ms artemis

ARTEMIS 13^e week reis 2016 (week 27)

Maandag 4 juli.

Onze favoriete aanlegplek ...

Half bewolkt, prima temperatuur. Her en der wat gebabbeld. Afspraken gemaakt met deze en gene over waar en hoe te liggen aan de kade van de Tarn komend weekend. Bill (van de Gretige Henriette) met raad en daad wat geholpen met zijn boilerprobleem. Ik bewaar altijd alle gegevens van elk apparaat bij ons aan boord in een speciale map en met die gegevens heb ik al dikwijls anderen kunnen helpen. Het is de eerste maandag van de maand dus ‘fish and chips’ bij de capitainerie. Tegen tienen dreigt onweer, maar het blijft bij een paar spetters, dus zitten we nog tot na middernacht buiten.

Dinsdag 5 juli.

Gevaren: 2 uur, 2 sluizen en 7 km.

..... bijna aan de voet van het kasteel

We willen vanmiddag naar onze ‘wild mooring’ plek op de Tarn. Dus gefoerageerd en de wasmachine laten draaien. Om 14.30 uur passeren we de dubbele sluis naar de Tarn en een uurtje later zijn we bij ons ‘eigen’ plekje, bijna onder het chateau. Als verwacht zijn ook hier een paar bomen gesneuveld bij de enorme storm op 1 september vorig jaar en de restanten ervan maken de aanlegplek wat smaller maar met wat improviseren liggen we weer prachtig. Voor de kersen in de enorme boomgaard pal voor onze aanlegplek zijn we dit jaar wat te laat en helaas voor de appels, peren, vijgen, kiwi’s en noten is het nog te vroeg. De hele middag en avond geen mens gezien, geen auto of trein gehoord, de stilte wordt slechts opgeluisterd door het gekwaak van de kikkers.

Woensdag 6 juli.

muziek tijdens de openingsborrel

Omdat we half onder de bomen liggen koelt het s’nachts niet al te veel af en de ochtendzon doet de temperatuur snel stijgen, tot boven de 30 graden. Het hele dek is bedekt met plakkende spikkels van de bomen en moet met water afgenomen worden. Sanne heeft last van de warmte en doet een uitgebreid middagslaapje. Vanaf ongeveer 3 uur liggen we in de schaduw en genieten van de rust en de stilte. Het valt op dat de rivier nog best wel stroomt en er komt ook nog flink wat drijfhout voorbij. Het is nog niet eerder zo’n heldere nacht met ontelbaar veel sterren geweest.

Donderdag 7 juli.

Gevaren: 1 uur en 15 minuten, 7 km.

curry and karaoke in/bij de Sunbeam

Opnieuw een prachtige dag. Het schip wordt uitgebreid gewassen want we willen er wel tiptop uitzien op het komende ‘fete des barges’. We varen in de middag terug naar de kade in Moissac en maken vast net voorbij de sluisingang vóór de CarolyN. Precies genoeg plek en is makkelijker dan dubbel of driedubbel liggen, vooral als je terugkomt van een receptie of een borrel. Het is bloedheet en Sanne (heeft nog steeds veel last van de warmte) gaat met de auto naar de supermarkt en blijft erg lang weg: het is heerlijk koel in de winkel!! We eten dus pas tegen 21 uur en genieten met een glas wijn opnieuw van een prachtige avond.

Vrijdag 8 juli.

Opnieuw schitterend weer met iets meer wind en dat maakt het voor Sanne wat beter te hebben. De inschrijving voor het weekend vindt pas plaats om 15 uur i.p.v. 14 uur. De hele planning wordt overigens gekenmerkt door de Franse slag, hoewel een Australisch-Zwitsers koppel de organisatie in handen heeft, maar ja, ze wonen al vele jaren in Frankrijk. Uiteindelijk komt om 16 uur een van de deelnemers langs met een intakelijst en worden we vanaf 17 uur verwacht voor de officiële openingsreceptie van de expositie in het huis van Tony en Rita, het eerder genoemde koppel en eigenaars van de Kanumbra. Hun huis is de afgelopen jaren geheel gerenoveerd, ziet er prachtig uit en is voor deze gelegenheid aangekleed met allerlei tekeningen, foto’s, schilderijen en ander handwerk van deelnemers/varensgasten. De ontvangst is ruimschoots voorzien van drank en hapjes en verluchtigd met muziek en zang van met name kennissen van de gastheer en -vrouw. Behalve de deelnemers aan het ‘fete des barges’ ontmoeten we ook allerlei andere bootjesmensen die we de afgelopen jaren hebben leren kennen. Zij zijn met de auto van heinde en verre gekomen en zo worden vele vriendschappen hernieuwd en nieuwe kennissen opgedaan. Tegen achten haasten we ons terug naar de boot en direct daarna naar de Sunbeam (de wekelijkse vrijdagavond ontmoetingsplek van alle varensgasten) voor de ‘Curry and Karaoke party’. Het wordt een prima avond en laat.

drukte aan de Tarn-kade

voorbereidingen voor de flotielje

geen echte kiellinie

Zaterdag 9 juli.

Gevaren en gedobberd: 3 uur en 16 km.

Nog warmer en bijna geen wind. In de petanquewedstrijd deze ochtend maken we geen schijn van kans, maar het is buitengewoon

keerpunt bij de barrage

gezellig en we wonnen van onze Franse tegenstanders. Maar waren niet goed genoeg om de finale te bereiken. Om 14 uur begint het flottielje varen, wij hebben de bemanning van Tesserae en van de Gretige Henriette mee aan boord, hun boten blijven in de haven omdat ze nog niet helemaal vaarklaar zijn. Wel hebben ze uit voorzorg de nodige oorlammen meegebracht. We varen met 11 gepavoiseerde boten de Tarn stroomopwaarts op tot vlak onder het kasteel en net vóór de stuw. Tegen 17 uur zijn we weer terug aan de kade en kunnen we even bijkomen. Om 19 uur met z’n allen naar het plein voor de basiliek in het centrum waar de bemanningen van de diverse schepen zich verspreiden over verschillende restaurants en buiten genieten van spijs en drank en mogelijk ook van de muziek van een grote band midden op het plein. Maar wij vonden de muziek meer hard dan goed en nemen aan boord nog een afzakkertje.

Zondag 10 juli.

de plaatselijke ronvaartboot schiet net voor de barges door het openstaande sluisje

voor anker op de Garonne

Gevaren: 2 uur en 14 km.

Opnieuw bloedverziekend heet, windstil. In de ochtend de ‘rope tossing’ wedstrijd: proberen een lijn te gooien over een als bolder dienend doosje wijn. Ik haal de 4 meter, de winnaar 5 meter. Maar die had het geluk dat Sanne niet meedeed (last van haar arm), anders zou zij zeker gewonnen hebben. Gelukkig niet zoveel last van die arm, dat ze niet ondertussen een aantal heerlijke salades kon klaar maken voor het ‘pot luck dinner’ van vanavond. Met Jill van de CarolyN had ze afgesproken wie wat zou bereiden. Om 14 uur opnieuw flottielje varen, maar nu naar de andere kant, waar de Tarn uitmondt in de Garonne. Helaas doen de 3 grotere schepen niet mee. Wij varen met dezelfde gasten als gisteren, behalve Winnie, die te veel last heeft van de warmte en met de hond en een boek op hun eigen schip achterblijft. Tot onze verassing kunnen we nog een heel eind de Garonne op. Alle boten gaan dan ten anker voor een ingelaste zwempauze, een prima idee bij een temperatuur van 38 graden, alhoewel water van 24 graden dan toch voor schrijver dezes best wel fris is (watje?). Ik had die zwempauze voorgesteld aan Tony. Voor hem was het een punt dat zwemmen hier eigenlijk verboden is en inmiddels snap ik waarom. Tot mijn verassing bleek er namelijk een dusdanig sterke stroming te staan, dat zelfs krachtig zwemmen niet tot veel meer dan een ‘surplace’ leidde; dus als de wiedeweerga een aantal meerlijnen overboord gegooid waaraan de bemanningen zich vast konden houden als ze even wilden uitblazen. Na verloop van tijd waren alle zwemmers moe maar verfrist en werd de terugtocht aanvaard. Terug aan de kade halen de mannen tafels en stoelen uit een container (met toestemming van en dank aan de Mairie) en wordt een grote halve kring gemaakt op het Uvarium (een groot plein aan de kade, onder de bomen, waar inwoners met toestemming van de gemeente gebruik van kunnen maken) rondom een kleine opstelling van muzikanten afkomstig van diverse boten, die een heerlijke, rustige en relaxte muziek uit de 60-er jaren spelen. Op elk schip of soms thuis heeft eenieder een maaltijd voorbereid, die meegebracht met wat extra’s en de wijn. Zo eindigt dit feest met een schitterende avond onder de platanen. Om 23 uur wordt het sein tot opbreken gegeven en de zaak opgeruimd. Buiten aan boord nog even nagenoten, met in de verte het eerste rommelen van een naderend onweer. De pavoiseerlijn uit voorzorg nog maar even binnengehaald en zo eindigt een bijzonder weekend.

... en dan zwemmen

avondconcert tijdens het pot-luck dinner

tot best wel heel laat

ARTEMIS 12^e week reis 2016 (week 26)

Maandag 27 juni.

Een zonovergoten ochtend. De komende dagen liggen we niet aan de stroom, dus laat Sanne de wasmachine enkele keren draaien. Met de waslijn boven op het schip en een stevige wind is alles 3 uur later droog en in de kast of terug op bed. Als wij in de stuurhut koffie zitten te drinken staat op de steiger een duif heel zielig te kijken, zo van: dat lust ik ook wel. Sanne schuift hem/haar heel voorzichtig een bakje water toe. Het beestje is totaal niet bang maar heeft duidelijk erge dorst, begint onmiddellijk te drinken. Het lijkt geen Franse duif want stokbrood lust ie niet, maar een portie vogelzaad van achterbuurman John gaat er in als koek. Als we de stuurhut in of uit willen is het beestje best bereid een paar stapjes opzij te doen, maar verder gaat het niet. Dan zien we dat hij midden op z’n rug een wond heeft; het lijkt of hij door een roofvogel te pakken is genomen, maar nog net heeft kunnen ontkomen. Hij is duidelijk mensen gewend en heeft meerdere ringen om z’n poten. Kennelijk kan hij op dit moment niet meer vliegen. Eind van de middag krijgt hij een 2^e portie vogelzaad en knapt dan iets verder op, zo nu en dan loopt hij een paar meter. Begin van de avond denk ik dat ie weg is, maar dan blijkt hij op het dak van de stuurhut te zitten. Omdat er met zijn spijsverteringsstelsel niks mis is, stuur ik hem daar weg; hij springt dan weer op de steiger en na 2 mislukte pogingen om aan boord te komen blijft hij verder de hele avond en nacht slaperig bij de instap zitten.

Dinsdag 28 juni.

Ons 'eigen plekje' (vers gemaaid) bij Golfech

Gevaren: 6 uur, 7 sluizen en 33 km.

