ARTEMIS 27e en 28e week reis 2016 (week 41 en 42)
Voor trouwe en mogelijk nieuwe lezers nog maar eens gemeld: als je een vergroting van een foto wilt zien: er op klikken en nadien weer terug naar de tekst door op de knop vorige pagina te drukken. Dit is overigens het laatste deel van de reis 2016
Maandag 10 oktober.
Stralende zon boven de opstijgende mist op de rivier: prachtig gezicht. ’s Ochtends wat geluierd. Dan, na de lunch: plotseling begint een gemeenteploeg met een aantal bladblazers het plein opzij boven ons schoon te blazen. En voor we het weten zit het hele schip zwaar onder het stof met daarin massa’s platanenafval. Sanne probeert even met een natte doek of de troep makkelijk te verwijderen is en dat valt niet tegen. We doen dus maar even niets, want het ziet er naar uit dat ze nog wel een paar uur bezig zijn. Sanne regelt met Jim dat we morgen al de haven in kunnen want we willen niet nog een dag al dat stof over ons heen krijgen.
Dinsdag 11 oktober.
Gevaren: 1km, 1 uur en 2 sluizen
Vannacht niet zo koud geweest als verwacht. Dus weinig condens op de dekken en het lijkt erop, tot ons grote verdriet, dat het platanenstof goed vast is gaan zitten. Om 9.45 uur de lijnen los en een paar minuten later liggen we in de sluis, die zowaar al ruim voor de afgesproken tijd open is gegaan. Dit keer passeren we de dubbelsluis probleemloos. We meren af vlak vóór de capitainerie, aan de stadskant, in deze tijd van het jaar de zonnige kant van de haven. Na de lunch stuur ik het weblog van de afgelopen weken de wereld in en Sanne zet het laatste stukje van het lage dek in de was. De verwachting is dat het morgen zal regenen en we besluiten dat, afhankelijk van hoe het dek er dan uit gaat zien, om eventueel alles opnieuw te cleanen en in de was te zetten. Sanne is vervolgens druk met het maken van een voorgerecht voor ons etentje bij Bill en Winnie op de Gretige Henriette vanavond. Daar aangekomen blijkt ook de eigenaar van de Busted Flush te gast te zijn. Zijn vrouw zit in Engeland, zijn vriendin is net vertrokken en zijn zussen arriveren vanavond laat. Aanvankelijk erg gezellige discussie over allerlei politieke zaken, maar na de maaltijd én de wijn wordt de goede man erg eenzijdig en overheersend in zijn opvattingen over met name de Israëlische politiek. Andere opvattingen dan de zijne zijn dom en inacceptabel. Als ik vervolgens nog iets zeg over mijn ervaringen destijds met het gedrag van Israëlische studenten, staat hij plotseling woedend op en vertrekt, de deur met een knal achter zich dicht smijtend. Ons lichtelijk verbijsterd achterlatend. Bill denkt dat deze reactie iets te maken heeft met het feit dat zijn familie overwegend Israëlisch is, de man zelf is Engels. We praten nog een poosje na, maar de sfeer is toch een beetje weg.
Woensdag 12 oktober.
De haven begint inmiddels al aardig vol te raken.
Somber en killig weer. J. belt, opgelucht dat de drain uit zijn lijf verwijderd is. Maar het gesprek met zijn hoofdbehandelaar heeft nogal wat te overdenken gegeven. Over enkele weken een volgend gesprek om daarin te beslissen wat voor J. het meest acceptabele beleid is, althans voor de nabije toekomst. Op korte termijn worden geen ernstige complicaties verwacht. Maar niets is zeker. We besluiten om onze oorspronkelijk vertrekdatum te handhaven, volgende week zaterdag. We bellen met deze en gene en diverse mensen bellen ons. In de avond begint het wat te regenen, de wind is oostelijk maar echt koud is het (nog) niet.
Donderdag 13 oktober.
