Zaterdag 1 juni 2013
3 splinternieuwe hefbruggen in Montceau les Mines
Om 9 uur gaat de eerste van drie draaibruggen voor ons open. Daarna binnen telkens 100 meter nog van dat soort bruggen, alles op afstand bedient. Het weer wordt beter, wisselend bewolkt maar tenminste droog en hoewel de wind noord is stijgt de temperatuur naar wel zo’n 15 graden! De Levrek, een Engelse zeilboot vaart met ons mee. Zij hebben een paar jaar in Griekenland gevaren en zijn nu op weg naar huis. Maar ze hebben nog nooit in Franse kanalen gevaren, denken ook dat we niet samen in de sluizen kunnen, terwijl hun boot net 10 meter is. De manier waarop ze de sluizen nemen kost ons wel heel wat extra tijd. Hij legt aan, zij zet met een touw een leeg krat op de kant, waarop ze dan af kan stappen, vervolgens brengt ze lijnen naar voren en naar achteren uit plus een derde lijn naar het midden, daarna klautert ze via het krat weer op het schip en hengelt het krat weer binnenboord. Dan mag de sluis eindelijk bediend worden. Maar goed, allengs gaat het sneller en we hebben tenslotte alle tijd. De tocht gaat voorspoedig tot net de laatste vóór onze geplande aanlegplek, bij het plaatsje Genelard. De sluis staat open naar de verkeerde kant en het is inmiddels 1 minuut over 12. Dus een uurtje wachten want de lunchpauze is voor de meeste sluiswachters heilig. Ruim een uur later is de sluiswachter weer terug en kunnen we door. Inmiddels was er nog een jacht uit Etten Leur gearriveerd. Zij waren onderweg naar de Midi, maar hebben het bij Chalon sur Saône opgegeven: te veel stroom, onbetrouwbare betonning en enorme hoeveelheden troep in het water, met name drijvende boomstammen, die je door de golfslag nauwelijks ziet. Dus zijn ze bakboord uit het Canal du Centre opgegaan.
nog net een plekje in Genelard met stroom
Wij leggen een stukje voorbij de sluis aan, en vinden tot onze stomme verbazing een electriciteits paaltje, pal naast het schip. Te laat om de verder varende Engelsen te waarschuwen, want die voeren verder omdat ze beslist op een plek met stroom wilden liggen vanwege de kou. En leden dus kou, want waar zij uitkwamen was geen stroom.
Aan de overkant liggen een flink aantal supergrote (meer groot dan super) boten, vnl. Amerikanen en Engelsen, allemaal tot jacht omgebouwde Nederlandse ‘luxe motors’. Het zonnetje schijnt, er is veel minder verkeer langs het water dan in Montceau en een weldadige rust daalt over ons neer.
Vaartijd 4uur 40′, 18 km en 7 sluizen.
Zondag 2 juni 2013
de "Gretige Henriette"; hoe leg je een Amerikaan uit welke interpretatie aan deze naam gegeven moet worden
Koude nacht, stevige N wind en zonnig. Dus ideaal voor Sanne om de wasmachine weer uren le laten maken, zodat in de namiddag de lakens weer fris op de bedden kunnen. Eind van de middag zien we plotseling de “Gretige Hentriette” aan komen varen en aanleggen aan de overkant. Maar kennelijk een nieuwe eigenaar. Wij nieuwsgierig erheen: inderdaad. Pete en Sally hebben hun prachtige tjalk (moeten) verkopen, medical problems. De nieuwe eigenaar stelt zich voor als ‘Bill Post’, inderdaad, voorouders afkomstig uit Urk. Heeft nog een jaartje bij Baan gewerkt.
Ook aan hem uitgelegd hoe gretig Henriette was. Maar heel jammer, het schip is er behoorlijk op achter uit gegaan, overal komt roest onder het berghout vandaan. Een van de bekende zwakke plekken bij dit soort boten, vooral wanneer ze van staal en niet van ijzer zijn (zoals de onze).
Maandag 3 juni 2013.
iemand zin om mee te varen naar Sardinie?
Zelfde weer: koude nacht, stevige N wind en zonnig, dus waarom zouden we niet nog een dagje blijven. We lezen, luieren en lanterfanten wat. s’Middags samen een wandeling door het dorp. Langzamerhand zijn de temperaturen van dien aard dat ik ook uit de luwte van het schip durf te (wil) komen.
