ms artemis

Op maandag liggen we nog steeds op de mooie aanlegplek aan het begin van het zijkanaal naar Montauban. Zie de foto van vorige week.
Het merkwaardige gevoel begint zich van ons meester te maken dat de vakantie dit jaar toch wel erg kort gaat worden (met excuses aan de werkende lezers die het met een paar weken moeten doen), want in de afgelopen maanden is er wel het nodige geklust, nieuwe dingen gemaakt en zo, maar nauwelijks iets aan onderhoud gedaan. Dus beginnen we maar eens aan het preparen van enkele plekjes waar het verfwerk beschadigd is. Zeker als we nog een (of meer) jaar hier in dit zalige klimaat willen blijven, zullen we toch elke beschadiging, hoe klein ook, zorgvuldig moeten repareren om te voorkomen dat we straks hier (in Frankrijk) ‘groot onderhoud’ moeten plegen.
En het is duidelijk alweer eind augustus: de zon staat een stuk lager, de dagen worden merkbaar korter, de nachten aanmerkelijk koeler (vanochtend 15 graden in de kajuit), de dekken zijn s’ochtends drijfnat en er valt beduidend meer blad van de bomen. Dus de tijd die je op een dag ter beschikking hebt om te schilderen is maar zeer beperkt: om 11 uuur is het dek nauwelijks droog en om 19 uur staat de condens er al weer op.  Dus schilderen kan alleen tussen 12 en 15 uur, mits het niet super zonnig is want dan is het dek te heet en kan het sowiezo niet.
Dinsdag was het super zonnig en toen dus maar (voor het eerst weer samen) met de fietsen een wat grotere afstand (40 km) afgelegd. Zijn in Castelsarassin gaan kijken of daar nog plaats is in de haven. Daar vindt n.l. op donderdag een van de grootste markten uit de streek plaats, zeer de moeite waard. Helaas ligt de haven afgeladen vol, er is nog èèn, niet bijster geschikte plaats over. Dus dat wordt een gokje, want het is nog een dag varen en reserveren daar doet madame Maitie niet aan.
Opvallend detail overigens: vrijwel alle havens worden hier gerund door vrouwen, met strakke hand, niet altijd even zakelijk, maar uiterst vriendelijk. Dat niet zakelijk is overigens een typisch Frans fenomeen: als een Fransman een plek in een haven heeft is die van hem en ook als hij 3 maanden weg is blijft het zijn plek en mag daar niemand liggen.
Woensdag naar Castelsarrasin gevaren. We hebben geluk, nog èèn plek vrij.
Donderdags naar de markt, tot onze verassing was er vandaag ook een pluimvee- en aanverwante artikelen markt. Deed hier en daar erg denken aan markten zoals je die hebt in meer tropische streken.

Vrijdags voor de afwisseling weer wat cultuur gesnoven en een uitgebreid bezoek aan de Saint Sauveur kerk gebracht. Zou al bestaan sinds 961 en is herbouwd in 1254. Dit soort kerken heeft altijd weer aangebouwde stukken van eeuwen later. Wat mij iedere keer weer opvalt is dat de Fransen bij restauraties van dit soort gebouwen er kennelijk geen enkele moeite mee hebben om moderne materialen in de plaats van oude te stellen. Maar het wordt daar bepaald niet mooier of indrukwekkender van. Overigens had deze kerk een prachtige schatkamer en erg bijzonder meubilair uit de 17e eeuw, afkomstig uit een Benedictijner abdij.

Zaterdag hebben we de hele dag zelf kleine restauraties aan het verfwerk van onze trouwe Artemis uitgevoerd. De schade veroorzaakt door de huurboten is helemaal weggewerkt. Maar wat enkele onbetekenende scheurtjes in het lakwerk van het vrijboord leken te zijn, bleken toch plekken waar in vroeger tijden weer veel te ruim plamuur is gebruikt, die dan uiteindelijk toch weer los gaat. We proberen dat liefst zonder plamuur te herstellen, maar helaas lukt dat niet altijd helemaal. En het weer is er eigenlijk te warm voor: deze avond hebben we tot diep in de nacht in zwemkleding buiten gezeten.
Vandaag, zondag 31 augustus, in de namiddag naar Moissac gevaren. Hier willen we een paar dagen blijven liggen om te fietsen en te wandelen. In tegenstelling tot de hele afgelopen week vandaag nauwelijks zon. Maar na een week met temperaturen van rond 35 graden binnenboord is èèn (?) dagje met 28 graden ook wel lekker. Tot volgende week.

