ms artemis

Logboek week 09-06

Zondag 9 juni. 1^e Pinksterdag

eindelijk weg? Ja, als de brugwachter wakker wordt.

Afgelopen nacht draaide de kermis op volle toeren en dat was overduidelijk te horen. We hebben absoluut geen zin om dat nog 2 nachten mee te maken en besluiten om toch maar te vertrekken, ondanks mijn kapotte handen, die overigens nu snel beter worden. Na een paar 100 meter is het even wachten voor de draaibrug: de brugwachter is mogelijk zijn nachtrust aan het inhalen en merkt ons pas op als een voorbijganger hem wakker maakt. Het is mooi weer maar allengs trekt de lucht dicht en tegen de middag vallen de eerste druppels alweer. Er is op het water geen fluit te doen. De hele dag zien we welgeteld 1 (tegemoetkomend) huurjacht.

historische gewoonte met Pinksteren, als matroos verklede mannen en kinderen delen gratis brood uit

We meren af in Valence d’Agen waar we de afgelopen jaren nooit een plekje konden krijgen, nu ligt er behalve de drie vaste liggers welgeteld geen enkel schip, gewoon een lege haven, onbegrijpelijk. Het is eigenlijk al weken lang overal ontzettend stil, nauwelijks vaart, opvallend weinig huurboten. In onze ‘eigen’ haven was het ook al zo opvallend stil voor de tijd van het jaar. Men fluistert dat het vooral de Engelsen zijn die wegblijven, mogelijk vanwege de Brexit? Tegenover de haven is een oude vervallen kade, vroeger in gebruik bij het beroemde festival van Valence d’Agen, waar wij afmeren. Dit festival, waar grootse historische stukken werden opgevoerd, wordt helaas sinds enkele jaren niet meer georganiseerd wegens geldgebrek en een sterk afgenomen animo van de burgerij die daar destijds een grote rol in speelde.

haven Valence d'Agen, behalve 3 vastgeroeste bootjes, geen schip te bekennen

In de avond komt er wat wind en regen opzetten. Wij blijven hier een paar dagen liggen, dinsdag is er een super-uitgebreide markt. Jochem belt om zijn vertrek naar Polen te melden en ook dat hij mogelijk nog een weekje aan boord wil komen ergens na de zomervakantie. Zou fantastisch zijn!.

Maandag 10 juni.

Vannacht weer een enorme stortbui, die lang nadrupt omdat we precies onder een enorme plataan liggen. Het blijft vandaag droog maar de zon laat het nog afweten. Welgeteld één huurjacht komt vandaag voorbij. Het schip krijgt een uitgebreide wasbeurt en die was nodig ook. Je wilt niet weten wat er met al die regen nog meer uit de lucht komt vallen. Na de lunch samen nog even een stukje gewandeld. In de avond wordt het echt koud; de achtertent gaat weer helemaal dicht.

mooi hè

Dinsdag 11 juni.

Na het ontbijt gaan we de markt verkennen. Onvoorstelbaar, praktisch het hele dorp is één grote markt en er zijn ook nog 2 grote overdekte markthallen. Vooral ook veel lokale producteurs met zeer uitgebreide groentekramen, veel kaas en vlees en daarnaast natuurlijk ook de kleding, schoenen, allerlei prullaria, enz. enz. Deze markt is veel ruimer en groter van opzet en daardoor eigenlijk veel aardiger dan de meeste markten in de regio. Terug aan boord ga ik het weblog bijwerken. Slechte berichten via de mail blijven niet uit: een medebewoonster van ons appartementengebouw is overleden. Toch best vervelend dat je dan niet naar de uitvaart kunt, maar ja, dat is nu eenmaal niet anders.

markt in Valence d'Agen

Vandaag is er één jacht voorbij gekomen. Maar eind van de middag komen er plotseling 4 huurboten binnen en daarmee is de haven direct een stuk minder kaal. Nog niet eerder zoveel ‘verkeer’ op 1 dag gezien. Rustige avond met een enkel buitje afgewisseld met een opklaring. Wel tamelijk koud. Wat ons vandaag is opgevallen is dat veel lokale en regionale overheidsgebouwen nieuw/gemoderniseerd zijn, vaak architectonisch volledig uit de toon vallen met hun historische omgeving en omgeven zijn door mooi aangelegde tuinen en parken, terwijl de buurt er nogal eens beroerd bij ligt.

Woensdag 12 juni

deels overdekt

Na een simpelweg koude nacht is het droog, bewolkt met een matige westenwind. Sanne loopt het halve dorp rond om een brievenbus te vinden om een condoleance kaart te posten. Plaatselijke lieden hebben geen idee waar een brievenbus is, op het toeristenbureau weten ze alleen dat het postkantoor verhuisd is maar ze weten niet waarheen. Inmiddels is de haven al weer leeg en ook wij besluiten om maar weer eens een stukje te varen. Nog geen uur later maken we vast aan het vertrouwde steigertje naast het Lac Bleu de Bergon, net voorbij Golfech. Het blijft tamelijk hard waaien maar het is wel zonnig en tegen de avond word het windstil. Kortom, prima weer. Herman gebeld vanwege zijn verjaardag. De romp van de Progres is net geschilderd in een loods en een dezer dagen varen zij naar Friesland. Tot slot een schitterende avond, absoluut windstil, volop zon tot ruim half tien. Zelfs de vogels zijn er stil van.

Donderdag 13 juni.

oppassen dus!

Weer een ijskoude nacht, 6 °C, dus toch de kachel maar weer aan. Opvallend: de paar laatste keren dat ik de kachel liet branden produceerde die bij het opstarten een enorm rookgordijn en leek het alsof hij niet op gang kon komen. Pas na enige minuten begon hij flink te branden en hield het roken op. Deze ochtend echter: geen spoor van rook en hij slaat onmiddellijk aan. Weer een raadsel erbij. Ook de zon helpt om het schip snel op te warmen. De eerste plataanspikkels op het kletsnatte dek weg gezwabberd, dat zullen we nog vaak moeten doen deze zomer. De rest van de dag besteed aan het bijwerken van het weblog, selecteren van foto’s en dan alles publiceren op het web. Sanne verkent uitgebreid de omgeving. Het terrein is schoner dan vorige jaren, maar ook minder toegankelijk voor auto’s en campers. Er wordt nog steeds veel gejogd, gewandeld en honden uitgelaten. Er is “druk” vaarverkeer, wel 7 of 8 boten komen voorbij, waaronder 2 keer de Villa Louisa die met gasten aan het rondvaren is.Bij elkaar een prachtige dag.

onweer in de smalle sloot naar Serignac

Vrijdag 14 juni.

We besluiten om vandaag naar Agen te varen, we zien wel of daar ergens een plekje is. Het weer is weer eens totaal omgeslagen: in de ochtend wat motregen, in de middag regent het gestaag door. We vinden zowaar direct een ruime plek met 2 prachtige bolders, naast een elektrakastje waarop duidelijk privé staat. Maar nergens een teken dat dit iemands vaste ligplaats is. Sanne gaat de kathedraal bekijken, ik schrijf het logboek bij. We liggen best goed, weliswaar geen water en geen stroom wat op zich geen bezwaar is, maar het lawaai van de drukke verkeersweg aan de overkant van het water is bijna oorverdovend. Dus geen plek om meerdere dagen te blijven liggen.

Zaterdag 15 juni.

voorbereiding voor de 'moules et frites', er is op ons gerekend

Het heeft vannacht voortdurend geregend en in de ochtend komt daar nog onweer bij ook. Kennelijk voor iedereen een reden om bijtijds te vertrekken. Vlak half tien zijn we bij de brug over de Garonne (‘pont canal’) en zien we dat een Frans jacht (10 mtr) juist voor ons de sluis invaart en direct bedient, zodat de deur net voor onze neus dicht gaat. Behoorlijk lullig want we hadden er nog makkelijk bij gekund, typisch Frans overigens. Ondertussen komt er nog een 13 meter Duits zeiljacht achterop, zodat we steeds met tweeën in de nu volgende 4 sluizen liggen. Dat gaat best maar kost wel flink wat extra tijd per sluis. Het regent gelukkig niet al te hard, maar net als we uit de 4^e sluis komen krijgen we een daverende onweersbui over ons heen. Anderhalf uur later is ook dat weer voorbij en komen we aan in Serignac, waar nog precies één ruime plek voor ons over is. Ook deze haven heeft een complete metamorfose ondergaan, prima en verlengde kade, zuiltjes met water en stroom (via muntautomaten); het havengeld is overigens als enige niet veranderd: nog steeds 3 euro per nacht! Diverse schepen vanuit Moissac hebben ook voor deze plek gekozen: de Madeline en La Caunette liggen achter ons en die botte Fransman net voor ons evenals de Plan B en nog eentje, en dan de Mary Lou en de Elegance. We blijken met onze neus in de boter gevallen want vanavond is er op het kerkplein een muziekfestival met “moules et frites” en natuurlijk wijn en crêpes. Ondertussen is de zon er ook bijgekomen zodat het vervolgens een zeer gezellige avond wordt met muziek uit de jaren 60 en 70, maar niet zo hard dat je niet gewoon met elkaar kunt kletsen.

geanimeerde scheepspraat

En naast de plaatselijke bevolking is al het scheepsvolk er natuurlijk ook bij. Prima avond. We spreken af dat we morgen op de kade nog maar een drankje met elkaar zullen drinken, om het niet te verleren. Foto’s van de haven komen volgende week.