Dinsdag 4 juni 2013
Het weer wordt steeds beter. Tot zelfs 17 graden (juni midden Frankrijk!!). We varen daarom een hééééeel klein stukje verder. Welgeteld 3 km en 1 sluis verderop. In Palinges is een prima stukje kade, verder geen voorzieningen. Montceau was druk (met verkeer langs de oevers), Genelard al aanzienlijk minder en hier in Palinges heerst bijna een serene stilte. We genieten nu echt van de zon. Verder is er ook nauwelijks vaart, nooit meer dan 4 schepen per dag.
Vaartijd 1 uur 05”, 3 km en 1 sluis.
Woensdag 5 juni 2013
stiekem meeschutten (zoekplaatje)
Het is absoluut memorabel, vanochtend voor het eerst sinds we aan boord zijn, de kachel niet aangestoken. Het is prachtig tot zelfs warm weer. Het bovenluik van de voorhut wordt opengelegd om het vocht dat zich de laatste weken tussen het hout en de kitrand heeft opgehoopt te laten verdampen. Over enige dagen kan dan het herstelwerk beginnen. Sanne verkent de omgeving eerst wandelend en in de middag zoekt zij verkoeling op de fiets en bezoekt de tuin en het kasteel van Digoine. Palinges zelf heeft een mooie Romaanse kerk.
Vandaag komen er zelfs een zestal schepen voorbij, een klein Engels jachtje (misschien 7 meter) met twee mannen aan boord legt net vóór ons aan. Zij willen via Corsica naar Sardinie varen. Je moet maar durven. Voor ons onbegrijpelijk dat zij met een dergelijk scheepje op dit moment de Rhone met al de daarin drijvende bomen en laat staan de Middellandse Zee op gaan. Na het avondeten zitten we nog een poosje buiten te lezen. Ook voor het eerst deze reis.
Donderdag 6 juni 2013
n.a.v. het nieuws van deze week: wellicht een aardig optrekje voor een directeur van een Nederlandse zorginstelling?
Wij bellen de VNF en vragen of wij om 9.00 uur de sluis in kunnen en 10 minuten later staat de sluiswachter al op ons te wachten. Het is opnieuw rustig en zonnig, nauwelijks vaart en wij varen voorspoedig , met regelmatige controle van de sluiswachter die kijkt of alles goed gaat met de automatisering . Toen wij hier in 2005 (in de omgekeerde richting) voeren moesten wij vanaf het begin van het kanaal tot Monceau les Mines de sluizen nog met de hand bedienen. Rond lunchtijd zijn wij in Paray le Monial waar we wel wat schepen zien liggen maar in eerste instantie niet in de gaten hebben dat het de haven is. Een stukje verder moeten we toch concluderen dat het kennelijk wel de haven was. We draaien om en varen een stukje terug om aan te leggen achter twee boten met de Ierse vlag. Het afgelopen uur heb ik het gevoel gekregen dat er iets in de schroef zit. Het schip trilt licht en zo nu en dan hoor ik iets tikken. Een en ander zit me toch niet lekker. Dus wat doet een schipper dan: hij gaat te water en controleert de schroef etc. Niets te vinden, alleen valt op dat de manchet die om het vrije stukje as zit niet meer zo makkelijk te draaien is als voorheen.
Sanne de stad in. Inspectie in de motorruimte levert ook niet echt iets duidelijks op, maar het valt me op dat de hoek van de Python-drive-as naar de koppeling groter lijkt geworden. Maar erg zeker weet ik dat toch ook weer niet.
Vaartijd 3 uur 30″, 19 km en 6 sluizen.
Vrijdag 7 juni 2013
ten bewijze (watertemperatuur < 20 graden)
Sanne ’s ochtends de stad in, ik geef het schip een uitgebreide wasbeurt. De aanlegplek is prima maar er is vreselijk veel verkeer over de weg aan de overkant. We besluiten om na de lunch een klein stukje (met 3 sluizen) verder te varen naar een plekje in the middle of nowhere, om te genieten van een nachtje absolute stilte. Maar op weg daarheen wordt het getril en getik in de machinekamer steeds erger. Opnieuw op onderzoek in de machinekamer. Eigenlijk is nog steeds hetgeen me het meest opvalt de vreemde hoek tussen de Python drive en de keerkoppeling. Maar wat me dan plotseling wel opvalt is dat als de koppeling van de vooruit in de achteruit wordt gezet het net is of de motor aan de achterkant iets wordt opgetild. Geen idee wat het is maar ik vertrouw het voor geen milimeter. We besluiten om met de laagst mogelijke snelheid door te varen naar Digoin en daar door een monteur naar de python drive te laten kijken.
open lucht mis vlak naast de haven in Paray le Monial
In de haven is het overvol en in eerste instantie leggen we aan op een plek met de kont aan de steiger en de kop vast aan een voorliggend schip. Na wat rondzoeken blijkt er net een brug verder nog een plekje te zijn, waar ook een van de twee Ieren van gisteren in Paray ligt. We denken dat die plek net lang genoeg is, maar natuurlijk is ie 20 cm te kort. Na het nodige gemanouvreer bedenkt de Ier plotseling dat hij nog makkelijk een meter vooruit kan en even later liggen we prinsheerlijk aan een mooie kade.