Ter info:  In geval er verkleinde foto’s in/tussen de teksten staan, kun je die vergroten door er op te klikken. Je komt vervolgens weer terug bij de tekst door het aanklikken van de ‘back’- of terug knop.
Reageren kan alleen via de ‘normale’ mail.

Het weekend blijkt een uitstekend moment te zijn om af te meren in de haven van Toulouse. Die ligt n.l. aan een vrij drukke boulevard waardoor er door de week (onbe)tamelijk veel verkeerslawaai is maar in het weekend valt dat reuze mee. Het zal ook wel geholpen hebben dat half Frankrijk met vakantie is.
In de haven liggen meerdere schepen met de vlag van Zuid-Afrika. Tot vorig jaar wist ik niet eens hoe die vlag er uit zag, maar de toename is opvallend. Het merendeel is Engels natuurlijk. Overigens is 95% van de niet-huurschepen van Nederlandse makel(aard)ij. Wat daarbij opvalt is dat de meeste nieuwe eigenaren de “oude” plaatsnaam gewoon op de spiegel laten staan en een flink aantal zelfs de Nederlandse vlag blijft voeren. Erg duidelijk waarom zijn ze niet, dus het zal wel fiscale redenen hebben.
S. heeft op zaterdag de kont (van het schip) en het roer geschuurd en gelakt. Dat quasi-hout staat best erg mooi maar is ook knap bewerkelijk. Maar wel heel fijn dat ze weer kan schilderen.
Zondagochtend naar de markt geweest, zondagavond heerlijk gegeten in een restaurantje vlak bij de Garonne, waar je je haast in een Utrechtse werfkelder waande.

De Marie Therese (1855), de laatste wijnbarge.

Maandagochtend bij madame Sylvianne het havengeld voldaan en op weg richting Montech en Montauban. Het eerste stukje (feitelijk het laatste stuk van het Canal de Midi) is onvoorstelbaar smerig, elk moment moet de schroef uit z’n werk gezet worden en het mag een wonder heten dat we er niets in gekregen hebben. Bovendien zijn we op een zeker moment over iets heen gevaren waarbij we centimeters omhoog getild werden en nog net niet stil kwamen te liggen. Zou me niks verbazen als er een auto in het kanaal heeft gelegen.  De vele bruggen met hun over het algemeen niet bijzonder verzorgde onderhuurders/bewoners maken de stad er ook niet fraaier op. Na 3 sluizen, bediening sinds dit jaar op afstand met videocontrole en tergend langzaam, ben je dan ineens uit de stad. Meteen een haakse bocht met lekker veel stroming en we zitten op het canal latéral à la Garonne.
27 km, 9 sluizen en een warme dag verder zijn we dan in landelijk, rustig gebied. Toch altijd weer lekker om de stad uit te zijn.
Dinsdag door naar onze favoriete plek vlak vòòr Montech. We hebben daar al een paar keer gelegen: net diep genoeg aan de kant, in the middle of nowhere, absoluut doodstil, s’avonds geen lamp te zien, overdag een enkele fietser aan de overkant: “bonjour” roepen we wederzijds zo zachtjes mogelijk. Ik zou er weken kunnen liggen. S. korter!

Maar we hebben inmiddels een afspraak. Dus woensdag het volledig gerenoveerde en geautomatiseerde zijkanaal naar Montauban gevaren (10 km, 9 sluizen) en aangelegd in de splinternieuwe, net geopende en nog wel wat sfeerloze haven met overigens goede voorzieningen, van Montauban. De trein komt wel redelijk dicht langs, maar een mens kan ook niet alles hebben en om een of andere reden ergeren Franse treinen veel minder dan Nederlandse. Volgend jaar zou het mogelijk moeten worden om vanuit deze haven via een dubbelsluis naar de Tarn te schutten en ongeveer 40 km stroomopwaarts richting Toulouse te varen. Kon wel eens interessant zijn omdat dit vrijwel zeker voor huurboten niet zal worden toegestaan.