Logboek week 02-06

Zondag 2 juni

kermisattractie (doolhof), te groot voor één foto

Prachtig weer. Vannacht voor het eerst geslapen zonder een extra deken. Zo’n koud voorseizoen hebben we nog nooit eerder gehad. Sanne heeft moeite met de overschakeling naar dit mooie weer. Eigenlijk gebeurt er vandaag niets bijzonders. Tot ongeveer 18.00 uur als er op de capitainerie twee licht nerveuze Australiërs verschijnen met de melding dat de motor van hun gehuurde boot in de 3^e sluis vóór de haven er mee opgehouden is. Die 3 sluizen zijn gekoppeld en daarmee is dus het hele traject geblokkeerd en ze hebben geen idee wat te doen. Jim adviseert ze de bekende oudhollandse methode: een lange lijn en jagen. Ondertussen bellen we de VNF om de volgende 2 sluizen op handbediening te zetten omdat de automatische bediening om 19.00 uur stopt en het niet gewenst is om een boot tussen die volgende 2 sluizen te laten liggen. Daarna gaan we naar ze toe en blijken ze al kreunend en puffend halverwege sluis 3 en 2 te zijn.

supertrampoline

Maar omdat de man aan de sleeplijn die op het achterschip vast zit, veel harder trekt dan de man aan de voor-sleeplijn komt het schip voortdurend dwars te liggen. En verder staat er dan op het schip nog een derde flipper voortdurend aan het roer te draaien, wat natuurlijk meer tegen- dan meewerkt. Als we ze uitleggen hoe het wel moet gaat het ineens een stuk beter. Jim en ik begeleiden de boot door de 2 volgende sluizen en halen ze dan naar de kade in de haven. Overigens, de verhuurder kon niet komen omdat er vandaag geen technische man aanwezig was! Maar wel € 6.000,- per week laten betalen! De volgende dag was die technische man er wel en had in 10 minuten het probleem opgelost: resetten van een of ander relais! Overigens komen de kermiswagens al in grote getale aangereden (trucks met oplegger + aanhanger + caravan) en het plein tussen de haven en de rivier raakt steeds voller. Hopelijk zijn wij volgend weekend (Pinksteren) weg uit de haven want rust en stilte zijn dan ver te zoeken. Maar eerst blijven we nog een paar dagen liggen omdat de huid van mijn handen dermate kapot is dat ik geen lijn kan hanteren. In de late avond nog een bezoekje van een zeer geïnteresseerde mogelijke koper van ons bootje.

Maandag 3 juni.

spookhuis, past ook niet op één foto

Vannacht verrast door één geweldige hoosbui. Maar als we opstaan is het al weer mooi weer en zo heurt het ook hier. Terug naar de huisarts, (weer zonder afspraak) omdat de handen niet beter worden. Zij verwijst ons nu door naar een dermatoloog in Montauban, maakt daarmee een spoed-afspraak voor woensdag ochtend 8.00 uur en wilde geen honorarium: “ik weet niet wat het is en jullie hebben al een eerder consult betaald”. Ook dát is Frankrijk. Overigens, de rekening van de werfbaas in Castelsarrasin is er nog steeds niet. Ik bel hem op en meldt op z’n voicemail dat ik woensdagochtend naar hem toe kom en niet eerder weg ga dan wanneer ik die rekening heb.

Dinsdag 4 juni.

Fantastisch weer.

Als je maar durft, 40 meter hoog. (foto eerst aanklikken!)

De temperatuur binnenboord komt voor het eerste boven de 30°C. We passen daar onze activiteiten op aan: niks doen dus. Behalve in de avond, want als we morgenvroeg om 8 uur in Montauban moeten zijn betekent dat wel dat we om 7 uur moeten vertrekken en dat is voor ons wezenloos vroeg.

Woensdag 5 juni.

Om 6 uur uit de kooien, om 7 uur in de stromende regen op weg naar de kliniek in Montauban. Ruim voor 8.00 uur bij de kliniek. Blijkt een modern gebouw met dito inrichting, geen secretariaat, afspraak uitsluitend via internet of telefonische doorverwijzing van een arts. In dit pand huizen meerdere specialisten. De dermatoloog blijkt een zeer vriendelijke, hulpvaardige, uitstekend Engels sprekende en tamelijk jonge vent te zijn, die binnen enkele minuten zijn diagnose gesteld heeft. Volgens hem een aandoening die ik al veel langer heb en die nu plotseling manifest en uitgebreid is geworden. Conclusie, de kans is aanzienlijk groter dat je er méé dan áán dood gaat. Hij voorziet ons van de nodige recepten, geeft zijn privé 06 nummer en een code dat we hem ten alle tijde kunnen bereiken met een vraag of voor zo nodig een volgende afspraak of meer medicijnen. Opgelucht verlaten we het pand. Een klein uurtje later zijn we in Castelsarrasin op de werf waar ik Christophe zijn kantoortje in zie schieten. Als ik daar even later binnen wandel zwaait hij trots met de rekening en meldt dat hij die ook nog per mail heeft gestuurd. Nog steeds in de regen terug naar de haven en de boot. Na de lunch de apotheek geplunderd (en ook mijn portemonnee!). Het regent nog steeds. We vinden dat we nu eindelijk weer eens bij de Florentin mogen gaan eten. Terug aan boord en kijkend naar de naam van het schip vlak achter ons realiseren we ons dat de eigenaresse vandaag is begraven en dat roept toch direct weer herinneringen op.

Donderdag 6 juni.

Tollend bakje aan uiteinde molenwiek, 50 meter hoog. (Ook deze eerst aanklikken!)

Nu weer een stralende dag, afwisselend is het wel. We besluiten om nog maar een paar dagen te blijven liggen. Mijn handen zijn te pijnlijk en kapot om te gaan varen. Maar wel gefoerageerd zodat we direct weg kunnen als dat beter wordt. Stoffel gebeld voor zijn verjaardag.

Vrijdag 7 juni.

Vandaag weer nat en kil. Afwisselend is het weer zeker. Mijn handen worden niet slechter maar beter kun je het ook niet noemen. Nog maar een dagje blijven liggen. De kermis op het grote plein wordt verder opgebouwd en in de avond draait al een deel. Ik heb in Nederland nog nooit zo’n uitgebreide kermis gezien, met bovendien een aantal attracties waar je mij voor geen goud in krijgt.

Zaterdag 8 juni.

De kade aan de rivier ligt ook al aardig vol

Na een echt koude nacht (5 °C) wordt het toch wel snel warmer. In de ochtend bezoek van een Amerikaans stel, geïnteresseerd in de boot en doorgestuurd door Jim. Maar eigenlijk weten ze nog niet wat voor boot ze willen hebben en ik denk niet dat ze beseffen dat een historisch vaartuig als het onze toch wel behoorlijk veel onderhoud met zich meebrengt. Verder een zeer rumoerige avond met zo’n kermis naast de deur. Als mijn handen, die iets beginnen op te knappen, het enigszins toelaten willen we morgen toch echt (en eindelijk) vertrekken.

Logboek week 26-05

Zondag 26 mei.

N.B. De foto’s zijn meestal veel mooier (groter) als je er op klikt. Via het pijltje ‘een pagina terug’ kom je weer in het verhaal.

Rustdag. Sombere ochtend. Sanne gaat naar de markt, ik geef het schip een stevige wasbeurt. Laat op de middag komt de zon toch nog tevoorschijn. Dan komt de klus waarvan ik vorige week al een foto op het weblog heb gezet. De pontons die zomers op de rivier liggen worden in het najaar altijd geheel ontmanteld en naar binnen gesleept omdat ze door de soms hoge waterstanden en de sterke stroming ’s winters niet op de rivier mogen blijven liggen. En dus moeten ze in het voorjaar weer naar de rivier terug en begint de puzzel waar welk stuk thuis hoort.

Als het geheel weer in elkaar is gezet (met behulp van een hijskraan) wordt het naar z’n plek op de rivier getrokken en gekoppeld aan ankers waarbij ook altijd 2 duikers nodig zijn. Al met al een 2 dagen durende klus elk voor- en elk najaar; kosten jaarlijks € 5000.- , opbrengst altijd minder. Als de gemeente (Moissac) slim was geweest hadden ze even gekeken naar Montauban, 30 km stroomopwaarts, waar ze 3 prachtige steigers op de rivier hebben liggen, zodanig geconstrueerd dat die het hele jaar door kunnen blijven liggen. Maar ze vinden deze mooier. C’est la France. Voor ons (havenmeester en een paar schippertjes) is het overigens best een leuke klus.

Maandag 27 mei.

de opbouw van de buiten steiger begint vorm te krijgen

De kraandrijver en een paar gemeentewerkers zijn al op tijd (9.30 uur!) begonnen met de legpuzzel en aan het einde van de dag ligt het eerste gedeelte op z’n plek. Morgen het 2^e deel. Sanne repareert ondertussen een van de ritssluitingen van de wintertent. Die is overigens al meer dan 30 jaar oud maar voldoet nog steeds prima, zeker met het nog steeds wisselende en veelal regenachtig weer.

Dinsdag 28 mei.

Vannacht enkele zware buien, inmiddels droog maar somber en niet echt warm. Ik werk het blog bij, Sanne informeert bij het Office du Toerisme naar een Engels sprekende huisarts vanwege enkele eczeem-achtige plekken op mijn benen die maar niet weg willen.

Woensdag 29 mei.

en zo ziet het er uit als de puzzel is opgelost ....

