veel werk elke dag, maar als je het niet doet is het schip binnen enkele dagen niet meer om aan te zien.

Zaterdag 13 augustus.

Het wordt eentonig, opnieuw een stralende maar bloedhete dag. Belachelijk om er over te klagen, maar Sanne kan er niet zo goed meer tegen al verhindert het haar niet om een gigantische portie bramen te plukken en vervolgens naar Tonneins (5 km) te fietsen om uitgebreid te fourageren. Desalniettemin is het toch juist vanwege dit weer dat we hier zo graag zijn. En vooral niet te veel doen, dat maakt het een stuk draaglijker. ’s Avonds fantastisch lekker gegeten bij “La chope et le pichet”, en bovendien genoeglijk geleuterd met de Belgische eigenaar. De ‘paupiette de saumon’ is een absolute aanrader.

Zondag 14 augustus.

Vanwege de warmte wordt er zo weinig mogelijk gekookt. Zouden er daarom in deze streek zo veel pizzeria’s zijn. In ieder geval genieten wij er weer dubbel van. Niks te koken en nauwelijks afwas.

Maandag 15 augustus.

Gevaren: 1.20 uur, 1 sluis en 6 km.

30 campers, één electriciteitspaaltje

Prachtig, bloed verziekend heet (zou Herman zeggen) weer. Tegen tienen gaan de lijnen los en een uurtje later zijn we al in Le Mas d’Agenais. Aangelegd aan de “luxe” kade, net vóór de brug en vóór het verhuurbedrijf. Prima plek om weer eens de kapper te bezoeken. Hier slechts zon van 11 tot 17 uur, maar dat is lang genoeg bij deze temperaturen. In de avond meert de Lebas achter ons af. Brian is nu met z’n vrouw Chris. Zij wonen vlak bij Cahors en varen met hun scheepje steeds hier in de buurt kleine stukjes. We besluiten de dag op hun achterdek met een glas rode wijn. Gelukkig hebben ook zij de mogelijkheid om wijn te koelen, rode wijn van omstreeks 30 graden is absoluut niet te pruimen.

Dinsdag 16 augustus.

Het blijft een schitterend kanaal

Gevaren:3.40 uur, 20 km en 4 sluizen

Heel kalmpjes aan naar Meilhan gevaren, ik had met Mike (havenmeester) geen tijd afgesproken. De laatste sluis gaat, als wij uitvaren op dubbel rood, omdat een van de deuren net niet helemaal open gaat. Laat daar dan net de Rosa aankomen. Ondanks enig leedvermaak probeer ik haar nog te waarschuwen, maar hun marifoon zal ook wel kapot zijn, of de schipper weet niet hoe dat ding te gebruiken. Ben benieuwd hoe lang hij op de VNF heeft moeten wachten, het was net lunchtijd. Mike heeft onze ‘vaste’ plek gereserveerd (ponton reservé), aan het einde waarvan overigens de Gretige Henriette ons blij verwelkomt. Even later arriveren ook Johan en Margreet van de ‘Rust Roest’ (in Somail) op de camping naast de haven. Wij treffen elkaar vervolgens eerst in de rivier (vlak naast de haven) om af te koelen en daarna op het terras om weer warm te worden. Na het eten tot na middernacht buiten bij maanlicht in de stuurhut gezeten.

Woensdag 17 augustus.

zo repareer je een dijkdoorbraak op z'n Frans. Tussen de bomen zie je de Garonne.

Beetje bewolkt maar erg warm en vochtig. Wat aangerommeld in afwachting van Johan, die naar de zonnepanelen komt kijken. Het blijft toch behoorlijk onduidelijk waarom de panelen niet meer stroom leveren. Johan heeft een ander type regelaar meegebracht, waarmee het mogelijk zou moeten zijn om de accu’s beter te laden. Voorlopig die maar eens uitproberen. Lastig is alleen dat ik op die regelaar niet kan zien hoeveel de spanning van de accu’s werkelijk is. Kan dus alleen zien of de accu’s wel of niet maximaal geladen zijn en of het negatieve saldo van stroom in en uit nu dan inderdaad kleiner wordt. Afwachten dus. Om half zeven met Bill en Winny naar het grote plein midden in het dorp hoog boven de haven gewandeld. Al heel wat mensen hebben zich aan tafel gezet voor de marché des producteurs. Rondom de lange rijen tafels zijn er de kramen van allerlei bedrijven uit de omgeving, waar je de meest heerlijke dingen kunt kopen en die dan, gezeten aan de tafel, kunt verorberen. Er zijn zoveel heerlijkheden te koop dat het soms moeilijk is een keuze te maken. Bovendien ontmoet je allerlei oude en nieuwe bekenden, worden door alle bootjesmensen ervaringen uitgewisseld en is het erg leuk om nader met de plaatselijke bevolking kennis te maken. Ook Johan en Margreet schuiven aan onze tafel en later ook de bemanning van de Oude Dibbes en hun Nieuw Zeelandse vrienden. Ik heb me laten vertellen dat er die avond zo ongeveer 500 bezoekers zijn geweest. Het is alleen oppassen geblazen als je na afloop van het festijn, mogelijk zelfs licht onder invloed van alle plaatselijke en vaak zeer goede wijn, in het donker het super steile pad terug naar de haven moet bewandelen. Maar ook dat is weer gelukt.

Donderdag 18 augustus.

het haventje van Meilhan. Naast ons de Gretige Henriette van Bill en Winnie

Half bewolkt, omstreeks de 30 graden. Sanne laat de wasmachine stevig werken en gaat daarna met Winnie op de fiets naar de producteur-groenteboer. Die verkoopt allerlei ‘misvormde’ groenten, die zij niet aan winkels willen leveren, voor een prikje aan particulieren. Sla, paprika’s, pepers, courgettes, komkommers,pruimen en meloenen: dat hele rijtje voor minder dan 4 euro. Bovendien staat deze boerderij veel dichter bij de haven, ongeveer op 3 km, dan ons vroeger adres in Couture dat ruim 8 km ver was. Sanne is de hele middag druk met de voorbereiding van de barbecue voor die avond met onze Amerikaanse vrienden Bill en Winnie, die met hun schip inmiddels, vanwege de drukte in de haven, langszij liggen. Weer een prima avond en weer wordt het laat.