Donderdag komen J & Y op bezoek en brengen de post mee uit Driebergen en iets erg lekkers uit Albi.  Zij kamperen daar en het is niet al te ver van ons vandaan.  S. heeft een heerlijk etentje klaargemaakt en we worden weer helemaal bijgepraat over het Driebergse gebeuren. Erg gezellig, J. wilde graag met daglicht weer terug rijden, maar dat is niet gelukt.

Vrijdag nog wat rondgekeken in Montauban, een typische plattelands stad met aardig wat bezienswaardigheden en een rijke (protestantse) historie. Elke keer valt ons in het hele zuiden van Frankrijk op hoe godsdienstoorlogen in het verre verleden deze streken geteisterd hebben. Ik wist niet beter dat de kruistochten zich naar en in het nabije oosten hadden afgespeeld, maar er zijn ook kruistochten naar dit gebied geweest.

Zaterdag teruggevaren naar het begin van het zijkanaal waar we een aardige aanlegpleg gezien meenden te hebben. Onderweg nog aangesproken door een Nederlands sprekend stel op de fiets. Komen we bij die aanlegplek, zit dat stel op een boot met een Nieuw Zeelandse vlag. Onmiddelijk weer in gesprek geraakt. Voornamen uitgewisseld. Blijken landgenoten die 23 jaar geleden naar Nieuw Zeeland zijn geemigreerd. Die avond zeg ik tegen S. dat ik het heilige gevoel heb dat ik de man ken en dat hij een collega-dierenarts is. Blijkt hij die avond tegen zijn vrouw precies hetzelfde gezegd te hebben; hij meende mij te herkennen aan mijn stem, maar twijfelde omdat de haarkleur niet meer overeen kwam met zijn herinnering.  Zondagochtend stapt hij op mij af met de vraag: “jij bent toch niet J. ……..” . “Ja, die ben ik wel’. Helaas voor mij, ik kon zijn achternaam onmogelijk bedenken. Hij noemt zijn achternaam en onmiddelijk is daar de herkenning. We zijn allebei in ‘70 afgestudeerd. Hij is in de praktijk gegaan en na verloop van een aantal jaren naar Nieuw Zeeland vertrokken. Ik ben naar de faculteit gegaan. We hebben elkaar dus 38 jaar niet gezien!! Nou, dan is er wel gesprekstof !!
Helaas moesten ze al weer snel vertrekken gezien hun verdere vakantieplannen. Ze hebben een ligplaats bij Sylvianne in Toulouse. Maar we zullen elkaar volgend jaar zeker weer ontmoeten en meer tijd maken om bij te praten. De wereld blijft toch verbazingwekkend klein.

Aanlegplek aan het kanaal naar Montauban.

Hoewel we op deze schitterende, super rustige plek (met stroom en water voor € 3,- per dag) officieel maar 2 dagen mogen blijven liggen, deelt de enthousiaste gemeenteambtenaar (sprak mij aan met ‘jeune homme’) die namiddag mee dat 4 dagen ook geen enkel probleem is. Het is fantastisch mooi weer dus we blijven nog even.

Ter info

Vooralsnog is het voor de lezers van deze website niet mogelijk om rechtstreeks op de site in te loggen / te reageren. Dat heeft meerdere redenen: ik ben niet dagelijks ‘in de lucht’ en dus niet in staat om reacties onmiddelijk te screenen alvorens zij aan de hele wereld getoond worden en verder ben ik er nog niet helemaal uit wat betreft de privacy kanten van het gebeuren. Wil je reageren dan stellen wij dat erg op prijs, maar doe dat via mijn ‘gewone ’mailadres.

Eerst maar even de tweede week vakantie

We zijn redelijk vlot doorgevaren, al hebben we zo nu en dan ook een dagje stil gelegen soms op werkelijk paradijselijke plekjes.

Vanaf de winterhaven tot aan Carcassonne was het behoorlijk druk met huurboten, met als inmiddels geaccepteerde onvermijdelijkheid dat er zo nu en dan iets mis gaat. Gelukkig tot nu toe maar 2 keer, overigens vrijwel identieke situaties: in de sluis kunnen ze de kop van hun boot niet aan de kant houden door de kracht van het instromende water en omdat ze niet weten hoe je een lijn met beleid kunt vieren. Als de boot dan voor steeds verder van de kant af gaat is er ineens geen houden meer aan en gaat ie dwars of bijna dwars en knalt dus tegen onze boeg aan.
Tot nog toe valt de schade wel mee, maar ja het betekent wel weer een paar uur werk: schuren, roestbescherming, schuren, gronden en tenslotte nog weer schuren en aflakken.

