ms artemis

REIS 2009

DINSDAG 8 SEPTEMBER

We staan er niet elke dag bij stil en dat is waarschijnlijk ook wel zo verstandig. Maar zo langzamerhand zijn we op een leeftijd dat we blij moeten zijn met elk jaar dat we in redelijke gezondheid doorkomen. Extra blij dat dat kan met de invulling zoals wij die er aan mogen geven. Je verjaardag is een moment om daar even bij stil te staan. Dankjewel, proficiat en nog vele gezonde jaren.

REIS 2009

WOENSDAG 2 SEPTEMBER TOT EN MET MAANDAG 7 SEPTEMBER

Het weer is vandaag (woensdag) veel beter dan voorspeld. Het zou 20 graden worden met flinke ‘orages’ en een stevige NW wind. Het is wisselend bewolkt, ruim 25 graden en nauwelijks wind.

de huurboten aan de ene kant in Serignac,

de 'eigen' boten aan de andere kant

We klimmen op de fiets en gaan naar de ‘pruimenboerderij’: Ferme Roques. Daar kun je je werkelijk uren verlekkeren aan de absoluut fantastische dingen die men maakt op basis van het specifieke pruimenras dat in de omgeving van Agen gekweekt wordt. Eindeloze variaties van alles wat je met met pruimen kunt doen: jam, cake, gevuld met chocolade, omhuld met chocola, als truffels, koekjes, op witte wijn, op rode wijn, als wijn, als likeur en tenslotte als eau de vie. Alles is te proeven, maar ja, we moeten ook nog terug fietsen. Voor de liefhebbers: internetadressen, telefoonnrs. en adressen van allle zaken (bedrijven en restaurants) die ik noem kun je altijd bij ons krijgen.
Hierbij het recept van een werkelijk overheerlijk hapje (met opzet niet vertaald, dat zou afbreuk doen aan het gerecht):

Pour réussir à coup sur vos apéritifs, prenez quelques pruneaux, denoyautez-les.
Ensuite selon vos envies, enroules-les dans une tranche de magret fumé, fourres-les au foie gras, au roquefort.
Passez-les ensuite 10 minutes au four.

Als ik eerlijk ben: zo lust ik mijn eigen schoenen nog wel.
Jammer dat we niets van al die chocolade dingen mee kunnen nemen, te warm aan boord en we gaan nog even niet naar NL.
Donderdag komt ineens het voor gisteren voorspelde weer dus blijven we nog maar een dagje liggen. We zijn tenslotte met vakantie en hebben de tijd. Vrijdag varen we met af en toe een buitje naar Agen, waar S. de voorraden scheepsbeschuit en aanverwante artikelen stevig aanvult; we willen een paar dagen in ‘the middle of nowhere’ op ons favoriete plekje bij Golfech blijven liggen. Weliswaar waren er geruchten in de kranten dat er problemen zouden zijn met de nabij gelegen kerncentrale, maar sinds het vorig jaar gelezen naslagwerk over Tsernobyl, weten we dat binnen een straal van 80 km geen enkele veiligheid bestaat, (dan wordt Frankrijk plotseling onvoorstelbaar klein (en onbevaarbaar!)),  dus bij geen officiele waarschuwing, varen we.

S. heeft weer een maaltje bramen geplukt, ze zijn kleiner als vorig jaar; zou er dan toch iets met die centrale ....

Het is inmiddels september en dat merken we. De zon gaat later op en veel eerder onder: het rendement van onze zonnepanelen neemt af, ook door de lagere zonnestand. Maar met het inmiddels weer prachtig, zonnig en warme weer (>35 graden) kunnen we nog makkelijk een week zonder walstroomaansluiting.
Overigens, zomaar even tussendoor: zo langzamerhand beginnen S. en ik aan de laatste ongelezen boeken die we bij ons hadden. Voor mij zijn (waren) dat: ‘De Prooi’ Van Jeroen Smit en ‘Mc Maffia’ van Misha Glenny. Dit laatste boek is verbijsterend lezenswaardig: als je met dit boek in je hoofd vervolgens ‘De Prooi’ leest, kun je je absoluut niet aan de indruk onttrekken dat diverse hoofdpersonen uit het AA drama zich verzekerd zouden kunnen weten van een prominente plek in de index van een eventueel vervolg op het Mc Maffia boek. En ik geloof niet in het excuus van: ‘het waren kinderen van hun tijd’.
Zondag  begint S. met het cleanen van (delen van) het schip, om ze daarna in de was te zetten. Ik ga nog weer eens te water om de schroef te controleren en stel vast dat de watertemperatuur inmiddels al flink daalt ( is nu 21 grad)en. Lekker is anders!

Onderwijl probeer ik ook nog wat aan het onderhoud van 't lijf te doen.

Zo brengen we het weekend en de maandag door. Wat een goddelijke plek: er komen nauwelijks boten voorbij, de meesten ervan kennen we en die hebben dus het hart niet dat ze te snel varen, er zijn wat wandelaars en fietsers die allemaal even vriendelijk zijn: “bonjour, bon appetit, bonsoir” ‘mesjeudame’, het gaat de hele dag door. Fransen zijn eigenlijk altijd ontzettend vriendelijk en beleefd, maar je moet wel hun taal spreken. “Een paar nachten slapen met een Francaise” schijnt daarbij erg te helpen zo vertelde een Franse schipper me. Nu ja, ik, red me redelijk.
Morgen varen we naar Moissac en volgt er een speciaal bericht op deze blog.

REIS 2009

ZATERDAG 22 AUGUSTUS TOT EN MET DINSDAG 1 SEPTEMBER

Zaterdagochtend naar Villeton gevaren. Gelukkig neemt de hoeveelheid gras in het water nu sterk af. Heeft vooral als voordeel dat we de boegschroef zo nodig weer kunnen gebruiken. Na de lunch op de fiets naar Tonneins om uitgebreid boodschappen te doen. Het fietsen op D-wegen blijft een angstige zaak. De Fransen beschouwen de snelheid van 90 km meer als minimum- dan als maximumsnelheid en vooral als die grote vrachtauto’s vlak langs je heen scheuren moet je je stuur goed vasthouden. Wat is varen dan toch een ontspannende bezigheid, zelfs in de nabijheid van onmatig grote huurboten met op het moment vooral grote Spaanse families daarop, klaarblijkelijk afkomstig uit de Spaanse binnenlanden.

De prachtig gerenoveerde kade in Mas d'Agenais (zie vorige verslag)

In Villeton liggen we dus weer naast de ‘pedagogische groentetuin’. Sanne is inmiddels goede maatjes met de baas van de tuin en dat levert regelmatig een schaal groente/fruit op voor vrijwel geen geld. Volgens S. zijn de prijzen van levensmiddelen in Frankrijk in de winkel gemiddeld zeker 20% hoger dan in Nederland. Om dat te compenseren eten we maar wat vaker buitenshuis, want dat kost gemiddeld omstreeks de helft van wat je in Nederland kwijt bent. Dus hoe vaker we buitenshuis eten hoe goedkoper het leven wordt?
Zondag de hele dag geluierd en om dat een beetje te compenseren maandag maar een stevig end gefietst. Daarbij vinden we weer een aantal bedrijven terug die we 2 jaar geleden ook al gezien hadden, maar toen konden we er niet achter komen wat ze nu eigenlijk verbouwden.

Hier groeien deze planten nog volop, een enkele is nog niet getopt.