De dag begint zwaar bewolkt maar allengs wordt het ietsje lichter. De grote groepspraktijk (5 artsen) heeft vandaag geen plek meer en de komende 4 dagen zijn ze met z’n allen vrij!, Hemelvaartsdag plus aansluitend weekend. Overigens spreekt geen van die 5 ook maar enigszins een fatsoenlijk woord Engels. Dus maar binnengelopen bij een (vrouwelijke) arts in het centrum van het dorp, waar we naar een half uurtje wachten een afspraak kunnen maken voor later die middag. Blijkt overigens zeer behoorlijk Engels te kunnen spreken. Consult verloopt zeer plezierig, al is ze niet helemaal zeker van haar diagnose, wat ze ook eerlijk zegt. Daarna Sanne naar de supermarkt om inkopen te doen voor de ‘haven-barbecue’ van vanavond (opening van het seizoen). Zij redt het nog net om tegen zessen alles voor de barbecue klaar te hebben. Jim (de havenmeester) heeft inmiddels het terras bij de capitainerie opgetuigd en we hebben met zo’n 30 mensen een supergezellige avond met een niet onaanzienlijke hoeveelheid spijs en drank. Leuk dat er naast allerlei oude bekenden ook nieuwe gasten zijn: geleidelijk aan wisselt de bezetting van zo’n haven toch elk jaar wel wat. Met name de vele buitenlanders willen na een paar jaar hier toch ook nog enkele jaren naar Noord-Frankrijk en Nederland of komen van daar terug naar het warmere zuiden. Het belangrijkste overigens: Jochem belde vanmiddag dat er op dit moment geen reden tot zorg is. Wel wordt de controle-frequentie wat opgevoerd.

Donderdag 30 mei, Hemelvaartsdag

Zonovergoten met wel een frisse noordelijke wind. We keutelen wat aan, schip gewassen, Sanne de overhemden dito en maakt ook nog een flinke wandeling.

Vrijdag 30 mei.

... en gekoppeld aan de wal. Plaats voor 6 á 8 bootjes

Zon en weinig wind. De gebruikelijke was werkzaamheden. Mijn medicijnen geven een lichte verbetering. Patrick en Laurence hebben vandaag hun boot (de Zac) weggebracht naar Castelsarrasin voor de verkoop, het was hun eerste vaartocht na vijf jaar. Laurence heeft de werfbaas (Christophe) gevraagd om nu eindelijk mij de rekening te sturen van de reparatie van de Python drive van 3 weken geleden. Dat had ie inmiddels al wel 10 keer beloofd, maar ja: druk, druk, druk.

Zaterdag 1 juni.

Het weer is nu gewoon ouderwets fraai. Eindelijk de stuurhut helemaal open, zowel de beide zijkanten als de achterkant van de ‘wintertent’ opgerold. Voor het eerst dit seizoen een ‘koude warme maaltijd’. Na de nodige moeite kom ik er eindelijk achter waarom, als je een mail doorstuurt, de bijlagen niet zonder meer meekomen. Gelukkig weet Jim, of liever Sandra, dat nu ook. Mail was namelijk op de capitainerie binnen gekomen

Zondag 2 juni.

Dat verslag ga ik hopelijk (over)morgen schrijven.

Logboek week 19-05

Zondag 19 mei.

Voor de hele middag en avond is regen voorspeld bij een temperatuur van 17 graden. We doen dus ook vandaag maar niets. Terwijl wij aan de lunch zitten staat er plotseling iemand voor het keukenraam te zwaaien. Even een moment van twijfel. Dan de herkenning: Mike en Kath. Zonder dat we iets gehoord hebben is de Kinsarvik vlak voor ons afgemeerd. Zij zijn vanuit Meilhan deze kant opgekomen, op zoek naar een plaats zonder bomen en met een lage kade om de zijkanten van hun schip, een originele Engelse narrowboat, te kunnen schilderen. En deze nieuwe kade bij Escatalens is de ideale plek voor die klus. Rond 17 uur is het weer ‘happy hour’ en dat duurt wel iets langer dan een uur want na zo lange tijd zijn er heel wat nieuwtjes uit te wisselen.

Maandag 20 mei.

Weer somber maar droog en fris. Het blijft afwachten wanneer de zomer nu eindelijk eens echt doorzet. Sanne en Kath wandelen samen naar de bakker. Omdat de scheepshond van de Kinsarvik zo nu en dan ook uitgelaten moet worden maken de beide dames met regelmaat een flinke wandeling. Mike is druk met het schuren van de gangboorden, die overigens bij een dergelijk type boot nog net geen voet breed zijn. Ondertussen geef ik de bovenraampjes van ons schip een grote beurt en zet ze in de zomerstand. Alleen al van het schoonmaken wordt het binnen in het schip een stuk lichter.

Dinsdag 21 mei.

Flinke mist en vrijwel windstil. Sanne zet de wasmachine aan het werk. Pas tegen 12 uur breekt een zonnetje door en kan de was opgehangen worden. De dames wandelen bijna 2 uur met de hond. Het is in de namiddag best aangenaam weer geworden en de aperitiefjes worden nu buiten genoten in het zonnetje. Mike zit meer dan gebruikelijk op zijn praatstoel en laat ons regelmatig schaterlachen met verhalen over zijn ervaringen uit zijn tijd als ‘verhuurder’ van de Minervois Cruisers. Als hij al die verhalen op zou schrijven had hij zonder twijfel een bestseller. Pas tegen achten gaan de stoelen en de tafel weer terug aan boord en dan is het inmiddels ook al vrij kil.

Markt in Castelsarrasin. De meeste levende have is al verkocht.

Woensdag 22 mei.

Prachtig weer. Eindelijk kan Mike schilderen. Na de lunch nemen we afscheid en maken wij de lijnen los. Wij willen vanmiddag naar Castelsarrasin, waar we voor 2 nachten een plek gereserveerd hebben. Op donderdag is daar altijd een leuke en ontzettend uitgebreide markt, leuk om een paar uurtjes rond te wandelen. Dankzij Lyn van de Arcadia vinden we de voor ons gereserveerde plek: ze hebben de box-nummers plat op de kade gezet en niet tegen de opstaande kant, zodat je vanaf het water geen enkel nummer kunt zien. Na aanmelding op de capitainerie blijkt dat ze een vergissing gemaakt hebben en dat we in de box ernaast moeten liggen. Nogal een gedoe omdat de boxen supersmal zijn en de vingersteigers superkort; gelukkig is het vrijwel windstil maar zo’n manoeuvre kost dus wel een mooi half uur extra gehannes. Net als we daar mee bezig zijn arriveren bij toeval Laurence en Patrick, die op de werf vlakbij zijn geweest waar ze hun schip (de Zac) op de wal willen zetten (voor de verkoop). Van hen horen we het slechte nieuws dat Louisa (van de Tesserae) vorige week is overleden, na een rampzalig ziekteverloop. Vervolgens komt het volgende bericht van Jochem: hij moet volgende week terug naar het ziekenhuis voor een MRI. Hopelijk gaat het om reacties van de operaties van 4 jaar geleden, maar men wil voor alle zekerheid nader onderzoek. Weer spannend dus. Het is gelukkig rustig en stil in de haven en wij hebben het nodige om te overdenken.

Donderdag 23 mei.

Vanochtend volop zon, nauwelijks wind. De eerste ochtend dat het niet nodig is om de kachel een poosje te laten draaien. Tegen tienen samen naar de markt en een paar uur rondgekeken. Voor het eerst dit seizoen redelijk mooie dikke witte asperges gekocht. In de middag het anker en de boeg rondom schoongemaakt. Normaal kun je daar niet bij omdat we eigenlijk nooit met de neus naar de wal liggen. Was ook extra vuil geworden bij de tik tegen de sluisdeur. Ziet er daarna weer prima uit en ook hier vinden we geen enkele schade van die klap. Tegen zessen vallen de eerste druppels. Voor de komende 24 uur is ongeveer 30 mm regen voorspeld. De beide door de capitainerie voorgestelde restaurants zijn om 19.15 nog gesloten, zodat we ten leste maar weer neerstrijken bij ‘Saigon’, een overigens prima Aziatisch restaurant met een heerlijk 3 gangen-menu. Als we om 21 uur terug wandelen naar de boot is het inmiddels weer droog. Nog een lang telefoongesprek met Jochem gehad.

hierover volgende week meer

Vrijdag 24 mei.

De voorspelde regen is vannacht toch begonnen, vanaf ongeveer 2 uur komt het bij tijden met bakken uit de hemel, afgewisseld met periodes van wat minder hevige regen. We besluiten om pas rond de middag te vertrekken omdat dan de regen waarschijnlijk wat zal gaan minderen. In de gietregen zien we achtereenvolgens de Kinsarvik, de Heliox en de Villa Louise voorbij komen. Het wordt druk in Moissac. De laatste twee gaan overigens naar de buitenkade aan de rivier. In de loop van de ochtend wordt de lege box naast ons bezet door een boot die wordt bestuurd door …. Christophe. Die blijkt beter een Python-drive te kunnen monteren dan een jacht af te meren. Het kost me de grootste moeite om de boeg van dat jacht af te houden van onze achter-zijkant. Tegen 12 uur wordt het regenen minder heftig en gooien wij de lijnen los en zetten koers richting Moissac. Een kleine 2 uur later en 7 sluizen verder wordt het juist droog als we in onze thuishaven aankomen, waar Jim, als gewoonlijk weer een uitstekende plek voor ons heeft vrijgehouden. Sanne gaat naar de kapper om een afspraak te maken. Eind van de middag gaat het niet helemaal naar wens om enkele varensgasten te ontmoeten in de bar Compostella, geen idee waarom. Alleen Laurence komt opdagen. Die avond eten we asperges met ham en ei, heerlijk maar Hollandse asperges zijn beter.

als we dit gevaarte tenminste door de sluizen krijgen

Zaterdag 25 mei.

Het heeft vannacht voortdurend gegoten, maar in de loop van de ochtend klaart het op. We gaan samen met de auto naar de grote supermarkten even buiten het dorp en foerageren flink: alle wijn was nagenoeg op en ook het minder vloeibare voer kon best een aanvulling gebruiken. In de middag gaat het steeds harder waaien en voor vannacht is opnieuw veel regen voorspeld. Het is gelukkig niet meer zo koud en we kunnen dus tot laat in de stuurhut zitten lezen, overigens nog steeds met de gesloten wintertent. We blijven in ieder geval nog tot en met komende donderdag in de haven liggen in verband met een aantal afspraken waarover in het volgende bericht meer.

en dat is voortreffelijk gegaan

Logboek week 12-05.