Vrijdag 19 augustus.

Bill en Winnie vertrekken vandaag naar Buzet, zij willen een stuk de Baïse varen. Johan en Margreet komen langs en drinken nog een kop koffie mee alvorens ook zij vertrekken, maar niet dan nadat Johan mij nog de nodige uitleg en goede raad heeft gegeven ter zake van het gedoe met de zonnepanelen en hoe om te gaan met de nieuwe regelaar. Hoewel er steeds schepen vertrekken blijft het ook druk met nieuwkomers, zodat de haven meer dan vol blijft. Hetgeen overigens hooguit 7 á 8 schepen inhoudt. Komt ook omdat de Saint Louis (hotelboot) hier op gasten ligt te wachten. Het is dit jaar geen goed jaar voor de diverse hotelboten, oorzaak onbekend, angst van vooral Amerikanen, Canadezen en Australiërs voor de situatie in Europa?

Zaterdag 20 augustus.

... met het haventerras

Als het dan toch zo lekker bloedheet blijft kun je net zo goed ergens driftig mee bezig zijn. Al jaren ergerde mij de enorme rommeligheid van de bekabeling in de machinekamer. Dus dan nu eindelijk besloten om daar wat aan te doen. Oude spullen aan en aan het werk. Eerste probleem is dat heel veel aansluitingen in de stuurkast achter het stuurwiel zitten. En dat stuurwiel blijkt met geen geweld los te krijgen, geen wonder, is er al 12 jaar niet af geweest. Uiteindelijk kost me dat de hele middag en dan is het er nog niet af en ben ik niets opgeschoten. Havenmeester Mike belooft om me morgenmiddag te komen helpen. En wij gaan weer afkoelen in de Garonne.

Zondag 21 augustus.

Ook onder water moet gemaaid worden. Zo niet, dan loop je gauw vast in de waterplanten.

In de ochtend krijg ik ineens een gouden idee. Met 2 balkjes strak achter het stuurwiel en een dunne bout op de plek waar normaal de veel dikkere bout van de wielbevestiging zit plus één niet eens zo harde tik op die bout is de klus in een keer geklaard. Stuurwiel eraf en front van de stuurkast losgeschroefd. Dan de machine kamer in en begonnen met alle losse draden etc, te verwijderen. Probleem daarbij is dat je alles in de meest onmogelijke houdingen moet doen, half liggend op de accu’s, leunend tegen de zijkant van de motor en vooral niet je hoofd te ver optillen vanwege alle staalkabels en plafondspanten. Het angstige is dat er her en derwaarts verbindingen zijn waarvan ik niet weet waarvoor zij dienen of dienden. Maar een kabel met een los uiteinde moet uiteindelijk risicoloos te verwijderen zijn. Bovendien zijn er allerlei dikkere en dunne bundels met tieraps aan elkaar geknoopt, haal je die weg dan wordt de warboel steeds groter. Eind van de dag zijn de meeste losse eindjes eruit. Maar dan komt het echte probleem nog.

Maandag 22 augustus.

Er zijn een aantal draden waarin aparte zekeringen zijn opgenomen, verbindingen met de algemene zekeringenkast en een deel daarvan verdwijnt achter de 3 jaar geleden nieuw ingebouwde Eberspacher (verwarmingskachel). Om een lang verhaal kort te maken, het blijkt dat die nieuwe kachel is ingebouwd terwijl men alle bedrading van de oude kachel (met een super ingewikkeld regelsysteem) heeft laten zitten. Maar als je kabels achter die nieuwe kachel vandaan trekt wil je wel heel zeker weten dat je niet per ongeluk een nieuwe kabel mee of stuk trekt. Dus met enige regelmaat de kachel getest, bij een temperatuur van boven de 30 graden! Als alle oude en overbodige meuk is verwijderd blijkt er ineens weer plaats genoeg te zijn in de diverse kabelgoten. Alles ziet er nu weer veel netter en verzorgder uit, al denk ik dat in de machinekamer nog wel iets te verbeteren valt, maar dat laat ik graag over aan een echte elektricien. Om 16 uur is de klus eindelijk geklaard, alle gereedschap etc. opgeruimd en de stuurkast weer dichtgeschroefd. We gaan daarna nog even lekker zwemmen in de Garonne en genieten van een heerlijk glas wijn op het terras van de haven.

Tot slot het is de bedoeling dat we hier tot 1 september blijven en daarna weer kalmpjes terugvaren naar Moissac. Plannen voor daarna hebben we nog niet gemaakt.

ARTEMIS 17^e week reis 2016 (week 31)

Maandag 1 augustus.

De nieuwe kanaalbrug in Moissac bij nacht

Gevaren: 1.45 uur, 2 sluizen en 7 km.

Licht bewolkt, maar een frisse noorden wind. Enkele visfanaten blijken vannacht weer een aantal lijnen dwars over de hele rivier gespannen te hebben. Op een zeker moment moet dat een keer fout gaan; zodra er wordt gevaren levert dat gevaar op voor de mensen op de boten: de lijnen zijn zo te zien oersterk, overspannen vaak zowat 100 mtr deels op 2 á 3 mtr (=keel)hoogte, deels op de waterlijn. Je zult zo’n kabel maar in je schroef krijgen. Bovendien vissen ze met fishfinders en andere elektronische apparatuur. Is dit nog vissport te noemen? Net voor we willen vertrekken krijgen ze dat in de gaten. Maar je bent dus wel afhankelijk of zo’n stel dan wakker is: eentje is druk in de weer met z’n rubberbootje om de boel op te ruimen en de lijnen te verwijderen, z’n twee maatjes staan op de kant hun ogen uit te wrijven en doen niets. Onderweg naar de haven zachtjes varend het schip grondig gewassen, de dubbelsluis dit keer weer zonder problemen gepasseerd en in de haven afgemeerd naast het terras van de capitainerie. Sanne aan de was en boodschappen. Liggeld over juli betaald, viel nog best mee. In de namiddag/avond weer de gebruikelijke ‘fish and chips’, als altijd op de eerste maandag van de maand. Heel gezellige tafel met o.a. Rita en Tony van de Kanumbra. Later nog koffie en wijn op het terras. Het werd laat.