Stralende ochtend. De duif is niet van zijn plek geweken. Wij dragen de zorg over aan de achterbuurman en gooien om 8.50 uur de lijnen los. Rustig gevaren, weinig verkeer. Bij het Lac Bleu de Bergon (bij Golfech) meren we weer af aan ons ’eigen plekje’, een stukje damwand. Jochem belt vanuit ons appartement; alles is in orde en de post, voor zover relevant, zal hij scannen en op de mail zetten. We zijn wat loom van de warmte en 6 uur varen met 7 sluizen is klaarblijkelijk best wel genoeg voor deze twee senioren. Kan ook zijn dat we het niet meer gewend zijn. Heerlijke avond met een glas wijn in de stuurhut.

Woensdag 29 juni.

Grijze lucht, nauwelijks wind, maar niet koud en geen regen. Sanne gaat om 10 uur op de fiets naar Valence d’Agen, met een waslijst aan boodschappen. Ik neem de dekken grondig onderhanden. Dagelijks zwabberen is op den duur toch niet voldoende, de randen en rondom de relingsteunen en de dakramen minutieus schoongemaakt en ook alle platanen vlekjes etc. van het dek weggepoetst. Na de lunch de galan van de schroefas bijgesteld (begon iets te lekken) en daarna de leiding van de dieseltank naar het peilglas doorgespoeld; eindeloze klus, want ik kan elke keer niet meer dan een kleine 100 ml er uit laten lopen in een leeg boterbakje, want iets anders past er niet onder de aansluiting. Maar na 2 uurtjes tobben komt er allen nog heldere diesel in het peilglas en kan de zaak weer in elkaar gezet worden. Na het douchen een heerlijke kabeljauw soldaat gemaakt en die goed laten zwemmen. Jim, de nieuwe havenmeester van Moissac, belt nog of ik op een bepaalde plek (ongeveer de op één na mooiste) in de haven wil liggen en dat hij die vanaf vrijdag namiddag gereserveerd houdt.

Donderdag 30 juni.

Sanne maakt een fietstochtje naar Auvillar

Een prachtige dag, met veel zon en nauwelijks wind. Een 5 man sterke maaiploeg is druk bezig met de kanten en de dijk en uit voorzorg dekken wij alle ramen maar even af. Er is aan de kant weliswaar alleen maar gras, maar je weet nooit of er niet ergens een steentje ligt. (Vorig jaar, toen we op de Lot lagen, waren ze ook de kant aan het maaien en ging er een steen door een van de ruiten van de kajuit: totale schade bijna €1500; overigens keurig betaald door de verzekering van de werkgever van de maaier). Dit keer gelukkig alleen maar wat gras in het gangboord. Na de lunch onderneemt Sanne een fietstocht in de omgeving en ik schrijf het logboek bij.

Toegangspoort tot Auvillar

eens was dit de graanbeurs

en nog steeds is dit het dorpsplein

Vrijdag 1 juli.

Gevaren: 4 uur, 5 sluizen en 24 km.

Op ons dooie akkertje terug gevaren naar Moissac. Prachtig weer, veel zon, weinig wind, soms een wolkje. Weinig verkeer. Precies om 2 uur in de haven, eerst maar even aangelegd bij de dieselpomp, die is nu nog relatief goedkoop (€ 1,25/ltr), aan het water is het altijd duurder dan langs de weg. Maar niet alles in tankjes hoeven te sjouwen en dan aan boord weer over te moeten gieten is ook wat waard. Daarna naar onze gereserveerde plaats die Jim (de nieuwe havenmeester) wel wat krap heeft bemeten. Schip achter en schip vóór ons allebei een halve meter verhaald en dan kan het precies, met het roer dwars. Omstreeks 18 uur verzamelen de vaste gasten en wij dus ook zich weer in de kroeg annex pizzeria (de Sunbeam). De uitbater, merkwaardig genoeg ‘Jackie’ geheten, draait vermoedelijk op deze vrijdagavonden ongeveer 80% van zijn weekomzet, terwijl hij zeer schappelijke prijzen rekent: 3 glazen witte wijn, 2 bier en een extra grote pizza á canard voor in totaal € 20,- is niet bepaald duur te noemen. Na nog een slaapmutsje in de stuurhut worden de kooien weer opgezocht.

Zaterdag 2 juli.

Somber en zwaar bewolkt, maar met een zeer aangename temperatuur. We bezoeken tenminste 6 winkels om een automatische bijvulkan voor de startbatterij te kopen. Nergens succes, onbegrijpelijk, in NL zie je die dingen overal. Uit de bril van Sanne valt een glas: bij opticien blijkt het montuur gebroken. Dus we halen ook dit jaar weer ons gemiddelde van tenminste één bril van Sanne per vakantie. Daarna uitgebreid de kop van het schip gewassen vanaf het zwemplateau van de voorbuurman, waar we ongeveer boven liggen; zo makkelijk kunnen we er nooit bij. Inmiddels blijken de bemanningen van de Tesserae en de Gretige Henriette ook in de haven gearriveerd. Beiden zijn erg laat in het seizoen vanwege de geboortes van kleinkinderen, waarvan de foto’s natuurlijk uitgebreid bekeken moeten worden. Bij de Vietnamese Chinees laten we het ons goed smaken. S. belt dat hij en W. toch maar besloten hebben Frankrijk als reisdoel te kiezen.

Zondag 3 juli.

Nu de kop van het schip prachtig schoon is maakt Sanne van de gelegenheid gebruik om wat plekjes bij te schilderen en het geheel in de was te zetten. De gisteren gearriveerde schippers hebben allebei wat technische problemen met hun warmwatervoorzieningen, dus hier en daar wat geadviseerd en gereedschap uitgeleend. Inmiddels lopen nogal wat boten de haven binnen en gaan meteen door (via de dubbelsluis) naar de kade aan de rivier[j1] . Daar begint het al aardig vol te raken en ligt alles dubbel. Als ik in de avond J. wil bellen blijkt plotseling dat 2/3 van mijn adressenbestand van de telefoon verdwenen is. Veel gesteun en gekreun maar niets helpt. Gelukkig is op de laptop alles nog compleet. Maar afwachten of alles weer terecht komt als de synchronisatieproblemen bij Google eindelijk een keer verholpen worden. Dat zou na 4 dagen toch eigenlijk wel een keer moeten kunnen (het is nu woensdag en nóg niet in orde).

ARTEMIS 11^e week reis 2016 (week 25)

Ik heb geen idee of en zo ja wie dit wekelijkse verhaal allemaal lezen. Als je dit weblog met enige regelmaat leest of bekijkt laat me dat dan eens via de mail weten.

Maandag 20 juni.

geen alledaags schip ...

Het lijkt wel of het toch zomer wordt. De ochtend begint wolkeloos maar al is het tegen negenen toch weer half bewolkt, het is stukken warmer dan de voorafgaande dagen. De dagelijkse rituelen van schip wassen etc. volgen, Sanne laat ook de wasmachine draaien, want het blijft droog vandaag. Geleidelijk verdwijnen alle huurboten en tegen de middag komen er weer andere om te lunchen. Ook verschijnt dan ineens een prachtig groot zeilschip, de Elizabeth, een Hagenaar, gebouwd 1913, 26 meter lang. Het schip heeft een Franse eigenaar, is geregistreerd in Straatsburg en heeft merkwaardigerwijze een Franse verklaring dat het behoort tot het historisch erfgoed. De eigenaar is onderweg naar Bordeaux en vandaar naar Bretagne. Van dichtbij blijkt dat er nog best wel wat aan het ijzerwerk te vervangen/repareren valt, maar dat kan nog wel even wachten tot volgende winter zo vertelt de eigenaar. Verder zijn we voortdurend in de weer met huurboten op een passende afstand te houden. Tegen vieren komt er een uiterst merkwaardig bouwsel volkomen geluidloos aangedreven.

... maar zeker een bijzonder vaartuig

Het is een soort vlot gemaakt met een slim bedachte constructie van steigerbuizen, het dak wordt grotendeels gevormd door een negental grote zonnepanelen (400 Watt elk) die 2 elektro buitenboordmotoren aandrijven. De vloer van het geheel is een soort dubbele bodem, gemonteerd op 2 drijvers. Elk vloerdeel (kunstgras bedekt) is opneembaar en daaronder bevindt zich alle denkbare en benodigde uitrusting. Volgens de jonge Belgische eigenaar haalt het bouwsel een snelheid van 12 km. Hij wil als alles klaar is, er via de Donau mee naar de Zware Zee varen, maar eerst moet aan het bouwsel nog een constructie worden toegevoegd om regenwater op te vangen en op te slaan als drinkwater. Zal mij benieuwen of hij ooit toestemming krijgt om zijn gedroomde tocht te volvoeren. Hij komt langszij om drinkwater te tanken, en passant nodigt hij ons uit om a.s. vrijdag zijn verjaardag mee te komen vieren. Zijn gasten, een tiental jongelui, verblijven op een bank en in hangmatten en maken op mij een behoorlijk afwezige indruk en steken geen poot uit. Alleen zijn vriend en vriendin helpen mee bij het vullen van alle watertankjes.

de beide schippers

Eind van de middag loopt het storm en uiteindelijk liggen er meer dan 10 huurjachten. Zwitsers net vóór ons, Duitsers net achter ons, allen op net een stootwil afstand. Ongetwijfeld (en gelukkig) zijn we morgen weer alleen. Toch is zo’n avond ook wel weer erg leuk om met allerlei lieden een poosje te babbelen.

Dinsdag 21 juni.

Eindelijk zomer, hemel is strakblauw en blijft dat ook, de temperatuur klimt naar de 30 graden. Als verwacht verdwijnen alle huurboten de een na de ander, ook de Elizabeth gaat weer verder. Op zijn plek ligt even later een grote Engelse bak, de Liberty van Lynda & John. Hun vaste plek is Buzet, ook zij zijn langzaam onderweg naar Moissac voor het “fete des barges” over 10 dagen. Direct nadat zij hebben vastgelegd verhuizen wij een stuk naar achter, zodat we geen zorgen meer hoeven te hebben over al die huurboten tegen ons roer.

tot een volgende keer, somewhere, somehow

Sanne heeft last van de hoge temperatuur maar gaat onverdroten door met het poetsen van al die plekken die bij de ‘normale’ poetsbeurten niet aan bod komen. Voor hun vertrek kregen we van de vrouw van de Elizabeth nog een grote schaal aardbeien, geplukt in het veld aan de overkant. Aparte manier van telen: de aardbeiplanten in lange met gaas afgedekte rijen en tussen die rijen verdiepte sleuven gevuld met water en stro. Klaarblijkelijk ook een perfecte ambiance voor kikkers, te horen aan het concert dat ze elke avond verzorgen. Eindelijk kan nu ook mijn winterdekbed vervangen worden door een iets dunner exemplaar, het blijft ’s nachts binnenboord boven de 18 graden.

Woensdag 22 juni.