Maandag 13 mei.

dat zit weer, hopelijk voor jaren (zie ook foto bij 7 mei)

Het lijkt nu toch een beetje zomer te worden. Christophe (van de werf in Castelsarrasin) belt met de mededeling dat hij pas vanmiddag tussen 3 en 4 uur kan komen. Ook goed, als ie maar komt. We rommelen wat aan, in afwachting. Uiteindelijk verschijnt hij tegen 7 uur, vergezeld van zijn indrukwekkende assistente. Excuses dat hij uren te laat is. Motor gedraaid, steeds bij een toerental tussen 400 en 600 inderdaad dat verontrustende ratelgeluid, alsof de koppeling niet pakt. Christophe heeft geen idee wat de oorzaak is en belooft om morgen tussen 9 en 10 een ‘echte’ monteur te sturen. Had hij dus beter ineens kunnen doen. Joop informeert ons over een aantal zaken betreffende het thuisfront.

Dinsdag 14 mei.

ook bij pech, Sanne zorgt altijd voor een fleurig tintje

Opnieuw zonovergoten, het wordt nu ook wat warmer. Ik kom plotseling op de gedachte om Drinkwaard (motorleverancier) te bellen. Die komt vrijwel direct met een diagnose: naar alle waarschijnlijkheid (meer dan 90 %) is volgens hun de demperplaat aan vervanging toe. Meestal is dat al na een jaar of 10 maar in dit geval dus pas (?) na 15 jaar. Het is geen moeilijke maar wel een omvangrijke klus. Volgens Drinkwaard moet een goede monteur het in 4 uur kunnen klaren. (Kunst is om die hier ergens te vinden). Als ik die lage toerentallen zoveel mogelijk vermijd dan kan dat ding nog heel lang mee. Bel de werf in Castelsarrasin (via voicemail) dat die monteur niet meer nodig is. Uiteindelijk komt die monteur toch om half vier aanzetten, vergezeld van dezelfde assistente: zij hadden het bericht niet doorgekregen. Die monteur is overigens ook van mening dat het geluid van de ‘plaque amortisseur’ komt. Wij besluiten om nu toch maar te blijven liggen. De Puddleduck was al direct na de lunch vertrokken, dus we hebben weer de hele kade voor ons alleen.

Woensdag 15 mei.

Stralend weer, als je maar zorgt dat je uit de wind blijft. In de eerste sluis van de trap van Montech klimt Sanne de trap op en bedient de sluis, loopt naar de andere 4 sluizen waar ik de lijn steeds opgooi. Alleen bij de 3^e sluis een kwartiertje oponthoud door een, als gewoonlijk, onduidelijke storing. Varen kalm Montech voorbij, nemen nog één sluis (la Vache) omdat daar net voorbij een mooi steigertje is. En natuurlijk, daar ligt de Puddleduck pontificaal net niet midden op de steiger. Met enig gehannes proberen we aan het resterende stuk steiger vast te maken, hetgeen even later uitstekend lukt, want juist op dat moment komt haar bemanning aangewandeld en de beide dames (?) verhalen die grote rode eend direct een meter of drie en dan liggen we perfect. Overigens, ik zou het bijna vergeten, het ratelend en soms krassend geluid bij lage toerentallen is vrijwel verdwenen. Ik let er wel scherp op om die frequenties te vermijden maar weet ook zeker dat het een stuk minder is. Krijg de indruk dat het toch ook iets te maken heeft met het rubber dat om de nieuwe as zit en daar soms niet mooi strak omheen. Het lijkt of een en ander zich nog moet zetten. Voor de 2^e dag deze week loopt de temperatuur binnenboord op naar bijna 30 °C. Sanne gaat uitgebreid foerageren in de grote supermarkt in het dorp. Na het eten nog lang in de nog wel steeds gesloten stuurhut kunnen zitten. Super stille omgeving. We genieten.

Donderdag 16 mei.

alleen aan deze prachtige kade van Escatalens

De Puddleduck vertrekt om 8.30 uur. Wij besluiten om nog voor enkele dagen extra te foerageren en eind van de middag terug te varen naar Escatalens. Het weerbericht geeft namelijk voor de komende 3 dagen bar slecht weer aan: temperatuur 15 graden, non stop flink regen en een windkracht 5 á 6. En dan is die mooie nieuwe steiger met stroom en water wel zo aanlokkelijk. In de laatste van de 5 sluizen van de trap van Montech vraagt de sluiswachter of wij een jacht met motorpech dat net onder de sluis ligt, naar Castelsarrasin willen slepen. Ik had dat cavaille vanmorgen al gezien toen het voorbij kwam en op het stukje van 300 meter tussen ons en de sluis de motor 3 keer afsloeg en met enorme rookpluimen weer opgang kwam. Als ik hem zeg dat we hem tot aan Escatalens willen slepen, vindt de eigenaar dat niet ver genoeg en dus gaat het niet door. Hoe de goede man zich voorstelde dat ik hem door de sluizen kon slepen was mij niet duidelijk en uiteindelijk ook niet meer relevant. Bij Escatalens blijkt de steiger totaal verlaten: wij zijn de enige boot. In de namiddag wordt het nog best lekker weer.

Vrijdag 17 mei.

40 elektra- en 40 wateraansluitingen op 100 meter kade, overdone?

Inderdaad, in de loop van de nacht is het weer totaal omgeslagen: gierende wind, kletterende regen en met een temperatuur van 14 graden is het gewoon koud. En zo blijft het de hele dag.

Wat zijn wij blij met het elektrisch oliekacheltje dat we voor vertrek gekocht hebben, heerlijk warm en niet dat irritante geluid van zo’n simpel elektrisch blaaskacheltje. En meer valt er over deze dag niet te melden.

Zaterdag 18 mei.

Het weer is ietsje beter, veel wind en onbehoorlijk koud, maar in tegenstelling tot de voorspelling, meestal droog. In de middag soms zelfs een schuchter zonnetje. Maar we blijven lekker liggen. Noodgedwongen nietsdoen is het devies.

Zondag 19 mei

Voor de hele middag en avond is regen voorspeld bij een temperatuur van 17 graden. We doen dus ook vandaag maar niets.

Logboek week 5-05

Maandag 6 mei

Sanne werkt de beschadiging bij.

Helaas hebben we eind van de dag (zie vorig bericht) nog geen nieuws van de werf in Castelsarrasin. We gaan overigens nog een ijskoude n acht tegemoet, vanmorgen vroeg was de temperatuur - 0° C. Verwachting komende nacht + 2°C. Ook daarvoor zijn we hier niet naar toe gekomen. Inmiddels stopt voor de zoveelste keer een wagen van de VNF bij ons steigertje met de opmerking dat we hier niet mogen liggen omdat het een wachtsteiger voor de sluis is. Na uitleg volgen dan direct excuses, hij wist van niks. De informatie en coördinatie bij de VNF is nog steeds als van ouds. Sanne loopt (afstand 3 kwartier) naar de winkels in Castelsarrasin. Na de lunch komt G. van de CarolyN vanuit Moissac weer informeren naar de toestand en heeft een plan bedacht om ons supersnel door alle volgende sluizen te krijgen. Prima plan, lief en behulpzaam, maar kan alleen als we morgen weer zouden kunnen varen. Dat wordt echter steeds minder waarschijnlijk: woensdag is in Frankrijk alweer een officiële feestdag, dus reparatie op z’n vroegst donderdag en dat is de dag dat we eigenlijk op de werf zouden moeten zijn. Dus moeten alle plannen herzien worden. Nogmaals alles in de machinekamer gecontroleerd op zoek naar een mogelijke oorzaak van de gebroken as. Niets gevonden. Dus de rest van de dag maar aan het weblog besteed. Stille avond, lang licht en nog niet al te koud.

Dinsdag 7 mei.

... daar hoort iets tussen

Ietsje beter weer, maar de kachel blijft ’s ochtends absoluut noodzakelijk. Werf gebeld, volgens Christophe kan het nu niet lang meer duren. Dat geeft de burger/schipper weinig goede moed. Het weer knapt iets op, flauw zonnetje en tenminste droog. Sanne schildert de beschadigingen aan de boeg op het berghout weg, één van haar specialiteiten: je ziet er niets meer van. Dus de VNF kan ook nooit meer zeggen dat we de deur geraakt hebben. Het is nu zeker dat we ons schema niet meer kunnen maken, dus Serge gebeld. Hij belooft ons donderdagavond te zullen bellen met een nieuw datumvoorstel. Is nu (zondag de 12^e) nog niet gebeurd! C’est la France. We bellen wat met de kinderen en worden gebeld en gemaild door vrienden. Uit voorzorg (= noodgedwongen) gaat het water op rantsoen, want dat kan een probleem worden als we nog een aantal dagen moeten blijven liggen.

Woensdag 8 mei.

de gebroken as

Grauw, koud en nat. Sanne loopt weer naar de winkels. Ik regel wat administratie, doe dus eigenlijk nauwelijks iets. En weer is een dag wachten voorbij

Donderdag 9 mei.

Op z’n Hollands gezegd: het is opnieuw pokkenweer. Maar dan plotseling, tegen twaalven, stop er een bestelbus bij onze ponton en daar is zowaar Christophe met de nieuwe onderdelen. Na een half uurtje werk is het zaakje gemonteerd en wordt er even proef gedraaid. Alles lijkt prima te werken. Over de kosten wil ik het niet hebben, maar het valt me niet tegen. Nu we weer kunnen varen is de druk van de ketel en kunnen we weer plannen. We besluiten morgenvroeg te vertrekken. Die halve dag maakt nu ook niets meer uit. Sanne loopt voor de laatste keer naar Castelsarrasin voor boodschappen. Ik regel met de havenmeester in Moissac dat hij de VNF waarschuwt dat we morgen om 10 uur willen vertrekken. We liggen in een serie van gekoppelde sluizen, dus iemand moet de sluis vóór ons in bedrijf stellen. Ik laat de motor draaien zodat we ook weer warm water hebben en heerlijk kunnen douchen. Het regent de hele avond zachtjes maar het is niet echt koud.

voorste stuk van de breuk

achterste stuk van de gebroken as

Vrijdag 10 mei.