Dinsdag 2 augustus.

Het blijft altijd oppassen met die rotjochies op een brug, dit keer kwam er alleen water naar beneden.

Gevaren: 4 uur, 5 sluizen en 24 km.

Op tijd op, zonnig maar nog fris. Sanne haalt vers stokbrood, heerlijk na een week oud brood. De watertank wordt weer tot het randje gevuld en Sanne gaat naar de kapper en komt behoorlijk mishandeld terug, wel kort maar geen soort van model. Enfin, over een paar weken zal het wel weer aangegroeid zijn en met dit warme weer vindt ze het niet zo rampzalig als het er uit ziet. We vertrekken na de lunch richting Meilhan. Bij de draaibrug aan het einde van de haven krijg ik van de brugwachter op mijn donder dat ik niet door rood/groen mag varen, maar moet wachten op het groene licht. Het jongmens weet kennelijk niet dat ik dat al 7 jaar doe om het verkeer zo min mogelijk op te houden. Op ons gemak naar Golfech gevaren en aangemeerd bij het Lac Bleu de Bergon. Na 20 uur geen mens meer gezien.

Woensdag 3 augustus.

Het is warm, om niet te zeggen bloedheet en geen zuchtje wind. Zo heet dat zelfs ik vind dat het wel een graadje minder zou mogen. Normaal wordt er hier veel gefietst en gewandeld, maar vandaag is het echt stil, te heet. Ook wij doen eigenlijk niets. In de late avond is het binnenboord nog steeds bijna 35 graden.

Donderdag 4 augustus.

Zomeravond in Golfech.

Gevaren: 5.10 uur, 7 sluizen en 33 km.

Om 8 uur is het dek, als gebruikelijk, gezwabberd en op klokslag 9 uur varen we de eerste sluis in. Het is zwaar bewolkt en een zwak windje maakt het stukken koeler dan gisteren. We varen met een rustig gangetje door en beginnen al om 12 uur aan de sluizentrap bij Agen. Bij de 3^e sluis gaat het even mis, de lichten staan op dubbel rood. Dichterbij gekomen zien we direct de oorzaak: een van de sluisdeuren is niet helemaal open door de geweldige hoop drijvende rotzooi tussen deur en muur. Toch maar ingevaren en na korte tijd komt er al een sluiswachter, gewaarschuwd door een mevrouw op de 2^e sluis die we daarom gevraagd hadden. De goede man lost het probleem voortvarend op; met een soort riek wordt al de troep bij de deur weggehaald en vervolgens in de kolk opzij van de sluis gedrukt. Probleem opgelost, ja inderdaad. Maar als we even later de sluis uitvaren zien we al die troep voor ons uit drijven. Gelukkig staan de deuren van sluis 4 al wijd open en hebben we er dus vrijwel geen last van. Maar ongetwijfeld gebeurd hetzelfde euvel vandaag opnieuw, maar dan bij sluis 4. Typisch geval van problemen voor je uit schuiven. In Serignac ligt de kade vol, vooral omdat de hotelboot Saint Louis daar ligt, zonder gasten overigens. Zo voorkom je wel dat meerdere jachten aan de kade kunnen liggen. Wij meren af aan de overkant aan de graswal. Ik ben daar niet zo gelukkig mee omdat het waterpeil hier nogal eens wisselt en we nu grotendeels aan de grond liggen. Als dat gebeurt is het een enorm gemier om los te komen en bovendien allesbehalve bevorderlijk voor de antifoulinglaag van je schip. De hotelbarge gaat morgen na de lunch weg, maar er zijn meer gegadigden om op die plek te liggen. Aan het begin van de avond klettert de regen er even stevig uit, maar dat gaat al snel over in wat gemiezer. Ik slaap al vóór ik in bed lig.

Vrijdag 5 augustus.

Droog, bewolkt en een frisse wind. Wel weer even wennen dit soort weersomslagen, bijna 10 graden minder dan gisteren. We zouden wachten tot na de middag om op de plek van de hotelbarge te kunnen liggen (met water en stroom) maar plotseling zien we de ‘Blue Gum’ vertrekken, een Engelse Piper van 17 meter, die net voor het hotelschip is afgemeerd. Wij als de sodemieter de touwen los en naar de vrijgekomen plek, tot ongenoegen van de Balaou, die net aangevaren komt en om volstrekt onduidelijke reden meent dat hij recht heeft op die plaats. Jammer dus, voor hem. Ik leg de boot met de kop op 30 cm van de Arcadia, zodat een klein ex-huurbootje van 10 meter van een Zwitsers stel nog net tussen ons en de hotelboot past. Opvallend overigens, Zwitsers die vrijwel geen woord Duits spreken. David en Karin van de Elegance, die aan het einde van de steiger een vaste ligplaats hebben, begroeten ons enthousiast. Het weer knapt verder op, steeds meer zon, nog wel de wat kille wind. Op beide oevers is het redelijk druk met fietsers en wandelaars die komen eten, uitrusten, de kinderen zich even laten uitleven etc. Het is duidelijk vakantietijd, dus ook in de avond de gebruikelijke groep luidruchtige jongelui met veel en harde muziek, die overigens wel om 22 uur stopt. Verwend als we de afgelopen weken zijn vinden we het rond 23 uur koud worden en nemen dan binnen nog maar een afzakkertje.

Zaterdag 6 augustus.

