ms artemis

ARTEMIS 23^e en 24^e week reis 2016 (week 37 en 38)

Voor trouwe en mogelijk nieuw lezers nog maar eens gemeld: als je een vergroting van een foto wilt zien: er op klikken en nadien weer terug naar de tekst door op de knop vorige pagina te drukken..

Zondag 11 september.

Warm en zonnig weer. Een dagje om bij te komen van alle feestelijkheden en om het weblog bij te werken en de wereld in te sturen. Wel nog naar de markt geweest voor een zonnehoed, maar niks naar ’t zin kunnen vinden.

Maandag 12 september.

Onveranderd zonnig en warm. Maar nadat ik de auto uitgebreid gestofzuigd heb, zowel van binnen als van buiten (met name de luchtinlaatopeningen onder aan de voorruit, die volledig vol zitten met bladertroep) start hij plotseling niet meer. Geen idee wat er aan de hand is. Accuspanning blijkt 9.2 volt. Auto van Jim ernaast gezet en accu’s gekoppeld: start onmiddellijk zonder een moment van haperen. Meteen daarna ongeveer 20 km gereden, spanning is daarna 12.2 volt. Hopen maar dat er verder niets aan de hand is, want ik heb weinig zin om voor die paar laatste weken nog een nieuwe accu te moeten kopen. In de haven is het uiterst rustig, we zijn blij dat we aan de schaduwkant liggen want de temperatuur blijft ruim boven de 30 graden.

Dinsdag 13 september.

Vandaag zelfs ruim 35 graden. Sanne heeft flink last van de hitte, is benauwd en heeft weinig fut. Per toeval gezien dat de inklap-beveiliging van beide kajuitstoelen is afgebroken. Met wat schroefjes voorlopig gerepareerd, maar dat neemt niet weg dat de stoelen steeds gammeler worden en er nieuwe zullen moeten komen. Volgend jaar, zolang houden ze het nog wel. In de avond de dakramen in de winterstand gezet want voor vannacht wordt flink regen voorspeld; de eerste in 6 weken. In de avond komen Jim en Sandra aan boord en drinken een biertje. Maar als het tegen negenen hard begint te waaien en de eerste regen valt, kiezen zij voor een tijdige aftocht om niet doornat aan boord van hun eigen schip aan de andere kant van de haven te komen.

Woensdag 14 september.

Het heeft vannacht gegoten en niet zo zuinig ook. Bovendien is het amper 20 graden, maar liefst 15 graden minder dan gisteren, dus maar even een dikke trui aangetrokken. Tegen de middag belt een vriend met zeer slecht nieuws; alhoewel verwacht, komt dat toch hard aan. We weten nog maar al te goed hoe bang wij zijn geweest dat ons iets dergelijks zou overkomen. Uit privacy overwegingen geen verdere toelichting, maar er volledig aan voorbij gaan is ook geen optie. In de avond is het stil en fris (koud), iedereen zit binnen. Jochem belt en informeert ons over zijn vakantieplannen: Helsinki en Tallinn. In ons gebied geldt nog steeds code oranje, veel wind en regen. De Herault is al bijna een meter gestegen, de Tarn zal morgen ook wel een stuk hoger zijn. Overigens vandaag ook nog wat dingen geregeld op de capitainerie betreffende een mogelijke winterplek (voor ’17-’18) voor het schip van H & C. Zou wel heel leuk zijn als ze volgende zomer onze kant op komen.

Donderdag 15 september.