Sanne haalt brood. De VNF laat op zich wachten, dus om 10.30 uur Jim nog maar eens gebeld en ja hoor, 2 minuten later gaat de sluis open: ze waren ons gewoon vergeten. Lekker vaarweer, weinig wind, aardig wat zon, aangename temperatuur. Weet je wat heel raar is: je vaart toch extra voorzichtig de sluizen in, het vertrouwen moet nog even terugkomen. De aanlegplek in St. Porquier is aanzienlijk uitgebreid, maar er ligt niemand. We varen nog een sluisje verder omdat we enthousiaste verhalen hebben gehoord over een nieuwe aanlegplek een klein stukje verderop, bij Escatalens. Inderdaad, een super de luxe aanlegsteiger met elektra en water, keurige toiletten etc. Dat alles kost (nu?) nog steeds niets, naar verluidt omdat de gemeente geen rekening had gehouden met de kosten van een apparaat, waarmee je tokens kunt kopen voor water etc. Dus vooralsnog ‘c’est tout gratuite’. Overigens blijkt het dorp bepaald niet op loopafstand te liggen. Tijdens het varen was inmiddels al opgevallen, dat naast een ander geluid (kan natuurlijk) het lijkt alsof bij hele lage toerentallen (bij versnellen of afremmen) de koppeling slipt. Verder lijkt het of de rubber om manteling van de Python-drive langs de as een beetje gaat uitpuilen en verdraaid in de huls zit. Dat zint me toch niet erg en ik stuur Christophe een sms’je daarover. Hij antwoord daarop dat hij maandag kan komen, want hij is het weekend afwezig. Wat ons betreft prima. We hebben nu geen haast meer en het weer is best goed, zonnig maar wel met een koude noordenwind (60 km/uur). In de namiddag dreigt schuin achter ons een geweldig onweer, het dondert zoals we nog nooit gehoord hebben en dat gaat non stop door, een paar uur lang. Maar bliksem zien we niet. De volgende dag horen we dat het in Moissac goed raak is geweest, hagelstenen als stuiters zo groot en behoorlijk wat beschadigde auto’s en overal autoalarmen die een kakafonie van lawaai veroorzaakten. Benieuwd hoe ons autootje er bij staat. Dat zien we dan over een paar weken wel weer. Overigens krijgen wij deze nacht wel veel en langdurig regen.

Zaterdag 11 mei.

hagelstorm op komst

Buiten is het fris, binnen valt het mee. Na een klein halfuur is de kajuit al op temperatuur. Het blijft de hele dag hard tot stormachtig waaien uit het noorden. Ik geef het schip een uitgebreide wasbeurt, Sanne een grote poetsbeurt binnen. Nauwelijks vaart. Tegen vijven komt zowaar de CarolyN aangevaren en meert vóór ons af. Hun verfklus zit er op en zij gaan nu richting Sète. Een uitgebreide en genoeglijke borrel volgt. Zij gaan morgen verder richting Toulouse, wij wachten nog even op antwoord van Christophe voor de controle van de Python-drive. Nog geen reactie op mijn laatste sms’je aan hem. De wind neemt later op de avond ietsje af, maar tegen 24 uur regent het weer volop.

tenslotte: mooie en super rustige kade én mooi weer

Zondag 12 mei

Eindelijk een dag met grotendeels zon, aangenaam warm, maar je moet wel uit de wind blijven want die is nog steeds koud en uit het noorden. Helaas nog geen bericht van Christophe, dus we weten niet of hij morgenvroeg komt. Zonder een specialistische controle gaan we niet verder. Maar we liggen hier prima en het wordt morgen nu eindelijk echt mooi weer.

Logboek week 28-4 en deels week 5-5

Een week die ons nog lang zal heugen.

Zondag 28-4.

We gaan maar eens naar de grote uitgebreide markt in het centrum va het dorp Ook al is het zonnig, het blijft (on)behoorlijk fris door de koude wind uit het noorden. Kopen een nieuw horloge- bandje, ongeveer even duur als mijn 6 jaar oude horloge waarvan het bandje op breken staat. Vervolgens bij de hoeden- en pettenkraam vinden we eindelijk een min of meer echte schippers-pet, waarnaar we al jaren op zoek zijn. Terug aan boord naait Sanne daar onmiddellijk het embleem van onze thuishaven (Hedel) op. Staat wel een beetje Duits maar eindelijk heb ik er tenminste weer een.

Maandag en dinsdag treffen we de laatste voorbereidingen voor ons vertrek. Eigenlijk hadden we woensdag al willen vertrekken, maar ja: 1 Mei en dan is in Frankrijk alles dicht en zelfs de sluizen worden niet bediend. De planning is nu om donderdag 2 mei te vertrekken naar de jachthaven van Toulouse en daar op zondag de 5^e aan te komen. We hebben dan nog een paar dagen om voorbereidingen te treffen want op donderdag de 9^e moeten we daar het dok in.

Donderdag 2 mei.

Vertrek 11.35 uur: 2 motoruren gedraaid, 3 sluizen op de motor en toen nog 1

We zijn bijtijds op, want er moet eerst nog even een gasfles gehaald worden. Die is nog net niet helemaal leeg, maar hier kunnen we nog snel even met de auto een nieuwe halen en in Toulouse is het een onmogelijk eind sjouwen met zo’n loodzwaar ding. Maar dat ‘snel even’ valt nogal tegen want bij de eerste twee winkels zijn ze nog in 1 mei stemming en kunnen we in de namiddag pas terecht. Bij de 3^e poging lukt het uiteindelijk. Vervolgens ook nog 3 apotheken bezocht alvorens ik een paar katoenen handschoenen te pakken krijg in verband met wat onduidelijke vervellingen en kloven in de handpalm.

Steiger net boven de sluis

Uiteindelijk om 11.30 vertrekken we. De eerste 3 sluizen gaan vlotjes; Sanne loopt op de wal mee om in de sluis steeds de lijn op te vangen die ik opgooi. Gaat op die manier een stuk sneller dan wanneer ze in elke sluis omhoog moet klimmen om vervolgens het sluismechanisme in werking te stellen. Bij de 3^e sluis komt ze aan boord want de afstand tussen de 3^e en de 4^e sluis is te groot om te lopen. Dus stop ik in de ingang van de 4^e sluis met de bedoeling Sanne af te zetten bij de trap naar boven. Ik vaar verder de sluis in en wil stoppen bij die trap om een lijn over te zetten, maar dan gebeurt het. Of liever er gebeurt helemaal niks: gas achteruit om te stoppen maar het schip loopt gewoon door. Vooruit gas doet niets, achteruit net zo min. De boot is niet te stoppen en er is geen tijd om een lijn aan wal te krijgen. Met een, ondanks de minimale snelheid, toch tamelijk forse klap komen we tegen de betonnen sluisdrempel en tegelijkertijd tegen de sluisdeur tot stilstand. Absolute verbijstering …. wat is er in hemelsnaam aan de hand. Schip op de hand een paar meter achteruit getrokken en vastgelegd. Mijn eerste gedachte is: schroef verloren. Motorluik open en alles controleren: na enig zoeken blijkt dat als ik gas geef de schroefas helemaal niet draait, noch vooruit noch achteruit. Dan zie ik dat de as van de python-drive naar de keerkoppeling wel erg slingert. Als ik probeer of die los zit is vervolgens de diagnose snel gesteld: as van de python-drive gebroken. Conclusie: voorlopig eindigt deze reis hier. Ondertussen liggen we wel onder in de sluis en weten niet goed wat te doen. Een voorlopige inspectie van de voorkant van het schip laat vooralsnog geen ernstige beschadigingen zien, inspectie van het vooronder: we maken geen water, althans nu nog niet. (Pas 2 dagen later zien we dat het berghout aan stuurboord toch wel een forse beschadiging heeft opgelopen). Klaarblijkelijk zijn we met de boegpunt net op de waterlijn tegen de betonnen drempel aangelopen. Gelukkig heeft Sanne nog wel een boei aan de voorkant tussen schip en sluisdeur kunnen krijgen maar die draaide weg, waarna we de sluisdeur toucheerden. Zo te zien is de deur niet (erg) beschadigd en er lekt niets. Ik bel de havenmeester van Moissac om te informeren of daar iemand is die ons kan helpen, maar er is op dit moment niemand. Sanne belt ondertussen de VNF want wij houden natuurlijk alsmaar de sluis bezet. Na ongeveer 20 minuten verschijnt er een VNF-er. We besluiten de sluis vol te laten lopen hetgeen na een poosje lukt (het elektrisch systeem is mogelijk ook geschrokken). Daarna trekken we het schip naar een steigertje ongeveer 150 meter boven de sluis en maken vast. Gelukkig een VNF-er die zijn niet onaanzienlijke gewicht daarbij volledig kon inzetten. Onze goede havenmeester Jim belt dat hij de werf in Castelsarrasin heeft gebeld en bereikt en dat de baas Christoph over een uurtje bij ons zal zijn om de ramp verder te inventariseren en mogelijk een oplossing te bieden. 2 Uur later arriveert die goede man, bevestigt mijn diagnose en heeft binnen een kwartier de as met bij behorende koppelstukken gedemonteerd. Hij belooft alles te zullen doen om zo gauw mogelijk de zaak te repareren, maar is afhankelijk of en hoe snel een nieuwe as is te verkrijgen. Maar ja, we zijn hier wel in Frankrijk. Dat maakt ons niet erg hoopvol. Die avond inspecteren wij herhaalde malen het vooronder en de vloer in de voorste hut maar alles blijft kurkdroog. Helemaal gerust zijn we desondanks nog steeds niet. Om toch nog maar iets nuttigs te doen knipt Sanne al mijn mooie krullen af waardoor de gevoelstemperatuur aanzienlijk daalt.