Vakantiedrukte op de wal in Serignac

Nog een paar wolkjes maar al snel wordt het zonniger en warm. Na het ontbijt op de fiets naar de Ferme Roques, de pruimenboer dus, voor fruit, groenten en nog enkele alcoholische versnaperingen om over een aantal weken mee naar huis te nemen. Bovendien hebben ze op zaterdag altijd heerlijk gebak. De rest van de dag in gepaste ledigheid doorgebracht, het is weer ruim boven de 30 graden. Sanne haalt in het dorp een voortreffelijke pizza, want koken is maar niks met dit weer.

Zondag 7 augustus.

Ledigheid is des duivels oorkussen, maar bij een temperatuur van 35 graden ligt dat kussen best wel lekker. We besluiten om nog een paar dagen hier in Serignac te blijven liggen, de voorspelling is dat het dinsdag iets minder warm zal zijn met kans op een paar mm regen. Bij veel bewolking kunnen we beter varen, want het blijft knudde met de zonnepanelen. Na dinsdag kunnen we dan in een uiterst rustig tempo verder varen, om omstreeks dinsdag 16 augustus in Meilhan aan te komen. Als het kan willen we daar een dag of 14 blijven liggen. Officieel mag je daar niet langer dan 3 dagen blijven, maar mogelijk kunnen we daar wel een mouw aan passen.

ARTEMIS 15^e en 16^e week reis 2016 (week 29 en 30)

Helaas wat achterop geraakt, daarom dit keer een kort verslag over 2 weken. Bovendien meldt Vodafone dat ik aan de grens van mijn maandbundel zit. Hopelijk lukt het in augustus weer om wekelijks een berichtje te sturen.

Maandag 18 juli.

Zon overgoten, geen wolkje te zien. Dus een prima dag om de waterlijn aan bakboord een grondige schoonmaakbeurt te geven. Na enkele uren spartelen is ook dat weer gebeurd. Als het water in oktober niet al te koud wordt zal ik die klus nog een keer mogen doen, maar onder de 24 graden begin ik er niet aan. Naar de kapper geweest op de wal vóór het schip. Vandaag komen er zowaar 2 schepen voorbij, de Slow uit Brittania, die zijn naam alle eer aandoet en de Lyneve. Beide kijken even bij de stuw een paar honderd meter verderop en komen dan weer terug. Blijkbaar is daar alles in orde. Opnieuw een wondermooie avond met een prachtige volle maan, je kunt er bijna bij lezen in de stuurhut.

Dinsdag 19 juli.

Weer als gisteren. We vragen ons al een tijdje af waarom de zonnepanelen zo weinig stroom leveren, maximaal 3.5 ampère. Daarmee is de oude koelkast bij dit soort temperaturen niet bij te houden. Dus moet zo nu en dan de motor aan. Ik kom op het idee om de panelen om beurten af te dekken en te registreren wat er met de opbrengst gebeurt. Het lijkt er erg op dat alleen het bakboordpaneel werkt. Dus morgen, als we terug zijn in de haven een extra klus: alle panelen loshalen, doormeten en de aansluitkastjes onderzoeken. VNF gebeld dat we morgenmiddag om 14.30 weer naar binnen geschut worden. Tegen de avond vaart de hotelboot Rosa nog even naar de barrage en terug en doet dat met een onbeschofte snelheid. Dat krijgt ie nog te horen. Die hotelboeren denken altijd dat er voor hen geen regels gelden; misschien kunnen ze hun gasten redelijk verzorgen maar van varen hebben ze geen verstand. In de avond is het in de kajuit 34 graden, Sanne heeft veel last van de warmte en een wandeling in de boomgaard maakt het alleen maar erger.

Woensdag 20 juli.

Verjaardagsdiner in Mirepeisset

Na een zwoele nacht wordt het hele schip grondig gewassen en alle ramen gezeemd. We liggen voor een deel onder bomen die een plakkerig spul op de dekken veroorzaken. Het gaat er wel af maar je moet even stevig boenen. Tijdens de lunch begint het stevig te waaien en even daarna, we hebben net het anker op, te kletteren van de regen. En in die regen zit de halve Sahara, zodat even later het schip meer geel dan wit is. Zo moet ze er 100 jaar geleden uitgezien hebben na het laden van een lading klei. Exact op de afgesproken tijd zijn we bij de sluis, waar de Rosa net vóór ons invaart. Het blijven …… Als die hotelboer dan eindelijk boven is, ligt daar een bootje dat mee afschut, zodat wij uiteindelijk, meer dan een uur na de afgesproken tijd pas de sluis in kunnen. Dan drukt vervolgens de (nieuwe) sluiswachter waarschijnlijk op 2 knoppen tegelijk met als gevolg dat de benedensluis niet verder dan half vol raakt. Na het nodige geknoei meldt hij ons dat hij het ook niet meer weet en dat hij om assistentie gebeld heeft. Die arriveert binnen enkele minuten en weet geen andere oplossing te bedenken dan het openen van de tussendeuren tussen boven- en benedensluis, waarna de luiken in de bovendeuren open gaan en het vervolgens weinig scheelt of we spoelen over de rand van de beneden sluis. Met meer geluk dan wijsheid en hulp van enkele omstanders houden we ons bootje vrij van de kant, waarna we snel de bovensluis moeten invaren en de tussendeuren direct achter ons dichtgaan, omdat het water weer bijna net zo hard wegloopt als het wordt ingelaten. Later hoor ik van de havenmeester: “Oje, als die sluiswachter dienst heeft kun je van alles meemaken”. Nou, voor ons is 1 keer al genoeg. En zo vlei ik mij ruim anderhalf uur te laat achter Gretige Henriette. Bill en Winnie hebben zich bijzonder uitgesloofd en na een heerlijk aperitief genieten wij van een overheerlijke maaltijd, gegrild op de bbq. Vooral de perziken, gevuld met een alcoholrijk drankje waren fantastisch. Het werd weer niet vroeg.

Donderdag 21 juli.