Als je goed naar de bloem kijkt van de paar planten die nog niet getopt zijn, zie je dat het om dezelfde plant gaat als waarover ik in het bericht van  12 - 25 juli heb verteld.
In talloze grote schuren (of moet je spreken van drooghallen) hangen deze planten vervolgens te drogen. Na droging worden ze verpakt en gaat het merendeel naar Belgie om verder verwerkt te worden. Er zijn hier ongeveer 800 bedrijven waarvoor de verbouw van dit gewas hun voornaamste middel van bestaan is.

12 van dergelijke drooghallen bij één boerderij

Dinsdag giet het de hele dag flink en kijken we nauwelijks op uit onze boeken. Gelukkig heeft Stoffel een paar weken geleden de post van huis meegebracht en met alle tijdschriften kunnnen we voorlopig weer vooruit.
Woensdag blijkt dat er gisteren (on)aardig wat vuil met de regen is meegekomen en we vertrekken dus pas na een uitgebreide wasbeurt (van het schip).
Net voor lunchtijd meren we af op onze ‘vaste plek’ in Buzet, naast het restaurant. We liggen daar tot zaterdagochtend als we bijtijds vertrekken naar Serignac. Het weer is buiten die ene dinsdag overwegend zonnig en warm. Altijd buiten eten en ’s avonds tot laat in de stuurhut. Muggen zijn er niet. Vraag me wel eens af of dat te maken heeft met de eindeloze boomgaarden in deze omgeving waar volgens mij het begrip onbespoten volstrekt onbekend is.
Zaterdag (29 augustus) dus aangemeerd in Serignac, waar opnieuw weer plaats te over is. Dat mag dit jaar toch wel heel opvallend genoemd worden. Over het algemeen was er in de afgelopen jaren aan de kades waar water en stroom goedkoop (of zoals hier zelfs gratis) zijn, vaak met moeite een plekje te krijgen. Dit jaar was er altijd overal plaats.
We hebben nog ruim een week te gaan alvorens we in Moissac moeten zijn voor het geplande familiebezoek, dus gaan we deze week maar wat onderhoudsklussen doen. Het zal toch wel weer niet meevallen te voorkomen dat we op het einde van de vakantie ineens ontdekken dat we eigenlijk tijd tekort komen voor het noodzakelijk onderhoud. Zeker, als je alle tijd hebt kan 6 maanden ongelooflijk kort zijn.

'Wild mooring' is niet altijd even safe. Of te weinig onderhoud?

Zondag, maandag en dinsdag zien we plotseling weer flinke aantallen huurboten die in het havenkommetje aan de overkant aan de grasoever aanleggen. Zo tijdens borreltijd een heerlijk schouwspel om naar te kijken. Zo lang ze maar niet voor of achter ons eigen schip proberen aan te leggen. Gisteravond zagen we er één waarvan de bemanning zo blij was dat ze hun boot eindelijk aan de kant hadden gekregen, dat ze opgelucht van boord sprongen om vast te maken. Maar toen ging hun schip er dus van door ….. de motor stond nog aan met de schroef in z’n werk. Het is goed gekomen.
Zo omstreeks komend weekend varen we met wat korte tussenstops naar Moissac.

REIS 2009

ZATERDAG 8 AUGUSTUS TOT EN MET VRIJDAG 21 AUGUSTUS

Dit keer maar eens gekozen voor een andere opzet en geen verslag van dag tot dag. Wij liggen vrijwel deze hele periode n.l. in Meilhan. In ons vorige bericht heb ik al gemeld dat we niet verder gaan vanwege de hoge stroomsnelheid op de rivier en het tijverschil. Maar er is meer: in Bordeaux is het vrijwel onmogelijk een goede ligplaats te krijgen en misschien het meest lastige probleem: het kanaal zit over de laatste 10 km vrijwel dicht met gras en waterplanten. Kun je steeds precies in het midden blijven dan lukt het nog wel, maar moet je uitwijken dan kun je er zeker van zijn dat je vervolgens te water mag om polsdikke “lianen” uit je schroef te peuteren.

drijvende gras eilanden

dicht groeiend kanaal, verderop is het nog veel erger

Meilhan is hierdoor voor heel veel mensen het eindpunt, waardoor, als je er een tijd blijft liggen, je allerlei oude bekenden weer opnieuw ontmoet (en nieuwe kennissen opdoet natuurlijk). Ondanks dat is het een klein en intiem haventje gebleven (meestal een stuk of 8 boten) met prima voorzieningen. Net naast de haven (maar ruim 6 mtr lager) ligt een camping met redelijke voorzieningen. Naast de camping dan weer de rivier de Garonne, waar je heerlijk kunt zwemmen en met een super rustig (kiezel)strand. In het kanaal net voorbij de haven nog een stuk of wat boten die daar soms al jaren liggen (’wild mooring’) met vaak bijzondere bewoners.

schilderachtig 'spiegelend' plaatje van de haven

oude bekenden, op weg naar de Irish pub

havenkantoor met terras (8 uur a.m. )

naast de haven de camping, makkelijk voor als de kinderen komen

In het dorp is er tijdens de zomer een groot aantal activiteiten, die altijd weer gezellig zijn. Elke woensdagavond is er de marché nocturne des producteurs, al uitgebreid gemeld in ons vorige bericht. In augustus de ook al genoemde avond, aangeboden door de gemeente, met o.a het kampioenschap pruimenpit-spugen en verder ook nog de jaarlijkse ‘moules et frites’ avond. En dat alles kost of niks of een habbekrats. Ons blijft tenslotte zunig, nietwaar. Dit jaar werden we ook nog een avond getrakteerd op een uitstekend (klassiek) concert door een groep fluitisten. In het dorp zijn meerdere restaurants, waarvan er één zeker bovengemiddeld goed is te noemen: “le Font d’Uzas”, met werkelijk fantastische wijnen.

marché des producteurs, ook deze week weer oergezellig

tot laat in de avond

Ander avond: terwijl de burgemeester scheidsrechtert bij het touwtrekken ...

zijn de raadsleden druk met de barbecue. Zie je dat in Bunnik of Driebergen al gebeuren?

Mossel avond, speciale apparatuur, mankracht en mossels zijn ruim voorhanden

Andere avond, een schitterend concert door 6 fluit-virtuozen

Na elk bezoek aan het dorp is er ook weer die gezellige afdaling naar de haven.

een flinke afdaling, grotendeels (meestal) verlicht, aan het einde van elke avond in het dorp

In de omgeving is ook het nodige te beleven. Het lucifermuseum in Fontet, een tamelijk originele Irish Pub in Hure (met perfecte Guiness en een typisch Britse menukaart: fish and chips, steak pie etc.), een boeiende voorstelling “le Gens de  Garonne” in Couthure. Er verder zijn heel wat agrarische bedrijven te bezoeken, zoals dat overigens in Nederland ook steeds meer in zwang raakt.

Kopie van Versailles in het lucifermuseum in Fontet

Eigenlijk hebben we van de 18 dagen dat we hier hebben gelegen 16 dagen zon en temperaturen van boven de 30 graden gehad, 1 dag bewolkt maar droog en 1 dag regen, maar dan ook echt regen.