.. en daar liggen we nu dus noodgedwongen

Per saldo, we liggen tussen sluis 22 en 21, op een super rustig plekje aan een prima steiger en op een redelijk te belopen (3 km) afstand (voor Sanne, die graag zo nu en dan een stukje loopt) van winkelvoorzieningen. Dat had slechter gekund. De vogels zingen en fluiten de hele nacht door om ons op te vrolijken en wakker te houden.

Vrijdag 3 mei.

Regen en koud. Tot onze verbazing stopt er als we net het ontbijt op hebben een auto naast het schip. De kanaal tamtam blijkt weer goed te werken. Het is Serge, de baas van de werf in Toulouse. Via de havenmeester van Moissac en de baas van de werf in Castelsarrasin heeft hij van onze situatie vernomen. We overleggen wat de mogelijkheden zijn: als de as pas woensdag gemonteerd kan worden kunnen we niet meer op tijd in Toulouse in het droogdok zijn. Het overdekte dok is voor de rest van het jaar helemaal volgeboekt, maar eventueel ziet Serge kans om ons in september in het open dok te hebben, maar dan moeten we wel wat extra dingen bedenken om te regelen dat onze diepgang met 5 cm afneemt: alle water uit de tanks en vijf of zes forse kerels op het voordek. Ons diepste punt is de scheg achter en 5 cm zou genoeg moeten zijn om over de drempel van het dok te komen. Maar alles hangt af van wanneer de nieuwe as zal arriveren. In de middag kom ik tot de ontdekking dat we kennelijk de sluisdeur toch stevig geraakt hebben: op het berghout stuurboord voor zit een flinke buts en een diepe kras er net naast. Verzekering geïnformeerd, die vrolijk meedeelt dat ik al zo lang geen schade meer gemeld heb dat mijn eigen risico nagenoeg vervallen is. Overmorgen maar even bijwerken, morgen regent het de hele dag. In de avond wordt het bitter koud, maar Sanne is zo lief om als kruik te fungeren.

Zaterdag 4 mei.

Gelukkig geen schade aan de deur (zo te zien)

Het regent nagenoeg non stop en het is gemeen koud, vooral door de wind. Dus er valt niks te doen en evenveel te vermelden. Vrinden uit de haven (J. en M.) die nog bezig zijn met het verfwerk aan hun schip, komen langs om te informeren of zij ons met iets kunnen helpen. En ook de havenmeester informeert met regelmaat of er nieuws is.

Zondag 5 mei.

Kil maar droog. Sanne repareert (= schuurt weg) de schade aan het berghout zo goed mogelijk en vervolgens brengen we een dikke laag menie met owatrol er op aan. Van 10 meter afstand zie je er nauwelijks iets meer van. Enkel jarige vrienden en kinderen en familie gebeld en verslag gedaan van onze tot op heden super korte reis. We bereiden ons voor op een bar koude nacht, temp 0 °C. Gelukkig kunnen we de motor wel draaien, en dus hebben we lekker gedoucht.

Zomaar even iets heel anders. Duidelijk te zien hoe de klimop een boom kan aantasten

P.S.1.  Om de foto’s te vergroten er even op dubbel klikken.

P.S.2 Sorry voor de kleine letters, maar dat zag ik pas na publicatie

Logboek Artemis, week 14-04-2019

Een nieuw jaar, een nieuwe poging.

De Karanja onze buurman de afgelopen winter

Na de redelijk mislukte pogingen de afgelopen 2 jaar om een logboek bij te houden, dit jaar een nieuwe poging. Het zal geen verslag van dag tot dag worden, maar meer even laten weten wat ons zoal heeft beziggehouden de afgelopen week en waar we verblijven of naar toe gaan.

Hoewel we naar ons eigen idee de reis beter dan ooit voorbereid hadden, vertrokken we toch een kwartier later dan gebruikelijk, zondagochtend om 8.15 uur. Het weer voortreffelijk, perfect om te rijden, Parijs hopeloos druk, behoorlijk wat vertraging, een paar uur later een ernstig ongeluk in de buurt van Cahors met een flink oponthoud. Uiteindelijk waren we precies 12 uur later in Moissac.

Snel de meest noodzakelijke spullen mee naar de boot, een stevige borrel en vervolgens doodmoe de ondertussen door S. opgemaakte bedden in.

Onze plek voor de komende weken

Het weer is de hele week best wel lekker, zon meestal tamelijk gesluierd, ochtenden (on)behoorlijk fris, ’s middags aangename temperatuur, tegen einde van de week zelfs warm. Opvallend: de eerste 2 nachten een leuk op het dek tinkelend regentje en verder de hele week wind uit oostelijke richtingen en droog.

Maandagochtend onmiddellijk naar de overkant van de haven gevaren, waar de auto op luttele meters van de boot kan staan, thanks to Jim onze onvolprezen capitain of the port. Het kost een volle dag om de auto leeg te krijgen; jaar in jaar uit denken we dat het wel minder wordt maar het wordt gewoon steeds meer. En de werkdag duurt ook niet zo lang want om 5 uur worden we voor de eerste borrel (in Moissac wel te verstaan) bij onze achterburen (Ian en Nicky van de D.) verwacht. Meteen al onze goede voornemens om het dit jaar eens wat kalmer te doen aan flarden.

Gangboord na de winter

Woensdag, donderdag en vrijdag eindeloos gepoetst, S. binnen en ik buiten. Na 3 dagen hard werken is ons bootje weer zeer toonbaar. Als beloning vrijdag om 18 uur naar Compostella, nee niet in Spanje, maar hier in Moissac bij de markt, hetgeen onze nieuwe stamkroeg schijnt te zijn.

Fantastisch, er zijn de laatste dagen overal uit de wereld weer mensen naar hun bootje gekomen en er is dus veel te bepraten onder een goed glas. Na afloop konden we nog net een pizza verorberen en zijn vervolgens doodmoe maar volgedaan in bed gevallen.

Zaterdag uitgebreid boodschappen in de grote supermarkt. In de namiddag komen Gill & Mike op de borrel en het werd weer laat, bovendien kun je zo wel naar de supermarkt blijven rennen.

Dek na de winter

Zondag rustdag én -redelijk onverwacht- het weer was er ook naar. Voortdurend een prutserig regentje en vele graden koeler. Maar wel lekker om even bij te komen. Alhoewel ons nieuwe oliekacheltje in de namiddag en avond wel even bij moet springen, fantastisch ding: heerlijk warm en absoluut geruisloos.

Het resultaat van ijverig poetsen

Deel 4: Zondag 10 juni tot en met donderdag 21 juni 2018.

Dat volgende deel komt aanzienlijk eerder dan verwacht. Afgelopen maandag behoorlijk, nee … onbehoorlijk veel pijn aan de afgebroken tand, die te hoog staat. Tandarts slijpt er een stuk af en stelt voor om een plaatje te laten fabriceren voor de inmiddels nu dus 2 ontbrekende snijtanden. Dat kan a.s vrijdag klaar zijn en zal het als voorlopige oplossing wel houden tot eind oktober. Wij blij, zagen de vakantie al deels in rook opgaan, maar kunnen nu dus a.s, zondag alweer terug.

Zondag 10 juni.

aanlegplek Valence d'Agen

Terug naar het schip. Vertrek om 7.30 uur. Zowaar op tijd. Nu kan de nieuwe koelkast dus wel mee, want verder hebben we niet zo veel bagage. Tot halverwege Frankrijk prima weer, daarna zware regen, soms zo erg dat je niet meer kon zien in welke baan je reed. Vanaf Orleans wil de navigatie ons bij vrijwel elke afrit af laten slaan omdat verderop de weg afgesloten zou zijn. Maar wij geloven dat niet en hebben geluk; een stuk voor Toulouse, net op het punt waar wij toch van de weg af moeten om vervolgens de snelweg naar Bordeaux op te gaan blijkt de weg afgesloten. Gelukkig is het ‘telepeage’ tolpoortje voor het vrachtverkeer (uiterst rechts) nog vrij gehouden en kunnen we dus nauwelijks gehinderd doorrijden. Om 20.30 uur aan boord. Bagage binnenboord gebracht, Sanne haalt snel een broodje kebab. Net op tijd, om 21 uur barst er een onvoorstelbaar heftig onweer los, lichtflits na lichtflits terwijl de regen met bakken uit de hemel valt. De dekken overstromen aan alle kanten, maar gelukkig nergens lekkage, zelfs niet in de wintertent. Ook tijdens de nacht blijft dit tropisch gebeuren doorgaan, maar we zijn moe genoeg om toch lekker te kunnen slapen.

Maandag 11 juni.

begin van de kortste nacht

In het dorp is her en derwaarts aardig wat schade na vannacht, putdeksels omhoog geknald (je zult maar in zo’n gat rijden), straten staan nog steeds blank en een winkelcentrum aan de rand van het dorp is compleet overstroomd (en dus gesloten). De rivier stroomt snoeihard en het water staat tot aan de bovenrand van de kade. In de late namiddag arriveren B & W en daar drinken we een flesje op. H. van de Progres gebeld voor zijn verjaardag; hij ligt nog steeds te wachten tot de stroom van de Rhône wat afneemt. Tijdens de nacht toch weer een stevig onweer, maar minder erg als gisternacht, of wen je eraan?

Dinsdag 12 juni.

We gaan de nieuwe koelkast installeren, dus eerst de kajuitdeur verwijderd om de koelkast naar binnen te krijgen. Dan de oude koelkast eruit en vervolgens eindeloos passen en meten, bovenplaat er af etc. Het moeilijkst is nog het waterpas stellen, hetgeen tenslotte lukt door een lat onder de niet verstelbare achterkant te schuiven. Aan verstelbare voorpoten heb je niet veel als het probleem aan de niet verstelbare achterkant zit. Uiteindelijk kost het ons bijna de hele dag, maar dan staat ie ook perfect.