Tot onze grote verbazing boden de huurders in beide gevallen hun excuus aan. Komt zo’n huurbak overigens niet met een van de (overmatig) vele stootlijsten tegen ons berghout aan maar net ergens daartussen dan levert dat meestal een aardig stukje gekraakt polyester op. Er zijn dus ook nogal wat huurders die hun eigen risico niet terugkrijgen, tant pis.
Twee zaken vallen dit jaar duidelijk op: een te groot deel van de huurvloot ligt in deze 2 maanden voor de wal en er zijn minder “eigen boten” aan het varen.
Wat de verhuur betreft: ik kan me daar iets bij voorstellen gezien de exorbitante prijzen in het hoogseizoen, € 4.000,- per week (6 dgn) voor een schip van 12 meter. Vorig jaar was het in het naseizoen haast nog drukker dan in juli/augustus. Wat de eigen boten betreft, zou de prijs van de dieselolie van invloed zijn?  € 1,70 per liter is hier op dit moment gebruikelijk.
Maar goed, ons komt het wel aardig uit dat het wat minder druk is want daardoor is het sluizenwerk voor S. allemaal net iets minder hectisch. En inmiddels hebben we 59 opgaande sluizen en 16 afgaande sluizen achter ons gelaten en liggen we lekker in Toulouse. Hetgeen ook betekent dat we vanaf nu weer ‘normale’ rechthoekige sluizen hebben in plaats van die toch lastige eivormige sluizen.
Overigens gaat het met Sanne steeds beter, de eerste dagen was het sluizenwerk toch nog wel knap zwaar, maar geleidelijk wennen de bewegingen weer en oefening baat naast kunst kennelijk ook kracht. Wellicht dat de zelfbedachte trainingsinstallatie hierbij helpt.

Verder valt er over de afgelopen 2 weken  weinig te melden. Het weer is redelijk warm en meestal zonnig, al hebben we toch ook wel een paar forse (onweers)buien over ons heen gehad. We hebben bewust gekozen voor een snelle tocht naar Toulouse met weinig verkennende bewegingen in en naar de omstreken; voorbij Toulouse is het meestal een stuk rustiger. Komende weken zal het tempo danig zakken en komen de fietsen en de wandelschoenen weer aan bod. Reisdoelen voor de komende week zijn Montech, via het Canal lateral a la Garonne en daarna Montauban dat weer aan een doodlopend zijkanaaltje van dat kanaal ligt, ongeveer 40 km ten NW van Toulouse.

De laatste maand “in de ziektewet”

Achteraf bezien is dit als geheel toch wel de lastigste maand geweest. Tuurlijk, we waren vreselijk blij dat de breuk goed of althans redelijk genezen en die rontgenfoto was echt een opluchting.