Het heeft vannacht voortdurend licht geregend maar in de ochtend wordt het droog en in de middag komt er zelfs zon. We dubben over de dekken: wel of niet opnieuw uitgebreid schoonmaken en opnieuw in de was zetten. Sanne voelt er, begrijpelijk, niets voor; ik ben een beetje bang dat als we het zo laten de platanenvlekken in de was gaan zitten en er volgend jaar niet meer uit zijn te krijgen. Uiteindelijk doen we een proefstukje, wel schoon maken, maar niet opnieuw in de was zetten. Kijken hoe dat zich houdt. Met Nigel (van de Sirius) de aanschaf van nieuwe zonnepanelen geregeld. Komen volgend voorjaar op het dak van de stuurhut. Van Paul Williams, de nieuwe eigenaar van de Escargot, krijgen we een Nederlandse vlag; die lag nog in zijn schip, maar hij wil als Engelsman niet steeds aangezien worden voor Nederlander. Naar zijn zeggen omdat hij die taal niet spreekt. Hij hoopt dat wij in NL via het kadaster wat info kunnen vergaren over zijn schip. Sanne krijgt van de eigenaar van de Jo de Mer info/advies over een spuit/spray/was die zowel schoon maakt als de lak beschermt en een prachtige glans geeft. Als ik vaststel dat het spul stijf staat van de siliconen en dat schilderen dan vrijwel onmogelijk wordt, deelt hij mee dat hij het schip vóór het schilderen altijd grondig wast met aceton. Vooralsnog gaan wij nog maar even niet over op deze methodiek. De weersverwachting is slecht, code oranje vanwege zware regenval.
Vrijdag 14 oktober.
Het heeft de hele nacht aardig geregend en dat gaat door tot 15.30 uur. Daarna probeer ik het kajuitdek te ontdoen van alle gele vlekjes van de platanentroep. Dat lukt uiteindelijk wel, maar daarmee verdwijnt ook de waslaag. Dus zullen de beide bovendekken helemaal opnieuw behandeld moeten worden, het is niet anders. Tegen borreltijd naar de Sunbeam voor de wekelijkse borrel met alle havenbewoners. Gewoontegetrouw gaan we na afloop met een grote en overheerlijke pizza terug naar boord en verorberen we die met een goed glas wijn. Inmiddels maakt ons elektrisch kacheltje overuren, maar morgen zal het weer warmer worden (zeggen ze).
Zaterdag 15 oktober.
Om 1.30 uur start de dieselkachel ineens op. Vergeten af te schakelen; betekent ook dat het goed koud is (naar later blijkt 0 graden en ijs op het dek). Na het ontbijt maken we samen de dekken weer brandschoon en zetten ze opnieuw in de was. Vooronder enigszins gekuist en opgeruimd. Sanne weer helemaal opgelucht dat haar reserve bril (gisteren pootje er af gevallen) bij de plaatselijke opticien in enkele minuten en zonder kosten gerepareerd werd. Ondertussen was het een prachtige zonnige dag.
Zondag 16 oktober
Het leek mooi weer te worden maar al snel krijgt de bewolking de overhand. Samen naar de markt (voor kaas en ‘berber-flensjes’). Gewandeld, watertanks gedeeltelijk gevuld en een soort werkplanning voor de komende week gemaakt.
Maandag 17 oktober.
Het grote inpakken begint weer. Het is alsof we 2 keer per jaar verhuizen. Dat zou toch simpeler moeten kunnen. Kleding gesplitst in: (1) mee naar huis, (2) deze week dragen en dan in de poubelle en (3) nu meteen naar de poubelle. Wel makkelijk dat we nu de auto vlak naast het schip kunnen zetten. Naamborden etc. gedemonteerd en binnen opgeborgen. Kleerkasten op- en ingeruimd. Als beloning: pannenkoeken!! En een mooie avond met een lekker glas wijn in de stuurhut.
Dinsdag 18 oktober.