Woensdag 13 juni.

lavoir in Valence d'Agen

Goed weer, de zomer lijkt eindelijk begonnen. De nieuwe koelkast draait nu prima, dus de oude de wal op en daar wordt hij uiteindelijk opgepikt door L & P voor in hun nieuwe werkplaats, zij blij en wij blij. We knappen het schip op na alle regen (met Sahara zand). Sanne maakt ’s avonds een onwijs lekkere vissalade. Het wordt nu echt vakantie.

Donderdag 14 juni.

Ik ga naar Agen met de auto, achter Bill rijdend die daar zijn huurauto moet inleveren. Helaas mist hij de afslag, de volgende afslag blijkt 27 km verderop! Dus via een N-weg weer terug, zo zie je nog eens wat van Frankrijk. De weg loopt grotendeels naast de Garonne, hoog water, sterke stroom, veel drijfhout en zand in het water. In de namiddag komt Fanny van de Karanja om ons te interviewen over oude schepen en hun opvarenden; een liefhebberij voor haar blog, overgehouden aan haar vroegere werk voor een tijdschrift. Daarna begint een uitgebreide en overheerlijke bbq aan boord van de Zac van L & P, met eveneens de bemanning van La Perle (N & K). Het toetje, gemaakt door L. was een superlekker zalfje met daarin vele van alcohol doortrokken kersen.

Vrijdag 15 juni.

We worden wakker van getik op het dek: regen!. Vervolgens regent het net niet continu, maar wel vaak. Water getankt, gedouched en naar de Sunbeam voor de welbekende Vrijdagmiddag sessie. Speciale gelegenheid vanavond: Ian en Kaz vertrekken voor enige tijd naar Engeland voor familiebezoek. Ook Mike (van de Calando) is er, hij past op hun huis en hond. Is 2 jaar niet in de haven/aan boord geweest na het overlijden van zijn echtgenote. Wij krijgen overigens wederom slecht bericht over gezondheidsproblemen van iemand uit onze kennissenkring in NL

Zaterdag 16 juni.

Het lijkt nu toch echt zomer te worden. We zetten al onze twijfels opzij, verwijderen de wintertent, maken de achterkant van het dak van de stuurhut uitgebreid schoon, schilderen en zetten het zomertentje er op. De stuurhut is nu ruimer, lichter en lijkt groter, het is zomer!! Dus wordt er ook direct buiten gegeten. Zoonlief meldt zich af voor zijn vakantie.

Zondag 17 juni.

Frisse nacht, sombere ochtend. Sanne gaat naar de markt en ik zet de puntjes op de i : ook een heel licht tentje moet aan boord stormvast opgesteld zijn. Na de lunch uitgetest of de wasmachine werkt op de nieuwe omvormer: alles werkt voorbeeldig. Dus om te wassen zijn we niet meer afhankelijk van walstroom. Alles is nu klaar en we besluiten morgenvroeg te vertrekken. De weersvooruitzichten zien er voortreffelijk uit.

Maandag 18 juni.

Heerlijk, droog en zonnig weer. Sanne bezoekt de CA en gaat daarna uitgebreid boodschappen doen. Ik dacht: ze gaat even wat laatste dingetjes halen, maar 2 ½ uur later toch maar even gebeld wat er nu aan de hand was; niks dus. Ondertussen was het schip geheel varensbereid en zo vertrekken we dus om 13.10 uur uit de haven. Enkele uren later leggen we aan in Valence d’Agen. Bill en Winnie liggen daar al een dag en dus volgt er een uitgebreid aperitief.

Dinsdag 19 juni.

Het weer wordt alsmaar mooier, zo kennen wij het hier. Sanne gaat met onze Amerikaanse vrienden naar de zeer uitgebreide weekmarkt; ik ben niet meer zo in voor al die markten, ze zijn allemaal hetzelfde. Tegen zessen een drankje met hun bij ons aan boord. Aan de overkant van de haven raakt het inmiddels aardig vol met huurboten: de Baise is weer gestremd door het hoge water. Dat geeft veel extra huurboten op dit stuk van het kanaal. Daardoor ontstaan de nodige troubles met de enige vaste ligger hier wiens elektra aansluiting door een stelletje super lompe Engelsen wordt ingepikt. De Engelsen verliezen en moeten verkassen. Uit wraak beginnen zij tegen 23 uur (on)behoorlijk veel muziekachtig geluid te maken, maar tegen 24 uur heeft nog niemand daarop gereageerd en dus stoppen zij ook maar.

Woensdag 20 juni.

De Gretige Henriette vertrekt omstreeks 10 uur richting Agen. Wij blijven nog een dagje liggen, poetsen het schip een beetje en maken nader kennis met Dirk(?) van de Ampenan uit Emmeloord. Hij heeft een (sleep?)bootje, gebouwd ergens in de jaren dertig en woont daar alweer een aantal jaren op. We hebben hem in de afgelopen jaren al vaker ontmoet maar het is nog nooit tot een nadere kennismaking gekomen. Boeiende vent, die veel over de wereld heeft gezworven. Jammer dat ik afgelopen winter niet meer gegevens over zijn schip boven water heb kunnen krijgen.

Donderdag 21 juni.

volle bak met huurboten

Wederom prachtig weer. We varen maar enkele km’s en één sluis verder, bij La Magistère is een schitterend plekje, echt in the middle of nowhere. Het aanleggen is wat lastig omdat het een brandnetelrijk kantje is met wat verrotte planken als beschoeiing. En we worden beloond voor onze moeite: plotseling loopt een hertje op slechts enkele meters van ons vandaan, kijkt even en denkt: ‘O, zij weer’ en loopt vervolgens parmantig verder. Waarom ligt er op zo’n moment nooit een camera bij de hand.

Vrijdag 22 juni.

Op ons dooie akkertje naar Agen gevaren. En dan gebeurt het.

2 hardhouten planken gebroken met één arm

Tijdens het varen viel het me op dat de motortemperatuur steeds richting 87 graden ging en dat is net 3 á 4 graden meer dan eigenlijk zou moeten. Dus in Agen aangekomen leggen we aan op het enige plekje aan de wal dat nog vrij is. En om een lang verhaal kort te maken: ik wil het koelwater controleren, probeer een handpompje uit de gasbun te pakken, dat lukt maar daarna doe ik een stap achteruit en vergeet totaal dat het luik van de machinekamer open staat. Dus donder ik achterover, half in het open luik en half tegen de stuurstoel en op de stuurstoelstand-verhoging. Daarbij sla ik helaas de eerste twee planken van die verhoging doormidden maar nog meer helaas ook mijn onderarm. Naar het ziekenhuis, diagnose bevestigd, arm in het gips en terug aan boord. Veel overleg met allerlei mensen wat te doen. Eén ding is duidelijk, verder varen met een net gebroken arm is geen optie. Na overwegen van allerlei mogelijkheden besluiten wij om terug te varen naar Moissac, onze winterhaven. Vrienden komen morgenvroeg om 7 uur met de trein naar hier (Agen) en zullen ons helpen om in één dag terug te varen. En dat is prima gelukt.

Conclusie: we liggen tenminste de eerste 6 weken in Moissac en kunnen niet varen.

Dus voorlopig ook geen blog meer, hoe boeiend ons verblijf hier ook mag zijn.

Deel 3: Dinsdag 22 mei tot en met maandag 4 juni 2018.

Dinsdag 22 mei

De kermis wordt afgebroken, eind van de ochtend vertrekken de eerste wagens al: truck met enorme oplegger, daarachter een minstens zo lange aanhanger en daarachter vaak dan nog een caravan. Met dit soort combinaties zou in NL helemaal niet gereden mogen worden zonder speciale begeleiding. In Frankrijk mag het wel, maar ze mogen er niet mee op de snelweg komen. We genieten van het prachtige weer.

Woensdag 23 mei.

Het afbreken van de attracties kost ook meerdere dagen

Weblog afgeschreven, foto’s erbij gezocht. Het is een beetje een rommeltje geworden omdat we met 2 verschillende camera’s hebben gewerkt en de lijst daardoor niet chronologisch wil worden. Toch maar alles op het internet gezet. Kost best wel veel tijd. Nigel belt plotseling dat hij morgen i.p.v. zaterdag de nieuwe lader/omvormer komt installeren. Dan zijn we eindelijk van het probleem af dat de huidige 20 jaar oude omvormer geen sinuscurve produceert, hetgeen ons juist deze week de zoveelste tandenborstel-lader heeft gekost. Na enkele uren op de blokcurve van de huidige omvormer zijn die apparaatjes wijlen. Bovendien kan de wasmachine dan voortaan ook op de omvormer draaien. Overigens een prachtige dag vandaag.

Donderdag 24 mei.

Om 11 uur arriveert Nigel. Sanne heeft de ‘meterkast’ al ontruimd. Aanvankelijk dacht ik dat het vervangen van een apparaat van 20 jaar oud door een nieuw exemplaar wel betrekkelijk simpel en snel zou verlopen, maar dat viel tegen. Eén ding moeten we nu dan maar voor eens en altijd onthouden: afschakelen van de woon-accu’s, de start-accu en de zonnepanelen is niet voldoende om alles spanningsvrij te maken; ook de accu van de boegschroef dient afgekoppeld te worden. Pas tegen 16 uur werkt alles weer zoals het moet. Voor de liefhebbers onder jullie: het betreft een Victron Combi Multi plus, vermogen 3000 Watt, zuivere sinuscurve, instelbare walstroominput, lader voor 2 accusets max 120 Amp., automatische inschakeling omvormer en afschakeling lader. Dus hopelijk komt hiermee een eind aan de eindeloze rij laders voor onze tandenborstels en zijn we voor allerlei dingen niet meer afhankelijk van de walstroom. Zelfs de wasmachine moet nu op de accu’s kunnen draaien. Alleen een beetje zon op z’n tijd voor de zonnepanelen zou wel handig zijn. Vandaag was die bijdrage best wel aardig overigens, maar ja, hele dag gesleuteld in het bootje dus.