Maar er zouden volgens de chirurg nog tenminste 20 fysiotherapie behandelingen nodig zijn alvorens er weer sprake zou zijn van een redelijk functionerende arm. Dus hadden wij snel uitgerekend dat die behandeling tot en met 1 augustus zou duren. Het lukte bijna nooit om die behandelingen of heel vroeg of heel laat te krijgen, zodat bijna alle dagen gebroken werden door die behandelingen.
Steeds duidelijker werd ons ook dat Port la Robine een echte winterhaven is en nauwelijks geschikt om in de zomer te verblijven. De naastgelegen silo loeit dag en nacht door en de eveneens naastgelegen cementfabriek werkte 24 uur per etmaal non stop 6 dagen in de week. Samen leverden ze dus vreselijk veel lawaai op, ongelooflijke hoeveelheden stof en enorm veel vrachtverkeer.
De eerste weken heb ik eigenlijk nauwelijks tijd gehad om daarop te letten, maar langzamerhand waren alle denkbare klussen in en aan het schip wel uitgevoerd, begon S. haar “eigen” (ik bedoel natuurlijk “gebruikelijke”) taken weer over te nemen en dus heb je meer tijd voor jezelf en dan begint dat voortdurende lawaai mij steeds meer te irriteren.
Bovendien was ze al die tijd niet meer in een supermarkt geweest en dat moest natuurlijk gecompenseerd worden. Samen winkelen heb ik echter nooit leuk gevonden en om de een of andere reden duurt dat ook minstens twee keer zo lang als wanneer ik alleen ga.
Gelukkig hadden we de auto en zijn we nog een keer of wat naar het strand geweest. Dat ligt weliswaar op ongeveer 35 km afstand, maar dat hadden we er graag voor over. Daar was overigens nog een goede reden voor: in en rond de haven waren onvoorstelbaar veel vliegen: sloeg je er een dood dan kwamen er wel 100 op zijn begrafenis. Niet te harden. Uiteindelijk moesten we zelfs binnen eten. Ik vermoed dat deze plaag vooral te maken had of op z’n minst versterkt werd door een vlak in de buurt rondzwervende kudde schapen van bijna 1400 dieren. Die kudde heeft een week op hemelsbreed 400 mtr afstand gestaan omdat de herder z’n enkel verstuikt had.
Een zeer welkome onderbreking en verder ook een supergeslaagd weekend hadden we precies in het midden van de maand. Onze goede vrienden H&I meenden dat als we ooit een goede reden èn de mogelijkheid hadden om hen in hun huis in de Provence op te zoeken dat dan nu was. Op vrijdag de therapie vroeg kunnen regelen en op richting Nice. Ze wonen in de buurt van Lorgues in een schitterende villa, kun je echt geen vakantiehuis noemen, voorzien van alle comfort met een paradijselijk uitzicht over het dal en niet te vergeten een perfect zwembad. Al was het water (26°) voor mij aan de frisse kant, maar ja, koukleum hè.

Voor S. bood het zwembad een perfecte extra oefenmogelijkheid voor de schouder en die heeft ze dan ook intensief benut. We kennen H&I al zo’n 40 jaar, studievrienden sinds heugenis en het is altijd weer even gezellig. Werden we bovendien nog extra verwend met een etentje buitenshuis en met een bezoek aan de quattorze juillet receptie van de plaatselijke burgervader, die daarvoor gewoon al zijn dorpelingen uitnodigt. Door die 14e juli konden we dus ook een extra lang weekend in de Provence hebben, want op die dag werken ook de fysiotherapeuten niet. Dus hoefden we pas die maandagmiddag weer naar “huis” toe.
Al met al een heerlijke onderbreking van die lange maand.

Wat overigens ook uiterst genoeglijke en smakelijke onderbrekingen zijn geweest zijn de maaltijden en het natafelen op de dondermiddagen bij de familie T. aan boord. Hun schip ligt in het kanaal om de hoek van onze haven. Met dat schip hebben ze tot voor enkele jaren gecharterd. Nu dat is gestopt en zij daar een vaste ligplek hebben hebben zij de traditie ingesteld om elke dondermiddag een maaltijd te bereiden voor een groep van ongeveer 15 a 16 personen (na aanmelding tegen een werkelijk minimale vergoeding). Wij mochten vele malen hun gast zijn. Het leuke is ook dat je daarbij steeds weer andere mensen omtmoet, niet alleen bootjesvolk, maar ook mensen die in de buurt wonen of met vakantie zijn.

En zo werd het tenslotte 1 augustus. In de dagen ervoor hebben we zeer nuttig gebruik gemaakt van de auto door ruim victualien in te slaan zodat we in de komende maanden veel minder dan gebruikelijk zware/omvangrijke dingen met de fiets of te voet naar het schip hoeven te slepen. Enkele bezoeken aan verschillende wijnboeren hebben zeker deel uitgemaakt van dit bevoorradingsprogramma.

Eindelijk zijn we dan vertrokken op vrijdag 1 augustus vanuit onze winterhaven Port la Robine ongeveer 20 km NW van Narbonne.

We varen op dit moment redelijk stevig (1 dag varen, 1 dag afkoelen) door (richting Toulouse), om zo snel mogelijk uit de topdrukte te zijn. Het oorspronkelijke plan om naar de Lot en de Baise te gaan is niet meer realiseerbaar. Zijn wrs zondag 17 augustus in Toulouse.

Deze conclusie levert tevens een besluit: we zullen het schip nog tenminste een, mogelijk 2 en misschien wel 3 jaar extra in het Zuid-Franse laten. En we laten het schip niet alleen!