Eergisteren (woensdag 19 augustus) zijn we weer gaan varen richting Toulouse. We gaan het opnieuw heel kalmpjes aan doen, zij het dan wel stukken sneller als op de heenweg want we moeten over 7 weken weer in onze winterhaven (tussen Somail en Capestang) zijn. En naar het schijnt zal er in september nog met enkele dagen oponthoud in Moissac gerekend mogen worden?! Aangelegd in Pont des Sables, miniaanlegplek (max 3 boten). Geen aanrader, erg veel verkeerslawaai. Wel goede winkelvoorziening. Gisteren doorgevaren naar Le Mas d’Agenais, een schilderachtig, hoog op de berg gelegen dorpje, maar met een splinternieuwe ruime aanlegplaats met geavanceerde voorzieningen. Zelfs een automaat die werkt op je creditkaart om munten voor electriciteit en/of water te bekomen. En het werkt allemaal voortreffelijk, zeker voor Franse begrippen. We blijven vandaag maar een dagje liggen om het schip wat te kuisen, want het platanenstof geeft ons bootje langzamerhand meer een gespikkeld geel dan een glanzend wit uiterlijk. Hopelijk komen er in september nog enkele goed schilderbare dagen, want van noodzakelijk onderhoud is met al die warmte nog niet veel terecht gekomen. Morgen (zaterdag) varen we weer verder naar Villeton.

REIS 2009

N.B. Nogmaals: direct reageren via “comment” is niet meer mogelijk, levert veel te veel spam op. Reacties worden zeer op prijs gesteld, maar graag via de gewone mail.

ZONDAG 26 JULI TOT EN MET VRIJDAG 7 AUGUSTUS

Zondag en maandag (26 en 27 juli) liggen we dus afgemeerd in Buzet langszij een grote Engelse boot een klein stukje vòòr de kade en dat is eigenlijk wel zo rustig. Aan de kade 30 meter verderop is het een komen en gaan van huurboten, vermakelijk om naar te kijken maar we liggen daar toch liever niet tussen. Het kleine restaurantje aan die kade, gerund door een jong Engels stel, kan ik overigens iedereen van harte aanbevelen.
Ook dit jaar gaat het dus weer niet lukken om de oversteek naar de Lot te maken. Dit blijkt overigens al sinds begin mei niet meer mogelijk te zijn, dus we hoeven geen spijt te hebben dat we ons bepaald niet gehaast hebben de afgelopen maanden.
Normaal schut je bij Buzet af naar de Baïse, vaar je op dit riviertje stroomafwaarts naar de uitmonding (via een sluis) in de Garonne, vervolgens vaar je op de Garonne ook weer stroomafwaarts (ongeveer 7 km) naar de uitmonding van de Lot, waar je via een sluisje deze prachtige rivier opkunt. We willen nu toch wel eens weten waarom die oversteek zo’n eeuwig probleem is.

stuw in de Lot, rechts boven de ingang van de sluis die toegang geeft naar de Garonne

Daarom gaan we op maandag met de velo’s op onderzoek uit. Eerst fietsen we naar de monding van de Lot in de Garonne, bij het plaatsje Nicole. De Garonne staat hoog genoeg om er te kunnen varen en de sluis die toegang geeft tot de Lot kan ook het probleem niet zijn.

dezelfde sluis, nu van de andere kant, links dus de uitvaart naar de Garonne

Overal staat genoeg water. De Garonne is voor de oversteek duidelijk betond. Overigens moet je hier wel over voldoende motorvermogen en ervaring met varen op stromend water beschikken, want er staat toch gauw een km of 5 à 6 stroom. Huurjachten mogen hier ook niet zelf varen maar worden gesleept; eigen jachten krijgen een loods aan boord.

We fietsen nog een stuk langs de Lot, is absoluut de moeite meer dan waard, schitterende omgeving.Terug fietsend naar St. Léger, waar de Baïse in de Garonne uitmondt, wordt het probleem al snel duidelijk: die (vrijwel nieuwe) sluis is simpelweg niet diep genoeg. Kennelijk is men uitgegaan van een gemiddeld veel hogere waterstand van de Garonne. Doodzonde van al het geïnvesteerde geld, want bij een sluis van één meter dieper zou je praktisch de hele zomer de oversteek kunnen maken, wat een geweldige uitbreiding van dit prachtige vaargebied zou betekenen.

de sluis van de Baise naar de Garonne, alles lijkt normaal

dezelfde sluis van boven af gezien, vrijwel zonder water, daar komt zelfs de Artemis niet door

Dinsdag zijn in Buzet alle huurboten verdwenen, halen we de Artemis over naar de kade en rusten we uit van de fietsdag.
Woensdag (29 juli) gaan bijtijds de lijnen los en varen we naar Villeton. Tot onze grote verrassing treffen we daar een prachtige nieuwe steiger aan, met plaats te over. Vorig jaar was het hier een afbraakzooitje, zowel wat schepen als wat kade betreft en lag het afgeladen vol. Nu zijn er zelfs schitterende muntautomaten voor electra en water geinstalleerd. Jammer dus, ik wil er heel wat om verwedden dat volgend jaar alle automaten vernield zijn, opengebroken door vandalen. Bovendien ……, kosten € 2,- voor 4 uur stroomlevering of 15 minuten water, terwijl op diverse plaatsen in de omgeving de overnachtingsprijs 5 à 7 euro is inclusief stroom en water.

nieuwe kade in Villeton

Later komen we er achter dat zowel hier in Villeton, als in Mas d’Agenais als in Meilhan overal precies dezelfde renovaties zijn gerealiseerd. Alleen in Meilhan staan stroom en water constant aangeschakeld en is de prijs nog steeds € 5 per etmaal. Maar daar is ook een havenmeester. Dat zou in Villeton natuurlijk ook makkelijk kunnen, de mairie ligt op 50 meter afstand van de kade. Op enige afstand van de kade is ook een goed verzorgde overnachtingsplek voor campers aangelegd, merkwaardigerwijze is die nu weer niet voorzien van stroom. Hoe lang moet je in Frankrijk zijn om hun logica te begrijpen?
Donderdags fietsen we samen naar Tonneins om uitgebreid de voorraad scheepsbeschuit e.d. aan te vullen. Het blijft een enerverende belevenis om met volbepakte fietsen over de Franse wegen te rijden terwijl (vracht)auto’s met snelheden van 100 km of meer langs je heen scheuren. Daarmee vergeleken is varen, zelfs ondanks alle huurboten, toch best rustgevend.
Tegenover de haven is ook nog een soort landbouw museum, met allerlei oude materialen en werktuigen, niet zo boeiend, maar ook met een ‘pedagogische groentetuin’, waar wel een aantal boeiende zaken te zien zijn. Wij aten onze eerste witte wortelen.