Ja, deze ochtend gaat voor het eerst de kachel aan om half acht. Sanne deelt doodleuk mee, als ze om kwart over acht opstaat, dat ze het helemaal niet koud heeft. Na de lunch stappen we in de auto en rijden naar Lauzerte, een vroeger Catharenbastion op een strategisch hoog gelegen top en met een bewogen geschiedenis. Na wat rondgewandeld te hebben door allerlei middeleeuwse straatjes genieten we ook van het prachtige uitzicht over de wijde omgeving. Daarna rijden we door naar Cahors. Onderweg wel veel bordjes met aanduidingen van de weg naar allerlei chateau’s, maar we zien niet één wijngaard. Het is al net als bij het Canal de Bourgogne, als je daar vaart zie je ook geen enkele wijngaard. Waar dan toch al die wijn vandaan komt?? Cahors ligt als een soort schiereiland in een bocht van de rivier de Lot en is ook eeuwen oud met een rijke geschiedenis. We wandelen wat rond door het oude stadsdeel en bekijken de Pont Valentré, (Unesco wereldranglijst van monumenten) met daaronder een sluis en een stuw. Ook hier (en nu een beetje) is al duidelijk hoe ruig de Lot soms kan zijn: de oevers zijn steil en zeker een tiental meters hoog. Maar als je de enorme steile hellingen aan weerskanten ziet is dat ook niet verbazingwekkend. Via een mooie route met ontzettend veel bochten, langs steile hellingen (zonder bermbeveiliging!) en schitterende uitzichten rijden we terug naar Moissac. Daar aangekomen ontdekken we dat de onderste halve meter van de auto spierwit is in plaats van zwart. Oorzaak: een mengsel van kalk en cement, afkomstig van een stuk weg dat kennelijk net met kalk was afgedekt, maar waar geen enkele waarschuwing bij stond. Hele plakkaten spuiten we van de wagen af, daarna een stevige borstelbeurt en de Honda is weer als nieuw. Al met al eten we nu dus laat en daarna is het te koud om buiten te zitten.

Vrijdag 16 september.

De nachten worden steeds kouder, het zwabberen ‘s ochtends om het dek droog en schoon te krijgen kost steeds meer tijd (en ijskoude handen!). Na het ontbijt krijg ik de geest (volgens Sanne) en krijgt het achterdek een abnormale grote beurt. Dat was ook wel nodig. Sanne haakt hierop in, in arren moede, door het meteen in de was te zetten: kortom de eerste activiteiten van het winterklaar maken zijn begonnen. Zijn we net klaar met het kleinste dekje, begint het te regenen. Maar het staat wel leuk, al die parelende druppels op het dek(je). In de avond is er weer een barbecue op de capitainerie, veel wijn, bekende gezichten en sterke verhalen. Leuke, ontspannen avond en het blijft zelfs droog. Niet onvermeld mag blijven tenslotte dat Sanne’s bananensaus steeds meer faam krijgt en terecht. Nadeel: ik heb er zelf nauwelijks van kunnen genieten.

Zaterdag 17 september.

Het weer lijkt op te knappen, maar al snel trekt het dicht en vallen er zo nu en dan wat drupjes. Jim, de havenmeester roept mijn hulp in, of liever die van mijn waterpomp, vanwege een (voormalige) huurboot, die dreigt te zinken. Na 2 uur pompen vinden we de oorzaak, een lekkage in de afkitrand op de bodem van een voormalige watertoevoer van het toilet. Het water komt toch met een vingerdikke straal naar binnen. Maar de pomp kan dat makkelijk bijhouden. Overigens een typisch geval van verwaarlozing, geen stroomaansluiting of zonnepanelen, dus lege accu’s, dus geen bilgepomp. De eigenaar wil het schip al jaren verkopen en doet er niets meer aan, maar het heeft maar heel weinig gescheeld of er was helemaal niets meer te verkopen. Van een stel boze Zwitsers op een huurboot die nog laat binnenkomt horen we dat het kanaal bij Mas d’Agenais 3 dagen dicht is geweest omdat er drie reusachtige platanen tijdens een fel onweer dwars over het kanaal waren terecht gekomen. Alsof je dergelijke reuzen zomaar even weg kunt halen, zeker als er aan weerszijden geen weg(je) is. Wij vertellen hen vriendelijk dat we vorig jaar 2 weken niet konden varen om dezelfde reden, maar dat kalmeert hen geenszins.

Zondag 18 september.

De gebruikelijke ochtendrituelen op zondag. Daarna gaat Sanne op de markt inkopen doen. In de middag gaat ze daar opnieuw heen, omdat dit jaar het gebruikelijke “Fete de Chasselas” (een plaatselijke kleine en zeer zoete druif AOC) rondom de kerk en de abdij wordt gehouden, in plaats van op het gebruikelijke grote plein aan de rivier. Tot slot klimt ze nog even in de presbyteriaanse toren omhoog. Ik breng de middag door met het weer gangbaar maken van de bovenluikjes in de plafonds. In de avond is voor het eerst sinds dagen niet al te koud, vooral door het afnemen van de wind en het heeft niet geregend. We zitten tot half elf buiten.