Inmiddels zal iedereen wel de oorzaak weten van ons extreem lange verblijf in de winterhaven, (de zomer is alweer half voorbij): S. brak haar L arm op een uiterst ongelukkige plek.
Eerst nog even iets over de nu gelukkig achter ons liggende periode.
Donderdag 24 april vlogen we vanaf “Brussel Zuid” naar Carcassonne, nadat we uiterst luxueus naar Charleroi warengebracht door zoonlief J. die een dagje vrij had kunnen regelen.
In Carcassonne opgehaald door S&L die met hun boot ook in onze haven liggen en daar overwinterd hebben. Dus een riante heenreis.
Het schip lijkt onvoorstelbaar smerig, maar tot onze verbazing is alles redelijk makkelijk schoon te krijgen. M. en H. zorgen nog voor een gezellig intermezzo, brengen wat spullen mee en blijven een nachtje over. Na precies 1 week hard werken is alles weer spic en span, alle apparatuur aangesloten en alle systemen werken tot tevredenheid. Natuurlijk gebeuren daarbij kleine incidenten: het op druk brengen van de waterleiding, terwijl je niet in de gaten hebt dat de kraan van de de wasmachine nog niet is dichtgezet. Dat kost dus een paar uur dweilen tussen de spanten. Maar per saldo is de conclusie dat 6 wintermaanden in Zuid-Frankrijk het schip veel minder kwaad doen dan in Nederland.

Klik op de afbeelding voor een grotere versie

Donderdag 1 mei waren we klaar, wilden het weekend nog diverse bekenden in de omgeving dag zeggen en dan maandagochtend vertrekken richting Toulouse. S. gaat na het eten nog een wandeling maken. Tegen 21.30 uur komt ze, krimpend van de pijn terug; gestruikeld over een boomwortel en de bovenarm doet zo vreselijk pijn. Eenvoudig veterinair onderzoek levert een snelle diagnose: arm gebroken in het allerbovenste deel. Maar ‘hoe gebroken is gebroken’ is dan de vraag. S&L brengen ons naar het ziekenhuis in Narbonne, alwaar we na 2½ uur wachten eindelijk de diagnose bevestigd krijgen: bovenarm gebroken net onder het schoudergewricht, enige infractie, niet al te veel dislocatie. Advies: koop morgen bij de apotheek een soort harnas, draag dat tenminste 6 weken, laat over 4 weken voor de veiligheid even controle foto’s maken, als het erg pijn doet kan paracetamol geen kwaad.

Uiteindelijk zijn we tegen drie uur weer aan boord, zitbed geimproviseerd, S. aan de paracetamol, J. aan de whiskey.
Volgende dag een harnas gekocht bij de apotheek en de arm geimmobiliseerd, oftewel stijf tegen het lijf gebonden. S. heeft ontzettend veel pijn en kan en mag dus echt niets doen.
J. heeft geen centje pijn maar mag/moet nu plotseling alles doen: koken en de was doen zijn geheel nieuwe ervaringen, maar onder de bezielde (geen spellingsfout) leiding van S. komt er eten op tafel en was aan de lijn. Geen idee (ik dus) dat het leven van een schippersvrouw nog zo druk was.
Na verloop van enkele dagen werkt de paracetamol niet erg goed meer en wordt vervangen door iets sterkers, de whiskey werkt ook steeds minder doch vooralsnog wordt volstaan met een verhoging van de dosis. Waardoor we allebei weer wat aan slaap toekomen.

Goed ingepakt dat wel, maar bij 30°C niet fijn. Wassen lijkt het sleutel woord: het schip, de vaat, Sanne, de was, mijzelf etc. Dat alles dagelijks, overigens niet steeds in die volgorde.

Zo zijn we die eerste 4 weken doorgekomen. Geleidelijk wordt de pijn minder, het blijft half zittend slapen. Eurocross belt om de paar dagen of ze nog iets kunnen doen, complimenten voor deze service. Na de eerste dagen neemt C. (van een van de naburige Hollandse boten) S. met grote regelmaat mee voor kortere en langere wandelingen. We hebben trouwens van iedereen, zowel in de omgeving daar als de achterban in NL alle mogelijke hulp en belangstelling gehad en dat is hartverwarmend. Ook komen broer en schoonzus nog een avond en nacht logeren en brengen het restant van de spullen mee die we in het vliegtuig niet mee konden nemen.