R. en T. komen met hun sloep op verjaarsvisite

Licht, soms zwaar bewolkt, met nog net geen regen. Tegen 11 uur stappen we in de auto en rijden oostwaarts, richting Mirepeisset. Soms is airco toch wel lekker. Tegen half twee arriveren we bij de Dageraad en de Progres, waar we de verjaardag van C. met een twaalftal mede watersporters vieren. Heini en Rie van de Dageraad (in watersportkringen meestal oneerbiedig ‘de meiden’ genoemd) hebben een fantastische maaltijd bereid. De zon schijnt volop en onder de bomen is het net koel genoeg. Een minor problem is het koelen van de wijn; bij dit soort temperaturen moet zelfs de rode wijn gekoeld worden!! We eindigen de maaltijd met heerlijke taart. Zo komen we de middag uiterst aangenaam door. Aan het begin van de avond even een flinke bui, we vluchten even naar binnen bij de Dageraad, maar een uurtje later zitten we alweer met een wat kleiner gezelschap buiten: geborreld, gehapt, gepraat en gelachen. Het verschijnen van een klein, grijs, (tam?) ratje op het achterdek van de Dageraad verlevendigt de discussie en geeft aanleiding tot allerlei verhalen over ongedierte aan boord. Om half twaalf begint het weer licht te regenen, het sein om allemaal onze kooien op te zoeken. Wij slapen in een van de gastenkamers op de Dageraad.

Vrijdag 22 juli.

In winter en voorjaar blijft er veel drijfhout hangen voor de pont canal

In de vroege ochtend is het steeds harder gaan regenen en met regelmaat horen we een klap onweer. Heerlijk ontbijt met vers stokbrood en maisbrood en afgrijselijk lekkere kazen. Gisteren heb ik al met Johan (techneut en één van de gasten) alle ins en outs van de zonnepanelen besproken. Vanochtend met Herman de nieuwe zonnepanelen op de Dageraad bekeken. Die zijn op het dek bevestigd met een even uniek als simpel systeem, n.l. met magneten. Geen lelijke houders meer op het dek, makkelijk even te verwijderen voor onderhoud en schoonmaak. Toch maar eens bekijken wat te doen met de panelen op de Artemis. Eind van de ochtend klaart het op en valt het besluit om nog maar even te blijven voor een gezamenlijk uitgebreide lunch (lees: warme maaltijd) die de meiden en C. en haar zus Laura in no time geregeld hebben. Dan is het echt tijd voor het afscheid, want we moeten ook nog naar onze vaste wijnboer, de familie Creuzard van l’ Herbe Sainte, voor een aanvulling van de scheepsvoorraad. De terugreis is voorspoedig maar minder snel door de vrijdagavondspits bij Toulouse. Om 18.30 aan boord, waar blijkt dat een berg mieren aan boord heeft weten te komen via de landvasten. Inmiddels weten we een probaat middel: knoop een lapje gedrenkt in dieselolie om de bolder net onder je landvast: probleem getackeld. Overigens is Bill nog steeds bezig met de installatie van de nieuwe boiler op de Gretige Henriette. Oude aansluitingen op een nieuwe boiler levert hier en daar toch probleempjes. Jim (havenmeester) nodigt ons uit voor een barbecue morgenavond. Om 20 uur een forse onweersbui, waarna enige afkoeling, tot grote vreugde van Sanne.

Zaterdag 23 juli.

en ook voor de ingang van de sluis is dat lastig

Opnieuw zonnig, half bewolkt en warm. Sanne doet boodschappen, terwijl ik de zonnepanelen los schroef. Na openmaken van de kastjes aan de onderkant van de panelen lijkt ook daar zo op het oog niets aan de hand, alles droog en schoon. Maar de opbrengst is nog steeds maximaal 3.8 ampère en bij deze zon zou dat minstens 10 ampère moeten zijn. Ik vraag Nick (van de La Perle) om hulp. Alles wordt doorgemeten en er worden vreemde resultaten gezien. Elk van de platen levert apart 18 á 19 Volt, dat is minder dan de 22 die het zou moeten zijn, maar is dat een gevolg van de leeftijd, de platen zijn nu 12 jaar oud. En de garantie was 20 jaar, maar de leverancier bestaat niet meer. De enige mogelijkheid is om te vergelijken met een (nagenoeg) nieuw paneel, maar dat is niet voorhanden en bij navraag ook nergens te lenen. Omdat we 3 jaar geleden problemen hadden met doorgeroeste en afgebroken aansluitingen van de diodes, vervangt Nick de diodes van 1 plaat. De opbrengst komt nu op 4.1 ampere, geen winst om over naar huis te schrijven. We stoppen met het onderzoek, vanavond op de barbecue vragen of iemand een los of makkelijk los te maken paneel heeft. Wel maken we (Sanne dus) nog even gebruik van de mogelijkheid om het super vuile dek onder de platen schoon te boenen. De voorbereidingen voor de barbecue beginnen. Het wordt een supergezellige avond met allerlei oude en nieuwe bekenden. Eén van hen is de eigenaar van de Gesina, een schip gebouwd op dezelfde werf als de Artemis maar… 1 jaar eerder, 1893. We zijn dus even niet langer het oudste schip in de haven. Na afloop van het barbecuegebeuren zitten we nog geruime tijd met een drankje in de stuurhut na te genieten van de zoveelste prachtige avond. Het lijkt er op dat we de laatsten zijn die de kooi opzoeken.

Zondag 24 juli.

helemaal alleen zijn we nooit op onze 'eigen plek'

Omdat we uiteindelijk niets anders konden bedenken en er niet aan een los zonnepaneel te komen bleek, toch maar samen met Nick de diodes van de andere 2 panelen vervangen. En zowaar, de opbrengst in de volle zon loopt nu op tot 7.5 ampère; nog lang niet wat het zou moeten zijn, maar in elk geval toch een stuk beter dan voorheen. Zou het dan toch alleen de leeftijd van de panelen zijn? Hopen maar dat we nu iets meer speling hebben met de elektra, maar bij temperaturen tussen 30 en 35 graden verbruikt de oude koelkast toch wel erg veel, ongeveer 60 Ah per nacht! Nog een poosje Bill geassisteerd bij weer een lekkage van zijn nieuwe boiler. Gelukkig vind ik nog bij mijn spullen wat van het ouderwetse ‘haar’ dat loodgieters vroeger gebruikten in plaats van teflon tape. En dat blijkt te helpen.

