REIS 2010
Maandag 20 september tot en met zaterdag 25 september.
Foto’s te vergroten door er op te klikken!
Een wat merkwaardig verlopen week. We zijn gisteren volgens plan al meteen na de 2e sluis weer gestopt. Heerlijk stil na het verkeerslawaai en feestgedruis in Toulouse. Onbegrijpelijk dat hier altijd plaats is. Het is een strak afgewerkte betonnen kade tussen 2 daar sinds mensen heugenis liggende spitsen die als woonboot in gebruik zijn. Maar laat dat ook eigenlijk zo maar blijven, dan hebben wij er tenminste altijd plek. De nacht was overigens ijzingwekkend koud, binnenboord bij het opstaan 13 graden; dus kachel aan en terug in bed.
opgaande sluis, Sanne op de wal, zware lijn en stevig trekken
Na zo’n 20 minuten begint de temperatuur dan richting 18 graden te gaan en is het (voor mij!!) verantwoord om uit de kooi te kruipen en koffie en thee te zetten. Behoorlijk zonnig weer, lastig in de ochtend, want dankzij de, door de nimmer aflatende zorg van Sanne nog steeds oogverblindend witte en spiegelende dekken, zie je nauwelijks waar het kanaal loopt tegen de laagstaande zon in. Er is weinig vaart en we zijn van plan vandaag flink door te stomen zodat we vanavond alle opgaande sluizen gehad hebben. Opgaande sluizen zijn n.l. een stuk moeilijker omdat ik dan steeds van te voren Sanne met de voorlijn af moet zetten, die dan vervolgens naar de sluis wandelt, de achterlijn opvangt en daarna de voorlijn om de bolder van het schip gooit (lukt bijna altijd). Natuurlijk liggen er ook regelmatig lieden (meestal Fransen) afgemeerd aan de kleine steigertjes, die bedoeld zijn om iemand af te zetten en dan is het vaak lastig een goede plek te vinden om iemand op de wal af te laten stappen/springen. Vandaag loopt alles echter heel voorspoedig en tegen vijfen meren we af in Le Segala, op het hoogste punt in het Canal du Midi, bijna 200 mtr boven de zeespiegel.
detail vorige foto, delijn is een aantal malen om de bolder geslagen en wordt met de laatste slag afgeklemd
Dinsdag varen we in 2 uurtjes door naar de kleine kade bij Le Mas des Saintes Puelles. We genieten de rest van de dag van de rust, maar het weer begint te verslechteren, wat spetters regen en toenemende wind.
Woensdag mogen we bij de eerste sluis een chagrijnige sluiswachteres wakker maken om vervolgens bij de 2e sluis van een supervrolijke sluiswachter te vernemen: “ik zeg het u maar vast: morgen is er een algemene staking en hou er maar rekening mee dat u een dag stil ligt”.
We besluiten daarom om vandaag maar zo lang mogelijk door te varen, iets wat we al heel lang niet meer gedaan hebben. Meestal vinden we het na 2 tot 4 uur wel mooi geweest. Uiteindelijk komen we tot betrekkelijk vlak voor Carcassonne, na 9 uur varen en 21 sluizen. We meren af aan de wachtsteiger, er komt morgen toch niemand. Liggen daar moederziel alleen in een soms wat onwezenlijke stilte. Geen scheepsverkeer, geen treinverkeer (het spoor loopt op 80 mtr afstand), geen auto’s, helemaal niets. Je kunt zo’n dag alleen maar joggen, lezen, eten, drinken en neu speuteren.
neergaande sluis, Sanne blijft aan boord, dunne lijn losjes in de hand en enkel om de bolder
Tegen de avond komt er toch nog een huurboot achterop en de volgende ochtend blijken er onder de 3-traps sluis vóór ons maar liefst 12 huurboten te liggen. We vernemen dat dit komt omdat alleen de bij een bond aangesloten sluiswachters hebben gestaakt. Heel onhandig natuurlijk omdat dit bij een aantal sluizen leidt tot een enorme congestie van schepen en grote onregelmatigheden in de waterstand in verschillende rakken. Het zou veel slimmer zijn, omdat uiteindelijk toch iedereen vastloopt, om gewoon alle sluizen stil te leggen. Maar ik denk dat als de VNF (Franse rijkswaterstaat) dát zou doen, ze de verhuurbedrijven op hun nek krijgen, want allerlei boten worden nu natuurlijk een dag te laat ingeleverd, terwijl vele daarvan alweer verhuurd zijn: après nous la deluge.
Vrijdagochtend (24 September) dus weer welgemoed op weg, maar we stoppen een paar uur later in Carcassonne. Inmiddels begint het weer n.l. danig te verslechteren, reden waarom we besluiten hier een dag over te blijven liggen. In de middag, avond, nacht en de volgende ochtend krijgen we de ene na de andere stortbui over ons heen, gepaard met veel wind, met daarbij vlagen tot en met windkracht zes.
beeld van de stakingsdag
Wel toevallig dat we bijna 3 maanden geleden, op weg naar het westen, om dezelfde reden ook hier in Carcassonne verwaaid hebben gelegen.
Vanaf hier is het nog 3 á 4 dagen varen naar onze winterhaven, Port la Robine, waar we dan nog ruim een week hebben om het schip winterklaar te maken. Dus omstreeks half oktober is het feest weer ten einde. Maar het blijft een feest, hopelijk nog jaren.
Een bij voorbaat verloren gevecht. Hier zijn weer een aantal platanen met netten afgezet omdat ze behandeld zijn met een anti-schimmel middel, dat voor ons niet zo gezond schijnt te zijn.