IK ga bellen met Nico, die normaal in Roanne ligt, hier ongeveer 50 km vandaan, of hij een monteur weet in de buurt die met dit type motoren en schepen vertrouwd is. Hij bezorgt me een adres hier 4 km verder op. Ik besluit daar morgen heen te fietsen. Verder varen durf ik niet meer, er is iets helemaal niet in orde, maar ik heb geen idee wat. De Ieren nodigen on uit voor een drankje, tesamen met 2 Ierse vrouwen die met hun schip ook juist zijn gearriveerd Het wordt gezellig en laat.
Vaartijd 3 uur 35″, 14 km en 3 sluizen.
Zaterdag 8 juni 2013
vrijwel afgescheurde motorsteun rechts voor
We verhalen het schip naar een iets ruimere plek, precies voor de capitainerie. De havenmeesteres hoort van ons probleem en adviseert dringend om supervoorzichtig te zijn met het door Nico aangegeven bedrijf. Ze heeft van allerlei problemen met de man gehoord vanwege slecht en onafgewerkt werk, tot aan rechtszaken toe. Ik raak nu toch wat in de zorg en besluit om dan maar eerst de monteur van het verhuurbedrijf tegenover de haven er naar te laten kijken. Krijg de belofte dat hij maandagochtend om 9.30 uur komt. Bel ondertussen met de thuiswerf en krijg van Jos te horen dat een probleem met de Python drive ook in Frankrijk op te lossen moet zijn. Na de lunch ga ik nogmaals op inspectie in de machinekamer en indachtig een opmerking van NIco over een controle van de motorsteunen, vind ik plotseling de oorzaak: beide voorste motorsteunen van de Mitsubishi zijn afgebroken. Wat kan er in vredesnaam gebeurd zijn en hoe moet dat hier in Frankrijk gerepareerd worden. De motor is aan de voorkant zeker 4 á 5 cm naar beneden gezakt en hangt los tussen de trillingsdempers, vandaar dat de hoek achter tussen de Python en de keerkoppeling dus inderdaad nadrukkelijk veranderd is. Weer herhaald bellen met de werf in Nederland. Een oplossing lijkt ver te zoeken. Maar dan komt Jos met een fantastisch voorstel. Hij gaat vanavond nog in Hardinkxveld bij de motor leverancier nieuwe steunen halen en komt dan maandag met een collega, met de steunen, met nieuwe trillingsdempers, en met lasapparatuur en de hele ratteplan naar Digoin. Het probleem is namelijk extra gecompliceerd omdat op de motorsteun rechts voor de dynamo is gemonteerd. Die moet dus eerst gedemonteerd worden, dan moeten op de nieuwe steun bevestigingspunten voor de dynamo gelast worden en daarna moet alles weer gemonteerd worden. Bovendien moet de motor (een paar honderd kilo) natuurlijk een end opgetild worden om de nieuwe steunen en trillingsdempers etc. te kunnen monteren. Voorwaar geen eenvoudig karwei. Maar het is wel een opluchting dat we de oorzaak nu weten. Al blijft de angst een beetje dat we (nu) nog niet zeker weten of de python drive beschadigd is. En de hamvraag is natuurlijk: wat heeft dit veroorzaakt. Ik maak nog wat foto’s van de steunen voor de zekerheid en stuur die naar Jos op. Ook hij en ook de leverancier van de motor hebben zoiets nog nooit gezien. De motor heeft inmiddels ruim 2400 uur gelopen als een tierelier. s’Avonds regent het flink.
Zondag 9 juni 2013
en hier de linker kant, volledig afgebroken
Bij mooi weer wachten we een dagje af op de dingen die komen gaan, of meer nog: op de mensen die gaan komen. Want morgen komen ook nog Sjaak en Lenie langs, op weg naar de Midi en die blijven een nachtje slapen.
Bij mij blijft toch nog wel enige ongerustheid of alles nu wel opgelost kan worden. Plus de hamvraag: wat kan de oorzaak geweest zijn. Zou de steun rechts voor toch geleden hebben van de continue trekkracht die de dynamo in zijdelingse richting heeft uitgeoefend? Het wordt morgen wel bloedspannend.