27 Mei weer naar het ziekenhuis in Narbonne. Dan hebben we het een paar dagen moeilijk:
op de foto lijkt n.l. de dislocatie van de fractuur flink toegenomen en van botnieuwvorming is nog nauwelijks sprake. De chirurg – die overigens erg doet denken aan het grapje: wat is het verschil tussen God en een chirurg? Antwoord: God heeft nooit gezegd dat hij kon opereren – die chirurg dus is zeer stellig in zijn oordeel: “het gaat voortreffelijk, de extra banden om het bovenlichaam zijn alleen nog ’s nachts nodig, overdag alleen een mitella en starten met dagelijks fysiotherapie, zie u graag terug op 1 juli”. Na een week twijfel, veel overleg met de medische achterban in NL, besluiten we om te blijven en te starten met de fysiotherapie. Daar doen ze in Frankrijk niet moeilijk over: als jij niet naar de praktijk kunt komen dan komen wij toch gewoon aan boord.

	Links de foto van 27 mei die zoveel twijfel veroorzaakte, daarnaast de beide fysiotherapeutes aan het werk. Ik heb daar ook nog een filmpje van, maar daar zit tevens geluid bij (van S.) en het moet toch een beetje leuk blijven. Klik op de afbeeldingen voor grotere versies.

Inmiddels begint S. enige vaardigheid te ontwikkelen in het eenarmig koken en behandelen van de was en ik ken de inrichting van de Intermarché (5 km fietsen) uit mijn hoofd.
Dan komt er half juni plotseling een telefoontje: de zonen komen op 19 juni met de auto, blijven een paar dagen aan boord en gaan met het vliegtuig weer terug. Heel erg leuk want nu zien we de beide mannen toch nog een keer tijdens onze vakantie (of moet ik zeggen op ons zomerverblijf). Bovendien maakt het bij de hand hebben van de auto om allerlei redenen het leven toch wat aangenamer. En…. we kunnen nu ook 2 dagen varen, zoveel bemanning heb ik al jaren niet meer gehad. Donderdags komen ze aan na een vlotte heenreis, vrijdags zijn we naar Homps gevaren (maar 5 sluizen), heerlijk gebarbecued en geslapen, zaterdags weer terug naar de haven, zondag ochtend al om 6 uur (!!) uit de veren en naar het vliegveld van Carcassonne.
Zo heeft het breken van een arm toch ook nog zijn zonnige kanten.

Grootste voordeel van de auto: we kunnen nu naar de fysio-praktijk rijden, waar meer hulp- en trainingsmiddelen voorhanden zijn. Dus rij ik dagelijks met 2 dames naar die praktijk, want inmiddels heeft de vrouw van de havenmeester een nieuwe heup gekregen en wordt door dezelfde therapeutes behandeld. Veel ruimte voor omzwervingen in de buurt is er door die dagelijkse therapie niet, maar we kunnen toch een paar keer naar het strand en verder enkele domaines in de buurt verkennen (avec degustation). Want in die auto is op de terugweg in oktober toch plek zat.

Uiteindelijk wordt het 1 juli en gaan we opnieuw naar het ziekenhuis. Enorme opluchting: alles ziet er goed uit: geen banden meer, geen mitella meer en de fysiotherapeutes krijgen carte blanche voor de oefentherapie (tot dan toe was rotatie van de schouder niet toegestaan). Volgens de chirurg moet het met opnieuw 20 behandelingen ongeveer kunnen.

Nog even om volledig te zijn het weer:
Mei: nat en koud, regelmatig de kachel aan gehad.
Juni: eerste helft nat en niet koud, tweede helft wisselend met hele warme dagen.
Juli: eerste helft wisselend met hele warme dagen, daarna schitterend met temperaturen zoals het hoort, 25 tot 35 graden.

Binnenkort het vervolg.

Ook in Sallelles heeft het dit weekend gesneeuwd,  dus hier thuis is het wat aangenamer vertoeven.

Pasen 2008 : winterse buien, temperaturen tussen -5 en +5, het wordt tijd voor zon en warmte.

Donderdag 24 april vertrekken wij vanaf Brussel-Zuid naar onze boot. Jochem brengt ons naar het vliegveld. Vanaf Carcassonne zullen wij de reis nog moeten regelen. In elk geval verheugen wij ons er op weer naar het zuiden te kunnen.