Maandag 19 september.

Nacht was niet al te koud, dekken kurkdroog dus er valt niets te zwabberen. Regelmatig bezig (op verzoek van Jim) met support van aanleggende huurboten. Veel (oudere) Duitsers die geen woord Engels of Frans spreken, laat staan dat ze iets van varen snappen.”Mit mein Mercedes auf der Autobahn geht’s immer gut”. Aan de meeste van die huurboten is dan ook het einde van het seizoen duidelijk af te zien: kapotte stootwillen, tot op de draad versleten landvasten, scheuren en barsten in de bootranden, verstopte afvoeren en verzin nog maar meer ellende. Het ergste van alles is dat de huurders ook geen enkele instructie krijgen hoe met hun boot om te gaan en over de meest elementaire fatsoensregels op het water. Terwijl ze toch enige duizenden euro’s betalen voor een weekje huur. Toegegeven, voor ons geeft het wel vaak vermakelijke situaties, mits ze niet net voor of achter ons aanleggen en met hun pikhaak proberen hoe krasbestendig de Artemis is. Vanavond weer buiten gegeten en tot half elf buiten gezeten zonder extra trui. We piekeren wel wat maar waarover valt buiten het kader van dit verslag.

Dinsdag 20 september.

Gevaren: 3.30 uur, 9 sluizen en 15 km.

Even bij Jim wat gekletst, hij was gisterennamiddag zowat overstuur van boosheid vanwege een huurboot die geen havengeld wilde betalen, zonder enige opgaaf van reden. Er was voor hen betaald zeiden de twee ‘heren’. Telefonisch overleg met het verhuurbedrijf leerde dat dat niet betaald had, maar dat zij ook problemen hadden gehad omdat de mannen fietsen bij de boot eisten en daarvoor niet wilden betalen. Na verloop van tijd bleek het om 2 journalisten te gaan die in opdracht van het departement een reportage over het kanaal moesten maken en dus meenden dat alles voor hen gratis was. In de loop van de ochtend verschijnen Alan en Nicky op de kade. Het gaat hen inmiddels goed, al moet Nicky nog uiterst kalm aan doen met haar knieprothese. Overigens wordt je van de verhalen over de toestanden in de Engelse gezondheidszorg ook niet bijster vrolijk. Hun boot ligt nog in Lalande aan de Lot. De kans is klein dat ze dit jaar de Finca nog terug kunnen halen. Na 1 november werken de pilots op de Garonne niet meer, op dit moment staat er maar een paar decimeter water. Na de lunch verlaten we de haven en varen richting Montech. We willen aanleggen net voorbij de sluis van Escatelens omdat daar een aanlegplek is met een hele lage kade zodat we makkelijk bij de zijkant van de boot onder het gangboord kunnen voor de winterbehandeling: schoonmaken, cleanen en in de was zetten. In St Porquier ligt de kade er geheel verlaten bij en die lijkt ook redelijk laag, dus stoppen we daar. Vanochtend heeft Sanne de randen van de dakluiken geschilderd vanwege wat haarscheurtjes in de lak. Vanmiddag heeft ze een paar keer enkele honderden meters gelopen om niet steeds in de sluizen omhoog te hoeven klimmen, bij de laatste 3 sluizen moest ze wel via de trap omhoog en dat is ze duidelijk niet meer gewend. Doodmoe dus, en ja, de jaren gaan ook meer tellen. We hebben dit jaar ook minder gevaren.

Woensdag 21 september.

Prachtige zonsopgang, maar koude ochtend. Dus de verwarming maar even bijgezet. Na het ontbijt aan de slag aan de stuurboordkant. Behalve schoonmaken en in de was zetten ook beschadiginkjes schuren en lakken. De dakluiken gaan in de winter-ventilatie-stand want de nachten worden nu snel kouder. Sanne vult zelfs haar hoeslaken met een dralon deken. We kunnen nog wel buiten eten maar op tijd want tegen achten is het pikdonker, hetgeen overigens vanavond een prachtige sterrenhemel oplevert. Het najaar zit er nu duidelijk aan te komen, vandaag maar 4 boten gezien.