Maandag 25 juli.

Sanne haalt boodschappen en de Gretige Henriette vertrekt richting Bordeaux, dolgelukkig dat ze nu eindelijk kunnen varen na een maand oponthoud door de boiler-problemen. Met de VNF afgesproken dat we om half drie naar buiten geschut worden, de Tarn op. We varen nu stroomafwaarts tot vlak voor de uitmonding in de Garonne en vinden een plek aan de rechteroever, meters diep tot aan de wal. We hebben hier iets langer zon op het achterschip dan op onze lievelingsplek, maar wel een behoorlijke zijwind. De panelen blijken inderdaad beter te werken, maar houden de koelkast niet bij. Het is hier iets drukker dan stroomopwaarts, maar het zijn vooral peddelaars en roeiers. Op diverse plekken in de buurt zitten ook vissers. De temperatuur binnenboord loopt op tot boven de 30 graden. De lucht is glashelder en in de avond genieten we van het zicht op miljoenen sterren.

Dinsdag 26 juli.

De pont Napoleon in Moissac in de ochtend

Opnieuw prachtig weer. Als we de motor draaien om de accu’s wat bij te laden horen we opeens een vreemd tikkend geluid. Luiken open en gezocht naar de oorzaak. Alles gecontroleerd, kunnen niets vinden. De startaccu wat beter vastgezet en de keerkoppeling blijkt wel wat olie te kunnen gebruiken. Maar dat verklaart het tikken niet. Dan pak ik het haakje beet, waaraan de schijnwerper altijd hing en volgens Sanne maakt dat heel even het zelfde tikkend geluid. Luiken weer dicht, opnieuw gestart en jawel, het geluid is weg. Zo’n stom haakje hangend aan een oude niet meer in gebruik zijnd koperen buisje. Overigens, die schijnwerper is niet meer; gisteren gesneuveld toen Bill hem leende vanwege zijn werk aan de boiler en zijn echtgenote de stekker in een 230V contact stopte. Dat is niet goed voor een 12 Volt lamp. Hij wordt wel erg warm maar dat duurt maar heel even. Wat deze ochtend ook niet warm wordt is het water om de eieren te koken: gasfles leeg. Dus eerst de reservefles aangekoppeld, daarna heerlijk ontbeten. Overdag wat meer bewolking en flink wat wind maar het blijft snikheet. In de avond een aantal familie telefoontjes afgewerkt. Stoffel en Wytske zijn weer thuis na hun vakantie in de Drome en mijn broer is ook weer thuis na een wat tegenvallende operatie, die vooralsnog wel gelukt lijkt te zijn.

Woensdag 27 juli.

Pont Napoleon bij nacht

We starten op tijd -half bewolkte lucht en flink wat meer kille wind dan we gewend zijn- om na een uurtje aan de Tarnkade in Moissac weer af te meren. Nieuwe fles gas gehaald en een nieuwe schijnwerper voor in de machinekamer, ondertussen het beddengoed in de wasmachine en boodschappen gedaan. We zijn op de plek van de Lyneve gaan liggen, omdat die nog een dag weg zou blijven, maar plotseling eerder terug komt. Gelukkig doen ze niet moeilijk en gaan helemaal achter op de kade liggen. Vóór ons ligt de ‘Wietske’, een tjalk ook al gebouwd bij Barkmeijer in Briltil, ruim 20 meter lang en in handen van een Zwitsers stel. De bemanning van de Tesserae is weer terug uit Spanje, heerlijk weer gehad en lekker gezwommen. Dus hadden ze net zo goed hier kunnen blijven. Om half drie vertrekken we weer en gaan toch maar terug naar onze ‘eigen stek’, een uurtje stroomopwaarts. In de namiddag komt de Rosa weer eens een keer voorbij gescheurd; die verdient toch echt een keer dat ik even voor hem vertrek en dan lekker lang over de sluizen ga doen. Aan het begin van de avond komt een merkwaardig soort vissersbootje heel langzaam voorbij aan de overkant van de rivier, 6 knotsen van hengels staan achterop, de beide vissers zitten alsmaar naar een kastje te turen. Het bootje vaart nagenoeg geruisloos, behalve een regelmatig bonkend geluid. Een rubber bootje slingert er achteraan. Een uurtje later komt een van de twee vissers met dat rubberbootje op ons af en vraagt of wij hier vannacht blijven liggen en eventueel langer. Het blijken dan 2 Belgen te zijn die hier op vakantie zijn en hun uitrusting is speciaal gericht op het vangen van meervallen. Hij laat ons een foto zien van een meerval die ze afgelopen nacht hebben gevangen, een kanjer van 203 cm lang, vrijwel op de plek waar wij nu liggen. Ik weet niet of ik het zwemmen hier nog wel zo leuk vind. Vervolgens zijn de beide mannen uren bezig om hun boot midden op de rivier te verankeren, gaan er allerlei lijnen uit naar de oevers links en rechts en worden er ook kastjes uitgezet. Daarom wilden ze dus weten of wij wel of niet zouden vertrekken. Overigens, op mijn vraag wat ze met zo’n meerval deden was het antwoord: “terugzetten, het gaat om de sport”. Het moet wel, gezien de uitrusting een dure hobby zijn. Een dergelijk boot hadden we enkele maanden geleden ook al op de Lot gezien, maar daarmee werd uitsluitend op karpers gevist en die werden wel degelijk aan restaurants verkocht. Terwijl meerval in Frankrijk ook een lekkernij schijnt te zijn.

Donderdag 28 juli.