Serignac bij avond

Het blijft zomer, de temperatuur stijgt naar de 35 graden. Dat houdt in dat we minder doen om ons beter aan het klimaat aan te kunnen passen. We brengen zelfs de zonwering van de stuurhutramen aan, iets wat slechts bij hoge uitzondering gebeurt maar wel zeer effectief is. Vergeten er een foto van te maken. Rond de middag telefoon uit Rotterdam: alle bloedwaarden zijn in orde of worden beter. Elke goede uitslag is toch altijd weer een opluchting. Het is te warm om te koken, Sanne haalt een lekkere pizza met eendenborst in het dorp en krijgt daarvoor van de uitbater een zoen op beide wangen. Aan de graskant aan de overkant meert de Saint Louis af, een hotelschip met overduidelijk hoorbaar Amerikaanse gasten. Onze garage belt dat de nieuwe auto gearriveerd is, op één week na, 8 maanden na bestelling. Afgesproken dat ze hem nog 4 maanden op zolder zetten.

Donderdag 23 juni.

weer geen warm eten vanavond

Het aanpassen gaat zo goed dat ik besluit om ook eens wat schilderwerk te doen. Alle autobandjes die we hebben worden weer prachtig wit en drogen in de bloedhete zon gelukkig snel. Vanwege de oostelijke wind is er nogal wat platanenstof op het schip terecht gekomen en daarom wordt er niet gezwabberd vandaag maar echt gewassen (met kanaalwater natuurlijk). Verder is het te warm om iets te doen, binnenboord is het nu 36 graden

Vrijdag 24 juni.

De zomer doet een stapje terug, temperatuur blijft steken bij 29 graden bij een overwegend bewolkte lucht. Maar nog steeds ideaal vakantieweer. Voor de 3^e keer in de afgelopen week komt een elektricien de stroomaansluitingen op de steiger inspecteren. Hij is daar uren mee bezig. Als ik vraag wanneer de nieuwe installatie gemaakt gaat worden meldt hij dat hij alleen maar inventariseert wat er moet gebeuren. Alleen al het aantal uren dat ze deze week er aan bezig geweest zijn zou ruim voldoende zijn voor een compleet nieuwe installatie. Maar ik schat in dat de tekst ‘HS’ (hors service) zijn 4^e jaar nog wel haalt. In de middag zo nu en dan een flauw zonnetje, maar in de avond het onvermijdelijke (?) onweer, niet erg heftig maar wel behoorlijk nat.

Zaterdag 25 juni.

waar ben ik nu toch aangeland ??

Vanochtend geen zon te zien en het is behoorlijk afgekoeld, met een naar NW gedraaide wind. Binnenboord is de temp nu 19 graden, dus 15 graden minder dan eergisteren, das wel weer even wennen. En dat wennen gaat het beste als je niks doet. Het lijkt alsof velen hetzelfde idee hebben, het is nagenoeg doodstil op het water, vrijwel geen vaart en ook op de weg; normaal nogal wat tractoren met allerlei vreemdsoortige werktuigen erachter, maar de boeren lijken ook een rustdag te hebben genomen.

Zondag 26 juni.

Bij het opstaan volop zon. Schip gezwabberd, daarna zondags ontbijt. Dan beginnen de eerste huurboten te komen met nieuwe huurders, dus het aanleggen is weer één groot feest. Na een poosje komt onze Belg Peter weer aangevaren met zijn futuristisch vaartuig. Hij legt net vóór ons aan en we hebben alle tijd om met hem en zijn Amerikaanse vriendin nader kennis te maken. Dan gaan zij even een kwartiertje naar het dorp om brood te kopen en komen ruim een uur later terug met de verontschuldiging dat ze nog een “Grimbergen” waren tegen gekomen. Op de kade vóór ons is een stuk van 30 meter gereserveerd voor de hotelboot Saint Louis, tot teleurstelling (met soms discussie) van diverse huurbootbemanningen. Als die er uiteindelijk ligt (2 uur eerder dan afgesproken) is de kade vol. Een boot met Duitsers komt langszij om water te tanken, een tweede (met Engelsen) wil dat ook, maar elk op z’n beurt zeggen wij dan. Daarom meren zij af aan de overkant en keuren ons verder geen blik meer waardig. Met alle gerommel was de middag snel om en is er van ons plan om een eind te gaan fietsen niets meer gekomen. ‘Tant pis’.

hebben jullie niet iets lekkerders

ja, dit is prima

ARTEMIS 10^e week reis 2016 (week 24)

Maandag 13 juni.

Wel wat erg heftig gesnoeid, maar ook daar weinig zon

In aansluiting op wat ik gisterenmiddag schreef blijkt er nog een reden te zijn om hier (in Villeton) voorlopig een paar dagen te blijven liggen. We horen van een tegenligger dat een klein stukje verderop, bij Meilhan, de kanaaldijk is doorgebroken. Precies op de plaats waar de Garonne met een bocht van bijna 150 graden bijna tegen het kanaal botst. Waarschijnlijk is de kanaaldijk onderspoeld door de waanzinnige watermassa’s die er dit jaar door de rivier afgevoerd moeten worden. Hoe hard die stroomt hebben we afgelopen donderdag zelf mogen ervaren. Geen idee hoe lang deze stremming gaat duren, maar onze ervaring leert dat dat zomaar 4 á 6 weken kan zijn. In het kanaalpand net vóór de dijkbreuk, 6 km verderop, is het water ruim 1 mtr gezakt, dus dan houdt alles op met onze diepgang van 1.1 mtr. Wellicht is het een voordeel dat in de getroffen kanaalpanden onder meer 2 grote bootverhuurbedrijven zijn gevestigd en die zullen er bij de VNF (Franse Rijkswaterstaat) wel op aandringen dat herstel zo snel mogelijk plaatsvindt. Verder klopt de weersvoorspelling ook, harde wind, veel regen en niet lekker warm. Dat gaat zo nog een dag of vijf duren. Maar aan de kade hebben we stroom en water en binnenboord is het droog. Sanne kient het prachtig uit door precies tussen 2 flinke buien boodschappen te gaan doen in Tonnein.

Dinsdag 14 juni.

La fontaine aux Anglais, uit de tijd van de Engelse overheersing, in Damazan

De buien worden iets minder frequent en tussendoor warmt de zon ons iedere keer een beetje op, al blijft de wind hard en koud. Inmiddels ligt de kade nagenoeg vol, logisch met die stremming verderop. We zien nog wel wat huurboten westwaarts varen, maar die zien we ook allemaal weer terugkomen. Wij blijven tot zaterdag liggen, omdat het dan pas wat aangenamer weer wordt. Als ze die dijk gerepareerd krijgen gaan we in augustus wel naar Meilhan. We wandelen tussen de buien wat in de omgeving. Opvallend veel riante woningen met grote tuinen, alles in perfecte staat van onderhoud. Aan de naambordjes op de brievenbussen te zien wonen hier nogal wat Engelsen. We nemen nog even een slaapmutsje in de stuurhut maar tegen tienen wordt het te koud en moeten we binnen nog een oorlammetje nemen om weer warm te worden.

Woensdag 15 juni.

Wolken, zon en zo nu en dan wat regen. Het blijft veel te koud voor de tijd van het jaar, vooral een gevolg van de stevige wind. In de middag wordt het iets beter. Sanne doet een wasje en gaat daarna op de fiets de verdere omgeving verkennen, o.a. Damazan, wat een leuk plaatsje blijkt te zijn, ook weer een bastide, maar waar voor ons nooit plek is om aan te leggen, omdat de kant ondiep is met grote stenen. We douchen en gaan dan onder de paraplu’s naar het restaurant ‘la chope et le pichet’. Belgische eigenaar en absolute aanrader. Heerlijk gegeten, entrecotes zoals je ze maar zelden krijgt. De baas blijkt zelf ook een watersporter, heeft een Super van Craft, waarmee hij de laatste 2 weken van juni en de laatste week van september in Nederland vaart. Hij vond het duidelijk leuk om weer eens Nederlands te kunnen praten, zijn vrouw moest in de keuken herhaaldelijk bellen dat er weer gerechten klaarstonden voor de andere gasten. Terug aan boord nog een glaasje wijn voor de afwisseling en dan geheel vol(ge)daan de kooien opgezocht.

Donderdag 16 juni.

Getankt, kraan loopt kennelijk erg hard, na 20 minuten spuit het water uit de ontluchting en geeft de meter aan dat de tank vol is. Kennelijk heeft de Gobius meter te vroeg aangegeven dat de tank bijna leeg was. We besluiten om naar Buzet te varen en daar hopelijk een plekje aan de kade te vinden. Uit Buzet komen (kwamen) de wijnen waarmee AH de Nederlanders wijn heeft leren drinken. Maar dat succes heeft tot irrelevante prijsstijgingen geleid en dus bezoeken we de cave niet meer. Overal om ons heen buien, maar zelf houden we het droog tot net voor Buzet; door super langzaam te varen houdt het net op met regenen als we gaan aanleggen, want er is zowaar een vrije plek. In de loop van de middag horen we met enige regelmaat dat de drinkwaterpomp heel even zachtjes loopt, zonder dat wij ergens water gebruiken. Eindeloos gezocht waar een mogelijk lek in het leidingsysteem zou kunnen zitten, zelfs op diverse plaatsen de vloer opengelegd. Aan de boiler is ook niets te bespeuren wat in de richting van een lekkage wijst. Uiteindelijk dan maar geconcludeerd dat door de afkoeling van het water in de boiler de druk in het systeem daalt en de pomp daar heel alert op reageert. Nadat er zeer ruim warm water is gebruikt voor de afwas horen we de pomp later op de avond nog 1 keer en daarna is het over. Klaarblijkelijk heeft de nieuwe pomp wel een heel erg gevoelige druksensor. Helemaal zeker dat het niks anders is zijn we nog niet.

Vrijdag 17 juni.

Nog net één plekje in Buzet aan een van de meest onverzorgde kades in dit deel van het kanaal

De hele dag afwisselend stevige buien en een waterig zonnetje. Langer dan een half uur aaneengesloten is het niet droog. Bovendien veel en kille wind. We beginnen dit weer redelijk zat te worden. Zo slecht hebben we het in alle jaren in Frankrijk nog nooit gehad. Wel is er voor volgende week iets beter weer voorspelt, maar de voorspellingen op termijn deugen hier zelden. Door de continue bewolking kunnen de zonnepanelen onze 20 jaar oude koelkast niet volledig van stroom voorzien en dus moeten de accu’s bijspringen, maar ook dat is eindig. Dus óf varen óf ergens aan de stroom. Daarom gaan we morgen naar Serignac, in de hoop dat daar plek is, en zo niet dan hebben we in ieder geval een paar uur gevaren.

Zaterdag 18 juni.

Bijtijds opgestaan (doe ik trouwens altijd) en om 8.45 de motor gestart. Rustig naar Serignac gevaren. Tot onze verbazing ligt aan de grote steiger alleen d’Oude Dibbes uit Sneek, ook al meerdere keren ontmoet in de afgelopen jaren, maar eigenlijk nooit ervaringen mee uitgewisseld; dit keer dus wel Overigens ligt er aan de overkant een kleine Engels kolonie. Dit keer dus wel. We blijken nogal wat gemeenschappelijke kennissen te hebben, vooral in de omgeving van Mirepeisset. Verder zijn zij gisteren niet adequaat geïnformeerd door de capitainerie in Buzet omtrent de passage van de Garonne. We geven hen de telefoonnummers van de ‘pilots’ en van de captain van Port Lalande (Rob Graham). Met die info moet het lukken. Ook nadrukkelijk gewaarschuwd dat ze zich regelmatig moeten laten informeren of de terugtocht nog mogelijk is, want anders zit je zomaar tot een eind in november op de Lot vast omdat er dan te weinig water in de Garonne staat. En dat lot is reeds velen te beurt gevallen. Ondanks de belofte van de weerprofeten dat het droog zou zijn vandaag zijn valt het in de avond weer met bakken uit de hemel.