het historisch landbouw museum

met daarachter de pedagogische groente tuin

Zaterdag (1 augustus) varen we dan naar Meilhan sur Garonne, waar we gelukkig een plek gereserveerd hebben (dit soort haventjes ligt vaak met 8 schepen helemaal vol). Ook hier is dus alles gerenoveerd en ziet er prachtig uit. Bovendien is ‘Minervois Cruisers’ hier hun tweede verhuurbasis van “narrow boats” begonnen (de andere zit in Somail). Mike en Kath beheren deze basis, fungeren tevens als havenmeester en runnen een minicafeetje. In de haven ligt zowaar de ‘Body and Soul’, een wat oneigenlijke narrow boat (3 meter breed), maar qua inrichting de mooiste die ik ooit gezien heb. Twee jaar geleden hebben we aan boord van dit schip een spontaan en fantastisch gezellig feestje gevierd. Malcolm en Lucy liggen hier al maanden en blijven in dit haventje overwinteren. Meilhan is het verste punt van de reis dit jaar. We zouden over het kanaal nog een paar km verder kunnen, maar daarna zouden we de Garonne en de Gironde op moeten richting Bordeaux. Met 5 meter tijverschil en stroomsnelheden tot 12 km gaat dat ons toch echt te veel op werken lijken.
Zondag verhalen we het schip naar de mooiste plek van de haven en vervolgens is het wachten geblazen. Stoffel en zijn vriendin Wytske komen vandaag vanuit Nederland in een ruk hier naar toe. Het zijn en blijven je kinderen en dus maak je je best wel zorgen, de dag na “black saturday” is nu niet de meest ideale dag voor een vakantierit van 1200 km. Om 5 uur krijgen we een telefoontje dat ze nog 250 km te gaan hebben en net voor achten arriveren ze. Wij opgelucht en zij doodmoe. Dus na een voor de gelegenheid extra lekker diner worden tijdig de kooien opgezocht.
Maandag met z’n vieren gewandeld eerst langs de rivier en verder langs het kanaal en ondertussen lekker bijgekletst, we hebben elkaar in geen maanden gezien. Na de lunch de steile klim naar het dorp gemaakt,  daar wat rondgewandeld en genoten van het schitterende uitzicht over de valei van de Garonne. De zeer imposante geschiedenis van dit dorp laat ik in dit kader maar even geschiedenis blijven. ’s Avonds een uitbundige barbecue aan boord.

famile bezoek

Dinsdag (4 augustus) eind van de ochtend vertrekken de jongelui richting Pyreneeen, waar ze gaan kamperen en in de bergen gaan fietsen. Het is overigens alsof de duvel er mee speelt: toen Jochem over was enkele weken geleden was het dat weekend aanzienlijk mider warm dan de dagen ervoor en erna en nu bij het bezoek van Stoffel en Wytske idem dito. Al die tijd ertussen prachtig weer, veel zon, temperaturen tussen 30 en 35 graden. Een van de grote voordelen van Meilhan is dat je zo vlakbij in de rivier kunt zwemmen, hetgeen we dan ook dagelijks uitgebreid doen. Wel oppassen geblazen. Het stroomt behoorlijk hard, tegen de stroom in zwemmen lukt van geen kanten, je komt altijd een stuk stroomafwaarts uit.
Woensdagavond is boven in het dorp de ‘marché nocturne des producteurs’. Een fantastisch leuke en gezellige happening. Alle plaatselijke producenten, van brood tot en met peren-eau de vie, van eend tot en met de wereld aan fruit en vruchten, van lamsvlees en -worst tot en met overheerlijk gebak en ik weet niet al wat meer. Ja, wijn natuurlijk. Er zijn maar 3 tafels om aan te zitten, maar die zijn elk wel ruim 100 meter lang! Het hele dorp is er, alle campinggasten zijn er, alle bootjesmensen zijn er en volgens mij zijn de omliggende dorpen ook ruim vertegenwoordigd. Helaas ons fototoestel vergeten, maar zal proberen volgende week woensdag wat sfeerplaatjes te maken. Er is wel één minpuntje, je moet via dat ontzettend steile pad in het hardstikke donker weer terug naar de boot. Nou ja, je komt altijd beneden.
Donderdag en vrijdag worden er door S. een aantal schilderklusjes gedaan, ik was het schip soms wel 2 keer per dag (vanwege de platanen), we zwemmen en we zonnen, fietsen naar de caves cooperatives om onze wijnvoorraad aan te vullen, drinken wat met de andere havengasten op het terrasje van de havenmeester. Dit is: leven als God in Frankrijk. Overigens eigenlijk een hele vreemde uitdrukking als je bedenkt wat hier aan godsdienstoorlogen is uitgevochten de afgelopen eeuwen.
Zojuist krijgen we een invitatie van B&W aangereikt, om morgenavond een hapje en een drankje te komen nuttigen, eventueel deel te nemen aan het regionale kampioenschap pruimenpit-spugen en aansluitend aan het soirée. Zeker dat we gaan!!

Reis 2009

N.B. Omdat hinderlijk vaak onze site wordt bezocht door spammers hebben we de mogelijkheid om rechtstreeks in te loggen via “comment” afgesloten. Reacties blijven van harte welkom, maar doe dat via de ‘gewone’ mail.

ZONDAG 12 JULI TOT EN MET ZATERDAG 25 JULI
Dit bericht zal wat meer foto’s hebben en wat minder tekst. Door het heerlijke warme weer van de afgelopen dagen ben ik er de afgelopen 14 dagen niet toe gekomen om zo nu en dan een uurtje achter de PC te kruipen. Temperaturen van ruim boven de 35 graden in de kajuit!! Weliswaar zo nu en dan een stevige onweersbui, maar dat is dan niet echt onplezierig, want direct daarna is de zon er weer.

Nederlandse kolonie op de Tarn

fotosessie

We hebben afgesproken om vandaag (zondag 12 juli) met z’n allen te barbecuen. Gisteren hebben de dames daarvoor al ruim inkopen gedaan. De verrassing komt aan het begin van de barbecue: het is vandaag de trouwdag van Sj&L en daarom bieden zij de barbecue aan. Een heerlijke en oergezellige smulpartij.

heerlijk barbecuen

zelfs zij kon niet meer

Maandag (13 juli) nemen we afscheid van onze vrienden en varen terug naar de haven van Moissac. Zij blijven nog een poos op de rivier maar wij moeten verder omdat Jochem komend weekend in Agen aan boord komt. Vandaag willen we in de stad uitgebreid boodschappen doen, morgen 14 juli draaien de sluizen niet, dus kunnen we pas woensdag weer verder. In de haven worden we nog getracteerd op een uiterst vreemdsoortig vaartuig, bemand met fietsers(?) en muzikanten. De muzikanten zijn overigens beter als de fietsers.

fiets-vaartuig waar muziek op zit

Woensdag (15 juli) varen we op ons dooie akkertje naar Golfech en meren af op een van onze lievelingsplekjes. De vaart is onbegrijpelijk stil. Op de officiele aanlegplek in Golfech (met water en stroom) liggen slechts 2 boten. Wij liggen liever een halve km verderop, alleen, stiller en lekker in de zon. Jochem laat weten mogelijk een dag eerder in Agen aan te komen, als hij zijn vlucht kan omboeken. Maar dat weet hij vooralsnog niet zeker, dus nemen wij het zekere voor het onzekere en varen donderdagmiddag al naar Agen.

zonsondergang bij Golfech

Uiteindelijk blijkt het omboeken niet gelukt en komt zoonlief toch pas laat op de vrijdagavond aan, nog extra verlaat omdat alle beschikbare taxi’s in Agen al besproken waren op het vliegveld. Volgens Jochem tot op heden het kleinste vliegtuig waarin hij ooit had gevlogen. We hebben elkaar inmiddels 3 maanden niet gezien en kletsen gezellig bij tot in de kleine uurtjes.

verhuurbedrijf in Agen, niet best midden in het hoogseizoen

Omdat Jochem maandagochtend (-nacht?) al om 6 uur terug moet vliegen varen we zaterdag weer naar ‘onze’ plek in Golfech. Hebben daarbij nog een stevig oponthoud bij èèn van de sluizen, die overigens donderdag ook al problemen had gegeven. Op de vraag waarom die ondertussen dan niet gerepareerd was volgde het hinderlijk logische (Franse) antwoord: “er was in de tussentijd geen schip geweest dat wilde schutten”. Dus maar hopen dat de reparatie tenminste een dag beklijft, anders hebben we maandag ochtend een probleem.
Zondag (19 juli) op ons dooie akkertje weer terug naar Agen. De bewuste sluis werkt gelukkig nog steeds. In de middag maken we een wandeling naar het beroemde aquaduct van Agen (over de Tarn) en de sluistrap van 4 stuks daar vlak achter.