Donderdag 22 september.

Gevaren: 0.30 uur, 1 sluis en 2 km.

Volop zon, de dekken zijn kletsnat van de condens. Even een half uurtje gevaren tot net voorbij sluis Escatelens. Daar weer aangelegd bij een stukje lage kade, overigens lager dan die van gisteren en dus nog makkelijker. De gisteren bijgeschilderde stukjes op het berghout zijn helaas weer opengesprongen, waarschijnlijk te veel zon tijdens het schilderen, we laten het maar even zo want van roest was nergens sprake, het was zuiver voor de mooiïgheid. Om 18 uur begint de boer het stuk grond naast het kanaal, precies waar wij liggen, te ploegen en te eggen. Even daarna kunnen we elkaar nauwelijks meer zien door het stof. Alles potdicht gedaan maar inmiddels zie je overal het stof al liggen. Gelukkig hadden we maar een paar hele kleine stukjes geschilderd en die waren al droog genoeg.

Vrijdag 23 september.

Gevaren: 2.15 uur, 5 sluizen en 8 km.

Even voor negen gestart in een stralend zonnetje, maar nog wel met een trui aan. Bij de ‘trap van Montech’ (5 sluisjes over 2 km) de VNF gebeld en enkele minuten later zien we het bekende scootertje al verschijnen met de evenzo bekende sluiswachteres. Vanwege een tegenligger gaat ze alleen de eerste 2 sluizen mee, de volgende 3 worden door de baas zelf bediend. Bij de laatste vragen ze altijd welke kant je nu opgaat, richting Montauban of richting Toulouse. Wij willen richting Montauban en aanleggen in Lacourt St Pierre. De baas meent dat daar maar een boot ligt (er is plek voor drie) en verifieert dat nog even telefonisch bij de sluiswachter van Montauban, die dat bevestigt. Wij zijn wel happy daarmee, want we hebben gisteren nogal veel boten voorbij zien komen en waren er niet gerust op dat er plaats zou zijn. Snel brood gehaald in de plaatselijke bar/tabac. Sanne schuurt alvast het ‘quasi houtwerk’ op de boeg en de achterkant. Zoonlief J. gebeld, is vandaag terug van vakantie en heeft het goed gehad.

Zaterdag 24 september.

Het weer is als (nog) steeds stralend, binnen en buiten tegen de 30 graden. W. gebeld en gefeliciteerd met haar verjaardag. Het schilderen van het namaakhout gaat helaas niet door, de zon brandt op het ijzer en lakken is dus zinloos. Daarom wel alvast maar de borden met de naam van de thuishaven van de kont gehaald en daaronder geschuurd. Het lakken moet nog maar even wachten, want voor morgen is er zowaar wat regen voorspeld. Sanne poetst de verticale wanden van de opbouw en zet ze in de was, evenals het dak van de stuurhut rondom de zonnepanelen. Op het water zowel als op de aanliggende picknickplek is het super rustig, zelfs geen petanquespelers vandaag. De Xenia is de enige boot die voorbij komt op weg naar Montauban waar zij overwintert.

Zondag 25 september.

Sanne denkt nog gauw een was te doen, hangt die ondanks de dreigende wolken buiten op de lijn, maar moet even later toch de zaak weer binnen halen want het begint inderdaad te regenen. Eerst alleen maar wat spetters en wat later toch wel een flinke bui. Het is en blijft bewolkt en maar net aan 20 graden, dus bijna 10 graden minder dan waaraan we gewend waren. De nachten komen overigens inmiddels onder de 10 graden. Ik schrijf het weblog bij. Sanne doet het vandaag eindelijk wat kalmer aan, al kan ze het niet laten om nog een uurtje aan het dek te poetsen op de plek waar de hele zomer de trappen en bezems hebben gelegen. Morgen zal het, volgens voorspelling, weer zonnig zijn. Volgende week op ons gemak terug naar Moissac, verder winterklaar maken en misschien nog wat kleine uitstapjes en dan eind van de maand naar ons winterverblijf.