Zondag 19 juni.

Het gehannes van de huurboten is vaak best vermakelijk, hier drukte voor de dubbele sluis in Buzet

Een schitterende zonsopgang deze ochtend, temperatuur slechts 9 graden. De dag begint met een stralende hemel, maar door de dag heen neemt de bewolking alsmaar toe. Maar het moet gezegd worden, het is de eerste dag sinds tijden dat het niet regent en uit de wind is het best aangenaam. Vandaag krijgt de koelkast een grote beurt schoonmaakbeurt, evenals de nis waarin hij staat. Daar zijn we wel een paar uur zoet mee, maar ik betwijfel of dit het elektra-verbruik zal doen dalen. Het rooster aan de achterkant van de koelkast was nauwelijks stoffig. Het zal wel op een nieuw, extra energiezuinig koelkastje uitdraaien. Dibbes vertrekt naar Buzet, ze willen beslist naar de Lot. Inde middag komen de Engelsen van de overkant om beurten water halen. Overigens heeft de havenmeesteres al meegedeeld dat ze er de eerstkomende 4 dagen niet is, dus er wordt ook geen havengeld geïnd. Elk voordeel heb z’n nadeel. Eind van de komende week begint de zomer; het zal tijd worden.

ARTEMIS 9^e week reis 2016 (week 23)

Maandag 6 juni.

Mist bij vertrek uit St. Sylvestre

Vandaag blijven de sluizen dicht en is de passage over de Garonne nog niet mogelijk. Hoe het morgen is weten ze nog niet. Dat betekent dat we niet alvast een stukje terug kunnen varen en in geen geval vóór donderdag over kunnen steken. Zoonlief gebeld en gefeliciteerd met zijn verjaardag. We lummelen in de ochtend wat aan met kleine klusjes. Er is volop zon en Sanne heeft last van de warmte. In de middag raakt het bewolkt en maken we samen de bakken van de boordlichten schoon; veel alg en losse verf. Is in het verleden klaarblijkelijk gewoon zwarte lak opgezet zonder adequate voorbehandeling. Omdat het lastig helemaal vlak te schuren is gebruiken we een middel dat ik jaren geleden gekocht heb om het berghout mee te behandelen en waardoor de verf beter hecht zonder schuren. In de avond lijkt een forse onweersbui los te barsten, maar na een uurtje stevig regenen is het weer voorbij . Maar het water is wel weer een paar cm gestegen.

Dinsdag 7 juni.

Zeker bij sterke stroming blijft het uitkijken op de Lot

Zwaar bewolkt, 30% kans op regen. We durven het niet aan om de lichtbakken af te lakken. Overleg met de sluiswachters en de Garonne-loodsen levert op dat de sluizen op de Lot morgen weer bediend worden en de oversteek van de Garonne vanaf donderdag weer mogelijk zal zijn. We besluiten daarom morgen terug te varen naar Clairac en dan vrijdag de oversteek te maken. Gezien de verwachte regen is het heel wel mogelijk dat de Garonne maar 2 dagen ‘open’ is. In de middag klaart het op en we nemen de gok om de lichtbakken af te lakken. We betalen het havengeld en steken de rivier weer over omdat we aan de andere kant af kunnen meren naast de waterkraan en dus niet allerlei slangen uit hoeven te leggen. Tussen haakjes: Penne d’Agenais heeft een uiterst hulpvaardige en vriendelijk havenmeesteres die met begrip het havengeld aanpast aan de omstandigheden. Boodschappen gedaan en genoten van een prachtige avond.

Woensdag 8 juni.

Samen over de Garonne

Vaartijd 6 uur, 2 sluizen, 50 km.

Aanvankelijk hangt er een dichte mist over de rivier. Maar tegen negenen klaart het op en verschijnt de zon. We varen met meer dan de toegestane 10 km de rivier weer af, maar daar kunnen we weinig aan doen omdat we een forse stroom mee hebben. Het blijft een beetje lastig varen omdat er nog steeds zoveel drijfhout in het water ‘meevaart’. Bij Villeneuve s’Lot de sluis heel voorzichtig genomen, vanwege en tegelijk met een enorme vracht hout. De CarolyN ligt nog steeds op de buitenkade van Port Lalande. Gil en Mike gebaren driftig dat we langszij moeten komen, maar hoe aanlokkelijk ook een gezellige avond met hen is, het vergroot het risico dat we niet vóór het weekend van de Lot af zijn en dat willen we niet. Even later blijkt ons grote gelijk: als we nota bene al in de sluis van Castelmoron liggen horen we het alarm van de stuw en wil de sluiswachter eigenlijk ons niet afschutten. Hij vraagt of ik meekom en naar de stuw wil kijken die juist gestreken wordt. Een enorme watermassa dondert naar beneden en veroorzaakt direct een zware stroomversnelling onder de sluis. Ik toon mij niet onder de indruk en gelukkig besluit hij ons door te laten. Het was wel even spannend toen we de sluis uit kwamen en een krachtige zijstroom de baas moesten blijven, maar na 2 km werd het wat rustiger en een goed uur later meerden we af (15 km verderop) in Clairac. Geen boot aan de kade overigens. Maar….., het water blijft stijgen. Het wordt steeds duidelijker dat de getrokken stuwen in de Lot plus de toenemende regenkansen de kans op een passage van de Garonne niet doen toenemen. Morgenvroeg maar even de ‘pilots’ bellen hoe het er voor staat. Samen met Sanne de situatie bij het sluisje van Clairac wezen bekijken: zowel onder als boven de sluis zijn de aanlegmogelijkheden zeer beperkt en sterk onder invloed van het aanstormende water. We besluiten dat het kan, of liever dat wij het kunnen. In de avond nog lang buiten gezeten. Om 2 uur ’s nachts stel ik vast dat het water niet verder stijgt en dat het hogere deel van de kade, waaraan wij liggen, niet onder water zal gaan. Dus ga ik met een gerust hart onder zeil.

Donderdag 9 juni.

Eigenlijk dus aan de verkeerde kant van de boei

Vaartijd: 3uur 45 min., 5 sluizen, 21 km.

Om 7 uur alweer wordt ik wakker van een hels lawaai. Blijkt dat 2 gemeentewerkers van Clairac met een pomp en een aggregaat begonnen zijn de kade schoon te spuiten. Wij zijn vooraf niet gewaarschuwd en als we nu niet als de donder maken dat we verkassen kunnen we rekenen op een schip dat onder de modder zal komen. Ze steken bij dat verkassen ook geen poot uit. Op ons commentaar op een en ander antwoorden zij slechts met: wij hebben opdracht de kade schoon te spuiten, dat zijn onze orders. Waar doet me dat toch aan denken? Als ik even daarna de ‘pilots’ bel: we nemen alleen vanochtend nog boten aan voor de overtocht, maar als jullie opschieten zijn jullie net op tijd in Nicole voor de laatste rit van vandaag. We maken direct los. Sanne gaat te voet naar de sluis om die gereed te maken, zodat ik direct kan invaren en we daarvoor niet eerst aan hoeven te leggen aan dat pokkensteigertje met de stroom achterop. Timing is perfect, ik kan zo invaren. Daarna met een stevig vaartje naar de sluis van Aiguillon waar we alle geluk van de wereld hebben want er komt net een schip uit de sluis en we kunnen dus zó invaren. Dan nog 3 km door de canalette (een supersmal en bochtig minikanaaltje), niet weinig gehinderd door overhangende takken en allerlei drijfhout. Precies om 11 uur zijn we bij de toegangssluis tot de Garonne waar de ‘pilots’ al op ons staan te wachten. Op hun vraag hoeveel pk de motor van ons schip heeft antwoord ik uit voorzichtigheid: 80 pk (officieel is het 89 pk). De loods zegt resoluut dat dat helaas niet genoeg is. Na enig overleg besluiten ze het loodsbootje (voorzien van 2 buitenboordmotoren van elk 50 pk) achteraan opzij van de Artemis te koppelen en daarmee gaan we dan de oversteek maken. Ze hebben duidelijk geen zin om eerst de veel zwaardere sleepboot op te gaan halen, want dat gaat veel extra tijd kosten. En met 80 pk van onszelf en zo nodig gesteund door het loodsbootje moet het gaan.

Volle kracht vooruit

En dat lukt dus ook. Hoe nuttig of liever noodzakelijk loodsen zijn, blijkt even later als de loods aan boord zegt dat ik tussen 2 groene boeien moet sturen in plaats van tussen de rode en groene: ze hebben vanochtend vastgesteld dat enkele boeien door de zware stroom niet meer op de juiste plekken liggen; bovendien worden sommige tonnen onder water getrokken en dat maakt de oriëntatie er niet makkelijker op. Eerlijk is eerlijk, ik was blij met de aangekoppelde loodsboot: een slingerend parcours met een tegenstroom van 12 km/uur is niet niks. Roer geven met zoveel stroom is sowieso al niet makkelijk en een boot die steeds aan één kant aan het achterschip trekt maakt het nog moeilijker. Uiteindelijk hadden we 50 minuten nodig voor een stukje van 5 km. Ik heb niet vol gas gevaren, ruim 1700 toeren, wetend dat het maximum van 2000 toeren nauwelijks winst oplevert (en wel dubbel zoveel brandstof kost). Eén km voor het einde van de oversteek maakt het ‘duwbootje’ los en kon ik op eigen kracht naar de toegangssluis varen, wat nog best lastig is omdat de steigers tussen de palen naar de ingang ruim onder water stonden. En toen lagen we in de sluis van de Baíse en verstomde alle geweld. De loodsen namen afscheid en gingen naar huis en wij voeren nog een half uurtje de Baíse op, namen het sluisje vlak vóór Buzet en waren uiterst happy dat de kleine kade daar net voorbij helemaal vrij was. We meerden af, namen een extra oorlam en genoten van de rust en de stilte, een sterk gesluierde hemel en lekker warm weer. Zou het eindelijk zomer worden?

Vrijdag 10 juni.

Een idyllisch plekje op de Baise, net boven stuw en sluis, na een enerverende dag

Sanne haalt brood in het dorp. Het is bewolkt en vrijwel windstil. De rivier stoomt maar heel weinig. Even het plekje op de voorkant (gelukkig op het berghout) waar de loodsboot ons gisteren aantikte, bijgewerkt en nog voor we bedacht hebben waarheen vandaag, wordt die beslissing al voor ons genomen. Het begint te regenen, soms een beetje, dan weer keihard met soms een donderklap. Dus blijven we liggen en vermaken ons met de escapades van een huurboot die maar niet aan het af-/opstapsteigertje van de sluis kan komen (door een combinatie van stroom, wind en vooral onkunde) en na een aantal vergeefse pogingen rechtsomkeer maakt. We hebben hem niet meer gezien. We besluiten, ook al is dit nog zo’n heerlijke plek, om morgen naar Villeton te gaan. Bij het alsmaar zwaar bewolkte weer kunnen de zonnepanelen het stroomverbruik onvoldoende compenseren en dus moeten we na verloop van tijd een beetje stroom kunnen laden.