Somber, grauw en benauwd warm. De beide Belgische visser zijn ruim een uur bezig met het opruimen van al hun spullen. Ik vermoed dat ze die nacht niets gevangen hebben. We hebben ook niets gehoord. We zijn wat lusteloos door het weer en doen niet veel. Na de middag breekt de zon door, Sanne gaat op verkenning uit op de wal en komt wat nectarines tegen. Ik breng het dak van de stuurhut nauwkeurig in kaart met het oog op eventuele nieuwe zonnepanelen. Als het dan toch moet, dan wil ik ook een maximaal formaat hebben. In de avond wordt de lucht glashelder en is het weer genieten van een prachtige sterrenhemel. Tegen middernacht komt aan de overkant van de rivier een bootje heel zachtjes en langzaam aangeroeid, terwijl de wal voortdurend even kort beschenen wordt met een zaklamp. Zonder enig geluid te maken gaan ze een honderd meter verderop aan wal en horen we wat takken kraken. Het doet toch wat onheilspellend aan. Wie het zijn en wat ze doen: geen idee, stropers? We kijken nog een half uurtje, maar horen of zien verder niets meer. Dus/dan gaan we toch maar slapen.

Vrijdag 29 juli.

het blijft heerlijk zomers weer op de Tarn

Als ik wakker word is de wereld heel erg klein, zelfs de overkant van de rivier is niet te zien. Maar de zon laat de mist al snel verdwijnen en rond 10 uur is het al weer warm. Het dek is nu letterlijk zwart van de miljoenen kleine vliegjes en het is een aardige klus alles weer schoon te krijgen. Het niveau van de rivier begint stilaan wat te zakken en er is nauwelijks nog stroom. Zwemt wel een stuk makkelijker. Ik ontdek dat ik mijn vorige bericht nog niet verstuurd heb (had op het moment dat het klaar was geen internet) en dat ik dan nog bijna 2 weken achter loop. Dus een inhaalmanoeuvre is wel op z’n plaats, zo laat een enkeling ons weten.

Zaterdag 30 juli.

De dag wordt door mij grotendeels besteed aan het bijschrijven van het weblog terwijl Sanne probeert zo min mogelijk last te hebben van de warmte. Het is absoluut windstil, super vochtig en ruim over de 35 graden, binnenboord even zo warm. Mij hoor je niet klagen. Zelfs de bomen hebben het warm, ze zweten erg en dat geeft een hoop plakkerig spul op het dek. Het lijkt wel of al die vliegjes daarop af komen. Dagelijks wassen met water is de enige remedie, als je het iets langer laat zitten krijg je allemaal gele vlekjes op het dek die nauwelijks weg zijn te poetsen. Het valt op dat in de omgeving nergens gesproeid wordt, alle pompen staan stil. Zouden de boeren iets vermoed hebben? Want tegen zevenen wordt de lucht plotseling zwart en begint een fantastisch onweer. Tegelijkertijd barst overal het ‘afweergeschut’ los, waarmee de fruittelers proberen te voorkomen dat er te heftige regen en vooral hagel ontstaat. Op zich een schitterend schouwspel, de ene bliksemflits na de andere en van alle kanten boven en rondom ons. Uiteindelijk valt de hoeveelheid regen nog wel mee. Na twaalven wordt het wat rustiger en gaan we lekker slapen in de hoop dat het vannacht verder afkoelt.

Zondag 31juli.

Het is inderdaad iets minder warm en wolken en zon wisselen elkaar af. Het schip ziet er niet uit met alle blad en allerlei troep die met de regen is meegekomen. Dus eerst maar even spoelen, geholpen door wat regen en een paar verlate onweersklappen. Motor weer een tijdje gedraaid om de accu’s wat bij te laden. Weinig zon op de toch al matig werkende panelen terwijl de dynamo ook wat laag is afgesteld. Dit laatste hebben we gedaan uit schrik na de explosie van enkele weken geleden, maar zodra ik een techneut te pakken krijg moet de output van de dynamo toch maar weer naar 14 Volt gebracht worden. Gebeld met de VNF, afgesproken dat we morgenvroeg weer opschutten naar de haven. Dan gaan we daar het volgende deel van de reis voorbereiden, richting Meilhan sur Garonne. Opvallend is dat we vandaag ook weer geen enkele pomp horen. Het zou me niet verbazen als er, wegens de voortdurende droogte en hoge temperatuur restricties zijn gaan gelden voor het onttrekken van water aan de rivier. Als ze daar geen rem opzetten staat straks het kanaal ook droog en dat vaart uiterst moeizaam. Dus nog één dagje genieten op de rivier.

ARTEMIS 14^e week reis 2016 (week 28)

Maandag 11 juli.

Vanochtend is het weer totaal anders, zwaar bewolkt, zo nu en dan wat regen en zeker 10 graden minder dan gisteren. Sanne gokt om enkele wassen te draaien en krijgt ze zowaar nog droog ook. Ik probeer de platanenspikkels op de randen van het dek weg te poetsen en dat lukt tot mijn verbazing nog redelijk. Bij het ophalen van het anker gisteren zijn er wat krasjes op de boeg ontstaan en die worden ook even bijgewerkt. Later op de avond valt er wat meer regen.

Dinsdag 12 juli.

Het heeft vannacht bij tijd en wijle zwaar geregend, maar ondanks de ruim openstaande dakramen is het binnen droog gebleven. Ik maak het weblog van de vorige week. Sanne slaat ruim voorraad in bij de supermarkt. De Gretige Henriette heeft nog steeds problemen met de warmwatervoorziening, alles leek in orde maar er lekt nu voortdurend water uit de overflow van het koelsysteem van de motor. Conclusie: er moet een lek zijn tussen binnenwand en buitenwand van de boiler. Na loskoppelen van het koelsysteem van de motor van de boiler stopt de lekkage en weten we dus wat het probleem is. Helaas voor Bill want nu moet hij dus de boiler weer uitbouwen en alsnog een nieuwe weer inbouwen. Bovendien duurt het wrs. een week voor de nieuwe geleverd kan worden.

