Logboek week 02-06
Zondag 2 juni
kermisattractie (doolhof), te groot voor één foto
Prachtig weer. Vannacht voor het eerst geslapen zonder een extra deken. Zo’n koud voorseizoen hebben we nog nooit eerder gehad. Sanne heeft moeite met de overschakeling naar dit mooie weer. Eigenlijk gebeurt er vandaag niets bijzonders. Tot ongeveer 18.00 uur als er op de capitainerie twee licht nerveuze Australiërs verschijnen met de melding dat de motor van hun gehuurde boot in de 3e sluis vóór de haven er mee opgehouden is. Die 3 sluizen zijn gekoppeld en daarmee is dus het hele traject geblokkeerd en ze hebben geen idee wat te doen. Jim adviseert ze de bekende oudhollandse methode: een lange lijn en jagen. Ondertussen bellen we de VNF om de volgende 2 sluizen op handbediening te zetten omdat de automatische bediening om 19.00 uur stopt en het niet gewenst is om een boot tussen die volgende 2 sluizen te laten liggen. Daarna gaan we naar ze toe en blijken ze al kreunend en puffend halverwege sluis 3 en 2 te zijn.
supertrampoline
Maar omdat de man aan de sleeplijn die op het achterschip vast zit, veel harder trekt dan de man aan de voor-sleeplijn komt het schip voortdurend dwars te liggen. En verder staat er dan op het schip nog een derde flipper voortdurend aan het roer te draaien, wat natuurlijk meer tegen- dan meewerkt. Als we ze uitleggen hoe het wel moet gaat het ineens een stuk beter. Jim en ik begeleiden de boot door de 2 volgende sluizen en halen ze dan naar de kade in de haven. Overigens, de verhuurder kon niet komen omdat er vandaag geen technische man aanwezig was! Maar wel € 6.000,- per week laten betalen! De volgende dag was die technische man er wel en had in 10 minuten het probleem opgelost: resetten van een of ander relais! Overigens komen de kermiswagens al in grote getale aangereden (trucks met oplegger + aanhanger + caravan) en het plein tussen de haven en de rivier raakt steeds voller. Hopelijk zijn wij volgend weekend (Pinksteren) weg uit de haven want rust en stilte zijn dan ver te zoeken. Maar eerst blijven we nog een paar dagen liggen omdat de huid van mijn handen dermate kapot is dat ik geen lijn kan hanteren. In de late avond nog een bezoekje van een zeer geïnteresseerde mogelijke koper van ons bootje.
Maandag 3 juni.
spookhuis, past ook niet op één foto
Vannacht verrast door één geweldige hoosbui. Maar als we opstaan is het al weer mooi weer en zo heurt het ook hier. Terug naar de huisarts, (weer zonder afspraak) omdat de handen niet beter worden. Zij verwijst ons nu door naar een dermatoloog in Montauban, maakt daarmee een spoed-afspraak voor woensdag ochtend 8.00 uur en wilde geen honorarium: “ik weet niet wat het is en jullie hebben al een eerder consult betaald”. Ook dát is Frankrijk. Overigens, de rekening van de werfbaas in Castelsarrasin is er nog steeds niet. Ik bel hem op en meldt op z’n voicemail dat ik woensdagochtend naar hem toe kom en niet eerder weg ga dan wanneer ik die rekening heb.
Dinsdag 4 juni.
Fantastisch weer.
Als je maar durft, 40 meter hoog. (foto eerst aanklikken!)
De temperatuur binnenboord komt voor het eerste boven de 30°C. We passen daar onze activiteiten op aan: niks doen dus. Behalve in de avond, want als we morgenvroeg om 8 uur in Montauban moeten zijn betekent dat wel dat we om 7 uur moeten vertrekken en dat is voor ons wezenloos vroeg.
Woensdag 5 juni.
Om 6 uur uit de kooien, om 7 uur in de stromende regen op weg naar de kliniek in Montauban. Ruim voor 8.00 uur bij de kliniek. Blijkt een modern gebouw met dito inrichting, geen secretariaat, afspraak uitsluitend via internet of telefonische doorverwijzing van een arts. In dit pand huizen meerdere specialisten. De dermatoloog blijkt een zeer vriendelijke, hulpvaardige, uitstekend Engels sprekende en tamelijk jonge vent te zijn, die binnen enkele minuten zijn diagnose gesteld heeft. Volgens hem een aandoening die ik al veel langer heb en die nu plotseling manifest en uitgebreid is geworden. Conclusie, de kans is aanzienlijk groter dat je er méé dan áán dood gaat. Hij voorziet ons van de nodige recepten, geeft zijn privé 06 nummer en een code dat we hem ten alle tijde kunnen bereiken met een vraag of voor zo nodig een volgende afspraak of meer medicijnen. Opgelucht verlaten we het pand. Een klein uurtje later zijn we in Castelsarrasin op de werf waar ik Christophe zijn kantoortje in zie schieten. Als ik daar even later binnen wandel zwaait hij trots met de rekening en meldt dat hij die ook nog per mail heeft gestuurd. Nog steeds in de regen terug naar de haven en de boot. Na de lunch de apotheek geplunderd (en ook mijn portemonnee!). Het regent nog steeds. We vinden dat we nu eindelijk weer eens bij de Florentin mogen gaan eten. Terug aan boord en kijkend naar de naam van het schip vlak achter ons realiseren we ons dat de eigenaresse vandaag is begraven en dat roept toch direct weer herinneringen op.
Donderdag 6 juni.
Tollend bakje aan uiteinde molenwiek, 50 meter hoog. (Ook deze eerst aanklikken!)
Nu weer een stralende dag, afwisselend is het wel. We besluiten om nog maar een paar dagen te blijven liggen. Mijn handen zijn te pijnlijk en kapot om te gaan varen. Maar wel gefoerageerd zodat we direct weg kunnen als dat beter wordt. Stoffel gebeld voor zijn verjaardag.
Vrijdag 7 juni.
Vandaag weer nat en kil. Afwisselend is het weer zeker. Mijn handen worden niet slechter maar beter kun je het ook niet noemen. Nog maar een dagje blijven liggen. De kermis op het grote plein wordt verder opgebouwd en in de avond draait al een deel. Ik heb in Nederland nog nooit zo’n uitgebreide kermis gezien, met bovendien een aantal attracties waar je mij voor geen goud in krijgt.
Zaterdag 8 juni.
De kade aan de rivier ligt ook al aardig vol
Na een echt koude nacht (5 °C) wordt het toch wel snel warmer. In de ochtend bezoek van een Amerikaans stel, geïnteresseerd in de boot en doorgestuurd door Jim. Maar eigenlijk weten ze nog niet wat voor boot ze willen hebben en ik denk niet dat ze beseffen dat een historisch vaartuig als het onze toch wel behoorlijk veel onderhoud met zich meebrengt. Verder een zeer rumoerige avond met zo’n kermis naast de deur. Als mijn handen, die iets beginnen op te knappen, het enigszins toelaten willen we morgen toch echt (en eindelijk) vertrekken.