Zaterdag 11 juni.

Zou het nu eindelijk echt zomer worden?

Vaartijd: 2uur 25 min., 4 sluizen en 13 km.

Opnieuw somber weer, ook al fluiten de vogels al vanaf 5 uur de dag vrolijk tegemoet. Sanne haalt boodschappen, daarna ga ik naar de capitainerie van de haven van Buzet (100 meter om de hoek) om allerlei computerzaken even weer bij de tijd te brengen. Wifi is aan de Lot een volledig onbekend begrip op de diverse aanlegplekken en Windows en aanverwante zaken vragen voortdurend om updates. Als ik dat via de telefoon moet doen ben ik in de kortste keren door mijn quotum aan MB’s heen. Sanne vermaakt zich ondertussen met een eekhoorntje dat zeer geïnteresseerd is in een oude Hollandse tjalk. We vertrekken en varen op ons dooie akkertje naar Villeton. Onderweg komen we een stuk of vijf bootjes tegen, meer dan we in een hele week op de Lot hebben gezien. Er is gelukkig nog ruim plaats, ook al is het aantal ’wrakken’ verdubbeld, van 2 naar 4. Wanneer ruimen de Fransen die zooi nou eens op! Op het terrein tegenover de haven, waar normaal altijd wel een paar campers staan, blijkt een ‘vide grenier’ aan de gang te zijn, veel muziek en weinig publiek. Neemt niet weg dat de frites-boer om 14 uur al is uitverkocht en daar had ik nu net zo’n zin in. Het weer is iets aan de beterende hand. We besluiten om te gokken, we zijn die wintertent al een poosje meer dan zat. Dus de tent schoon en droog gemaakt en ingepakt en diep in het ruim weggestopt. Daarna het zomertentje erop. Het lijkt direct al een stuk meer zomer. Zeker met een lekkere pizza en een goed glas wijn in de open stuurhut.

Zondag 12 juni.

Als de zon opkomt en dat zomerdekje ziet is het meteen gedaan met de pret. Om 6 uur slaat zelfs de kachel automatisch aan (temperatuur binnen < 15 graden), vergeten gisteren af te schakelen. Zwaarbewolkt, maar het regent niet en dat is al heel wat. Dus weer een aantal kleine klusje gedaan en één grote, n.l. dit logboek van de hele week geschreven. Daar was nog geen dag iets van terecht gekomen. We hadden vandaag graag bij de Belg willen eten, een fantastisch restaurant, hier ongeveer 500 mtr. vandaan aan de sluis. Maar helaas, helemaal volgeboekt. Maandag en dinsdag gesloten, dus maar geboekt voor woensdagavond. Een uitstekende reden om hier nog een paar dagen te blijven liggen.

ARTEMIS 8^e week reis 2016 (week 22)

Maandag 30 mei.

havenoverzicht St. Sylvestre, aan de overkant het lage ponton in Penne d'Agenais

Regen, en niet zo’n beetje ook. Met ook nog veel wind, vrijwel recht op de kont. Dat geeft regelmatig een doordringend bonkend geluid als de golven onder het achterschip slaan, maar er staat te veel stroming om het schip op de hand te keren. Geen zin om bij dit k….. weer te gaan varen. Tegen tien uur verschijnt de “regisseur du port” om te melden dat we uiterlijk vrijdag hier weg moeten, want dan is de kade gereserveerd voor een heel groot passagiersschip, wel 26 meter lang. Ik probeer nog hem uit te leggen dat het onzinnig is een kade van 90 meter daarvoor in z’n geheel te reserveren omdat er dan voor geen enkel jacht nog plaats is. Maar hij ziet dat anders, of liever: hij weet absoluut niet hoe het werkt in een haven, zoals zo vaak met lokale ambtenaartjes. Maar goed, maakt ons niets uit, wij zullen dan al lang weer vertrokken zijn. Ik probeer hem ook nog uit te leggen dat het niet onhandig zou zijn om een vuilcontainer bij de haven te plaatsen, maar dat blijkt onder de competentie van een ander ambtenaartje te vallen. C’est la France. Ondertussen heb ik sinds gisteren een (on)behoorlijk pijnlijke elleboog en idem pols. Lijkt het gevolg van een onjuist gebruik van de wandelstok, toen we eergisteren die 2 km steile helling hebben gelopen. Aantal telefoontjes gepleegd, mailen of sms-en gaat niet meer want ik zit al boven het toegestane dataverbruik.

Dinsdag 31 mei.

boomstammen komen in file voorbij

Weer heeft het de hele nacht afwisselend hard en zacht geregend en het ziet er naar uit dat dat ook vandaag zo blijft doorgaan. We besluiten dus opnieuw te blijven liggen. Hopelijk blijft de oversteek over de Garonne nog een poos mogelijk ondanks de steeds hogere waterstand. Vaak wordt juist omgekeerd omstreeks deze tijd die oversteek zelfs beëindigd wegens gebrek aan water; als dat gebeurt zit je mogelijk wel tot november vast op dit stuk Lot een dan ben je, zoals dat heet, de Sjaak. Hopelijk morgen droog en misschien wel een klein beetje zon. Kan tenminste de kachel uit, en hoeft de elektrische deken niet meer aan.

Woensdag 1 juni.

De hoop vervliegt snel, het blijft gewoon verder regenen. Kan gelukkig wel weer op het internet, quotum voor de nieuwe maand is ingegaan. Wifi is in dit dorp een onbekend fenomeen. Overigens moest ik nog ergens een nieuwe muis zien te krijgen, want de oude heeft het badje niet overleefd. Nooit aan gedacht dat je zo’n ding ook bij de Intermarché kunt kopen, maar zowaar ze hebben er een, de laatste in het schap. Ondertussen hadden we (logisch natuurlijk) wel waargenomen dat het water geleidelijk aan het stijgen was. Maar het was toch even schrikken toen er om plusminus 20 uur op het schip geklopt werd en daar de buurman (van het schip vóór ons (aan een drijvende steiger)) in de gietregen stond met de mededeling dat in de komende uren het water met 1 á 1,5 meter zou gaan zakken omdat er stuwen gestreken werden in verband met het al hoge water en de verwachte verdere watertoevloed. Pas op dat moment ontdekten we dat het water al zeker 20 cm gezakt was; gelukkig lagen we op drie vrij lange lijnen en maar één korte, die nog net niet zo onder spanning stond dat het grote mes er aan te pas moest komen. Dus lijnen opgevierd en toen overlegd wat te doen. Wat ons in de uren daarvoor al wel was opgevallen was de enorme hoeveelheid drijfhout, van kleinere en grotere takken, maar ook hele boomstammen en zelfs een enkele boei die met steeds grotere snelheid voorbij dreven. Dus wat te doen: blijven liggen met het vervelende risico dat we ónder de kade zouden kunnen komen met reling en gangboord, omdat er onder het normale waterniveau over een heel stuk geen beschoeiing blijkt te zitten: dat betekent de hele nacht door blijven controleren. Het alternatief: oversteken naar een drijvend ponton aan de overkant van de rivier, met de inmiddels snel toenemende tegenstroom, een rivier vol drijfhout, de stromende regen en de ondertussen ingevallen duisternis ook geen risicoloze onderneming. Na enige aarzeling besluiten we tot het laatste. Het schip blijkt de stroom makkelijk de baas te kunnen, dat ik geen drijfhout geraakt of bij de schroef gekregen heb was meer geluk dan wijsheid. Al zeg ik het zelf, de overtocht werd afgesloten met een perfecte aanleg- manoeuvre, zodat we eigenlijk al vast lagen aan het ponton vóór de inmiddels gewaarschuwde bootbewoners van die kade hulp konden bieden. Achteraf blijken we ondertussen wel enkele regels overtreden te hebben want er mag s’nachts niet gevaren worden op de Lot en inmiddels was er ook al enkele uren een absoluut vaarverbod van kracht. Echter een adequaat infosysteem voor dit soort situaties hebben ze niet. Maar iets meer uit de wind, afgemeerd aan een prima én drijvende steiger, hebben we de ergste zooi opgeruimd, ons natte goed uitgetrokken, een extra stevige oorlam genomen en zijn vervolgens heerlijk gaan slapen. Inmiddels was het water inderdaad al ruim een meter gezakt. Jammer dat van zo’n hele escapade geen foto’s zijn gemaakt. Overigens liggen we nu dus op de plek waarheen we anders morgennamiddag verkast zouden zijn omdat we op vrijdag niet aan de vaste hoge steiger mochten liggen vanwege die vermaledijde passagiersboot.

Donderdag 2 juni.

stuw bij Lustrac, aan de boomstam op het rotsblok kun je zien hoeveel hoger het water heeft gestaan

Als we wakker zijn kijken we onze ogen uit: vriendelijke kades lijken nu plotseling hoge muren geworden, alsof je onder in een sluis ligt, het water van de rivier stroomt met hoge snelheid en het is onbeschrijflijk hoeveel hout en ook andere troep er voorbij giert. Wellicht het meest opmerkelijk: het regent niet, afgezien van wat spetters. Is nog wel fris. Vandaag het hele schip een uitgebreide poetsbeurt gegeven. Dat was ook ernstig nodig, regen is tegenwoordig viezer dan ooit en bij de escapade van gisteravond laat hebben we ook niet erg opgelet op of onze schoenen wel schoon waren. Op het einde van de middag begint het water plotseling weer te stijgen en bij het naar bed gaan is het niveau weer vrijwel normaal. Wonderbaarlijk zo snel als ook dat gaat. Maar vooralsnog blijft het vaarverbod van kracht en we vernemen verder dat de loodsdienst over de Garonne is gestaakt vanwege ook daar het hoge water.

Vrijdag 3 juni.

Lustrac: prachtig gerestaureerde sluis en molen. Water nog steeds 1.5 meter boven peil.

Her weer betert wat, veel bewolking en dreiging maar het blijft zowaar nu echt droog en is iets warmer. Met een trui is het best te hebben, nadat het binnenboord is opgewarmd met de scheepskachel, die dit jaar al meer uren gedraaid heeft dan in de vorige 2 jaar samen. Sanne laat de wasmachine overuren maken. Het ponton waaraan we nu liggen is heel erg laag dus kunnen we heel makkelijk het berghout ‘bijplekken’. Was vorig jaar maar gedeeltelijk gebeurd. Eind van de middag ziet deze kant er weer fantastisch uit dankzij de onovertroffen schildervaardigheden van Sanne. Ik bel de VNF: de loodsdienst over de Garonne is voorlopig voor een week gestaakt vanwege te hoog water. Een crue noemen ze dat hier, verwar dat vooral niet met de wijnterm cru, want een grand cru is echt heel iets anders als heel hoog water. Nou ja, vooralsnog is hier op de Lot een totaal vaarverbod dus we kunnen sowieso niet varen en is de passagiersboot ook niet gearriveerd. De handhaving van zo’n verbod is wel erg simpel: de sluizen worden niet bediend!! Voor de rest stroomt het hier ‘oerend’ hard en komen er nog steeds enorme hoeveelheden bomen en takken voorbij.