Aquaduct, in totaal 23 bogen

de bovenkant. Let wel: voltooid in 1843 !!

Het (soms beslist niet ongevaarlijke) gehannes van de huurboten blijft een voortdurende bron van vermaak. Reden waarschijnlijk dat dit een geliefd wandelgebied van de “Agenais” is.

sluisje kijken, vooral geen adviezen geven, dan worden ze boos

De avond is goeddeels gevuld met weer een overheerlijke barbecue.
Maandagochtend staat de bestelde taxi inderdaad stipt om 6 uur voor de deur en nemen we nog wat slaperig afscheid. Jammer dat de jongens het zo druk hebben dat ze altijd maar heel kort over kunnen komen. Wij besluiten om nog maar even de kooi op te zoeken en worden die ochtend pas na tienen voor de tweede keer wakker. Besluiten om dan ook de rest van de dag maar (bijna) niets meer te doen. Wel s’middags even naar Serignac gefietst (25 km) om te kijken of daar plaats is. Alle plek van de wereld.
Dinsdag (21 juli) liggen we om 9 uur voor het aquaduct  en 2 uur later aan de kade in Serignac. Omdat we voor het eerst in tijden weer aan de stroom liggen wordt het vandaag verder dus wasdag. Maar het is fantastisch weer, voordat de wasmachine klaar is met de volgende lading is de eerste alweer droog. Beddengoed afhalen, in de machine, aan de lijn en terug op de bedden.

wasdag in Serignac

Woensdag, donderdag en vrijdag blijven we liggen (de boot dus) en wij lopen en fietsen wat rond in de omgeving en maken kennis met onze Franse achterburen, die ons donderdagnamiddag uitnodigen voor een aperitief. Dat gebeurt je niet zo snel met Fransen. Zij blijken de voormalige eigenaars van een ‘bateau à passagers’ te zijn, de Caroline, die we al vaak zijn tegengekomen, een van de mooiere hotelboten, waarmee ze 12 jaar gevaren hebben, hoofdzakelijk met Amerikaanse gasten. 3 Jaar geleden hebben ze het schip verkocht, in Nederland een jacht gekocht en varen nu 8 maanden per jaar in de Midi. Opvallend wel dat ze zoveel met Amerikanen gevaren hebben, maar nauwelijks een woord Engels spreken. Maar goed voor ons Frans!
Vrijdagochtend maakt Sanne kennis met een boerin (bezig met de oogst) die haar uitnodigt om ’s middags naar de verdere verwerking van het product te komen kijken. Onderstaand een foto van de bloem van deze plant. We brengen dus die middag een uitgebreid bezoek aan deze boerderij, waar men behalve ………..??? ook nog uien en andijvie en witlof kweekt.

van welke plant zijn dit de bloemen?? Benieuwd wie dat weet.

Ik ga proberen van het oogst- en produktie proces een apart verhaal te maken. Dat komt dus nog wel een keer. Ben wel benieuwd wie mij kan vertellen (via mail of telefoon) van welke plant deze bloemen zijn.

schuur vol (bijna 3 mtr hoog) met zaadbollen van de ui

Vrijdagavond bezoeken we het plaatselijk restaurantje en bestellen nietsvermoedend een côte à l’os. Opnieuw blijkt ons Frans onvoldoende: denken we een mooie entrecote te krijgen, wordt ons èèn kant van een os geserveerd. Hèèèèrlijk, aan het kluiven zijn we niet eens meer toe gekomen. De volgende dag dus maar vegetarisch gegeten.
Zaterdag (25 juli) varen we, na het uitwisselen van adressen met onze Franse achterburen, kalmpjes naar Buzet (grootgemaakt door AH, maar de betere wijn is er inmiddels onbetaalbaar).
Ons vaste stekkie bij het restaurant is niet vrij, plotseling barst het van de huurboten: de Franse vakanties zijn nu ook begonnen. Maar we mogen afmeren langszij een groot Engels jacht waarvan de eigenaar vermoedelijk in Engeland wacht op minder warme tijden. Volgende week gaan we naar Meilhan, dat het verste punt van deze reis zal worden en waar we opnieuw familiebezoek hopen te krijgen.

REIS 2009

DINSDAG 30 JUNI TOT EN MET ZATERDAG 11 JULI

Al met al nemen de opnames en het interview toch ruim 2 uur. Als gezegd: het gaat om een reportage om belangstelling te wekken voor het varen op de Franse kanalen en rivieren. Wordt op donderdag 16 juli uitgezonden op Frankrijk 3 en komt deels ook op internet terecht. De cameraploeg heeft ons beloofd te laten weten wat en hoe. De organisatie die er verder nog mee te maken heeft is ook op internet te vinden: -www.anpei.org-  Volgens ons is de diepere achtergrond om te proberen geld los te krijgen van de overheid om een stuk van de Tarn, inclusief een sluis, weer bevaarbaar te maken. Dan zou je een rondje kunnen maken over het kanaal naar Montauban, een stuk van de Tarn en terug via het lateraalkanaal van de Garonne. Ik denk niet dat wij dat nog mee zullen maken, maar het streven is prijzenswaardig.

uitzending: donderdag 16 juli, 19h, France 3 Sud, regionaal journaal

Direct na de lunch vertrokken richting Montech en vandaar stuurboord uit richting Castelsarrasin. De eerste 5 sluisjes zijn bemand en gaan reuze snel. De sluiswachter herkent ons (wrs. het schip!) van de escapade met de “Pente d’eau” van het vorig jaar, waar ik toen uitgebreid verslag van heb gedaan. Dus zie aldaar.
We stoppen 2 sluisjes vòòr Castelsarrasin bij een prachtige steiger omgeven door bloemen en vorig jaar aangelegd. Het is knap warm en dat scheelt weer een nachtje in de warme stad. Bovendien zijn we zeker van een plaats daar want we mogen morgen opzij bij de  Winterthur als er geen vrije plek aan de kade is, hetgeen woensdagochtend inderdaad het geval blijkt te zijn.

prachtige nieuw aangelegde kade

Donderdag op tijd (wat heet, 9.45 uur) naar de markt, de grootste in de verre omgeving. Helaas is de pret van korte duur, even later barst een enorm onweer los; alle marktlieden doen hun uiterste best om kramen overeind te houden en ondertussen zo snel mogelijk hun spullen in te pakken.
Vrijdag de boot achter de Winterthur aan de kade geparkeerd. Er was nu wel ruimte genoeg, ook al kwam het schip dat daar eerst lag een uur na vertrek al weer terug, maar die is toen maar iets verderop gaan liggen. ’s Avonds blijkt er een marché nocturne te zijn, waar we zowaar ons eerste stukje kunst kopen voor in huis. Mag niet op de foto, kom maar een keer kijken!