Vrijdag 25 mei.

Tot ons grote genoegen blijkt alles de volgende ochtend nog steeds perfect te werken. Voor de rest een sombere windstille ochtend met flink oostelijke wind. Die middag klaart het zowaar op en is het welhaast een half uur droog zodat de gebruikelijke vrijdagborrel in de Sunbeam zelfs buiten plaatsvindt. Maar het is nog echt geen Frans vakantieweer. Bovendien komt er met alle regenbuien een berg Saharazand mee zodat je wel aan het zwabberen kunt blijven. Via de bunkerboot in Zaltbommel in contact gekomen met hun brandblusapparatuurleverancier. Conclusie: nieuwe kopen is net zo voordelig als de oude laten controleren en hervullen.

Zaterdag 26 mei.

2 van de 8 bogen volledig verstopt door drijfhout

Schip grote wasbeurt, Sanne stelt de wasmachine uitgebreid op de proef want vandaag is het voorlopig de laatste droge dag. Begin van de middag ligt alles al weer op de bedden. Ondertussen de lattenbodem van mijn kooi vastgezet zodat ik niet meer wakker wordt van het gekraak en gepiep ervan als ik mij omdraai in de sponde. Rustige en warme avond met wel overal rondom ons heen dreigende onweersbuien, maar in Moissac geen spatje. We genieten van een uitgebreide en overheerlijke koude vismaaltijd. Later horen we dat deze avond iets ten NW van ons een groot aantal wijngaarden door noodweer zwaar beschadigd zijn.

Zondag 27 mei.

Sanne ziet kans om over het opstapje van de keuken naar de kajuit te struikelen en hoewel er eerst niets aan de hand lijkt heeft ze even daarna een dikke enkel en kan later op de middag nauwelijks meer lopen. Ik help Jim, Ian en Jerome met het (via de dubbel-sluis) naar de rivier brengen van alle pontons voor de buitensteiger. Sanne strompelt ondertussen naar de markt en koopt zowaar een paar schoenen. Omstreeks lunchtijd begint het weer te druppelen, hetgeen geleidelijk overgaat in regen en vervolgens een beetje in buiig weer. (Later die avond horen we van het noodweer in Limburg). In de loop van de middag stijgt de niveaumeter van de vuilwatertank plotseling naar code rood (= vol), terwijl het even daarvoor nog code blauw (= bijna leeg) was. Na meer dan een uur worstelen om de klep van de tank los te krijgen blijkt die inspanning terecht: de tank is voor 90% vol. Bij het buitenboord pompen van de inhoud valt op dat de pomp eerst een hele tijd moet lopen voordat het niveau begint te dalen. Als het niveau niet meer daalt zit er nog steeds een laag van ongeveer 5 cm in de tank: shit denk je dan (overigens een terechte gedachte), hoe krijg ik dat eruit. We besluiten dat een grote verdunactie de enige mogelijkheid is maar dat kan ook op een ander moment en ook liever niet in de haven. Dus volstaan we met het opnieuw kalibreren van de tank, waarna alle controle lampjes het plotseling weer perfect doen. Ja, in het grote boek staat ook: één keer kalibreren per jaar is meestal voldoende. En het was zeker 2 jaar geleden! Na zo’n klus ben je toch wel heel blij dat we aan boord de mogelijkheid van een uitgebreide (en hete) douche hebben. Die avond eten we weer overheerlijk in ons favoriete restaurant en maken een juiste keuze: we eten binnen, waar nauwelijks gasten zijn, die zitten allemaal buiten. Tot er een formidabele onweersbui zich ontlaadt, nauwkeurig boven het terras van het restaurant: ineens werd het druk binnen!. Na verloop van tijd wordt de bui minder heftig en wandelen we samen, innig gearmd onder één paraplu, terug naar de boot.

Maandag 28 mei.

opbouw van de pontons die zomers op de rivier liggen

Somber en nat weer, het heeft de hele nacht geregend. Dat is dus tot daar aan toe, maar met die regen komen bergen Sahara-zand mee en als je dat mengsel op je schip laat opdrogen verandert de kleur van de verf van wit in gelig roodbruin en daar wordt deze schipper niet blij van. Na de lunch weer uitgebreid gefoerageerd bij de verschillende supermarkten (het gaat inmiddels beduidend beter met Sanne’s voet), minstens 2 kilo kersen gekregen van Laurence en daarna onszelf opgesloten in de kajuit om vervolgens de hele avond (en nacht) te luisteren naar het gekletter van de regen op het dek.

Dinsdag 29 mei.

Direct na het ontbijt naar de rivier vertrokken om te helpen bij het opbouwen van de ponton-steigers en die vervolgens op hun plek te slepen op de steeds harder stromende rivier. Blijft wel de vraag of dit slim is bij het snel wassende water, maar dat zien we morgen wel weer. Ondertussen ruimt Sanne het schip op en pakt spullen in voor ons vertrek morgen richting NL. We gaan via Mirepeisset (bezoek aan onze wijnboer) en via Valence (bezoek en overnachting bij vrienden) en willen dan vrijdagavond in Driebergen aankomen. Een en ander is natuurlijk wel afhankelijk van allerlei situaties die zich kunnen voordoen als gevolg van de stakingen en acties die op dit moment overal in Frankrijk plaatsvinden. In de namiddag wordt het zowaar droog en ook wat warmer, maar tegen elf uur regent het alweer behoorlijk.

Woensdag 30 mei.

Auto ingepakt en op weg. Weer is bewolkt maar droog, inpakken kost toch altijd ook nog wel wat tijd. Om 9.30 uur zijn we onderweg. Een dikke 2 uur later zijn we bij de familie Creusard en een half uurtje later is de wijn geladen en zijn we onderweg richting Valence. En dan vergeet ik even dat mijn voortanden niet meer in de beste conditie zijn, probeer een stuk stokbrood af te bijten en krak: vermoedelijk gebroken tand, natuurlijk juist dié, naast de dummy die ik al had en die nu dus ook los zit. Opvallend: het doet nauwelijks pijn, zolang er geen druk op de gebroken tand komt. We komen op precies de geplande tijd bij onze vrienden aan. Die zijn weliswaar nog druk bezig, samen met 2 familieleden, met weer een nieuwe verbouwing van hun toch al schitterende boerderij, maar de belangrijkste klus voor vandaag was gelukkig nagenoeg klaar. We genieten van het weerzien met een heerlijk glas wijn en daarna een overheerlijke maaltijd. Later op de avond opnieuw onweer en vrijwel de hele nacht stromende regen.

Donderdag 31 mei.

de somberste meimaand in jaren

Na telefonisch overleg met mijn tandarts is de beslissing gevallen. We blijven niet nog een dagje maar rijden vandaag meteen door naar NL, zodat ik morgen (vrijdag) nog even naar de praktijk kan. Wat ontzettend jammer, zijn we voor het eerst na vele jaren weer eens bij onze vrienden hier, moeten we na eigenlijk maar een paar uur al weer weg. Dat laatste blijkt vervolgens nog niet zo simpel: onze auto komt met geen mogelijkheid door het kletsnatte gras en de volledig doorweekte (klei)bodem tegen de flauwe helling omhoog. Na het verplaatsen van de andere auto’s, die iets hoger naast het huis staan, komt onze Honda uiteindelijk over de hobbel heen, vooral ook dankzij het duwen van de gastheer en zijn beide gasten. Zowel de duwers als de auto zien er na deze escapade niet uit: overdekt met modder vanaf de slippende wielen. Het grasveld ziet er niet uit door de gemaakte sporen. Na ten afscheid een kop koffie vertrekken we, stoppen na een paar km bij een Intermarché om de dikke laag modder van de auto en uit de wielkasten te spuiten en dan snel de autobaan op richting Luxemburg. Dat gaat voortreffelijk tot een stukje vóór Luxemburg, waar we volledig vastlopen in het verkeer. Het is volslagen onduidelijk wat er aan de hand is, overal vrachtwagens die stoppen en al dan niet gedwongen door de politie op de vluchtstroken belanden en worden stilgezet, werkelijk duizenden. Nog nooit zoiets gezien. Over een stuk van 25 km doen we bijna 2 uur. Ook alle opritten en afritten tussen Luxemburg en Luik staan stampvol met vrachtwagens in de bermen. Zo komt het dat we uiteindelijk pas net even over half twaalf thuis de garage inrijden. Moe, maar we zijn er weer.

Vrijdag 1 juni.

De tandarts lijmt de inderdaad afgebroken tand, na een wortelkanaalbehandeling, vast en omgeeft beide loszittende tanden met een flinke berg ‘cement’. Helaas gaat het nog 10 dagen duren voor ik een definitief plan van aanpak kan krijgen. Hopelijk zal het mogelijk zijn een tijdelijke oplossing te verzinnen tot november.

Zaterdag 2 juni.

We zijn nog nooit zo vlug klaar geweest met het uitpakken van de auto en het opruimen van alle spullen

Zondag 3 juni.

Op naar mijn broer en schoonzus voor de viering van hun 40-jarig huwelijksfeest. Super geslaagde dag met een leuke excursie en een fantastisch diner. Het wordt weer laat.

Maandag 4 juni tot ……..?

Van de komende dagen komt er in principe geen verslag: we zijn gewoon thuis en wachten op een minder tijdelijke oplossing van het gebit. Moet nog wel de haven laten weten dat we wel een paar weekjes langer afwezig zullen zijn.

Wanneer weblog deel 4 komt? Voorlopig geen idee.