Zaterdag 4 juni.

als je niet mag varen dan ga je maar fietsen

De stroming lijkt wat af te nemen, hetgeen met name inhoudt dat de enorme hoeveelheid drijfhout wat langzamer voorbij komt. Nog steeds een vaarverbod. Om 11 uur samen en met alle bedden- en ander wasgoed naar de overkant naar de wasserette. Om 13 uur ligt alles weer schoon op de bedden of in de kast. Het is niet koud maar wel erg regen-dreigend weer. Varen mag nog steeds niet, dus gaan we op de fiets naar het ca 8 km verderop gelegen Lustrac, waar de volgende en tevens laatste sluis op onze voorgenomen route is. Wel, blij dat we op de fiets waren: inderdaad een prachtig gerenoveerde sluis met molen, heel uniek. Maar erboven en vooral eronder een kolkende rivier met lullig korte (5 meter) aanlegplekken. De oorzaak is trouwens duidelijk: het normale verval is hier 1.03 meter, op dit moment bedraagt het ongeveer 2.50 meter. Ik neem aan dat we hier in deze situatie nooit fatsoenlijk doorgekomen waren; het vaarverbod lijkt volstrekt redelijk. Het weer wordt overigens steeds beter en vooral ook zonniger, gepaard gaande met een strak windje. Al na enige tijd fietsen merk ik het: pet vergeten. En dan wordt de kleur van de hoofdhuid snel gelijk aan mijn vroegere haarkleur. Als het pijn gaat doen dan maar een zakdoek op mijn kop. Helaas werkt zo’n eenvoudig middel niet tegen zadelpijn. s’ Avonds het schip gedraaid, kunnen we morgen de bakboordkant bijwerken en liggen we bovendien meer met de kop op de wind en de zon op de kont.

Zondag 5 juni.

Een echte zondag, uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan. Markt(je) op de kade, heerlijke verse groenten en fruit gekocht. Het bijwerken van het berghout aan bakboord kost maar een fractie van de tijd die de ander kant vergde. Duidelijk dat we meestal aan stuurboord afmeren. Inmiddels redelijk zonnig weer met zo nu en dan een stevige wolk. We genieten van een passende zondagsrust. De sluizen zijn nog steeds gesloten. Overigens worden wij in de avonduren bezig gehouden door de vele vissers om ons heen die zo nu en dan behoorlijk grote joekels uit het water lepelen. Benieuwd of morgen het vaarverbod wordt opgeheven.

Inmiddels, het is nu maandagmorgen, weten we dat de sluizen nog steeds gesloten blijven. Dus gaan we maar weer wat klussen. Maar ze moeten wel opschieten, want zaterdag gaat het weer regenen!!

ARTEMIS 7^e week reis 2016 (week 21)

Maandag 23 mei.

sluis met waterkrachtcentrale in de Baise

We vertrekken redelijk op tijd. Van tijd tot tijd veel dreiging maar gelukkig weinig regen. Het doel is Buzet, dan zien we wel of er vandaag een mogelijkheid is de Garonne over te steken na de enorme regenval van gisteren (32 mm). Net na 12 uur zijn we bij de dubbele sluis in Buzet die direct voor ons open gaat. De sluiswachteres deelt mee dat we door kunnen over de Garonne en waarschuwt de loodsen vast voor ons. Mijn telefoon doet het weer eens niet, in deze streek is FSR (Vodafone) op het moment wel erg vaak uit de lucht. Net door de dubbele sluis is er opnieuw een sluisje met een krachtcentrale, die normaal nooit werkt. Nu wel dus, waardoor ik de enorme zijstroom precies voor de ingang van de sluis net iets te laat opmerk: de eerste kras, gelukkig alleen op het berghout. Net vóór de Garonne gestopt voor de verbindingssluis en gauw ons fruithapje genomen. Even later verschijnt er een VNF-auto met drie mannen; één gaat mee aan boord, één bemant de loodsboot en de 3^e brengt de auto naar de overkant. Het is ongeveer 5 km varen, hetgeen binnen 20 minuten gepiept is. De zwieper om aan het einde van de overtocht te draaien en dan precies bij de ingang van de sluis naar de Lot uit te komen gaat maar net goed. De loods is meer geïnteresseerd in allerlei zaken betreffende ons bootje dan dat hij op tijd aanwijzingen geeft. Die draai is ook uitgesproken lastig met 12 km stroom op je kont, maar zowel het ponton als de paal voor de sluis net gemist en de oversteek is gemaakt. De terugweg zien we over een aantal dagen wel. Er blijkt op de Lot ook flink wat stroom te staan, ongeveer een km. of vier, maar een dik uur later meren we af in Clairac. Electra-aansluitingen werken als gebruikelijk: niet dus.

Dinsdag 24 mei.

toegang tot de Garonne, steigers tussen de palen staan nog onder water

Het water is vannacht ongeveer 20 cm gestegen en dat maakt het makkelijker om de zijkanten van de opbouw en de buitenkant van het schip vanaf de kade een uitgebreide poetsbeurt te geven terwijl Sanne in het dorp geniet van oude gebouwen en straatjes, vaak alleen bereikbaar via trappen en supersmalle steegjes. Vanwege het nog steeds stijgende water besloten om het schip te verhalen naar een verhoogd stuk van de kade. Na de lunch Sanne naar de kapper. Als we daarna lekker in het zonnetje zitten uit te blazen zien we 2 huurjachten uit de sluis komen en met een onbehoorlijke snelheid op ons af komen. Het is duidelijk hun bedoeling om voorstrooms aan te leggen. Ik denk niet dat ik ze erg vriendelijk duidelijk gemaakt heb om onmiddellijk vol gas achteruit te geven, daarna op ruime afstand te draaien en dan tegenstrooms aan te leggen.

Boei of Rots onder water?

Maar de Poolse bemanning doet wel zo ongeveer wat ik zeg, alhoewel de stroom ze bij het draaien toch nog een eind meesleurt en de schipper daarom vol gas op de kant aanstuurt, daarbij ons voorschip op een haar na mist en met een fantastische klap op de muur landt. Uit veiligheid heb ik hun landvasten maar zelf vastgelegd. De andere huurboot heeft dit alles met interesse gevolgd, even rustig gewacht tot ik met de Polen klaar was en legt vervolgens netjes aan. Zodra je een huurboot ziet waarop de stuurman getooid is met een kapiteinspet weet je dat je de meest stupide stunten kunt verwachten.

Woensdag 25 mei.

Het water begint iets te zakken, het donderend geweld van de stuw, ongeveer 100 meter achter ons neemt gelukkig ook wat af.

stuw-->sluis-->krachtcentrale bij Clairac

We besluiten om in één dag naar St Sylvestre te varen, bijna aan het einde van het bevaarbare deel van de Lot. Daar is een prachtige steiger, alle winkels vlakbij en kunnen we rustig een paar dagen afwachten of alles op het thuisfront wel goed gaat. Gelukkig waarschuwt de kapiteinse van de passagiersboot ons dat het verstandig is om de capitainerie van Sylvestre te bellen omdat het de laatste tijd daar erg druk is. De directeur verwacht dat er geen plaats is aan de grote steiger, maar we mogen altijd aan de overkant in Penne d’Agenais liggen aan de vuilwaterpomp-steiger die toch nooit gebruikt wordt. Ik bedoel dus de pomp. Het regent de hele ochtend. In Port Lalande zien we Finca en de Carolyne aan de buitensteiger liggen en er wordt uitbundig gezwaaid. Kennelijk is alles goed met Alan, net gescand na een ingrijpende operatie.

zicht op Penne d'Agenais, links boven de koepelkerk van Bourg de Penne

In Sylvestre ligt de steiger op z’n Frans vol: tenminste 8 meter tussen elk schip. Dus leggen we aan de overkant aan. Even later verschijnt de havenmeesteres, 39 jaar oud en na mijn opmerking dat ik haar op 28 jaar schat kan het niet meer stuk. Als na wat gebabbel blijkt: “bent u dan de boot die hier vorig jaar een steen door de ruit kreeg, gisteren nog met een collega over gesproken” dan is de relatie meteen bestendigd. Even later komt de voorbuurman, een jonge (Franse) vent, eigenaar van een prachtige oude tjalk, zich voorstellen en vragen of we nog ergens hulp bij nodig hebben. Heel bijzonder en zeer on-Frans. En weer even later zit ik in de stuurhut een biertje te drinken met een 82 jaar oude Engelsman (al 40 jaar wonend op een boot), die alle wereldzeeën bezeild heeft en inmiddels eigenaar van een Nederlandse platbodem (de Zuidelijk) is die hij net verkocht heeft. Hij gaat nu met een camper reizen. Het wordt een late maaltijd.

Donderdag 26 mei.

Jack gaat ter kerke

Al voor tienen belt de chirurg dat alles voortreffelijk verlopen is (zeggen chirurgen ooit iets anders?). Ongeveer een uur later belt J. zelf. We zijn allemaal blij dat alles (vooralsnog) is goed gegaan. Opgelucht aan het werk dus. Eerst het schip verhaald naar de overkant (waar nu plaats is) tot grote opluchting van enkele vissers, die duidelijk van mening zijn dat de pompsteiger eigenlijk een vissteiger is. Sanne haalt alle beddengoed dat we aan boord hebben tevoorschijn, sorteert wat mee naar huis moet en wat gewassen moet worden. Op 100 meter afstand van de kade is een wasserette, met een trommel voor 16 kg was. Enkele uren later is alles droog en opgeruimd. Voor het eerst deze reis in de stuurhut gegeten. Met J. gaat alles redelijk naar wens.

Vrijdag 27 mei.

de kerk, de ND de Peyragude, met ziin wijd in de omtrek zichtbare koepel

Zonnig, lekker weertje. J. heeft een redelijke nacht gehad: “voor een ziekenhuisnacht” dan. Wij zouden naar Bourg Penne d’Agenais lopen. Volgens de info in de vaarkaart is dat niet verstandig, de weg is lang, steil en erg druk en daarom wordt geadviseerd een taxi te nemen. We bellen een taxi, maar krijgen te horen dat we morgenvroeg om 9 uur de eersten zijn. Dus besloten een stuk te gaan lopen en dan te zien hoever we komen. En tot onze eigen grote verassing waren we ruim binnen een uur boven. Het voert veel te ver om de geschiedenis van dit dorp te vertellen: talloze malen verwoest en herbouwd, iedere steen vertelt een verhaal. In het zonnetje op een terrasje wat gedronken en daarna rustig weer naar het schip gewandeld (dalen is moeilijker dan stijgen). In de avond onszelf getrakteerd op een fantastische entrecote en een dito flesje wijn in een restaurant aan de haven.