Sanne zeemt alle ramen aan alle kanten en begint met het opruimen van de keuken. Ik (volgens Sanne) heb wat babbels op de kade. Sanne gaat met enkele andere vrouwen naar een op te starten Engels-Franse gespreksgroep. Aan de haven wonen naast Fransen ook diverse Engelse stellen, op de boten verblijven naast Engelse ook Franse stellen. De dames voelen over en weer de behoefte om elkaars talen beter te leren verstaan en spreken, bovendien vindt er geleidelijk ook meer interactie plaats tussen de ‘locals’ en ons ‘waternomaden’. Ondertussen heb ik de dieseltank afgevuld en voorzien van de winter- additieven en de startaccu gecontroleerd en ietsje bijgevuld. Het wordt onbehoorlijk fris gedurende de avond en de nacht
Woensdag 19 oktober.
De voorbereidingen voor het vertrek naar ons winterverblijf zijn nu echt in volle gang. Voorraadkasten en keukenkasten worden uitgemest, alles gesorteerd: blijven, vuilnisbank of mee naar huis. Ondertussen bereid Sanne ook nog een heerlijke maaltijd: pasta met garnalen voor Bill en Winnie en onszelf. En die garnalen hebben zich beslist weer in hun element gevoeld. We maken het niet te laat, morgen een drukke dag, we verkassen dan naar de overkant en gaan opzij bij de Gretige Henriette voor de winterstop.
Donderdag 20 oktober.
Na het ontbijt ben ik uren bezig om alles in de auto te krijgen waarbij Sanne voortdurend voor aanvulling zorgt. Maar als je heel zorgvuldig sorteert en pakt is het wonderbaarlijk zoveel als je kwijt kunt tussen de voorstoelen en de achterbank. Ik heb niet graag zoveel troep in de kofferruimte, want stel je voor dat je een lekke band krijgt en alles langs de kant van de weg moet zetten om de reserveband tevoorschijn te kunnen toveren. Gelukkig nemen we altijd alleen wijn mee in 10 liter bibs, dat scheelt enorm in de benodigde ruimte. Tegen lunchtijd zit het meeste in de auto. Na de lunch de lijnen los en tuffen we naar de overkant, waarna het nauwkeurig vastleggen voor de winter nog wel een uurtje of 2 kost. Daarna de wasmachine uitbouwen, droog maken en weer inbouwen. Dan de vaat doen, de koelkast uitruimen en drogen en tenslotte douchen, waarbij we angstvallig de waterpomp in de gaten houden, want die mag niet langer dan een kwartier non-stop draaien. Maar juist om die reden moet ook de watertank zo leeg mogelijk zijn, anders moeten we morgen weer eindeloos pompen om alle overgebleven water er uit te krijgen. En het credo is: er mag nergens water in achterblijven in verband met bevriezingsgevaar. Het is zeer onwaarschijnlijk dat het hier zo gaat vriezen dat ….., maar het zal maar een keer echt gebeuren. Rond 19 uur gaan we naar het restaurant waar we enige tijd terug heerlijk gegeten hebben, maar tot onze schrik en verbazing zijn eigenlijk alle restaurants gesloten. Maar een klein tentje is nog open. Probleem: we hebben niet gereserveerd. Maar, misschien wel omdat we zo beteuterd kijken, krijgen we na wat aarzeling en overleg toch nog een tafeltje. Volgende bezoekers zonder reservering krijgen allemaal nul op het rekest. Volgende verbazing: mogen we de kaart? Nee, we hebben geen kaart, er zijn maar 2 keuzes mogelijk. OK. We eten: voorgerecht: gefrituurde salsifis in kastanjekorst met een tomatensausje met gepofte knoflookschijfjes, kalfsvlees met een saus waarin ansjovis gepureerd is, wilde rijst met een lichte kokosmelksmaak en wortel/bleekselderij in een saus waarin iets van gepureerde tonijn, vervolgens een uitgebreid kaasplateau en tenslotte profiterolles toe. Daarbij een fles voortreffelijke Fronton (2008). Wat mag dit alles kosten, wel vrienden, 56 euro, let wel: in totaal voor 2 personen. Om 22 uur wandelen we wat rozig terug naar het schip. Het is half bewolkt en nog niet al te koud. Het is overal doodstil, geen mens meer op straat: Frankrijk slaapt. Bij ons elektrisch kacheltje nog een lekker slaapmutsje en dan te bed.