Woensdag 13 juli.

14 juli: herdenking bij het monument

Vannacht een paar enorme plensbuien, maar in de ochtend lijkt het weer iets op te knappen. Ondertussen is het hard gaan waaien en haalt de temperatuur de 20 graden niet meer. Inmiddels begint een ander probleem steeds storender te worden: wat ik ook probeer, de telefoon vertoont al maar meer problemen. De helpdesk van Vodafone kwam er gisteren ook niet uit en zou vandaag terugbellen, maar doet dat dus niet. De service van Samsung gebeld: komen er ook niet uit, maar we maken een afspraak dat ze morgen terugbellen en dan zal een specialist proberen het probleem te tackelen. In de avond is er op de kade een feest, opgeluisterd door een Braziliaanse dansgroep. De zeer schaars geklede meiden van die groep bewegen in hoog tempo hun diverse lichaamsdelen, volgens mij omdat ze het gewoon koud hebben, en erg warm worden wij er ook niet van. Met onze weekendgasten een glas wijn gedronken in het Uvarium, de uitspanning boven aan de kade Dat helpt beter tegen de kou.

Donderdag 14 juli.

1 minuut stilte

Quatorze juillet. De service van Samsung belt inderdaad terug en komt al snel tot de conclusie dat er een ingewikkelder probleem aan de hand is. Daarvoor moet eerst een back-up van het hele toestel gemaakt worden, dan alles teruggezet op de oorspronkelijke fabrieksinstellingen en daarna de back-up weer terug geplaatst worden. Dit alles onder hun leiding en controle op afstand. Dat kan alleen als ik een krachtige internetverbinding heb en die heb ik aan boord natuurlijk niet. Afspraak gemaakt dat we dit zaterdagmorgen zullen doen. Ik regel met Jim (havenmeester) dat ik dan in de capitainerie mag werken, die is op zaterdagmorgen toch dicht. Desalniettemin blijft de zorg dat iemand anders toegang heeft weten te krijgen tot mijn gegevens. We wonen de uiterst sobere plechtigheid bij het herdenkingsmonument bij en genieten daarna van een rustige middag, terwijl het weer een beetje begint op te knappen.

Vrijdag 15 juli.

De zomer is terug! Staalblauwe hemel, licht windje, heerlijk warm. Schip gepoetst, zaten nogal wat spikkels van de platanen op. Met de zwabber krijg je lang niet alles weg, dus Sanne geeft de randen van de opbouw nog een extra beurt. We hadden eigenlijk vandaag weer naar ‘onze eigen plek’ gewild, maar vanwege de telefoonperikelen kan dat pas morgen. De weersvoorspelling geeft voor de komende 7 dagen temperaturen aan tussen 30 en 35 graden. Logboek bijgewerkt, Sanne op de fiets naar de supermarkt. Ik overleg een en ander met onze achterbuurman (van de Lyneve), hij heeft zijn prachtige schip vrijwel helemaal zelf gebouwd; begonnen met 35 ton staal, alles zelf gesneden en gelast. Merkwaardigerwijze vertelt hij vervolgens dat hij alle houtwerk in het schip heeft laten doen want met hout kan ie niks. Bouwtijd 5 jaar, 4 dagen/week gewerkt in zijn eigen bedrijf, 3 dagen/week aan zijn eigen boot. Ondanks de zelfbouw en vervolgens een stranding bij de overtocht van Engeland naar Europa is zijn huwelijk niet gestrand, maar wil zijn echtgenote nooit meer op zee! Waar heb ik dat meer gehoord? Bill en Winnie hebben ons uitgenodigd voor een glas wijn bij het Uvarium, zo ongeveer net boven ons schip. Daarna een prachtige warme avond in de stuurhut met een koele dronk.

Zaterdag 16 juli.

Weer terug op ons 'eigen' plekje

Gevaren: 5 km, 1 uur.

Koude nacht, maar de zon warmt ons snel weer op. Gewapend met telefoon en laptop naar de capitainerie, waar de specialist van Samsung na een klein uurtje erin slaagt om de meeste instellingen van de telefoon weer aan de gang te krijgen. In ieder geval is mijn adressenbestand weer compleet. Later blijkt dat met het terugzetten van de eerst gemaakte back-up toch een groot aantal zaken, met name wachtwoorden en allerlei instellingen niet mee terug zijn gekomen, dus heb ik nog wel een poosje zitten prutsen. Als dan alles weer zo’n beetje werkt, krijg ik bij mijn Google account weer de ramp-melding: instelling gestopt. Maar omdat het adressen bestand nu niet is aangetast laat ik het maar zo; maar of ik ooit nog een Samsung wil is wel zeer de vraag, omdat het her-optreden van de klacht nu alleen nog maar in de fabriek verholpen kan worden, aldus hun servicedienst. Dus pas in november. Maar zo ben je wel een ochtend van de straat, of liever van ’t schip. Na de lunch meteen de lijnen los en naar ons ‘eigen’ plekje, 5 km stroomopwaarts. Prachtige avond, bijna volle maan, alleen de geluiden van de kikkers en de vogels en zo nu en dan het getinkel van een ijsklontje in onze glazen.

Zondag 17 juli.

Na het ontbijt krijgt vandaag de wind-water lijn van de boot een grondige poetsbeurt. Het moge duidelijk zij dat dit grotendeels vanaf de zwemtrap en of zwemmend gebeurt. Als de stuurboordkant en de achterkant gedaan zijn is de middag vrijwel om en de fut eruit. Morgen de rest. Het valt op dat de aangroei van het onderwaterschip tamelijk makkelijk te verwijderen is, voor zover ik er bij kan. De antifouling laag ziet er nog voortreffelijk uit, dus we gaan dit jaar nog maar niet uit het water. Overigens: vandaag weer prachtig weer, voor Sanne iets te warm, maar in het water had ik daar absoluut geen last van.