overzicht haven Castelsarrasin

Zaterdagavond blijkt er in een ’salle de fêtes’ tegenover de haven een bruiloft te zijn met ongelooflijk harde Arabische muziek. In de ’salle’ zien we alleen kinderen en aardig wat oudere mensen. De jongelui hebben zich verzameld op het parkeerterrein, autoradio’s op maximaal volume en aan alcohol geen gebrek. Later wordt ons verteld dat de partij tot 6 uur in de ochtend geduurd heeft, maar we hebben desalniettemin uitstekend geslapen.
Omdat we de haven van Moissac telefonisch niet kunnen bereiken gaan we er zondagmiddag op de fiets naar toe en reserveren plek voor de Winterthur en de Artemis. Het blijkt dat het verhuurpunt van ‘Rives de France’ is opgeheven en de huurbaas (Iain Noble) heeft toen maar een eigen onderhoudsbedrijfje opgericht en zich als havenmeester verhuurd aan de concessiehouder van deze prachtige haven, die tot onze niet geringe verbazing eigendom blijkt te zijn van een waterleidingmij en dus niet van de gemeente. Het blijft verbazen dat al die gemeentes zelf nauwelijks iets doen aan het watertourisme, terwijl hier toch de haven al voor de komende 2 winters volledig vol geboekt is. Iain en zijn vrouw Karen zijn overigens de behupzaamheid zelve, wat ons betreft de beste haven tussen Toulouse en Bordeaux.
Maandagochtend varen we bijtijds Castelsarrasin uit (n.b. liggeld € 2,10/nacht incl water en stroom) en leggen direct na de eerste sluis weer aan omdat we daar vlakbij een grote supermarkt liggen. Nadat S. uitgebreid heeft ingeslagen gaan we door naar Moissac, maar in het voorlaatste sluisje mogen we een uurtje wachten: arret de midi. 2 uur later meren we af in Moissac.

de laatste sluis vòòr Moissac

Dinsdagochtend om half tien staan de sluiswachters al op ons te wachten. We hebben besloten om een weekje de rivier de Tarn op te gaan. H&C met de Progres liggen daar al een poos en Sj&L met de Winterthur willen ook een tijdje op groot water in de natuur liggen. Niet onbelangrijk: op de rivier kan ook gezwommen worden. Op het kanaal is dat weinig aantrekkelijk en trouwens ook verboden.

dubbelsluis afdalend naar de Tarn

Dinsdag tot en met zondag genieten we van de ruimte, de stilte, de borreluurtjes en het heerlijke weer. Slecht drie of vier keer per dag komt er een klein (speed)bootje voorbij.

vrij aanleggen in the middle of nowhere

heerlijk genieten van de rust

Het warme weer, temperaturen overdag ruim boven de 30 graden, maakt het niet aantrekkelijk om in het schip te koken. Sanne maakt steeds vaker heerlijke koude maaltijden, die erg contraproductief zijn voor mijn pogingen om mijn lengte-breedte verhouding aan te passen.

en niet alleen van de rust

Komende week varen we kalmpjes door naar Agen, ons verheugend op het bezoek van zoonlief.

REIS 2009

MAANDAG 22 JUNI TOT EN MET MAANDAG 29 JUNI

Ditmaal slechts een kort verslagje, we zijn niet echt opgeschoten de afgelopen week, overigens geheel volgens planning. Voornaamste reden is dat we over een paar weken  (in Agen)  zoonlief op bezoek krijgen en dus alle tijd van de wereld hebben.
De uitgeslapenen onder jullie zullen natuurlijk direct opmerken dat we dat sowieso hebben en ook dat is waar.

'muziekdag in Frankrijk' klassiek ensemble op rondvaartboot

Maandagochtend bijtijds gestart (8.45 uur!). De Allegro heeft dan de lijnen al los en we varen gezamenlijk richting de eerste sluis, tegenover het station van Toulouse. Het beeld van de stad is wat minder fraai, overal liggen zwervers naast het kanaal te slapen, op de sluiskade zelfs een groep van 4 kerels, èèn vrouw en 3 honden (geslacht onbekend), dicht tegen elkaar vanwege de nachtelijke kou.

wat je zou kunnen noemen: 'enkele beter gesitueerden'

De hele omgeving is smerig, overal liggen uitwerpselen en op sommige plekken stinkt het erbarmelijk. Ook op het water drijft enorm veel troep, boegschroef dus alleen in uiterste nood gebruiken. Hoewel we in de sluis aanleggen op nog geen meter afstand van de groep slapers ontwaakt er geen een uit zijn bewusteloosheid, zelfs de honden niet. Gelukkig worden we snel afgeschut en wordt de omgeving geleidelijk iets minder triest. Na nog 2 sluizen komt het Canal du Midi uit in een havenkom die zijn water krijgt uit de Garonne en waar we dan stuurboord uit gaan, het Canal latéral à la Garonne op.

van 2 sluizen èèn gemaakt (Toulouse)

We willen vandaag naar Grisolles en dat betekent nu nog 30 km en 9 sluizen door een tamelijk troosteloos gebied, één groot conglomeraat van fabrieken, bedrijfsterreinen, snelwegen, spoorwegemplacementen, stank en herrie. Niet voor niets heeft Toulouse de naam de meest vervuilde stad van Frankrijk te zijn.  Gelukkig is het is prachtig weer en samen met de Allegro schieten we redelijk op, totdat we bij sluis 5 komen. Dan blijkt dat men er nog steeds niet in geslaagd is de fout in de elektrische installatie van de sluis op te lossen. Dit is nu al 3 jaar onveranderd hetzelfde liedje: je bedient de signaleringsstang ongeveer 100 mtr vòòr de sluis, waarna de lichten op dubbel rood gaan en dat is het dan. Dus aanleggen, naar de sluis lopen en via de intercom melden: “l’ècluse est en panne”. Alleen dit keer hadden we dan nog de pech dat het gebeurde om 12.15 uur en dat betekent wachten tot 13.45, vanwege het heilige ‘arret de midi’. Als de sluiswachter dan eindelijk arriveert is het altijd hetzelfde ritueel: bedieningshok openmaken, gaan kijken hoe de lichten voor en achter de sluis staan, schudden aan de sluisdeuren en tenslotte de zaak maar op handbediening zetten. Als we dan eindelijk in de sluis liggen wordt het ritueel vervolgd met een klaagzang dat die automatisering een regelrechte ramp is etc. etc.; vroeger was alles veel beter. Wij glimlachen vriendelijk en vol begrip, waarschuwen de man dat de Winterthur in de sluis achter ons ligt en gaan weer verder. (Later blijkt dat de Winterthur een kwartier na ons arriveerde, ook dubbel rood kreeg, echter niemand te zien, aangelegd, naar de sluis gelopen en na enig zoeken een diep slapende sluiswachter aangetroffen). De volgende sluizen vlot gepasseerd en om 4 uur zijn we al bij de steiger in Grisolles. Helaas, die ligt vol. Alleen de Allegro krijgt er nog een plekje. We besluiten door te varen naar Montech, daar weten we een plek  (vlak bij ‘t einde van het Foret de Montech), waar een soort kade is met ruim voldoende diepte voor ons bootje. Het is daar doodstil, ’s nachts aardedonker en geen fietspad aan de aanlegkant. 2 Uur later arriveert de Winterthur. We blijven hier uiteindelijk 3 dagen, dinsdag en woensdag met prachtig weer en in de volle zon, donderdag  bewolkt en regelmatig flinke buien, reden waarom we vrijdags maar doorvaren naar Lacourt St. Pierre.
Dindagmiddag was S. op het lumineuze idee gekomen om onze ankerpennen rood te schilderen, zodat ze beter opvallen voor voorbijgangers. Dat komt mij (als schilder) dus duur te staan als ik ze woensdagochtend voor de 2e keer wil schilderen. Weer verdraai ik mijn rug en een uurtje later is die zo stijf als een plank. Hoofdzakelijk een spierkwestie, maar knap pijnlijk en je loopt uiterst moeizaam en zo krom als een hoepel. Tot overmaat van ramp melden onze buren dat die felrood gekleurde ankerpennen ernstig aan een kerkhof doen denken. Nou ja, zo heb je nog wel wat lol van je werk.
Vrijdagochtend gaan we dus door naar Montech, d.w.z. èèn sluisje door, dan ben je in het dorp Montech, 500 mtr verderop is de ingang van het kanaal naar Montauban en op dat kanaal is na 3 km een prachtige aanlegplek bij het dorp Lacourt St Pierre (water en electra voor het niet geringe bedrag van € 3,- per nacht). Vervolgens blijken we nog met onze neus in de boter te vallen: het jaarlijkse feestweekend van het dorp. Kermis, elke avond een andere band, zaterdagavond repas ‘moules et frites’ en zondagavond repas ‘menu champetre’, afsluitend een ‘feu d’artifice’. Niks geen overlast (alles stopt om 24 uur), heerlijk gegeten en het vuurwerk was nog mooi ook.