Vrijdag 21 oktober.
De Artemis naast de Gretige Henriette, 2 Hollandse schoonheden in afwachting van hun bemanning (nog 20 weken!)
_
Koud. De kachel heeft meer dan een uur nodig om het hele schip op 20 graden te brengen. We houden tegenwoordig de bovenluikjes dag en nacht in de ventilatiestand hetgeen prima helpt tegen teveel vocht maar ook nogal wat warmteverlies oplevert. Na het ontbijt de watertank leeg gepompt. Dat kost helaas iets meer tijd dan vroeger omdat de nieuwe pomp maximaal 15 minuten non stop mag draaien. Maar na ruim 30 minuten begint het gegorgel en is de tank leeg. Het leegmaken van de boiler geeft een probleem met de nieuwe drukbeveiliger: ik krijg er alleen maar lucht uit en geen water. Goed dat Iain er nog is: hij lost het probleem in een oogwenk op; hoop dat ik volgend jaar nog weet hoe. Vervolgens alle leidingen meermalen doorgeblazen en alle doorvoeren beveiligd met antivries. Het blijft een pokkenklus. Als ik nog eens ooit de geldpest krijg, gaan alle dunne koperen leidingen eruit en worden vervangen door kunststof leidingen. Maar een aandoening van dien aard is absoluut onwaarschijnlijk. Tegen zessen is alles droog en opgeruimd. Het is vrijdag dus we gaan gewoontegetrouw naar de kroeg (de Sunbeam) voor de laatste werk-week-afsluiting van dit seizoen. Dit keer eten we de gebruikelijke pizza in de kroeg, geen gedoe met afwas etc. meer aan boord.
Zaterdag 22 oktober.
Al vroeg beginnen we de laatste spullen naar de auto te brengen. Het is een ontzettend gehannes, klauteren over 2 schepen die al vrijwel winterklaar zijn gemaakt. Dus overal lijnen en lijntjes, met name bij, in en aan de wintervodden van de buren, want een tent kun je dat niet meer noemen. Als je hem aanraakt scheurt ie, alle ritsen zijn kapot. Met naald en draad zet Sanne er hier en daar wat touwtjes in om de zaak bij elkaar te houden, maar of dat veel zal helpen om de zaak dicht te houden geloven we geen van beiden. Tenslotte de zwartwatertank en het toilet beveiligd met antivries. Ik vind dat een angstige klus omdat ik nooit zeker weet of de afsluiter van de tank voldoende beveiligd is. En die zit 25 cm onder de waterlijn!! Eindelijk, tegen twaalven kunnen we vertrekken. Nog een groet hier en een kus daar en weg zijn we. Met rustig, zonnig weer rijden we op ons gemak naar ons ‘vaste’ B&B adres in Orleans, waar we tegen zessen arriveren. Na een extra oorlammetje en een uitstekend maal in het restaurant aan de overzijde van de straat gaan we bijtijds ter kooi want we willen morgen vroeg op pad.
Zondag 23 oktober.
Om half acht zitten we al aan het ontbijt en als echte Hollanders nemen we het er goed van. Om 9 uur starten we de auto en onder super rustige, edoch licht frisse en soms wat mistige weersomstandigheden arriveren we uiteindelijk om 3 uur bij ons winterverblijf, waar we vervolgens nog enkele uren druk zijn met uitpakken en opruimen.
Nawoord.
Ik weet nog niet of er volgend jaar weer een zo uitgebreid reisverslag komt. Wellicht zijn er andere en meer aantrekkelijke/boeiende mogelijkheden. Heb je een idee, stel je enige regelmatige info toch op prijs, laat het ons weten.
Wij wensen alle lezers een voortreffelijk winterseizoen, al hopen we zelf op de zachtste winter van deze eeuw. Behouden vaart.