REIS 2009
MAANDAG 22 JUNI TOT EN MET MAANDAG 29 JUNI
Ditmaal slechts een kort verslagje, we zijn niet echt opgeschoten de afgelopen week, overigens geheel volgens planning. Voornaamste reden is dat we over een paar weken (in Agen) zoonlief op bezoek krijgen en dus alle tijd van de wereld hebben.
De uitgeslapenen onder jullie zullen natuurlijk direct opmerken dat we dat sowieso hebben en ook dat is waar.
'muziekdag in Frankrijk' klassiek ensemble op rondvaartboot
Maandagochtend bijtijds gestart (8.45 uur!). De Allegro heeft dan de lijnen al los en we varen gezamenlijk richting de eerste sluis, tegenover het station van Toulouse. Het beeld van de stad is wat minder fraai, overal liggen zwervers naast het kanaal te slapen, op de sluiskade zelfs een groep van 4 kerels, èèn vrouw en 3 honden (geslacht onbekend), dicht tegen elkaar vanwege de nachtelijke kou.
wat je zou kunnen noemen: 'enkele beter gesitueerden'
De hele omgeving is smerig, overal liggen uitwerpselen en op sommige plekken stinkt het erbarmelijk. Ook op het water drijft enorm veel troep, boegschroef dus alleen in uiterste nood gebruiken. Hoewel we in de sluis aanleggen op nog geen meter afstand van de groep slapers ontwaakt er geen een uit zijn bewusteloosheid, zelfs de honden niet. Gelukkig worden we snel afgeschut en wordt de omgeving geleidelijk iets minder triest. Na nog 2 sluizen komt het Canal du Midi uit in een havenkom die zijn water krijgt uit de Garonne en waar we dan stuurboord uit gaan, het Canal latéral à la Garonne op.
van 2 sluizen èèn gemaakt (Toulouse)
We willen vandaag naar Grisolles en dat betekent nu nog 30 km en 9 sluizen door een tamelijk troosteloos gebied, één groot conglomeraat van fabrieken, bedrijfsterreinen, snelwegen, spoorwegemplacementen, stank en herrie. Niet voor niets heeft Toulouse de naam de meest vervuilde stad van Frankrijk te zijn. Gelukkig is het is prachtig weer en samen met de Allegro schieten we redelijk op, totdat we bij sluis 5 komen. Dan blijkt dat men er nog steeds niet in geslaagd is de fout in de elektrische installatie van de sluis op te lossen. Dit is nu al 3 jaar onveranderd hetzelfde liedje: je bedient de signaleringsstang ongeveer 100 mtr vòòr de sluis, waarna de lichten op dubbel rood gaan en dat is het dan. Dus aanleggen, naar de sluis lopen en via de intercom melden: “l’ècluse est en panne”. Alleen dit keer hadden we dan nog de pech dat het gebeurde om 12.15 uur en dat betekent wachten tot 13.45, vanwege het heilige ‘arret de midi’. Als de sluiswachter dan eindelijk arriveert is het altijd hetzelfde ritueel: bedieningshok openmaken, gaan kijken hoe de lichten voor en achter de sluis staan, schudden aan de sluisdeuren en tenslotte de zaak maar op handbediening zetten. Als we dan eindelijk in de sluis liggen wordt het ritueel vervolgd met een klaagzang dat die automatisering een regelrechte ramp is etc. etc.; vroeger was alles veel beter. Wij glimlachen vriendelijk en vol begrip, waarschuwen de man dat de Winterthur in de sluis achter ons ligt en gaan weer verder. (Later blijkt dat de Winterthur een kwartier na ons arriveerde, ook dubbel rood kreeg, echter niemand te zien, aangelegd, naar de sluis gelopen en na enig zoeken een diep slapende sluiswachter aangetroffen). De volgende sluizen vlot gepasseerd en om 4 uur zijn we al bij de steiger in Grisolles. Helaas, die ligt vol. Alleen de Allegro krijgt er nog een plekje. We besluiten door te varen naar Montech, daar weten we een plek (vlak bij ‘t einde van het Foret de Montech), waar een soort kade is met ruim voldoende diepte voor ons bootje. Het is daar doodstil, ’s nachts aardedonker en geen fietspad aan de aanlegkant. 2 Uur later arriveert de Winterthur. We blijven hier uiteindelijk 3 dagen, dinsdag en woensdag met prachtig weer en in de volle zon, donderdag bewolkt en regelmatig flinke buien, reden waarom we vrijdags maar doorvaren naar Lacourt St. Pierre.
Dindagmiddag was S. op het lumineuze idee gekomen om onze ankerpennen rood te schilderen, zodat ze beter opvallen voor voorbijgangers. Dat komt mij (als schilder) dus duur te staan als ik ze woensdagochtend voor de 2e keer wil schilderen. Weer verdraai ik mijn rug en een uurtje later is die zo stijf als een plank. Hoofdzakelijk een spierkwestie, maar knap pijnlijk en je loopt uiterst moeizaam en zo krom als een hoepel. Tot overmaat van ramp melden onze buren dat die felrood gekleurde ankerpennen ernstig aan een kerkhof doen denken. Nou ja, zo heb je nog wel wat lol van je werk.
Vrijdagochtend gaan we dus door naar Montech, d.w.z. èèn sluisje door, dan ben je in het dorp Montech, 500 mtr verderop is de ingang van het kanaal naar Montauban en op dat kanaal is na 3 km een prachtige aanlegplek bij het dorp Lacourt St Pierre (water en electra voor het niet geringe bedrag van € 3,- per nacht). Vervolgens blijken we nog met onze neus in de boter te vallen: het jaarlijkse feestweekend van het dorp. Kermis, elke avond een andere band, zaterdagavond repas ‘moules et frites’ en zondagavond repas ‘menu champetre’, afsluitend een ‘feu d’artifice’. Niks geen overlast (alles stopt om 24 uur), heerlijk gegeten en het vuurwerk was nog mooi ook.
jonge meervallen, in een merkwaardige samenlevings vorm
Het weer wordt dezer dagen al maar mooier, temperatuur binnenboord met regelmaat boven de 30 graden. Ik roep altijd: “het is pas echt warm als ik na het douchen bij het afdrogen alsmaar door ga omdat ik niet merk dat het lijf nat blijft omdat ik weer sta te transpireren”. En dan te bedenken dat we de maanden juli en en augustus nog te goed hebben. Wat hebben we het toch goed.
Maandagochtend bedenken we dat we nog maar een extra dagje op deze paradijselijke plek blijven om bij te komen van alle inspanningen. Maar als we dinsdag einde ochtend willen vertrekken naar Castelsarassin worden we verrast door een cameraploeg van de Franse televisie, die ons schip wil gebruiken voor een reportage over het goede leven op de Franse kanalen en tenslotte ook nog een interview op willen nemen. En dat met mijn Frans!!. Meer daarover volgende week.