jonge meervallen, in een merkwaardige samenlevings vorm

Het weer wordt dezer dagen al maar mooier, temperatuur binnenboord met regelmaat boven de 30 graden. Ik roep altijd: “het is pas echt warm als ik na het douchen bij het afdrogen alsmaar door ga omdat ik niet merk dat het lijf nat blijft omdat ik weer sta te transpireren”. En dan te bedenken dat we de maanden juli en en augustus nog te goed hebben. Wat hebben we het toch goed.
Maandagochtend bedenken we dat we nog maar een extra dagje op deze paradijselijke plek blijven om bij te komen van alle inspanningen. Maar als we dinsdag einde ochtend willen vertrekken naar Castelsarassin worden we verrast door een cameraploeg van de Franse televisie, die ons schip wil gebruiken voor een reportage over het goede leven op de Franse kanalen en tenslotte ook nog een interview op willen nemen. En dat met mijn Frans!!. Meer daarover volgende week.

REIS 2009

VRIJDAG 12 JUNI TOT EN MET ZONDAG 21 JUNI

Inderdaad, vandaag (vrijdag 12) schitterend weer. S. laat de wasmachine overuren draaien.
De Progres liet gisteren weten dat ze een stuk of wat sluisjes achter ons liggen en daar het weekend blijven. Maar wij weten dat de schipper jarig is, dus een goede reden om tegen borreltijd de fiets te pakken en hen op te zoeken.
Die avond is het pleintje aan de haven fel verlicht en blijkt er een petanque tournooi te zijn. Er wordt fanaat en luidruchtig gespeeld tot middernacht, dan dooft de verlichting, trekken de spelers zich terug in de plaatselijke kroeg en laten ons de stilte.

3 schippers op het leugenbankje in Segala

Zaterdagochtend moeten we om 9 uur allemaal losmaken en gaan varen, omdat de kade waar we aan liggen eigenlijk van een bootverhuurbedrijf is en de huurboten die nu terugkomen (het is wisseldag) er moeten liggen. Maar onze vaarvreugde is van korte duur. Een uurtje later, deelt een sluiswachter mee dat we vermoedelijk de volgende sluis vandaag (en mogelijk ook morgen) niet kunnen passeren: “grève”. Eerlijk gezegd wel een paar jaar geleden dat we dat eerder meemaakten. Maar in Frankrijk moet je er altijd rekening mee houden. Het enig spannende is dan altijd, hoelang gaat het duren. Meestal wordt er maar 1 of 2 dagen gestaakt, maar je weet het nooit zeker. Nou ja, de aanlegplek was goed, het weer prima en voorlopig nog genoeg te lezen.
De volgende ochtend verschijnt er een vrolijke sluiswachter met de vraag of we gisteren een rustige dag gehad hebben en de mededeling dat de vaart vandaag weer normaal is. Een paar uur later meren we af in Gardouch, ook al zo’n minidorpje aan het kanaal met enkele tientallen meters kade. Achter ons meert de Allegro af en daarachter een huurboot. Na de lunch verwijnt de huurboot en kan de Winterthur, die bij ons opzij was gekomen, op die plek liggen. Daarmee is de kade dus vol. We bijven maar een dagje extra in deze oase. De middag daarop arriveert de Progres, die duidelijk aan een inhaalrace bezig is en gaat bij de Winterthur opzij. We proberen met vereende krachten de mast van de Progres overeind te zetten (daar is vorige week een windmolen op geinstalleerd) en dat lukt uiteindelijk ook wel, maar de conclusie is toch dat er wat extra voorzieningen aangebracht moeten worden voordat H.& C. dat klusje samen zullen kunnen klaren.

mast met windmolen overeind zetten

Dinsdagochtend vertrekken wij naar Ayguesvives, de Winterthur vaart iets verder door naar Montgiscard en de Progress blijft nog een dagje liggen. Best wel grappig, zo vaar je dan weer alleen, dan weer met deze of gene samen. Soms zie je elkaar weken niet, dan weer dagen achtereen elke dag, maar iedereen trekt altijd zijn eigen plan. Met regelmaat doe je weer nieuwe kennissen op. Soms (gelukkig) zie je ook dagen lang eigenlijk niemand als je ergens in the middle of nowhere gaat liggen.
(Voor een foto van die schitterende plek bij Ayguesvives zie het verslag van het vorig jaar).
Woensdag varen we naar Vic, met een redelijk mooie stenen kade net voor de sluis, maar bijna volledig overwoekerd met hoog gras en allerlei onkruid en naar later (op de avond) blijkt met veel vliegend en stekend ongedierte. Ongetwijfeld is ook het vochtige, warme weer daar debet aan. Maar we lopen wel aardig wat steken op.
Donderdagochtend door naar Toulouse. De laatste 8 km tot aan de jachthaven in het centrum ligt al sinds jaren aan een kant vol met hier en daar wel een enkel aardig bootje, maar voornamelijk met spul varierend van ongelooflijke rotzooi tot puur wrakhout. Het schijnt niemand te deren.

begin woonschepen kade Toulouse

Dit stuk is vrij smal en tot overmaat van ramp zijn ze er ook nog aan het baggeren, waarbij ze overigens talloze fietsen, motoren, koelkasten, winkelwagentjes en wat niet allemaal naar boven halen. Het lijkt Utrecht wel. Tot 2 keer toe hebben we bijna een aanvaring met een duwertje met een geladen bak met bagger en zooi die zonder ook maar iets snelheid te minderen doorvoeren in het hier toch al smalle kanaal . Die lieden hebben absoluut geen benul van wat ze veroorzaken, eentje liet nog hooguit 20 cm tussen de bak en ons bootje, terwijl ik strak tegen de (gelukkig al gebaggerde) kant lag.

duwertje met baggerbak

Overigens wel een heel apart baggerscheepje, waar we ook maar net voorbij konden komen.