Zaterdag 28 mei.

de kerk wijst je de weg, je mag zelf kiezen

Vannacht voor de afwisseling weer een forse onweersbui. In de ochtend wisselend bewolkt. We gaan een eind lopen om de spieren, wat stijf na gisteren, weer los te maken. Maar dat wordt een klein stukje: een plotselinge bui bederft het wandelplezier. In de middag poetst Sanne een paar uur aan de wintertent die daardoor van groenbruin weer in bruin veranderd. En nu maar wachten tot wat stabieler zonnig weer zodat het zomertentje er weer op kan. Ik schrijf ondertussen dit weekbericht. Het wordt nog een hele klus om een selectie te maken uit de meer dan 80 foto’s die we deze week genomen hebben.

Zondag 29 mei.

Wat een grandioze nacht, ik kan me niet herinneren eerder zo’n onweer te hebben meegemaakt, gepaard gaande met enorme windvlagen waarbij de regen nagenoeg horizontaal kwam aanstormen. Binnen houden we gelukkig alles droog op een klein lekje na bij het schuifraam. Helaas stond net op dat plekje mijn pc-muis en die is dus verzopen. Voor de rest kan ik kort zijn over deze dag: het waait snoeihard afgewisseld met flinke regenbuien. Ons oorspronkelijke plan om vandaag naar het einde van het bevaarbare deel van de Lot te gaan laten we dus varen. Morgen zien we wel weer verder.

ARTEMIS 6^e week reis 2016 (week 20)

Maandag 16 mei.

Vaartijd: 5.00 uur, 33 km, 7 sluizen.

Ondergaande zon in Golfech

We vertrekken (voor ons doen) vroeg: 9.05 wordt er gestart en varen in een rustig gangetje naar Serignac sur Garonne. Hoewel de Rosa (hotelboot) aan de steiger ligt is er nog plaats genoeg, al ligt het tegen het einde van de namiddag toch weer vol. Het is het bekende liedje: wil je zeker zijn van een plek, zorg dan dat je vóór 15 uur vastmaakt. Het is vandaag half bewolkt met een fris windje. Het laden van de accu’s is toch wat onzeker, de voltmeter geeft de hele dag aan dat de dynamo niet meer dan ongeveer 8 A laadt; bij aankomst in Serignac hebben we ongeveer 70 Ah geladen, inclusief wat de zonnepanelen hebben bijgedragen, en dat is veel minder dan normaal. Toch in Buzet de afstelling van de dynamo nog maar eens na laten kijken. Wat de nieuwe startaccu betreft, die controleren we nu elke dag voor wat betreft het vloeistofniveau. Diverse bemanningen van huurboten ontdekken dat er geen enkel restaurant of bar open is: 2^e Pinksterdag !!

Dinsdag 17 mei.

Nooit eerder gezien op dit kanaal

Aangenaam wisselend bewolkt en voor de rest: wasdag. ’s Ochtends o.m. de lakens in de machine, ’s avonds weer op bed, de rest weer droog in de kast.

Woensdag 18 mei.

Eindelijk een dagje waarop ik de kans krijg en de tijd heb om de dekken en gangboorden eens grondig te soppen. Verder redelijk weer, niet warm, en in de avond ook niet droog.

Donderdag 19 mei.

Iedereen klaagt hier steen en been dat het in geen jaren zo koud is als dit jaar. En ook dat men in jaren niet zoveel last had van hooikoorts. We kunnen niet anders dan volmondig instemmen. Elke ochtend draait de CV wel een uurtje om het binnen behaaglijk te krijgen, elke avond de elektrische deken even aan om ernstige koude stijfheid in bed te voorkomen. Na herhaald overleg met de leverancier van onze zonnepanelen uiteindelijk toch maar besloten om de nieuw regelaar in te zetten (die had ik al een paar jaar). Per saldo wordt de situatie er niet anders van, er wordt teveel stroom verbruikt; de (15 jaar oude) koelkast is de voornaamste oorzaak, in combinatie met de wisselende en overwegende bewolking, waardoor de opbrengst van de zonnepanelen minder is. Na meting blijkt dat ding ongeveer 50 Ah per etmaal te gebruiken. Maar voorlopig is het voor dit jaar genoeg geweest. Dan maar een keertje vaker aan de stroom, die tot op heden gratis is, evenals het liggeld. Vanmiddag nog even naar de pruimenboer in Montesquieu gefietst om de lekkerste ‘eau de vie de prunes” te halen die je in deze wereld kunt krijgen, nou ja .. kopen dus.

Vrijdag 20 mei.

met prachtig bloeiende struiken

Vanochtend wordt ik voor het eerst in mijn ochtendactiviteiten gestoord door een klop-klop op het schip. Zowaar: dezelfde struise jongedame als vorig jaar, overigens meer struis als jong, komt het havengeld innen: € 3,- voor overnachten plus € 2,80 voor de elektriciteit. Wanneer zal ook hier de moderne tijd doordringen: verderop op het kanaal heb je op allerlei plekken water/stroom-zuiltjes staan, waar je een muntje in gooit en hup je hebt 4 uur stroom of 200 liter water. Maar op zich is het wel veel leuker als zo’n gezellig wijfje even de centjes komt innen. Er valt altijd wel wat te kwebbelen en goede adviezen uit te wisselen. Niet dat het echt helpt, op het eerste elektra-aansluitpunt staat nu al 3 jaar “HS”. Zo tegen elf uur wordt het prachtig zonnig weer en heerlijk warm; ik besluit dat dit het moment is om mijn winterkapsel om te laten vormen tot een zomerse outfit. Morgen of nog een dag later zal wel blijken hoe stupide deze beslissing was. Jochem belt, we weten nu tenminste wanneer zijn operatie zal gebeuren. Verder lijkt alles in orde. Toch wel weer even een moeilijk moment, dit wordt een operatie waarbij we niet in de buurt zijn wat voor ons niet echt lekker voelt.

Zaterdag 21 mei.

aardbeien plukkers op het veld naast de aanlegplaats

De eerste echt zomerse dag van dit jaar. Heerlijk die warmte, dat doet de ouwe botten goed. Sanne brengt nogmaals een bezoekje aan de pruimenboer en ik houdt mij onledig met het geven van een grote beurt van de ramen. Het Office de Toerisme blijkt ook gratis Wifi te hebben, dus daar maar even gebruik van gemaakt. Ook de jeugd geniet, aan de overkant van het kanaal, uiterst luidruchtig van de eerste echte zomeravond. Maar om 23 uur is het feest afgelopen, de wind wordt hard en vlagerig, de temp zakt met 3 graden/uur, de jeugd vertrekt naar elders, wij doen de wintertent nu toch maar weer helemaal dicht (vannacht was de achterkant voor het eerst deze reis open gebleven) en zo tegen twaalven barst de eerste zomerstorm los. Echt noodweer, jawel het waren ook al 2 mooie dagen. En het valt werkelijk met bakken uit de hemel.

Zondag 22 mei.

Als ik om 7.30 uur wakker word stortregent het nog steeds, inmiddels in combinatie met een krachtig onweer met rake klappen. Zolang je in je kooi ligt is dat wel aardig maar daarna is de lol gauw over. Bovendien ligt de temperatuur inmiddels ruim 12 graden lager dan gisteren. Dat duurt de hele ochtend, uiteindelijk valt er in 24 uur bijna 40 mm regen. In de middag afwisselend harde tot stormachtige wind met forse buien en tussendoor ook heel even wat zon. Van de opwarming van de aarde is sinds ons vertrek uit NL absoluut niets te merken, meer van een naderende ijstijd !! 22 mei, Zuid-Frankrijk, en blij dat we een kachel aan boord hebben en een drijvend home.

ARTEMIS 5^e week reis 2016 (week19)

Maandag 9 mei.

Vannacht begon het vlak na twaalf uur te stortregenen en dat duurt vervolgen tot in de ochtend, waarna het overgaat in iets minder harde buien. Echt koud is het niet, maar lekker warm is anders. We nemen een dagje vrijaf en luieren wat. Met verbazing kijken we naar de enorme vrachtwagens, met meestal meerdere aanhangers, die voor ons over de brug komen. Er zijn combinaties bij die tegen de 40 meter lang zijn. We horen dat er komend weekend op het terrein aan de kade bij de Tarn een enorme kermis gehouden wordt. We vinden ook een briefje achter de ruitenwisser dat in de wijde omgeving van het feestterrein nergens geparkeerd mag worden. Dus verhuizen we de auto maar weer naar deze kant van het kanaal. Goede keuze blijkt later deze week.

Enorme kermisattracties

Met evenzo enorme woontrucks

Dinsdag 10 mei.

Sanne heeft iets met kermisgasten

De dag begint erg mistig maar halverwege de ochtend breekt de zon door en wordt het best aardig weer. Ik maak een rondje over het kermisterrein en verbaas me over aantal en enorme omvang van de vele attracties die opgebouwd worden. Heel bijzonder zijn ook de enorme trucks/woonwagens, waarvan alle kanten uitschuifbaar zijn.

Woensdag 11 mei.

Het regent de godganselijke dag, afwisselend hard en heel hard. Temperatuur daarbij komt niet boven de 16 graden. Dus blijven we liggen en lezen wat. J. belt over de uitslag van de diverse onderzoeken. Helemaal bevredigend voor hem is het niet maar vooralsnog geen reden tot extra bezorgdheid. Over ongeveer 3 weken volgt de (verwachte) breukoperatie. Dan zal hij enkele weken zeer kalm aan moeten doen. Gebeld met V&N. Is ook nog niet alles, maar ook bij hem zijn de behandelende specialisten niet ontevreden.

Lastig voor de postbode

Donderdag 12 mei.

Vanochtend weer wat zon, na het optrekken van een zware mist. Vandaag komt de Somewhere terug in de haven. Hoop dat ik met Steve kan overleggen over het accugebeuren. Als ik mij goed herinner wist hij een zeer goede scheepselektricien. Hoop met die figuur nog contact te hebben over de mogelijke oorzaak van de accu-explosie, want dat zit me nog steeds niet lekker. Het lijkt nu wel goed afgelopen, maar wie zegt me dat het morgen niet weer gebeurt. Eind van de middag met Steve en Jo nog een flesje witte wijn in de stuurhut verwerkt onder het bijpraten.

Vrijdag 13 mei.

Lekkere hotdogs

Omdat de normale vrijdagborrel in het stamcafé van de haven niet kan doorgaan vanwege de kermis wordt besloten een (nu echt de laatste) afscheidsbarbecue te houden op het terras van de capitainerie. Het zoveelste afscheidspartijtje dus, dit keer onder het mom dat de diepvries van Kaz en Iain leeg moet. Volgens mij zat daar nog wel voor een maand vlees in maar met ons aller inzet hebben we dat probleem met verve opgelost. Bovendien, zodra het woord barbecue valt diept iedere Engelsman uit zijn voorraad tenminste twee maal de hoeveelheid wijn op die hij zelf denkt te drinken, dus is er aan niets gebrek. Het was weer de zoveelste partij in korte tijd en het wordt tijd dat we gaan varen, want dit is bijna niet vol te houden. Bovendien zijn we van alle kanten gewaarschuwd dat het door de kermis zeer onrustig zal zijn in het dorp precies in het stuk tussen het kanaal met de jachthaven en de rivier met de kade. Alleen jammer dat we dan wel het volgens ingewijden mooiste vuurwerk van zuid Frankrijk zouden missen op maandagavond als afsluiting van les Fetes de Pentecote. Enkele onverlaten dachten kennelijk: dat laten we niet gebeuren en zorgden omstreeks 01 uur aan de overkant van het kanaal voor een apart stukje vuurwerk. Opvallend genoeg hebben de meeste gasten van de barbecue er niets van gemerkt.