baggerschip model Toulouse

Het is maar goed dat we gereserveerd hebben in de haven van Toulouse, Port Saint Sauveur: het is er bomvol, nog nooit zo druk gezien. Maar de altijd vriendelijke Sylvianne heeft het weer uitstekend voor elkaar en we krijgen alle 3 een prima plek. Werkelijk fantastisch zoals Sylvianne deze haven bestiert. Ik heb ze overigens nog nooit zo druk gezien met het vriendelijk doch zeer gedecideerd wegsturen van allerlei lieden die proberen aan te leggen maar niet gereserveerd hebben. Overigens opvallend: er liggen dit weekend maar liefst 8 Nederlanders in deze haven, het aantal Engelsen neemt duidelijk af. Slaat de crisis bij hen toch harder toe als bij ons?

jachthaven centrum Toulouse

Het weekend wordt doorgebracht met zo nu en dan een drankje bij en met de diverse goede bootjesvrienden, bezoekjes aan de stad, een heerlijk etentje met Sj.&L. in een prima restaurantje vlak bij de haven (Bistrot de l’Etoile, een aanrader), kennismaken en babbelen met andere havenbezoekers en natuurlijk een uitgebreid bezoek aan de grote zondagmarkt.
Zaterdagavond verrassen Sj.&L. de kleine vriendenkring met een heerlijke frites-maaltijd. Ja, we zijn vandaag al weer 2 maanden onderweg en dit waren dus onze eerste frieten. We blijven toch ook nog een beetje Hollanders.

onze kok, meester chef friet bakker

Komende week trekken we weer verder, richting Moissac.

Tot slot  van dit bericht even heel iets anders: ik zou eigenlijk best graag een indruk willen hebben of er mensen zijn die met enige regelmaat dit verhaal volgen. Log in en geef een reactie, of stuur direct een mailtje.

REIS 2009

DINSDAG 2JUNI TOT EN MET DONDERDAG 11 JUNI

Dinsdagochtend zijn alle wassen gedaan, watertanks tot het randje gevuld en de accu’s maximaal geladen. Het verkeerslawaai gisteren en vannacht viel overigens erg mee. Kennelijk is 2e Pinksterdag inmiddels ook hier een erkende feestdag geworden, alsof ze er al niet meer dan genoeg hebben. Maar wie zijn wij om ons daarover druk te maken; wij die immers helemaal geen werkdagen meer hebben. We vertrekken richting Castelnaudary.
Het weer is schitterend en een paar sluizen verder bedenken we dat genieten van de zon toch ook z’n aantrekkelijke kanten heeft en we stoppen net boven de sluizen van Herminis. We genieten van de rust en de stilte, op afstand horen we soms de trein van de lijn Marseille - Bordeaux. Hier en daar is een boer bezig in de welhaast onafzienbare wijnvelden. Wat betreft de huurboten is het overwegend rustig, al begrijpt het merendeel van hen niet wat ze soms met hun “waterpiratengedrag” voor schade aanrichten aan oevers, kades en andere boten, maar vooral (en gelukkig meestal) aan hun eigen boten.

wijnakkers zover het oog reikt, al hele kleine druifjes zichtbaar

Als we donderdag laat op de ochtend vertrekken blijkt er in een van de autobandjes, die we altijd tussen de boot en boomwortels hangen, een prachtige (volgens S. ongeveer 25 cm) grote krab te zitten met mooie rood met wat groen gekleurde scharen. Helaas geen foto kunnen maken: toen ik dat wilde doen tijdens een wat langer stuk tussen 2 sluizen bleek het dier het kanaalsop weer opgezocht te hebben.
We overnachten in Bram, het weer is even wat minder. Bewolkt met zo nu en dan wat spetters.  De volgende dag waait het schuim uit mijn snor, we leggen al snel na de lunch aan (boven sluis Saint Sernin) voor de nacht en liggen nog geen 10 minuten vast of we krijgen een (onweers)bui over ons heen met werkelijk fantastische slagregens. Je kon de overkant van het kanaal niet meer zien!!

bijna een kanaal naast het kanaal

Zaterdagmorgen, grotendeels in de stromende regen, de laatste 5 km met 10 sluizen naar Castelnaudary in precies 2 uur afgelegd. Helaas onze vertrouwde sluiswachter niet gezien die bij vorige passages altijd werkelijk super heerlijke appeltaart op de sluis verkocht . De enige appeltaart die ik ooit lekker gevonden heb.

4-traps sluis, alle deuren open, behalve (gelukkig) de bovenste

Aan de kade zijn nog diverse plekken vrij en we meren af ongeveer 50 mtr achter de….. Winterthur. Vorig jaar was hier overal water en stroom (nieuw) aangelegd, maar dat is inmiddels allemaal weer afgebroken, want het moest nog mooier worden. Alleen is er helaas nu nog bijna niets klaar. De capitainerie (klinkt toch echt duizend keer beter als: het havenkantoor) is ook grondig gerenoveerd, ziet er prachtig uit en wordt gerund door een havenmeesteres die inderdaad veel mooier is dan (die van) vorig jaar.
Vandaag is zoonlief (St.) jarig en na enkele pogingen (wij proberen het vaak te vroeg) lukt het S. om hem te bereiken zodat we onze oudste kunnen feliciteren.
Zondag rommelen we gezellig wat rond, komen Sj.&L. tegen op zoek naar een restaurantje en eten gezamenlijk bij een pizzeria die vooral gespecialiseerd blijkt te zijn in eend. De voor deze streek beroemde cassoulet, een soort stoofpot van bonen, eendebout en varkensvlees zullen we op de terugtocht wel weer eens proberen. Is meer geschikt voor koudere dagen.
Maandag en dinsdag samen met Sj. in diverse winkels op zoek naar een ventilator voor in hun voorpiek, waar de generator wat meer behoefte aan frisse lucht heeft. Uiteindelijk gevonden. Het aansluiten blijkt lastiger dan gedacht doordat de installatie tekening niet overeenkomt met de werkelijke uitvoering. Frans grapje?

avond in Castelnaudary

Woensdagochtend in alle vroegte een hoop lawaai: jawel ze gaan vandaag de hele straat naast de aanlegkade asfalteren. Dus snel water getankt en wegwezen. Het schip is nog steeds mooi wit en we hebben nog geen behoefte om de gangboorden vol met teerspetters te hebben. Doordat nu bijna iedereen vertrekt schiet het met de sluizen niet zo op. Pas na de lunch komen we bij de laatste opgaande sluis, ook dit jaar weer het hoogste punt van de reis: 196 meter boven de zeespiegel. De Winterthur meldt dat er nog plaats is aan de kade in La Segala, 3 km verderop, met stroomaansluiting. Maar als we daar aankomen is die plek net bezet door een huurboot en we gaan dus weer terug naar de net genomen sluis, waar je ook prima kunt liggen, maar geen electra is.
Zo langzamerhand hebben we wel behoefte om een nachtje aan de stroom te liggen. De laatste keer was ruim een week geleden en met alle bewolking doen de zonnepanelen niet veel. Bovendien wil S. wassen en dat trekt de omvormer niet.
Donderdagochtend krijgen we een sms dat er nu weer plek is aan de kade in Segala en een half uur later liggen we aan de stroom en krijgt alle 220V apparatuur, telefoons, tandenborstels, laptop, batterijladers, portofoon, scheerapparaten, looplampen enz.weer voeding. Ik heb laatst geteld: inmiddels hebben we 12 verschillende adaptors aan boord. Hoezo standaardisering?
Helaas blijft er voortdurend regen dreigen, maar de weersvoorspelling voor morgen is geweldig, dus stellen we het wassen maar uit tot morgen.
Komende week varen we, redelijk langzaam, door naar Toulouse.