De voorkant is nog spannender

Somewhere, somehow, sometimes

volgens Sanne

Zaterdag 14 mei. Vaartijd 3.35 uur, sluizen 5, 24 km.

Eindelijk, na 5 weken, begint dan echt onze vakantie. Nog steeds start ik de motor met trillende handen, maar het gaat goed. Dat ging het dus ook al de afgelopen 12 keer bij het afstellen van allerlei zaken, maar wat voor zekerheid heeft een mens tegenwoordig nog. We varen op ons gemakje met redelijk weer naar het ‘Lac de Bleu Bergon’ bij Golfech, tegenover de kerncentrale. Heerlijk, stilte, wij alleen met ons bootje.

Apart vuurwerk

Vast niet speciaal voor ons

De apotheose door de brandweer

Zondag 15 mei.

Een best wel mooie dag met veel zon, maar ook met een behoorlijk koude wind. Verder doen we eigenlijk niets en genieten daar met volle teugen van.

ARTEMIS 4^e week reis 2016 (week18)

Ter info nogmaals: als je op een foto dubbel klikt verschijnt er een grotere versie, via ‘terug’ of ‘back’ kom je weer in de gewone leesuitvoering

Maandag 2 mei.

Onze vertrekdag, maar de ‘vermoeienissen’ van het afgelopen weekend blijken dusdanig zwaar, dat toen iemand zei “vergeet je niet dat het vandaag ‘fish and chips dag’ is (de eerste maandag van de maand) we zonder enige aarzeling besloten om dan een dag later te vertrekken. En dus genoten we die avond (voor de 4^e dag achtereen buitenshuis) van een voortreffelijk en zeer typisch Engelse maaltijd op het terras bij de capitainerie, in gezelschap van als altijd weer oude en nieuwe bekenden.

Dinsdag 3 mei

Dit was ruim 2 jaar onze startaccu

Deze dag zal ons nog lang heugen. Prachtig weer. Maar dan ………., als ik zo tegen 10 uur de motor wil starten, ik draai de sleutel nog niet half om en daar volgt ineens een ontzettende knal en vervolgens een doodse stilte. Ik sta absoluut stijf van schrik, geen idee wat er aan de hand is. Misschien wel tot mijn geluk. Dan luik van de machine kamer open en in een oogwenk zie ik de ravage: de startaccu is ontploft: het accuzuur overal heen gespat, er lekt nog wat accuzuur uit het opengescheurde restant van de accu. Ik weet zo gauw ook niet wat ik moet doen, ren naar de havenmeester, die komt direct mee en vraagt onmiddellijk om de waterslang en begint vervolgens alles ruim met water af te spuiten: motor, dynamo, andere accu’s, afijn alles wat maar in de buurt van de ontplofte accu zit. Bezit nog net de tegenwoordigheid van geest om alle hoofdschakelaars af te schakelen evenals de walstroom. Want het gaat er natuurlijk om, ja achteraf weet ik dat ook wel, om het zuur zoveel mogelijk te verdunnen. Met enig gehannes het restant van de accu uit het schip getild, waarbij nog wat restjes accuzuur er uit lopen. Maar die komen op de inmiddels ruim onder water staande bodem terecht en zijn dus meteen verdund. Met behulp van een geleende waterstofzuiger zuigen we daarna de motorruimte min of meer droog. Waar we niet bij kunnen drogen we met doeken. Vervolgens nogmaals alles ruim gedoucht en onder water gezet. Daarna opnieuw schoon gezogen en gedroogd. Dit is snel verteld, maar we zijn er tot eind van de middag mee bezig geweest.

inmiddels uit het schip verwijderd

Het grote raadsel: hoe heeft dit kunnen gebeuren. Waarom ontploft dat ding ineens, terwijl hij niet eens aan de lader staat. Nog een evenzo groot raadsel: het kan niet anders dan dat een vonk van het starten de ontploffing heeft veroorzaakt, maar op de een of andere manier is er geen brand ontstaan. Dan waren we natuurlijk helemaal de pineut geweest, want accuzuur tast plastic en rubber van de vele tientallen kabels daar in de buurt niet aan, maar brand doet dat natuurlijk wel. Alle verbindingen waren prima aangesloten: Iain heeft alles nogmaals gecheckt en gedubbelcheckt, alles prima in orde. Een groot raadsel.

Een ding is zeker: we kunnen nu niet vertrekken, want eerst moet er een nieuwe accu komen en ten tweede antwoord op de vraag: hoe kon dit gebeuren.

Woensdag 4 mei.

oorzaak onbekend

Na een zeer koude nacht een prachtig zonnige hemel. We genieten er niet echt van. We zijn nog de hele dag bezig met het schoonmaken van de motorruimte, schilderen van de bodem, aanbrengen van nieuwe oliematten enz. enz. ’s Middags komt Iain met de mededeling dat zijn vaste leverancier hem in de steek heeft gelaten: hij kan op korte termijn geen accu leveren. Ik kan mij niet voorstellen dat hier in de buurt nergens een soortgelijke accu te krijgen is en vraag hem verder te blijven zoeken. Ondertussen verneem ik dat Paul, de (nieuwe) Australische eigenaar van de Merlin (inmiddels tot ‘Rianne too‘ herdoopt (de boot dus)) aan het andere eind van de haven, veel verstand zou hebben van scheepselektriciteit. Gevraagd of hij de zaak zou willen komen/kunnen inspecteren; hij blijkt daartoe onmiddellijk bereid, maar zegt niets te kunnen ondernemen als er niet eerst een nieuwe startaccu is. Grootste probleem blijft: hoe kon dit gebeuren. We zijn doodmoe van het werken in allerlei onmogelijke houdingen, overigens wel blij dat dit hier in de haven is gebeurd en niet ergens in the middle of nowhwere

Donderdag 5 mei.

Hemelvaartsdag. Dus geen winkel en/of geen zaak open. Vetus geeft in zijn catalogus aan dat er hier in de buurt 3 dependances zijn, allemaal bereikbaar onder hetzelfde tel.nr. Maar alles is vandaag gesloten en het overgrote deel van alle zaken heeft een lang weekend en is dus tot maandag dicht. Ik frunnik een verfkwast aan een lange stok en Sanne schildert zo goed mogelijk een deel van de bodem van de machinekamer. We ruimen de rest van de rotzooi op, lopen een rondje om de haven en bellen met diverse familieleden.

Vrijdag 6 mei.

niet bedoeld als reclame plaatje

Bewolkt en heel veel wind. Plotseling komt Iain opgewekt aankloppen: hij heeft na eindeloos getelefoneer een nieuwe accu te pakken kunnen krijgen, nota bene hier vlak in de buurt bij een soort agrarische groothandel. Wij er onmiddellijk heen en even later zijn we een nieuwe accu rijker (135 Ah) en 180 euro armer. Het begint langzamerhand een dure vakantie te worden. Iain en Jim (oude en nieuwe havenmeester) tillen de nieuwe accu op z’n plek, wat even lastig is tussen alle kabels door en bovendien is dit geen gesloten accu, dus mag je die niet erg scheef houden. Maar het gaat voorspoedig en even later is alles weer aangesloten. In de namiddag komt Paul en controleert alle instellingen van de zonnepanelen inclusief regelaar, de Victron lader/omvormer en de dynamo. Eigenlijk kunnen we niets vinden dat niet in orde is. De maximum laadspanning van de zonnepanelen stond op 14.6 volt, maar de toegestane maximale laadspanning van de start accu was 14.8 volt. Alle accu’s hebben de hele winter alleen aan de zonnepanelen gelegen, walstroom was niet aangesloten. Sindsdien heb ik de motor al 2 keer gestart en was er niets aan de hand. Eergisteren heb ik wel de Victron lader aangezet, maar die ging na 4 uur van 14.25 volt keurig naar 13.5 volt. Ook volstrekt normaal dus. Bovendien heb ik die lader al om 8 uur ’s ochtends afgezet en de grote klap was enige uren later. Al met al kan ook Paul niets vinden, maar uit veiligheid hebben we de maximale laadspanning van de zonnepanelen teruggebracht naar 14 volt. Bovendien adviseert hij om de zonnepanelen tijdens de zomer sowieso niet meer aan de startaccu te koppelen; omdat je toch redelijk frequent vaart kun je beter alle zonne-energie naar de woonaccu’s sturen en heeft de start-accu niets extra nodig. Al met al geen echt bevredigende verklaring, alleen wat extra voorzorgsmaatregelen. Vervolgens met trillende vingers de motor weer gestart: maar alles loopt weer als vanouds (ik had zelfs de waterslang al aangesloten en klaargelegd). Nou ja, dan maar naar de havenkroeg, het is tenslotte vrijdagnamiddag. Het grapje dat ik, nog met accuzuur aan mijn vingers, wegens hoge nood naar het toilet had gemoeten, riep het merendeel van de varensgasten duidelijk gevoelens van medeleven op.

De havenmeester en zijn vrouw proberen ook allerlei prullaria kwijt te raken op de vide grenier

Zaterdag 7 mei.

Uw schrijver maakt eerst het verslag van de vorige week af, want dat was er door alle ellende niet van gekomen. Op de kade naast ons bootje starten de eerste voorbereidingen voor de ‘vide grenier’, die morgen de hele dag zal plaatsvinden. Het is bewolkt en waait snoeihard. Om uiteenlopende redenen besluiten we in elk geval tot en met woensdag in de haven te blijven liggen. Achter ons meren twee grote huurboten af, de laatste op enkele cm’s van ons roer. Het lukt me niet erg goed om de vrijwel uitsluitend Russisch sprekende bemanning duidelijk te maken dat ik iets meer afstand wel gepast zou vinden. Maar verder moet ik zeggen dat je maar zelden zulke beschaafde landslieden uit het Oostblok ontmoet.

Paul en Caroline proberen ook allerlei overbodige troep uit hun net gekochte schip te verhandelen

Zondag 8 mei.

Het is droog, maar er staat een complete storm. Vanaf 7 uur is het gedaan met de rust. Luidsprekers met knalharde muziek, en allerlei kramen met je kunt het zo gek niet bedenken wat voor rotzooi men daar aanbiedt. We hebben dit al vaker gezien en meegemaakt, maar slechts uiterst zelden is er iets dat onze belangstelling wekt. (Behalve natuurlijk het prachtige 27-delige porseleinen servies dat Sanne ooit voor € 2,- (twee euro !!) in Toulouse wist te scoren). Op zich dus verder een rustig dagje, los van de stormachtige wind.

Tot volgende week, met een hopelijk wat vreugdevoller verslag.